Fairfield High

Mariano Di Vaio

Zijn hoofd bonkte lichtjes, zijn lichaam leek te protesteren door de manier waarop hij nu leefde. Hij wreef even met zijn vingers over zijn slapen en keek naar Nasha, die hem vroeg of hij vannacht bleef. Door die vraag haalde hij even diep adem, hij glimlachte nog even lichtjes toen Nasha zei dat het beter ging als hij erbij was.
"Dat gaat niet.. Sorry.." zei hij nu zachtjes. Hij beet even op zijn lip- een tik die hij vaker had wanneer hij zich wat nerveus of ongemakkelijk voelde- en haalde zijn hand door zijn haren. "Ik eh.. Moet nog wat dingen regelen."
Hij ging wat verzitten op het bed en staarde even voor zich uit naar de witte muur van het ziekenhuis. Zijn hoofd bleef wat ritmisch bonken.

Nasha Catori

Ze pakte langzaam zijn hand vast en streek zachtjes over zijn vingers heen. Het was heel voorzichtig en langzaam, maar ze vond het fijn om hem vast te houden. Hij gaf aan dat hij die nacht niet kon blijven.
Ze kon haar teleurstelling niet verbergen, echt niet... hij was er eindelijk en dan moest hij zo weer weg, dingen regelen... Ze sloeg nu haar armen om hem heen en hield hem stevig vast.
"Kom je daarna dan weer terug?" Wilde ze van hem weten. "Ik hou zoveel van je, Mariano..." Mompelde ze zacht.

Mariano Di Vaio

Nasha pakte zijn hand vast en streek zachtjes over zijn vingers. Mariano kon aan haar zien dat ze teleurgesteld was dat hij deze nacht niet kon blijven. Maar hij kon het niet anders maken voor haar. Hij had namelijk vanavond laat nog een afspraak en morgen vroeg weer. En hij wist dat hij nu niks kon verkloten, dan zou het waarschijnlijk sowieso zijn dood worden. De komende dagen moest hij constant naar enorme loodsen waar ze drugs hielden. Hij hoopte dat het allemaal goed zou verlopen, want de politie leek de afgelopen tijd echt op hun hielen te zitten en alle loodsen op te rollen, waardoor er miljoenen misgelopen werden.
Nasha sloeg nu haar armen om hem heen en hield hem stevig vast. Het leek bijna alsof ze hem niet meer wilde laten gaan. Hij glimlachte even zwakjes.
"Ik zal mijn best doen," zei hij zachtjes toen Nasha vroeg of hij wel weer terug zou komen. Natuurlijk lag het er ook aan hoe alles ging verlopen en ook een beetje aan de vader van Nasha, die nog altijd enorm kwaad op hem leek te zijn.
"Ik hou ook enorm veel van jou, Nasha.." fluisterde hij nu zachtjes. Hij drukte voorzichtig een kus op haar lippen. Hij wist niet dat hij ooit zoveel van iemand zou kunnen houden. Het had alleen soms makkelijker geweest als Nasha niet de dochter van de burgemeester was geweest. Of hij niet in het drugswereldje had gezeten. Dan had hij waarschijnlijk helemaal een soepel, makkelijk leven gehad. Hij zuchtte even zachtjes en kon er niets aan doen dat hij zich ontzettend zenuwachtig voelde voor de komende klusjes. Alles liep de laatste tijd namelijk steeds weer de soep in, hij had gewoon geen zin in nog meer problemen, dat kon hij niet meer hebben.

Nasha Catori

Ze vond het heerlijk om met haar armen om hem heen tegen hem aan te liggen. Het voelde heel rustgevend en fijn. Ze zakte zelfs een klein beetje weg, maar ze opende haar ogen weer toen hij zachtjes zei dat hij zijn best zou doen. "Dat vind ik fijn..." Fluisterde ze zachtjes tegen hem met een lichte glimlach. Hij fluisterde dat hij ook heel erg veel van haar hield en ze voelde zachtjes zijn lippen op die van haar.
"hmm.." Mompelde ze genietend daarvan. Daarna leek Mariano wat in gedachten te zijn, ze keek lichtelijk bezorgd naar hem.
"Waar denk je aan?" vroeg ze fluisterend.

