Medieval Times

Koning Reth Kingston

Ze zei dat ze zelf nog niet helemaal wist wat ze wilde en de blik in zijn ogen werd weer zachter. Hij sloeg zijn armen voorzichtig om haar heen en trok haar tegen zich aan. Zachtjes streek hij door haar haren heen. “Dat snap ik wel, een relatie is niet niets. Ik heb het zelf ook allemaal meegemaakt. Ik ben ook getrouwd geweest.” Dat had hij nog nooit eerder vertelt. “Nu begrijp ik je, nu snap ik waarom je wel wilt wachten.” Fluisterde hij tegen haar. Ze dacht dat het wel goed kwam en tot die tijd zou ze wachten en als ze er echt overheen was, zou ze er voor de volle honderd procent voor gaan. Hij glimlachte wanneer ze zijn hand pakte en hij kneep er even zachtjes in. “Ik vind je heel erg leuk.” Mompelde hij haar toe.


Lolita Samira

Ze schrok van zijn felle blik. Ze wilde alleen maar helpen dat was het enige wat ze wilde, Leroy helpen. Toch gaf hij grommend aan dat zij juist degene was die hem nu niet moest helpen. Daardoor keek ze van hem weg, verdrietig door dit antwoord. Hij kon niet anders, zij kon zijn gedachten niet ergens anders toe zetten en ze kon hem al helemaal niet kalmeren. Ze wreef met haar handen over haar armen heen en bleef zwijgend van hem wegkijken. Hij deed haar pijn en ze had plotseling helemaal geen zin meer om een jurk te gaan kopen, er zouden veel problemen van komen, heel erg veel problemen. Hij zou zichzelf zo erg opjutten dat hij waarschijnlijk wel iemand zou vermoorden in het dorp. Ze slikte even en steeg op haar paard. Ze reed het dier tot naast Leroy en haalde diep adem om te gaan vertrekken.

Koning Leroy Fullbright

Het duurde lang voordat Lolita eindelijk naast hem stond, het maakte hem nog chagrijniger. De zwarte hengst stond ongeduldig onder hem te dansen, het paard leek het humeur van Leroy over te nemen. Hij liet de teugels ietsje vieren, meteen schoot het dier er vandoor. Leroy hield hem wel er in, maar hij wilde snel in het dorp zijn, hij hoopte echt dat dat hem iets vrolijker zou maken. Hij keek even opzij naar Lolita, ze leek wat verdrietig te zijn. Het kwam vast door hem. 'Ik weet niet wat er is, Lolita. Het is niet gericht op jou, maar er is even niets aan te doen. Ik voel mij gewoon niet zo goed, het is straks vast weer over...' Mompelde hij, kortaf. Hij wist niet zo goed wat hij met zijn gevoelens moest. Het was beter om het vooral voor zich te houden, Lolita was altijd zo gelukkig als hij gewoon normaal deed, hij wist dat ze dat heel graag had, hij wilde niet laten zien dat het nu anders was. 

Lolita Samira

Leroy schoot ervandoor. Ze had zelf wat moeite met het bijhouden van zijn tempo. Ze liet haar paard galopperen en ging in een wat rustiger tempo achter Leroy aan, gelukkig hield hij zijn paard halverwege in en kon ze naast hem rijden. Hij gaf aan dat hij niet wist wat het is, het was niet op haar gericht, maar hij kon er even niets aan doen. Het was straks vast weer over. Ze geloofde er helemaal niets van. “Ik snap wel dat het niet op mij is gericht, Leroy, maar ik zou je gewoon graag willen helpen en het stemt me verdrietig dat ik dat niet kan. Ik wil alles voor je doen, lieverd, echt alles.” Zei ze met een hele zachte stem tegen hem.

Koning Leroy Fullbright

Hij zuchtte zacht. Lolita wilde hem veel te graag helpen. 'Ik weet het. Maar er zijn dingen waar je niets aan kunt doen. Het is beter als we hier gewoon even niet meer over praten, ik wil het negeren, want ik wil er niet meer aan toe geven. Ik vind het zelf heel erg vervelend...' Gaf hij toe, op zachte toon. Hij vond het gewoon moeilijk om toe te geven dat hij niet normaal was, omdat hij dat zo graag wilde. Hij veegde met zijn hand het haar uit zijn gezicht, eenmaal in het dorp hield hij zijn paard in. Hij keek opzij naar Lolita en hij steeg af, hij zette zijn paard vast en hij keek nog even naar de hengst, daarna ging zijn blik naar Lolita. Hij probeerde ontspannen naar haar te glimlachen, maar dat ging niet, de spanning was van zijn gezicht te lezen. 

Lolita Samira

Dit was dus iets waar zij niets aan kon doen, ze kon hem niet helpen en zeker niet erover praten. Leroy dacht dat hij het kon negeren omdat hij er niet aan toe wilde geven. Zelf vond hij het heel erg vervelend. “Oké.” Zei ze zachtjes tegen hem terug. Ze knikte een beetje. Zo kon ze het misschien nog accepteren. Ze kwamen bij het dorp aan en reden een stukje naar binnen toe om daar de paarden vast te zetten. Ze steeg ook van haar mooie hengst en bond het dier vast naast dat van Leroy. Ze hapten even naar elkaar, maar daarna stonden ze weer rustig naast elkaar. Ze glimlachte en klopte het dier op zijn hals. Ze liep naast Leroy mee. “Gaan we een jurk kopen?” Ze deed een poging om gewoon vrolijk tegen hem te doen.

Koning Leroy Fullbright

Hij zag hoe de paarden naar elkaar deden, eigenlijk had hij heel erg de neiging om zijn paard en klap te verkopen, maar dat was niet nodig, ze stonden al heel snel weer gewoon naast elkaar. Daardoor zuchtte hij zacht, het was vervelend dat hij om alles zo woedend werd. Lolita liep al snel met hem mee, het voelde wat ongemakkelijk dat ze gewoon naast elkaar liepen, hij wilde eigenlijk zijn arm om haar heen slaan, maar het leek hem verstandiger om meer afstand tussen hun te houden, hij had het al moeilijk genoeg om zijn gevoelens enigszins onder controle te houden. Toch pakte hij wel haar hand vast, misschien hielp het hem juist wel, dat kon ook nog. Ze vroeg of ze een jurk gingen kopen, daardoor glimlachte hij weer een klein beetje. ‘Ja, als jij dat graag wilt. Ik wil doen wat jij leuk vindt, Lolita. Als je iets ziet wat je mooi vindt, moet je het gewoon zeggen,’ zei hij tegen haar. Hij kneep zachtjes in haar hand, heel voorzichtig. Elke aanraking was voorzichtig, want zijn gedachten sloegen enorm op hol en hij was ontzettend bang dat hij het niet onder controle kon houden. ‘Zeg maar waar je heen wilt…’ zei hij zacht.

