Vampiers enzooo

Gabriella Burrell

Even later stond Dustin op, niet dat ze verbaasd opkeek ofzo. Ze knikte en stond dan zelf ook op. "Goed idee." Zei ze met een kleine glimlach en liep naar de tafel toe om haar tas te pakken. Haar portemonnee graaide ze eruit en hield ze in haar handen. "Jij gaat naar je afspraak, ik naar de winkel en dan zie ik je wel verschijnen, geen gehaast." Zei ze op het einde met een korte grinnik en sloot de gordijnen. Uiteindelijk liep ze naar de voordeur toe en opende deze terwijl ze netjes op hem wachtte. Wat een voordeel, een supeemarkt recht langs haar. Zo kon ze op haar eigen gemak de spullen uitzoeken hoefde ze ook niet eens zo ver te lopen.

Dustin Stone
Hij luisterde nog naar de woorden van Gabriella en zag hoe ze de gordijnen dicht deed en daarna naar de voordeur toe liep. Hij liep langs haar door naar buiten toe. Eenmaal buiten stond hij nog even stil om op Gabriella te wachten. Voor zo ver dat nodig was. Hij had ook al eerder gezien dat de winkel bijna precies naast de deur was.
'Ik denk zelfs dat als ik mij haast, jij nog sneller terug bent dan mij.' zei hij nog. Hij wilde niet zo dicht bij het centrum een slachtoffer uit kiezen natuurlijk. Dat viel op, zeker als nog middag is. Wel laat in de middag, maar dan nog.

Gabriella Burrell

Ze sloot de voordeur achter zich en draaide het snel op slot terwijl ze zachtjes lachte om zijn opmerking. "Ligt eraan of ik moet kiezen verschillende soorten macaroni, net zoals ik met de koffie doe." zei ze grinnikend terwijl ze haar sleutels wegstopte in haar broekzak. "Ga nou maar, ik zie je wel verschijnen." zei ze met een glimlach terwijl ze hem zachtjes een duwtje gaf en zelf richting de supermarkt liep en nog even over haar schouder keek met een kleine glimlach voordat ze naar binnen verdween. Ze begroette de winkel eigenaresse die duidelijk wel had gezien wat er de laatste tijd gaande was, Gabriella rolde haar ogen om de blik van de eigenaresse en rustig liep ze naar de rekken toe voor de benodigde spullen.

Dustin Stone
Hij schudde even zijn hoofd toen Gabriella begon over kiezen tussen macaroni's en koffie's. 'Ik kan ook moeite hebben met kiezen.' zei hij nog, terwijl hij weggeduwd werd door Gabriella. Hij had tegendruk kunnen geven, zodat hij stil bleef staan, maar dat leek hem niet leuk. Niet voor Gabriella, maar ook niet voor hem zelf.
Ondanks het wegduwen keek hij Gabriella nog wel na toen ze de winkel binnen stapte. Pas daarna liep hij zelf ook weg, op zoek naar zijn maaltijd.

Gabriella Burrell

Ze had uiteindelijk alle spullen bij elkaar, het was alweer een tijdje geleden dus wist ze niet bepaald wat er allemaal in moest en wat ze het beste kon gebruiken. Gelukkig hielp de eigenaresse haar waardoor ze uiteindelijk afrekende en weer richting haar huis liep. Ze draaide de deuren weer van het slot en liep rustig naar binnen terwijl ze de deur achter zich dicht duwde. Ze zette de spullen op het aanrecht en liep eerst naar boven om wat makkelijks aan te doen. Ze eindigde in een makkelijke sportbroek en een hemdje, standaard avondkleding als ze wou relaxen of dergelijke.
Ze ging naar de keuken toe en drukte wat lampen aan, zette een pan aan met water voor de macaroni en een andere pan om het vlees en andere in te bakken. Ondertussen besloot ze de tafel op te ruimen, legde alle papieren netjes in de dozen en mapjes en uiteindelijk was de tafel helemaal leeg en dekte ze het op met bestek en borden zodat het er weer een beetje netje uit zag.

