The 100. Survival isn’t who you are, it’s who you become.

Syauron Dewano

Hij werd opeens bij zijn keel gegrepen en keihard op de grond gegooid, hij greep haar ook meteen vast en hij duwde haar net zo hard van zich af. 'Je bent precies hetzelfde, Lolita,' gromde hij naar haar. 'Dit laat het alleen maar meer zien. Je denkt misschien dat je beter bent, maar je bent net zo slecht,' zei hij. Zijn stem klonk doordringend, ze legde uit wat ze bedoelde en hij haalde zijn schouders op. 'Dat zal wel, ze zijn niets vergeleken met ons,'

Lolita Charmart

Ze werd weer van hem afgeduwd en hij zei dat zij precies hetzelfde was, dit liet het alleen maar meer zien, ze dacht dat ze beter was, maar ze was net zo slecht.
"Nee, oh nee, Syauron, ik heb een geweten die me vertelt wat goed of slecht is, maar dat weerhoudt me niet van slechte dingen, dat niet." Sprak ze hem nu toe. Ze kwam weer langzaam overeind en klopte haar kleding wat af.

Syauron Dewano

'Oh, dus jij weet wat goed of slecht is? Nou, dat is echt iets waar je blij mee moet zijn...' zei hij spottend. Ze kwam overeind en hij deed hetzelfde, maar hij bleef eerst nog kort zitten voor hij helemaal opstond. 'Je hebt verder geen plan met ze?' vroeg hij nu. 'Het lijkt mij slim om ze wel een beetje in de gaten te houden, gewoon om te zien of ze niet toch iets van plan zijn...' zei hij tegen haar, maar waarschijnlijk had ze dat zelf ook wel bedacht.

Ebony Blake

Pijn was niets voor haar, ze vond Ebony dapper. Het liet haar glimlachen. 'Naah, ik denk niet zo zeer dapper. Eerder dom en niet stil kunnen zitten.' Grinnikte ze even. Ze moest gewoon bezig zijn, een doel voor ogen hebben. Geconcentreerd ging het meisje te werk en bij haar eerste steek had ze een vis aan de speer. Ze noemde een het een gelukstreffer maar Ebony schudde haar hoofd. 'Nee, jij bent gewoon een natuurtalentje.' Grijnsde ze het meisje toe. Diep ademde ze in en hief haar blik op naar de heldere blauwe lucht. Hopelijk genas haar rechterschouder snel, want het voelde enorm onwennig om de dingen met links te doen.

Lolita Charmart

“Ja, en daar ben ik ook erg blij mee, ja.” Zei ze nu fel tegen Syauron. Hij wilde weten of ze verder nog plannen had. “Ik ga ze in de gaten houden, ze gaan me dingen leren over hun wereld, dan weet ik ook meteen hoe ik een plannetje kan bedenken om ze in de val te lokken.” Grijnsde ze naar Syauron.



Dani

Volgens Ebony was het niet zo zeer dapper, eerder dom. Daardoor grinnikte Dani ook eventjes vrolijk. Ze haalde de vis los van de speer en gooide hem op het droge, het dier was toch al dood, dus zal waarschijnlijk ook wel stil blijven liggen.
Ebony zei haar dat ze een natuurtalentje was. "Ach, nee joh!" Zei ze. Daarna ging ze weer verder met het vangen van vissen.

Syauron Dewano

Ze zei dat ze er ook echt blij mee was, daardoor haalde hij simpel zijn schouders op. Hij wist het niet, hij kon zich niet echt bedenken dat hij dat gevoel had. Hij wist wel dat hij niet helemaal was zoals de rest, maar hij wist niet of dat nou positief of negatief was. Waarschijnlijk negatief. Ze vertelde wat ze ging doen en hij knikte langzaam. Dan was ze toch niet zo achterlijk als het even leek. 'Je hebt mijn hulp nu zeker niet meer nodig?' vroeg hij doordringend aan haar.

Ebony Blake

Nadat ze een goede stok had gevonden ging ze terug op de rotsen zitten en begon er met het mes een punt aan te slijpen. De concentratie was af te lezen van haar gezicht. Dani was het niet eens met het feit dat Ebony haar omdoopte tot natuurtalentje. 'Nou, doe nog een poging.' Bracht ze er met enthousiasme eruit en maakte de punt goed scherp. 'Wat is de reden dat jij hier zit, wat heb je gedaan?' Vroeg ze nieuwsgierig. Een tevreden uitdrukking lag op haar gezicht. Dit gaf haar afleiding, zorgde ervoor dat ze enigszins kon ontspannen en niet hoefde te denken aan haar zorgen.

