Vampiers enzooo

Dustin Stone
Hij zag het mapje en wist niet wat hij kon verwachten. Totdat ze het open sloeg en eigenlijk zo'n beetje alles zag waar iemand hem aan kon herkennen. Ze hoorde haar norse vraag. Hij leek even na te denken. Gewoon alles op straat er uit gooien, of toch liever ergens met z'n tweetjes zijn voor tekst en uitleg. De kans bestond dat als hij kwaad werd, hij niet voor reden vatbaar kon zijn, en dan wordt het gevaarlijk voor Gabriella.
'Laten we ergens naar toe gaan waar anderen het niet zo maar kunnen volgen.' besloot hij uiteindelijk. Hij was wel benieuwd wat ze precies wilde dat hij ging uitleggen. Ja, hij was vermist, ooit. Maar dat hoefde niet gelijk te betekenen dat er iets mis met hem was. Tenminste, dat vond hij. Hij hoopte eigenlijk gewoon dat hij alles zo kon uitleggen dat ze niet achter zijn ware achtergrond zou komen.

Gabriella Burrell

Ze bleef stil in de periode dat hij bleek na te denken. Uiteindelijk liet hij merken dat het verstandiger was om ergens naartoe te gaan waar andere het gesprek niet zomaar zouden kunnen volgen. "Prima, mijn huis dan maar?" zei ze uiteindelijk, ietsjes minder nors aangezien ze merkte dat hij ook gewoon vrij kalm was.
Ze klapte het mapje dicht, niet alle omstanders hoefde te zien wat ze bij had. Ze zette een paar stappen naar achter en draaide uiteindelijk om en zette een rustig tempo op terwijl ze richting haar huis liep. Eenmaal daar maakte ze de voordeur open en liet deze ook open staan zodat Dustin natuurlijk ook naar binnen kon.
Eenmaal binnen legde ze het mapje opnieuw open en haalde alvast wat boeken tevoorschijn terwijl ze afwachtte tot hij in de woonkamer kwam.

Dustin Stone
Hij knikte even bij het voorstel om naar Gabriella's huis te gaan. Hij zag dat ze van hem wegstapte, omdraaide en vervolgens begon te lopen. Hij liep mee. Veel keus had hij niet. Ja, hij kon weg rennen, maar dat vond hij ook zo raar.
Eenmaal in het huis deed hij de voordeur achter zich dicht en volgde Gabriella de woonkamer in. Hij vroeg zich af wat ze allemaal precies wilde weten, aangezien er een stapel boeken bij gepakt werden. Hij ging zitten op de bank. 'Dus, wat wil je weten?' vroeg hij.

Gabriella Burrell

Ze merkte hoe hij op de bank ging zitten, een voor een legde ze boeken open op dr salontafel voor zijn neus. Het mapje verplaatste ze naar de kleinere tafel. "Kijk eens goed naar de datum van vermissing." zei ze uiteindelijk en tikte op het blaadje. Er stond een jaartal die niet van enkele jaren geleden was, ze liet het laatste boek op tafel ploffen. "Het jaartal, je leeftijd toendertijd, de koude aanrakingen, het grommetje." voegde ze er aan toe en wees bij elk onderwerp een een stuk in het mapje of in het boek. "Je kunt slecht tegen bloed en je eet/drinkt niks tot heel weinig." voegde ze er nogmaals aan toe, fronzend keek ze hem aan en kruiste haar armen. "Ik hoef niet meer te vragen wie je bent, mijn vraag is eerder; wát ben je." vroeg ze nieuwsgierig, nors terwijl ze haar ogen op hem bleef richten. Het antwoord kon alle kanten opgaan, van misverstand tot leugens naar aanval.

Dustin Stone
Hij boog wat naar voren om te kijken naar de papieren. Daarna keek hij naar Gabriella toen ze nog meer feiten begon op te sommen. Hij gaf er niet meteen gehoor aan, aan de vraag van Gabriella wat hij was. Hij pakte het mapje en bladerde het eens rustig door.
'Je hebt vast al een vermoeden wat ik ben. Wat ga je er mee doen als ik het beken?' kaatste hij een vraag terug, zonder antwoord te geven op Gabriella's vraag. Hij las ondertussen verder, omdat hij het wel interessant vond wat voor informatie ze allemaal over hem als mens hadden gevonden.