Dustin Stone
Hij was een tijdje gaan observeren. Mensen in de gaten houden. Wie ging wat doen? Waar gingen ze naar toe? Wie was alleen en wie bleef bij een groep? Allerlei vragen gingen door zijn hoofd, voordat hij besloot wie van deze mensen z'n leven moest opgeven om zijn behoefte aan bloed te voorzien. Meestal koos hij toch wel mensen die al een tijdje op straat rond zwierven. Beetje de straten 'schoon' houden. En ook nu had hij een zwerver te pakken gehad.
Hij had er voor gezorgd dat hij zich netjes gehouden had. Niet slordig gedronken. Geen bloedspetters, niks. Het lichaam had hij netjes weggewerkt en daarna was hij weer op weg naar Gabriella's huis. Eenmaal voor de voordeur, belde hij aan en bleef hij netjes wachten tot de deur open gedaan werd.

Gabriella Burrell

Uiteindelijk stopte ze het vlees, de groente en de macaroni bij elkaar in 1 pan en liet dit nog op een klein vuurtje staan terwijl ze alvast een glas drinken voor haarzelf neer zette op de tafel. Verder zette ze er overige dingen neer zoals een sausje, geraspte kaas enzo. Ze verschoof de dozen nog wat meer richting de keuken zodat ze niet te veel in het zicht waren aan tafel, zag er toch wel wat netter uit.
Uiteindelijk hoorde ze de deurbel en op een rustig tempo liep ze naar de voordeur en opende de deur, een kleine glimlach op haar gezicht toen ze zag wie. "Hoihoi, kom binnen." zei ze kalmpjes, wachtte even bij de deur en stapte wat opzij zodat hij er gemakkelijk langs kon. De neiging, om te vragen hoe het was gegaan, was er wel maar nee dat zou wel een beetje raar klinken.

Dustin Stone
De deur ging open en Gabriella zei dat hij binnen mocht komen. 'Dankje.' zei hij, terwijl hij langs Gabriella door naar binnen toe liep. Hij liep maar meteen door naar de kamer waar de tafel stond, zodat hij niet in de gang bleef hangen. Hij rook de geur van de macaroni, het vlees en de groenten. 'Het ruikt al erg goed.' zei hij toen hij stilstond bij de tafel. Hij zag ook hoe het allemaal opgeruimd was. 'Heb je dit allemaal speciaal voor mij gedaan?' vroeg hij, doelend op de opgeruimde spullen en gedekte tafel.

Gabriella Burrell

Ze gooide de deurr achter hem dicht zodat ie nog vrij zachtjes in het slot viel. Ze liep achter hem aan naar de kamer en greens even om zijn opmerking. "Danku, ik heb tot nu toe nog niks laten aanbranden." Zei ze met een klein grinnikje en nam snel een slok van haar drinken toen ze langs de tafel liep, haar pas vervolgde naar de keuken. Ze draaide de hele boel in de pan nog een keer rond en keek door zijn vraag even bedenkelijk zijn kant op. "Hmm.. eigenlijk wel ja. Zelf eet ik meestal gewoon met bord op schoot op de bank maar vond dit toch wel iets netter nu." Zei ze met een zacht grinnikje en een brede grijns. Ze zette het vuur uit en tilde de pan op om deze op de onderzetter op de tafel te zetten. Ze legde alvast een klein beetje met een lepel op zijn bord. "Nou, tast toe dan maar." Zei ze uiteindelijk met een kleine glimlach.

Dustin Stone
Hij luisterde naar wat Gabriella nog zei en moest toch even kort lachen toen ze zei dat ze nog niks had laten aanbranden. 'Wat lief.' zei hij nog terug op de woorden dat Gabriella eigenlijk wel voor hem de tafel had gedekt. Hij bleef wat staan bij de tafel tot Gabriella terug kwam uit de keuken met het eten en al iets op zijn bord schepte. Hij ging bij het bord op de stoel zitten. 'Laten we eens kijken of ik het nog kan eten.' zei hij.
Hij prikte met zijn vork wat in het eten en haalde het kleine hoopje een beetje uit elkaar. Niet om te zien wat er allemaal in zat, maar waarom hij het dan wel deed wist hij zelf ook niet echt. Daarna schepte hij met de vork een deel van het eten op zijn bord en bracht het naar zijn mond om het op te eten. Te warm of te koud zou hij niet snel voelen, dus wachten tot het wat afgekoeld was of blazen zag hij het nut niet echt van in. Hij kauwde het eten fijn in zijn mond en slikte het vervolgens door. Daarna bleef hij enkele secondes stil zitten, afwachtend of er iets gebeurde of niet.
'Jammer dat ik niet veel van de smaak merk, maar volgens mij kan ik het gewoon eten.' kwam hij na de kleine stilte tot de conclusie.

