Vampiers enzooo

Freya Mashall

Freya was zonder problemen in haar appartementje gekomen, zoals eigenlijk altijd wel, en zette gelijk haar televisie en laptop aan. In de tussentijd opende ze een blik soep om die in een kom om te schenken en in de magnetron klaar te maken. Dan hoefde ze zelf zo min mogelijk te doen vandaag, gezien ze later dan normaal thuis is gekomen en ze nog van alles wilde doen. Ze kleedde zich ook om in iets gemakkelijkers. Zodra haar soep klaar was ging ze op de bank zitten, de laptop binnen grijpafstand als ze klaar zou zijn met de soep en de televisie op haar favoriete zender.

En zo gingen er een aantal maanden voorbij. Ze zag Steffen steeds meer, sprak er meer mee en uiteindelijk sprongen er een paar vonkjes over. Het was nog erg pril en jong en vooral Freya was erg voorzichtig met de kleine stapjes die ze in deze nieuwe relatie zette. In haar vorige twee relaties, ook al was dat middelbare school en was dat zelden maar iets voor langere tijd, kende ze de jongens stukken beter dan dat ze Steffen eigenlijk kende. Ze wist wel wat van hem, maar hij leek nog veel meer verborgen te houden. Zelf had ze niet veel om verborgen te houden. Ze had geen naar verleden of verkeerde vrienden om de hoek klaar staan haar mee een verkeerd pad op te sleuren.
Dat Steffen zo anders was en Freya zich afvroeg wat er allemaal aan de hand kon zijn, of kon zijn geweest, hield haar wel vaker even bezig. Dat werd opgemerkt op het werk, maar er werd nog niks van gezegd, omdat ze voorheen zo goed werkte. Het kon een klein dipje zijn dat vanzelf weer goed kwam. Haar leidinggevende had wel gevraagd of alles goed ging, waardoor Freya wist dat het opgevallen moest zijn dat ze er niet altijd helemaal meer bij is de laatste tijd. Freya had toen eerlijk aangegeven dat ze zich dingen af vroeg en daardoor niet helemaal er bij was, maar dat het niets ernstigs is. Daarmee dat ze het op haar werk op een klein dipje gegooid hadden.
Nu liep Freya na een werkdag weer het kantoorgebouw uit om weer naar het koffietentje toe te gaan. Haar vaste routine.

Steffen Gregory

Er waren wat maanden voorbij gegaan en hij was alweer wat beter gesetteld hier. Hij was wat gaan werken bij de koffietent, en hoewel dat geen hele dagen waren vond hij het wel mooi zo voor nu. Met Freya had hij ook nog steeds contact en ze hadden zelfs een beetje een relatie, heel pril nog, maar het voelde wel goed. Hoewel hij er ook vaak genoeg over twijfelde omdat hij Freya niet in gevaar wilde brengen en al helemaal niet zijn wereld in mee wilde laten trekken. Maar tot nu toe ging het wel goed, het was rustig in de stad, er leken geen andere vampiers meer te zijn naast hem.

Vandaag had hij gewerkt tot vier uur. Daarna was hij blijven hangen bij het koffietentje omdat hij wist dat Freya na vijf uur kon verschijnen. Hij zat wat te bladeren in een krant en was alvast een koffie aan het drinken. Nu was het nog rustig om hem heen, hij wist dat na vijf uur het iets drukker werd omdat Freya niet de enige was die rond die tijd klaar was met werken en deze kant op kwam. Maar het ging eigenlijk verbazingwekkend goed met hem tussen de mensen, het kostte hem niet al te veel moeite. Zo lang er geen bloed in het spel was of woede vanaf zijn kant ging het gewoon prima. En daar was hij blij mee.
Hij nipte nog wat aan zijn koffie en keek even op de klok die aan de muur hing. Vijf voor vijf. Rustig haalde hij zijn hand even door zijn haren en las nog een artikel uit de krant. Toen hij vervolgens weer opkeek schrok hij zich dood. Tegenover hem had iemand plaatsgenomen aan zijn tafel; een man, iets ouder dan hij was.
"Niet schrikken hoor, neefje. Ik kwam gewoon even kijken hoe het leven je hier bevalt," begon de man te praten. Hij grijnsde breed. Steffen zelf leek alleen totaal niet blij met het gezelschap. Ten eerste omdat hij Freya nooit verteld had dat hij een neef had, en ten tweede omdat Duke altijd alleen maar dood en verderf zaaide en het hier net gewoon goed ging..
"Duke... Wat doe je hier?!" siste Steffen gedempt.
"Dat zeg ik toch? Gewoon even bij jou kijken. Ik kan toch niet zonder mijn lieve neefje? Misschien blijf ik ook wel hier in de stad. Gezellig."
"Dacht het niet, Duke. Ga een andere stad maar verzieken.."
Duke lachte even. Daarna ging zijn blik naar de deur, waardoor Steffen ook automatisch richting de deur keek. Freya kwam binnen.
"Ha, je nieuwe vriendinnetje, toch?" vroeg Duke terwijl hij opstond en op Freya af liep. Steffen balde zijn vuisten en had zin om zijn neef ruw weg te trekken en de koffietent uit te flikkeren, maar dat kon echt niet.
"Hai, ik ben Duke, Steffens favoriete neef, jij bent Freya hè? Wat geweldig om je te ontmoeten," stelde Duke zich voor aan Freya. "Hij heeft het toch wel eens over mij gehad, of niet soms?"
Steffen klemde zijn kaken op elkaar en keek even weg. Een gevoel van enorme woede ging door hem heen. Waarom was Duke nou weer hierheen gekomen? Alleen maar om zijn leven hier te verzieken? Zoals hij altijd deed? Zijn relatie kapot te maken, de stad tegen hem op te zetten? Steffen haalde even diep adem en dacht diep na hoe hij dit het beste op moest gaan lossen.
"Nou, ik laat jullie wel gewoon even, ik zie je thuis wel weer Stef," zei Duke nu terwijl hij nep-lief naar hem lachte en de koffietent in een flits verliet.

Freya Marshall

Ze schrok zich kapot toen opeens iemand voor haar neus stond en haar aan sprak. Het duurde even voor ze schakelde wat er aan de hand was. Ze keek ook even langs de man door kort naar Steffen. 'Zijn enigste neef zeker.' Was Freya's scherpe opmerking op Duke's woorden dat hij zich Steffens favoriete neef noemde, waarbij ze gelijk in haar toon liet horen dat ze het helemaal niet erg vond dat ze nog niet eerder van Duke gehoord had.
Toen Duke zei dat hij hun met rust ging laten, was Freya opgelucht, haalde ze haar koffie die Iris al klaargemaakt had voor haar en ging ze aan tafel bij Steffen zitten. ' Ik heb medelijden met je dat die arrogante kwal familie van je is.' Zei ze tegen Steffen Steden met een klein grijnsde op haar gezicht, om duidelijk te maken dat ze niet boos was voor deze achtergehouden informatie. 'Hoe was jouw werkdag?' vroeg ze daarna aan Steffen.

