Vampiers enzooo

Aiden

Ze gingen nog even door met 'trainen' en toen Rogier eindelijk een paar keer de kartonnen dozen wist te raken met de kogels stopten ze ermee. Rogier mocht het wapen houden en ze keerden weer terug naar het huis van Rogier bij de kliniek.
"Dus.. Wat nu?" vroeg Rogier nu. Aiden staarde voor zich uit en haalde zijn schouders op. "Ik denk dat het het beste is als Vitani en ik zo vertrekken. Anders lokken we ze straks wel naar jou toe. Bel me als er iets is. Dan sta ik binnen vijf minuten voor de deur," sprak Aiden, terwijl hij Rogier nu strak aankeek.

Vitani

Na de training kwam ze zelf ook weer van de werkbank af en liep achter het tweetal aan naar het woonhuis van Rogier. Ze steunde daar tegen de muur aan. Door het stilzitten van net had ze gemerkt dat ze best moe was. Ze had ook nog geen oog dicht gedaan sinds ze in dat laboratorium zat van de jagers. Dat begon ze nou toch wel te merken. Er werd overlegd wat er nu ging gebeuren.
Vitani en Aiden zouden naar huis gaan en zodra er iets was stond Aiden binnen 5 minuten voor de deur. Dat vond ze een goed plan. 'Het ligt er aan hoe snel dat gaat zijn of ik net zo snel ook hier kan zijn.' voegde ze er zelf aan toe met een kleine, vermoeide grijns op haar gezicht. Ze gaapte daarna ook met een hand voor haar mond. 'Dus wij gaan nu?' vroeg ze daarna aan Aiden.

Aiden

Na een onrustige nacht vol terugkerende beelden en nachtmerries van allerlei situaties in zijn leven werd hij 's ochtends vroeg wakker. Hij begon de ochtend met een koude douche, daar werd hij altijd goed wakker van. Vervolgens plofte hij beneden neer op de bank en keek wat televisie terwijl hij een broodje at en wat dronk. Ongeveer een uurtje later ging hij naar de sportschool en toen hij terugkwam was het alweer elf uur. Opnieuw nam hij weer een douche en toen hij uiteindelijk weer beneden plaatsnam op de bank bedacht hij zich dat het misschien wel leuk was om vanmiddag ergens een terrasje te pakken en wat te eten buitenshuis, in plaats van hier saai binnenzitten.

Vitani

Toen ze thuis waren gekomen, was ze in een rechte lijn direct naar haar kamer gegaan. Ze had zich nog maar net omgekleed en had de deken opgetild om er onder in te gaan liggen. Ze was direct weg. Geen dromen, gewoon een hele diepe slaap.
Pas laat werd ze weer wakker. Ze rekte zich lui uit en bleef nog een half uurtje lui liggen. Daarna stond ze toch maar op. In haar pyjama en haar haren in oorlog liep ze de trap af naar beneden toe. Ze rekte zich nog eens goed uit in de gang, voor ze daadwerkelijk de woonkamer in liep. Daar zag ze Aiden al op de bank zitten. 'Pfff..' begon ze. 'Jij hebt zeker al heel wat gedaan, of niet?' vroeg ze daarna met een kleine grijns op haar gezicht. Ze liep daarna de keuken in om een broodje klaar te maken en die mee te nemen met wat te drinken naar de woonkamer toe. Daar liet ze zich voorzichtig op de bank zakken en begon te eten.

Vitani

Het was erg rustig de laatste dagen. Geen jagers, geen andere lastige wolven. Wel zo hier en daar een ander tegengekomen als ze weer eens een rondje in het bos maakte, maar geen ruzies. Geen gekke ziektes. Geen nare dreigingen. Niks. Ze zou er bijna aan gewend raken. Maar Vitani wist gelukkig wel beter.
Het enigste waar ze nu wel last van hadden, was die enorme hitte. Vitani had haar haar opgestoken in een verwilderde knot. Ze had een kort broekje aan en een hemdje die ze wat omhoog gerold had, zodat haar buik bloot lag. Ze lag namelijk te dutten op de bank, terwijl de ventilator frisse wind over haar heen blies.

Freya Marshall
Freya was net klaar met haar opleiding en dé kans gekregen om in de stad aan het werk te mogen na een goeie stage-periode. Ze had al heel wat schooljaren er op zitten en was ondertussen al 25 jaar oud. Ze had inmiddels ook haar eigen appartementje, ingericht met haar eigen zuur bij elkaar gesprokkelde meubeltjes en begon net echt pas te proeven van het werkleven.
Toch had ze het nooit heel lastig gehad in haar leven. Het leren ging altijd wel redelijk tot goed, net als vrienden maken en houden en al het andere. Het was wel flink wennen nu ze een eindje van haar familie en vrienden vandaan woonde voor haar werk, die vrienden en familie woonden nog allemaal in een lekker rustig dorpje verderop, Freya niet meer. Alleen haar vader was een stukje dichterbij blijven wonen, aan de rand van de stad, in het ouderlijk huis. Al een tijdje woonde ze niet meer in een dorp sinds ze aan haar laatste opleiding begonnen was. Ze was inmiddels wel gewend aan de drukte.
Ze was net weer klaar met werken en liep het hoge kantoorgebouw uit, naar buiten toe. Het was dat ze goed was in het werken met cijfertjes, tabelletjes en al het andere dat er bij kwam kijken, anders was dit werk waarschijnlijk niet vol te houden. Het begon alweer wat frisjes te worden in de avond, dus besloot Freya haar loshangende jas toch maar dicht te ritsen, voordat ze verder begon te lopen naar haar vaste tussenstop, een klein koffietentje met heerlijke koffie.