Lolita Charmart

Ze streek haar rode haar naar achteren en keek Syauron doordringend aan. Hij vroeg haar of ze zijn hulp nog nodig had. “Hmm, misschien wel, ik weet nog niet zo goed wat ik met ze van plan ben, of jij moet wat verzonnen hebben?” Vroeg ze aan hem en ze keek hem geïnteresseerd aan.



Dani

En opnieuw had ze een vis te pakken, al duurde het dit keer wel wat langer dan de vorige keer. Hij spartelde nog wat en ze bekeek het dier even. Hij was echt prachtig, de mooiste en bijzonderste vissen zwommen hier rond... Ze gooide hem bij de andere toen hij stopte met spartelen.
Ebony wilde van haar weten wat de reden was waarom ze hier zat. Dani keek haar hierdoor even doordringend aan. "Een van de bewakers viel mijn moeder vaak lastig... ik heb hem vergiftigd." Vertelde ze. Ze schraapte haar keel even en ging daarna weer verder. Ze bleef een tijdje stil, maar keek daarna weer op naar Ebony. "Wat heb jij gedaan?" Vroeg ze nu aan haar.

Ebony Blake

Ondanks dat het langer duurde had het meisje opnieuw een vis te pakken en gooide die op het droge. 'Zie dat bedoel ik.' Zei ze  het meisje bemoedigend met een grijns. 'Een echt natuurtalentje.' Voegde ze er aan toe. Traag kwam ze weer overeind. Het water voelde heerlijk verkoelend. Het meisje vertelde dat ze een van de bewakers vergiftigd had, omdat hij haar moeder vaak lastig viel. In eerste instantie wist ze niet wat ze moest zeggen en zweeg even. 'Geef je groot gelijk, die denken dat ze alles kunnen maken. Wel echt dapper van je.' Zei ze het meisje. Ze had voor haar moeder gekozen, maar daardoor zou zij zelf wel gestraft worden. Na een tijdje vroeg ze aan haar wat ze gedaan had. 'Ik heb een broertje en daar kwamen ze achter. Ik heb dus eerst 1.5 jaar vastgezeten voordat ze me hier naar stuurde.' Legde ze haar uit. Het was maar een klein deel van wat er werkelijk allemaal gebeurd was, maar dat was een lang verhaal. Op haar broertje na wist niemand het hier en dat wilde ze ook zo houden. Geconcentreerd volgde ze de bewegingen van de vissen, maar vloekte toen ze er een op een haar na miste. Diep ademde ze in. Opnieuw verplaatste de speer naar haar rechterarm, maar met de minste beweging kwam haar schouder opzetten. Dan werd het toch echt maar links. De volgende poging had ze dan ook een vis te pakken en even grijnsde ze. 'Hehe, dat werd eens tijd.' Klonk haar stem tevreden en bekeek de vis even voordat ze hem op het droge bij de rest gooide.

Dani

Ebony bevestigde nog eens dat ze een echt natuurtalent was. Daardoor grinnikte ze eventjes. Ebony werd weer wat opener en vrolijker leek het wel. Ze gaf Dani ook groot gelijk en vond dat het dapper was. Daardoor schudde het meisje enkel haar hoofd, het was niet dapper geweest.
Er werd vertelt dat ze een broertje had. "Finn, toch? Hij is aardig." Zei Dani met een brede glimlach. Ebony had vastgezeten voor ze haar hier naartoe stuurden en Dani knikte daardoor eventjes. Ebony kwam weer in het water staan en probeerde opnieuw om de vissen te vangen. Uiteindelijk had ze er ook een.
"Zie je wel, jij kan het ook." Zei Dani vrolijk tegen haar. "Doe je wel een beetje voorzichtig met je schouder?" Voegde ze er daarna met een bezorgde blik in haar ogen aan toe.

