Vampiers enzooo

Dustin Stone
Hij hield de kerkklok van de kleine kerktoren die in de buurt stond in de gaten. De fles was inmiddels leeg. Het was wel weer eens lekker, wijn drinken. Maar echt veel merkte hij er zelf niet van. Hij werd niet meer dronken. Tenminste, niet van 1 fles. Hij wachtte en hij wachtte, totdat het kwart voor 11 was. Toen stond hij op, verliet het verlaten gebouw en stap zijn handen in zijn broekzakken, terwijl hij naar Gabriella's huis toe liep. Eenmaal voor de deur drukte hij de bel in en wachtte hij of er open gedaan werd.

Gabriella's huis

Gabriella Burrell

Ze graaide een grote doos uit de het kleine kelderkastje onder de trap waar haar boeken in zaten. Ze zette de doos op een stoel bij de tafel en legde er een hoop open bij de papier, op veel blaadjes had ze allerlei dingen omcirkelt en aantekeningen bij gemaakt. Ze haalde een appel uit de koelkast en nam er een hap van, op dat zelfde moment ging de deurbel waardoor ze snel haar mond leeg at en naar de voordeur liep. Ze opende de deur en glimlachte toen ze Dustin zag staan. "Hoihoi, helemaal op tijd. Kom binnen, ik moet je echt wat laten zien." zei ze enthousiast terwijl ze opzij stapte en wachtte tot hij binnen was, maar ondertussen gewoon verder praatte. "Ik heb je nooit echt verteld waar ik werk maar gisteren vertelde ik over die ene vrouw weetjewel, de mythes en verhalen. Op de middelbare koos ik er dus voor om ook die kant op te gaan, nieuwsgierig enzo." zei ze zachtjes lachend. Toen hij eenmaal binnen was deed ze de deur achter hem dicht en terug liep naar de woonkamer. "Dus, mijn baan bij het Folklore & Mythology Institute gaat in samenwerking met detectives en dergelijke werken aan het nieuwe project die de staat/provincie wilt subsidiëren. Oftewel, al de mensen die in de omgeving zijn verdwenen, de lichamen die niet gevonden worden. Dát is ons project, de staat geeft de mythes en verhalen een kans om het raadsel op te lossen. En natuurlijk zijn er mensen die denken dat het gewoon om weglopers gaat enzo." zei ze met een verbaasde toon om de manier hoe ze het zelf uitlegde. Ze nam nog een hap van haar appel, ook als pauze aangezien ze alleen maar aan het praten was. "Dus. Het viel me op aangezien we het er gisteren nog over hebben gehad enzo." zei ze terwijl ze nog wat door de boeken bladerde en het daarna helemaal dicht sloeg. "Maargoed, welk deel van de stad gaan we vandaag bekijken?" zei ze terwijl ze de papieren wat aan de kant legde, totaal veranderd van onderwerp.

Gabriella's huis.
(Leek me wel een grappig baantje aangezien ze het er wel over heeft gehad enzo haha xd)

Dustin Stone
De deur werd voor hem open gedaan en hij werd uitgenodigd om naar binnen te komen. Hij liep dan ook naar binnen, terwijl Gabriella bleef vertellen over haar werk. En dat beviel hem niet zo. Wat haar werk was, haar speciale opdracht, dat was precies waar hij de oorzaak van was. Of onder andere Dustin. Er waren natuurlijk meerdere vampieren in de stad. In de kamer waar de papieren lagen stond hij stil en was zelf ook stil. Wat moest hij daar op zeggen? Moest hij er eigenlijk wel iets op zeggen? Hij besloot het onderwerp maar met rust te laten, want Gabriella had het na haar verhaal alweer over de rondleiding.
Hij schraapte even zijn keel, omdat hij er toch wat ongemakkelijk bij voelde dat het onderzoek naar het verdwijnen van de mensen juist net Gabriella's werk bleek te zijn. 'Ja, de rondleiding.' herhaalde hij. 'Uhm..' zei hij, waarna een kleine stilte viel. 'Wil je wat natuur zien, dat we naar het park gaan? Of liever flatgebouwen en huizen zien?' vroeg hij.

Gabriella's huis.

