Medieval Times

Koning Stephen Lahero

Hij kreeg eigenlijk meteen bericht terug van Aurora, dat gaf hem toch een goed gevoel. Als hij niets op kon bouwen met Lucius, dan had hij altijd Aurora nog die wel om hem gaf. En om zijn gezicht. Dat was misschien nog wel het belangrijkste. Iedereen leek nog te slapen, dus hij besloot om haar maar gewoon terug te sturen dat ze welkom was wanneer ze dat wilde, ze zouden toch de hele dag hier zijn en ze kon ook gewoon meteen komen.

Aurora Legos

Ze kreeg weer een brief van haar zoon en ze glimlachte even. Ze ging daardoor op zoek naar Lucius en klopte aan op hun kamer.
"Ik ga naar onze zoon toe." Vertelde ze hem doordringend en lichtelijk bevelend, waaraan je kon merken dat ze Lucius niet met zich mee wilde hebben.

Lucius Legos

Er werd op de deur geklopt en daarna vertelde Aurora even duidelijk dat ze naar hun zoon toe ging. Hij zuchtte zacht en hij schudde zijn hoofd. 'Hij wil mij er nu al niet meer bij hebben dus? Hij lijkt echt niet op mij. Ik snap niet hoe hij zo laf kan zijn...' zei hij op doordringende toon. 'Maar ga maar, veel plezier. Ik ben blij dat hij jou wel aardig vindt, jij hecht er meer waarde aan dan ik...' zei hij.

Aurora Legos

Hij schudde zijn hoofd en vroeg of hij hem er niet meer bij wilde hebben, hij snapte niet hoe hun zoon zo laf kon zijn. "Hij is niet laf, ik wil graag met hem praten, dat begrijp je toch wel?" Vroeg ze hem nu wat zachter, ze moest gaan en veel plezier hebben, hij was blij dat Stephen haar wel aardig vond, zij hechtte er meer waarde aan. Ze knikte daardoor en drukte zacht een kus op zijn wang.
"Tot vanavond." Glimlachte ze.

Lucius Legos

Ze vond het niet laf, ze wilde graag met hem praten en ze zei ook nog dat hij dat tocht wel begreep. Hij haalde zijn schouders op, ze moest doen wat ze zelf wilde. Hij kon haar wel dwingen hier te blijven, maar dat zou niet meer werken. Had Aurora dan echt niet door dat dit misschien ook wel invloed op hem had? Hij was nu bij alles bang dat ze hem zou verlaten, omdat hij iets verkeerd deed. Die gedachte had hij nooit eerder gehad en hij voelde zich steeds machtelozer worden, hoe langer ze hier waren. Nu zou hij voor eeuwig blijven leven, maar als Aurora echt bij hem weg zou gaan, was dat hem niets waard. Echt helemaal niets. 'Tot vanavond,' mompelde hij nog, daarna pakte hij een boek. Veel meer dan lezen had hij toch niet te doen.

Aurora Legos

Ze zag in hem dat hij misschien wel onverschillig deed, maar het raakte hem wel. Ze pakte zachtjes zijn kin beet. "Lieve Lucius, ik zeg dat ik vanavond terug kom, dat zeg ik niet zomaar, dat weet je toch? Ik blijf daar niet slapen, ik zit vanavond aan het avondeten, samen met jou..." Vertelde ze hem nu doordringend en ze drukte haar lippen op die van hem.

Lucius Legos

Hij had verwacht dat ze weg zou lopen, maar dat deed ze niet. Zijn kin werd vastgepakt en hij keek in haar ogen. Ze zei dat ze niet zomaar zei dat ze vanavond terugkwam, dat moest hij weten. Hij wist het wel, maar toch. Aurora kon er voor zorgen dat hij opeens twijfelde aan alles, een eigenschap die hij nooit echt zo in zichzelf had gezien. Maar hier was alles anders. Nu was alles ook nog eens anders tussen hun en dat veranderde hem. Hij had echt gedacht dat ze bij hem weg zou gaan. Er was wel vaker wat ruzie geweest, heel vaak zelfs, maar nooit had ze zo gedaan. Hij voelde haar lippen op die van hem en hij zoende haar op een dwingende manier, daarna liet hij haar weer los. 'Ga nou maar...' zei hij zacht.