26

Steffen Gregory

Een paar dagen geleden was hij terug gekomen in het stadje waar hij heel veel jaren terug opgegroeid was. Waar hij naar school was gegaan, waar hij had geholpen in het grote landhuis van zijn ouders, waar hij vrienden had gemaakt, familie had gehad en genoten had van zijn jeugdige, plezierige leven. Waarom hij precies terugkwam nu- 536 jaar nadat hij het stadje verlaten had- wist hij eigenlijk niet. Misschien omdat hij gewoon weer wilde gaan genieten van het 'leven'. En omdat hij geen gezeik meer wilde. Hij wilde zich weer even mens voelen, levend voelen. Geen stress, geen zorgen. Niemand wist waar hij heen was gegaan. Niemand hier wist wie hij was op dit moment. En dat wilde hij ook zo houden. Een frisse start. Al besefte hij maar al te goed dat hij na een paar jaar weer terug zou moeten, omdat mensen zouden opmerken dat hij niet ouder zou worden. Maar dat waren zorgen voor later. Nu wilde hij gewoon even het zorgeloze leven leiden van een jong volwassene. Leven in een stad, werken, socializen...
Rustig reed hij op dit moment met zijn auto het parkeerterrein van de campus op. Hij was wat rond gaan rijden door de stad en bleef op sommige plaatsen even een tijdje staan. Honderden jaren geleden was deze plek een stuk weiland geweest met een aantal boerderijen. Alle plekken hier hadden herinneringen. Het was raar om terug te zijn. Het was bekend, maar toch ook weer totaal nieuw. Het was zo enorm veranderd.
Hij parkeerde zijn auto in een parkeervak en zette de motor af. Zijn blik dwaalde rond. Het was druk op de campus; de eerst schooldag. Een gevoel van zenuwen ging door hem heen. Niet omdat het de eerste schooldag was, want hij hoefde niet meer naar school en gaf sowieso weinig om de resultaten omdat hij toch alles eigenlijk wel wist doordat hij door de jaren heen van alles op de hoogte was. Maar hij voelde zich wat zenuwachtig om hoe hij om zou gaan met de hoeveelheid mensen om hem heen. Al jarenlang leefde hij van dierenbloed. Maar mensenbloed trok altijd meer aan en hij wist dat hij het niet altijd even makkelijk zou hebben. Toch wist hij ook dat hij nooit iemand opzettelijk zou verwonden of vermoorden. Die tijd had hij gehad, honderden jaren terug. En dat was voorbij.
Na een aantal minuten startte hij de auto weer en reed hij verder. Het was zo veranderd.. De wegen, de drukte. Toen hij jong was geweest, kon hij zich alleen vervoeren per paard en wagen. Natuurlijk was hij dit verkeer wel al gewend van de andere steden waar hij geleefd had, maar op deze plek was het raar om te zien dat ook hier alles door was gegaan.
Midden in de stad parkeerde hij zijn auto aan de kant van de weg op een parkeerplek. Zijn oog was gevallen op een koffiebar naast de weg. Klein en knus, net goed voor een eerste dag hier. Koffie dronk hij redelijk vaak. De cafeïne zorgde er namelijk voor dat hij warm bleef. En dan vooral zijn huid. Hij bleef altijd wat kouder aanvoelen dan normale mensen, maar met koffie op was het niet meer alsof hij dood was.
Rustig opende hij de deur van zijn matzwarte auto en stapte hij uit. Hij liet de deur dichtvallen en liet alles even op hem inwerken. De drukte, de vele geluiden die hij harder hoorde dan een normaal mens en de vele geuren. Hij draaide even met zijn ring die om zijn rechter ringvinger zat. Die ring zorgde ervoor dat hij overdag in het licht ook buiten kon lopen.
Terwijl hij wegliep bij zijn auto vergrendelde hij het voertuig en liet hij de sleutel in zijn broekzak glijden. Hij haalde zijn hand door zijn donkerblonde haren en liep het kleine trappetje op omhoog, waarna hij de koffiebar binnen liep. Omdat het begin van de avond was, was het er redelijk druk. Maar niet propvol. Steffen liep door naar de bar en bestelde een espresso. Toen hij die aangereikt kreeg knikte hij even vriendelijk en liep naar een leeg tafeltje naast het raam. Daar nam hij plaats en keek wat om zich heen terwijl hij nipte van de warme koffie. Sommige mensen keken ook naar hem. Hij wist dat in dit stadje veel mensen elkaar kende. Hij viel direct op als nieuweling. Dat was iets wat niet veranderd was. Maar het was niet erg.
Hij draaide zijn hoofd nu en staarde wat naar buiten door het raam. Naar de mensen die voorbij liepen, die allen bezig waren met hun eigen ding. Niemand leek meer te weten hoe het hier vroeger was. En maar goed ook. Er was namelijk een tijd geweest dat mensen hier erachter waren gekomen dat er vampiers aanwezig waren in het stadje. Honderden jaren geleden. Het jaar dat hij vertrokken was. Er was toen een jacht geopend op de vampiers en hij had behoorlijk wat vampiers het loodje zien leggen. Die periode was hier nog wel bekend wist hij, maar de mensen nu dachten dat het verzonnen verhalen waren. Dat het niet de realiteit was geweest. Steffen schudde zijn hoofd even. Ach, hij zou geen gevaar voor ze zijn. Niet echt tenminste.