Gabriella Burrell

Zelf ging ze uiteindelijk ook zitten en schepte een wat grotere hoop op haar eigen bord, strooide de kaas erover heen en nam zelf ook wat happen terwijl ze nieuwsgierig en deels ook toch wel zenuwachtig keek hoe hij het eten naar binnen werkte. Raar dat zee zelf zenuwachtig was, aangezien het toch iets was wat hij zich in principe zenuwachtig over moest voelen. Ze kauwde langzaam op haar eten terwijl ze keek hoe hij er zwijgend bij zat, ze slikte het eten door en grinnikte even toen hij uiteindelijk antwoord gaf. "Nou, alvast 1 mysterie opgelost. Althans, bij de macaroni." zei ze met een kleine grijns en wees dan met haar vork naar de pan. "Als je meer wilt dan pak maar hoor." zei ze met een kleine glimlach en ging weer verder met eten. Ze had ondertussen wel honger gekregen, maar dat had ze eigenlijk altijd wel als ze zelf eten kookte.
"En ga je nu vaker eten proberen/eten of heb je zoiets van; nahh." vroeg ze uiteindelijk toen ze haar mond leeg had en keek hem met een klein glimlachje aan.

Dustin Stone
Hij zag hoe dat Gabriella nog kaas over de macaroni strooide. Dat zag er lekkerder uit, ook al zou hij er zelf niet veel van proeven. Hij merkte ook wel de soort van spanning die aan tafel hing. Het was ook wel spannend hoe het eten zou eindigen. Maar het ging goed, gelukkig.
Hij hoorde wat ze nog zei over de mysterie en dat hij nog wat meer mocht pakken, waardoor hij even kort lachte. 'Ik zal eens wat experimenteren met kaas.' zei hij, waarna hij zijn bord nog wat bijvulde, de kaas pakte en de kaas rondstrooide. Daarna nam hij weer een hap van het eten. Daarna hoorde hij nog de vraag of hij vaker eten ging proberen. 'Misschien. Voorzichtig hier en daar.' antwoordde hij. 'Ik denk dat ik vooral bij jou thuis eerst wat kom experimenteren met eten, voordat ik het aandurf in het openbaar te proberen.' voegde hij nog aan zijn antwoord toe met een kleine grijns op zijn gezicht.

Gabriella Burrell

Ze merkte op hoe hij uiteindelijk zijn bord bijvulde en mededeelde dat hij ging experimenteren met kaas, even gingen haar wenkbrauwen omhoog. "Nou nou, je hebt de smaak te pakken." zei ze zachtjes lachend en nam zelf nog een paar happen, ze grinnikte daarna wat met haar lippen op elkaar aangezien ze haar mond nog vol had. "Oh. Ahaaa. Dus zo zit het." zei ze met een klein, plagend, achterdochtig toontje en een grijns op haar gezicht. "Misschien was dit maar eenmalig." voegde ze eraan toe, haar wenkbrauwen opgetrokken terwijl ze hem aankeek en tegelijkertijd een hap eten nam. Niet veel later schudde ze haar hoofd. "Nee joh, je bent altijd welkom. Geeft mij ook een reden om wat vaker te koken in plaats van magnetron voedsel." zei ze met een kleine grijns en haar vork even neerlegde zodat ze een slok van haar drinken kon nemen. Het was inderdaad een reden dat ze weer moest koken, en om eerlijk te zijn vond ze het ook helemaal niet erg.