Lolita Samira

Ze begon zich zelf ook wat ongemakkelijk te voelen om gewoon naast hem te lopen, zonder contact met hem te hebben. Eigenlijk hield ze haast altijd zijn hand vast. Ze was dan ook verrast dat Leroy haar hand pakte, maar ze vond het heel erg fijn. Ze glimlachte even naar hem om te laten zien hoe erg ze het waardeerde. Hij wilde best een nieuwe jurk gaan kopen als zij dat g raag wilde. Hij wilde doen wat zij leuk vond en als ze iets moois zag, moest ze het gewoon zeggen. Ze voelde het kneepje in haar hand. “Ik hou van je…” Fluisterde ze nu. Ondanks zijn woede, stelde hij haar toch gerust. “Kom.” Zei ze zacht wanneer hij aangaf dat ze mocht aangeven waar ze heen wilde. Ze liepen langs de stoffen kraampjes en af en toe hadden ze daar al een afgemaakte en gedetailleerde jurk liggen. Ze liet haar vingers over de verschillende stoffen glijden. Ze wilde echt iets heel erg bijzonders.

Koning Leroy Fullbright

Lolita zei dat ze van hem hield. Op dit soort momenten was het heel belangrijk voor hem dat ze het zei, de simpele woorden hadden veel effect op hem omdat het zo veel voor hem betekende. Hij hield zielsveel van Lolita en ondanks dat hij zich eigenlijk afschuwelijk voelde nu, maakte Lolita hem gelukkiger. Ze nam hem mee, gewillig liep hij achter haar aan. Hij zag dat Lolita keurend naar de stoffen keek, hij deed hetzelfde, al zou hij niet iets voor haar uit kunnen kiezen. Hij was dan veel te bang dat ze het niet mooi zou vinden. Hij liet haar hand los en hij legde zijn hand op haar onderrug neer, voorzichtig, zijn vingers trilden. Hij ademde diep in, maar de spanning werd niet minder. Hij keek langzaam om zich heen, verschillende mensen die hadden staan kijken, keken meteen weer weg. Hij kwam niet zo vaak in het dorp, zeker niet met Lolita, dus iedereen keek. Hij nam nog eens een flinke hap lucht, de spanning werd alleen maar erger. Wat had hij hier een verschrikkelijke hekel aan. Hij wist weer waarom hij dit nooit deed. Vroeger had hij er plezier in gehad, als jonge prins hing hij alleen maar rond in het dorp en rond de herberg. Nu vond hij die drukte en al die mensen die hem aanstaarden helemaal niets. Zijn hartslag was hoog en hij bleef maar proberen om zichzelf te kalmeren, maar het was amper mogelijk. Hij liet zijn hand maar weer van de rug van Lolita afglijden, hij wilde niet dat ze voelde dat hij zo erg trilde. De steken trokken door zijn borstkas heen, waardoor hij slikte. Hij stak zijn handen in zijn zakken, toen hij daar iets voelde keek hij naar het stukje stof dat hij er uit haalde. De string van Lolita. Het zat nog steeds in zijn broekzak. Dit maakte alles alleen maar erger, zijn hart klopte in zijn keel, hij kreunde van de pijn en zijn gezicht vertrok een beetje. Hij stond te wankelen op zijn benen, zijn lichaam kon de spanning duidelijk niet hebben, hij zag vlekken voor zijn ogen en hij moest zich vastgrijpen aan het kraampje om niet onderuit te gaan.

Lolita Samira

Ze vond het fijn dat Leroy ook interesse toonde, hij keurde ook de stoffen en ze keek naar hem wat hij mooi vond. Ze wilde hem er ook een beetje bij betrekken, zodat ze samen wat uitkozen. Hij liet haar hand los en legde die op haar onderrug neer. Ze glimlachte breed en keek heel even naar hem op. Ze had een jurk gevonden die ze wel mooi vond. Ze bekeek hem aan alle kanten. De jurk was van een goudkleurige stof en leek helemaal te stralen aan alle kanten. Ze keek weer op naar Leroy. Toch leek hij te druk bezig te zijn met de mensen om zich heen, zijn hand gleed van haar rug af en hij zag er wat zenuwachtig uit. Ze zag de verandering in Leroy heel erg duidelijk opkomen en daardoor maakte ze zich zorgen. Wanneer hij kreunde, was de onrust in haar ogen te zien. Ze slikte hoorbaar even en pakte Leroy zachtjes vast. Ze nam hem mee een rustig steegje in. “Rustig maar, liefje.” Fluisterde ze tegen hem. Ze had wel gezien dat hij wat uit zijn zak had gepakt, maar ze had niet gezien wat het was, maar het had wel heel erg veel effect op hem. Ze hield zijn schouders vast. Ze had het gevoel dat als ze hem helemaal los liet, dat hij in elkaar zou zakken. Dat wilde ze absoluut niet.

Koning Leroy Fullbright

Hij werd door Lolita vastgepakt en meegenomen, hij deed zijn best om zo normaal mogelijk te doen, hij wilde niet in elkaar storten tussen al die mensen, maar het voelde wel alsof dat elk moment ging gebeuren, het was goed dat Lolita hem zo stevig vast hield. Hij leunde met zijn rug tegen de muur en hij sloot zijn ogen, maar nog steeds lukte het hem niet om rustiger te worden. Ze zei dat hij rustig aan moest doen, maar dat ging niet. Hij drukte haar string in haar handen en hij keek haar met een donkere en verlangende blik aan. ‘Dat kan je beter bij je houden…’ zei hij zacht. Hij sloot zijn ogen weer, zijn borstkas deed pijn en het was duidelijk aan zijn gezicht te zien. Hij zei verder niets meer. Hij wist niet wat hij haar moest vertellen. Zijn gedachten waren zo chaotisch dat hij het niet eens meer voor zichzelf op een rijtje kreeg. ‘Ik lust wel een borrel…’ mompelde hij, hij hield zijn ogen dicht en hij bleef tegen de muur aan staan, dan had hij net wat meer steun en hoefde Lolita hem niet zo veel te ondersteunen. Hij probeerde te ontdekken waar dit nou allemaal vandaan kwam, maar dat leek ook niet echt mogelijk te zijn, het had meestal niet eens een directe aanleiding.