Freya Marshall

Ze liep het koffietentje binnen en genoot van de aangename warmte binnen in de ruimte. De geur van koffie, verschillende koffies door elkaar heen eigenlijk. Maar toch bleef die gemengde geur aangenaam. Soms was het ook fijn dat het overheerste bij lichamelijke geuren van anderen, als ze net van het sporten af kwamen of gerend hadden buiten. Dat vond ze altijd zo vreselijk smerig.
Ze keek even vluchtig rond of ze een bekend gezicht zag waar ze wel eens mee sprak. Er waren wel meer bekende gezichten, maar lang niet met iedereen sprak ze. Daarna liep ze naar de bar. 'Hoi Iris. Graag hetzelfde als altijd.' zei ze vrolijk tegen de meid achter de bar, die ze toch al aardig goed kende. Ze was er geen vrienden mee, maar een goeie kennis was Iris zeker voor haar. Ze wachtte even tot ze haar bekertje kreeg, legde het geld er voor neer en draaide zich daarna om om een plekje uit te zoeken om te kunnen zitten. Haar vrienden konden vandaag niet rond deze tijd komen blijkbaar. Ze wist dat eentje altijd onregelmatig werkte, de ander zat nog volop in een vervolgstudie. En nog een paar die al een eigen gezinnetje hadden, of er mee bezig waren, of met andere zaken bezig waren. Ze keek nog even snel op haar telefoon of ze een bericht had, maar kon haar telefoon al snel weer wegstoppen in haar jaszak. Daarna liep ze naar een tafeltje toe waar nog net 1 stoel bij stond. De rest van de stoelen waren blijkbaar bij een andere tafel nodig.
Ze legde haar telefoon vanuit haar jaszak op tafel naast haar bekertje koffie die ze op tafel gezet had, trok haar jas uit die ze over de rugleuning hing, ging daarna zitten en vouwde haar handen om het bekertje heen. De geur van koffie vond ze al bijna verslavend genoeg om dagelijks hier terug te komen. Voorzichtig nipte ze al een beetje van haar koffie na een paar keer zachtjes blazen, voor ze het kopje weer neer zette.

Steffen Gregory

Hij keek op toen de deur weer open ging en er een jonge vrouw binnen kwam lopen. Zijn blik volgde haar bewegingen en hij keek toe hoe ze koffie bestelde en daarna ook een plekje zocht. Vervolgens pakte hij de papieren krant die op de tafel voor hem lag en bladerde er wat doorheen. Het was zo raar dat alles zo enorm veranderd was. 500 jaar geleden had ongeveer hier een klein café gezeten. Een plek voor feesten en festijnen. Steffen legde de krant weer neer en keek weer om zich heen. Hij ging in zijn hoofd even terug in de tijd. Zag hoe de mensen hier zaten te gokken, drinken en feesten. Hij schudde zijn hoofd even en kwam terug in de realiteit. Zijn blik ging weer even naar de vrouw achter de bar. Vervolgens stond hij rustig op en liep hij terug naar de bar toe.
"Nog een espresso?" vroeg de vrouw hem glimlachend. Steffen keek naar het lege kopje dat hij in zijn hand had en knikte kort terwijl hij het op de bar zette.
"Lekker," sprak hij gedempt. De vrouw nam zijn kopje aan en bracht hem niet veel later een nieuwe espresso.
"Bedankt," zei Steffen nu. Hij staarde haar even aan. "Ik heb eigenlijk een vraagje.. Zoeken jullie nog medewerkers? Ik ben nieuw hier en zoek een leuke baan." Het leek hem een prima eerste baantje. Geen grote risico's. In een koffiebar was het meestal rustig en relaxt. En niet al te druk.
De jonge vrouw vertelde hem dat ze inderdaad nog iemand zochten. Ze zou het voorleggen bij haar baas. Steffen knikte en bedankte haar. Hij schreef zijn nummer op een blaadje zodat ze hem konden contacten en liep daarna terug naar de tafel. Daar dronk hij rustig zijn koffie op, waarna hij weer opstond en de koffiebar verliet.

