Medieval Times

Chayenne Lahero

Hij begreep het daarom helemaal niet en ze stond net op het punt om weg te gaan tot hij vroeg hoe lang hij dan moest wachten.
"Ik weet het niet, Myles, ik weet het echt niet... ik hoop gewoon dat het het wachten waard is..." Fluisterde ze terug tegen hem.
"Zie ik je morgen weer?" Vroeg ze hem zachtjes en ze keek hem doordringend aan.


Aurora Legos

"Dat zeg ik, Stephen, hij zal de wereld moeten zien, wijzer worden." zei ze nogmaals tegen haar zoon toen hij zei dat een goed hart niet genoeg was.
"Maar, kijk naar jezelf, waarom is Fay wel goed genoeg voor jou, maar die jongen niet goed genoeg voor Chayenne?" Vroeg ze haar zoon nu uit nieuwsgierigheid.
Stephen vertrouwde hem niet omdat alle jongens hetzelfde waren. Ze zuchtte daardoor even en ging weer verder waaraan ze begonnen was.

Myles Samira

'Ik wil zo lang wachten als nodig is, ik wil dat hij ziet dat ik het echt voor je over heb...' zei hij zacht tegen haar. 'Ja, je ziet mij morgen weer... natuurlijk...' zei hij daarna. Hij glimlachte even, hij wilde haar eigenlijk een kus geven, maar hij besloot het maar niet te doen. Dan zou hij alles in één keer verpesten. 'Ga maar snel naar binnen,' zei hij glimlachend.

Koning Stephen Lahero

Door haar vraag voelde hij de woede nog meer oplaaien. 'Dat is totaal anders...' gromde hij. 'Ik was getrouwd met Felicia, dat Fay op mijn pad kwam is niet te vergelijken met dit. Bovendien was er voor mij niemand meer om wie dan ook goed te keuren,' zei hij. Opeens stond Lucius voor hem, zijn blik was donker. 'Stephen, ik zeg het niet nog eens. Als je iets van mij wilt leren, doe er dan ook iets mee. Bovendien pik ik het niet dat je zo tegen haar praat. Prima dat je boos bent, prima dat je dat afreageert op mij, maar niet op Aurora. Bovendien is ze ook nog eens jouw moeder, behandel haar met respect,' zei Lucius. Eerst leek het Stephen alleen nog maar woedender te maken, maar daarna sloeg dat om. Dit was precies waar Lucius naar opzoek was. Dit was waar hij iets mee kon. Stephen had het in zich, hij kon nog veel groter worden dan hij nu al was. 'Oké,' zei hij, het was kortaf, maar wel helemaal kalm. Hij bleef verder zwijgen en hij ging door met het klaarmaken van het eten. Voor anderen was hij misschien afstandelijk, maar hij had zichzelf wel heel goed in de hand.

Chayenne Lahero

"Dank je, Myles..." Fluisterde ze zacht tegen hem. Hij zei dat ze hem de volgende dag weer zag en ze kneep daardoor even in zijn hand. Ze moest snel naar binnen gaan, ze stond langzaam op en hield zijn hand nog heel even vast, maar daarna liet ze hem toch echt los en vertrok ze naar binnen toe.
"Brr... Wat is het koud buiten." Zei ze met een glimlach toen ze bij de rest was aangekomen, ze ging vlug bij het vuur zitten en hield haar handen erboven.



Aurora Legos

Hij werd boos en gromde naar haar, Lucius kwam er ineens tussen, hij accepteerde dit niet dat hij zo tegen haar praatte. Dat mocht hij tegen Lucius, maar niet tegen haar, ze was zijn moeder en verdiende respect. Daardoor knikte Aurora zelf ook even. Ze was blij met deze woorden van Lucius, deze bescherming die hij haar bood, het was fijn, ze genoot ervan dat hij voor haar opkwam. Het enige wat Stephen deed was ermee instemmen, daarna kwam Chayenne al binnen en ze glimlachte even.
"Chayenne, liefje, wil je me helpen met de borden klaar te zetten?" Vroeg ze aan haar kleindochter, het meisje kwam meteen weer overeind en zei dat ze dat natuurlijk wilde, ze begon met de tafel dekken, even twijfelde ze.
"Komt Fay ook mee eten?" Vroeg ze zacht aan haar vader.

Koning Stephen Lahero

Hij bleef zwijgen, het was makkelijker om jezelf onder controle te houden als je je bewust was van wat je voelde, dat ging weer makkelijker als je de buitenwereld afsloot. Precies zoals Lucius hem uitgelegd had, het werkte ook nog. Pas toen Chayenne verscheen keek hij weer op, ze vroeg of Fay ook kwam eten. 'Ik denk het niet,' zei hij zacht. 'Je kan even kijken of ze toevallig wakker is, maar ik denk dat ze nog slaapt,' voegde hij er aan toe, daarna ging hij weer verder. Zodra hij het eten klaar had zette hij het alvast op tafel neer. Lucius keek naar hem en knikte, hij was duidelijk tevreden. Het deed Stephen goed dat zijn vader trots op hem was, al voelde het allemaal nog wel wat verwarrend. Hij keek ook even naar Aurora, maar hij zei verder niets meer tegen haar.

