Medieval Times

Lucius Legos

'Dat is anders, met jou is het makkelijker om zo te doen,' zei hij tegen haar. Dat was ook gewoon zo, hij genoot er nu zelfs van om op die manier met haar om te gaan. Ze zei dat hij moest gaan kijken en hij knikte langzaam, hij opende de deur en hij keek naar wat er was, Chayenne stond ook al bij Stephen. Lucius kon aan de blik in zijn ogen zien dat het niet goed zat. Hij reageerde zelfs heftig op Chayenne. Daarom aarzelde hij ook niet en greep hij Stephen vast. 'Rustig jongen, rustig,' zei hij, tegen Stephen en hij keek even naar Chayenne. 'Ga maar bij Fay kijken,' zei hij zacht. Stephen keek hem woedend aan en hij duwde zijn zoon al de slaapkamer van Aurora en hem in, zodat niet te veel op zou vallen wat Stephen deed.

Chayenne Lahero

Ze was compleet overdonderd door haar vader, wat hij deed. Lucius kwam al gauw en greep hem vast. Chayenne stond te trillen op haar benen, volgens Lucius moest ze bij Fay gaan kijken, dat zou ze ook doen, ze rende door de gangen een en kwam aan bij Fay, ze sliep... gelukkig maar. Chayenne ging bij haar zitten en keek naar haar zusje terwijl ze weer langzaam rustig probeerde te worden.


Aurora Legos

Lucius kwam weer gauw binnen, dit keer met Stephen, hij leek woest en ze keek wat geschokt en verbaasd. Ze sloot de deur achter de twee mannen.
"Stephen?" Vroeg ze zachtjes aan haar zoon.

Lucius Legos

Aurora sloot de deur en Lucius liet Stephen langzaam los, meteen kreeg hij een keiharde klap in zijn gezicht, die hij totaal niet verwacht had. 'Stephen, doe normaal man...' zei hij, hij merkte aan zichzelf dat hij dit niet kon hebben. Normaal had hij dit echt niet gepikt. 'Wat is er nou aan de hand?' vroeg hij, Stephen stond serieus te trillen op zijn benen en Lucius was daardoor op zijn hoede. Hij begreep dit niet, maar hij herkende zichzelf hier enorm in. Vroeger dan, toen hij zichzelf nog niet onder controle had. Hij keek even opzij naar Aurora, want hij wist dat hij dit niet op kon lossen.

Aurora Legos

Ze zette een pas naar achteren door wat Stephen deed. Lucius vroeg wat er aan de hand was, maar Stephen zei niets.
"Sst.. Stephen je hoeft nu nog niets te zeggen, kom eerst tot rust, tel tot tien en adem diep in en uit. Niemand kan je helpen als je zo boos doet..." Sprak ze zachtjes en ze kwam weer wat dichterbij. Zo te zien was hij wel weer beter...

Koning Stephen Lahero

Hij stond weer te trillen op zijn benen, maar deze keer niet van de kou. Het was van woede, woede die hij totaal niet in de hand had en die voor hem onbereikbaar was, hij wist niet eens waarom hij dit voelde. Hij deed wel wat Aurora vroeg en daardoor werd hij iets kalmer, maar nog steeds voelde hij heel veel gevoelens die hij niet in de hand kon houden. 'Rustig aan Stephen, ga even zitten.' zei hij zacht, zo kalm mogelijk. Stephen deed wat hij vroeg, hij staarde voor zich uit en Lucius probeerde zijn blik te vangen, maar zelfs dat ging niet.

Aurora Legos

Hij werd langzaam iets kalmer en hij ging zitten toen Lucius het aan hem vroeg. Aurora ging langzaam op haar knieën voor haar zoon zitten en ze pakte zijn gezicht zachtjes vast zodat hij haar aan moest kijken.
"Controle..." Fluisterde ze zachtjes. "Houd het onder controle, dat kan je..." Herhaalde ze.
"Wat maakte je zo boos?" Vroeg ze daarna.