Gabriella Burrell

Ze hing wat met haar schouder tegen de tv-kast aan. Ze keek hoe hij door het mapje bladerde en uiteindelijk een vraag terugkaatste. Ze was nog even voor een moment stil en zuchtte dan wat terwijl ze naar de keuken liep en wat te drinken inschonk. "Volgens de procedure moet ik eerst een rapport maken met alle informatie en observaties. Uiteindelijk gaan ze alles na, ben je grote bedreiging dan wordt je uiteindelijk uitgeleverd aan een of ander bedrijf. Maar dat zijn dingen die bij ons niet bekend zijn gemaakt." zei ze kalm terwijl ze weer de keuken uit liep en aan het andere eind van de bank ging zitten. "Het is begrijpelijk dat je nou niet gaat bekennen maar in principe heb ik volgens mijn mening geen reden om een rapport van je te maken, aangezien je mij, of mijn familie, nog niks aan hebt gedaan." voegde ze eraan toe en daarna een slok van haar drinken terwijl ze hem aan bleef kijken.

Dustin Stone
Hij luisterde naar wat Gabriella hem vertelde en sloot ondertussen het mapje weer. Hij had weer genoeg herinneringen opgehaald. Toen ze klaar was met haar verhaal liet hij het mapje terug op tafel vallen. 'Dat is aardig van je.' zei hij nog, doelend op het feit dat ze naar haar mening geen reden had om zo'n rapport te maken.
'Maar wat was nou precies je doel dat je mij dit alles laat zien?' vroeg hij daarna. Want het leek er op dat ze nu wel wist wat hij was. En ja, die gegevens over zijn verleden die bekend waren op de dag van vermissing waren niet zo heel bijzonder nieuw voor hem.
Aan de ene kant leek dat uitleveren wel spannend. Nieuwsgierig was hij er naar wat ze denken te kunnen doen. Maar aan de andere kant, het is vast geen plezierig reisje. Vampieren zijn sterker dan mensen, drinken het liefste bloed van mensen, worden sneller agressief. Hij zal vast niet met fluwelen handschoentjes aangepakt worden als hij uitgeleverd wordt.

Gabriella Burrell

Ze was ondertussen wat beter gaan zitten, ze hing met haar rug tegen de armleuning aan, een been op de bank gelegd en de andere bungelde nog langs de bank. Ze hield haar drinken in haar handen en haalde haar schouder wat op bij de opmerking dat het wel aardig was. Bij zijn vraag moest ze eerlijk gezegd even na denken waardoor ze wat de andere kant op keek. "Waarschijnlijk om mijn eigen conclusies na te trekken." zei ze kalm terwijl ze met haar elleboog bovenop de bank steunde en haar hoofd er tegenaan. "Vraag me gewoon af waarom je mij hebt... gespaard." voegde ze eraan toe en haalde een losse pluk uit haar gezicht. "En is dat ook de reden waarom je de laatste dagen niks meer van je liet horen?" vroeg ze uiteindelijk zachtjes. teleurstelling was duidelijk te horen. Ze was ook wel wat teleurgesteld, ze vond het fijn om niet de hele dag alleen te zijn.

Dustin Stone
Hij bleef Gabriella bestuderen. Hoe ze weg keek, toch antwoord gaf. Hoe ze sprak. Hij zuchtte even. 'Ik weet zelf ook niet waarom ik jou spaar. Die avond vond ik het alleen interessant om je te volgen, maar was niks van plan. Ik had mijn maaltijd al gehad en extra nemen kan averechts werken. Waarom ik je daarna niet alsnog gepakt heb en zelfs wat waaks was, daar ben ik zelf ook nog niet achter.' vertelde hij. 'En dat ik nu enkele dagen je ontweken heb, komt inderdaad dat ik even rust nodig had. Het werd mij te veel.' gaf hij daarna nog toe.