Dustin Stone
'Nou ja, de smaak zelf laat nog niet echt veel van zich horen.' grapte hij nog, aangezien hij zelf niet veel smaak proefde. Het zal vast lekker zijn, maar hij vond het wel jammer dat hij dat niet zo goed kon proeven.
Toen Gabriella daarna begon te vertellen dat dit etentje misschien maar eenmalig was, keek hij toch wel even op van zijn eten. Hij speurde de gezichtsuitdrukking van Gabriella af of hij wat sarcasme of iets kon vinden. En dat liet ze gelukkig al snel weten dat ze het niet echt meende. Hij grijnsde even. 'Ik dacht al dat je het niet zo erg zou vinden.' zei hij. 'Komt natuurlijk omdat ik zo'n geweldig gezelschap ben.' voegde hij er nog met een wat grotere grijns aan toe.
Hij was wel blij dat hij vlak hiervoor nog zijn nodige portie bloed naar binnen had gewerkt, want anders had hij hier niet zo ontspannen zitten testen wat hij wel en niet kon eten.

Gabriella Burrell

Ze had uiteindelijk haar bord leeg en natuurlijk zat op. Ze legde haar bestek neer en trok haar been op de stoel en wikkelde haar armen er wat om heen. "Misschien komt de smaak later nog." Antwoorde ze kalm op zijn opmerking over de smaak. "Of gewoon helemaal niet. Maar dan neem maar van mij aan dat het lekker is." Voegde ze er aan toe met een klein lachje, doelend op haar kookkunsten.
Bij zijn reactie op haar sarcasme kon ze een grijns niet verbergen. Om zijn opmerking moest ze echter even zachtjes lachen. "Ik meende het echt hoor. Je bent altijd welkom, vindt het alleen maar fijn als ik eens een keer niet elke dag in me uppie te zitten." Zei ze met een kleine grijns. "Ofja, altijd.. Zolang ik geen.. slachtoffer wordt enzo." Voegde ze er aan toe na een kleine stilte met een vrij genant lachje. Het was best raar voor haar om over zijn bloed maaltijden te praten, laat staan over het risico dat zij in principe liep. Ondertussen bedacht ze dat ze eigenlijk net zo goed helemaal niks erover kon zeggen.

Dustin Stone
Hij luisterde naar wat Gabriella zei over de smaak. 'Zou kunnen.' zei hij eerst, over dat de smaak nog kon komen. 'En anders moet ik er maar op vertrouwen dat als jij zegt dat het lekker is, dat het dan ook lekker is.' voegde hij er daarna nog aan toe met een kleine grijns op zijn gezicht.
Hij at ondertussen verder tot zijn bord ook leeg was en schoof het bord daarna een paar centimeter van hem vandaan. Hij hoorde wat ze nog zei over het altijd langs mogen komen, en wat ze er als laatste aan toevoegde. Zolang ze geen slachtoffer wordt. Hij wist heel goed wat ze daar mee bedoelde. 'Ik zal heel eerlijk zijn. Ik heb mijzelf goed in de hand, maar ik kan niet beloven dat ik je nooit wat aan zal doen. Dat weet ik gewoon niet, wat er gaat gebeuren.' zei hij serieus. 'Maar als ik mijn soort van schema blijf volgen, dan is de kans dat het wel mis gaat bijna nul.' voegde hij er nog aan toe.
Hij liet zijn ogen even over de borden en dergelijke gaan. 'Zal ik helpen met opruimen?' vroeg hij, vooral om niet te blijven haken op de kans dat het mis kan gaan.

Gabriella Burrell

Ze greens nog om zijn opmerking en drukte opnieuw haar drinkglas tegen haar lippen haar en begon rustig wat te drinken. Ze zette haar glas weer neer zodra hij serieus op haar reactie in ging, luisterde wel naar hem maar keek echter wat naar beneden terwijl ze aan de onderkant van haar broek friemelde. Het gaf haar een gevoel van geruststelling toen hij eraan toe voegde dat zolang hij zich aan zijn schema hield de kans bijna nul was, bijna. Maar waar maakte ze zich zo druk om? Als het hij niet was zou het goed een andere vampier zijn die haar te pakken kreeg, maar toch..
God wat genant, ze had er werkelijk niet over moeten beginnen. Ze keek daarna weer op en werd gewekt uit haar gedachten door de vraag of hij mee zal helpen opruimen? Ze begon er even van te grijnzen en schoof alvast haar stoel naar achter. "Aangezien je het zo lief aanbiedt." zei ze met een zacht lachje en stond uiteindelijk op en pakte als eerste de pan en zette deze op het fornuis. Het overgebleven eten zou ze later in een bakje doen en in de vriezer stoppen.