Chayenne Lahero

hij dacht van niet en daardoor knikte ze alleen een beetje, ze kon kijken of Fay toevallig wakker was, maar haar vader dacht dat ze nog steeds sliep.
"Ik laat haar dan denk ik liever met rust." Zei ze zachtjes tegen haar vader en ze ging aan tafel zitten.
Aurora ving de blik van Stephen en ze gaf hem een knipoog, hij deed het heel erg goed, ze was heel erg trots, op Stephen, maar misschien nog wel meer op Lucius... hij had het toch in zich, hij kon toch een geweldige vader zijn...

Koning Stephen Lahero

Hij kreeg een knipoog van Aurora en Chayenne vertelde hem dat ze Fay liever met rust liet. Daardoor knikte hij even, dat was misschien ook wel slim. 'Eet smakelijk,' zei hij, hij glimlachte nog heel even naar zijn dochter, al had hij het er wel gewoon moeilijk mee dat ze zo close was met Myles. Hij wist gewoon nog niet wat hij er van moest vinden, maar was hij dan echt zo onredelijk? Hij nam een paar happen van zijn eten, hij wist dat hij het buiten moest sluiten, dat hij het niet moest laten zien, niet moest laten merken. Hoewel het hem kwaad maakte, was hij constant bezig om dat onder controle te houden, wat hem toch wel goed afging. Zodra hij klaar was leunde hij wat achterover, hij vond het nu toch wel heel erg jammer dat Fay sliep. Hij had graag even met haar gepraat, haar mening gevraagd. 'Had je het gezellig met je vriendje?' vroeg Lucius, waardoor Stephen direct opkeek. Lucius keek hem strak aan en Stephen realiseerde zich meteen dat hij dit deed om te testen wat hij geleerd had. Daardoor leunde hij weer achterover en ademde hij langzaam in. Hij moest niet reageren. Hij moest het buitensluiten, wat het antwoord van Chayenne ook was.

Chayenne Lahero

Ze begon weer heerlijk te eten, eigenlijk vond ze het eten hier bijna beter dan op het kasteel, misschien omdat ze nu wist dat het met liefde werd gemaakt door haar vader of door Fay. Ze vond het raar dat Lucius ineens wel met haar vader aan tafel kon zitten zonder boos te zijn op elkaar, het maakte haar zelfs wat ongemakkelijk. Hij vroeg ineens of ze het gezellig had met haar vriendje en ze keek even naar haar vader, die even opkeek, maar daarna weer achterover leunde.
"Euh... ja, op zich wel." Antwoordde ze wat terughoudend. "Maar ik denk dat mijn oma u wel meer heeft vertelt over hem... over dat hij waarschijnlijk niet goed genoeg is, vooral niet naar uw maatstaven én als dat al niet goed genoeg is, zal hij volgens mijn vader helemaal nooit goed genoeg zijn, want alles moet perfect..." Ze zuchtte zacht en speelde met haar vork. Ze vond het gewoon zo moeilijk, waarom was Myles niet goed genoeg?

Koning Stephen Lahero

Eerst gaf Chayenne voorzichtig antwoord, maar daarna sprak ze opeens wat heftiger. Door haar eerst woorden keek hij haar doordringend aan. 'Hey, mogen we dat zelf bepalen?' vroeg hij nu dus ook heel direct aan haar. Dit vond hij niet eerlijk. Bovendien deed ze hem pijn met deze opmerking, misschien meer dan hij zelf zou willen. Hij voelde opeens een trap tegen zijn been, waardoor hij fel opkeek. Lucius keek hem strak aan en hij slikte weer, waarom zag die man elke emotie? Was hij dan zo duidelijk? Hij stopte meteen alle gevoelens weg en hij haalde langzaam en diep adem. 'Chayenne, ik heb het nog niet uitgebreid besproken en ik zal er pas over oordelen als ik hem zie. Bovendien ben je mijn dochter niet, je vader zal het goed moeten keuren, niet ik. Ik keur Fay ook niet goed en dat maakt ook niet uit, want mijn mening is eigenlijk totaal niet van belang,' zei Lucius. Het klonk hard, maar wat hij zei was niet eens zo heel negatief. Hij zelf bleef weer stil, want hij besprak het liever niet, juist omdat het hem zo veel pijn deed en hij dat niet mocht laten zien.