Gabriella Burrell

Ze luisterde aandachtig naar zijn uitleg, moest uiteindelijk wat lachen. "Ooohja die ene nacht. Dacht wel dat mijn gevoel klopte." zei ze zachtjes lachend. "Hoezo was ik dan interessant? Omdat ik als een verloren schaap rondliep?" voegde ze er nog aan toe met een kleine grijns. Ze nam nog een slok van haar drinken en zette dan het glaa op tafel. "Wel lief hoor dat je, ondanks wat je eigenlijk bent, toch wel wat waaks was enzo." zei ze wat zachter met een kleine glimlach. Ze leunde opnieuw met haar elleboog op de leuning en haar hoofd tegen haar hand. Ze knikte een keer toen hij uitlegde waarom hij haar ontweek. "Ik had het je de laatste dag ook niet makkelijk gemaakt met m'n ongelukje." zei ze deze keer wat serieuzer, doelend op haar hand die toen bloedde. "En aangezien je 2 dagen met mij opgescheept zat.." zei ze er nog zachtjes lachend bij terwijl ze een losse pluk uit haar gezicht veegde.

Dustin Stone
Hij luisterde in de tussentijd weer naar Gabriella. Ja, waarom was ze interessanter dan de rest? Waarom bleef hij haar in de gaten houden? Waarom wilde hij haar beschermen? Waarom bleef hij 2 dagen lang contact houden, totdat het bijna mis ging? Hij wist het allemaal niet. Dit was onbekend terrein voor hem.
'Ik weet niet wat mijn precies gelokt heeft om zo bij je te blijven rondhangen. Denk dat ik altijd al iets interessants in je gezien heb. En nu weet ik dus wat voor beroep je doet. Misschien dat je dat al beetje van je af straalde, dat je iets bijzonders doet wat normale mensen niet doen.' vertelde hij uiteindelijk. 'En nee, je maakte het mij zeker niet gemakkelijk met je geknuffel met die rotstruiken.' zei hij daarna minder serieus, met ook een kleine grijns op zijn gezicht.

Gabriella Burrell

Ze stond even versteld toen Dustin vertelde dat hij zelf niet precies wist wat hem had gelokt, ze moest er even door glimlachen maar begon daardoor zelf ook na te denken. Niet alleen hij was op onbekend terrein, maar ook zij zelf was op onbekend terrein. Ja natuurlijk waren vampiers niks nieuws voor haar, maar ze had 2 volle dagen lang een gelopen die haar eigenlijk ieder moment van het leven kon beroven. Ze schrok uiteindelijk uit haar gedachtes en zag de kleine grijns op zijn gezicht. Zelf greens ze uiteindelijk ook, vooral om de opmerking dat hij altijd al iets interessants heeft gezien in haar. "Je zou haast zeggen dat mijn beroep je juist zou wegjagen in plaats van aantrekken." zei ze uiteindelijk kalmpjes, een beetje verbaasd. Lachend haalde ze haar schouders uiteindelijk wat op. "Tja, als ik dit nu allemaal wat eerder wist had ik niet geknuffeld hoor." voegde ze er aan toe, plagend terwijl ze daarna zachtjes lachte. Opnieuw gingen de gedachtes door haar hoofd over dat hij haar zelfs op dát moment niet te pakken nam en juist door ging met waar ze gebleven waren toen. "Volgens mij zijn er niet veel van jouw soortgenoten die zo.. beschermend zijn voor de normale mens." vroeg ze als laatste, twijfelend over of ze het wel beschermend of dergelijke kon noemen. Het was inmiddels een vraag waar ze toch wel nieuwsgierig naar was geworden.

Dustin Stone
Hij zag hoe Gabriella weer wat in gedachten leek weg te zinken, maar uiteindelijk toch weer wakkerder werd en ondanks het wegdromen toch ook gewoon geluisterd heeft. Dat vind hij toch altijd wel bijzonder, dat ze die twee dingen tegelijkertijd kon doen. Hij hoorde haar zeggen dat haar beroep hem eigenlijk weg zou moeten jagen. Dat zou op zich wel de meest logische reactie zijn natuurlijk. En toch heeft hij het niet gedaan. Hij haalde dan ook zijn schouders even kort op. 'Ik ben niet altijd even logisch.' verklaarde hij dan ook met een kleine grijns op zijn gezicht.
Daarna begon ze weer over het knuffelen van de struiken. Dat als ze het geweten had, ze het dan ook niet gedaan had. Tja, gebeurd was gebeurd. Ze kwam daarna met de vragende conclusie dat andere vampieren het waarschijnlijk nooit zo gereageerd zouden hebben. Of ja, haar woorden leken daar op. 'Nee, bijna alle anderen zouden je die eerste avond gelijk te grazen genomen hebben. Ik ben een van de weinigen die zich aan een schema houd, zodat ik niet te veel, maar ook niet te weinig binnen krijg. En dat gaat mij goed af. Er zijn wel meer verhalen van vampieren die zich toch over een mens gaan ontfermen, maar dat zijn er niet veel.' vertelde hij.