Steffen Gregory

Hij keek Duke na toen hij zei dat hij wegging en daarna ook verdween. Daarna schudde hij zijn hoofd even en keek hij richting Freya die hij koffie haalde en bij hem kwam zitten. Door haar woorden bleek wel dat ze niet boos was dat hij nooit iets verteld had over een neef. Hij had namelijk alleen een keer gezegd dat hij geen familie meer had. Dat zijn oom een aantal jaar terug overleden was.
"Pff, vertel mij wat. Duke kan echt een klootzak zijn. En eigenlijk had ik hem hier ook niet verwacht. We hebben niet echt een goede band en hij woonde in een andere stad. Maar hij zal mij wel weer eens gevolgd zijn," mompelde Steffen nu. Zijn humeur was duidelijk eventjes verpest door dit bezoekje. Hij zuchtte even en pakte zijn koffiekopje vast om de laatste slokken op te drinken, maar met iets teveel kracht waardoor het oor eraf brak en langs zijn huid schaafde. Daar ontstond een flinke snee die net niet bloedde. Snel verborg hij zijn hand een beetje achter de ander om het niet op te laten vallen, want hij wist dat deze snee binnen een paar seconden weer volledig genezen was.
"Oké, dat was niet zo handig," glimlachte hij schaapachtig terwijl hij het kapotte kopje alsnog achterover goot en daarna bij de bar omwisselde voor een nieuw heel kopje die ook weer gevuld was met koffie. Hij keerde terug naar de tafel en plofte weer neer tegenover Freya.
"Ja, mijn dag was wel goed," reageerde hij nu op de vraag die Freya gesteld had. "Vanochtend even een rondje hardgelopen, daarna gaan werken en een uurtje geleden was ik klaar met werken. En nu ben jij er weer om mijn dag nog beter te maken." Hij glimlachte en knipoogde even naar haar.
"En hoe was jou dag?"

Freya Marshall

Steffen begon over zijn neef te vertellen. Er was geen goede band tussen die twee en Steffen had Duke hier ook niet verwacht. Steffen was duidelijk humeurig door deze verrassing. 'Maar hij zei net dat hij je thuis wel weer zag. Heeft hij zichzelf nou net gewoon bij jou thuis uitgenodigd?' vroeg ze, ietwat geschokt door de brutaliteit van die Duke.
Bij het horen van een brekend porselein geluid, keek ze wat verbaasd naar het kopje in Steffens hand. 'Je bent nogal sterk als je boos bent.' concludeerde ze. Steffen liep weg met het kopje en kwam weer terug en bij het terug komen van Steffen keek ze toch even snel naar de hand die het oortje van het kopje af gebroken had. Niets aan te zien. Dat kon, dat wist ze dat door afbreken van porselein de hand onbeschadigd kon blijven. Ze wist niet waarom, maar ze had gedacht toch iets aan de hand te zien. Ze besloot het er bij te laten, voor nu.
Steffen begon nu te vertellen over zijn dag. Hij had een goede dag, hardgelopen, gewerkt en nu was hij blij dat zij er was om zijn dag nog beter te maken. 'Wat verwacht je dat ik allemaal kan doen om jouw dag beter te maken?' vroeg ze, lichtelijk uitdagend. Daarna kreeg ze dezelfde vraag van Steffen. Ze haalde eerst haar schouders een beetje op. 'Opgestaan, ontbeten, om half 9 aan het werk en net klaar en mijn koffie aan het drinken. Er is niks bijzonders gebeurd op het werk, veel papier in handen gehad, en tussendoor wat aan de computer gewerkt.' vertelde ze als antwoord op de vraag.

Steffen Gregory

Hij glimlachte even waterig toen Freya concludeerde dat hij nogal sterk was als hij boos was. Ze moest eens weten, dit was nog ingehouden. Hij haalde even diep adem en nam een aantal slokken van de koffie. Rustig aan begon hij alweer iets kalmer te worden. Het was gevaarlijk om lang opgefokt te blijven want dan hoefde er maar íets te gebeuren en zou hij doordraaien.
"Ja, dat heeft hij ja," reageerde hij nog op Freya's vraag of Duke zich nou bij hem thuis uitgenodigd had. "Daar hoef ik met hem echt geen discussie over te beginnen, het huis was eerst namelijk van mijn oom. Zijn vader dus. Hij heeft er nooit naar omgekeken, maar nu wilt hij er wel opeens graag wonen."
Steffen nam nog een paar slokken koffie en keek wat om hem heen naar de andere mensen die er zaten. Hij maakte zich druk om het feit dat Duke hier nu rondliep. Die zou niet zomaar even aan een dierenbloed- dieet gaan beginnen om de mensen hier te sparen.
Hij keek nu weer richting Freya. "Alleen je aanwezigheid maakt mijn dag al beter," glimlachte hij.
Freya vertelde over haar dag en Steffen luisterde naar haar. Ze had blijkbaar gewoon weer een 'normale' werkdag gehad.
"Klinkt relaxt," glimlachte hij. Het leek hem heerlijk om zonder zorgen een dag door te gaan. Hij kon zich haast niet meer voorstellen hoe dat voelde. Opstaan, gewoon naar je werk gaan, normaal leven.. De laatste keer dat hij dat had gehad was meer dan vijfhonderd jaar geleden.

Freya Marshall

Blijkbaar was Duke de zoon van de overleden oom die eigenaar was van het huis die hij aan Steffen gegeven had. Of iets in die trant was dat. Een erfstuk achtig iets. 'Als je even ergens anders moet slapen, ben je wat mij betreft bij mij welkom.' bood ze nog aan. Ze zou het niet gek vinden als tussen die twee een of meerdere goeie ruzies ontstaan, zeker zoals Duke net zo arrogant tegen haar deed, zonder dat zij ook maar enig idee had dat die vent bestond.
Haar aanwezigheid was blijkbaar al genoeg om Steffens dag beter te maken. Daarna zei Steffen dat haar dag best relaxt was. Ze glimlachte even kort. 'Het is soms wel saai en best lastig om niet in een sleur terecht te komen. Alhoewel ik denk dat ik daar al zo'n beetje in zit. Opstaan, werken, koffie drinken en naar huis. Daar nog wat bankhangen en eten, slapen, opnieuw opstaan en het hele riedeltje begint weer van voor af aan.' zei ze daar op terug. Ze had eigenlijk een hobby nodig om tussendoor mee bezig te kunnen zijn. Om even wat afwisseling te hebben. Ook al vond ze het niet erg om hier koffie te zitten drinken, zeker niet met Steffen tegenover haar. Tussendoor nipte ze van haar koffie. Iedere keer als ze dat deed, sloot ze haar ogen even om ook net iets meer te kunnen genieten van de geur van koffie. Dat deed ze eigenlijk altijd, onbewust.

