Fairfield High

Nasha Catori

Haar vader was de hele tijd druk ergens mee, al begreep ze niet goed waarom. Maar dat was vaker zo, ze begreep vrij weinig van zijn leven, wel merkte ze dat hij steeds meer foute gasten oppakte, meer dan normaal gesproken...
Ze stapte nu weer in haar auto, Mariano zou zo thuis komen wist ze en ze wilde graag de middag met hem doorbrengen, ze was zo ongelooflijk gek op hem, ze was zo graag bij hem in de buurt, hij maakte haar nog vrolijker dan ze al was over het algemeen.
Ze startte de auto en reed weg. Het was zo'n tien minuutjes rijden naar Mariano, wat bevreemd keek ze in haar achteruitkijkspiegel, ze kreeg het gevoel dat ze gevolgd werd. Er zaten vier gasten in de auto, ze zagen er wat asociaal uit. Nasha keek maar weer voor zich en reed iets harder verder, ze werd echt gevolgd... Gauw pakte ze haar mobieltje en belde ze Mariano. Ze zette het ding op de luidspreker en besloot nog maar een blokje om te rijden, ze wilde die gasten niet naar zijn huis leiden, haast niemand wist dat Mariano daar woonde.

Mariano Di Vaio

Hij parkeerde zijn auto rustig op de oprit en liep toen door het tuinhekje de tuin in. Brezzo sprong blij kwispelend tegen hem op en draaide rondjes. Mariano glimlachte even en aaide de hond, waarna hij door liep naar de voordeur en die opende. Eenmaal binnen liep hij naar de keuken, pakte een glas en vulde die met kraanwater. Hij nam een paar slokken, nam het glas mee naar de bank en plofte neer. Rustig dronk hij het glas leeg en zette die toen weg. Brezzo kwam naast hem op de bank liggen.
Toen zijn mobiel af ging griste Mariano die uit zijn zak en toen hij zag dat het Nasha was nam hij meteen op. "Hey," zei hij.

Nasha Catori

Haar handen zweette helemaal, ze zat ook wat verder naar voren dan normaal en keek continu maar wat angstig door haar spiegel, dit aS echt opzet.. Ze leken haast wel op haar te jagen... Ze beet op haar lip en keek naar haar telefoon, het duurde naar haar zin veel te lang voor hij eindelijk opnam.
Toen ineens hoorde ze zijn stem. "Oh gelukkig! Mariano, ik word achtervolgd, wat moet ik doen? Ik vind het doodeng... Ze zitten met z'n vieren in een auto en rijden achter me aan, ze komen elke keer ook zo dichtbij..." haar stem trilde lichtelijk.

Mariano Di Vaio

Nasha's stem klonk wat paniekerig en ze kwam direct tot haar punt; ze werd achtervolgd. Ze vroeg wat ze moest doen, ze werd gevolgd door een auto met vier personen erin.
"Rustig.. Het komt goed.." begon Mariano gedempt. Hij sprong overeind en pakte zijn autosleutels. "Herken je ze? Hoe zien ze eruit? En waar rij je nu?" vroeg hij achter elkaar door. Hij verliet met grote passen zijn huis weer en stapte niet veel later weer in zijn auto.
"Ik kom je helpen, oké? Het komt allemaal goed. Waar ben je?" vroeg hij nog eens.

Nasha Catori

Mariano zei allereerst dat het goed kwam, ze moest rustig zijn, ze hoorde zijn sleutels rinkelen. Hij wilde weten of ze de mannen herkende. Heel even haalde ze diep adem en keek ze weer in haar achteruitkijkspiegel.
"Nee, ik ken ze niet, ze zijn allemaal licht getint en eentje draagt een grote diamanten oorbel, verder zie ik dat die ander die voorin zit een tatoeage heeft met een doodskop op zijn arm." Zei ze zo kalm mogelijk. Hij wilde weten waar ze reed.
"Euhm... ik rijd nu net langs de Texaco, ik ga richting het stadscentrum." Haar stem trilde weer wat. Ze haalde haar hand door haar haren heen, ze zweette nogal. Mariano kwam haar helpen, het kwam goed. Ze beet op haar lip en knikte alleen maar eventjes.
"Ze komen echt heel dichtbij..." Ze slikte eventjes en ineens zag ze wat glimmen. "Oh, god... Mariano, ze hebben een wapen..." Ze shakete echt helemaal.

