Vampiers enzooo

Gabriella Burrell

Toen hij na de stilte begon te vertellen luisterde ze aandachtig naar zijn kort maar krachtig verhaaltje. Ze haalde een wenkbrauw op toen hij vertelde dat hij geen opleiding had gedaan maar direct ging werken, als schilder en tuinman nog wel. Ze greens er even door en lachte kort. "Ik moest er niet aan denken om geen opleiding of dergelijke te doen, me ouders zouden gek worden." zei ze hoofdschuddend en keek hem weer opnieuw aan. "Ik kan me eigenlijk niet voorstellen als.. klusjesman enzo. Meer als een gids." zei ze plagend, doelend op wat hij de laatste 2 dagen aan het doen is. Ze lachte daarna wat en trok uiteindelijk haar benen op en legde haar armen om haar knieën heen.
Ze haalde verder haar schouders op wanneer hij vroeg of ze iets meer wou weten. "Zo'n beetje al mijn vragen zijn nu beantwoord." zei ze met een kleine grijns. "Misschien dat ik later nog ergens op kom maar dan hoor je wel van me." voegde ze eraan toe met een kort lachje. "Verder nog iets wat je aan mij wilt vragen? Ik heb weinig dingen die ik niet wil vertellen dus vraag maar raak." zei ze na een korte stilte.

Park

Dustin Stone
Hij luisterde naar de reactie die Gabriella terug gaf en grinnikte even. 'Jij kent mij ook alleen nog maar als gids.' zei hij, na de woorden van Gabriella dat ze zich hem niet als iets anders dan gids kon voorstellen. 'Maar gids is vrijwillig, voor het bijklussen krijg ik wel geld.' voegde hij er nog aan toe. Niet dat Gabriella straks dacht dat ze hier geld aan kwijt zou raken, door een rondleiding te krijgen. Hij had immers voorgesteld om haar rond te leiden, niet andersom.
Hij zag hoe ze van houding veranderde en als antwoord op zijn vraag of ze nog meer wilde weten, kwam geen nieuwe vraag. Niet over hem tenminste. Wel de vraag of hij haar nog iets wilde vragen. 'Ik zou zo geen vraag weten die ik wil stellen.' vertelde hij. Hij was even stil, totdat hem wat inviel. 'Ja, ik weet nog wel een vraag.' begon hij. 'Hoe lang wil je hier nog blijven zitten?' vroeg hij dan ook.

Park

Gabriella Burrell

Ze grinnikte even, hij merkte op dat ze hem alleen nog maar kende als gids. "Tijd om de andere kant van meneer de gids te leren kennen, of mag dat niet van de baas onder werktijd?" zei ze met een flauw lachje, plagend bedoeld. Ze knikte een beetje toen hij aan gaf dat gids zijn gewoon vrijwillig was, bijverdienen deed hij wel met klussen.
Hij had geen vragen, ze stond er even van versteld maar ze wachtte rustig af. Ze had wel zo'n gevoel dat er nog iets kwam, en ja hoor. Door zijn vraag begon ze eerst even te lachen en liet zich dan achterover in het gras vallen, haar knieën bleven het hoogste punt. "Nope." zei ze zachtjes lachend en keek hem dan wat aan. "Wat je heb je nog meer om te laten zien dan?" vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze haar handen op haar buik legde.

Park

Dustin Stone
Hij hoorde het voorstel van Gabriella om de andere kant van hem te zien. 'Uhm.. Laten we dat nog maar even overslaan.' zei hij vrij snel. 'De baas is niet zo gediend van gasten.' voegde hij er daarna nog aan toe.
Hij zag hoe dat Gabriella zich in het gras liet vallen nadat hij zijn vraag gesteld had en hij wist het antwoord op dat moment eigenlijk wel. Er was geen haast om verder te gaan. En dat antwoord kreeg hij dan ook, ongeveer. Het leek er op tenminste. 'Tja, rest van het park. Maar dat heeft denk ik geen haast.' antwoordde hij op de vraag van Gabriella.