Steffen Gregory

"Bedankt voor het aanbod," glimlachte hij naar Freya toen ze aanbood dat hij altijd bij haar welkom was als hij even een keer ergens anders wilde slapen. Freya was echt ontzettend lief. Steffen was echt heel blij dat hij haar had leren kennen. Hij wilde met haar een zo normaal mogelijk leven gaan leiden. En deze eerste maanden hadden daar wel op geleken, maar hij was bang dat het nu anders ging zijn, nu Duke weer verschenen was. En dat baarde hem zorgen.
Niet veel later begon Freya weer over het werk, dat het soms best lastig was om niet in een sleur terecht te komen. Elke dag leek een beetje op elkaar. Daarop knikte Steffen, al kon hij het niet echt beamen. Zijn leven was namelijk totaal geen sleur. Misschien de afgelopen maand een beetje, en daar genoot hij van. Maar voor de rest was het elke dag weer een vraag wat er ging gebeuren.
Hij nam nog een paar slokken van zijn koffie tot het kopje leeg was en zette die toen weer op tafel.
"Ik ben echt blij dat ik terug ben gekomen naar hier. Anders had ik jou nooit ontmoet," glimlachte Steffen nu. Er volgde een korte stilte, maar zijn mobieltje doorbrak dat al gauw door een pushmelding te geven van een nieuwsbericht. Hij keek even op het beeldscherm en keek toen weer weg, maar pas later besefte hij wat er stond: Drie hardlopers in het bos overleden op mysterieuze wijze, waarschijnlijk door een of ander dier. Steffen verslikte zich bijna in zijn laatste slok koffie.
"Ik ehm.. Ik moet gaan. Sorry. We spreken elkaar, oké?" sprak hij ietwat warrig terwijl hij opstond en zijn mobiel van tafel pakte en in zijn zak liet glijden. Met grote stappen beende hij de koffietent uit en daarna verdween hij uit beeld.

Freya Marshall

Steffen bedankte haar en gaf daarna aan dat hij blijk was dat hij teruggekomen was, anders had hij haar nooit ontmoet. Dat liet haar glimlachen en ze voelde dat ze het wat warmer kreeg van die woorden. Waarschijnlijk bloosde ze ook wat. Het was even aangenaam stil tussen hun, ook al waren de anderen in de koffietent nog druk aan het kletsen. In die stilte genoot Freya van nog een slok warme koffie.
Ze keek op toen Steffens telefoon een melding gaf. Het leek eerst niet veel met Steffen te doen, alsof een kwartje moest vallen. Daarna verslikte hij zich bijna en zei hij dat hij moet gaan en ze zouden elkaar nog spreken. Voor ze nog iets kon zeggen was hij al naar buiten gelopen. Verbaasd keek ze hem na en staarde nog even naar de deur. Wat was net gebeurd? Daarna kreeg Freya toch al een vermoeden. Die arrogante kwal van een Duke had zeker iets gezegd wat hij thuis had uitgevreten. Iets verbouwd of zo. Arme Steffen.
Ze dronk haar koffie op, bracht beide kopjes naar Iris bij de bar, zei gedag en ging zelf ook naar buiten toe. Ze keek even naar links en rechts, voordat ze tegen mensen aan zou botsen. Bij het stoplicht wachtte ze netjes tot het groen was en liet ze haar telefoon met rust. Ze stak de weg over wanneer dat kon en liep daarna naar huis toe op haar gemakje. Een auto had ze niet, een fiets vond ze niet nodig. Die kon ook vaak snel gejat worden, zo'n fiets. Dan zat ze daar weer mee. Dus ze liep eigenlijk altijd van werk naar koffietent en van daaruit naar huis toe.

Steffen Gregory

In een oogwenk stond hij weer voor het grote landhuis aan de rand van de stad. Hij wist echt niet waar hij zou moeten zoeken naar Duke, maar dit was het eerste dat in hem opkwam en daarbij ook het meest voor de hand liggend. Met grote passen ging hij naar binnen en uiteindelijk stond hij in de riante woonkamer bij de bank. Op de bank lag Duke, languit.
"Dus wat dacht je? Ik kom even gezellig naar de stad toe en ga meteen wat mensen uitmoorden? Je heb ook echt geen grijntje respect voor het mensenleven hè?" siste Steffen.
"Ik ben een vampier, die hebben nou eenmaal mensenbloed nodig, daar kan ik ook niks aan doen," reageerde Duke nonchalant terwijl hij zijn schouders op en neer haalde.
"Jezus Duke, kan je je niet voor één keer gedragen? Of gewoon de stad meteen weer verlaten? Wat moet ik er voor doen om jou hier weer weg te krijgen?" vroeg Steffen nu. Hij had er echt alles voor over. Duke kwam hem altijd overal achteraan en verziekte altijd alles meteen weer. En dat allemaal alleen maar door een gezamenlijke liefde honderden jaren terug.
"Waarom trek je het nou weer naar jezelf toe, Stef? Misschien ben ik hier gewoon voor mijzelf. Omdat ik het hier leuk vind."
"Geloof je het zelf.." Steffen rolde met zijn ogen. "Als je het dan moet doen, probeer het dan onopvallend.. Anders gaan mensen al gauw dingen vermoeden, vooral hier. En je weet hoe dat eindigt."
Steffen draaide zich met een ruk om en verliet het huis weer. Hij had echt even geen zin om hier bij Duke te blijven nu.
Hij liet zich even gaan en belandde uiteindelijk automatisch in de buurt van Freya's huis, waarschijnlijk omdat hij bang was dat haar iets zou overkomen. Echter was Duke hem blijkbaar gevolgd.
"Kom op, Steffen, probeer er gewoon één. Je weet niet wat je mist man. Het zal je goed doen, echt waar," sprak zijn neef hem toe. Daarna vloog Duke op een persoon af. Steffen wilde er achteraan gaan om hem tegen te houden, maar hij zag toen net Freya de hoek om komen lopen en schoot dus op haar af. Niet beseffend dat zijn uiterlijk al lichtelijk veranderd was door de gebeurtenissen. Zijn ogen zagen felrood en zijn huid was een stuk bleker geworden. Ook leken er rode wallen onder zijn ogen te staan.
"Stop," zei hij gedempt toen hij bij Freya aangekomen was. "Blijf hier." Hij keek haar even in haar ogen en duwde haar voorzichtig een stukje achteruit, waarna hij terug richting Duke ging en hem net op tijd tegen wist te houden. Het was hier rustig op straat, wat ervoor zorgde dat Duke zich ook niet echt inhield omdat toch niet veel mensen het op zouden merken. Hij pakte Steffen vast en smeet hem keihard tegen de muur van het huis aan. Steffen had even tijd nodig om zich weer te herpakken, door het dierenbloeddieet duurde dat wat langer, maar daarna vloog hij zijn neef weer aan en zo ging het nog even door, tot Duke Steffen door de ruit van het huis smeet en verdween.