Dustin Stone
Hij zag dat Gabriella het waarschijnlijk niet leuk vond om te horen dat hij niet kon beloven dat hij haar nooit iets aan zou doen.
Het leek iets beter te gaan met Gabriella toen hij aanbood mee te helpen. Ze grijnsde weer en sloot haar woorden weer af met een zacht lachje. Hij stond zelf ook op en pakte de borden die hij stapelde, waarna hij het bestek er op legde en er mee naar de keuken liep. Daar zette hij de borden op het aanrecht. 'Zal ik ook helpen met dit beetje afwas?' vroeg hij toen hij de borden losgelaten had.

Gabriella

Ze wou weer terug lopen om haar bord of dergelijke te pakken maar merkte meteen dat Dustin deze dus al had gepakt, ze lachte even zachtjes en deed alvast een stop in het putje van de wasbak. Ze keek even in haar ooghoeken naar hem begon klein te glimlach. "Prima, wil je afwassen of afdrogen?" vroeg ze hem aangezien dat wel zo netjes was. Ze zette de kraan aan om het vol te laten lopen en het laatje onder de wasbak ging open en ze haalde er alvast een doek uit om af te drogen en wat afwasmiddel. Na enkele minuten was de wasbak volgelopen, voelde ze of het niet té warm was - ookal zou dat voor hem niks uitmaken - en deed er daarna wat afwasmiddel in.

Dustin Stone
Bijna was er een botsing in de keuken, doordat Gabriella misschien dacht dat hij niets mee zou nemen. Hij kreeg de volgende vraag daarna al te horen, of hij wilde afwassen of afdrogen. Hij dacht even na wat handiger zou zijn. Afwassen had hij al heel lang niet meer gedaan. Uiteindelijk haalde hij zijn schouders op. 'Kies jij maar wat je het leukste vind.' zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht. Hij had in de tussentijd gezien dat de wasbak al gevuld werd en een doek voor het afdrogen al klaar lag.

Gabriella Burrell

Ze lachte eventjes zacht toen hij de keuze bij haar liet en ze haalde haar schouders wat op, pakte de doek en gooide deze wat omhoog naar hem. "Met water spelen is altijd leuk." zei ze met een lachje, dipte haar vingers in het water en spetterde wat zijn kant op. Ze deed alvast de vieze vaat in het water terwijl ze nog een schuursponsje onderuit het kastje pakte. Het was niet veel dat ze af hoefde te wassen, wat hij af hoefde te drogen dus dat viel wel weer mee. Ze maakte de borden en het bestek schoon en legde dus buiten de wasbak zodat Dustin dit kon afdrogen. Ze liet de wasbak weer leeg lopen en schudde haar handen wat af terwijl ze wachtte tot hij klaar was zodat ze haar handen kon afdrogen.

Dustin Stone
Hij hoorde Gabriella weer zacht lachen, wat ze wel vaker deed. Daarna gaf ze aan dat ze met water spelen wel leuk vond, en daarna werd hij nat gespetterd met de druppels die aan haar vingers hingen die net in het water waren geweest. Hij sloeg daarop zachtjes tegen Gabriella's kont met de handdoek. Zachtjes, want met de kracht die hij kon uitoefenen, kon hij haar flink pijn doen. En dat wilde hij niet. 'Hou je in, spetterkoningin.' zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht. 'Hé! Dat rijmt.' voegde hij er daarna nog aan toe.
Zodra de afwas schoon uit het water kwam, begon hij het af te drogen en legde hij het aan de kant. Zo goed kende hij de keuken niet echt en die paar spullen pasten nog wel op het aanrecht. Hij zag dat Gabriella aan het wachten was met natte handen. 'Moet je de handdoek hebben, of iets anders?' vroeg hij.