Lolita Samira

Er werd wat in haar handen gedrukt, ze keek niet eens wat het was, ze wist het nu al, nu ze zag hoe Leroy naar haar keek. Ze moffelde het gauw weg en daarna was haar aandacht weer volledig bij Leroy. Ze legde haar hand zachtjes op zijn gezicht en streek met haar duim over zijn wang heen. Ze was zo vreselijk bezorgd, dit leek anders dan alle andere keren nu kon ze hem niet echt helpen, wat ze ook zei, het hielp helemaal niets voor hem. Ze werd er haast wanhopig van, maar dat wilde ze niet teveel aan hem laten zien. Hij zei dat hij wel een borrel lustte en ze schudde haar hoofd. “Sorry, Leroy… dat kan ik je nu niet geven. Ik zie het liefste dat je eerst je gedachten onder controle krijgt.” Fluisterde ze behoedzaam. Ze wist dat hij nu compleet door kon slaan en eigenlijk was ze daar wel lichtelijk bang voor. Ook al kon ze de pijn nu tegenhouden en had ze alles in zich om zijn gedachten weer op een rijtje te krijgen, toch wilde hij het niet. Leroy wilde niet dat ze hem hielp en daarom liet ze hem ook.

Koning Leroy Fullbright

Hij voelde haar warme vingers op zijn huid, haar zachte strelingen lieten tintelingen op zijn huid achter. Hij pakte haar hand vast, hij kneep haar vingers bijna fijn door zijn greep. Ze zei dat ze het hem nu niet kon geven, dat ze eerst liever had dat hij zijn gedachten op orde had. ‘Dat gaat niet meer gebeuren…’ gromde hij zacht. Hij moest zo vreselijk veel moeite doen om van haar af te blijven. ‘Raak mij niet meer aan…’ zei hij met trillende stem, terwijl hij moeizaam haar hand los liet. Nog steeds was zijn gezicht vertrokken van de pijn en de spanning, hij zag Lolita denken, hij wist heel goed wat ze dacht. Ze bedacht zich dat ze hem nu kon helpen. Maar hij wilde het niet. Hij wilde niet dat ze in zijn hoofd ging zitten, hij realiseerde zich dat ze nu echt alles van hem te weten kon komen, ze kon zijn gedachten waarschijnlijk zonder al te veel moeite lezen. Dat wilde hij echt niet hebben. Hij wilde niet dat ze wist aan wat voor afschuwelijke dingen hij dacht. ‘Het lukt mij echt niet…’ zei hij, iets wanhopiger, met trillende stem. Normaal had hij hier nog wel redelijk grip op en duurde het langer voordat hij dit punt bereikte, maar nu leek niets meer te helpen, in zijn hoofd was het zo’n grote chaos dat hij nergens op kon focussen. ‘Vind je het heel vreselijk om terug te moeten gaan?’ vroeg hij zacht. Hij wilde liever iets leuks met haar kopen als hij ook echt oog kon hebben voor wat ze uitzocht, nu kon hij alleen maar naar Lolita kijken, of andere vrouwen die er rondliepen. ‘We kunnen morgen wel teruggaan… dan werk ik alleen in de ochtend en gaan we daarna leuke dingen doen…’ stelde hij voor, hij sprak snel en zijn stem trilde steeds erger.

Lolita Samira

Haar hand werd vastgepakt door Leroy en hij kneep haar vingers haast fijn. Haar gezicht vertrok een klein beetje daardoor. Het ging niet meer gebeuren dat hij zijn gedachten op orde kreeg, gelukkig liet hij haar hand los met de woorden dat ze hem niet meer mocht aanraken. Ze haalde diep adem. “Ik vind dit zo verschrikkelijk, oh Leroy, ik wil je zo vreselijk graag helpen, ik wil je knuffelen, je ondersteunen. Ik wil alles doen wat in mijn macht ligt om jou te helpen.” Fluisterde ze heel erg breekbaar en zacht tegen hem. Ze slikte haar tranen weg en keek hem aan. Hij vroeg haar of ze het heel erg vond als ze terug gingen. “Nee, natuurlijk niet, als het jou zal helpen, dan gaan we gewoon lekker terug.” Zei ze meteen tegen hem. “Het hoeft ook niet perse morgen, desnoods gaan we de dag daarna, of volgende week pas, als jij je maar goed voelt, liefje.” Fluisterde ze tegen hem. Ze wilde over zijn schouder wrijven, maar haar hand bleef halverwege in de lucht hangen en ze liet hem ook weer langzaam zakken. Ze legde haar handen op haar rug. Dan kon ze zichzelf beter bedwingen. “Zullen we maar naar de paarden gaan?” Vroeg ze heel zacht.

Koning Leroy Fullbright

Hij luisterde naar de zachte woorden van Lolita. Hij wist dat ze dit heel erg moeilijk vond, omdat ze hem altijd wilde helpen, maar er zouden momenten blijven wanneer dat onmogelijk was, zoals nu. Ze vond het gelukkig niet erg om terug te gaan en ze wilde pas weer naar het dorp gaan als hij zich goed voelde. Hij zag dat ze haar hand omhoog bracht, meteen hield hij zijn adem in, hij dacht niet dat hij het kon hebben als ze hem nog eens aan zou raken. Ze vroeg of ze naar de paarden zouden gaan en ze liet haar hand alweer zakken. Hij slikte en knikte moeizaam, zijn blik werd alleen maar onrustiger. Hij kwam iets van de muur af, hij stond te wankelen op zijn benen, dus ging hij meteen weer tegen de muur aan geleund staan. Hij sloot zijn ogen en hij vloekte zacht, binnensmonds. Het waren dingen die beter niet hardop gezegd konden worden. ‘Ik kan amper op mijn benen staan, maar als ik op jou leun, gaat het fout…’ zei hij zacht tegen haar. Hij wist dat hij sommige dingen toch echt zou moeten vertellen, hoe graag hij zich nu ook van haar af zou zonderen, het ging niet helemaal en Lolita zou alles doen om dat te voorkomen, hij wist hoe vreselijk ze het vond als hij zich afsloot. Nu was hij degene die zijn hand omhoog bracht, hij legde zijn vingers in haar hals. Eerst leek het een heel lief en teder gebaar, maar al heel snel begon hij nog erger te trillen en trok hij haar tegen zijn gespannen lichaam aan.