Ebony Blake

'Ja, Finn ja.' Glimlachte ze. Het meisje gaf aan dat hij aardig was. Ebony knikte even. 'Ja hij is een schatje.' Mompelde ze even en de gedachten aan haar broertje liet haar even glimlachen. Het was niet eerlijk dat hij zou weinig heeft kunnen zien van het leven. Eigenlijk had hij de gene moeten zijn die echt had kunnen leven, in plaats van in geheim vond ze. Naar haar idee had hij veel betere keuzes gemaakt en paste beter in dat leven. Vrolijk zei Dani dat ze het ook wel kon. 'Ja naar honderden pogingen mag dat ook wel.' Grinnikte ze even. Bezorgd voegde ze er aan toe dat ze wel voorzichtig moest doen. 'Ja, daarom doe ik het nu links.' Verklaarde ze. 'Maar dat is nog niet zo makkelijk als je rechtshandig bent.'

Dani

Ze glimlachte door haar vraag en zei dat het inderdaad Finn was, ze vond haar broertje een schatje. "Heb je hem wel kunnen zien en met hem kunnen praten vroeger?" Wilde Dani van haar weten. Ze was gewoon heel erg nieuwsgierig. Na honderden pogingen vond Ebony dat het wel een keertje mocht dat ze een vis te pakken had. Er volgde gegrinnik uit de mond van Dani. Ze vond het niet zo heel erg makkelijk omdat ze het met links deed en ze rechtshandig was.
"Dat is lastig ja." Beaamde Dani. Ineens kwamen er twee jongens op hun afgerend.
"We hebben overal gezocht!" Hijgde een ervan, hun handen steunden op hun knieën terwijl ze uit puften. Dani keek even bezorgd naar Ebony en daarna weer naar de twee jongens.

Ebony Blake

Nieuwsgierig vroeg het meisje of ze hem vroeger wel had gezien en met hem had kunnen praten. Traag schudde ze haar hoofd. 'Ik heb bij mijn vader gewoond, ik wist voor een zeer lange tijd niet van zijn bestaan af.' Legde ze haar uit. Dit was informatie die ze nog wel kwijt wilde. Daarnaast vond ze het oprecht een sympathiek meisje. Ze beaamde dat het dan wel lastig was. Op dat moment ving ze haar tweede vis en grijnsde opnieuw. Niet begrijpend keek ze naar de twee uit puffende jongens die op hen afgerend kwamen. 'Wat is er aan de hand?' Vroeg ze hen dan ook terwijl ze uit het water kwam.

Dani

"En hij woonde bij je moeder?" Wilde ze nog van Ebony weten, heel erg veel verder vroeg ze niet, ze was gewoon geïnteresseerd. Ze gaf de twee jongens even de tijd om uit te puffen. Ebony vroeg wat er aan de hand was.
"Roy.." Zei de ene. "Hij... hij is heel erg ziek op dit moment, kun je niet iets voor hem maken, Dani? Om hem te helpen?" Werd er gevraagd aan haar. Dani aarzelde even en dacht na, daarna knikte ze. "J-ja, ik denk het wel." Zei ze zachtjes, wat geschrokken hierdoor. Ze liep gehaast het water uit en dacht goed na.
"Ik heb een paar dingen nodig, willen jullie die zoeken?" Vroeg ze aan de jongens, ze omschreef een paar plantensoorten en pakte de vissen op.

Ebony Blake

Ebony knikte enkel om te beamen dat haar broertje bij haar moeder woonde. Haar ouders waren uit elkaar gegaan nadat haar moeder zwanger bleek te zijn. Daardoor heeft haar moeder al die tijd alleen voor Finn moeten zorgen, terwijl niemand er vanaf mocht weten. Ze wisten namelijk dat Ebony haar dochter was, ondanks dat Ebony daar nooit kwam, daar had haar vader wel voorgezorgd. Haar vader maakte haar namelijk wijs dat ze ziek was en dat ze daarom niet voor haar kon zorgen. Het was ook echt zo dat haar moeder niet veel uit haar kamer kwam, maar dat was vanwege haar broertje. Omdat Ebony als kind van één jaar bij haar vader was gaan wonen kon ze ook niet het bestaan van haar moeder herinneren. Natuurlijk nam ze dan aan dat haar vader de waarheid sprak, ze hield van hem en zag tegen hem op. Ze vertrouwde hem, dus waarom zou ze aan hem twijfelen. Pas toen ze ging puberen merkte ze op dat haar vader regelmatig niet eerlijk tegen haar was en zodoende is het balletje gaan rollen. Er was iets met Roy, hij was erg ziek en de jongens vroegen aan Dani of ze niet iets voor hem kon maken. Je zag haar verstrakken, natuurlijk, Roy was er slecht aan. Ze wist zichzelf geen houding te geven en slikte. 'Kan ik wat doen?' Vroeg Ebony voorzichtig aan Dani nadat zij de jongens uitgelegd had wat ze moesten zoeken. Ondertussen rolde ze haar broekspijpen weer af en trok haar schoenen aan.