Koning Stephen Lahero

Aurora ging voor hem zitten, ze pakte zijn gezicht vast. Hij keek haar aan, maar zijn blik was enorm onrustig. Ze zei dat hij het onder controle moest houden, dat kon hij. Hij ademde trillend in, ze vroeg wat hem zo boos maakte. 'Ik was niet sterk genoeg. Faith moest mij helpen. Ik was niet sterk genoeg om hier te blijven...' schreeuwde hij. Hij kwam overeind en hij duwde Aurora aan de kant, maar Lucius greep zijn vrouw meteen vast zodat ze bleef staan en daarna drukte hij Stephen tegen de muur. 'Genoeg. Ik waarschuw je niet nog eens. Ze helpt je, ik kan mij heel goed voorstellen dat je enorm kwaad bent en ik weet hoe afschuwelijk het voelt dat niemand je begrijpt, maar je blijft van Aurora af. Altijd.' zei hij doordringend, Stephen knikte langzaam.

Aurora Legos

Hij keek nog steeds onrustig en daarna begon hij te schreeuwen. Hij was niet sterk genoeg, zijn dochtertje moest hem helpen, hij was niet sterk genoeg om te blijven. Ze werd door hem aan de kant geduwd, maar net op tijd opgevangen door Lucius, ze bedankte haar man zachtjes even. Hij drukte Stephen daarna tegen de muur en zei dat hij hem niet nogmaals waarschuwde. Hij moest van haar afblijven en Stephen knikte daardoor.
"Ben je niet gewoon blij dat je er nog bent, Stephen? Je vocht zo hart... maar iedereen zag dat je het niet aankon." Fluisterde ze zachtjes. "Dat is niet erg... je gaf niet op, je bleef doorzetten, ondanks alle tegenslagen, je hebt geen moment opgegeven en dat was heel erg knap van je, maar op een gegeven moment... dan kan ook de sterkste man het niet meer aan... je had dan nu dood geweest, Stephen." Zei Aurora hem zacht.

Koning Stephen Lahero

Hij luisterde naar Aurora, maar hij kneep zijn ogen dicht door haar woorden. 'Waarom raakt je dit zo?' vroeg Lucius aan hem. 'Omdat ik Chayenne al een keer heb laten stikken. Ik was er niet toen ze mij het hardste nodig had en dat zou ik nu weer gedaan hebben... dat kan niet. Ik heb haar beloofd om altijd bij haar te zijn, ik wil er altijd zijn...' zei hij zacht. Zijn stem trilde en hij ging weer zitten, hij staarde nu naar zijn handen. 'Stephen, controle is belangrijk. Heel belangrijk. Maar dit soort dingen heb je niet in je macht. Je kan niet altijd alles onder controle hebben. Ik weet dat ik je gezegd hebt dat alles er om draait en dat is ook zo, maar sommige dingen kan je zo goed mogelijk doen, niet meer dan dat...' sprak Lucius zacht. Het leek niet tot hem door te dringen, hij had zichzelf teleurgesteld en nu Fay ook.

Aurora Legos

Het raakte hem omdat hij Chayenne al een keer had laten stikken. Hij was er niet toen ze hem het hardste nodig had en hij wilde er altijd zijn... Ze slikte daardoor even. Het was mooi, dat wel, maar soms wel een beetje onmogelijk. Lucius gaf al aan dat hij niet alles onder controle kan hebben.
"Jongen, dat je kindje zoveel voor je overheeft, nu al... dat wilt toch ook wel wat zeggen? Ze voelde gewoon aan hoe slecht het ging en wilde niets liever dan helpen en dat voor een meisje dat nog niet eens kan lopen, laat staan praten." Sprak ze zacht tegen hem.
"Iedereen is opgelucht dat je weer gezond bent... iedereen is er blij mee, we waren allemaal doodsbang en bezorgd..." Vertelde ze zacht.