Mariano Di Vaio

Hij staarde naar het raam en leek even te verdwijnen in zijn eigen wereldje. Zijn blik leek haast versteend, leeg, emotieloos. Terwijl hij juist vol emotie zat, maar dat drukte hij zo ver mogelijk weg.
De beelden van een aantal dagen terug bleven hem achtervolgen. Hij had nooit verwacht dat het hem zó zwaar zou vallen. Elke nacht herleefde hij het moment weer opnieuw in zijn dromen, waardoor hij haast geen oog meer dicht deed. Hij had veel verkeerde dingen gedaan in zijn leven, maar dit was toch echt een toppunt. En een breekpunt. Hij wist niet of hij er ooit mee zou kunnen leven, of hij het een plekje kon geven. Hij twijfelde aan zichzelf, enorm. Hij had het tenslotte ook niet kunnen doen, toch? Nee.. Dan was hijzelf waarschijnlijk flink in gevaar geraakt. Maar toch, hoewel hij onder druk gezet was en bedreigd, voelde hij zich enorm schuldig en bovenal vreselijk.
Hij snakte naar een peuk. Het liefst nog een jointje. Hij had jaren geen drugs gebruikt, maar de afgelopen dagen had hij het niet kunnen laten, en ook daar baalde hij flink van en dat liet hem alleen maar weer rotter voelen. Zo belandde hij een beetje in een vicieuze cirkel.
Mariano schrok op uit zijn gedachten toen Nasha hem ineens vroeg waar hij over na aan het denken was. Hij keek haar even wat wazig aan en knipperde wat verwoed met zijn ogen, de vraag leek maar laat tot hem door te dringen. Zijn hart klopte in zijn keel en een dun zweetlaagje was op zijn voorhoofd ontstaan.
"Eh.." begon hij gedempt en met een wat trillerige stem, wat hij al gauw herstelde om weer 'sterk' over te komen en wat killer, door alle emoties als het ware uit te schakelen. "Nergens aan. Niets nuttigs.." zei hij er achteraan. Hij deed weer een poging om een kleine glimlach op zijn gezicht te toveren, maar dat mislukte grandioos. Direct stond hij op. Hij gaf Nasha nog snel even een kusje. "Ik moet gaan," mompelde hij kort. Zijn licht trillende handen stak hij weg in zijn broekzakken.

Nasha Catori

Hij was echt helemaal weg en ze vond het zo zielig om te zien. Hij maakte echt heel erg veel mee, ze wist het zeker... hij was zo afwezig en triest...
"Nee... natuurlijk niet... lieve Mariano, ik wilde dat ik iets voor je kon doen... je kon helpen." Fluisterde ze hem doe en ze kneep even in zijn hand. Ze keek hem vol bezorgdheid aan. Hij probeerde te glimlachen, maar het ging niet, niets ging echt... Ze zuchtte toen hij aangaf dat hij moest gaan.
"Doe voorzichtig, alsjeblieft..." Fluisterde ze hem wat triest toe.
"Ik hou heel erg veel van je." Ze slikte even en liet hem maar moeizaam gaan. Daarna viel ze wel al heel erg gauw weer in slaap weg, ze was zo vreselijk moe... het ging heel gemakkelijk nu, ook al maakte ze zich zoveel zorgen.
Langzaam werd ze overdag wakker van een stem... het was haar vader, die was in haar kamer en zo te horen was hij aan de telefoon. ze bleef nog even lekker liggen, maar luisterde wat naar hem, aangezien ze toch niets te doen had.
Ze schrok door wat ze hoorde door de telefoon, het kwam erop neer dat haar vader de bendes aan het oprollen was en dat hij daarvoor Mariano gebruikte... hoe dan? Mariano wist zelf van niets... Hij gaf zelf het antwoord al, een zendertje... Mariano droeg een zendertje in zijn schoen en vandaag zou haar vader alles oprollen, hij had er alles klaar voor staan en wist welke gezichten hij moest hebben. Haar hart klopte in haar keel. ze moest haar vader zo snel mogelijk zien te loodsen en Mariano bellen!
Uitgebreid werd ze wakker en ze keek naar haar vader. "Hoi.." glimlachte ze hem een beetje toe. Hij kapte meteen zijn bericht af en keek haar aan. Hij wilde weten hoe het met haar ging. Ze knikte, het ging wel goed met haar. Daarna zei hij dat hij meteen weer weg moest en dat hij in de middag terug zou komen of haar moeder langs liet komen.
"Is goed..." Fluisterde hem met een lichte glimlach toe. Ze wachtte gespannen tot hij weg was en belde daarna meteen naar Mariano toe.