Gabriella Burrell

Dustin haalde zijn schouders op, een reactie die ze eigenlijk wel had verwacht. Ze lachte kort dat eindigde met een kleine grijns. "Ben ik ook niet altijd. Dit alles, ondanks mijn beroep, zou mij eigenlijk ook moeten afschrikken maar in tegenstelling wordt ik alleen maar meer nieuwsgierig." zei ze, verbaasd over zichzelf met nogmaals een kleine grijns. Bij zijn antwoord op haar conclusie stond ze echter versteld, niet zo zeer om het feit dat andere haar zo te grazen zouden hebben genomen maar meer om het feit dat hij er vrij veel controle over heeft, dat er andere zijn die zich ontfermen. Ze trok een wenkbrauw omhoog. "Oooohh dus dat waren die 'afspraken'. Zoveel duidelijk nu.." zei ze grinnikend, ze stond daarna op om nog wat drinken te pakken. Met haar glas liep ze opnieuw naar de keuken, klikte wat lampen aan aangezien het donkerder werd en schonk nog wat in. Ze keek nog even wat in de koelkast om te checken of ze nog iets te eten had voor vanavond. "Laat maar gewoon weten als ik te nieuwsgierig wordt hoor maar, eten en drinken jullie soort eigenlijk iets? Met uitzondering van bloed, maar ik bedoel gewoon menselijk eten enzo." vroeg ze uiteindelijk terwijl ze lichtelijk fronste. Ze draaide daarna een kwartslag en hing met haar ellebogen op het keukenblad terwijl ze door de opening de kamer in keek.

Dustin Stone
Het was raar dat na het zo half opbiechten dat hij vampier is de spanning totaal verdwenen leek te zijn. Het was weer die luchtige sfeer wat de eerste dag ook zo duidelijk was. Hij hoorde Gabriella nog zeggen dat ze zelf ook niet heel logisch was, omdat ze eigenlijk nieuwsgieriger werd in plaats van angstiger. Na het gevallen kwartje dat zijn afspraken eigenlijk gewoon zijn etenstijd was, keek hij Gabriella na toen ze haar glas weer ging vullen. Toen ze vroeg of zijn soort ook wat anders neemt dan bloed, moest hij even nadenken. 'Alcoholische dranken doen het vaak wel goed. Maar verder durf ik niets anders te eten of te drinken. Ik heb de gekste verhalen gehoord wat met je kan gebeuren, maar ook verhalen dat het geen moer uit maakte. Zo veel contact heb ik niet met medevampieren om daar achter te komen of ik nog wat kan eten of drinken naast bloed en alcohol.' antwoordde hij.

Gabriella Burrell

Gefascineerd luisterde ze naar wat Dustin voor informatie gaf, ja ze stond werkelijk gefascineerd te kijken. Dit soort informatie kon je niet zomaar in boeken of op het internet vinden, je moest het werkelijk horen van zo'n iemand. "Dus je weet bijvoorbeeld echt niet meer hoe patat ofzo smaakt?" vroeg ze met een beetje verbazing. Ze besloot uiteindelijk maar om wat yoghurt met vruchtjes te pakken, regelrecht naar het toetje aangezien ze even geen honger kreeg om iets in de magnetron te doen. Met de kom in haar ene hand en haar glas in haar andere hand liep ze uiteindelijk weer terug naar de bank en ging weer op dezelfde manier zitten. Haar glas zette ze op tafel en de kom hield ze in haar hand terwijl ze alvast een hap nam. "De enigste manier om te weten te komen wat er gebeurd is om het te proberen." zei ze met een kleine grijns toen ze haar mond leeg had. De spanning was duidelijk verdwenen en het voelde ook een stuk beter, een hoop dingen werden nu duidelijk voor haar en hij gaf haar niet bepaald het gevoel dat ze moest rennen voor haar leven. Misschien alleen als ze weer struiken zou knuffelen.