Freya Marshall

Freya was zelf vooral druk op haar telefoon. Na zo'n dag werken mistte ze vanalles op dat drukke social media. De zoveelste baby-foto's kwamen weer op haar tijdlijn voorbij van leeftijdsgenootjes die met totaal andere dingen bezig waren dan werken en leren. Ze vond het raar en kon zich niet voorstellen om zelf nu al te gaan moederen. Om ooit überhaupt een kleine te baren. Dat was waarschijnlijk niet voor haar weggelegd. Gelukkig voor haar ouders die graag grootouders willen worden is ze niet hun enigste kind.
Tussen de drukte op haar telefoon door dronk ze een paar slokjes van haar koffie, tot het bekertje leeg was. Ze had een interessant verhaal gevonden ondertussen en staarde volle aandacht naar het kleine schermpje van haar telefoon. Zodra ze daar klaar mee was, was haar koffie ook op. Ze keek nog een keer op haar telefoon om te zien hoe laat het was, voordat ze opstond om haar jas weer aan te trekken. Het was tijd om naar huis te gaan, dan kon ze op de laptop nog het een en ander voorwerken voor morgen en tussendoor eten.
Haar jas ritste ze dicht, haar bruine haar haalde ze onder de jas vandaan, haar tas die ze nog bij zich had hing ze om haar schouder, de telefoon hield ze in haar hand deze keer en het lege kopje zette ze op de bar, zodat Iris, of iemand anders, niet hoefde te lopen voor 1 kopje op een eenzaam tafeltje. Ze zei Iris nog gedag, voor ze de winkel uit liep. Daarna liep ze de deur uit, en keek even naar links en rechts naar de mensen op de stoep, terwijl ze de jas nog net iets verder dicht ritste. Daarna stak ze de stoep over naar de stoplichten bij de weg om daar met andere mensen te wachten tot het voetgangerslicht groen zou worden.
Haar telefoon trilde en maakte kort geluid, waardoor ze haar hand gelijk omhoog bracht om te zien wie haar een berichtje gestuurd had en wat er in stond. Vanuit haar ooghoeken dacht ze te zien dat de rest van de mensen om haar heen al gingen oversteken. Terwijl Freya aandachtig op haar telefoon bleef kijken, kwam ze al langzaam in beweging, terwijl de auto's nog aan het rijden waren.

Steffen Gregory

Hij was naar zijn auto gelopen en was ingestapt. Na nog wat rondgekeken te hebben wilde hij zijn auto starten, maar luid getoeter trok zijn aandacht. Hij zag de jonge vrouw die niet lang daarvoor ook in de koffiebar had gezeten de drukke weg oversteken terwijl de auto's nog doorreden. Waarom hij het deed wist hij niet, maar zonder erover na te denken vloog hij razendsnel uit zijn auto op haar af. Alles leek zich nu in slowmotion af te spelen. Nog voor de auto haar kon raken trok hij haar mee de straat af en belandde samen met haar op de stoep. Daar liet hij haar los en keek hij om. De toeterende auto kwam meters later tot stilstand en de chauffeur leek even verward, maar reed later verder. Steffen keek nu weer naar de jonge vrouw voor hem en hij bekeek haar even snel en kort. Ze was aantrekkelijk.
"Gaat het?" vroeg hij haar. Al merkte hij al lang dat ze ongedeerd was, want hij rook geen bloed. Maar ze was waarschijnlijk wel geschrokken.

Freya Marshall

Pas toen er getoeterd werd, besefte Freya dat ze te vroeg aan het oversteken was. Normaal keek ze ook beter rond, waarom deed ze dat nu niet? Ze wist eigenlijk zeker dat er geen kans meer was om aan de kant te springen en bereidde zich eigenlijk al voor op een erg pijnlijke klap. Maar in plaats van een klap, voelde ze iets dat haar vast greep en weg trok. Voor ze het wist stond ze weer op de stoep. Haar telefoon had ze van schrik laten vallen, maar dat was haar minste zorg. Verbaasd en geschrokken dat het anders liep dan ze verwacht had, was ze stil en keek van de auto's naar de jongen, of man eigenlijk, maar dat klonk zo oud, weer naar de auto's. Ze snapte er weinig van. Ze wist heel zeker dat het te laat was een klap te ontkomen.
Er werd gevraagd of het ging. Ze knikte even kort. 'Volgens mij wel.' zei ze nog, al was nog goed te merken dat ze nog wat verward was door de schrik. Haar adrenaline en schrik begon langzaam al wat te zakken. 'Jezus.' mompelde ze, waarna ze haar hand even door haar haar bracht nu het besef kwam hoe veel geluk ze had gehad net. 'Normaal let ik beter op. Dat was echt een stomme fout geweest als jij niet ingegrepen had.' zei ze. Daarna merkte ze pas op dat haar telefoon niet meer in een van haar handen lag, maar op de grond, waardoor ze even bukte en het ding met inmiddels goed gebarsten scherm opraakte en zonder verder naar te kijken zo in haar jaszak liet glijden. Nu pas keek ze de jongen aan die haar net gered had. 'Dankjewel. Echt heel erg bedankt. Dit had heel verkeerd af kunnen lopen als jij er niet was.' bedankte ze hem nog, met al voorzichtig een kleine glimlach op haar gezicht.