Mariano Di Vaio

Hij liep door de enorme loods, er waren veel mensen, allemaal mensen die enorm hoog in het kartel zaten en niet vaak te zien waren. Gelukkig ging het tot nu toe allemaal volgens plan, het leek bijna te makkelijk te gaan. Hij merkte wel soms nog wat wantrouwen op, maar hoopte dat dat snel bij zou trekken.
Haast nooit had hij zoveel drugs in één loods gezien. Terwijl hij met een licht trillende hand een jointje opstak bekeek hij de loods. Het moest snel vervoerd worden, verspreid door de stad. Dan was het hier weer veilig. En zou er weer genoeg geld verdiend worden, énorm veel geld. Mariano zou waarschijnlijk ook wel een leuk bedrag krijgen. Hoewel hij graag uit deze wereld wilde, waren die bedragen soms wel een 'leuke' kant van het werk. Helaas had hij nooit echt super bedragen gehad, hij had altijd karig moeten leven.
Om hem heen gebeurde van alles, alles werd gecontroleerd en er werd druk gepraat en gebeld. Alles moest goed gaan, hier hing veel van af. Mariano voelde zich gespannen. Zijn keel was wat droog.
Toen zijn mobiel af ging schrok hij zich rot. Meerdere mensen keken op. Hij glimlachte schaapachtig en pakte zijn mobiel. Nasha.. Hm, wel of niet opnemen? Ze zouden het sowieso verdacht vinden als hij met haar aan het bellen zou zijn. Maar aan de andere kant, ze konden het moeilijk weten..
"Ja?" nam hij op. Hij blies de rook van zijn jointje uit en schraapte zijn keel even. "Ik kan niet lang bellen.. Ik heb het druk.." zei hij er direct achteraan. Hij keek weer even rustig om zich heen en zag langzaam de rustige sfeer veranderen. De mannen bij de deuren die de wacht hielden en contact hadden met mannen die buiten de loods rondliepen en alles in de gaten hielden, waren druk aan het praten via oortjes naar elkaar. Mensen die met de drugs bezig waren liepen naar de ramen en keken naar buiten. Mariano trok zijn wenkbrauwen omhoog en had de neiging ook naar het raam te lopen om te gaan kijken. Wat was er gaande?
Er werden wapens getrokken, geladen, schietklaar gemaakt. Mariano keek om zich heen.
"Wat is er aan de hand?" mompelde Mariano gedempt richting een man die vlak bij hem stond. Deze vertelde hem dat de mannen buiten een aantal straten verderop meerdere AT busjes hadden zien rijden. Het hoefde niets te betekenen, maar er was een kans dat ze verlinkt waren en dat er een inval plaats zou nemen straks.
Mariano slikte moeizaam en vloekte zachtjes. Hij hoopte op het beste, dit kon héél verkeerd gaan uitpakken. Ook hij trok zijn wapen en maakte die snel schietklaar, terwijl hij zijn mobieltje tusssn zijn oor en zijn schouder gedrukt hield.

Nasha Catori

Gelukkig nam Mariano wel op, hij klonk zelfs wat onvriendelijk.. hij had het ook druk. Ze haalde even diep en trillend adem.
"Pas op, Mariano, mijn vader laat vandaag iedereen oppakken. Hij zal de genadeslag geven en iedereen inclusief jou in de boeien slaan. Ga naar huis, ga alsjeblieft weg... Mijn vader weet waar jullie zijn en dat komt door een tracker die hij in jouw schoen heeft gestopt. Het wordt levensgevaarlijk en ik maak me zorgen om je." Zei ze tegen hem. Haar beide handen klemde ze om de telefoon heen. Hij moest daar weg, Mariano moest weg daar...