Aurora Legos

Hij zoende haar dwingend en liet haar daarna weer los. Ze moest gaan zei hij. Ze knikte daardoor en liep van hem weg, ze ging meteen naar buiten en liet een paard voor haar zadelen, omringt met een dikke bontjas, begon ze koers te zetten richting het landgoed. Eenmaal daar zadelde ze haar paard af, ze hoorde de dochter van Stephen en Fay hier huilen. Met een frons in haar voorhoofd liep ze naar binnen toe, eigenlijk meteen regelrecht naar het gehuil. Ze opende langzaam de deur, Fay lag in een hele diepe slaap. Ze pakte het meisje voorzichtig uit haar bedje en suste haar. Fay werd een beetje wakker en keek wat verward.
"Ga maar weer slapen, lieverd, je hebt het nodig, ik zorg wel voor je kleintje." Sprak Aurora lief tegen Fay, die alleen even knikte en meteen weer in slaap viel. Aurora rook de geur van verse broodjes en die brachten haar langzaam naar de keuken. Chayenne kwam inmiddels ook gapend binnen.
"Jullie lijken wel allemaal uitgeput!" Sprak Aurora. "Hoi oma." Zei het meisje met een glimlach.

Koning Stephen Lahero

Hij ging door met het klaarmaken van het ontbijt, hij was heel diep in gedachten verzonken en hij keek pas weer op toen Chayenne binnenkwam en bijna tegelijkertijd ook Aurora. Hij glimlachte even, daarna knuffelde hij Chayenne kort. Hij was serieus bang geweest dat Chayenne nu bang voor hem was of dat ze echt heel anders over hem dacht, maar hij wist eigenlijk wel dat er bijna niets was dat hun band kapot zou kunnen maken. Hij liet haar weer los en daarna keek hij naar Aurora. 'Ik ben blij dat je gekomen bent,' zei hij oprecht tegen haar.

Chayenne Lahero

"Sinds wanneer kan jij dit zo goed, papa?" Vroeg ze plagend aan hem alsof er niets gebeurd was die avond daarvoor, ze had het hem vergeven, natuurlijk vergaf ze hem. Ze knuffelde hem terug en ging aan tafel zitten.
"Helaas heb ik net gegeten." Glimlachte Aurora en ze keek naar Faith in haar armen en veegde zachtjes haar traantjes weg.
Stephen zei dat hij blij was dat ze gekomen was. Ze glimlachte. "Ik ben ook blij dat ik er ben. Ik hoorde Faith huilen, Fay is doodop, ik heb maar gezegd dat ze nog even moest slapen, ze eist wel veel van jullie, of niet, dit kleine schatje." Sprak ze vertederd over Faith en ze ging aan tafel zitten.

Koning Stephen Lahero

'Ik heb misschien nog wel meer verborgen talenten,' zei hij grijnzend tegen Chayenne. Aurora zei dat ze helaas net gegeten had en daarna vertelde ze dat ze blij was dat ze er was. Ze had Faith horen huilen, Fay was doodop en Aurora had gezegd dat ze nog maar moest blijven slapen. 'Het valt eigenlijk wel mee. Ik geloof dat ik op dit moment meer van iedereen eis dan dat Faith dat doet,' zei hij met een glimlachje op zijn gezicht tegen Aurora. Het was misschien ook wel waar. Hij ging zelf ook zitten en hij knipoogde even naar Chayenne. 'Heb je al spierpijn van het vechten?' vroeg hij daarna plagend aan haar.

Aurora Legos

Chayenne grijnsde door de woorden van haar vader en ze begon smakelijk te eten. Volgens Stephen viel het met Faith allemaal wel mee, hij eiste zelf meer van iedereen dan Faith.
"Hmm, dat herken ik." Sprak ze met een glimlach, Lucius kon ook vreselijk vermoeiend zijn vond ze, soms was ze daar wel dagen moe van, al viel het de laatste tijd wel mee, hij was echt een stuk liever.
"Klein beetje maar, papa, gaan we vandaag weer?" De ogen van Chayenne twinkelden vrolijk.
"Leer je haar vechten?" Vroeg Aurora wat verbaasd, het meisje leek er zelfs lol in te beleven ook nog..

Koning Stephen Lahero

Aurora zei dat ze dat herkende, daardoor glimlachte hij even. Dat geloofde hij ook wel. Hij kon nog niet eens een paar minuten met Lucius doorbrengen, dus hij vond het een wonder dat Aurora met hem getrouwd was. Chayenne had maar een klein beetje spierpijn en ze vroeg of ze vandaag weer gingen. 'Hm, ik wil je wel wat uitleggen, maar ik heb zelf wel aardig spierpijn, dus morgen kan ik weer actief meedoen,' zei hij tegen haar. Het kwam niet van het vechten, maar zijn lichaam was uitgeput door wat er in de zee gebeurd was en hij had ook maar een paar uur geslapen. Aurora vroeg verbaasd of hij haar leerde vechten, waardoor hij even grijnsde. 'Ja, ik zal wel moeten, anders blijft ze zeuren,' zei hij, hij keek daarbij even naar Chayenne.