Gabriella Burrell

Ze keek een beetje naar de lucht maar haar ogen schoten direct naar hem toe toen hij liet opmerkte dat ze dat gedeelte maar even moesten overslaan. Ze besloot er niet op door te vragen en knikte langzaam, als teken dat ze het wel oké vond. Echter kon ze zichzelf niet weerhouden om achterdochtig te worden, er was wel degelijk iets wat hij geheim hield.
Ze keek daarna weer wat naar boven en dacht voor een tijdje, ze kwam uiteindelijk overeind en klopte haar broek wat af. "We kunnen onderweg ook altijd nog een keer zitten toch?" zei ze met een kleine grijns terwijl ze een oog wat dichtkneep door de zon maar al snel een hand erbij haalde om de zon te blokkeren.

Park

Dustin Stone
Hij wilde net weer wat comfortabeler gaan liggen, toen hij merkte dat Gabriella op stond, haar broek afklopte en voorstelde dat ze onderweg vast nog wel ergens konden gaan zitten. Ze wou hier nog een tijdje blijven? Of nu ineens niet meer? Af en toe volgde hij het allemaal niet meer zo goed.
'Overal kun je zitten. Soms is het net wat smeriger of onhandiger dan een andere plek, maar overal valt wel te zitten.' zei hij daar op terug. Hij kwam zelf ook overeind en klopte wat vlug zijn kleren af. Als het ergste maar weg is, de rest boeide niet zo. Het was niet dat hij heel aantrekkelijk was voor insecten of bang moest zijn voor beestjes zoals teken of mieren. 'Dus we gaan verder wandelen?' vroeg hij toch nog een keertje na voor de zekerheid.

Gabriella Burrell

Al snel stopte ze met haar achterdochtige gedachtes, ze kende hem nog maar een paar dagen. Het was logisch dat hij dingen geheim hield voor haar. Ze wist zelf niet zo goed wat ze nu eigenlijk wou, het liefst wou ze natuurlijk blijven zitten maar iets vertelde haar dat ze net zo goed door kon lopen. "Precies, en anders kunnen we hier altijd weer terug komen toch?" zei ze uiteindelijk met een kleine glimlach. Ze keek even toe hoe hij opstond en moest even grinniken tegelijkertijd met zijn vraag. Ze knikte en zette even wat stappen naar hem toe. "Wacht even.. Er zit nog een hoop op je rug." zei ze zachtjes lachend terwijl ze nog een laag los gras van zijn rug af veegde. Ze zette weer een stap opzij en greens dan. "Yup. Nu kunnen we weer aan de wandel." zei ze uiteindelijk.

Dustin Stone
Hij knikte nog even bij haar vraag dat ze hier nog terug konden komen. 'Klopt. Kunnen net zo goed door het park zelf terug lopen in plaats van buitenom.' zei hij. Hij hoorde Gabriella nog zeggen dat hij even moest wachten, want er zat nog flink wat op zijn rug. Hij voelde hoe het gras van zijn rug af geklopt werd.
Toen dat klaar was, zei Gabriella al dat ze gelijk weer aan de wandel konden. 'Laten we dat maar doen, want volgens mij is stilstaan niet echt voor je weggelegd.' zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht. Hij liep zelf alvast door de bosjes heen van de kleine open plek weg. Daar wachtte hij even op Gabriella, voordat hij verder zou lopen.

Gabriella Burrell

Ze lachte even zacht om zijn opmerking over het stilstaan. "Nee stilstaan is inderdaad niet voor mij weggelegd, stil liggen is een ander verhaal. Beetje lui zijn mag wel soms." zei ze met een kleine grinnik en volgde ze hem uiteindelijk door de struiken heen tot ze weer in het grotere gedeelte waren. Terwijl ze zich door de struiken wurmde voelde een kleine pijnscheut door haar hand heen. Toen ze uit de struiken was keek ze naar haar hand en merkte hoe het best wel hevig bloedde, flink opengehaald aan doorns ofzo. "Heb ik net weer.." mompelde ze wat tegen zichzelf en haalde snel een pakje met tissues uit haar tas en begon snel haar hand te bedekken met tissues. "Sorry." zei ze zacht met een kleine grijns, puur om te verbergen dat ze zich wel schaamde. Snel probeerde ze het bloeden te stoppen met deppen wat gelukkig uiteindelijk ook lukte.