Mariano Di Vaio

Hij deed niet de moeite om zijn riem om te doen en reed met slippende banden zijn opritje af. Tegelijkertijd hield hij zijn mobiel aan zijn oor en luisterde naar wat Nasha zei. Ze vertelde dat ze de personen niet kende en gaf een korte beschrijving. Daarna zei ze waar ze reed.
"Goed. Blijf rijden, doe alsof je ze niet doorhebt oké? Ik ben onderweg," zei hij tegen haar. Hij reed een aantal keer flink door rood en scheurde richting het centrum. De woorden die Nasha later nog sprak over het wapen liet zijn hart sneller kloppen. "Blijf rustig.. Ik ben er bijna.." zei hij nog. Een paar minuten later zag hij Nasha rijden en de auto erachter. Zonder te twijfelen haalde hij de auto in met flink wat vaart en probeerde tussen die auto en Nasha's auto te komen. Hij stuurde steeds wat meer naar links, proberend de auto opzij te drukken.

Nasha Catori

Ze was Mariano zo vreselijk dankbaar dat hij haar wilde helpen, dat hij zo zijn best deed voor haar.
"Dat is al te laat..." fluisterde ze hees, ze moest van.Mariano doen alsof ze ze niet zag, maar in haar spiegel kon ze zien hoe ze het wapen klaarmaakten om te gaan schieten. Ineens zag ze een auto die zich er tussen begon te dringen, het was hem... Ze gaf wat meer gas om hem de ruimte te geven en toen ging het fout... haar achtervolgers reden half de stoep op en begonnen te schieten. Nasha gilde toen de ruiten van haar autootje het begaven. Ze bleven schieten... Nasha verloor de macht over het stuur omdat ze geraakt was en knalde tegen de vangreling aan, waar ze haar bewustzijn verloor. De jongens keerden met piepende banden weer om en vluchtten weg, het was een waarschuwing voor Mariano...

Mariano Di Vaio

Hij legde zijn mobiel op de bijrijdersstoel en drukte de auto die half achter hem reed steeds meer de kant in. Het leek te werken, er werd flink naar hem gedreigd met het wapen en Mariano herkende de mannen. Toch liet hij zich er niet door afschrikken en ging door met waar hij mee bezig was.
Toen er schoten klonken maakte Mariano's hart een sprongetje. Hij leek alles haast in slow-motion te zien gebeuren. De kogels die bij Nasha door het glas van haar auto boorden, hoe ze ineens opzij ging en tegen de vangrail aan knalde. Mariano schoot voorbij haar met zijn auto, voelde hoe de andere auto zijn auto aan de achterkant schuin aantikte en merkte hoe zijn auto in de slip raakte. Voordat hij er erg in had knalde ook hij flink hard tegen de vangrail aan. De airbags sprongen uit zijn auto- hij moest blij zijn dat hij niet in zijn oude auto had gezeten, dan had hij het misschien niet na kunnen vertellen.
Het duurde even voordat hij weer een beetje bij zinnen kwam. Voor zover hij merkte had hij niets, alleen een wat stijve nek en een flinke bloedneus en bloedlip.
Zonder verder na te denken opende hij met ietwat moeite het portier van zijn in elkaar geklemde auto en sprong uit de auto. Zijn benen trilde en een duizeling ging door hem heen, maar dat zakte langzaam weg. Hij begon te lopen richting Nasha's auto, en later te rennen. Bang wat hij aan zou treffen. Dit was allemaal zijn schuld.. Tranen sprongen in zijn ogen. Een tweetal andere auto's waren op de vluchtstrook geparkeerd en wilden komen helpen, belde 112 en probeerde met Mariano te praten, maar Mariano had alleen maar oog voor Nasha. Hij rukte de deur van haar auto open en klikte haar riem los. Heel voorzichtig pakte hij haar vast en sloeg zijn armen om haar heen.
"Het spijt mij.. Het spijt mij zo.. Alsjeblieft, Nasha.. Alsjeblieft, wordt wakker.." mompelde hij zachtjes en helemaal uit zijn doen. In de verte hoorde hij al sirene's opdoemen. "Ik blijf bij je.."