Aurora Legos

Stephen wilde zijn dochter wel wat uitleggen, maar het zou niet van vechten komen, dat kwam morgen.
"Oké, doen we dat straks? Na het middag eten?" Vroeg zijn dochter hem nu glimlachend. Ze had inmiddels genoeg gegeten en zo zou Myles weer even komen.
Hij moest Chayenne wel leren vechten, anders bleef ze zeuren, een glimlach brak weer door op het gezicht van Aurora.
"Dus ik had je beter een eigen zwaard kunnen geven als cadeau in plaats van een armbandje?" Vroeg Aurora nu aan Chayenne, het meisje keek weer even naar haar armband.
"Nee, ik vind deze ook heel erg mooi." Glimlachte ze oprecht.

Koning Stephen Lahero

Hij nam een paar happen van een broodje, maar hij at niet echt heel erg veel. Hij merkte gewoon dat hij niet zo goed in zijn vel zat, dan kon hij niet slapen en had hij ook nog eens geen honger, maar hij wist hoe belangrijk eten was, dus deed hij het wel. Hij glimlachte ven door de vraag van Aurora, maar hij wist dat Chayenne net zo goed armbanden heel leuk vond. Dat vond hij misschien ook wel zo leuk aan zijn dochter, je kon haar met heel veel blij maken. 'Na het middag eten, maar niet te lang, oké?' gaf hij nu antwoord op haar vraag. Er werd daarna op de deur geklopt en Myles kwam binnen, de jongen pakte het nu duidelijk anders aan. Hij begroette hem wat kort, maar wel redelijk vriendelijk. 'Nou, gaan jullie maar naar boven, ik ruim de troep wel weer op,' zei hij glimlachend. Hij deed zo ontzettend zijn best voor iedereen, hij wilde niet degene zijn die de sfeer verpeste.

Aurora Legos

Er kwam een jongen binnen die duidelijk voor Chayenne kwam, ze stond meteen op van de tafel en de grote hond volgde haar met de jongen. Aurora besloot er niets over te zeggen, Lucius had er de dag ervoor al genoeg over gezegd.
"Tot vanmiddag, papa." Glimlachte Chayenne. Daarna keek Aurora naar Stephen.
"Kom, laat mij het maar opruimen, hou je dochtertje maar even vast." Zei ze tegen hem. Ze zag ook dat hij moe was.
"Vertel meteen maar waarom je me zo graag wilde spreken." Klonk haar stem warm en vriendelijk, ze begon de borden op te ruimen.

Koning Stephen Lahero

Hij glimlachte nog even kort naar Chayenne, daarna zei Aurora tegen hem dat ze wel opruimde, hij kon Faith vasthouden. Hij keek haar even dankbaar aan en hij pakte Faith aan, hij ging weer zitten en hij hield haar heel dicht tegen zich aan. Aurora wilde weten waarom hij haar graag wilde spreken. 'Ik wil niet dat je het gevoel hebt dat ik je niet wil zien, door Lucius.' zei hij heel direct. 'Ik wil graag een band op bouwen, het liefste met jullie allebei, maar als dat niet mogelijk is met hem, dan is dat niet anders.' zei hij zacht. 'Maar jij kan met hem omgaan, jij moet weten wat je beter wel en niet kan doen en als er een mogelijkheid is voor mij om wel iets met hem op te bouwen, dan denk ik dat jij degene bent die mij kan helpen...' legde hij uit.