Lolita Samira

Ze zag hoe hij zijn adem inhield, maar gelukkig deed ze niets. Ze zag inderdaad dat het beter was als ze hem niet aan zou raken. Ze zuchtte diep en zag hoe Leroy knikte, ze zouden de paarden gaan halen en daarna snel vertrekken. Hij kwam van de muur af en wankelde enorm op zijn benen. Ze had haar armen nu al gespreid om hem op te vangen als het echt mis ging, toch leek hij aardig te blijven staan en daarna leunde hij weer terug tegen de muur. Hij vloekte en dat kon ze heel erg goed begrijpen. Leroy vertelde dat hij amper op zijn benen kon blijven staan, maar als hij op haar ging leunen, dan ging het fout. Ze zuchtte zacht. Ineens voelde ze zijn vingers in haar hals, het was ontzettend lief en teder en daardoor keek ze naar hem op. Wat was hier de bedoeling van, was hij van gedachten veranderd? Ze begreep het niet zo heel erg goed. Hij sloeg daarna zijn armen om haar heen en trok haar tegen zich aan. Ze hield hem meteen stevig vast. “Leroy, wat wil je dat er gebeurd?” Vroeg ze nu met een hele zachte stem aan hem. Ze begreep hem echt niet zo goed. Ze wist niet of hij nu juist zijn gedachten weer op een rijtje had, waarschijnlijk niet, daarvoor trilde hij nog veel te veel.

Koning Leroy Fullbright

Lolita hield hem vast, daardoor was het helemaal hopeloos om tegen het gevoel te vechten. Het ging gewoon niet meer, hij kon niet anders dan er maar gewoon aan toe te geven. Het was niet te negeren, hij deed zo erg zijn best, het was gewoon niet te doen. Lolita begreep hem niet, hij begreep zichzelf ook niet. Hij was niet eens meer in staat om op haar te reageren. Hij keek haar aan, daarna zoende hij haar, het was zo ruw en heftig dat zijn tanden constant die van haar raakten. Hij trok haar nog dichter tegen zich aan, zijn vingers grepen in de stof van haar jurk. Hij kreunde diep, maar het leek meer op gegrom. Toch hield hij even op en keek hij haar bijna wanhopig aan, zijn blauwe ogen stonden triest. ‘Het gaat niet… ik wil het zo graag negeren, maar ik kan het niet… het spijt mij zo, ik wil zo graag veranderen voor jou… ‘zei hij zacht, zijn stem klonk gebroken. Hij bleef even stil staan, maar daarna sloeg zijn houding weer net zo snel om en greep hij haar vast. Zijn handen gingen over haar lichaam heen, hij deed helemaal niet meer voorzichtig met haar, elke aanraking was hard.

Lolita Samira

Ze merkte hoe hij haar aankeek. Ze kreeg kippenvel op haar lichaam en niet veel later gebeurde er ook wat ze verwacht had. Ze werd heftig gezoend, haar hagelwitte tanden deden haast pijn door het ruwe geweld wat hij gebruikte. Ze voelde zijn vingers door de stof van haar jurk en ze hoopte dat hij die niet stuk zou scheuren nu ze in het dorp waren. Even stopte hij, zijn blik was wanhopig en het stak haar vreselijk in haar hart. Ze slikte moeizaam. Het ging niet, maar hij kon het niet. “Sst, je doet zo erg je best, zeg nu niet dat je het niet kan, want je kan het wel. Alleen nu even niet, maar dat is niet erg, echt niet.” Ze haalde diep adem. Daarna gingen zijn handen weer ruw over haar lichaam heen. “We moeten weg uit het dorp, Leroy, daarna kan ik je geven wat ik je wil, eerst weg hier.” Ze duwde hem zachtjes van haar lichaam af, al hield ze hem wel beet zodat hij niet om zou vallen.

Koning Leroy Fullbright

Ze zei dat hij het wel kon, maar nu even niet. Hij moest niet zomaar opgeven. Het drong alleen niet meer zo goed tot hem door, alles leek vaag te zijn. Ze zei ook dat ze weg moesten uit het dorp, daarna kon ze hem geven wat hij wilde, maar nu niet. Ook dat drong niet tot hem door, ze duwde hem wat van zich af, maar ze bleef hem wel vasthouden, hij trok haar meteen weer naar zich toe. ‘Ik wil niet wachten…’ gromde hij zacht. Hij zoende haar weer, terwijl hij haar jurk een stuk omhoog trok en hij zijn vingers over haar warme huid heen liet glijden. Het voelde perfect, daardoor werd alles alleen nog maar erger. In zijn hoofd bleef alles vaag en chaotisch, zoals altijd op dit soort momenten. Het was zo vervelend, alle gedachtes waren zo verwarrend. Na een paar seconde realiseerde hij zich wel dat ze gelijk had, ze moesten hier weg. Hij wilde niet dat iemand hun zo zag, hij zou zich doodschamen. Daarom liet hij haar met heel veel moeite los, even bleef hij stil staan, hij had wat kracht nodig om van de muur te moeten komen. Hij sloeg zijn arm om Lolita heen, hij had haar steun heel hard nodig, anders zou hij nooit kunnen lopen.

Lolita Samira

De handen van Leroy voelde ze op haar naakte benen, hij had haar jurk wat omhoog gehaald. Zijn handen voelden warm op haar zijdezachte huid. Op dit moment kon ze er alleen niet van genieten. Ze stonden op straat, op klaarlichte dag. Gelukkig maar dat ze nog in een steeg stonden. Leroy leek te beseffen dat ze inderdaad weg moesten. Ze pakte hem heel stevig vast en nam hem met haar mee de steeg uit. Mensen keken af en toe wat verbaasd, maar de ogen van Lolita waren vastberaden op de paarden gericht. Daar moest ze naartoe. Eenmaal bij de dieren stond ze stil. "Kun je zelf rijden?" Vroeg ze heel erg zacht aan Leroy.