Gabriella Burrell

Ze merkte een beetje een ongemakkelijke stilte, het was maar goed dat ze meteen van onderwerp veranderde. Ze nam nog een paar happen van haar appel tot ie op was terwijl ze Dustin zijn keel hoorde schrapen en uiteindelijk sprak. Opnieuw, na een paar woorden, viel er een kleine stilte. Ze gooide het klokhuis van de appel net weg in de prullenbak en ze fronste een beetje. Ze besloot er niet over te vragen en haalde denkbaar haar schouders op. Ze liep weer terug naar de tafel en dacht dan even na terwijl ze alle papieren weer netjes bij elkaar raapten en bij de boeken in de doos deed zodat de tafel er tenminste een beetje netjes uit zag. "Ehm. Doe wat natuur enzo. Met dit weer is het geen doen tussen al die gebouwen." zei ze met een glimlach en haalde haar tas tevoorschijn. Ze vulde de tas weer met een flesje wat en deze keer ook wat te eten zoals koekjes en wat fruit terwijl ze weer wat naar hem keek. "Zullen we gaan dan maar?" zei ze met een kleine grijns.

Gabriella's huis.

Dustin Stone
Het werd dus het park. Gabriella wilde liever wat natuur. 'Dan zal ik je de weg wijzen naar het park.' zei hij nog. Hij zag hoe dat Gabriella haar tas vulde met een flesje en wat koekjes en fruit. Dat had hij allemaal niet nodig. Hoe ging hij zich daar uit praten als hem wat aangeboden werd? Hij zag wel waar het schip zou stranden.
Gabriella vroeg nog eens of ze gingen en hij knikte. Hij liep de gang in en naar de voordeur, om deze te openen en naar buiten te gaan. Eenmaal buiten stond hij een paar meter na de voordeur stil om te wachten tot Gabriella klaar was met afsluiten.

Gabriella Burrell

Ze liep achter hem aan naar de voordeur, echter in stilte aangezien het haar nog een beetje dwars zat waarom hij plotseling zo stil werd straks. Ze trok de deur achter zich dicht en deed de deur op slot, verborg haar sleutels in haar tas en glimlachte dan wat naar hem terwijl ze aan liep. Ze had het park op de kaart gezien, het zag er best groot uit en dat vond ze altijd wel fijn. In haar dorp lag ze altijd in het weiland, tussen de lange sprieten gras. Door de gedachtes ontspande ze een beetje, maar daardoor zat ze niet op te letten waardoor ze bijna tegen iemand op liep maar snel genoeg weer uit gedachte sprong. Ze ontweek de man net op tijd waardoor ze weer wat tegen Dustin aan botste. "Ho sorry, zat weer in ver in gedachtes." zei ze zachtjes lachend en ging dan weer normaal langs hem lopen.
Na nog een korte stilte beet ze op haar lip, ze vroeg zich nog steeds af waarom hij plotseling zo stil werd. Ze besloot het te vragen, op een voorzichtige manier. "Had ik straks iets verkeerds gezegd? Omdat je plotseling zo.. stil werd enzo." zei ze niet al te hard en legde haar hand op haar andere arm terwijl ze eerst wat naar de grond keek en uiteindelijk weer naar hem, afwachtend op zijn antwoord.

Onderweg naar het park.

Dustin Stone
Het was stil tussen hun, dat merkte hij zelf ook. Beetje een gespannen stilte, al wist hij wel dat het grotendeels door hem kwam. Maar hij wist dan ook niks om te vertellen tegen Gabriella. Hij had totaal geen stof of inspiratie om wat te zeggen of te vragen.
Hij keek even opzij toen Gabriella kort tegen hem op botste en hoorde wat ze zei. 'Wel opletten, hoor.' zei hij met toch alweer een hele kleine grijns op zijn gezicht. 'Ik kan je niet altijd aan je handje vast houden.' voegde hij er nog aan toe.
Na een tijdje begon ze te vragen of ze iets verkeerd gezegd had. Hij dacht even na over wat hij zou gaan zeggen. 'Het is niet echt iets verkeerd. Ik heb het alleen niet graag over die vermissingen. Tenminste, niet zo uitgebreid als dat jij op tafel had liggen.' antwoordde hij. Dat was toch best een neutraal antwoord, al dacht hij dat zelf.

Onderweg naar park.