Freya Marshall

Vanuit het niets stond Steffen voor haar neus. Of iemand die er op leek. Fel rode ogen keken haar recht aan, en die wallen leken wel van iemand te komen die al weken niet goed geslapen had. Of het aan het rood lag wist ze niet, maar hij leek nog bleker dan normaal. Ze werd voorzichtig achteruit geduwd. Nog niet goed wetend wat ze hier van moest vinden of mee doen zette ze die paar stappen ook gemoedelijk achteruit. Ze moest hier blijven staan. Voor ze ook maar iets kon zeggen of vragen was Steffen alweer weg.
Er klonken harde knallen. Alsof zware objecten op de grond vielen of ergens tegenaan knalden. Sloopkogels waren nog het meest passend bij deze geluiden. Maar ze kon zich niet voorstellen dat Steffen zoals hij er bij liep met sloopkogels aan het spelen was. Voorzichtig kwam ze toch dichter bij de hoek van het gebouw waar ze achter stond om mee te krijgen wat er nou aan de hand was.
Ze kon haar ogen niet geloven. Steffen was druk in gevecht. Het leek op Duke waarmee hij in gevecht was, maar dan compleet verwilderd. Pas toen Steffen door een ruit vloog en Duke weg was leek de rust weer weder te keren. Freya wilde naar Steffen toe gaan, maar ze merkte dat in beweging komen nog niet zo gemakkelijk was als haar verstand haar zo op de rem trok na wat ze gezien had. En als Freya verstandig is, dan maakt ze dat ze weg komt en nooit meer met deze heren te maken gaat hebben. Ook al heeft Steffen haar in al die maanden nooit kwaad gedaan en ook vandaag haar juist in bescherming nam door te voorkomen dat ze midden in het gevecht terecht kwam.
Ze sprak zichzelf wat moed in en haalde haar verstand over dat als Steffen haar wat aan had willen doen, dit en eerdere momenten de ideale kansen waren. Voorzichtig liep ze naar het gebroken raam toe en keek naar binnen. 'Steffen?' Vroeg ze heel voorzichtig. Onbewust plaatste ze haar hand op een van de stukken glas die nog in het kozijn zaten, wat ze nog niet snel door had dat ze daarmee haar handpalm lichtelijk open haalde. Het snijdende gevoel zorgde wel dat ze al vrij snel het kozijn weer los liet, maar het was al te laat om snee-vrij te blijven.

Steffen Gregory

Hij krabbelde ietwat moeizaam en stijfjes overeind en trok de stukken glas uit zijn huid en klopte het van zijn kleding. Zijn lichaam had even goed de tijd nodig om dit allemaal te herstellen. Toen hij zijn naam hoorde keek hij langzaam op en zag Freya bij het raam staan. Hij keek haar even aan maar keek toen weer weg. Hij wist ook eigenlijk niet wat hij moest zeggen. Hoe kon hij dit in godsnaam uitleggen? Hier waren geen menselijke redenaties voor, dit was niet uit te leggen. Hij haalde even diep adem en keek naar zijn ringvinger die scheef stond. Met een simpele beweging trok hij hem recht en na een harde knak stond hij weer goed en kon hij hem weer bewegen.
De kleur van zijn ogen was weer normaal geworden. Hij merkte wel op dat hij weer nodig bloed nodig had, dit kostte altijd veel energie. Koffie hield hem niet op de been. Helaas. Rustig draaide hij naar Freya toe en liep uiteindelijk op haar af, maar toen hij zag dat er een straaltje bloed langs haar hand gleed stopte hij abrupt en deinsde hij zelfs weer iets achteruit.
"Ga weg.. Alsjeblieft.." mompelde hij nu gedempt. Zijn ogen waren direct weer vuurrood gekleurd. De geur van het bloed drong zijn neus binnen en hij keek weg. Als hij het niet zag was het wel te doen.

Freya Marshall

Ze zag hoe Steffen overeind kwam en heel simpel glas uit zijn lichaam trok en stof afklopte, alsof dit iets dagelijks was. Dat was niet normaal, ook al niet. Hij keek even op, maar gelijk weer weg. Heel leek nog niet met uitleg te kunnen komen, maar Freya had wel graag iets van een verklaring om aan te horen, want dit was zo verwarrend voor haar dat zij niet eens wist wat ze hier van moest vinden en denken. Ze rilde nog even toen Steffen een vinger recht brak, zo klonk het tenminste. Ze haatte het al als mensen gewoon hun vingers knakten, dit was nog erger.
Steffen zag er wel minder rood uit, tot hij in het dichterbij komen weer weg sprong. Ze moest weg gaan. Freya bleef eerst wat twijfelend staan. Ze wilde aan de ene kant blijven, helpen als dat kon. Aan de andere kant was haar verstand aan het schreeuwen dat ze moest luisteren, want dat eigenwijze kon haar haar leven kosten. Het schoot ook even door haar heen dat ze elkaar beter niet meer konden zien of spreken, maar dat kreeg ze niet over haar lippen heen. Ze besloot deze keer naar Steffen en haar verstand te luisteren en liep zwijgend in een rap tempo weg. Snel naar huis toe. Ze leek pas weer tot rust te komen toen ze haar appartementje binnen liep en de deur achter haar dicht deed. Ze trilde over haar hele lichaam, want langzaam leek het besef te komen wat er gebeurd was. De snee in haar hand trok haar aandacht weer, waardoor Freya de badkamer in liep om daar de boel schoon te maken en in te pakken. Enigszins trots op haar hand in een verband kunstwerk zonder echte EHBO ervaring bekeek ze haar ingepakte hand. Het leek ook nog eens goed te kunnen blijven zitten.
Door wat er allemaal gebeurd was, was haar eetlust nog steeds niet teruggekeerd. Ze was nog te veel van streek en ze kon het zonder uitleg nog steeds niet goed plaatsen wat er nou allemaal gebeurd was. Ze staarde doelloos naar het televisiescherm, terwijl ze op de bank was gaan zitten. Na een tijdje wekte haar nieuwsgierigheid haar en pakte ze haar laptop er bij om te kijken wat ze op het internet kon vinden over die rode ogen en bovennatuurlijke smijtkracht.

Steffen Gregory

Toen Freya weggevlucht was bleef hij nog even een tijdje beduusd staan, tot hij zichzelf en de hele situatie vervloekte en door het kapotte raam weer naar buiten klom. Hij klom soepel en zonder enige moeite de daken op en begon daar vaart te maken. Zo was hij binnen no-time weer thuis. Duke was er ook, maar na opnieuw een flinke ruzie verliet Duke het huis voor eventjes en was Steffen alleen. Hij plofte op de bank neer en zette de televisie aan. Toch drong het allemaal niet echt tot hem door wat er op televisie was. Zijn gedachten waren bij Freya. Wat zou ze wel niet van hem denken nu? Hij had net zijn leven weer een beetje op de rails hier en genoot ervan. En dan werd alles weer verpest.. Ze had groot gelijk als ze hem nooit meer wilde zien. Maar hij moest ook niet hebben dat ze ging praten over wat ze gezien had. Al zouden de meeste mensen het waarschijnlijk niet eens geloven. Maar als er eenmaal meer geruchten waren werd het voor hem steeds gevaarlijker om hier te blijven. Hij wist namelijk dat er ook nog wel jagers woonden. En familie van de toenmalige jagers van honderden jaren terug. Hij wilde niet dat die mensen door zouden hebben dat er opnieuw vampieren leefden. Dan zou alles zich opnieuw afspelen en dat was echt iets dat hij niet opnieuw mee wilde maken.
Steffen zuchtte en drukte de televisie weer uit. Daarna pakte hij zijn mobiel en typte een berichtje naar Freya: 'Sorry voor net. Ik snap het als je mij niet meer wilt zien.'
Hij haalde zijn hand door zijn haren en staarde naar het berichtje, waarna hij het verstuurde. Daarna bleef hij nog minutenlang naar zijn mobieltje staren, voor hij opnieuw begon te typen: 'Mocht je antwoorden willen op de vele vragen die je nu vast wel zal hebben,
mag je best langskomen. Ik beloof dat ik alles zal vertellen en eerlijk zal zijn.'