Syauron Dewano

Misschien wel, ze wist nog niet zo goed wat ze met ze van plan was, ze wilde weten of hij nog een idee had. ‘We zouden kunnen kijken of ze niet iets van bevriend willen worden. Als wij hun helpen, helpen ze ons ook. Wij zullen er uiteindelijk geen moeite mee hebben om ze af te maken, maar dan flikken ze ons niets. Misschien hebben ze spullen die wij kunnen gebruiken…’ zei hij tegen haar. Het was eigenlijk niets voor hem, zo’n aanpak, maar nu zag hij ergens wel het nut er van in.

Dani

Ze zag Ebony verstrakken. Ze legde haar hand even zachtjes op de goede schouder van Ebony en keek haar aan. "Het komt wel goed, we gaan kijken hoe erg het is en hij knapt vast wel weer goed." Zei Dani vol zelfvertrouwen, Ebony wilde ook weten of ze nog wat kon doen voor haar.
"Ja, ik wil het zekere voor het onzekere nemen, daarvoor hebben we nog een soort plant nodig... maar die moet voorzichtig geplukt worden, want hij is op deze manier giftig, maar gekookt heeft het een sterk genezende kracht." Legde Dani uit. Ze bond de vissen met de staarten aan elkaar en gooide ze over haar schouder, de speer nam ze ook weer mee en ze liep alvast stevig in de richting waar ze de plant gezien had. Ze moest nog bedenken hoe ze de plant gingen plukken...


Lolita Charmart

Hij zei dat ze konden kijken om bevriend met ze te raken, als ze de kampers hielpen, hielpen zij hun ook weer andersom. Ze knikte daardoor en gaf Syauron een knipoog. "Jij snapt het helemaal." Grijnsde ze hem wat plagend toe.

Syauron Dewano

'Ik leer wel van je,' zei hij grijnzend tegen haar. 'Wat dacht je er van om meteen naar hun toe te gaan?' vroeg hij nu. Hij had wel zin in wat actie, al zou er waarschijnlijk niet zo heel veel gebeuren als ze vrienden wilden worden. Maar dat vond hij ook wel leuk, zoiets had hij nog nooit gedaan.

Ebony Blake

Kort voelde ze zacht de hand van Dani op haar schouder, naar haar zeggen kwam het wel weer goed, hij zou wel opknappen. 'Ik hoop het...' Mompelde ze dan ook zacht. Ebony kon haar nog ergens mee helpen. Er was een plant wat ze nog nodig had, maar die moest voorzichtig geplukt worden. Gekookt had die een zeer sterk genezende kracht, maar in deze toestand was hij juist giftig. Begrijpend knikte ze. 'Hoe ziet die plant eruit?' Vroeg ze dan ook. Het meisje pakte de vissen en liep vervolgens in een stevig tempo weg. Ebony volgde haar. 'Knap dat je dit allemaal weet zeg.' Klonk haar stem vol bewondering.

Lolita Charmart

Hij leerde van haar. Daardoor trok ze hem weer dichter naar haar toe en keek ze hem in zijn ogen aan en zoende ze hem weer even wild. Hij stelde ook voor om nu naar ze toe te gaan.
"Nu? Nee, ik wilde twee tot drie dagen wachten eigenlijk." Vertelde ze hem.


Dani

Ebony hoopte dat het weer goed kwam en Dani knikte vastberaden. Er werd haar gevraagd hoe de plant eruit zag. "Prachtig... bloedrood aan de binnenkant tot haast doorzichtig wit aan de buitenkant." Glimlachte Dani vrolijk. Er werd haar vol bewondering gezegd dat het knap was dat ze dit allemaal wist.
Daardoor haalde Dani diep adem en klemde haar kaken op elkaar. Het duurde even voor ze er antwoord op kon geven. "Mijn moeder had een boek..." Fluisterde ze, nog wat hees. "In dat boek staan alle planten van de aarde en wat ermee gedaan kan worden. In principe zijn ondanks de veranderingen op de aarde, de planten nog redelijk hetzelfde. Deze plant heeft nog steeds dezelfde kleuren, maar een ander uiterlijk waarschijnlijk, de meeste planten herken ik aan de geur." Legde ze uit. Ze ging omhoog, over de rotsen. "Hij groeit op een plek waar weinig vegetatie te vinden is." Vertelde ze nog, daarna ging ze geconcentreerd verder met zoeken.