Koning Stephen Lahero

'Juist daarom vind ik het zo erg. Ik wil niet dat ze zoiets doet, dat zou niet nodig moeten zijn. Ik zou mijn gezin moeten beschermen, maar in plaats daarvan zijn ze constant met mij bezig. Dat wil ik niet, dat vind ik afschuwelijk. Ik ben een verschrikkelijke partner en een waardeloze vader...' zei hij. Misschien was dat nog wel het gevaarlijkste aan hem. Hij stelde zulke absurd hoge doelen dat hij zichzelf constant teleurstelde en daardoor was hij soms zo woedend en ook nog eens diep ongelukkig. 'Laat het ook maar zitten. Ik wil jullie er niet mee lastig vallen. Het is beter als ik alleen ben...' mompelde hij, terwijl hij overeind kwam.

Aurora Legos

"Zo hoort het nu eenmaal, Stephen, je opofferen voor elkaar.. zo houdt een gezin zich staande, wanneer jij de enige zou zijn die opofferingen zal maken, zou je nooit zoveel om ze geven als je nu doet." Legde Aurora uit. Ze sloeg haar armen om hem heen en hield hem dicht tegen haar aan.
"Je bent een fantastische partner en de geweldigste vader die ik ken. Twijfel niet aan jezelf en denk na. Je maakt ze verdrietig als je wegloopt..." fluisterde ze.
"Je hebt ons niet lastig gevallen, Lucius bracht je hier. We willen helpen, daar zijn we je ouders voor, jongen..." sprak ze zacht.
"Woede lost niets op... het maakt alles alleen maar erger, denk maar aan Chayenne... je bent haar voorbeeld, zorg er dan ook voor dat je voor haar neus geen stomme dingen doet." Fluisterde ze.

Koning Stephen Lahero

Hij luisterde naar haar en daarna voelde hij opeens haar armen om hem heen. Heel even deed hij niets, daarna sloeg hij ook zijn armen om haar heen en hij kneep zijn ogen dicht. Hij voelde de tranen branden en hij kreeg een brok in zijn keel. Hij had dit altijd willen hebben en nu waren ze er gewoon. Hoewel hij eerst enorme ruzie met Lucius had gehad, voelde het zo goed dat hij nu gewoon zijn ouders terug had. Hij ademde trillend in, daarna liet hij haar weer los. 'Dankje,' zei hij zacht. Hij zag Lucius doordringend naar hem kijken en hoewel hij ergens een rotopmerking verwachte omdat hij zo emotioneel was, kwam dat niet. 'Je zult je vaker zo gaan voelen, Stephen. Maar als je zo woedend bent, zoek je ons op, oké? Wij kunnen je helpen en dan voel je je ook niet schuldig dat je het op Fay of je kinderen afreageert. Bovendien hoeft niemand anders er iets van te zien. Je kom naar ons en wij zullen je helpen,' zei Lucius duidelijk, Stephen knikte even en bedankte ze, daarna liep hij weg. Hij klopte aan bij de slaapkamer en hij bleef wat aarzelend staan, alsof hij verwachtte dat Fay opeens niets meer met hem zou willen.

Chayenne Lahero

Ze hoorde geklop op de deur en Fay sliep nog, ze zat tegen de muur. Chayenne opende langzaam de deur en keek heel erg stil op naar haar vader.
"Je deed gemeen." Haar stem trilde. "Ook tegen Fay... ze heeft gehuild en nu slaapt ze." Vertelde Chayenne zacht. Ze liep weer naar binnen toe, ze trilde helemaal eigenlijk en haar wang deed ontzettend veel pijn...

