Red Dead Redemption

Amy Marston

John reageerde erop dat Spartan het waarschijnlijk wel graag zou willen. Ze grinnikte daardoor zachtjes even en draaide het paard waar ze op zat om, zodat ze klaar was om te gaan.
“Dat lijkt me wel een leuk karweitje, ik zal wel eens gaan rondneuzen of er een leuk dier te koop staat.” Sprak ze enthousiast. Natuurlijk was het wel logisch dat John alleen de beste merries voor Spartan wilde hebben, dan zou het veulen vast een plaatje worden, dat kon haast niet anders.
Ze keek toe hoe John zijn paard zadelde en hoe hij niet veel later opstapte.
“Ja, laten we gaan.” Ze spoorde haar paard aan en draafde weg van het erf af. Ze had een vrolijke glimlach op haar gezicht, ze voelde zich goed, het schuldgevoel was even verdwenen.

Boerderij tussen Armadillo en Rio Dondono



Jayne Marston

De jonge vrouw was een paar jaar op stap geweest en had samen met haar paard de wereld om haar heen ontdekt. Nu was ze negentien jaar oud en besloot ze om weer terug te gaan naar de omgeving waar ze vandaan kwam. Ze vroeg zich af hoe het met haar familie was, haar ouders en haar broertje. Waren ze er nog? Woonden ze nog op dezelfde plek?
De eerste plek waar ze langs kwam, was Rio Dondono, ze had vreselijke dorst en nuchter en eigenwijs dat ze was, liet ze haar pikzwarte merrie het dorp in draven. Ze reed kalm en rustig over de straten heen, maar meed het cellenblok, haar oom was daar altijd wel in de buurt te vinden namelijk.
Nadat ze een saloon had gevonden, steeg ze van haar prachtige paard en liep ze naar binnen toe. Er werd gefloten naar haar, de saloons in Rio Dondono werden schaars bezocht door vrouwen.
Een meisje dat er werkte, was druk bezig met het opruimen van de rotzooi die er gemaakt was.
Ze ging op haar hurken bij het meisje zitten. “Gaat het? Of zijn ze erg lastig?” Vroeg ze met een vriendelijke grijns.

Saloon in Rio Dondono

Emily Rodriguez

Ze stopte de vieze doek opnieuw in het warme water en wrong de doek vervolgens weer uit om daarna weer verder te gaan, in hoog tempo werkte ze door. Verrast keek ze op toen ze een vrouwelijke stem hoorde. 'Achja, als je hier werkt raak je er snel genoeg gewend aan.' Klonk haar stem luchtig waarnaar ze haar werk voorzette, het laatste kleine stukje. Terug kwam ze overeind, haar rug voelde wat stijf. Alles was weer opgeruimd, er was niets meer te zien van de chaos van net. 'Kan ik je ergens meehelpen? Wat te drinken misschien?' Was haar volgende vraag, haar stem klonk vriendelijk.

Saloon in Rio Dondono

Sociel
Hij reed de hoofdstraat in, waar hij zijn paard terugnam tot een rustige stap; alsof er nou nog een van die lui achter hem aan zou komen. Hij keek over zijn schouder naar de saloon, waar achter de ramen licht brandde. Hij voelde zich behoorlijk schuldig; het was zijn schuld dat die rommel gemaakt was, want had hij immers niet gewoon niet op zitten letten en daarmee die kerel uitgelokt? Hij zuchtte. Hij gaf het niet graag toe, maar hij ging liever niet terug als het even kon. Waarschijnlijk zou hij de ruzie daarmee alleen maar opnieuw doen oplaaien. Hij hield zijn blik strak voor zich. Hij had hier uit willen rusten voor een paar dagen, maar naar de hel daarmee, hij ging mooi verder. In Perdido of Armadillo verbleef hij wel even wat langer. Zijn spieren ontspanden iets terwijl de adrenaline hem langzaamaan weer wat met rust liet. Jezus wat een gedoe. Hij was echt te soft voor dit soort dingen. Sociel was geen cowboy material. Werken, ja dat kon hij best, maar dat gereis vond hij maar niks.