Steffen Gregory

Ze was duidelijk goed geschrokken. Dat was natuurlijk ook niet zo gek. Als hij niet had ingegrepen was ze flink gewond geweest en misschien zelfs wel dood. De auto's reden hier hard.
Steffen knikte kort toen ze zei dat het wel ging. Daarna zei ze dat ze normaal beter oplette, dat het echt een stomme actie was geweest als hij niet ingegrepen had.
"Het was sowieso een stomme actie, ja," grijnsde Steffen nu lichtjes. Hij keek hoe ze haar mobiel van de grond raapte en weer in haar zak stopte. Daarna bedankte ze hem.
"Geen probleem. Ik zag het gebeuren en kon moeilijk alleen maar toekijken," glimlachte hij naar haar.

Freya Marshall

Ietwat oordelend bekeek ze even vluchtig de jongen die voor haar stond die de opmerking maakte dat het sowieso al een stomme actie was. Ze concludeerde al snel dat hij er te goed uit zag om die opmerking te zwaar op te vangen. 'Het scheelt dat ik niet blond ben, anders had ik dat zeker ook nog te horen gekregen.' grapte ze er zelf achter aan.
De jongen gaf aan dat hij moeilijk toe kon kijken. 'De anderen konden dat anders prima volgens mij.' zei ze, doelend op de mensen die naast haar gestaan hadden. 'Nou, oké, op het oudere dametje naast mij na dan, die zal niet veel hebben kunnen doen.' voegde ze er nog aan toe. 'Kan ik nog iets doen of aanbieden als bedankje voor het redden van een situatie dat eigenlijk op geen enkele manier goed had kunnen aflopen?' vroeg ze daarna. Alleen maar dankjewel zeggen en weer doorlopen vond ze ook zo bot. Deze actie had haar een naar ziekenhuisbezoek bespaard, of erger.

Steffen Gregory

Hij grinnikte kort om haar opmerking. "Ja, wie weet had ik dat ook nog wel even opgenoemd als je blond was geweest. Het was wel een goed excuus geweest natuurlijk," lachte hij.
De mensen die aan de andere kant op het stoplicht hadden staan wachten passeerden hun nu en keken ietwat nieuwsgierig en verbaasd hun kant op. Steffen keek even terug. Ze zouden vast niks geks vermoeden. Hij had geen zin om alle herinneringen te wissen van al die mensen. En dat was ook vrij onmogelijk om ongezien te doen hier want ze liepen alle kanten op.
"Tsja, dat is een beetje hoe de wereld is op dit moment volgens mij. Ieder voor zich. Vroeger was dat wel anders," knikte hij om de woorden van de jonge vrouw. Hij haalde zijn hand door zijn haren en stak daarna zijn handen in zijn zakken.
"Nou, nu je het zegt..." begon Steffen nu, toen de vrouw vroeg of ze nog iets kon doen als bedankje. "Ik ben net nieuw hier in deze stad. Of nou ja, toen ik jong was heb ik hier gewoond. En nu woon ik in het huis van mijn overleden oom aan de rand van de stad. Dus ik ken alles wel redelijk nog, maar ik moet zeggen dat er ook ontzettend veel veranderd is. Dus als je mij een beetje wegwijs zou willen maken in de stad, zou dat heel fijn zijn. Een beetje de leukste plekken showen of zo?" stelde hij nu voor. Een gevoel van geluk ging door hem heen, iets dat hij al een lange periode niet meer gevoeld had. Niet meer na Esmeralda. Hij was jarenlang eenzaam en alleen geweest. Afgezonderd van de rest van de wereld. Oké, zo af en toe met zijn neef, die ook vampier was. Maar dat was nooit echt een gezellig bezoekje.
"Oh, ik ben Steffen trouwens, Steffen Gregory," stelde hij zich nu na een korte stilte voor, zich beseffend dat hij daar nog niet aan toe gekomen was in hun korte gesprekje. Hij had besloten gewoon zijn echte naam te gebruiken.

Freya Marshall

Ze knikte nog even bij de woorden dat het tegenwoordig wel een beetje ieder voor zich was. Dat viel haar ook steeds meer op de laatste jaren, zeker in de stad. In het dorpje waar ze opgegroeid was, was dat anders.
De jongen leek wel iets te weten als bedankje en had graag een soort rondleiding gehad, gezien hij net pas weer terugverhuisd was. Freya dacht even kort na, even snel nadenkend of ze wel rondleidingwaardige plekken wist. Ze wist er wel een paar. En de weg er naar toe ook. 'Wil je de rondleiding vandaag al, of moet je vandaag nog op tijd ergens heen?' Vroeg Freya. De jongen stelde zich voor als Steffen Gregory. 'Ik ben Freya Marshall.' Stelde ze zichzelf ook voor.