Dustin Stone
Hij schudde nog zijn hoofd bij de vraag van Gabriella. 'Ik heb geen idee. En ik was bang dat ik mezelf gelijk al zou verraden als blijkt dat ik het helemaal niet kan verdragen toen in de frituur.' antwoordde hij nog bij het schudden van zijn hoofd.
Hij hoorde wat ze daarna nog zei over het te weten komen wat er zou gebeuren. Hij zag ook de grijns op Gabriella's gezicht. 'En wat stel jij voor om als eerste te testen?' vroeg hij dan ook met zelf een grijns op zijn gezicht. Eigenlijk was hij zelf ook wel nieuwsgierig naar wat er kon gebeuren. Eigenlijk zou hij niet weten waar hij bang voor moest zijn? Dat hij het gelijk weer uitkotst is waarschijnlijk het ergste, want stikken was bijna onmogelijk. Zuurstof heeft hij niet echt nodig. En allergie, tja.. Volgens hem heeft hij daar ook geen last meer van, dat hij opeens gaat opzwellen of iets door eten. Maar goed, wie weet gebeurde dat wel en dan was het misschien handig als hij in een redelijk vertrouwde omgeving er achter kwam, dan dat het ergens in een snackbar gebeurde.

Gabriella Burrell

Ze grinnikte bij het zien dat hij zijn hoofd schudden. "De friettent was inderdaad niet de ideale plek om het uit te proberen, daar geef ik je gelijk in." zei ze met een kleine glimlach terwijl ze nog wat happen van haar yoghurt nam. Ze keek opnieuw wat omhoog en zag de grijns op zijn gezicht na zijn vraag. "Hmm interessante vraag. Je kunt niet even in een friettent gaan zitten met zo'n risico." zei ze kalmpjes terwijl ze nog wat nadacht en automatisch alle vruchtjes uit de yoghurt at. Ze kwam op een idee, haalde de lepel uit haar mond en stak 'm wat zijn kant op. "Hmm. Wat dacht je van hier? Kun je kiezen tussen eten bestellen of mijn geweldige kookkunsten." zei ze terwijl ze haar wenkbrauwen wat omhoog haalde en een kleine grijns liet zien. Ze pakte ondertussen haar glas drinken, nam er een slok van en nam uiteindelijk de laatste paar happen van haar yoghurt.

Dustin Stone
De friettent was uitgesloten. Dat was inmiddels wel duidelijk. Hij zag hoe ze de lepel naar hem wees en stelde daarna voor tussen eten bestellen of eten dat Gabriella deed koken. Hij grijnsde zelf ook en dacht even kort na. 'Maak zelf maar wat. Het hoeft niet veel te zijn. Ik moet immers maar testen of ik het binnen krijgt en honger heb ik niet.' zei hij.
Hij legde een been boven op zijn andere. Niet zoals vrouwen vaak zaten, maar dat zijn enkel op zijn andere bovenbeen lag. 'Mag ik al weten wat je gaat klaar maken, of blijft het een verrassing?' vroeg hij nog.

Gabriella Burrell

Ze zette de lege kom op tafel terwijl ze geduldig afwachtte op zijn reactie. Bij het zien van zijn grijns, terwijl hij kort nadacht, moest ze zelf ook grijnzen. Dustin nam uiteindelijk de keuze dat ze zelf maar wat moest maken, ze begon wat meer te grijnzen. "Yay, goedzo. Goed keuze." zei ze zachtjes lachend. Ze knikte wat bij Dustins opmerking over de hoeveelheid dat hij wou eten. "Ik doe wel een klein schepje op je bord hoor, geen zorgen." zei ze grinnikend. Ze stond daarna op, of eigenlijk schoot ze bijna overeind. Het was alweer lang geleden dat ze zelf had gekookt, meestal was het magnetron voedsel of bestelde ze maar wat. Ze liep naar de keuken toe maar de kom, zette deze op het aanrecht en keek bovenin wat in de kastjes of ze misschien nog wat had staan. Ze sloot de kastjes en keek zijn kant wat op toen hij vroeg wat ze ging klaar maken. "Hmm. Zat te danken aan Macaroni aangezien ik dat zelf ook lang niet meer heb gegeten." zei ze met een kleine glimlach. Ze haalde een briefje en een pen tevoorschijn en schreef vanuit haar hoofd een beetje op wat ze moest halen. "Moet tegen die tijd alleen de spullen nog halen, of ja ligt eraan wanneer je wilt proberen. Mag van mij morgen, volgende week, wat jij wilt." zei ze terwijl ze het briefje op de koelkast plakte en wat over haar schouder keek.