Gabriella Burrell

Ze haalde haar wenkbrauwen op om zijn opmerking en lachte daarna even. "Handje vasthouden?" zei ze op een verbaasde toon. "1. Ik ben geen klein kind en 2. Je durft stiekem niet eens mijn hand vast te houden." zei ze plagend terwijl ze haar tong wat uitstak. Ze graaide haar flesje uit haar tas en ze dronk wat hoofdschuddend van haar flesje met een grijns op haar gezicht.
Ze luisterde naar zijn uitleg, draaide de op weer op haar flesje en borg het weer op in haar tas. "Ik had ook niet verwacht dat het zo uitgebreid was hoor, ik was iets te overenthousiast. Dus de volgende keer mag je echt wel zeggen dat ik me mond moet houden hoor, want als je plotseling stil bent dan ga ik ook veel te veel in me hoofd bedenken." zei ze zachtjes lachend en zette daarna een kleine grijns op haar gezicht. Soms wist ze haar grenzen ook niet bepaald van hoeveel ze moest vertellen, de meeste zeiden dan eerlijk dat ze op moest houden of dat ze er liever niet over wouden praten.

Onderweg naar 't park

Dustin Stone
Hij lachte even toen Gabriella begon op te sommen waarom er geen handjes vastgehouden werden. Hij was bijna op de uitdaging in gegaan dat Gabriella beweerde dat hij het niet eens durfde. 'Nee, daar heb je gelijk ik, dat ik niet durf. Stel je voor dat je mij opeet.' zei hij dan ook, om het als grap te verwoorden.
Hij hoorde daarna Gabriella nog wat zeggen over haar papierwerk wat op tafel lag, als reactie op zijn woorden en uitleg van net. 'Ik zal het onthouden om het je te zeggen als het mij te veel wordt.' zei hij daar nog op terug. Toen hij weer voor zich uit keek zag hij de ingang van het park al in zicht. Er waren geen drukke straten geweest die ze moesten oversteken, wat wel fijn was. 'Daar is het park al.' meldde hij dan ook, mocht Gabriella het nog niet in de gaten hebben.

Gabriella Burrell

Ze begon weer te lachen toen Dustin begon over de kans dat ze hem op at. "Oh ja zeker, je wilt niet weten hoeveel honger ik heb. Gisteren had ik ook moeite om me in te houden hoor!" zei ze lachend en greens nog wat na. Ze glimlachte wat om zijn reactie dat hij het zou onthouden en keek wat vooruit toen hij meldde dat ze bij het park waren. Ze stonden bij de ingang en haar wenkbrauwen gingen even omhoog toen ze merkte dat het park gigantisch was. Het was echter een doordeweekse dag waardoor er enkel wat mensen waren met honden en mensen die aan het picknicken waren etc. "Dit overstijgt mijn bedenkingen.." zei ze wat mompelend en lachte dan wat zacht. Ze liep op een rustig tempo het park binnen en keek zo her en der wat rond terwijl ze duidelijk een stuk rustiger werd, terwijl ze al vrij rustig was. Het was goed om te weten waar ze het park kon vinden, mocht ze ooit willen ontsnappen van de drukte.

Park

Dustin Stone
Hij schudde alleen nog even lachend zijn hoofd toen Gabriella beweerde dat ze zich gister met moeite kon inhouden om hem niet op te eten. 'Ik weet dat ik er lekker uit zie, maar hou je maar in ja.' zei hij nog met een grijns op zijn gezicht.
Eenmaal bij de ingang, keek hij opzij naar Gabriella die aangaf dat dit meer was dan ze zich bedacht had. Hij liep op haar rustige tempo mee het park binnen. 'Dat is een positief puntje, neem ik aan?' vroeg hij, doelend op de woorden van Gabriella. Ja, hier was hij vroeger begonnen. Lekker rustig, mensen die ergens verstopt gingen zitten om tot rust te komen. Hele makkelijke slachtoffers waren dat altijd. Jammer vond hij het eigenlijk dat er steeds vaker gecontroleerd werd, waardoor hij op een andere manier aan zijn 'voedsel' moest komen.

Park

Gabriella Burrell

Ze schudde lachend haar hoofd en haalde een hand door haar haar terwijl ze hem weer wat aan keek, haar hand tegen haar voorhoofd aan om de zon te er van weerhouden in haar gezicht te schijnen. "Niet te ver gaan hé meneertje." zei ze plagend en zette grote grijns op haar gezicht. Ze keek dan weer de voor haar uit en haalde haar hand weg.
Bij zijn volgende woorden haalde ze haar schouders wat op. "Ik zeg niet dat de weilanden bij mij thuis kleiner zijn maar voor een park is dit toch wel.. vrij groot." zei ze met een klein lachje terwijl ze weer wat rondkeek. "Kom jij zelf hier vaker of ben je meer zo'n type die in huis rondhangt?" zei ze nieuwsgierig terwijl ze weer wat zijn kant op keek, haar ogen wat dichtgeknepen door de zon.