Locatie: Hoofdstraat Rio Dondono


Liv
De saloon kwam dichterbij en ze fronste toen ze een man naar haar zag kijken, vragend haast. Liv snoof. Zo bijzonder was het nou ook weer niet. Ze had in haar woedebuien wel gekkere dingen gedaan.
Ze bond al lopende haar lange, donkere haar weer bijeen dat eerder vandaag los was geraakt. Zat het in ieder geval niet in de weg. Er had eerst een cowboyhoed op die donkere haardos gestaan, maar die was kwijt. En ze had geen geld voor een nieuwe. Ze nam er wel een keer een over als er nog eens mensen besloten haar achterna te komen.
“Ze vroegen erom,” zei ze bij wijze van uitleg toen ze op gelijke hoogte was met de man. Ze bleef ook even staan, maar dat was om een peuk te draaien. Ze stak hem zo wel aan.
Erg vrouwelijk gedroeg Liv zich vaak niet. Ze was een vechter, wat werd verraden door onder andere haar scherpe, donkere wenkbrauwen en al even donkere, felle ogen.
Goed, het moest gezegd worden dat Liv mentaal wat minder stabiel was, maar daar schreeuwde ze wel overheen als het erop aankwam.

Locatie: Perdido, voor de saloon

flutposts, sorry :c

Jayne Marston

Ze was er snel genoeg aan gewend geraakt. Ze haalde haar schouders even op. “Dat zal vast, maar het is geen leuk werk.” Merkte ze op. Ze grijnsde even en het meisje kwam wat later weer overeind. Ze had het weer netjes allemaal opgeruimd en vroeg nu aan Jayne wat ze wilde drinken. Nu herinnerde het meisje zich weer waarvoor ze ook alweer was gekomen. “Ja, heerlijk, ik heb me toch een dorst!” Zei ze met een lach.

Saloon in Rio Dondono

Emily Rodriguez

De jongedame die tegenover haar stond was rond een jaar of negentien gokte ze zo, het leek haar in ieder geval geen leuk werk. Luchtig haalde ze haar schouders op, het liefst wilde ze beamen dat het rot werk was, maar het leek haar beter dergelijke opmerkingen niet uit te spreken in de saloon zelf. De emmer pakte ze weer op. Ze gaf toe dorst te hebben. 'Dat kan niet, daar weet ik wel wat voor.'  Een vriendelijke glimlach sierde haar gezicht om vervolgens naar haar collega te lopen. Ze klopte hem, de barman, op zijn schouder. 'Geef haar wat te drinken, wil je.'  Fluisterde ze tegen hem waarnaar ze naar achter verdween om de emmer te dumpen.

Saloon Rio Dondono

Jayne Marston

Ze liep met haar mee en nam plaats op een barkruk. Mannen keken wel naar haar, ze merkte gewoon hoe ze gluurden, ze wist ook dat er een hoop speculaties rondgingen bij deze gasten. Ze leek op een Marston, of ze dat nu wilde of niet. En Marstons waren bekend en berucht in welk dorp je ook kwam. Ze kreeg een groot glas bier van de barman en ze nam die dankbaar aan en schoof hem wat munten toe in ruil daarvoor. “Heerlijk, bedankt!”


Saloon, Rio Dondono

Jessie Ross
Haar bonte, kleine, maar snelle merrie bracht haar snel naar de beruchte stad Rio Dondono. Ze is dan wel sheriff's dochter van Perdido, maar ze had helemaal niks met het stadje. Echt totaal niks. Nee, dat brave gedoe allemaal. Niks voor haar. Ze voelde zich meer aangetrokken tot een andere levensstijl, precies het tegenovergestelde dan die van een sheriff familie. Enigste reden dat ze steeds heen en weer reed tussen beide stadjes was dat ze van haar ouders af en toe nog even thuis moest melden. Maar daar wilde ze ook mee ophouden. Ze vond het lief dat haar ouders haar wilde blijven zien, maar ze had er zelf geen behoefte aan.
Ze was geen onbekende meer in Rio Dondono. Dit was bij lange na niet haar eerste bezoekje.
Haar blonde, lange haren in een vlecht gevlochten wapperde achter haar aan. Het stadje kwam al in zicht en een kleine grijns kroop op haar gezicht. Ze remde de merrie al lichtjes af, zodat ze niet in volle vaart naar binnen zou racen. Zodra ze voorbij de buitenste muur van de eerste huizen was, was de merrie al aan het stappen. Ze begroette enkele maniakken die haar herkende.