Steffen Gregory

Ze leek even na te denken, misschien of ze er wel zin in had of niet. Of misschien of ze wel leuke plekken wist hier. Uiteindelijk vroeg ze of hij de rondleiding vandaag al wilde of dat hij nog verdere plannen had vandaag en ergens op tijd heen moest.
"Nee hoor, ik heb verder geen plannen. Ik ben hier net eergisteren gekomen. En ik heb hier eigenlijk nog niemand die ik ken nu. Ook nog geen werk, niks. Dus geen plannen verder vandaag," vertelde hij haar. Ze stelde zich voor als Freya Marshall en hij knikte langzaam. "Aangenaam kennis te maken, Freya."

Freya Marshall

Steffen gaf aan verder geen plannen te hebben. Ook dat hij pas sinds eergisteren hier was en geen werk had. Ze nam aan dat hij daar mee aan wilde geven dat die rondleiding eventueel nu al plaats kon vinden, omdat hij verder toch niets anders te doen had.
'Eens kijken hoe we het best kunnen beginnen.' zei Freya, terwijl ze even omdraaide en wat rond keek. Ze waren zo ongeveer in het midden van de stad. Dus eigenlijk maakte het niet veel uit. 'Laten we eerst deze kant op gaan, richting de kerk. Dat is wel een opvallend iets om mee te beginnen.' vertelde Freya daarna, waarna ze begon te lopen. Vanuit daar liep ze een tijd lang door de stad heen, vertellend over enkele gebouwen en plekken waar ze wat van af wist, en anders las ze het op van bordjes die er bij stonden of hingen. Uiteindelijk eindigde de rondleiding in een parkje waar ook een beeld van een man stond. Freya las de tekst op die op het bordje stond. Iets over een man die de meeste vampieren afgeslacht had en daardoor de stad gered had, samen met wat hulp van anderen. Even trok Freya haar wenkbrauwen op. 'Ach ja, ze geloofden in vanalles vroeger natuurlijk.' concludeerde ze. Zoiets als vampieren bestond gewoon niet, net als alle andere mythische wezens en sprookjesfiguren.

Steffen Gregory

Freya vond het oké om nu de rondleiding al te gaan doen en keek om zich heen om te bekijken waar ze konden beginnen. Uiteindelijk werd dat de grote kerk. Ze begon te lopen en Steffen volgde haar. Eenmaal bij de kerk keek hij even rond. Dit was een van de enige gebouwen die niet wat veranderd. Misschien een klein beetje renovatie. Maar voor de rest geen steek veranderd met vijfhonderd jaar terug. Er kwamen weer wat herinneringen bovendrijven en hij staarde naar het gebouw, maar toen Freya doorliep trok hij zichzelf weer uit die gedachten en liep met haar mee. Ze liepen samen door het grootste deel van de stad heen en hier en daar vertelde Freya wat over de gebouwen. Steffen kon niet anders dan zijn ogen uitkijken. De stad was zo gemoderniseerd. Het was bizar om weer terug te zijn.
Uiteindelijk kwamen ze uit in een klein parkje. Steffen herinnerde zich deze plek ook nog. Het was een beetje de ingang van het stadje en er was een grote open plek van gras in het parkje. Steffen kon zich nog herinneren hoe een aantal van zijn soortgenoten hier in de val gelokt waren. Omdat de grootste jager toen der tijd achter de kruid verbena was gekomen. Hij had daarmee flink wat vampiers weten te vermoorden. En de hele stad was in rep en roer geweest vanwege de vampierjacht. De overige vampiers waren gevlucht, ver weg. Net zoals hij. En net zoals zijn neef.
Freya liep naar een standbeeld toe van een man. Steffen volgde haar en bekeek het beeld. Een rilling trok over zijn rug bij het zien van de man maar hij probeerde niet al te veel te laten merken. Er zat zelfs verbena in zijn hand. Weleenswaar nagemaakt natuurlijk en niet echt.
Freya begon de tekst voor te lezen, wie deze man was en waarom hij bekend was. Hij had de stad samen met wat anderen gered. Van vampiers. Steffen klemde zijn kaken op elkaar.
"Ja.. Vroeger was er veel fantasie en mensen dachten toen veel dat er bovennatuurlijke dingen gebeurden," reageerde Steffen knikkend om Freya haar woorden dat ze vroeger in alles geloofden.
Hij keek weer even naar het beeld. Naar het gezicht van de man. En zag voor zich hoe hij op het nippertje weg wist te komen terwijl de man pijlen op hem afschoot. Een nare tijd. Maar toch ook redelijk logisch. Steffen was zich er goed van bewust dat vampiers gevaarlijk waren en eigenlijk niet in de samenleving thuishoren. Maar dat was het lastige aan vampiers. Je had vampiers zoals zijn neef, die puur en alleen uit was op mensenbloed en geen menselijke kant meer leek te hebben. Geen gevoel, geen emotie. Totaal geen respect voor het menselijke leven.
En je had vampiers zoals Steffen, die het liefst gewoon weer mens waren en zich in leven hielden met een dieet van dierenbloed. Dat zorgde ervoor dat hij minder snel genas en dat hij minder krachtig was in verhouding met bijvoorbeeld zijn neef, maar dat deerde Steffen niet.