Mariano Di Vaio

Om hem heen gebeurde ineens veel, het leidde hem af. Aan de andere kant van de lijn hoorde hij Nasha praten, maar het drong pas laat tot hem door wat ze zei. Toen het eenmaal tot hem doordrong leek hij even totaal verward te zijn.
"Wacht even.." zei hij gedempt terug. "Dit meen je niet, toch?" Hij dacht na en er begonnen dingen op zijn plaats te vallen. Daarom waren er de laatste tijd zoveel loodsen ontmaskert en zoveel mensen opgepakt..
Hij vloekte even half binnensmonds en keek om zich heen. Nog voor hij kon denken aan hoe hij hier weg wilde komen, klonk er een enorme knal. Een bom. Hoogst waarschijnlijk semtex, een makkelijk explosief dat vaak door het arrestatieteam gebruikt werd om binnen te kunnen vallen. Vrijwel direct klonk er enorm veel geschreeuw, Mariano hoorde dat het de politie was doordat ze keihard 'politie' riepen. Het duurde ook niet lang voor de eerste schoten gelost werden. Mariano stond als aan de grond genageld maar kwam toch in actie toen de geluiden wel erg dichtbij kwamen. Hij stak zijn mobiel zonder er nog iets mee te doen in zijn broekzak en rende richting de andere kant van het gebouw. Daar was een klein houten achterdeurtje die uit kwam bij een steiger bij een klein meertje. Voordat hij bij het deurtje aan kwam hoorde hij iemand zijn naam roepen. Hij keek om, iets wat hij beter niet had kunnen doen. Zijn baas stond een aantal meter van hem vandaan en gromde kort "jij overloper, vuile flikker!" Daarna richtte hij op Mariano met zijn vuurwapen en haalde de trekker meerdere malen over. Mariano werd door de kogels getroffen in zijn borstkas en schouder. Twee kogels raakte hem. Hij wilde schreeuwen van de pijn toen hij op de grond neerklapte, maar er kwam geen geluid uit zijn keel. Toen hij op de grond lag merkte hij dat hij amper meer kon ademhalen. De adrenaline die door zijn bloed gepompt werd zorgde er echter voor dat hij de pijn minder leek te voelen en daardoor razendsnel weer overeind krabbelde. Hij rende snel door de houten deur en sprong zonder te twijfelen het water in. Het water om hem heen kleurde donkerrood van het bloed dat hij verloor, terwijl hij zo ver mogelijk probeerde te zwemmen. Echter lukte het op een gegeven moment echt niet meer, hij kon amper meer zuurstof binnen krijgen en werd enorm benauwd. Zwemmen ging amper meer en hij werd enorm duizelig. Zijn eigen wapen klemde hij nog altijd in zijn hand.
Een helikopter verscheen en begon boven hem te vliegen, er werden dingen geroepen door de politie maar hij kon er niet veel meer van verstaan. Buiten adem en trillend hees hij zich een stuk verder de kant op. Hij haalde piepend adem en zag vlekjes voor zijn ogen. Bloed liep uit zijn mond.
Vanaf de weg die voor hem lag kwamen agenten naar hem toe, hun wapens schietklaar. Mariano keek ernaar, zijn beeld draaide en werd steeds waziger. Op het aller laatste moment viel zijn blik nog op de burgemeester. Hij liep er ook tussen. Mariano hief zijn hand trillend op en verplaatste zijn vinger naar de trekker, hij wilde richting de burgemeester schieten, hij was woedend op hem. Helaas hadden de agenten dit ook door en nog voor Mariano kon schieten werd hijzelf opnieuw geraakt door kogels uit politiewapens. Voor een paar seconde voelde hij de gruwelijke pijn die door hem heen ging, daarna werd alles pikzwart en verdween hij in de duisternis.

Nasha Catori

Het zweet brak haar uit, ze hoorde zoveel kabaal op de achtergrond, dit kon niet goed zijn... Mariano vroeg of ze dit echt meende en ze knikte. Pas later besefte ze dat hij dat niet kon zien... Ze schraapte haar keel even.
"Ik meen het, maak dat je weg komt, alsjeblieft." Fluisterde ze tegen hem terug. Ze hoorde gevloek en daarna een knal. Hierdoor dook ze in elkaar en kreunde even van de pijn die ze voelde doordringen in haar schouder door deze onverwachte beweging.
"Mariano?" Vroeg ze wat angstig, maar ze hoorde niets meer, hij antwoordde niet meer. Ze begon zijn naam te roepen door de telefoon, maar het leek alsof hij hem had weggestopt zonder uit te zetten. Haar hart klopte in haar keel terwijl ze luisterde naar de geluiden en ineens hoorde ze water en viel hij helemaal weg. Ze drukte zijn nummer weg en staarde even voor zich uit. Daarna besloot ze weer actie te ondernemen.
"Pap! Wat ben je in godsnaam aan het doen! Laat Mariano vrij, laat hem met rust." Siste ze opgewonden door de telefoon. Haar vader schrok door haar stem ineens te horen aan de andere kant van de lijn, Hij keek naar Mariano die langzaam onder water verdween.
"Weet je het zeker... dan ligt hij op de bodem van de zee." Mompelde haar vader wat kil.
"Help hem, verdomme!" Gromde ze nu. "Denk om je taal!" Werd er meteen naar haar toe gesneerd.
"Als je Mariano niet helpt en vrij laat, kijk ik je nooit meer aan, bovendien geef ik je aan bij de politie, die tracker die je hebt geplaatst is hartstikke illegaal!" Riep ze door de telefoon heen, witheet van woede. Haar vader zuchtte en bromde wat, daarna vertelde hij een agent om de jongen uit het water te halen.
"Mooi. Kan jij aan de pers vertellen dat je Mariano kwijtscheld omdat hij je juist heeft geholpen. Hij verdient een medaille door zijn werk, vind je ook niet?" Vroeg ze nu aan haar vader. Ze hoorde sirenes van de ambulance, ze hoopte maar dat het nog goed ging met Mariano... Dat hij het zou overleven...
Haar vader gaf nog wat vaag antwoord en daarna werd er opgehangen. Nasha plofte terug in haar kussen en zuchtte even zachtjes. Nu maar wachten tot Mariano in het ziekenhuis kwam te liggen...