(beetje spanning erin :p )

Dustin Stone
Het was opzich al knap dat hij uren met een mens kon doorbrengen, zonder de controle te verliezen. Zeker op de momenten dat hij alleen met haar is. Zoals gisteren in haar huis met de kaart. Nu net weer op die kleine open plek hier in het park. Opeens rook hij die scherpe lucht van bloed. Eerst keek hij een beetje rond, hopend dat het iemand van verder weg was die gevallen was of iets. Maar het bleek juist vlak naast hem te zijn. Gabriella's bloed. Hij bleef wegkijken, hopend dat ze zijn veranderde ogen niet zou opmerken. Hij wist gelukkig dat zo open in het park, overdag, niet echt handig was om Gabriella aan te vliegen. Dat was dan ook het enigste waarmee hij zijn hoofd er een beetje bij kon houden. Zacht, maar dierlijk gegrom kon hij dan weer niet goed inhouden. De woorden die Gabriella nog zei, dat ze haar excuses aan bood, hoorde hij niet meer. Hij was te druk bezig met zichzelf nog net in controle te houden. Zijn hele lichaam stond klaar om in actie te komen, maar hij wilde het niet. Het was te vroeg volgens zijn zelf bedachte schema, en het ging om Gabriella. Zo veel gedoe om haar wegwijs te maken in de stad en dan in een keer van het leven beroven, nee, dat was zonde.

Gabriella Burrell

Met een pijnlijk gezicht bleef ze deppen, haar blik ging voor een moment naar Dustin toe. De meesten zouden helpen, vragen of het ging en dergelijke maar hij daarentegen gedroeg zich vreemd, afstandelijk. Ze fronste wat en hield de tissues op haar hand terwijl ze haar hoofd wat schuin hield en draaide om zijn blik te zien. Duidelijk te zien wilde hij dit niet omdat hij wegkeek maar ze merkte wel iets vreemds op, ze keek daarna weer naar haar hand en legde er snel schone tissues op. "Dustin, alles oke?" vroeg ze zachtjes aangezien ze toch wel nieuwsgierig en bezorgd werd. Kort daarna hoorde een zacht beestachtig gegrom, haar ogen werden groot en ze keek eerst wat om haar heen maar er was nergens een beest te bekennen en het kwam van zo dichtbij. Haar handen begonnen wat te trillen en ze haalde de tissues van haar hand, het bloeden was gestopt waardoor ze wat een paar voorzichtige stappen naar achteren zette en de vieze tissues in de prullenbak gooide. "Ehm.. Anders gaan we wel gewoon weer naar huis enzo.." stelde ze uiteindelijk voor. Ze was een beetje van haar verward, de weg kwijt. Ze stond bij de prullenbak, gooide de laatste tissues erin en keek wat naar haar hand. Het was grotendeels opgedroogd maar je kon nu pas goed zien dat het flinke schrammen waren. Ze liet haar hand weer wat vallen en liep kalmpjes terug naar hem.

Dustin Stone
Hij hoorde de vraag of alles wel oké was, maar hij antwoordde niet. Daar in tegen liep hij een paar passen van Gabriella weg. Hij merkte dat Gabriella na een tijdje even weg liep, maar ook weer terug kwam en voorstelde om eventueel naar huis te gaan. 'Ik kan er gewoon niet zo goed tegen.' mompelde hij nog. Hij haalde nog een paar keer diep adem om zichzelf tot bedaren te dwingen.
'Het gaat wel weer. Ik wil je de rest nog laten zien.' zei hij daarna, ietwat nors. Hij kon beter nog even wat rondlopen in het park, dan straks weer tussen de mensenmassa te wandelen om Gabriella thuis te brengen.