Freya Marshall

Ze had het thuis even tot zich laten bezinken, terwijl ze wat aan haar verbonden hand aan het pulken was. Of ja, het verband dan, aan haar hand zelf viel niet veel te pulken.
Na een tijdje begon haar maag toch te klagen en had ze zichzelf iets simpels opgewarmd. De televisie stond op de achtergrond aan, maar door alle nieuwsberichten zette ze de televisie al snel om in de radio. Een non-stop radio, want anders begonnen die dj's alsnog over het nieuws. Tijdens het eten was ze wel wat afwezig op haar laptop heen en weer aan het klikken. Ze vroeg zich toch af waar die rode ogen, ongelooflijke kracht en het er maar met een schrammetje vanaf te lijken komen vandaan kwamen. Of er ergens iets was met mutanten door chemische zooi of iets. Iedere keer kwam ze weer op een site met mythische wezens en klikte ze het weer weg. Dat kon gewoon niet, het is niet voor niets mythisch.
Ze keek op toen haar telefoon meldde dat ze berichten binnen kreeg. Eerst eentje, dat Steffen het snapte als ze hem niet meer wilde zien. Ze wist niet hoe er op te reageren en bleef stil langs haar kant. Ze had daar eerlijk gezegd wel aan gedacht, het contact verbreken, ander koffietentje zoeken, door gaan met haar leven. Maar dan kwam ook de gedachte in haar op dat als Steffen haar iets aan had willen doen, dat hij daar al meer dan genoeg kansen voor gehad had. Er kwam nog een bericht binnen na een tijdje. Ze bekeek de berichten en staarde er even naar. Ze mocht langskomen, Steffen zou alles eerlijk vertellen. Ze twijfelde wat ze terug zou sturen. Ze wilde meer weten, anders had ze niet al enkele sites bekeken waar misschien informatie op te lezen was. Maar wilde ze ook weer over straat gaan? Het was wel even lopen voor haar. Ze had geen auto of fiets, omdat ze dat zelf niet nodig vond. Haar werk en het koffietentje is op loopafstand. Had ze die moeite er voor over op dit moment, na wat haar eerder vanavond gebeurd was. Ze zuchtte even diep. Het was wel vrijdagavond. Morgen hoefde ze niet te werken.
Kan ik blijven slapen? Of is het niet een idee dat je anders hier heen komt? Ik wil graag meer weten, maar ik zit een beetje met het tijdstip en de afstand zonder vervoer. stuurde Freya uiteindelijk terug.

Steffen Gregory

Het bleef eerst nog een beetje stil en Steffen liep naar de koelkast en schonk een glas vol met dierenbloed. Hij gooide het in een keer achterover en hoorde daarna zijn mobiel een geluidje maken. Dus zette hij het glas op het aanrecht en liep hij terug naar de woonkamer. Hij pakte zijn mobieltje van het kleine tafeltje en las het berichtje van Freya. Het verbaasde hem dat ze nog af wilde spreken. Dat had hij echt niet verwacht eerlijk gezegd. Hij had eigenlijk al niet eens meer reactie verwacht op zijn berichtjes. Daardoor voelde hij even een kort geluksmomentje in zijn lichaam. Hoewel dat gauw alweer wegzakte, want nu zou hij eerlijk zijn tegen haar en haar alles vertellen. Na al die weken alles verborgen te hebben gehouden- en niet zonder reden. Hoe zou ze dan over hem denken? Misschien wilde ze hem dan alsnog wel niet meer zien. Of bestempelde ze hem als gek, omdat ze het niet zou geloven.
Steffen haalde even diep adem en typte weer een berichtje terug: 'Ik kom wel naar jou toe. Zie je zo,' stuurde hij terug naar Freya. Daarna stond hij op, stopte zijn mobiel in zijn broekzak en liep de deur uit. Hij draaide de deur op slot en bekeek de omgeving even. Misschien kwam Duke net terug. Maar dat was nog niet het geval. Steffen vreesde het ergste. Duke had vaste patronen. En als hij boos en gefrustreerd was, was er meestal maar één ding dat hij deed. Moorden. En dat terwijl Steffen probeerde onopvallend te leven en te doen alsof het hier nog altijd vrij was van vampieren. Straks maakte Duke slapende honden wakker... Als hij dat niet al gedaan had.
Hij had even wat beweging nodig en besloot om niet zijn auto te pakken maar gewoon te gaan rennen. Dan was hij toch alsnog even snel. Of zelfs nog sneller.
Eenmaal in de straat van Freya stopte hij en ging hij rustig lopen. Hij had zijn handen in zijn zakken gestoken en keek rustig om hem heen. Het was niet druk op straat. Af en toe een auto die langsreed, maar het meest van de tijd was het stil. Hoewel de meeste mensen dat juist als onveilig ervaarden, vond hij het altijd fijn. Bij de lantaarnpaal vlakbij Freya's huis stond een man te roken maar verder was er niemand. Het voelde voor Steffen altijd een beetje als een verademing, zulke rust. Geen felle zon, geen groepen mensen. Geen gevaarlijke situaties. Hij haalde even diep adem en wilde de oprit van Freya's huis op lopen toen de man die daar gestaan had zijn schouder vastpakte. Steffen was direct weer honderd procent gespannen en draaide zich vliegensvlug om en keek de man fel aan.
"Ik zal mij maar niet proberen te bijten," sprak de man nu. Zijn stem klonk kalm maar kil. Een soort boosheid. Steffen trok zijn wenkbrauwen verbaasd op.
"Waar heeft u het over?" gromde hij iets afstandelijk. Hij had hier geen goed gevoel over.
"Doe niet alsof je neus bloed. Ik heb jullie echt wel door, stelletje monsters. Nogmaals: Probeer mij maar niet te bijten. Mijn bloed zit vol verbena."
Steffen zijn hart begon sneller te kloppen en hij keek even richting Freya's huis. De gordijnen waren dicht. Hij slikte even moeizaam en balde zijn vuisten. Verbena.. Deze man moest wel een jager zijn. Dat kon niet anders.
"Geen zorgen. Ik bijt geen mensen," zei Steffen nu kortaf.
"Maak dat de kat wijs," siste de man naar hem terug. Hij pakte zijn mobiel tevoorschijn en haalde een nieuwssite tevoorschijn. "Groep jongeren in het bos omgekomen, vermoedelijk door een wild dier, toeristen verscheurt door wild dier, mysterieuze moorden, vele vermissingen..." las de man een aantal krantenkoppen voor. Steffen beet op zijn lip.
"Nogmaals, ik drink geen mensenbloed," herhaalde hij duidelijk terwijl hij de man doordringend en fel aankeek. Zijn ogen kleurden voor een kort moment rood. Daarna draaide hij zich weer om en liep hij met grote stappen op de voordeur van Freya's huis af. Echter sprong de man hem achterna en kwam voor hem te staan.
"Waag het niet om daar naar binnen te gaan, vriend. Ik heb je al vaak genoeg samen met haar gezien. En ik twijfelde al die tijd al flink aan je. Maar sinds die vechtpartij met je broer wist ik dat ik het aan het juiste eind had. Jij blijft uit haar buurt. Ik geef je nu één kans die ik je nooit meer nog eens ga geven: Verlaat deze stad en kom nooit meer terug."
Steffen voelde zijn spieren spannen van woede en onmacht. Opnieuw had Duke roet in het eten gegooid. Natuurlijk waren ze bang voor hem. Hij kon ze geen ongelijk geven. Maar hij wilde niets anders dan een normaal leven.. Als dat ooit mogelijk was. Want de geschiedenis leek zich alleen maar steeds weer te herhalen.
De vraag waarom deze man niet wilde dat hij naar Freya ging bleef ook in zijn hoofd spoken. Kende zij elkaar? Als dat zo was, was de man waarschijnlijk bang dat Steffen Freya zou gebruiken als levende bloedbank. Vele vampiers deden dat. Constant bloed drinken van een bepaald persoon en dan het geheugen van die persoon wissen. En dat keer op keer.
"Dan moet ik je teleurstellen. Ik blijf hier," gromde Steffen nu terug. "En ik ga naar wie ik wil." Hij liet zich echt niet zomaar wegjagen door iemand. Hij hield van Freya. Zij leek hem nu nog een kans te geven. Die kans wilde hij grijpen, voor het te laat was.
Steffen liep recht op de man af en wilde hem passeren om de laatste stapjes naar de voordeur te doen, de man leek even voor hem opzij te stappen maar stapte toen ineens terug en haalde een glimmend mes tevoorschijn dat hij zonder twijfeling in Steffen's buik boorde. Steffen gromde, gooide de man met veel kracht tegen de deur aan, en zakte toen zelf door zijn benen. De pijn was onbeschrijfelijk en hij leek meteen nergens meer toe in staat. Er kwam nog een vrouw de oprit oplopen die meteen naar de man liep.
"Gaat het?" vroeg ze hem. De man knikte en krabbelde moeizaam overeind. "Zullen we hem meenemen?" vroeg de vrouw hem nu. Hij knikte opnieuw. De vrouw pakte Steffen vast, die kermde van de pijn. Zweet gutste van zijn lichaam. De man klopte het stof van zijn kleren en liep ietwat mank door de harde klap.
Het zag er niet zo rooskleurig uit voor Steffen, tot Duke ineens uit het niets verscheen en beide mensen ruw wegduwde.
"Niemand zit zomaar aan mijn broertje, behalve ikzelf," siste hij kwaad. Hij trok het mes met een simpele handbeweging uit Steffen's buik en smeet het in het gras.