Koning Leroy Fullbright

Hij leunde zwaar op Lolita, hoe vervelend hij het ook vond, ze moesten wel weg hier. Hij zou wel vertellen dat hij ziek was, of zo iets. Eigenlijk was dat ook wel zo, maar dan anders. Lolita stond stil bij de paarden en ze vroeg of hij zelf kon rijden. ‘Ik zal wel moeten…’ mompelde hij zacht. Hij kon echt niet bij haar zitten, dat ging hij niet volhouden en eigenlijk voelde hij zich al een enorme zwakkeling doordat hij amper rechtop kon staan. Hij moest wel zelf kunnen rijden. Daarom klom hij heel langzaam en met veel moeite in het zadel. Zijn paard was weer vreselijk onrustig, omdat Leroy dat zelf ook was. ‘Ik schaam mij dood,’ mompelde hij, omdat hij er een hekel aan had als mensen zagen dat ook hij momenten van zwakte had. Hij wilde het niet, hij wilde dat het leek alsof altijd alles heel goed met hem ging, ondanks dat het volk ook wel beter wist. Waarschijnlijk interesseerde het hun niet eens als hij zich af en toe niet goed voelde, als hij er maar voor zorgde dat het in het rijk goed ging. ‘Laten we maar opschieten, ik word hier echt gek van en het wordt alleen maar erger…’ zei hij tegen haar, op zachte toon. Nu er veel afstand tussen hun was, kon hij ook wat normaler doen.

Jay Fullbright

Hij was heel erg geschrokken van wat er met Esmeralda gebeurd was, hij had zich zorgen om haar gemaakt en hij voelde zich eigenlijk best wel schuldig, ook al had ze hem uitgelegd dat het allemaal niet echt normaal was. Bovenal was hij heel opgelucht dat het nu beter met haar ging, dat ze weer normaal deed. Hij was daar zo blij mee, want hij was heel erg geschrokken van haar gedrag. Ze had hem pijn gedaan, alles wat ze gezegd had zat nog precies zo in zijn hoofd. Hij had maar genoegen met haar moeten nemen, maar zij mocht wel doen wat ze wilde. Was dat echt wat ze dacht? Hij hoopte van niet, maar hij durfde er eigenlijk niet naar te vragen, hij was best wel bang voor haar reactie. Nu was hij buiten aan het trainen met een groep ridders, wat hij steeds vaker deed. Hij wat ontzettend fanatiek en het gaf hem heel veel afleiding, het was goed voor hem, hij was blij dat hij dit mocht doen, hij vond het echt geweldig. Toch was hij in zijn hoofd wel heel veel met alles bezig. Hij had gehoord dat Stephen en Felicia dood waren, hij had gehoord wat er ongeveer gebeurd was. Eigenlijk had hij het met zijn vader willen bespreken, maar daar had hij de kans nog niet voor gehad. Hij was boos, want hij gaf veel om Felicia, ze was de zus van zijn moeder, het had toch veel betekenis voor hem. Hij maakte zich ook zorgen om Chayenne, meer dan hij eigenlijk zou willen. Hij vond haar gewoon heel aardig en hij dacht dat ze nu wel vrienden waren. Daarom besloot hij haar een brief te sturen, al wist hij niet of hij dat wel mocht doen. Hij deed het gewoon, hij realiseerde zich best dat die nieuwe koning daar de post zou onderscheppen, maar misschien had hij geluk en kreeg Chayenne zijn brief.

Lieve Chayenne,
ik heb ongeveer gehoord wat er gebeurd is. Ik zou heel graag iets voor je doen, omdat jij mij ook heel goed geholpen hebt. Ik weet alleen niet wat. Ik geloof niet dat ik naar je toe kan komen en ik denk ook niet dat jij naar mij toe kan komen. Ik zou het wel willen, heel erg graag. Ik zou het fijn vinden als je iets van je laat weten, ik maak mij best wel zorgen om jou. Als ik niets hoor, denk ik dat ik naar je toe kom rijden. Mijn vader zal het vast niet goed vinden, maar ik wil je wel helpen, dat is belangrijk. Je moet niet vergeten dat ik je zal helpen met alles dat ik kan, ook al is dat nu misschien niet zo veel. Ik denk wel aan je en ik hoop echt dat het goed met je gaat.
Jay

Hij twijfelde een klein beetje over hoe hij de brief moest schrijven, misschien dacht ze dat hij toch nog meer van haar wilde, maar hij besloot dat het zo wel kon. Hij probeerde gewoon heel aardig te doen, omdat hij wel snapte dat ze heel erg verdrietig moest zijn nu. Daarom ging hij haar ook helpen. Dat verdiende ze, want hij vond haar toch best wel leuk. Het was gewoon een heel leuk meisje. Hij hield echt van Esmeralda en hij wilde later met haar trouwen, maar Chayenne bleef wel heel leuk en aardig. Hij stuurde de brief weg, daarna liep hij meteen naar de kamer van Esmeralda toe, hij had haar beloofd na het trainen naar haar toe te gaan, dus deed hij dat ook. Hij klopte aan op haar deur en hij wachtte op een reactie voor hij naar binnen ging.

Floréna Lahero

Ze had een compleet andere reactie verwacht. Waarom ze een andere reactie had verwacht wist ze eigenlijk zelf niet. Misschien omdat er nog andere herinneringen in haar geheugen stonden. Reth zijn blik verzachtte juist. Ze haalde even diep adem maar toen hij zijn armen om haar heen legde verdween de spanning weer wat meer. Hij kon er voor zorgen dat ze zich kleiner voelde. Haar duidelijke karakter wat ze altijd uitstraalde verdween bij hem zo nu en dan. Het was haar zwakte en daarom was het waarschijnlijk ook zo moeilijk om mee om te gaan. "Je bent een goed mens Reth..." Sprak ze op een zachte toon. Langzaam duwde ze hem naar het bed toe. Daar ging ze dicht tegen hem aan liggen. "Als ik nog eens iets doe wat jij als uitdagend of verleidelijk dan moet je het zeggen. Ik ga er op proberen te letten. Ik wil je niet van je werk afhouden." Zei ze tegen hem. Ondanks het meningsverschilletje van net voelde het ontzettend goed op de warmte van Reth tegen haar lichaam aan te voelen. "Getrouwd geweest? Wat is er gebeurd tussen jullie?" Vroeg ze hem nu. Tot vandaag had Reth al haar vragen beantwoord maar ze zou het goed kunnen begrijpen als ze nu over een wel erg gevoelig onderwerp begon. Zelf kon ze nog steeds nauwelijks praten over haar vorige echtgenoot. "Hoe was het gesprek met Leroy eigenlijk? Ik heb veel verhalen gehoord over hem en die waren langn iet allemaal even positief?" Vroeg ze hem. Voor even was ze stil. "Ik moet je ook nog wat vertellen. Ik wil dat je mijn werkelijke afkomst weet. Hoe eerder ik het vertel de beter..." Voegde ze er maar gelijk aan toe.