Ingang Rio Dondono

John Ross
De vrouw kwam dichterbij en leek ook echt voor de saloon te gaan. En ze leek hem in de gaten te hebben. Al was dat ook niet zo moeilijk. Hij was niet echt onopvallend aan het kijken geweest. Drie woorden werden gesproken door de vrouw, zodra deze vlak bij hem tot stilstand kwam. Hij keek nog een keer in de richting waar de mannen naar toe waren gerend, maar die kon hij natuurlijk niet meer zien.
'Het waren geen inwoners, leken ook niet de beste bedoelingen te hebben, dus mij hoor je niet klagen.' reageerde hij terug op een neutrale toon. 'Eigenlijk zou ik je moeten bedanken voor het schoonhouden van de straten van Perdido.' voegde hij er nog aan toe. 'Kan ik je daar voor een drankje aanbieden?' vroeg hij daarna. Hij hield alvast de deur voor de vrouw open. Hij dacht dat ze wel naar binnen zou willen. Maar tegelijkertijd was deze vrouw ook ontzettend onvoorspelbaar voor hem. Dat had hij meteen in de gaten, dat ze lang niet zo is als de meeste andere vrouwen hier in het stadje.

Saloon Perdido

Liv
Zijn reactie deed een kleine grijns verschijnen rond haar relatief smalle lippen. Wat het tweetal precies van plan was geweest zouden ze nooit achter komen. Als ze ze nog eens tegen zouden komen en ze zou weer last met ze krijgen schoot ze raak.
"Daar zeg ik geen nee tegen," antwoordde Liv. Toen hij de deur voor haar open hield stapte ze kordaat naar binnen waarna ze haar donkere ogen kort door de saloon liet gaan. Gezellig keet. Ze wachtte op de man. Ze wilde erbij zijn als het drankje in werd geschonken. Het leek een aardige vent, maar Liv was niet achterlijk. Je was gek als je iemand zomaar vertrouwde, zeker als vrouw en hoewel ze best haar mannetje stond betwijfelde ze of dat gedrogeerd ook nog het geval zou zijn.
"Ik ben Liv trouwens," stelde ze zich terloops voor. Ze trok achteloos een los draadje van haar donkere, ruwe, stoffen tuniek af. Eroverheen liepen gekruiste leren riemen die aan een heuptas en een holster toebehoorden. De laatste was inmiddels weer netjes gevuld.

Locatie: Saloon Perdido

John Ross
Hij liep achter de vrouw aan die op zijn aanbod in ging. Dames gingen immers voor. Hij keek nog even achter zich om te zien of hij niet de deur voor iemands snufferd dicht gooide. Daarna maakte hij een klein uitnodigend gebaar naar de bar toe en liep zelf al naar de bar toe.
'Ik ben John Ross.' stelde hij zichzelf voor toen hij de naam van de vrouw te horen kreeg. Hij klopte even op de bar, terwijl hij heen en weer keek wie van de twee mensen hun zou kunnen helpen aan wat te drinken. 'Je mag zelf kiezen wat je wilt hebben, ik betaal wel.' vertelde hij nog tegen Liv, terwijl hij haar weer even aan keek. Dat is namelijk wel zo netjes, om de persoon waar je mee spreekt ook aan te kijken. Zeker als je elkaar nog niet zo lang kent.
Hij keek weer van haar weg toen iemand voor hun klaar stond om ze aan een drankje te helpen. 'Dames eerst.' zei hij, terwijl hij een klein beetje afstand nam van de bar en opzij keek naar Liv.

John Marston

Hij knikte nog kort naar Amy, als teken dat ze inderdaad konden gaan. Daarna spoorde hij Spartan aan en liet hij de hengst naast het paard van Amy draven. Spartan hief zijn benen hoog en sierlijk in de lucht en zwiepte met zijn staart. Hij snoof en leek zich een beetje uit te sloven voor het paard waar Amy op reed, aangezien hij die nog niet kende. Soms kon Spartan wel echt een eigenwijs beest zijn.
"Spartan, hou eens op joh," mompelde John toen de hengst afremde en probeerde in de kont van het paard van Amy te happen. John dreef even hard aan en zorgde ervoor dat hij voor Amy kwam te rijden, in plaats van er achter. Spartan gaf een klein bokje uit protest, maar gaf het daarna op en bleef maar braaf draven tot ze in Armadillo arriveerden. Daar liet John de pikzwarte hengst terugvallen in draf en ging weer naast Amy rijden.
"Eerst het paard maar terug brengen voor we wat gaan drinken, denk ik?" vroeg John nu aan Amy.