Nasha Catori

Het ging allemaal vreselijk snel, Nasha werd al gauw in de ambulance gedragen, het was ernstig... ze was behoorlijk geraakt en de klap van de airbag had haar ook niet heel erg veel goeds gedaan. De ambulancebroeders namen Mariano ook mee en verzorgden hem ook in de ambulance. Met loeiende sirenes en piepende banden reden ze naar het ziekenhuis toe, eenmaal daar werd Nasha heel erg snel meegenomen naar een aparte kamer, de operatie kamer. Er was iets fout gegaan in haar buik door de heftige klap en de kogels zaten nog in haar schouder. Het was een heftige operatie en het duurde bijna de hele dag voor ze eindelijk met haar klaar waren... Nog steeds was ze in een wat kritieke toestand, maar haar ouders en Mariano mochten haar nu wel bezoeken.
Haar ouders waren vol bezorgdheid naar het ziekenhuis gegaan, haar vader kwaad op Mariano, het kwam allemaal alleen maar door die jongen... samen liepen ze de kamer binnen. Haar moeder trok bleek weg toen ze haar dochter zo zag en de tranen kwamen weer boven. Nasha lag nog steeds doodstil...

Mariano Di Vaio

Het ging allemaal enorm snel, hij was er met zijn hoofd niet bij en voor hij het wist was ook hij in het ziekenhuis. Zijn wonden waren verzorgd en hij stond er wat verward bij in de wachtkamer van het ziekenhuis. Op een gegeven moment liet hij zich op een stoel neerzakken en leunde hij met zijn hoofd in zijn handen. Hij voelde zich enorm rot en heel erg schuldig.
Het duurde niet lang voor de ouders van Nasha verschenen, haar vader kafferde Mariano volledig af en was enorm kwaad. Mariano probeerde het te negeren maar voelde zijn bloed haast koken van woede en onmacht.
Pas aan het eind van de dag mochten ze naar Nasha toe. Mariano liep de kamer binnen, hij ging naast het bed staan en pakte Nasha's hand voorzichtig vast en streelde met zijn andere hand zachtjes over haar gezicht. Hij mompelde zachtjes wat woorden tegen haar en een aantal tranen rolden over zijn wangen. Daarna nam hij wat afstand omdat de ouders van Nasha erbij wilde en haar vader liet ook steeds weer duidelijk weten dat hij hem hier eigenlijk niet wilde hebben. Mariano ging op de stoel zitten in de kamer maar na een aantal dodelijke blikken van Nasha's vader besloot hij te vertrekken, hij was hier niet welkom. En eigenlijk vond hij het meer dan logisch. Misschien moest hij wel niet meer met Nasha omgaan, hoewel hij zielsveel van haar hield. Hij bracht haar alleen maar in gevaar.
Vanaf het ziekenhuis liep hij naar zijn huis. Dat was nog een flink stuk lopen, maar zijn auto was total-loss dus die kon hij niet meer gebruiken.

Nasha Catori

Wanneer het echt laat in de avond werd, gingen haar ouders ook weg, Nasha werd helemaal alleen gelaten, nog steeds was er geen beweging te zien in het meisje... toch lieten de apparaten wel wat zien, slecht nieuws... de piepjes werden langzamer en op een gegeven moment gingen er allerlei alarmbellen rinkelen, doctoren kwamen overal vandaan. Nasha had ook nog een hartaanval gehad doordat ze nogal in shock was van de hele situatie, haar lichaam reageerde hier ontzettend heftig op. Haar ouders werden op de hoogte gesteld, maar toen ze te horen kregen dat het goed ging met Nasha op dat moment, besloten ze om thuis te blijven, hun dochter kreeg er toch niets van mee, dus ze had er niets aan of ze nu wel of niet bij haar waren.
Daarna werd Mariano nog gebeld om dezelfde mededeling te doen.