Freya Marshall

Steffen zou naar haar toe komen. Mooi zo, dan hoefde zij niet meer de straat op. Ze zwierf nog wat rond op verschillende websites, voordat ze de laptop toch maar dicht klapte. Ze werd hier niet wijzer op. Steffen moest maar vertellen wat er aan de hand was. Wat ze gezien had en met hem aan de hand was. Ze keek op toen ze wat gedoe op straat leek te horen, vlak bij haar raam die op een kiertje open stond. Een gewone discussie zou ze niet gevolgd kunnen hebben, maar ze merkte duidelijk dat er iets gaande was buiten. Ze liep naar het raam, opende het gordijn een stukje en zag Steffen, met Duke en... Ze kneep even haar ogen wat samen. Wat deden haar oom en tante hier nu weer?
Ze draaide zich om, schoot in een paar slippers, trok nog een jas aan, maar nam de moeite niet deze dicht te ritsen en liep haar appartement uit. Ze hoefde niet ver te gaan, want ze waren haast voor haar deur bezig. Ze had het nooit zo op deze oom en tante gehad, ze waren apart, reageerden altijd anders op bepaalde nieuwsberichten en vonden zichzelf geweldig goede mensen. Ze irriteerde zich vaak genoeg mateloos aan hun, maar familie kun je helaas niet uitkiezen. 'Dit is een verdomd slecht tijdstip om een familiereünie uit te voeren.' siste ze het koppel als eerste toe toen ze langs hun door liep. 'Moeten jullie niet eerst mijn vader lastig vallen met verhalen over hoe geweldig jullie zijn, voordat jullie mij komen lastig vallen?' vroeg ze daarna, terwijl ze zelf ook plaats nam tussen de twee mensen en Steffen en Duke. Even keek ze beide heren ook aan en zag daarbij de donkere, vochtige plek bij Steffen in zijn kleren. 'Wat the fuck hebben jullie je in jullie hoofd gehaald om mijn vriend neer te steken?! Wat voor idioot hersenspinsel hebben jullie nu weer verzonnen?! Doe voor een keer gewoon eens normaal!' schreeuwde ze daarna naar haar oom en tante. Het maakte haar niet eens meer uit hoe laat het was. Dit was gewoon belachelijk. Maanden hoorde ze niks van hun en nu opeens stonden ze voor haar deur Steffen neer te steken.

Steffen Gregory

Zonder het mes in zijn buik was het al iets beter vol te houden, maar de verbena zorgde ervoor dat het heel slecht heelde en maakte hem zwak. Hij voelde zich draaierig en bleef op de grond zitten, terwijl hij even omhoog keek naar Duke. Het meest van de tijd zaten Duke en hij elkaar altijd in de weg, maar als het erop aankwam stonden ze toch voor elkaar klaar.
Duke bleef voor Steffen staan en hield de man en de vrouw op afstand door ze te intimideren met zijn glazige blik en zijn scherpte tanden. Ze leken verder geen wapens bij zich te hebben dus dat scheelde.
Op een gegeven moment ging de deur open en kwam Freya naar buiten. Dat was natuurlijk niet zo gek want het was niet echt geruisloos verlopen hier, voor haar deur. Ze was woest op de man en de vrouw. Steffens vermoeden klopte blijkbaar, het was familie van haar.
"Je moet uit hun buurt blijven Freya, ze zijn gevaarlijk," klonk de stem van de man geïrriteerd. Hij keek met een woeste blik richting Steffen en Duke.
"De volgende keer dat ik je zie ruk ik je kop eraf," siste Duke naar de man. "Je weet dat ik dat in een oogwenk gedaan heb."
Vervolgens hielp Duke Steffen overeind en ondersteunde hem. Steffen zijn ogen waren felrood gekleurd en hij voelde een ontzettende drang naar bloed. Dat kwam door de verbena; hij had bloed nodig om weer opnieuw aan te sterken.
"Niet koppig zijn, Freya, dit zijn monsters, we moeten ze uitroeien. Net als honderden jaren terug onze voorouders dat gedaan hebben," zei de vrouw nu tegen Freya.
Duke trok Steffen met zich mee en wilde vertrekken van deze plek, voor het helemaal zou escaleren.