Gabriella Burrell

Hij zette wat passen van haar af, zij liep weer naar hem toe en hoorde hem mompelen. Ze keek weer wat naar de grond en legde haar goede hand op haar andere arm aangezien haar handen nog wat trilde. Ze kon wel weer opnieuw sorry zeggen maar in principe kon zij er ook niks aan doen dat dit gebeurde, het enigste wat ze deed wat een beetje klein glimlachen naar hem.
Hij gaf daarna aan dat het wel weer ging, hij wou de rest nog laten zien. Ze greens een beetje en knikte daarna. "Laten we dan maar verder lopen.. Ik zal verdere struiken en dergelijke ontwijken." zei ze zachtjes, een flauw grapje terwijl ze weer op een rustig tempo doorliep. Ze keek opnieuw weer wat rond, proberende om haar gedachten ergens anders op te zetten in plaats van dat vreemde gegrom waarvan ze zeker wist dat het van hem af kwam.

Dustin Stone
Hij keek opzij toen Gabriella beloofde dat ze struiken en dergelijke zou ontwijken. 'Dat is fijn.' zei hij. Hij was zelf nog niet in voor een grapje. Al dwong hij zichzelf ook dat hij meer moest ontspannen. Tijdens het lopen vertraagde hij iets en haalde een paar keer diep adem om wat meer tot rust te komen.
Na enkele meters kwam hij wat meer tot rust. Hij ontspande wat. 'Hier rechts ligt het meer met een kleine waterval verderop.' begon hij te vertellen. Minder nors en strak.

Gabriella Burell

Ze merkte dat hij nog niet echt in was voor een grapje, ze beet daarom wat hard op haar onderlip. Hij probeerde zich te ontspannen, hij dwong zichzelf er tot toe. Schijnbaar had hij wel heel veel moeite ermee, ze voelde zich een beetje schuldig. Ze keek opnieuw nog wat naar haar hand, zodra ze thuis was moest ze het wel ontsmetten en al die dingen. Ze liep gewoon door, natuurlijke merkte ze op dat hij soms vertraagde en dergelijke. Ze keek even over haar schouder en vertraagde met hem mee. Ze keek uiteindelijk op toen hij weer sprak en keek wat naar rechts. "Zin om te gaan kijken of blijf je liever op het pad?" vroeg ze kalmpjes aan hem.

Dustin Stone
Gabriella vroeg of ze zouden kijken of niet. Of ja, daar kwam het op neer. 'Laten we even gaan kijken.' zei hij als antwoord op die vraag. Hij ging Gabriella alvast voor.
Hij was wel blij om het meertje tegen te komen. Van water kon hij altijd wel tot rust komen. Hij keek even van links naar rechts, merkte het bankje op en ging er op zitten. Na enkele secondes leunde hij achterover op het bankje, zodat hij tegen de rugleuning aan zat.
'Sorry van net. Ik ben vandaag gewoon niet helemaal mijzelf.' bood hij zijn excuses aan aan Gabriella.

Gabriella Burrell

Hij antwoordde op haar vraag, precies het antwoord wat ze stiekem wou horen. Ze werd nieuwsgierig maar wou niet zomaar even weggaan om het te bekijken, daarom besloot ze het netjes te vragen. Ze knikte en volgde hem terwijl hij voor haar liep, zelf keek ze wat rond. Het geluid van het water zorgde voor een hoop rust die over haar heen spoelde, ze keek even opzij en merkte dat hij op het bankje was gaan zitten. Ook was de rust bij hem aangekomen, ze glimlachte even en plofte langs hem neer. Ze hing achterover tegen de rugleuning aan en draaide haar hoofd wat toen hij zijn excuses aanbood. "Geeft niet hoor, iedereen heeft wel zo'n dag." zei ze kalmpjes, wat zachter dan normaal. Natuurlijk had ze gemerkt dat hij niet helemaal zichzelf was, maar ja wat zou erachter zitten. Ze keek weer even voor zich uit, naar het meertje.