Gabriella Burrell

Haar wenkbrauwen gingen omhoog en met een verbaasd en licht schokkend gezicht keek ze even naar hem toen echt wel die handdoek tegen haar kont voelde. "Nounou, rijmkoning is ook nog eens gevaarlijk met een handdoek." zei ze plagend en lachte zachtjes terwijl ze hem wat aan keek in haar ooghoeken, haar hoofd zachtjes schuddend met een grijns op haar gezicht.
Ze keek even hoe hij de afgedroogde spullen aan de kant zette waar nog plaats was en hoorde de vraag aangezien ze op de handdoek aan het wachten was. "Ik wil me handen ook best aan jou afdrogen hoor." zei ze een flauw, plagend en pakte voorzichtig de handdoek uit zijn handen. Ze droogde ze af en gooide de doek weer wat omhoog richting zijn gezicht en zette een klein arrogant glimlachje op terwijl ze de borden pakte en deze in het juiste kastje zette en het bestek in de la wegwerkte. Ze pakte daarna een glas en opende de koelkast die niet ver weg stond en haalde een fles witte wijn tevoorschijn en goot het glas halfvol. "Dus ga je vanavond nog wat doen of ga je weer je routine volgen? Of wat doe je eigenlijk behalve mensen stalken." zei ze nieuwsgierig, doelend op het feit dat hij haar achtervolgde op de avond dat ze elkaar ontmoet hadden. Er stond een kleine grijns op haar gezicht en ze nam haar glas in haar handen. Ze leunde met een hand op het aanrecht, zette het glas aan haar lippen en nam een sipje.

Dustin Stone
'Ja, pas maar op. Straks steek ik je met een handdoek.' zei hij met een grijns op zijn gezicht. Toen hij daarna antwoord kreeg op zijn vraag of ze de handdoek nodig had, haalde hij zijn schouders op. 'Het best gemogen. Ik word niet ziek van een beetje vocht op mijn shirt.' zei hij, maar Gabriella had de handdoek al te pakken. Toen de handdoek daarna naar zijn gezicht werd gegooid, ving hij die handig op uit de lucht. Snelle reflexen waren wel een voordeel van vampier zijn.
Hij kreeg daarna de vraag of hij vanavond nog wat meer te doen had dan routine volgen of mensen stalken. Of wat hij nog meer deed naast mensen stalken. 'Mijn routine heb ik al vervroegd speciaal voor jouw kookkunsten. En naast mensen stalken doe ik ook wel eens mensen helpen of gewoon in het park rondhangen. Beetje klussen hier en daar.' antwoordde hij. Hij zag hoe dat Gabriella een glas vulde met witte wijn en er aan begon te drinken. 'Wat ben jij nog van plan te doen vanavond?' vroeg hij.

Gabriella Burrell

Het feit dat ze haar handen niet letterlijk aan zijn shirt afveegde was vrij simpel; omdat ze dat zonde vond. Ze rolde met haar ogen toen hij door zijn reflexen de handdoek natuurlijk handig opving, dat hoefde ze ook geen tweede keer te doen.
Schijnbaar had hij zijn routine al vervroegd voor haar kookkunsten, dat nam ze maar op als een compliment ook al wist ze wel dat hij het niet compleet negatief bedoelde. "Een klusjesman, aha." zei ze bedenkelijk en zette een kleine grijns op haar gezicht. Ze hield haar glas gewoon vast en de vraag werd naar haar terug gekaatst. "Wat ik vanavond zal doen.." zei ze zachtjes, dacht maar heel even na. "Sowieso eens goed gaan slapen, wat dat heb ik de afgelopen nachten ook niet gedaan." zei ze zachtjes lachend en slaakte daarna nog een klein zuchtje. "Waarschijnlijk ook alles een beetje verwerken van vandaag." zei ze met een kleine glimlach. Mentaal was ze nu toch wel aardig vermoeid, een groot gedeelte had ze ondertussen wel verwerkt en gerealiseerd maar sommige dingen zouden wel tijd nodig hebben.