Park

Dustin Stone
Hij grinnikte nog even kort toen Gabriella hem waarschuwde dat hij niet te ver moest gaan. Ze moest eens weten tot wat hij in staat was. Daarna hoorde hij wat Gabriella antwoordde op zijn vraag over het park. 'Het is geen klein parkje nee, vergeleken met andere parken.' voegde hij nog aan die woorden toe.
Hij hoorde daarna haar vraag of hij hier vaker kwam, of juist liever thuis rondhing. 'Nee, ik hang nooit lang thuis rond. Ik ben bijna altijd buiten te vinden.' begon hij het antwoord. 'Het park ben ik een tijdje niet meer geweest, maar ik heb hier wel een lange periode dagelijkse wandelingen gemaakt.' voegde hij nog aan zijn antwoord toe. 'Je moet alleen uitkijken hier met avondwandelingen, en zeker nachtelijke wandelingen. Zo'n park is een ideale plek om mensen opeens te laten verdwijnen.' waarschuwde hij nog. Al nam hij aan dat Gabriella wel verstandig genoeg was om dat gevaar niet te lokken, maar toch zei hij het liever onnodig dan helemaal niet. Waarom hij waarschuwde? Daar snapte hij zelf nog niet veel van. Hij liep eigenlijk door het meest ideale gebied om zijn snack dat naast hem liep leeg te drinken. En toch waarschuwde hij er voor dat ze hier beter niet kon lopen in de avond en nacht.

Gabriella Burrell

Ze legde haar hand op haar andere arm en liep zo de rest van de tijd, luisterend naar wat Dustin te vertellen had. "Je leek me ook niet zo'n type nee die veel binnen rond hangt." zei ze zachtjes lachend terwijl ze hem wat schuins aankeek en daarna weer voor haar uit. Ze haalde haar wenkbrauwen voor een moment op bij zijn waarschuwing, ja die waarschuwing had ze wel vaker uit zijn mond horen komen. "Ooooh. Maakt iemand zich zorgen?" zei ze voorzichtig terwijl ze hem plagend in zijn zij prikte, ze lachte nog zacht en keek dan weer wat voor zich uit. "Ik ben ben geen type die 's nachts rond zwerft op straat, geen zorgen." voegde ze eraan toe moet een kleine grijns. Ze kon het wel waarderen en vond het vooral wel lief, stiekem wist ze gewoon dat het waar was waardoor ze een beetje in zichzelf aan het glimlachen was.

Park.

Dustin Stone
Gabriella liet weten dat ze hem ook niet zo'n type vond dat binnen bleef hangen. Na zijn waarschuwing hoorde hij Gabriella's woorden en voelde daarna iets in zijn zij. Hij zag nog net dat ze haar hand terug trok, waardoor hij wist dat ze hem geprikt had in zijn zij. Veel had hij er niet van gevoeld, maar dat maakte verder ook niet uit. 'Ja, mag het?' vroeg hij nog met een kleine grijns op zijn gezicht na de woorden dat iemand zich zorgen maakte. 'Zou het zonde vinden als ik straks aan je deur sta voor nog een rondleiding en je bent gewoon in een keer verdwenen.' voegde hij er nog aan toe, proberend een beetje in de grapstemming te blijven. 'Maar had eigenlijk ook wel gedacht dat, door je werk, je je leven niet snel op het spel zal zetten door 's nachts zo rond te gaan zwerven. Tenminste, dat hoop ik voor je, dat je daar verstandig genoeg voor bent.' zei hij nog, iets serieuzer weer.