Freya Marshall

Ze had in de gaten dat Steffen wel vaker wat in gedachten leek weg te zinken, maar bij het beeld in het parkje leek het erger. Ze observeerde hem een beetje, maar zoals hij uit zag leek hij rond haar leeftijd. Hij kon onmogelijk veel nare herinneringen aan die man gehad hebben, want dat was alweer enkele honderden jaren geleden. Die man zelf zal ook niet zo lang geleefd hebben. Tijdens het nadenken was ze naast Steffen gaan staan, ook om een beetje meer een idee te krijgen wat er anders nog rondom, achter of voor het beeld te zien was wat qua leeftijd meer paste bij nare herinneringen aan dit beeld.
Steffen leek ook wat stil. Hij stemde in met dat ze vroeger veel fantasie hadden, maar dat was het dan ook. Zijn zwijgen en 'wegdromen' vertelde Freya dat er meer aan de hand was. Alleen er naar vragen vond ze altijd zo lastig. Ze probeerde liever zelf het meest voor de hand liggende te ontdekken. 'Je lijkt nog bleker dan je aan het begin van de rondleiding was. Is er iets naars gebeurd hier voor jou? Of moet je gewoon net wat meer drinken of eten?' vroeg ze, toch wel lichtelijk bezorgd. Moest niet zo zijn dat haar 'levensredder' nu ieder moment van z'n stokje kon gaan.

Steffen Gregory

Hij probeerde weer een beetje terug in de realiteit te komen, maar de herinneringen van die tijd bleven zich afspelen in zijn hoofd. Pas toen Freya begon te praten wist hij zich weer terug op de wereld te krijgen en keek hij haar aan, zich eerst niet helemaal beseffend wat ze nou gezegd had.
"Uhm, ja, er zijn gewoon veel herinneringen voor mij in deze stad. Het voelt gek om weer terug te zijn," verklaarde hij zijn gedrag. Hij glimlachte eventjes en haalde zijn hand door zijn haren. Honger had hij ook wel. Maar dat kon hij moeilijk vertellen, aangezien hij geen honger had in een broodje kebab of iets in die richting. Al kon hij daar ook best prima van genieten, maar dat zou de bloeddorst niet tegengaan.

Freya Marshall

Een klein glimlachje kwam op haar gezicht toen Steffen antwoordde, al was ze er nog niet helemaal gerust op dat hij zelf helemaal in orde was. 'Het ziet er uit als meer nare dan goed herinneringen, als ik zo vrij mag zijn dat te zeggen.' zei Freya nog voorzichtig, er op gokkend of Steffen er nog iets over kwijt wilt of niet. Zo niet, dan moest Freya dat gewoon accepteren. Ze kent Steffen net een uurtje, misschien ondertussen anderhalf of al bijna twee uurtjes. Zo goed had ze niet op de tijd gelet toen ze de rondleiding begon. Dus ze zou het goed begrijpen als ze niet meer te weten zou komen vandaag. Ze zou haar eigen levensverhaal, hoe saai en rustig die van haar ook was, ook niet zo maar aan iedere wildvreemde vertellen.
'Misschien moet je het thuis even laten bezinken, hoe veel de boel veranderd is.' stelde Freya daarna voor. Hier in het park blijven staan ging niet veel helpen. 'De stoplichten zijn aan de andere kant van die huizen naast het park, is ongeveer 1 straatje verderop.' voegde ze er nog aan toe, voor het geval dat Steffen misschien geen idee heeft of ze ver weg of dicht bij zijn.

Steffen Gregory

Hij merkte aan de reactie van Freya dat ze er nog steeds niet helemaal gerust op was, maar dat was oké, hij mocht best een beetje 'geheimzinnig' zijn. Als het maar niet te veel was en als ze maar niet ging denken aan vampiers. Maar vanwege haar opmerking net over het beeld ging hij er niet vanuit dat zij ineens toch zou denken dat hij iets van een bovennatuurlijk iets was, want zij geloofde daar duidelijk niet in.
"Ja, het zijn niet alleen maar positieve herinneringen. Er zijn ook genoeg vervelende dingen gebeurd. En het komt allemaal terug nu ik hier weer ben. Maar het is oké. Het voelt goed om hier weer te zijn. Het is toch wel een soort van thuiskomen," vertelde hij terwijl hij lichtjes glimlachte naar Freya.
Hij keek weer even om zich heen en merkte dat hij toch wel echt aan bloed toe was. De mensen hier begonnen hem een beetje op zijn zenuwen te werken, wat vaker gebeurde wanneer hij dorst kreeg. Dat was weer zo goed als weg als hij wat bloed binnen had gekregen. Thuis had hij een voorraad dierenbloed in de koelkast staan dus hij hoefde niet eerst nog te jagen of iets.
Freya zei dat hij alles misschien even thuis moest laten bezinken, hoe alles veranderd is hier. Daarop knikte hij. Dat was een fijne inkopper zo, dan hoefde hij zelf niet iets te bedenken om opeens weg te moeten. "Lijkt mij inderdaad een goed idee, het is ook nog een stukje wandelen naar mijn huis," reageerde hij. Freya legde nog even uit hoe hij terug kon komen naar de stoplichten. Daarom knikte hij weer.
"Dankje, ik denk dat het wel gaat lukken. Ook bedankt voor de rondleiding!"