Mariano Di Vaio

Hij had nog een tijdje in het water gelegen, maar was er uiteindelijk uit gehaald. Overal was politie en ambulances te zien.
Mariano werd direct door de ambulancebroeders plaatselijk zoveel mogelijk geholpen, om hem vervolgens de ambulance in te dragen en met optische en geluidssignalen richting het ziekenhuis te racen die het meest dichtbij was.
Het duurde dan ook niet langer dan een kwartier voor de ambulance arriveerde bij het ziekenhuis. Mariano werd uit de wagen gehaald en in een spoedkamer direct ontvangen door een handje vol artsen die hen al opgewacht hadden. Hij werd aan allerlei bedrading gelegd en had al een infuus in zijn pols. Terwijl de artsen er alles aan deden zijn bloedingen te stoppen en alles zo goed mogelijk te herstellen, was hijzelf ver buiten bewustzijn en merkte er werkelijk niets van hoe de artsen stuk voor stuk voor zijn leven aan het vechten waren. Hij was in een erg kritieke toestand.

Nasha Catori

Ze was echt doodsbang... straks redde hij het niet en dan? Dan was het haar vaders schuld, dat was een ding wat zeker was, ze zou haar vader nooit meer aankijken als Mariano dood ging... Ze was zo gek op hem...
Een zuster kwam haar vertellen dat Mariano binnen was gebracht en dat de operaties klaar waren. Nasha keek haar vol afwachting aan. "En? Hoe is het met hem?" In haar stem doorklonk een angstige toon terwijl ze de zuster met grote ogen aankeek.
"We weten nog niet of hij het gaat redden..." Vertelde ze haar zacht en met medeleven. Nasha beet op haar lip en ineens rukte ze alle draden los waarmee ze verbonden was. De zuster wilde haar wat zeggen, maar stond met haar mond vol tanden toen ze Nasha resoluut weg zag lopen. Ze zocht de kamer van Mariano en eenmaal gevonden, glipte ze naar binnen toe.
"Oh, god..." Fluisterde ze met een trillende stem. Ze ging zitten op een stoel naast zijn bed en pakte zijn hand zachtjes vast. Tranen prikten in haar ogen en langzaam begon ze zichzelf ook steeds minder goed te voelen. Ze had al een paar dagen plat gelegen natuurlijk en al die opwinding was ook niet goed. Maar haar blik was vastberaden en ze streelde zacht over zijn hand heen.

Mariano Di Vaio

Nog steeds was hij ver van de wereld. Zijn huid was bleekjes en hij lag aan de beademing, zodat hij zelf niet hoefde te ademen maar de apparaten dat voor hem over namen. Een van zijn longen was namelijk doorboord geweest door een kogel en een andere kogel had een aantal ribben flink beschadigd. Verder was er een kogel in zijn bovenbeen gekomen en nog een had zijn arm geschramd.
Omdat hij na de eerste verwondingen nog een heel stuk door had gerend en hij niet echt heel snel hulp had gekregen was hij enorm veel bloed verloren, waardoor zijn bloeddruk ook erg laag was. De artsen hadden eerst bijna de hoop opgegeven, maar zagen nu toch een kleine kans op overleving.
Toch waren er agenten aan zijn bed geweest en had hij één handboei om zijn pols gekregen waar het infuus niet zat. De andere handboei zat vast aan de bedrand. Alsof ze bang waren dat hij in deze omstandigheden nog iemand kwaad zou kunnen doen of zou kunnen weglopen.