Locatie:  Armadillo- hoofdstraat



Marcel Marston

Hij bleef staan midden op de weg en keek toe hoe de Maniakken druk bezig waren met het verbouwen. Hij gaf veel aanwijzingen, zodat het echt precies zou worden zoals hij het voorstelde. Hij knikte goedkeurend toen het goed leek te gaan. Toch bleef hij nog even staan.
Toen hij plotseling een stem achter zich hoorde, keek hij op. Rustig, kalm. Hij vreesde nooit zo erg voor zijn leven in zijn eigen stad. Hier stond iedereen achter hem, hier hoefde hij niet bang te zijn. Als er iemand binnen kwam die kwade bedoelingen met hem had, was die al snel genoeg uitgeschakeld.
De man die Marcel voor zich zag, had hij al in geen tijden meer gezien. Syauron. Een oude vriend. Hij was een tijdje terug vertrokken en Marcel was hem eigenlijk alweer haast vergeten. Hij had niet echt verwacht dat hij nog terug zou komen, maar blijkbaar toch wel.
"Syauron," glimlachte Marcel naar de man die van zijn paard af sprong en zich uitrekte. "Lange reis achter de rug?"

Locatie: Rio Dondono - cellenblok

Amy Marston

"Hij vindt zichzelf ook wel echt dé man hé?" Lachte ze naar John toen Spartan kunstjes begon te vertonen om haar paard onder de indruk te krijgen. Het ging het dier alleen slecht af, de hengst die ze reed, was al wat ouder en het deerde het beestje maar weinig wat er om hem heen gebeurde.
Toch, wanneer Spartan hem probeerde te bijten, legde het dier zijn oren in zijn nek en zwiepte met zijn staart heen en weer. John was gelukkig een goede ruiter en hij gaf het dier op zijn kop, ze glimlachte even naar John.
"Ja, hier is het." Zei ze, ze zette haar paard stil en tikte haar hoed even aan bij wijze van begroeting, de stalknecht was net bezig met de waterbakken vullen.
"Beviel onze Shadow?" Vroeg hij aan haar, ze glimlachte met een knikje. "Het beestje zette geen stap verkeerd." Ze steeg af en overhandigde het paard aan de jongen. Ze wierp hem wat extra geld toe en keek daarna weer op naar John.
"Zo, zullen we gewoon weer naar onze standaard saloon gaan?" Ze grinnikte even, er was een saloon waar ze beide vaak te vinden waren.


Armadillo, hoofdstraat

Syauran Dewano

Marcel begroette hem vriendelijk, al had Syauron eigenlijk niet anders verwacht. Ze kenden elkaar al jaren en hij kon goed met Marcel opschieten, wat redelijk zeldzaam was. Voor de rest moest hij van niemand iets hebben. Marcel vroeg of hij een lange reis achter de rug had, waardoor Syauron zuchtte. ‘Nou, dat kan je wel zeggen ja…’ zei hij, zijn blik ging even naar zijn paard, die duidelijk ook uitgeput was. ‘Maar dat is ook weer achter de rug,’voegde hij er aan toe. Syauron was vrij positief ingesteld, het kostte soms alleen even tijd om dat er tussen uit te halen, want hij zei gewoon niet zo heel erg veel. Hij keek nog eens door de straat heen, hoewel er veel veranderd was de afgelopen tijd, bleef het altijd heel erg herkenbaar. ‘Hier gaat het ontzettend goed als ik afwezig ben, blijkt maar…’ zei hij tegen Marcel, met een grijnsje op zijn gezicht. ‘Ik ga maar eens kijken of mijn huis er nog staat, anders zal ik opzoek moeten naar iets nieuws. Zullen we zo even wat drinken?’ vroeg hij aan zijn oude vriend. Hij wilde eerst even regelen wat geregeld moest worden.