Aurora Legos

Hij wilde niet dat ze het gevoel had dat hij haar niet wilde zoen, door Lucius, ze glimlachte daardoor naar hem, hij wilde een band met haar opbouwen, het liefste met hun allebei. De wil had hij, hun jongen... Ze glimlachte daardoor en streek door de haren van Stephen heen.
"Je hebt een goed hart, niet het hart van Lucius." Sprak ze zacht tegen hem. Hij gaf ook aan dat zij met hem om kon gaan, zij moest weten wat je beter wel en niet kon doen en hij wilde een mogelijkheid om iets met hem op te bouwen en zij kon hem daarin helpen. Ze waste de borden af en bleef een tijdje stil.
"Weet je wat het is, Stephen." Begon ze en ze keek hem even aan. "Ik heb jaren mijn mond gehouden, ik heb me door hem elke keer weer op mijn plek laten zetten, hij sloeg me, mishandelde me soms zelfs.... elke keer als ik maar iets verkeerds deed in zijn ogen, kreeg ik ervan langs... Toen hij jou zoveel pijn had gedaan, voor je hier naartoe vertrok, heb ik hem gezegd dat ik het niet meer zo wilde, ik heb gezegd dat ik niet meer bij hem wilde zijn en hij maar in zijn eentje weg mocht rotten." Ze glimlachte weer een beetje en toen ze klaar was met alles opruimen, kwam ze weer bij Stephen zitten.
"Het werkte... hij kwam bij me terug... hij bood zelfs zijn excuses aan, excuses van Lucius, ik had hem dat nog nooit horen zeggen... nu is het anders, maar... nu is hij constant bang dat ik hem voorgoed verlaat, ik weet nog niet wat ik liever heb...
Je kunt twee dingen doen, Stephen, of luisteren en braaf ja en nee knikken wanneer hij dat van je verwacht, of tegen hem in gaan, laten zien dat je gelijk hebt, dat hij zich achterlijk gedraagt, maar nooit, nooit moet je je laten opfokken door hem. Daar geniet hij van, daar haalt hij zijn krachten uit, alsof hij het uit je zuigt." Vertelde ze hem, ze streek een beetje bedenkelijk langs het gezichtje van Faith.

Koning Stephen Lahero

Het bleef heel even stil, daarna zei Aurora dat had hij een goed hart had. Niet het hart van Lucius. Nu was hij degene die even stil bleef. Hij wilde niet bedenken dat Lucius echt heel slecht was, maar aan de andere kant wist hij wel dat je hem niet als een goed persoon kon zien. Daarvoor was zijn manier van omgaan met mensen te absurd. Aurora begon te vertellen wat ze jaren gedaan had, hoe ze met Lucius om was gegaan en wat voor gevolgen dat had, ze vertelde ook hoe ze het nu deed en hoe dat ging. Hij moest zich niet laten opfokken, dat was het belangrijkste en ook meteen het moeilijkste. Hij kon er niet tegen dat Lucius boven hem ging staan, neerbuigend en bevelend tegen hem sprak, dat maakte hem zo kwaad dat het elkaar alleen maar versterkte. Maar juist omdat Lucius daar zo goed mee om kon gaan, won hij elke keer weer. 'Hij weet gewoon precies wat hij moet zeggen. Zelfs als ik het idee heb dat hij mij totaal niet kent, lijkt hij elke zwakke plek te weten en daar moeiteloos gebruik van te kunnen maken. Ik weet niet of ik daar wel mee om kan gaan...' zei hij tegen haar. Hij wilde het wel, hij wilde het ook zeker proberen, maar hij was bang voor de gevolgen die het zou hebben als hij veel tijd doorbracht met Lucius. Want hoe je het ook wilde zien, het was wel zijn vader en Lucius had meer invloed op hem dan goed voor hem was.

Aurora Legos

Ze glimlachte even door de woorden van Stephen. "Ja, daar is hij goed in, hij weet precies wat hij moet doen, hij kan in jouw ogen zien of hij in de goede of verkeerde richting zit. Hij is vreselijk slim." Vertelde ze aan Stephen.
"Maar... hij is hier toch te gast? Hij is hier toch niet de baas?" Vroeg ze nu.
"Stephen, je moet stil zijn en kijken, wachten... hij maakt ook fouten, ze zijn alleen zo klein dat ze haast niet opvallen, maar als hij er eentje maakt en je hem erop attendeert, meerdere malen, zal hij je gaan waarderen voor je scherpheid. Kijk nu naar je dochter, die heeft het spelletje fantastisch door, zij weet precies wat ze moet doen en wat niet, hoe ze moet reageren, dat ze kalm moet blijven... zij is de eerste die ik ook maar enigszins op Lucius vind lijken, maar... je moet ook oppassen met haar... het is maar goed dat je haar zo goed en lief hebt opgevoed en dat ze het gevoel van liefde kent." Vertelde Aurora, als Chayenne niet had geweten wat liefde was, dan zou ze een kopie van Lucius zijn.