Syauron Dewano

Hij werd opeens dichter naar haar toe getrokken, ze keek hem kort aan en daarna werd hij wild gezoend. Hij ging er meteen in mee, hij vond het zo ontzettend lekker op deze manier. Iemand die initiatief nam was heerlijk voor hem. Ze wilde eigenlijk wachten. 'Oké, hoe wil je mij al die tijd bezig gaan houden?' vroeg hij lichtelijk grijnzend tegen haar.

Ebony Blake

Oprecht geïnteresseerd luisterde ze na alles wat Dani te vertellen had. Het was een prachtig plant, de kern was bloedrood tot haast doorzichtig wit aan de buitenkant. Dat was een bijzonder contrast, de plant moest wel opvallen. De reden waarom ze zoveel over planten wist was omdat haar moeder een boek had. In dat boek stonden alle planten van de aarde en hun werking. Begrijpend knikte ze. 'Aan de geur?' Herhaalde ze in eerste instantie. 'Ik zou dat verschil nooit ruiken.' Zei ze met een kleine grinnik. Deze plant was te vinden waar weinig vegetatie was. Ebony zocht het andere deel van de rotsen af. 'Dit is hem of niet?' Vroeg ze aan Dani toen ze een plant vond die aan haar omschrijving voldeed.

Dani

Ze herhaalde haar woorden en daardoor grinnikte Dani even zachtjes. "In de Ark moest ik het doen met gedroogde planten, dus de geur hier op aarde is voor mij heel erg sterk verschillend van elke soort plant." Legde ze uit met een brede glimlach. Ebony vroeg of dat hem was en Dani keek op. "Ja, dat is hem." Knikte ze. Ze ging op haar hurken zitten bij de plant en bekeek hem even goed. Zijn bladeren waren vreselijk stekelig en de bloem was zo mooi...
"Misschien is het beste om hem uit te graven? Dan hoeven we de bladeren niet aan te raken en ik heb de bladeren en de bloem nodig." Zei ze zacht tegen Ebony en ze keek haar vragend aan, misschien had ze wel een beter idee.

Ebony Blake

In de Ark moest ze het doen met gedroogde planten dus de planten hier waren erg sterk van geur. 'Dat zal dan inderdaad een heel verschil zijn, dat begrijp ik.' Zei ze haar. Het was de juiste plant, het was een hele bijzondere vertoning. Dani opperde het idee om de plant uit te graven zodat de bladeren niet aangeraakt hoeven te worden. Ze had namelijk zowel de bloem als de bladeren nodig. Haar vest dat ze om haar heupen had geknoopt haalde ze los. 'Ja inderdaad en dan vervoeren we de plant wel in mijn vest, dan is de kans klein dat we hem aanraken. Die was ik wel weer.' Legde ze haar uit terwijl ze op haar knieën ging zitten en haar vest op de rotsen legde. Eerst haalde ze de grond zo los mogelijk waarnaar ze de steel vast pakte met de stof van haar vest. Voorzichtig en makkelijk kon ze de plant uit de grond trekken en legde die op haar vest. Zachtjes vouwde ze haar vest wat dicht om de kans te verminderen dat ze het aanraakte. 'Heb je nog iets anders nodig?' Vroeg ze haar terwijl ze weer opstond.

Dani

Ze hielp Ebony met het uitgraven van de plant en zodra ze dat voor elkaar hadden, kantelde ze hem langzaam zodat hij in het vest kwam te liggen, ze pakten hem goed en stevig in. Ebony zou het vest wel weer wassen. "De kans is groter dat je hem weg moet gooien daarna..." Zei ze zachtjes tegen Ebony, "dus ik hoop niet dat je er heel erg aan gehecht bent..." Er werd gevraagd of ze nog wat nodig had, Dani schudde haar hoofd.
"We moeten snel weer terug naar het kamp, voor het geval dat het echt heel erg slecht met hem gaat." Zei Dani voorzichtig en zachtjes.