Locatie: Rio Dondono - cellenblok

John Marston

Vlak nadat hij had gevraagd of ze eerst het paard terug zouden brengen, voor ze wat zouden gaan drinken, gaf Amy al aan dat ze er waren. John hield Spartan in en keek opzij, waar hij een stalknecht de drinkbakken zag vullen van de paarden. Amy overhandigde de hengst aan de man en na hem te betalen, vroeg ze John of ze naar hun standaard saloon zouden gaan. John knikte kort en drukte zijn hoed iets verder op zijn hoofd, voor hij van Spartan af steeg. Het was toch een soort automatische reactie als hij op een plaats kwam waar vrij veel mensen waren.
"Prima," reageerde hij nog, zodat het wel duidelijk over kwam. Daarna pakte hij de teugels van Spartan vast en bond die losjes vast aan een houten paal die daar speciaal voor gemaakt was. Los lopen met zijn tuig nog om vond John niet zo een goed idee namelijk.
Hij pakte de hand van Amy vast en begon samen met haar richting de saloon te lopen waar ze het over had gehad. De saloon waar zij wel vaker zaten.

Locatie: Armadillo - hoofdstraat



Marcel Marston

Hij keek even naar het paard van Syauran, die er vrij uitgeput en bezweet uit zag. Echter voelde Marcel daar vrij weinig voor, hij had niet vaak medelijden, en vooral niet met dieren. Paarden waren voor hem meer een vervoersmiddel. Of een ding wat geld opbracht met fokken of verkopen. Sommige zagen de dieren anders, maar hij niet.
"Het gaat hier vrij goed, ja," knikte Marcel toen Syauran zei dat het ontzettend goed ging als hij afwezig was. "Maar dat verslechterd waarschijnlijk niet nu jij terug bent hoor. Het wordt alleen maar beter hoop ik. Ik ben bezig de hele stad uit te breiden en alles te verstevigen. Het is mij vooral te vaak gebeurd dat er gevangene ontsnapt zijn, dat zal straks niet meer gebeuren." Hij grijnsde erbij en luisterde naar Syauran, die liet weten dat hij ging kijken of zijn huis er nog stond. Marcel lachte.
"Als het goed is staat die er nog. Ik heb in iedergeval geen bevel gegeven om het te slopen. Het zou kunnen dat er een van de jongere Maniakken in getrokken is, maar die gooi je er dan maar weer uit, die vinden wel iets anders," vertelde hij. "En wat drinken is prima, kom zo maar weer langs."

Locatie: Rio Dondono - hoofdstraat/ cellenblok

Syauron Dewano

‘Ik mag hopen dat het inderdaad niet slechter gaat, alleen maar beter….’ Zei hij grijnzend. Anders kon hij maar beter wegblijven, maar dat was niet zo. Hij vond ook wel dat hij wat kon bijdragen hier, dat Marcel iets aan hem had. Hij verwachtte dat het huis er nog stond, als er jongere Maniakken inzaten, moest hij die er gewoon uitgooien. ‘Dat zal geen probleem zijn,’ zei hij grijnzend. ‘Nou, dan zie ik je zo wel,’ zei hij daarna. Hij pakte zijn paard weer bij de teugels en hij nam het dier mee, richting zijn huis. Het stond er inderdaad nog, het zag er prima uit. Toen hij de deur opende, zag hij dat het inderdaad een bende was, zo had hij het zeker niet achtergelaten. Hij zuchtte, hij baalde er wel een beetje van. Hij had niet echt waardevolle spullen, dat scheelde wel. Toen hij inderdaad een jonge Maniak zag, die een kijkje kwam nemen, stuurde hij hem meteen weg. Het ging niet al te aardig, maar dat interesseerde hem helemaal niets, hij moest gewoon oprotten. Syauron begon met opruimen, wat hij maar even snel deed, daarna verzorgde hij zijn paard. Hij trok schone kleding aan, repareerde het slot in de deur, om daarna weer terug te lopen, naar Marcel toe.