Dustin Stone
Zijn keuze was schijnbaar een goede keuze. Tenminste, Gabriella zei dat. Daarna liet ze weten dat hij maar een klein schepje kreeg. Hij keek haar na toen ze de keuken in liep en hoorde wat gerommel. Daarna deelde Gabriella mee dat het macaroni werd en dat ze de spullen nog moest halen.
Hij dacht even na hoe hij het allemaal wilde indelen. 'Ik denk dat het het handigste is als ik van te voren nog even naar zo'n 'afspraak' van mij ga. Meestal neem ik het wat later, maar als ik tot die tijd hier zit kan dat problemen opleveren.' zei hij.

Gabriella Burrell

Ze liep naderhand weer terug naar de bank en knikte ondertussen. Ze ging weer met een ingetrokken been op de bank zitten en legde deze neer terwijl ze de andere omhoog trok en tegen haar aan hield met een arm. "Is wel te begrijpen, ik zou zelf ook niet willen dat hier in principe aan het verhongeren bent." zei ze met een glimlach. "Ik weet niet hoe laat je standaard afspraak is maar in principe doe ik niet moeilijk over tijden hoor." zei ze grinnikend en steunde met haar hoofd weer wat op haar hand terwijl ze haar elleboog op de hoofdleuning legde. Als het heel laat was zou ze zelf wel gewoon alvast eten en kon hij daarna gewoon maar zodra ze bezig is met haar werk zal het toch later worden dan normaal.

Dustin Stone
Hij lachte even kort en zacht na de woorden van Gabriella. 'Echt verhongeren doe ik niet, maar de kans dat ik toch mijzelf niet helemaal in de hand kan houden is groter, aangezien ik toch in een huis zit waar jouw geur overal te vinden is.' legde hij uit. 'Normaal ga ik tussen 6 en 9 opzoek. Maar dat kan nu ook wel wat eerder voor een keertje.' zei hij nog over zijn 'afspraak'.

Gabriella Burrell

Zachtjes begon ze even te grinniken toen hij uitlegde dat het niet bepaald comfortabel was om op dat moment in een huis aanwezig te zijn met haar geur overal. "Lijkt me niet verstandig nee.. wil je ook liever niet uit je ritme halen enzo." Zei ze met een kleine glimlach en knikte daarna wat. "Je kijkt maar hoe laat je het maakt, ik zie je wel verschijnen. Geen enkel probleem." Voegde ze er grijnzend aan toe. Zo vroeg lag ze nou ook niet op bed en voor hem had ze het er wel voor over, nee voor andere zou ze het zeker niet zo snel doen. Maar ja, hij heeft in principe tegen een totaal vreemde zitten vertellen wie en wat hij precies is. Dit is wel het laatste waar ze zich druk om kon maken, zolang hij zijn maaltijd nam en zij niet in gevaar was vond ze het prima.

Dustin Stone
Hij luisterde nog naar de woorden van Gabriella en knikte even. Hij vond het aardig van haar dat ze hem niet uit zijn ritme wilde halen. Hij nam aan dat ze wel wist waar zijn 'afspraak' uit bestond. Hij vond het wel cru om gewoon te zeggen dat hij iemand van z'n bloed, en dus leven, ging beroven, maar meer deed hij eigenlijk ook niet. Als hij niets zou nemen, dan zou hij vanzelf wel door draaien.
Na even gezeten te hebben, stond hij toch maar op. 'Laat ik alvast eens gaan rondkijken voor mijn afspraak. Dan kun jij op je gemak de nodige ingrediënten in huis halen.' stelde hij voor. Hij zou niet weten wat hij nog meer hier in het huis van Gabriella moest doen.