Chayenne Lahero

"Ik zie het toch? Ik zie het in je ogen, papa." Sprak ze tegen hem en ze keek hem wat verdrietig aan. Daarna ging haar blik langzaam naar haar grootvader toe. ze hadden het nog niet besproken en ze was zijn dochter niet, haar vader moest hem goedkeuren, niet hij want hij keurde Fay ook niet goed, zijn mening was niet van belang.
Daardoor zuchtte het meisje even zacht. Ze slikte even... "Dus pas als mijn vader eraan toe is, krijg ik antwoord? Dat wordt dus nooit... ik neem je niets kwalijk papa, maar ik wil dit gewoon zelf beslissen, jij hebt het toch ook niet aan jouw vader gevraagd of Fay goed genoeg was? Waarom moet ik het dan wel aan jou vragen? Waarom Fay wel en Myles niet? Ik snap het niet..." Sprak ze.
"Ik snap het echt niet..." Klonk haar stem wat zachter en ze knipperde met haar ogen om de tranen weg te houden.

Koning Stephen Lahero

Hij vond het verschrikkelijk om te moeten horen wat ze nu zei, het stak hem in zijn hart en hij wist totaal niet hoe hij er mee om moest gaan. Hij zat in een kamer vol met familie en opeens voelde hij zich zo ontzettend eenzaam. Hij wilde naar Fay, zijn zorgen vertellen en met haar overleggen, maar hij wist dat hij haar nu echt moest laten slapen. 'Oké, prima. Bepaal het zelf maar,' zei hij uiteindelijk. Hij legde zijn bestek neer en hij kwam overeind. Hij vond het benauwd hier binnen en daarom wilde hij ook het liefste zo snel mogelijk naar buiten toe. Als zijn mening toch al niet belangrijk was en ze er toch tegenin ging, dan maakte het blijkbaar niet uit. Hij liep zonder iets te zeggen weg, het boeide hem ook gewoon niet meer. Als er geen waarde gehecht werd aan wat hij zei, maakte het toch niets uit. Het maakte hem alleen maar ontzettend kwaad en dat zou direct afgestraft worden door Lucius. Daar zat hij niet op te wachten.

Chayenne Lahero

ZOnder bontmantel rende ze achter haar vader aan. "Papa... ik wil dat je het me uitlegt, alsjeblieft..." Smeekte ze hem met tranen in haar ogen. "Ik begrijp er helemaal niets meer van, waarom doet Lucius nu ineens zo, waarom? Waarom helpt hij je ineens? Waarom is Fay er niet gewoon om ons te helpen." Tranen liepen over haar wangen heen.
"Ik wil het niet zonder jou beslissen, ik wil dat je achter mijn beslissingen staat, dat je Myles aardig vind..."

Koning Stephen Lahero

Toen Chayenne verscheen bleef hij staan. Ze kwam zo achter hem aan gerend en hij sloeg zijn armen om haar heen. 'Kom, anders vat je kou...' zei hij heel zacht tegen haar. Hij nam haar weer mee naar binnen, maar wel een aparte kamer in. Hij wilde met haar praten zonder dat Lucius daar bij was. 'Ik heb gevraagd of hij wilde komen, omdat het voor mij belangrijk is een goede band met mijn ouders te hebben...' zei hij tegen haar. Hij veegde langzaam haar tranen weg. 'Je kan Myles niet met Fay vergelijken, Chayenne. Dat moet je ook niet doen want het doet mij pijn. Ik wist met Fay dat ze het voor mij over had, dat ze alles voor mij over had. Maar weet jij dat met Myles. Kan je duizend procent zeker tegen mij zeggen dat hij alles voor je over heeft? Ik kan dat nog niet. Daarom wil ik dat jullie wachten, zodat ik het gevoel krijg dat hij goed genoeg voor je is. Niet in de zin van rijk genoeg, slim genoeg, dat zijn ouders goed genoeg zijn. Dat is voor mij totaal onbelangrijk. Hij moet aardig genoeg zijn, lief genoeg, geduldig genoeg. Dat is waar ik naar kijk.' legde hij haar nu uit. 'Begrijp alsjeblieft dat ik meer tijd nodig heb. Ik weet dat je hem leuk vindt, dat hij jou leuk vindt en dat hij waarschijnlijk heel graag snel meer met je wilt, maar doe dat niet. Je zou mijn hart er mee breken, ik vind je ten eerste nog veel te jong en ik wil dat hij zichzelf bewijst.' zei hij. 'Ik heb met Fay ook gewacht tot we het zeker wisten, ik heb langer gewacht dan hij ooit vol zou houden en dat weet jij ook. Ik heb zelfs zo'n tijd op jouw moeder gewacht, terwijl we allebei wel wisten dat het niet realistisch was. Als hij ook wacht, verdiend hij mijn respect en zal ik er volledig achter staan...'