Nasha Catori

Haar angst was eigenlijk het enige wat haar op de been hield momenteel. Ze was zo bang dat Mariano het niet zou halen... ALles zag er zo eng uit... al die slangetjes en al dat verband... Ze slikte even terwijl ze naar zijn gezicht bleef staren en haast automatisch over zijn hand heen streelde. Na een tijdje viel ze in slaap. Haar hoofd op zijn bed en nog steeds zijn hand in de hare, Ze putte zichzelf vreselijk uit zo, maar ze wilde hier zijn.... ze wilde met Mariano zijn...

Mariano Di Vaio

Dagen gingen voorbij zonder enige verbetering. Uiteindelijk zelfs weken. Hij had soms zelfs dat hij een enorme terugval had en dat de artsen weer met spoed naar zijn kamer rende. Het was een aantal keer echt kantje boord geweest, maar de laatste dagen leek hij toch eindelijk wat stabieler te worden en hadden de artsen het aangedurfd om de kunstmatige beademing eraf te halen en Mariano meer zelf te laten doen. Ook dat was weer een flink spannend moment, het was afwachten hoe zijn lichaam erop zou reageren en of hij het allemaal wel aan zou kunnen. Ook lieten ze hem steeds meer bij bewustzijn komen, meer uit de kunstmatige coma die hem energie had gespaard om te vechten voor zijn leven.
Uiteindelijk durfden de artsen het aan om de beademing er echt voor dag en nacht af te houden en lieten ze hem dus ook afbouwen met de medicijnen waardoor hij in coma werd gehouden.
Op een gegeven moment, midden in de nacht, leek Mariano ineens meer bij bewustzijn te komen dan hij al deze weken ooit was geweest. Zijn oogleden begonnen te trillen en sommige spieren maakten wat trekjes. Later opende zijn ogen zelfs een klein beetje, tot spleetjes. Hij had het voordeel dat hij nu in de nacht niet hoefde te wennen aan fel licht.
Een kleine kreun verliet zijn keel. Hij ademde nog altijd wat oppervlakkig.

Nasha Catori

Weken gingen voorbij... ze was bijna niet meer thuis... als ze ergens anders was dan in het ziekenhuis, was het in het huis van Mariano, bij zijn hond... ze putte veel troost uit het dier en hij waarschijnlijk ook uit haar... hij wist vast wel dat zijn baasje er slecht aan toe was. Soms omhelsde ze het dier terwijl ze zachtjes huilde.
Zelf was ze compleet genezen, het had langer geduurd dan zou moeten, maar dat kwam omdat ze zo vreselijk eigenwijs was en bij Mariano wilde blijven. Na al die weken gaf ze nog steeds niet op, ze wist dat hij het zou redden..
Midden in de nacht werd ze ook ineens wakker, waarom wist ze in eerste instantie niet.. Ze knipperde met haar ogen om te wennen aan de duisternis en toen ineens hoorde ze wat. Het was heel klein, haar blik gleed naar Mariano.
"Hé, knapperd..." Fluisterde ze heel zacht en liefdevol. Ze legde haar hand zachtjes op de zijne.

Mariano Di Vaio

Hij staarde eerst nog wat doelloos voor zich uit. Zijn hersenen hadden er even moeite mee om te registreren waar hij zich nou bevond. Er klonken piepjes van apparaten en de omgeving was donker en kwam hem nou niet meteen bekend voor.
Zijn hoofd bonkte lichtjes, zijn oogleden voelden zwaar. Het duurde een paar minuten voordat hij door had dat hij in het ziekenhuis lag en voor hij zich weer herinnerde wat er gebeurd was. Hij haalde even diep adem, maar staakte dat op een gegeven moment omdat er een flinke pijnscheut door zijn ribbenkast trok. Automatisch trok hij zijn hand omhoog omdat hij die naar de pijnlijke plek wilde tillen, maar iets hinderde die beweging; hij zat vast. Lichtelijk verward en geïrriteerd trok hij nog eens harder. Maar de handboeien lieten natuurlijk niet los. Zijn hart begon sneller te slaan.
Ineens hoorde hij een stem. Nu pas had hij het door dat er iemand naast hem zat. Diezelfde persoon legde een hand op de zijne. Mariano keek opzij en knipperde met zijn ogen. Het leek alsof het langer duurde dan normaal voordat zijn hersenen de informatie binnen kregen van zijn ogen.
Zijn lippen vormde zich nu om Nasha's naam zachtjes en hees te fluisteren. Daarna klemde hij zijn kaken weer stijf op elkaar om de pijnlijke steken die door zijn borstkas trokken te kunnen negeren.