Rio Dondono Hoofdstraat

Emily Rodriguez

De saloon werd steeds drukker, steeds meer mensen, oké je kon wel concluderen dat er alleen van die typische cowboys waren maar dat terzijde. Die vond je hier natuurlijk ook alleen maar, dus dat was logisch. Het kwam er dus op neer dat het druk bezocht werd op dit moment, dat hield voor Emily in dat het alleen maar haasten, vliegen en rennen werd. Geen moment kreeg ze rust en dat zou zo te zien ook wel nog even duren voordat ze dat zou krijgen. ‘Werk is door, niet zo flirten jij.’ Plaagde ze haar collega, de barman terwijl ze hem raakte met haar elleboog. De jonge dame die haar eerder vriendelijk had aangesproken trok duidelijk zijn aandacht. Zo erg dat ze nog steeds stond te wachten op dat laatste getapte biertje. Knipperend keek hij haar aan en mompelde wat onverstaanbaars. Hij vulde het laatste glas en zette die op het dienblad. ‘Danku.’ Glimlachte ze, al was het niet bepaald oprecht. Mannen ook, ze schudde kort haar hoofd waarnaar ze vloeiend naar het juiste tafeltje liep en de mannen voorzag van hun biertjes.

Saloon Rio Dondono

xxx
Lucy Moore

Het was vreemd terug te zijn, op de plek te zijn waar ze geboren en getogen was, maar die ze jaren geleden ontvlucht was. Nooit had ze zich hier thuis gevoeld, het was gewoon niet echt haar ding hier. Ze was er van overtuigd geweest dit alles zonder enige moeite los te laten, ergens anders haar plekje te vinden en haar droom na te kunnen jagen. Ze was koppig en er werkelijk van overtuigd dat het haar ging lukken. Lucy kan je omschrijven als enorm ambitieus. Al op jonge leeftijd begon ze met gitaar te spelen. Dit breidde zich uit en uiteindelijk begon ze ook haar eigen liedjes te schrijven en te zingen. Het was niet te ontkennen dat ze talent had, maar doorbreken in die business was nou eenmaal niet gemakkelijk. Toch was Lucy ervan overtuigd, ze was veel te koppig. Muziek was haar passie, het maakte haar gelukkig en ze wilde haar muziek graag met anderen delen. Dat zorgde ervoor dat ze op de een op andere dag vertrok als zeventienjarige, hier weg, om haar droom na te jagen. Niemand had ze van haar plannen verteld, ze had enkel een briefje voor haar ouders achtergelaten. Ze zouden haar anders toch niet weg laten gaan, nooit hadden ze er achter gestaan, dus achter deze plannen al helemaal niet. Helaas was alles nog al anders gelopen dan hoe ze had gehoopt. Dat wereldje was hard, keihard. Nu pas besefte ze hoe impulsief en stom ze was geweest, hoe had ze het ook ooit kunnen denken dat het haar ging lukken. Naar vijf lange jaren stond ze weer voor het huis waar ze geboren was. Ditmaal volwassen en een heel stuk wijzer. Ze steeg van het palomino kleurige paard af en klopte het op zijn hals. Er was niets veranderd, helemaal niets. Ze wist niet waar ze heen had moeten gaan doordat ze het zo verpest had, daarom had ze besloten om terug te keren naar haar familie, al moesten ze haar vast niet meer. Ze had niets meer, geen geld, geen huis, niets. Ze kon alleen maar hopen dat ze enigszins genadig zouden zijn.

Armadillo, op straat, voor het huis van haar ouders.

Ryan Marston

Hij liep zijn standaard rondje door Armadillo heen, op rustig tempo. Hij begroette af en toe iemand, de meeste mensen die hier woonden kende hij wel, de rest die op reis was, knikten hem wel toe, maar daar reageerde hij niet echt op. Toen hij opeens iemand voor een bekend huis zag staan, kneep hij zijn ogen iets samen. Hij wist wel dat de dochter van dit stel ooit vertrokken was, blijkbaar was ze nu terug. Hij kende haar niet zo goed, hij had haar vroeger wel eens gezien, maar ze was nu wel een knappe vrouw geworden. Als dit haar was dan, maar daar ging hij wel vanuit. Ze stond voor het huis, alsof er iets was wat haar tegen hield om naar binnen te gaan. Hoewel hij niet zo sociaal was, drukte hij zijn hoed wat op zijn hoofd en liep hij toch naar haar toe. ‘Problemen?’ vroeg hij, kort. Zijn stem klonk ietwat schor en rouw, maar dat was eigenlijk altijd zo. Als er iets was, kon hij kijken of hij haar kon helpen, of er iets was wat hij kon doen. Als er niets was, moest ze maar gewoon naar binnen gaan en niet hier blijven staan.