Freya Marshall

Ze kon haar oren niet geloven. 'Gevaarlijk? Gevaarlijk? Jullie zijn degenen die hier met messen hebben staan zwaaien. Met mij is niks gebeurd!' Schreeuwde ze terug. 'Daarnaast als die o zo geweldige voorouders ze uitgeroeid hadden, dan hebben ze hun werk niet goed gedaan. Ow wacht. Dit zijn misschien geen monsters!' Sneerde ze nog een opmerking naar haar oom en tante. 'Tot toch gewoon een eind op en laat mij met rust, net als dat jullie al jaren nooit om mij bekommerd hebben.' Zei ze tot slot nog.
Na die woorden draaide ze om en liep ze naar Steffen en Duke toe. 'Wat heb je nodig?' Vroeg ze. Ze wilde helpen. Ze kon misschien niet helpen, maar ze wilde graag helpen. Ze wist zeker dat zij in de verste verte niet direct in gevaar was. Niet bij Steffen in ieder geval. Over Duke had ze wel nog zo haar twijfels. Zijn karakter vind ze eerder 10x niks.

Steffen Gregory ~ Duke Gregory

Freya gaf haar oom en tante een nog een flinke sneer en draaide zich uiteindelijk naar de twee broers toe. Duke ondersteunde Steffen nogsteeds en Steffen zag er niet zo heel goed uit. Hij zag er zwak uit en trilde lichtjes. Zijn lichaam snakte naar bloed. Alleen dat kon hem weer langzaam aan sterker maken. Een rode gloed was over zijn ogen getrokken.
Freya vroeg wat Steffen nodig had en Duke keek haar aan. Steffen schudde nog langzaam en zwakjes zijn hoofd richting Duke, maar Duke trok zijn mond al open. "Bloed. Hij heeft bloed nodig." Duke keek nog even met een felle en uiterst vijandige blik naar de man en de vrouw en tilde Steffen toen volledig op, waarna hij wegsprong. Uit het niets waren ze verdwenen, hij was razendsnel. Binnen een paar seconden stonden ze in hun huis en liet Duke Steffen op de bank neervallen. Hij liep naar de koelkast en vulde een glas met bloed. Mensenbloed. Van de bloedbank gestolen. Toen Duke het glas aan Steffen overhandigde, weigerde Steffen. Hij teerde al jaren op een dierenbloed-dieet. Het bloed van hem mens zou hem ontzettend goed doen, maar hij was bang dat hij daarna de controle zou verliezen over zichzelf en hij het moeilijk ging krijgen om het niet bij mensenbloed te gaan houden. Mensenbloed was net harddrugs. Je kwam er gewoon niet zo snel meer vanaf.
"Je kan het wel weigeren maar je weet dat dit het enige is dat je écht kan helpen. Maar je moet het zelf weten. Ik heb het geprobeerd in ieder geval." Duke haalde zijn schouders op en zette het glas op het tafeltje bij de bank zodat Steffen het alsnog kon pakken.
"Met dierenbloed ga je het echt niet redden tegen verbena. Dat weet je," sprak Duke hem nog toe. Daarna verliet Duke de woonkamer en bleef Steffen alleen achter. Hij zuchtte even en sloot zijn ogen. Hij was duizelig en misselijk. Zijn lichaam schreeuwde om bloed. Het deed gewoon pijn. Door zijn hele lichaam heen. Langzaam opende hij zijn ogen weer en staarde naar het volle glas. De geur drong zijn neus binnen. Het was enorm aantrekkelijk. Uiteindelijk ging hij rechtop zitten en pakte hij het glas. Hij nipte voorzichtig, maar toen hij het eenmaal proefde dronk hij in één teug het hele glas leeg. En hij had nog steeds dorst. Naar meer bloed. Hij wilde zich er eigenlijk niet al te veel aan over geven, maar besloot toch het glas nog een keer te vullen.

Freya Marshall

Duke gaf al vrij snel antwoord voor Steffen. Voor Freya nog iets kon zeggen, had Duke Steffen al mee genomen en waren ze weg. Ze baalde dat zij niet kon helpen.
Haar oom en tante probeerden haar nog over te elke vorm van contact te verbreken. Daar wilde Freya niets van weten. Ze maakten nog even ruzie, totdat haar oom en tante besloten te vertrekken. De 'monsters', zoals hun ze noemden, waren toch niet meer bij Freya.
Freya was eerst terug naar binnen gegaan. Ze moest even nadenken wat haar net overkomen was, wat ze net gehoord had en hoe ze dit logisch ging plaatsen. Ze kon maar op een idee komen. Eigenlijk 2, maar eentje was het verstandigste. Ze had voor haar tweede idee namelijk geen idee waar Duke Steffen naar toe gebracht had. Dus belde ze haar vader op om te vragen of ze langs kon komen, omdat ze met vragen zat. Haar vader zal vast wel meer weten en redelijker zijn in zijn mening en praten. Ook al waren haar oom en haar vader broers, haar vader had duidelijk nooit die drang gevoeld om op monsters te jagen wat haar verteld werd dat die niet bestonden. Ze kon langskomen, dat was geen probleem.
Ze pakte wat spullen bij elkaar, stopte die in een tas en verliet haar appartementje die ze nog af sloot. Gelukkig was het vrijdagavond en hoefde ze de volgende dag niet te werken. Haar vader ook niet. Dus konden ze er gemakkelijk zonder problemen een lange avond van maken.