Dustin Stone
Hij merkte dat Gabriella liever eerst nog wat rondkeek, voordat ze naast hem op het bankje kwam zitten. Na zijn excuses gaf Gabriella aan dat het niet erg was. Dat iedereen wel eens zo'n dag had. Dat kon goed zijn, al was het bij hem wel om een andere reden dat hij er niet goed tegen kan.
Hij keek zelf ook weer naar het meertje. Na enkele minuten vond hij het echter ook weer goed geweest. 'Wil je weer verder lopen?' vroeg hij dan ook.

Gabriella Burrell

Na enkele minuten voor haar uit te hebben gekeken, een beetje ver in gedachten terwijl haar ogen vast bleven hangen op het meertje, werd ze uit haar gedachtes gehoord door Dustin. Ze keek opzij, hij vroeg of ze weer verder wou lopen en ze haar schouders wat op en knikte een keer. "Is goed, er is vast nog genoeg te zien." zei ze met een kleine glimlach terwijl ze langzaam weer op stond en haar shirtje wat goed trok en geduldig wachtte op zijn teken dat ze weer verder konden lopen. Ze aaide een losse pluk haar achter haar oor en keek dan weer wat omhoog, het was toch vrij warm als je zo even in de zon stond.

Dustin Stone
Na de wandeling door het dorp had hij Gabriella weer thuis gebracht en had hij aangegeven dat hij wat drukker was met werk de komende dagen. En Gabriella wilde vast ook wat rondbladeren in de papieren die ze had gekregen.
Eigenlijk had hij geen werk. De manier waarop hij aan geld kwam, was mensen gewoonweg vermoorden. Hij had ook geen eten nodig. Af en toe wat andere kleren. Niet al zijn slachtoffers hadden zijn maat of smaak al aan. Gelukkig had hij dus alleen geld nodig voor kleren en af en toe eens een flesje alcoholische drank als extraatje. Zo bleef hij enkele dagen weg. Misschien was het ook wel beter zo, want hij hing al twee dagen meerdere uren met Gabriella rond en dat taste zijn zelfbeheersing aan.
Hij hing wat rond in het rustige park. Hij twijfelde nog of hij eigenlijk wel terug moest naar Gabriella. Ze hadden niets afgesproken van een nieuwe rondleiding of iets. Eigenlijk was het niet verstandig om terug naar haar te gaan, gezien het werk dat Gabriella aan het doen was. Het zou hem uiteindelijk verraden. En hoe zou dat eindigen? Niet goed voor hem waarschijnlijk, of hij zou doorslaan en Gabriella waarschijnlijk wat aan doen.

Gabriella Burrell

Ze werd even later weer naar huis gebracht, eenmaal thuis hadden ze geen nieuwe afspraak gemaakt ofzo. Iets waar ze wel spijt van kreeg op het moment dat ze de deur achter zich dicht deed. De dagen daarna waren eigenlijk een grote routine voor d'r; Vroeg opstaan, hele dag aan het werk, tussendoor een keer naar de supermarkt en tot diep in de nacht werken.
Na een paar dagen ging ze terug naar haar werk, het hoofdkantoor, om wat nieuwe papieren op te halen. Met haar armen vol met mappen liep ze gauw weer terug naar huis, eenmaal binnen legde ze de mappen verspreid over de tafel over vele andere papieren heen. Ze opende de mappen en kreeg hele biografieën, aktes en persoonlijke details van mensen die schijnbaar op mysterieuze wijze zijn verdwenen. Na de hoeveelste map werden haar ogen groot en bleven hangen op een bepaalde foto en een bepaalde naam. Ze schudde hoofd, ontkennend maar keek echter toch nog een keer goed naar de foto. Ze ging met een hand door haar haren heen en klapte het mapje dicht nadat ze de datum van vermissing had gezien. Gefrustreerd wreef ze over haar gezicht en pakte haar laptop, ze graaide het mapje er nog bij en besloot naar boven te gaan. Ze sloot de gordijnen, klikte een lampje aan en besloot eens wat dingen op te zoeken op internet en in de boeken in haar boekenkast.
Nadat ze het een en ander had uitgezocht viel ze in slaap, de zonnestralen die door de spleten van de gordijnen kwamen maakte haar de volgende ochtend wakker. Ze had ondertussen flinke koppijn gekregen, ze kleedde zich om in een stel schone kleren en ging met al haar spullen naar beneden. In de keuken graaide ze een pakje paracetamol uit de lade en nam er een paar in tegen de koppijn. Ze keek dan naar de map en vroeg zich af ze hem zou confronteren of niet. Voordat ze haar besluit had gemaakt was het alweer een stuk later in de middag, de zon begon langzaam onder te gaan. Ze graaide haar sleutels van tafel, propte het mapje onder haar oksel en liep het huis uit. Ze wist ondertussen wel enkele plekjes waar ze Dustin tegen zou komen, nu hopen dat hij ook te vinden was aangezien ze ook al enkele dagen niet van hem had gehoord.