Koning Stephen Lahero

Chayenne zat bij Fay en ze keek langzaam op. Ze zei heel zacht dat hij gemeen deed, haar stem trilde. Hij deed ook gemeen tegen Fay, ze had gehuild en nu sliep ze. Zijn schuldgevoel werd alleen maar groter en hij kreeg tranen zijn ogen. Hij kwam dichterbij en hij pakte haar vast. 'Ik deed gemeen omdat ik zo kwaad was. Op mezelf, niet op jullie. Ik had dat nooit zo mogen doen. Ik was heel boos omdat ik niet sterk genoeg was, omdat ik zelf niet kon vechten tegen het gif. Omdat ik jou in de steek zou laten, alweer...' zei hij zacht. Hij kon maar het beste helemaal eerlijk zijn, dan zou Chayenne hem misschien een heel klein beetje begrijpen. 'Ik had zo veel plannen in mijn hoofd, toen werd ik opeens ziek en als Faith er niet geweest was, had ik het niet volgehouden, terwijl ik jullie zo graag wil laten zien dat ik alles zal doorstaan, alles...'

Chayenne Lahero

Hij pakte haar vast en ze begon te huilen terwijl ze hem stevig vasthield. "Waarom lijkt het dan alsof je boos bent op iedereen, als je alleen maar boos bent op jezelf, dan is het niet de goede emotie voor dat moment papa... je maakte me bang, ik dacht dat je me zou slaan." Als hij eerlijk was tegen haar, was zij ook eerlijk tegen hem.
"Ik ben Faith juist dankbaar... dat je voor haar net zoveel betekent als voor mij. Je bent niet zwak, alles behalve... je had gewoon een zetje in de goede richting nodig. Je hebt het toch doorstaan? Alleen niet op eigen houtje, maar met onze hulp... je kunt alles doorstaan, maar zonder ons, zou je het niet eens willen..."

Koning Stephen Lahero

'Ik zou je nooit, maar dan ook nooit slaan, Chayenne. Echt niet. Helemaal nooit. Hoe kwaad ik ook ben, wat er ook gebeurd, dat zal ik écht nooit doen. Jij bent mijn leven, meisje. Jullie zijn mijn leven. Ik weet dat ik enorm boos kan reageren en dat het vreselijk voor jullie moet zijn, maar slaan? Nee, dat doe ik niet. Zo ben ik niet, echt niet...' zei hij tegen haar. Hij zou zijn kinderen nooit iets aandoen, niet op die manier. 'Ik ben haar ook dankbaar, maar het zou niet zo moeten zijn. Ik had het zelf moeten doen...' zei hij zacht. Hij ademde diep in en hij sloot zijn ogen even, hij vond het echt heel erg, misschien juist omdat niemand hem begreep.

Chayenne Lahero

Hij zou haar nooit slaan en ze knikte even. Zo was hij niet, maar ze was er toch even bang voor geweest, echt bang... Ze lag dicht tegen hem aan en zweeg verder, terwijl ze hem stevig vasthield.
Fay werd inmiddels wakker, ze keek naar Stephen. Ze ging wat rechter zitten en hield Faith stevig vast.
"Het kwetste me, Stephen." Sprak ze zacht. "Ik heb dag en nacht voor je gezorgd, ik zette jouw gezondheid voorop, ik wilde zo graag dat je het zou overleven... ik heb mezelf bijna kapot gemaakt en als je dan beter wordt, word je boos op mij en loop je weg. Weet je wel niet hoe kwetsend dat voelt, Stephen? Dat doet echt heel erg veel pijn..." Fluisterrde de vrouw

Koning Stephen Lahero


Fay werd wakker en ze zei wat hij had gedaan, hij knikte langzaam en hij ademde diep in. 'Dat begrijp ik en het spijt mij heel erg...' Mompelde hij. Hij had heel erg de neiging om op te staan en alsnog weg te gaan, maar daarmee zou hij alles erger maken en dat wilde hij juist niet. Hij voelde gewoon alweer de woede in zich oplaaien en hij vond het afschuwelijk. Hij had zijn kaken op elkaar geklemd en hij staarde voor zich uit, nogal verzonken in gedachten. 