Freya Marshall

Steffen begon wat meer te praten. Dat luchtte Freya toch al op, dat het geen korte afgekapte zinnen waren. Steffen vertelde dat er genoeg narigheid gebeurd was voor hem hier, maar hij ondanks alles wel blij was terug te zijn. Daarna gaf hij aan het wel fijn te vinden naar huis te gaan. Freya kon daar alleen wat op knikken. Ze werd nog bedankt voor de rondleiding, waardoor er bij Freya weer een bredere glimlach op haar gezicht kwam. 'Graag gedaan. Als je nog eens gezelschap nodig hebt, ik ben bijna dagelijks in dat koffietentje na 5 uur. Knap maar even op en welkom terug in deze stad.' zei ze er op terug. Daarna zette ze zelf alvast 2 stappen terug om te vertrekken. 'Tot ooit misschien nog ergens een keertje.' zei ze nog, waarna ze zich omdraaide en zelf richting haar eigen huis begon te lopen.

Steffen Gregory

Freya gaf aan dat als hij nog eens gezelschap nodig had, ze bijna dagelijks na vijf uur in het koffietentje was. Daarop knikte hij weer even.
"Oké, gezellig, dan zie ik je vast en zeker nog wel een keertje," zei hij nog terug. "Tot ziens." Hij knipoogde even naar haar en draaide zich toen om. Rustig liep hij de straat in, waarna hij een steegje in liep en vanaf daar- zodat niemand het opmerkte- flink hard richting zijn auto rende. Wanneer hij rende konden de mensen hem eigenlijk niet eens waarnemen, zo snel ging hij. Hij kreeg alleen een aantal verbaasde gezichten toen hij opeens uit het niets naast zijn auto stond, maar daar glimlachte hij even schaapachtig om, waarna hij vervolgens in zijn auto stapte en richting zijn riante ouderwetse huis reed aan de rand van de stad. Het was al goed donker geworden en het was rustig op de weg. Hij parkeerde zijn auto voor het huis en liep daarna naar binnen. Het hele huis was gemaakt van oud, donker hout en het zag er vanbuiten prachtig uit. Dit huis was eigenlijk al altijd in het bezit geweest van zijn familie. Een lange periode van zijn oom, die gewoon mens was geweest, maar die was vermoord door zijn neef een aantal jaar terug. Nu stond het huis op Steffen zijn naam. Hij was blij dat hij dat zo had kunnen regelen. Al flink wat jaren stond het huis op zijn naam, maar hij kwam er nu pas voor het eerst sinds al die jaren weer terug. Nooit eerder had hij de moed gevonden om terug te komen. Maar iets in hem wilde zo graag terug naar deze plek. De plek waar alles begonnen was..
Eenmaal binnen gooide hij de deur nonchalant achter zich dicht en liep in een stuk door naar de koelkast. Hij pakte een fles die hij gevuld had met bloed en nam daar een aantal grote slokken uit. Echt lekker vond hij het niet, maar zijn lichaam vroeg er om. Natuurlijk was mensenbloed een stuk lekkerder. Hij had weleens een zak bloed uit het ziekenhuis weggenomen en daar tijdelijk van geleefd en dat smaakte een stuk beter. Maar dat zorgde er weer voor dat hij weer meer naar mensenbloed begon te snakken en dat was gevaarlijk. Daarom was hij daar weer mee gestopt. Het meest genoot hij van vers mensenbloed, ongekoeld en op 37 graden. Maar hij vond het vreselijk om mensen te vermoorden voor zijn lust. Daarbij was hij bang zichzelf kwijt te raken als hij zichzelf meer los liet. Dan draaide hij sneller door. Omdat hij dan krachtiger werd. Net zoals zijn neef, die puur en alleen op vers mensenbloed leefde. Zijn neef was ouder dan Steffen zelf in mensenjaren, maar in vampierjaren was Steffen ouder. Dat zou er logischerwijs voor zorgen dat Steffen sterker was dan zijn neef, maar door het verschillende dieet was dat niet het geval meer.
Toen hij weer even genoeg gedronken had zette hij de fles terug in de koelkast en liep naar de woonkamer. Daar plofte hij op de bank neer en keek wat om zich heen. Er stond hier niet eens een televisie of enig ander luxe elektronica. Misschien moest hij toch maar eens iets gaan kopen binnenkort. Er waren namelijk bijna geen huizen meer te vinden verder zonder televisie..