Lucy Moore

In al die tijd had ze haar ouders niet meer gezien. Ze had hen een hele enkele keer gesproken, al was dat geen enkele keer gezellig gegaan. Nu achteraf begreep ze het heel goed, maar daar hadden hun geen boodschap aan natuurlijk. Het was een echte impulsieve actie van haar geweest, niet nadenkend over de gevolgen voor haar keuze. De teugels hield ze in haar hand, maar toch zette ze nog geen stap. Verbaasd keek ze opzij bij het horen van een stem naast haar. De man  die naast haar stond vroeg of ze problemen had. Luchtig haalde ze haar schouders op, natuurlijk kende iedereen hier het verhaal wel, dat was geen geheim. 'Nog niet..' Mompelde ze dan ook alleen, als ze naar binnen zou gaan, ja dan zou de hel losbreken. Haar blik gleed terug naar het huis en ze zuchtte, dit werd waarschijnlijk nog interessant.

Armadillo, op straat, voor het huis van haar ouders

Ryan Marston

Ze leek niet door gehad te hebben dat hij in de buurt stond, het was bijna alsof ze opschrok van hem. Ze zei dat ze nog geen problemen had, maar ze zei het zo dat hij het idee had dat er wel iets aan de hand was. Hij hield niet zo van moeilijk gedoe, dus zuchtte hij, want hij kreeg niet het antwoord waar hij op gehoopt had. ‘Kan ik iets voor je doen? ‘vroeg hij daardoor aan haar, iets chagrijniger. Hij wilde gewoon horen of er iets was en wat het was, dan kon hij zelf inschatten wat hij daar mee moest doen. Hij hield niet zo van mensen die spraken in raadsels en dat had deze vrouw zojuist wel gedaan. Daarom was de drang om haar te helpen ook meteen wat afgenomen, al vond hij haar nog steeds wel een knappe vrouw, wat er misschien toch voor zorgde dat hij iets meer moeite deed.

Armadillo, op straat, voor het huis van de ouders van Lucy Moore

Lucy Moore

Zijn volgende woorden klonken iets chagrijnig, al was het gebaar natuurlijk wel vriendelijk. 'Nope, niet nodig.' Was echter haar reactie, ze moest dit helaas toch echt zelf doen. 'Kom.' Mompelde ze tegen het dier en nam hem mee. Helaas was het niet het warme welkom waar ze stiekem op gehoopt had en naar had verlangd, al was dat goed te begrijpen, ze voelden zich ontzettend verraden. Ze konden niet doen of er niets gebeurd was, of alles ineens weer goed was. Als ze toen een grote meid kon zijn, ja dan kon ze dat nu ook zijn. Toch teleurgesteld liep ze naar buiten, ze had stiekem toch de hoop gehad. Met het laatste beetje geld wat ze nog overhad moest ze maar een tijdelijke slaapplek zien te vinden, maar als allerbelangrijkste een baantje. Ze zou haar van haar goede kant laten zien, misschien veranderde ze dan nog van gedachten en kwam het uiteindelijk toch goed, daarom besloot ze hier in de buurt te blijven. Die jaren hadden haar in ieder geval een hoop wijsheid gebracht.

Armadillo, op straat

Ryan Marston

Zijn blik werd donkerder door haar reactie, hij stond hier dus volledig zijn tijd te verdoen. Dat had ze meteen wel even mogen zeggen. ‘Wat jij wilt,’ bromde hij nog, daarna zak hij zijn handen in zijn zakken en liep hij verder. Ze zocht het zelf maar uit, hij had genoeg dingen te doen die wel belangrijk waren, als ze geen hulp wilde, dan was het prima. Eenmaal terug liep hij eerst even naar de stallen, hij had twee paarden staan, een oud dier en een jong dier. Het ging niet zo goed met het oude paard, maar Ryan had niet de tijd en de zin om het dier te verzorgen, al ging hij wel zo nu en dan even kijken hoe het beest er uit zag. Nu liep hij weer naar binnen. Hij zou straks wel even een kijkje nemen bij de cellen, wat dingen doornemen, wat praten met mensen die vast zaten, maar eerst ging hij een hapje eten.