Nasha Catori

Ze kwam wat overeind en drukte de hand van Mariano weer op zijn plaats, comfortabel tegen zijn lichaam aan. Ze deed alles heel rustig en heel erg lief. Ze was dolblij dat hij zijn ogen weer open had gedaan. Het deed echt heel erg veel met haar. Ze voelde dan ook de tranen in haar ogen prikken.
Langzaam ging ze weer zitten op haar plek en pakte ze zijn hand weer vast. Hij sprak fluisterend haar naam en ze glimlachte hierdoor.
"Rustig maar... kom eerst maar een beetje bij... ik ben zo blij dat je je ogen weer open kunt doen..." Fluisterde ze hem toe. Ze streelde langs zijn wang en glimlachte hem liefdevol toe.

Mariano Di Vaio

Een draaierig gevoel ging door hem heen. Misschien kwam dat ook wel door de medicijnen die hij toegediend kreeg, door de pijnstillers. Al had hij momenteel het gevoel dat de pijnstillers maar weinig werkte, want er trokken vervelende steken door de wonden en bovenal door zijn borstkas.
Hij keek met een wat wazige blik naar Nasha. Zij fluisterde wat woorden naar hem, maar het drong allemaal nog niet zo erg bij hem door. Hij was natuurlijk ook een lange tijd buiten bewustzijn geweest en zijn lichaam leek weer even te moeten opstarten.
Voor een moment sloot hij zijn ogen weer even. Hij voelde zich moe, hoewel hij weken 'geslapen' had. Direct toen hij zijn ogen gesloten had zag hij weer allemaal verschrikkelijke beelden voor zijn netvlies voorbij komen. Dingen van de weken voor het ongeluk. Dingen die hij waarschijnlijk nooit meer zou vergeten en zichzelf ook nooit zou vergeven.
Hij schrok van de beelden in zijn hoofd, waardoor hij meteen zijn ogen weer wijd opende en lichtjes overeind kwam. Een flinke pijnscheut ging door zijn ribbenkast door deze beweging en hij hapte naar adem. Snel liet hij zich weer terug in het kussen zakken. Rechtop zitten ging hem nog niet worden.
"W-Waar is je vader?" vroeg hij zacht en licht trillend. Het laatst wat hij zich nog kon herinneren was dat hij zijn wapen op de burgemeester had gericht en de intentie had gehad om te schieten. Of hij nou neergeschoten was voordat hij kon gaan schieten of erna kon hij zich niet meer voor de geest halen.

Nasha Catori

Tranen gleden langzaam over haar wangen heen door hoe ze Mariano zag, hij had echt heel erg veel pijn.. misschien was het maar goed dat hij zo heel erg lang in coma had gelegen... dan was het minder, al kon ze zich dat haar haast niet voorstellen dat het minder kon zijn.
"Blijf lekker liggen, lieve Mariano..." Mompelde ze zachtjes toen hij opeens overeind schoot. Hij wilde van haar weten waar haar vader was.
"Weet ik niet, thuis denk ik. Ik heb hem al weken niet meer gezien... ik ben altijd bij jou geweest of bij Brezzo... Ik wil hem niet meer zien... dat hij jou dit heeft aangedaan..." Fluisterde ze tegen Mariano, ze was nog steeds boos op haar vader doordat hij dit op zo'n vuile manier gepland had.

Mariano Di Vaio

Hij wist niet of het goed voelde om weer bij bewustzijn te zijn. Hij had erg veel pijn en zat ook niet echt lekker in zijn vel. Dit alles had veel met hem gedaan en hij had zoveel gemengde gevoelens. En hij twijfelde zo erg. Of hij dit allemaal wel ging redden.. Hoe hij dit alles weer ging oplossen. Hij wist het echt allemaal niet meer.
Nasha vertelde hem dat haar vader waarschijnlijk thuis was. Ze had hem al weken niet gezien, ze was constant bij hem geweest of bij Brezzo. Dat vond Mariano wel fijn; dat ze er voor Brezzo was geweest. Hij moest er niet aan denken de hond nu thuis dood aan te treffen omdat hij er weken niet geweest was.
Een vlaag van pure woede trok door hem heen toen Nasha zei dat ze haar vader niet meer wilde zien om wat hij hem aan had gedaan. Het drong weer even goed tot hem door hoe erg hij genaaid was. Al die tijd was hij inderdaad 'het lek' geweest, alleen had hij het zelf niet eens geweten.
Hij beet even op zijn lip en staarde met een lege blik voor zich uit. Daarna keek hij weer opzij naar Nasha.
"Ik had veel dingen verwacht.." mompelde hij zacht en schor. "Maar dít.." Hij schudde zijn hoofd even.