Park

Gabriella Burrell

Ze greens net zo als Dustin toen hij zijn opmerking maakte over die van haar, over dat hij bezorgd was. "Aaw, natuurlijk mag het. Dat zei ik niet, het is juist lief." zei ze zachtjes lachend. "Dat dacht ik al, rondleidingen met mij zijn kei gezellig." voegde ze eraan toe met een plagende grijns en lachte daarna nog even na. Ze knikte daarna een beetje maar haalde uiteindelijk haar schouders op. "Nu doe ik het niet meer nee, maar eerst deed ik het alleen maar. Waarom zou ik niet weten, waarschijnlijk gewoon de kick van dat je niet op tijd binnen bent en je ouders boos worden." legde ze een beetje uit, ondertussen wat gelach er door heen. Ze keek dan weer een keer naar Dustin en daarna weer wat voor haar. Ze moest eerlijk toegeven dat het reuze gezellig was zo, ze hoopte erop dat dit voorlopig niet verloren gaat. Even bedacht ze dat ze nog werk te doen had, al snel bedacht ze zich. Ze heeft nog tijd zat joh, ze ging wel weer een beetje verder zodra ze thuis was. Eerst een beetje genieten, dat mocht ook wel.

Park

Dustin Stone
Hij schudde nog even lachend zijn hoofd. Iets anders wist hij niet te zeggen als reactie op de woorden van Gabriella. Toen ze daarna begon te vertellen dat ze vroeger wel 's nachts rondzwierf, keek hij toch even opzij. Dan had ze vast geluk gehad. Hij herinnerde zich nog wel het verhaal dat Gabriella vertelde over een vrouw in haar dorp die zich daar mee bezig hield. 'Je bent dus toch wat verstandiger geworden, en op tijd.' zei hij, bedoelend als grap.
Hij herkende daarna nog een plek toen ze er langs liepen. 'Hier is het altijd mooi om even te zitten. Niet veel mensen nemen zich de tijd om hier rustig te zitten.' vertelde hij, terwijl hij zich door de struiken heen werkte en op een kleine open plek aan het water uit kwam.

Park

Gabriella Burrell

Ze keek even opzij en greens wat terwijl ze zachtjes lachte. "Een beetje ja, op tijd weet ik nog niet zo goed." zei ze grinnikend. Ze keek even nieuwsgierig naar hem toen hij het had over een plek waar ze rustig konden zitten. "Oeh, interessant." zei ze plagend terwijl ze hem volgde door de struiken heen. Toen ze bij een open plek uit kwamen aan het water haalde ze haar wenkbrauwen op en keek goed rond. "Oh wauw, perfect plekje hier om gewoon in slaap te vallen." zei ze met een klein lachje en ze liep een stukje verder om een goed plekje te vinden. Ze zakte daarna wat door haar knieën, zette haar handen achter haar in het gras en plofte toen neer. "Perfect." zei ze zachtjes terwijl ze voor een moment haar ogen sloot en genoot van de rust, iets wat je niet snel zou vinden in een stad.

Park

Dustin Stone
Hij keek toe hoe dat Gabriella de kleine open plek bekeek en vervolgens op de grond ging zitten om met gesloten ogen te genieten. Even schoot het idee door zijn hoofd heen om haar mond te snoeren en leeg te drinken, want ze leek niet alles goed in de gaten te houden zo. Met de nadruk op leek. Maar het risico vond hij te groot. Overdag, in een park, wat als hij geluid niet kon voorkomen. En in hoe verre is ze belangrijk voor het werk dat ze doet? Wat gaat met hem gebeuren als ze hem gaan opzoeken? Hij bracht verdacht veel tijd met haar door. Tenminste, dat vond hij zelf.
Na al die gedachten schudde hij even zijn hoofd, alsof hij het weg wilde schudden, zakte door zijn benen en ging ook op de grond zitten. Hij ging niks geks doen had hij besloten. Niet drinken, moorden of wat er nog meer op lijkt. Te riskant op meerdere vlakken.

Park

Gabriella Burrell

Ze had haar ogen voor enige tijd dicht maar ze had nog niet echt gemerkr of hij nou ook was gaan zitten. Ze opende een oog dan ook weer tot een spleetje en zag 'm nog net met z'n hoofd schudden en uiteindelijk ging hij zitten. "Soms vraag ik me echt wat er allemaal in dat hoofd van jou speelt." zei ze zachtjes lachend terwijl ze allebei haar ogen gewoon open had en naar hem keek. "Maar ik kan wel begrijpen als je dat soms ook bij mij denkt." zei ze met een kleine grijns terwijl ze haar ogen weer wat sloot. Ondertussen begon ze vanalles in haar hoofd te verzinnen waarom Dustin zo hoofdschuddend bezig was, ze waren in principe met z'n tweeën. Misschien was ie wel iets van plan, ze besloot haar ogen maar weer open te doen en keek wat voor haar uit. Ze moest niet meteen rare dingen gaan denken.