Armadillo, huis van de sheriff

Lucy Moore

Opnieuw was ze opgestegen en dwaalde door de straten heen. Er waren dingen flink veranderd, maar er was ook een hoop hetzelfde gebleven. Haar blik liet ze nauwkeurig overal langs glijden. Ze werd aangestaard, de blikken branden op haar huid. Ze werd gezien als dochter van, het domme wanhopige meisje dat dacht te kunnen doorbreken in de muziek wereld. De waarheid was hard, ze hadden nog gelijk gehad ook nog. Ze was hard op haar bek gegaan. Ze schudde haar hoofd, ze wilde al die nare blikken zo van haar af schudden, al werkte dat natuurlijk niet. Ze stopte bij de Saloon en bond het paard vast aan de paal waar het voor bedoeld was. Eenmaal binnen kwam de geur van eten en alcohol haar tegemoet. Ze had de hoop dat ze hier nog een tijdelijke slaapplek voor haar hadden, het was geen top oplossing, maar wel iets.

Armadillo, Saloon

Ryan Marston

Nadat hij wat eten klaargemaakt had, was hij aan tafel gaan zitten. Hij had de hoed naast zich op tafel neergelegd en hij haalde een hand door zijn haren heen. Hij pakte een papiertje van de stapel, zijn ogen gleden over de regels heen terwijl hij wat happen van zijn eten nam. Hij deed altijd van alles tegelijk, hij nam nooit de tijd om rustig wat te eten, of op de bank te zitten, of wat dan ook. Hij hield er niet van, hij wilde graag het gevoel hebben dat hij veel deed, dat hij nuttige dingen deed. Gelukkig zat dat in hem, want daardoor was hij een keiharde werker en deed hij alles ook graag. Hij liet het dan niet zien, maar hij had wel plezier in wat hij deed. Zijn blik was gewoon altijd wat hard en wat nors, van binnen was hij af en toe echt wel anders. Hij liet het gewoon allemaal niet zo zien. Toen hij klaar was met eten kwam hij weer overeind, hij ruimde zijn spullen op om daarna weer te vertrekken.

Armadillo, op straat

Lucy Moore

Ditmaal had Lucy meer geluk, ze had in ieder geval een slaapplek. Het was oud en niet groot, maar ach ze had alles wat ze nodig had. Ze moesten wel binnen een paar dagen een baantje zien te vinden, anders zou ze het niets eens langer kunnen betalen. Zuchtend ging ze op het randje van het bed zitten, balend om haar situatie. Het bed kraakte onder haar gewicht, ook die had zijn beste tijd gehad. Natuurlijk, het was haar eigen schuld, zij had dit zelf veroorzaakt, maar toch had ze hoop voor een beetje genade gehad. Haar gitaar had ze in de hoek in de kamer gezet, nog netjes in de koffer. Ze zuchtte en stond op. Haar maag maakte een protesterend geluid, ze had echt honger gekregen. Het was ook een lange reis terug geweest en ze had eigenlijk vandaag nog amper gegeten. Ook al had ze er dan amper geld voor, ze moest wel eten natuurlijk. Daarom besloot ze ook om naar beneden te gaan, om daar iets te gaan eten.

Ryan Marston

Zodra hij voor vandaag uitgewerkt was, besloot hij iets te gaan drinken. Hij had geen grote groep vrienden, maar hij vond het zo nu en dan wel gezellig om wat te drinken in de saloon, bovendien was dat een goede plek om roddels op te vangen, die hij dan weer kon gebruiken in zijn werk. Eigenlijk hield het nooit op, maar dat vond hij ook zo leuk aan wat hij deed. Hij zette zijn hoed op zijn hoofd, liep het kantoor uit en hij stak zijn handen diep weg in zijn zakken. Hij besloot het stukje maar gewoon te lopen, waarschijnlijk kostte het zadelen van zijn paard net zo veel tijd als dat hij zou lopen, dus dat vond hij nogal nutteloos. Hij liep de saloon waar hij meestal zat binnen, begroette wat mensen en ging daarna aan de bar zitten. Het was vrij rustig, maar ook dat vond hij wel prima. Hij bestelde een glaasje water en hij keek even kort in het rond.

Armadillo, saloon.