Dustin Stone
Hij lag al een aardige tijd te hangen op het bankje in het park. Toen hij zijn ogen na een tijdje weer opende, begon het al te schemeren. Bijna geen mens meer in het park, en hij wist heel goed waarom. Verstandige mensen. Ze zouden waarschijnlijk niet lang overleven.
Een kleine zucht ontsnapte hem, waarna hij opstond en zich even uitrekte. Eens kijken wat op zijn pad zou komen in deze eenzame nacht. In een traag tempo liep hij naar de uitgang van het park toe.

Gabriella Burrell

Ze keek wat om haar terwijl ze naar het park liep, ze merkte dat al een hoop mensen richting huis gingen. Dustin had gelijk, het was ook niet slim om rond dit tijdstip nog rond te dwalen maar ze moest wel. Nee hier kon ze nog een nachtje over slapen, áls ze kon slapen.
Ze was uiteindelijk bij de ingang/uitgang van het park en merkte Dustin vrijwel direct op, haar hart begon flink in haar keel te bonzen. Kon ze het zo hoplakee op straat gooien of was het beter om ergens heen te gaan met privacy? Of wat dat niet het slimste? Deze vragen vlogen door haar hoofd heen waardoor haar hart alleen maar meer overuren maakte, zou hij haar ondertussen opgemerkt hebben?

Dustin Stone
Natuurlijk kon hij er niet onopgemerkt langs. Gabrielle had een bepaalde indruk achter gelaten. Zeker met het feit dat ze achter vampieren aan zit. Hij zag haar staan bij de ingang, en hij was er zeker van dat zij hem ook had gezien. Nu kon hij haast niet gewoon doorlopen alsof hij haar niet gezien had, want hij keek haar recht aan, voor enkele secondes.
Hij zag dat ze een wat zenuwachtige indruk maakte. Nee, hij leek het zelfs te horen. Hij keek eerst even weg, even tot zichzelf komen. Hij kon het de laatste dagen weer net zo goed. Daarna liep hij toch maar op haar af. 'Wat zoek je?' vroeg hij gelijk toen hij binnen gespreksafstand was.

Gabriella Burrell

Ze keken elkaar recht aan enkele secondes, beide konden nou niet zomaar weglopen. Haar voeten leken wel vast te zitten in cement aangezien ze ook geen stap voor of achteruit kon zetten. Uiteindelijk kwam hij naar haar toe gelopen waardoor ze voor een momentje twijfelde of ze dit wel moest doen of niet. Zodra hij zich op gespreksafstand stond met haar haalde ze het mapje tevoorschijn, legde het open op de eerste bladzijde en draaide het om naar hem zodat hij het kon zien. "Leg je dit hier uit of liever ergens anders?" zei ze op een vrij norse toon. Op de eerste bladzijde was een naam, foto en overige gegevens over de jongen en de vermissing te zien. Ze keek hem licht fronsend aan en wist het nu zeker, Het was niet toevallig een andere Dustin. Nee, het was hem.