Park

Dustin Stone
Hij keek opzij toen Gabriella weer begon te praten. 'Veel rare, vage dingen. Niet echt nuttig om in mijn hoofd te bewaren eigenlijk.' antwoordde hij. Daarna gaf Gabriella aan dat hij dat vast ook over haar dacht. 'Soms wel ja.' gaf hij toe, met een kleine grijns op zijn gezicht.
Hij merkte toch wel lichte spanning en besloot dan zelf maar languit te gaan liggen in het gras. Zijn handen lagen onder zijn hoofd gevouwen en een been had hij half opgetrokken staan, dat zijn knie het hoogste punt is.

Park

Gabriella Burrell

Ze grinnikte een keer toen hij toegaf dat hij zo ook wel dacht over haar. "Ben ook niet anders gewend." zei ze wat zachter met een klein lachje. Ze keek een beetje opzij toen hij languit in het gras ging liggen en keek daarna weer wat voor d'r uit. Het was even stil tussen hun twee waardoor ze zich op een gegeven moment naar hem toe draaide, haar benen over elkaar kruiste en haar ellebogen plaatste op haar knieën. Ze leunde met haar hoofd in haar handen en keek dan zijn kant op. "Maar ik zit altijd over mezelf te praten, nu is het de beurt aan meneer de gids." zei ze met een klein lachje. "Hoeft niet natuurlijk, anders ondervraag je mij nog wat meer." zei ze op een manier dat ze het niet dwingend bedoelde.

Park

Dustin Stone
Hij kon wel genieten van de stilte, ook al duurde het wat langer dan normaal. Hij had ook zijn ogen gesloten, maar echt slapen kon hij toch niet. Hij opende zijn ogen en draaide zijn hoofd iets opzij toen Gabriella weer begon te praten.
'Pff..' begon hij, terwijl hij even nadenken naar de takken van de bomen boven hem keek. 'Ik zou niet weten wat ik kan vertellen.' voegde hij er al snel aan toe. 'Wat wil jij dan weten van mij?' vroeg hij daarna. Al hoopte hij wel dat ze niet te veel richting haar werk zou vragen, over het vampier zijn.

Weet er ff niet meer van te maken.

Gabriella Burrell

Ze moest eventjes lachen toen hij niet wist waar hij over moest vertellen, ja in die situatie zat ze vroeger ook vaak. Gelukkig heeft ze later geleerd om haar mond te gebruiken, zo kwam je een stuk verder vertelde haar moeder altijd. "Gewoon. Standaard dingen enzo. Heb je werk, zo ja wat doe je voor werk. Ehm. Hang je buiten om meiden te scoren, of slaap je liever in het park de hele dag." zei ze plagend terwijl ze haar armen wat omhoog deed en haar schouders ophaalde. "Nee grapje, was wat aan het geinen." zei ze met een klein lachje terwijl ze wat grassprietjes aan het plukken was. "Gewoon.. Vertel een verhaaltje. Verras me." zei ze daarna en hing weer met haar hoofd in haar handen terwijl ze weer wat met een kleine grijns naar hem keek.

Maakt niet uit, moet zelf ook ff hard nadenken whahaa.

Dustin Stone
Hij kreeg wat suggesties van Gabriella wat hij kon vertellen. Ze gaf daarna aan dat ze aan het geinen was en daarna kreeg hij te horen dat hij haar moest verrassen. Hij grijnsde even om die woorden. Hij wist wel een goeie verrassing, maar dat hield hij toch nog liever voor zichzelf.
'Eens kijken, waar zal ik eens beginnen.' begon hij, waarna hij even stilviel om na te denken. 'Ik zal bij begin beginnen. Ik kan mij niet meer herinneren waar ik geboren ben, zo lang woon ik al hier. Al weet ik dat ik niet in het ziekenhuis van deze stad geboren ben. Opgegroeid met een moeder en een vader, enig kind. Basisschool niets bijzonders, middelbare school ging ook aardig op wat puberale acties na. Verdere opleidingen heb ik niet gevolgd. Ben gelijk aan het werk gegaan. Heb allerlei klusjes gedaan. Van schilderen tot tuinieren, in de bouw bezig geweest zelfs. En nu klus ik dan 's avonds een beetje bij bij een vriend.' vertelde hij. Hij dacht even na en wist verder niets meer te vertellen. 'Wil je nog meer weten?' vroeg hij.