Koning Reth Kingston

Heel zacht vertelde ze hem dat hij een goed mens was, daardoor glimlachte hij. De kaarsen in de kamer gaven voor zijn gevoel nog een extra speciaal effect. Het voelde allemaal heel erg bijzonder. Hij werd op het bed geduwd heel zacht en langzaam. Hij ging liggen en nam haar in zijn armen. Ze was lief voor hem en wilde hem niet van zijn werk afhouden. “Dat doe je sowieso al.” Glimlachte hij haar toe terwijl hij zachtjes langs haar kaak streelde. “Ik vind het leuk wat je doet, dat ik er geen gebruik van kan maken, maakt dat ik me alleen nog maar meer tot je aangetrokken voel.” Vertelde hij liefjes tegen haar. Ze vroeg hem naar zijn vrouw, wat er gebeurd was. Daardoor keek hij naar het plafond en zuchtte zachtjes. “Mijn broer heeft haar vermoord, samen met mijn dochter.” Zijn stem klonk koud en kil. Het was iets dat hem nog heel erg veel pijn kon doen. “Ik werd zwak. Mijn familie was, zoals ik in het begin was, hard en meedogenloos en zonder medelijden. Ik kan dat niet. Nog steeds niet. Mijn broer dacht het me te leren door mijn geliefden te vermoorden. Het klopte inderdaad, ik zat vol woede en nu leeft hij ook niet meer.” Vertelde hij met een schorre stem. Hij slikte even en drukte een kus op haar voorhoofd. Ze wilde nog veel meer dingen weten, hij vond het leuk aan haar, de interesse die ze toonde. “In het begin moest hij totaal niets van me weten. Maar gaandeweg heb ik toch met hem kunnen praten. Het is een goed man.” Besloot hij haar te vertellen. Ineens gaf ze aan dat ze hem iets moest vertellen en hij glimlachte breed.
“Dacht je dat ik dat niet allang al wist? Waar zie je me voor aan, Floréna? Ik heb meteen navraag gedaan wat een vreemde vrouw nu hier moest doen terwijl je helemaal niet hier vandaan leek te komen. Je bent familie van Stephen, jouw familienaam is ook Lahero.” Vertelde hij haar, hij keek haar recht in haar ogen aan, maar hij bleef vriendelijk en lief, hij vond het vermakelijk dat ze dacht dat hij nog van niets wist.
“Mijn koning, er zijn twee brieven aangekomen.” Werd er gezegd nadat er op de deur werd geklopt. Hij legde de dekens over Floréna heen. Zelf droeg hij nog zijn kleren. De wachter kwam naar binnen en boog even voor hem. “Voor wie?” Vroeg Reth nu geïnteresseerd, maar toch ook kortaf omdat hij werd gestoord. “Prinses Chayenne en generaal Samira, mijn koning.” Was het antwoord. Hij trok een wenkbrauw omhoog. “Van…?” Wilde hij ook nog eens weten. “Prins Jay Fullbright en de aanstaande koningin Lolita.” Was het antwoord. Hij dacht heel even na, waarom zou die vrouw een brief aan Carmen willen sturen? “De brief van Chayenne hoef ik niet, maar kom eens hier met die andere brief?” De brief die voor Carmen bedoelt was, werd aan hem gegeven. Hij scheurde de brief open en zijn blik vloog over de woorden heen. Hij las het wel zo, dat niemand mee kon kijken. Hij liet zijn verbazing aan niemand zien, maar dit was toch wel een heel apart verhaal. Het was maar goed dat hij die man vermoord had. Ricardo had geen recht op leven en hij moest toch eens goed met Leroy gaan overleggen. Zijn toekomstige vrouw was een heks. Hij gaf de brief weer aan de wachter. “Breng ze weg.” Gromde hij. De wachter liep gehaast weer de deur uit en sloot de deur met een knal achter zich dicht. Reth gromde even door het lawaai wat de man maakte.



Esmeralda Samira

Ze was wat aan het lezen, haar moeder had vertelt dat het ook voor haar belangrijk was dat ze wist wat haar te wachten stond. Daarom las ze in een boek over de taken van een koningin, ze nam het allemaal toch best wel serieus, vooral nu ze een verklaring had voor haar rare gedrag. Ze had er nu vertrouwen in dat het allemaal goed kwam. Ze zou gaan trouwen met Jay, ze zou voor altijd bij hem blijven. Er werd op de deur geklopt en ze keek verwachtingsvol omhoog. Daarna zag ze het hoofd van Jay verschijnen en stond hij niet veel later in haar kamer. Ze kreeg een grote glimlach op haar gezicht en sprong van haar bed af om hem te omhelzen en vol op zijn mond te zoenen. Ze hield onwijs veel van hem.



Chayenne Lahero

Het meisje was nu al een nachtje bij Carmen geweest. Er werd op de deur geklopt door een wachter en ze opende die. Er waren twee brieven. Eentje voor haar en eentje voor Carmen. Zwijgend gaf ze de brief aan de vrouw. Het was duidelijk te zien dat die brief al open was geweest. Zelf ging ze in een hoekje zitten en las ze haar eigen brief. Voor het eerst sinds de dood van haar ouders, kwam er weer een grote glimlach op haar gezicht, wat vreselijk lief van Jay! Ze vond het echt heel erg leuk dat hij dit voor haar deed. Dat ze echt een goede vriend had. Lustig begon ze meteen een brief terug te schrijven.

Lieve Jay,
Wat aardig dat je aan me denkt! Ik stel het heel erg op prijs. Ik kom naar je toe, het kan me niet schelen wat die stomme koning vind, ik kom gewoon naar je toe, ik wil hier niet meer blijven. Al wil ik Carmen ook niet achterlaten… Zij wil wel graag hier blijven. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. ik raak in de war. Jij weet vast wel wat ik meemaak hier, jij hebt ook jouw moeder verloren. Wees maar heel erg blij dat je jouw vader nog hebt, ook al is hij niet altijd even leuk voor je en doet hij rare dingen met Esmeralda. Ik wil je graag weer een keertje zien en met je praten. Ik ga wel proberen om naar je toe te komen.
Chayenne

Ze wachtte nog heel even met het wegsturen van de brief, ze wilde eerst weten wat Carmen voor brief had gehad, dan konden ze misschien samen de brieven sturen, dat was wel zo makkelijk.