Koning Stephen Lahero

'Ik ben ook erg dankbaar dat ik de kans heb gekregen om een goede band met Chayenne op te bouwen. Dat is mijn redding geweest en misschien ook wel die van haar,' zei hij zacht. Hij wist dat hij zichzelf heel erg veel kwalijk kon nemen, maar tussen hem en Chayenne ging het eigenlijk altijd heel erg goed. Daar was hij ontzettend blij mee want hij kon veel met haar bereiken, maar zij ook met hem. 'Ik weet wel dat hij hier te gast is, dat ik de baas ben, maar toch... hij geeft je nogal het gevoel dat het andersom is.' zei hij. Chayenne had het inderdaad door, maar hij had niet het geduld om daar naar te kijken, zeker nu niet. Hij werd woedend in een fractie van een seconde en dan kon hij al niet meer helder kijken naar wat Lucius eigenlijk deed. 'Ik weet niet of het een oplossing is om hem maar nooit meer te zien. Voor hem zal het vast niets uitmaken, maar ik hecht wel waarde aan een liefdevolle band met mijn familie en ik heb daar veel voor over...' zei hij zacht.

Aurora Legos

Hij was dankbaar dat hij de kans had gekregen om een goede band met Chayenne op te bouwen. "Oh, het was zeer zeker haar redding, zeer zeker." Knikte Aurora nu. Ze keek Stephen doordringend aan.
"Lucius maakt je boos, een soort ongetemde woede komt in je vrij wanneer hij alleen al naar je kijkt. Tem eerst je eigen woede." Sprak ze hem toe.
"Woede is een nutteloos iets, het brengt je nergens, echt werkelijk nergens, je krijgt er niets mee voor elkaar. De eigenschap gebruikt jouw als zijn gastheer en vreet je op van binnenuit. Dat is wat woede met je doet, je hindert alleen jezelf ermee." Zei ze doordringend.

Koning Stephen Lahero

Hij glimlachte even door haar woorden, hij was blij om te horen dat hij het goede deed. Hij wist zelf ook wel dat hij blij moest zijn met wat er was tussen hem en zijn dochter, hij kon Felicia een hoop kwalijk nemen, maar wat er was gebeurd had de band tussen hem en Chayenne wel sterker gemaakt. Hij dacht na over wat Aurora vertelde en hij knikte even, ze had gelijk. Lucius was ook nooit echt woedend, hij was het misschien wel, maar hij ging er zo goed mee om dat je hem nergens op kon pakken. Stephen daarin tegen werd meteen zo woedend dat hij gewoon niets meer kon, precies zoals Aurora omschreef. Daar moest hij eerst mee omgaan, dan pas kon hij verder komen. 'Hij zorgt er gewoon voor dat ik aan alles ga twijfelen. Ik weet dat ik het mezelf bijna onmogelijk maak doordat ik perfect wil zijn, als hij mij dan ook nog eens pakt op de punten waarvan ik zelf denk dat ik tekortschiet, dan doet dat mij zo veel pijn...' vertelde hij. Hij wist niet wat het was, maar bij Aurora leek hij moeiteloos over zijn gevoel te kunnen praten, terwijl hij normaal nog niet eens het kleinste dingetje vertelde.

Aurora Legos

Hij leek haar woorden te kunnen begrijpen en zei nu dat zijn vader er gewoon voor zorgde dat hij aan alles ging twijfelen, hij maakte het zichzelf zo onmogelijk door perfect te zijn, het deed hem pijn wanneer Lucius hem pakte op de plekken waarop hij tekort schoot. Ze pakte nu zijn gezicht vast.
"Stephen, jij bent al perfect sinds de dag dat je geboren bent, sinds ik je voor het eerst mocht vasthouden. Jij bent perfect, de mooiste en puurste combinatie van Lucius en mij... jij bent een geboren heerser." Vertelde ze hem nu.
"Je schiet nergens in tekort, Lucius wilt je alleen testen... testen waar je tegen kan en eigenlijk... eigenlijk is alles wat hij wilt, jou helpen, maar dan op zijn eigen manier..." Glimlachte ze.

Koning Stephen Lahero

Zijn gezicht werd vastgepakt en hij keek in haar ogen, wat ze zei deed veel met hem. Hij was al perfect en Lucius probeerde hem te helpen, op zijn eigen manier. Zo had hij het nog niet gezien, al was dat misschien ook wat moeilijk. Hij sloeg uiteindelijk zijn armen om haar lichaam heen en hij bleef haar even zo vasthouden. 'Ik hou van je,' zei hij zacht. Hij meende het ook echt, hij hield oprecht van haar en misschien ook wel van zijn vader, het was nu alleen nog een beetje moeilijk om dat te accepteren. 'Ik wil het proberen, ik wil proberen om met hem om te gaan. Misschien kan ik wel heel veel van hem leren...' zei hij uiteindelijk.