Chayenne Lahero


Ze werd door hem meegenomen naar een andere kamer en nu legde hij alles uit, tranen gleden langs haar wangen en ze hield hem stevig vast, ze kroop dicht tegen hem aan.
"Het maakt me in de war..." fluisterde ze.
"Soms wil ik gewoon weer even dat het vroeger was, dat we overal uitkwamen met zn tweeën, maar dan lieg ik tegen mezelf als ik denk dat het zo was vroeger, want toen waren we allebei verdrietig, Fay heeft ons gelukkig gemaakt..." sprak ze zachtjes tegen hem en ze veegde haar tranen weg.
"Ik wil jouw hart niet breken, papa, dat is wel het laatste wat ik wil..." ze snikte nu zachtjes. Ze begreep hem nu veel beter, ze vroeg zich alleen af waarom hij dit niet meteen had vertelt.

Koning Stephen Lahero

Hij bleef haar stevig vasthouden en hij kreeg nu zelf ook gewoon tranen in zijn ogen. 'We komen nog steeds overal uit, maar nu hebben we soms gewoon wat extra hulp,' zei hij zacht tegen haar. 'Ik keur Myles niet af, Chayenne. Echt niet. Hij mag je vriendje zijn en jullie mogen elkaar best een knuffel geven. Ik wil hem gewoon kunnen vertrouwen. Ik wil aan hem kunnen zien dat hij oprecht alles voor je over heeft. Ik weet dat ik misschien veel verwacht, maar je bent dan ook wel gewoon mijn prachtige dochter. Dan mag ik best veel van hem verwachten, want jij bent mij ook heel erg veel waard..' zei hij met een glimlachje op zijn gezicht tegen haar. 'Ik weet dat je dat niet wilt, onthou dan wat ik gezegd heb en zorg er ook voor dat je duidelijk bent tegen hem. Als hij daar anders over denkt, dan zeg je dat tegen mij, maar dan krijgt hij geen tweede kans.' zei hij duidelijk tegen haar. Dit vond hij gewoon belangrijk en dat moest die jongen respecteren. Hij wist hoe mooi Chayenne was en waarschijnlijk hadden er zat jongens interesse in haar, maar dat liet hij niet gebeuren, nooit. 'Kom, niet verdrietig zijn, het komt allemaal goed. Ik ben er voor je, altijd, wat je ook doet en wat er ook gebeurd. Wij zijn onafscheidelijk, weet je nog?' vroeg hij zacht aan haar, daarna knuffelde hij haar weer.

Chayenne Lahero

Ze kwamen nog steeds overal uit, maar nu met wat extra hulp, hij keurde Myles niet af, ze mochten elkaar best een knuffel geven, maar hij wilde zien dat Myles oprecht was, dat hij echt alles voor haar over was, daardoor knikte ze even, ze begreep hem eigenlijk wel.
"Komt goed, papa..." Sprak ze zacht tegen hem en ze knuffelde hem uitgebreid. Het kwam goed, hij was er altijd voor haar, wat ze ook deed, wat er ook gebeurde, ze waren onafscheidelijk. Ze knikte daardoor met een brede glimlach.
"Ik hou van je papa, maar soms word ik gewoon wat brutaler, dat komt niet door jou, dat komt door Lucius, dat moet je je niet aantrekken, echt niet."

Koning Stephen Lahero

'Oh, ik begrijp je wel hoor. Hij veroorzaakt hetzelfde bij mij en ik zeg soms ook dingen die ik eigenlijk echt niet zou moeten zeggen. Maar we moeten onthouden dat wij niet zijn zoals hij is. We moeten er dan juist niet op ingaan, want dat is wat hij wilt en daarmee zouden we ons verlagen naar zijn niveau. Dat is niet de bedoeling. Ik wil dat jij je houdt aan de dingen die ik belangrijk vind. Ik weet hoe gemeen Lucius kan zijn, maar je moet dan maar gewoon doen alsof hij er niet is,' zei hij zacht tegen haar. 'Ik wil je ook nog wat vertellen, omdat je dat gisteren aan mij vroeg. Ik heb mensen pijn gedaan, Chayenne. Maar wel omdat het moest. Ik wist heel goed dat wat ik deed fout was, maar ik wilde zo graag dat ze trots op mij waren, dat mijn vader zou zeggen dat ik het goed deed, dat hij tegen zijn vrienden zou zeggen dat hij zo blij was met mij als zoon. Dat gebeurde niet, waardoor ik alleen nog maar meer probeerde om het goede te doen. Tegen beter weten in. Dat was stom van mij en daar heb ik ook heel veel spijt van, ik had in moeten zien dat het niet het goede was, maar ik deed alleen maar wat mij gezegd werd. Ik hoop dat je begrijpt dat ik het nooit zomaar deed...' zei hij heel eerlijk tegen haar.

-------

https://justrpgforum.actieforum.com/viewtopic.forum?t=26