Lolita Samira

Ze hielp hem op zijn paard en maakte zijn teugels los die ze aan Leroy gaf. Daarna kwam ze zelf soepeltjes op haar eigen dier en rustig reden ze weg. Hij schaamde zich dood en ze schudde langzaam haar hoofd. “We vertellen het volk gewoon dat je erg ziek bent op dit moment. Koningen kunnen ook ziek zijn, dat is geen uitzondering.” Zei ze zachtjes en geruststellend tegen hem. Ze bleef dicht naast hem rijden zodat als hij zou vallen, ze hem nog op kon vangen. Hij wilde snel naar huis want hij werd gek, het werd alleen maar erger. Lolita knikte alleen en liet Leroy het tempo maar bepalen.

Carmen Samira

Er werd op de deur geklopt, het volgende moment werd de post afgegeven. Chayenne kreeg ook een brief en het meisje leek daar dolblij van te worden, daardoor vroeg ze zich af van wie het was, maar ze vroeg haar nog niets, ze was namelijk zelf heel erg benieuwd naar de brief die ze gekregen had. Hij was al open gemaakt. Dat betekende niet veel goed. Als eerste betekende het dat Reth haar post controleerde en dat vond ze al heel irritant, maar ten tweede betekende het dat dit iets was wat voor hem interessant was, dat was waarschijnlijk ook niet goed. Al snel vlogen haar ogen over de regels heen en ademde ze diep in. Dit was niet goed. Ze leunde wat achterover in de stoel terwijl ze nadacht over een brief die ze terug zou moeten sturen. Reth zou het vast weer lezen, hij wilde haar reactie weten, al kon ze hem die ook al wel zo geven. Misschien moest ze helemaal niets terug sturen. Dat vond ze eigenlijk niet kunnen. Reth mocht best weten wat ze hier van dacht en daarom besloot ze maar gewoon te schrijven wat ze altijd zou doen.

Lieve Lolita, gecondoleerd met het verlies van Ricardo, ik kan mij voorstellen dat je het daar erg moeilijk mee hebt, ik weet hoe veel hij voor jou betekende en jij ook voor hem. Je weet dat ik verder niets met al dat gedoe te maken wil hebben. Ik vond het al niet leuk bij Ricardo, maar ik kon niet anders dan het accepteren, want ik hield veel te veel van hem om hem voor zoiets te verlaten. Maar het zijn dingen waar ik niets mee te maken wil hebben. Ik heb te vaak rare dingen gezien en daaruit is mij duidelijk geworden dat je het beste zo ver mogelijk weg kan blijven van alles wat met magie te maken heeft. Ik kan wel begrijpen dat jij vindt dat je geen keuze had, heel goed zelfs. Het betekende veel voor Ricardo en hij zal je erg dankbaar zijn. Je moet weten dat onze nieuwe koning een klein beetje een controlefreak is en hij is ook een tikkeltje achterdochtig, volgens mij is hij ook gewoon nieuwsgierig naar mij, dus hij leest alles wat je naar mij stuurt en waarschijnlijk ook alles wat ik terug stuur.  Dit maakt voor mij niets uit, maar jij zal wellicht op moeten passen met informatie die je mij geeft. Ik wens je sterkte met alles, Lolita. Doe iedereen daar de groeten.

Carmen

Ze keek naar Chayenne en ze zag dat het meisje allang klaar was, daardoor glimlachte ze even. ‘Kom, ik geef het wel af,’ zei ze zacht, terwijl ze de brieven pakte en die aan de wachter gaf die buiten de deur stond. Daarna draaide ze zich weer naar Chayenne. ‘Dus, van wie krijg jij een brief waar je zo vrolijk van wordt?’ vroeg ze zacht aan haar, met een glimlachje op haar gezicht.

Koning Leroy Fullbright

‘Ik voel mij ook ziek…’ mompelde hij zacht. Hij voelde zich echt niet goed en daar kon hij niet goed tegen. Hij wilde juist altijd sterk en krachtig zijn, maar dat was helaas niet zo. Door de spanning trokken er steeds meer steken door zijn borstkas heen en hij had continu vlekken voor zijn ogen omdat hij zich zo druk maakte. Lolita bleef de hele tijd dicht naast hem rijden, hij wist wel waarom dat was. De rit naar het kasteel leek langer dan ooit te duren. Toen ze er eindelijk waren, kwam hij maar moeilijk van zijn paard af, maar hulp stond hij niet toe, eigenlijk nooit. Hij moest er wel heel slecht aan toe zijn als hij dat wilde accepteren. Hij sloeg eigenlijk meteen zijn arm weer om Lolita heen, hij wankelde zo erg. Eigenlijk werd het steeds minder moeilijk om zich in te houden. Net had hij nog het gevoel gehad dat hij Lolita wel zou kunnen verkrachten in het dorp, nu was hij veel te druk bezig met te blijven staan om daar iets mee te doen, al had hij natuurlijk nog wel dezelfde zieke gedachten in zijn hoofd. Dat zou niet zomaar verdwijnen, dat bleef gewoon zitten tot hij er iets mee deed.


Jay Fullbright

Hij stond nog niet eens in haar kamer of ze vloog al op hem af. Hij sloeg zijn armen om haar warme lichaam heen en hij glimlachte even, het voelde goed, zoals altijd. Hij werd gezoend, waar hij meteen in mee ging. Esmeralda kon vreselijk goed zoenen, hij vond het heerlijk. Toch onderbrak hij de zoen wel om haar weer aan te kijken. ‘Hoe voel je je?’ vroeg hij aan haar, op zorgzame maar doordringende toon. Hij streelde even kort met zijn hand langs haar wang, weer verscheen er een glimlachje op zijn gezicht. ‘Ik maak mij zorgen om Chayenne, en ook om Carmen…’ gaf hij toe. Hij wilde niets voor Esmeralda achterhouden, ook niet dat Chayenne nu best wel veel voor hem betekende en dat hij zich rot voelde omdat ze daar was. Hij wist niet of ze het vervelend vond om te horen, maar waarschijnlijk had ze liever dat hij het vertelde dan dat hij dat achterhield.