Fay Fuego

Het speet Stephen en hij begreep het, daardoor kwam er weer een glimlachje op haar gezicht. "Fijn." Zei ze, ze besloot het hierbij te laten. Ze kwam overeind en gaf hem zachtjes een kus.
"Zullen we gezellig met zn drieën gaan eten? Ik heb wel weer zin in een uitgebreide maaltijd." Glimlachte ze breed, het eten op het landgoed was altijd heel simpel geweest en nu hadden ze weer de kans om lekker te eten.

Koning Stephen Lahero

Hij was ontzettend bang dat ze echt boos op hem was, maar hij zag haar glimlachen en hij kreeg een kus van haar, daarna vroeg ze of ze gezellig zouden gaan eten, ze had zin in een uitgebreide maaltijd. Hij glimlachte een beetje en hij knikte langzaam. Hij vond het allemaal prima, als ze maar gelukkig waren. Hij was ook duidelijk wat stiller, maar dat was meestal zo als hij zichzelf enorm teleurstelde, zoals nu. Dan sprak hij gewoon liever helemaal niet en eigenlijk wilde hij alleen zijn, maar hij wist dat hij het erger zou maken dan. Hij realiseerde zich ook wel dat het gezellig was om wat te eten met elkaar en dat het goed was.

Fay Fuego

"Kom eens meisje..." sprak ze zachtjes tegen Chayenne en ze legde haar hand op haar wang en langzaam genas die weer. De plek trok weg en het meisje glimlachte. "Dankjewel." Glimlachte ze. Fay knikte haar even toe.
"Haal anders Myles ook maar, hij is nog steeds hier, toch?" Vroeg Fay aan Chayenne. Fay hield Faith stevig vast en sloeg haar arm om Stephen heengeslagen.
"Ik kan je vergeven, zonder problemen en elke keer weer." Fluisterde ze hem nu met een glimlachje toe. "Kom, wees niet zo teleurgesteld."

Koning Stephen Lahero

Fay stelde voor om Chayenne Myles te laten halen, dat vond hij ook wel zo leuk voor haar en voor de jongen natuurlijk ook. Fay sloeg haar arm om hem heen en ze zei dat ze hem altijd vergaf, zonder problemen elke keer weer. Hij moest niet zo teleurgesteld zijn. 'Jij vergeeft mij wel, maar ik mezelf niet, Fay,' zei hij zacht. Hij kwam overeind en hij haalde een hand door zijn haren heen, hij liep naar het raam toe en hij staarde naar buiten, een ritueel wat hij nogal vaak herhaalde.

Fay Fuego

Hij vergaf zichzelf niet en ze slikte even. "Vergeef jezelf voor mij, alsjeblieft? Ik wil nu gewoon gelukkig met je zijn, dat is het enige wat ik wil nu." Sprak ze zacht. Ze liep naar hem toe en legde haar hoofd zachtjes tegen hem aan.


Chayenne Lahero

Ze opende de deur van haar kamer en Tornado begroette haar vrolijk. Ze keek naar Myles.
"Ga je mee? Dan gaan we gezellig samen eten, met mijn vader en Fay." Grijnsde ze hem toe.

Koning Stephen Lahero

'Dat kan ik niet, Fay. Ik zou zo graag willen, ik wil het zo graag van mij af zetten, dan kan ik veel gelukkiger zijn. Maar dat kan ik gewoon niet...' fluisterde hij. het deed hem ook pijn, maar het was niet anders. Ze legde haar hoofd tegen hem aan en hij sloeg zijn arm om haar heen. 'Je weet hoe moeilijk ik dit vind. Ik kan er niet tegen dat ik dingen fout doe en nu doe ik het echt heel erg fout...' fluisterde hij.

Myles Samira

Chayenne kwam weer terug en ze vroeg of hij mee kwam, dan gingen ze gezellig samen eten, met haar vader en met Fay. Hij knikte, dat leek hem heel leuk. Hij pakte haar hand vast en hij drukte zijn lippen zacht op haar wang. Het voelde zo fijn om gewoon bij haar te zijn, hij had hier eigenlijk meer dan thuis, al vond hij het wel heel gezellig met zijn ouders.