Eenmaal bij haar vader, na wat standaard 'hoe-gaat-het-met-je'-vragen en antwoorden, legde Freya uit wat haar gebeurd was. Ze vroeg wat er waar van was, wat ze moest weten en hoe ze nou verder moest. Haar vader vertelde de geschiedenis van hun familie, dat vampieren echt waren en dat naar alle waarschijnlijkheid, want hij heeft Steffen en Duke nog nooit in het echt ontmoet, die twee dan ook vampieren zijn. Gezien het feit dat Freya's oom en tante er achter aan zaten, Steffen volgens Duke bloed nodig had na een messteek en Duke met Steffen van het een op het andere moment weg waren, kon het haast niet anders.
Dat haar vader geen jager was geworden, lag er aan dat haar vader de vampieren als een mensensoort beschouwde. Hij had van normaal menselijk reagerende vampieren gehoord en misschien zelfs wel eens ontmoet. Hij zag het als een extra tak van de mensensoorten. Zoals de normale, de grootste groep, en dan nog verschillende kleinere takjes van alle andere groepen, waaronder vampieren. Blijkbaar bestonden er meer andere soorten.
Haar vader biechtte ook op dat ondanks alles, ondanks dat hij wist dat er genoeg goede vampieren bestonden, hij niet zou willen dat zijn enigste kind, zijn meisje, als een wandelend bloedbuffet gezien zou worden en hij stiekem de kruidenthee die Freya bijna iedere avond dronk voorzien had met verbana. Haar vader gaf haar wel de keus om te beslissen er mee door te gaan, met die thee, of niet. Nu het geheim toch bekend was.
Daarom kwam ze zo graag naar haar vader met die problemen. Een moeder had ze al jaren niet meer, maar haar vader laat haar zo vrij, en toch beschermt hij haar zonder haar vast te binden aan regels en enge verhalen. Ze bedankte haar vader voor zijn eerlijkheid, ook al moest ze er na zo'n avond als deze zo naar vragen. Maar daar gaf ze vooral haar oom en tante de schuld van. Als die niet zo'n herrie geschopt hadden, dan was er niks aan de hand geweest. Dat wist Freya zeker. Ze besloot de nacht door te brengen op de logeerkamer van haar vader. Midden in de nacht nog naar huis toe wandelen zagen ze beiden niet zitten en Freya verwachtte niet dat ze Steffen nog zou zien vannacht. Morgen, of eigenlijk over een paar uur, weer een dag. Ze moest sowieso even alles goed laten bezinken. Wel stuurde ze nog een berichtje naar Steffen's telefoon. Hoe gaat het met jou? Ze was toch wel benieuwd hoe hij hersteld is van de wond.

Steffen Gregory

Hij voelde zijn energie en kracht steeds meer terugkomen door de grote hoeveelheid mensenbloed die hij gedronken had. De wond was al lang genezen. Toch voelde hij zich nog niet echt goed. Een soort teleurgesteld. En een constante spanning. Dat kwam door het mensenbloed. Het was verslavend, enorm verslavend. Jaren terug was hij gestopt met het drinken van mensenbloed en dat had hem heel veel tijd en energie gekost. En nu leek dat alles voor niets. Hij wist niet eens of hij het redde om nog een keer tegen zijn gevoel in te gaan. Wanneer hij mensenbloed dronk leek de vampier in hem krachtiger. Het voelde niet goed. Hij wilde niet meer zo worden zoals hij vroeger geweest was. En hij wilde niet zo worden als zijn broer, die regelmatig wat mensen vermoordde of in trance gebruikte als levend bloedbuffet, waar die mensen later niks meer van wisten. Steffen wilde geen mensen misbruiken en al helemaal geen mensen pijn doen of vermoorden. Maar de neiging was nu wel weer enorm groot om toch te gaan jagen. Hij merkte dat het hem enorm veel kracht kostte om zichzelf tegen te houden. Hij zou veel sneller doordraaien nu.
Hij schrok even flink toen zijn mobiel een geluidje maakte en de stilte doorbrak. Hij griste het apparaatje uit zijn broekzak en keek naar het berichtje van Freya dat hij ontvangen had.
'Het gaat wel oké. Maar het is misschien beter als we elkaar even een tijdje niet zien.. x' stuurde hij terug naar Freya. Hij hield van haar en hij wilde haar echt geen pijn doen. De kans dat hij haar iets aan zou doen vond hij nu toch echt te groot. Misschien zou zijn liefde voor haar het overwinnen, maar hij wilde het risico gewoon niet lopen.

Freya Marshall
Ze kreeg een berichtje terug van Steffen. Het ging oké en ze konden beter elkaar een tijdje niet meer zien. Ze las het berichtje een paar keer opnieuw. Hoe moest ze dat opvatten? Was dit een aanleiding om het uiteindelijk uit te gaan maken? Of was het vanwege het herstellen? Was het om haar familie? Was het voor haar veiligheid? Of toch gewoon om zo'n afstand te creëren dat het gewoon weg niks meer was tussen hun? En toch die x er achter aan. Dat was een detail die ze wel nog zag. Maar hoe moest ze dit berichtje oppakken?
Ze zuchtte diep en ging rechtop in bed zitten, waarna ze haar benen over de bedrand heen gooide. Maar ze bleef nog zitten, met de telefoon in haar handen. Ze wilde iets terug sturen, maar wat? Iets kortafs of vaags, of net doen alsof haar neus bloed en ze er van uit ging hem volgende week of zo wel weer te zien. Figuurlijk gezien dan. Of ze kon gewoon vragen op wat voor manier hij bedoelde dat ze elkaar beter even niet meer konden zien. Dat was misschien nog wel het beste van alles. Gewoon eerlijk zijn en aangeven dat ze niet snapt hoe hij dat bedoelde.
'Hoe bedoel je dat we elkaar beter een tijdje niet meer kunnen zien? Waar is die tijd voor nodig?' stuurde ze dan ook terug. Ze hoopte nog antwoord terug te krijgen. Slapen zat er vannacht in ieder geval niet meer voor haar in. Misschien als ze wat meer gerustgesteld was. Als dat nog kon deze nacht.

Steffen Gregory

Hij was opgestaan en had zijn schoenen gezocht en aangetrokken. Daarna had hij even een schoon shirt en een vest aangetrokken en had hij het grote landhuis verlaten. Een rondje hardlopen zou hem goed doen en zo 's avonds laat was het toch rustig dus hoefde hij niet veel mensen tegen te komen.
Voor hij vertrok keek hij weer even op zijn mobieltje. Freya had gereageerd op zijn berichtje. Steffen twijfelde wat hij terug moest schrijven. Het was allemaal zo lastig uit te leggen. Dit was precies waarom hij gewoon als mens door het leven had willen gaan. Maar dat was al verpest. Zelfs de jagers wisten er al van. Hij zuchtte even en typte een berichtje terug: 'Is voor je eigen veiligheid even beter nu, ik sta even niet voor mijzelf in, wil niet dat ik je iets aandoe.'
Hij stopte zijn mobiel nu in zijn broekzak en verliet het huis, het bos in.

Freya Marshall

Ze bekeek het berichtje gelijk toen ze weer wat binnen kreeg van Steffen. Het was voor haar veiligheid, hij stond niet voor zichzelf in. Ze drukte haar telefoon weer op vergrendelen en legde het ding weg. Ze stond op en liep zachtjes door de kamer heen om haar vader niet wakker te maken. Ze pakte haar badjas die ze altijd bij haar vader had liggen als ze weer zou blijven slapen, wat eigenlijk al maanden niet voorgekomen was, en trok die aan over haar pyjama heen. De badjas rook nog heerlijk fris en was nog heel zacht. Waarschijnlijk bleef haar vader die regelmatig wassen. Ze sloop daarna stilletjes de woonkamer binnen en zette de televisie aan, zonder geluid.
Ze vond het heerlijk zo. Het liet haar denken aan vroeger, toen kon ze ook vaker niet slapen door alles wat er gebeurd was. Dan ging ze ook altijd stilletjes beelden kijken op televisie om haar gedachten een andere weg in te laten slaan. Gelukkig was er wel meer keuze rond dit tijdstip tegenwoordig om bepaalde tv-vrouwen te ontwijken. Haar vader was bang dat ze het daarom deed, om de verboden zenders te kijken, maar daar deed ze het gelukkig nooit om.