Nasha Catori

Liefdevol streelde ze langs zijn wang terwijl ze naar hem bleef kijken. Hij zag er nog zo fragiel uit... ze was bang dat hij het straks niet zou halen, maar dat mocht echt niet gebeuren, dat wilde ze echt niet hebben... Hij moest blijven leven. Dat moest, ze hield zich zo ontzettend aan hem vast. Ze had verder ook eigenlijk helemaal niets meer, tenminste, ze had zichzelf afgesloten voor haar ouders, maar dat hoofdstuk kreeg zeker nog een staartje, dat kon niet anders... die lieten het hier echt niet bij zitten.
Ze keek weer naar Mariano toen hij weer wat sprak. "Het spijt me echt heel erg... ik vind het zo ongelooflijk achterbaks van hem... het is zo ontzettend laag..." Mompelde ze hem toe, haar stem klonk echt vol spijt, ze vond het afschuwelijk dat dit zo gegaan had. "Als ik het eerder had geweten..." Klonk ze spijtig. Ze slaakte een diepe zucht en keek weer naar hem, al die nare slangetjes...
"Ik weet zeker dat het weer goed komt met je en dat je in de rechtszaal wordt vrijgesproken... jij hebt de minst erge dingen gedaan..." Zei ze zachtjes tegen hem.

Mariano Di Vaio

Zijn keel voelde wat droog en hij slikte een paar keer achter elkaar, maar het gevoel bleef. Nasha zei dat het haar speet en na een korte stilte zei ze dat ze zeker wist dat het allemaal goed zou komen en dat hij in de rechtszaal vrij zou worden gesproken. Hij had de minst erge dingen gedaan.
Door die woorden dacht Mariano weer terug aan de dagen voor dat alles geëscaleerd was. Hij sloot zijn ogen even en schudde zijn hoofd. Eigenlijk verdiende hij het niet om vrijuit te gaan. Hij slikte weer even en opende zijn ogen langzaam weer, om vervolgens Nasha weer aan te kijken.
"Ik heb ook vreselijke dingen gedaan.." klonk zijn stem hees. Hij haalde even diep adem. Zijn lichaam protesteerde lichtjes, pijnscheuten leken heftiger te worden en zijn oogleden werden wat zwaar. Hij voelde zich alsof hij een marathon had gelopen, terwijl hij eigenlijk helemaal niets gedaan had, alleen maar hier op bed gelegen.

Nasha Catori

Mariano vertelde haar dat hij ook vreselijke dingen had gedaan. "Sst... zeg dat nu niet, alsjeblieft... ik kan niet zonder jou, je kan niet de gevangenis in, dat kan gewoon niet." Vertelde ze hem nu. Ze streelde over zijn hand heen en ze zag hoe moe hij was. Hij zag er steeds zwakker uit.
"Ga anders maar weer even slapen, ik blijf bij je, ik ga echt niet weg hoor." Dat wilde ze ook absoluut niet, ze wilde hem niet verlaten, vooral niet nu hij wakker was geworden.

Mariano Di Vaio

Nasha zei dat hij dat niet moest zeggen, ze kon niet zonder hem en hij kon niet naar de gevangenis gaan. Mariano klemde zijn kaken op elkaar en staarde met een wazige blik naar het spierwitte plafond. Hij voelde zich zwak en enorm kwetsbaar. En hij voelde zich waardeloos. Zowel fysiek als mentaal. Alles aan zijn lichaam deed pijn en hij had het gevoel dat hij nu helemaal nergens meer bij hoorde. Zijn 'baas' en de rest die nog vrijuit zouden lopen, zouden er alles aan doen om hem weer te grazen te nemen nu. In Zuid zou hij dus in geen mogelijkheid meer kunnen wonen, laat staan rond lopen. Maar in Noord hoorde hij ook echt niet thuis.
Hij zuchtte even zachtjes en hoorde ergens op de achtergrond nog Nasha tegen hem zeggen dat hij anders maar weer even moest gaan slapen, zij zou bij hem blijven. Maar voor hij daar ook maar op kon reageren, was hij al in slaap gevallen.