Floréna Lahero

Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Reth zijn armen om haar lichaam heen voelde ontzettend goed. Het stelde haar gerust en het leek alsof ze opeens de hele wereld aan kon zolang hij bij haar was. Hij streelde langzaam lang haar kaak en genietend zuchtte ze even. "Jawel, maar daarom moet je je werk nog wel kunnen bljiven doen." Zei ze tegen hem. Toen hij antwoord gaf op de vraag wat er met zijn vrouw was gebeurd keek ze verbaasd op. Ze bleef stilletjes liggen en aandachtig luisterde naar alles wat hij haar vertelde. Af en toe knikte ze even. Ze ging nog wat dichter bij Reth liggen en ze legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. "Je hebt een hoop meegemaakt... Toen ik hier kwam dacht ik echt dat er een persoon vol meedogenloosheid op de troon zat. Maar alles is minder waar. Als je was geweest zoals ik toen dacht... Dan was het nooit iets geworden tussen ons, ik had het nooit gekund. Maar het is juist het tegenover gestelde. Je bent vriendelijk, je voelt met mensen mee maar tegelijkertijd kun je wel goed leiding geven. Een zeldzame combinatie waar je trots op kunt zijn. Naar het volk kom je misschien hard over, maar dat hadden ze misschien wel nodig na al die jaar vol met enkel maar goed." Zei ze tegen hem.
Toen hij aangaf dat hij het allang wist werd ze wat gespannender. Toch bleef hij lief en vriendelijk. Voordat ze er verder op in kon gaan werden ze al onderbroken. Ze liet Reth los en zorgvuldig werden de dekens weer over haar heen gelegd. Ze liet zich weer terug in de kussen zakken terwijl ze meeluisterde naar wat er werd verteld. Toen die deur weer met een klap achter de man dicht vloog bleef ze even stil. "Kom..." Zei ze waarna ze even op het bed klopte. "Wat was het? Of wil je het er niet over hebben?" Vroeg ze hem.
"Vind je het geen probleem dat ik familie ben van Stephen? Hoe ga ik dat het volk uitleggen, ze zullen als verraad beschouwen..." Sprak ze. Het voelde naar haar broer ook als verraad. Haar hele plan lag compleet overhoop en de rollen waren omgedraaid.


Felicia Erogate

Het ergste van alles vond ze nog steeds dat ze er niet voor haar dochter kon zijn. Ze was dan misschien weer bij haar ouders, maar toch was er nog een hoop onvrede. Stephen was bij haar en alles was goed op de plaats waar ze was beland, maar het deed pijn om Chayenne de eerste dagen zo ongelukkig te zien. Tegelijkertijd was ze trots op haar dochter, ze deed ontzettend haar best en Carmen zorgde goed voor haar. Met het laatste beetje kracht wat ze over had van de echte wereld schreef ze een brief aan Chayenne.

Mijn lieve dochter,

Ik wil nogmaals tegen je zeggen hoeveel je voor papa en mij hebt betekend. We hadden het druk en soms misschien wat minder tijd voor je, maar daar ging je ontzettend goed mee om. Je was verantwoordelijk, dapper en goed voor alles om je heen. Papa en ik hadden het niet beter kunnen wensen. Wat de nieuwe koning heeft gedaan is absoluut fout, maar ik hoop dat je hier, of anders bij Leroy een goed nieuw bestaan kunt opbouwen. Je moet nooit vergeten hoe trots we op je zijn en hoeveel we van je houden. Je blijft voor altijd bij ons.

We zullen altijd bij je blijven, maar vanaf zul je het zonder ons moeten doen. Vergeet niet dat Carmen, Leroy en Lolita er ook voor je zijn. Zij geven ook veel om je, dat weet ik zeker.

Hou je groot meisje.

Liefs,

Mama.

Op magische wijze kwam de brief op het bureau van Carmen terrecht. In sierlijke letters stond er Chayenne opgeschreven. Felicia vertrok naar het hiernamaals om voorgoed bij Stephen en haar ouders te zijn.

Esmeralda Samira

De zoen was fantastisch, zoals normaal gesproken ook het geval was. Ze glimlachte Jay toe toen hij naar haar keek. Hij vroeg aan haar hoe ze zich voelde. Ze straalde sowieso al. "Echt heel erg goed. Ik ben aan het leren." Zei ze giechelend tegen hem. Jay was zo zorgzaam en dat vond ze echt heel erg prettig. Zijn vingers gleden langs haar wang en ze zuchtte gelukzalig even. Hij maakte zich zorgen om Chayenne en om Carmen, haar tante. "Ik ook... Wat zal er daar allemaal met ze gebeuren? Zal die koning echt heel erg slecht zijn?" Vroeg ze hem fluisterend en ze legde haar hoofd tegen hem aan. Ze zuchtte zacht en bleef dicht tegen Jay staan. "Ik hou echt heel erg veel van jou." Fluisterde ze.


Koning Reth Kingston

Ze was verbaasd door wat hij haar vertelde. Het was heftig. Daar was hij zich van bewust en af en toe was hij nog zo gefrustreerd door woede dat hij zichzelf niet in kon inhouden. Soms barstte hij gewoon. Haar hoofd lag tegen zijn schouder en hij had het gevoel dat ze hem echt wilde steunen, dat vond hij ontzettend fijn. "Af en toe kan ik wel zo zijn Floréna, maar dat is frustratie. Dat krijg ik niet meer weg. Ik vind het soms moeilijk om met bepaalde situaties om te gaan. Toch kan ik mezelf steeds beter inhouden." Vertelde hij haar rustig terwijl hij door bleef gaan met het strelen.
Na de onderbreking zei ze op een lieve manier dat hij weer bij haar moest komen, met een glimlach trok hij nu zijn kleding uit en kroop hij onder de dekens. Ze wilde weten wat het was en hij schudde zijn hoofd even. "Doet er niet toe, werk." Zei hij haar. Hij nam haar weer in zijn armen.
"Ik vind het geen probleem, natuurlijk niet. Het gaat mij om jou en niet om jouw broer. Verder hoeft het volk dat toch allemaal niet te weten? Wat niet weet, wat niet deert." Zei hij simpeltjes tegen haar.

De rest komt later, zit op mobiel