Mariano Di Vaio

De hele avond hing hij wat voor de televisie op de bank. Zelfs op het nieuws kwam de situatie van vanmiddag voorbij en werd er ook naar hem gewezen. Hij zuchtte even en voelde zich echt heel erg rot. Toen hij op een gegeven moment ook nog eens door het ziekenhuis gebeld werd dat het even nog slechter was gegaan met de situatie van Nasha leek hij vanbinnen te breken. Hij wist nooit hoe hij met zijn eigen emoties om moest gaan, hij wilde naar Nasha toe, maar wist dat hij zich daar ook alleen maar rotter zou gaan voelen bij het zien van haar. En hij had geen zin in haar vader.
Uiteindelijk zette hij de televisie uit en stond hij op van de bank. Hij nam Brezzo mee naar buiten en besloot een rondje te gaan hardlopen. Het was al heel laat in de avond, maar dat deerde hem niet, hij zou deze nacht waarschijnlijk toch niet goed kunnen slapen.
Een enorme drang naar iets pijnstillends drong zijn lichaam binnen. Al was het maar een jointje, hij had er nu echt enorm veel zin in. Toch probeerde hij die verleiding te weerstaan; hij had geen zin om weer een junk te worden. Het zou hem uiteindelijk alleen maar slechter laten voelen.

Nasha Catori

Ze was nu pas een dag wakker en haar ouders waren continu bij haar, ze vond het zelfs vermoeiend dat ze dit deden. Ze vroeg meerdere malen naar Mariano, maar ze gaven maar wat vaag antwoord. Ze vond het raar, ze had Mariano bij haar verwacht, maar hij was er niet, hij was nergens te bekennen en hierdoor voelde ze zich best wel ellendig. Van haar ouders kreeg ze ook haar mobieltje niet terug, ze mocht hem waarschijnlijk niet eens bellen... Ze wist dat dit niets voor hem was, toch? Ze zuchtte even zachtjes en luisterde naar haar moeder terwijl ze maar wat naar de televisie staarde.
Tegen de avond had ze op een slinkse wijze haar mobieltje terug gepakt van haar moeder die hem in haar tas had liggen. Haar handen trilden en ze was nog best wel zwak. Heel voorzichtig draaide ze zijn nummer. Ze lag op haar zij, wat ineengekrompen en ze wachtte met ingehouden adem af. Haar vrije hand lag op haar schouder die nog steeds pijn deed. Verder at ze weinig en was ze heel erg vermagerd, ze wilde Mariano gewoon graag zien, het zou haar goed doen...

Mariano Di Vaio

Samen met Brezzo was hij een rondje door de buurt gaan lopen en uiteindelijk was hij ergens op een kademuur gaan zitten langs het water. Starend naar het kolkende water vroeg Mariano zich af wat hij nu in godsnaam moest doen. Zijn mobieltje had hij in zijn stijf dichtgeknepen hand vast. Al zijn spieren stonden gespannen. Hij haalde licht trillend adem. Zijn hoofd bonkte. Van het ongeluk, van het weinige eten en drinken en van het vele nadenken. Hij kreeg constant dreig berichten en telefoontjes. Hij deed dingen die hij niet wilde doen. Dingen waar hij niet achter stond. Maar anders zouden ze Nasha wat aandoen, of eigenlijk, nog meer aandoen. Hij had het gevoel dat hij zichzelf begon te verliezen. De grip op hemzelf begon te verliezen. Hij was bang dat hij op een gegeven moment door zou slaan en naar andere middelen zou grijpen om dit alles minder pijnlijk te maken.
Toen zijn telefoon ging bleef hij eerst nog wat doelloos voor zich uit staren. Daarna tilde hij langzaam zijn hand op en keek op het beeldschermpje van zijn mobiel. Een schok leek door zijn lichaam te gaan toen hij Nasha's naam zag staan op het display. Hij nam op.
Langzaam haalde hij adem. Hij likte met zijn tong langs zijn kurkdroge lippen. Voor een kort moment sloot hij zijn ogen. Daarna opende hij ze weer en keek hij weer naar het kolkende water.
"Nasha?" zijn stem klonk rauw, niet eens half van hoe het geweest was. Haast emotieloos en kil. Het bezorgde hem zelf een rilling over zijn rug. Wat moest hij doen? Hij wist het niet. Het contact tussen hem en Nasha verbreken? Dat zou zoveel veiliger zijn voor Nasha..

Nasha Catori

Meteen toen ze haar naam hoorde aan de andere kant van de lijn, klopte haar hart in haar keel. Zijn stem klonk vreemd en haast beangstigend. Ze klemde haar mobieltje nog steviger vast.
"Mariano?" Vroeg ze, hij klonk zo anders, het zou haar niets verbazen als het ook iemand anders was...
"I-ik... ik mis je..." Fluisterde ze hees. Ze voelde de tranen in haar ogen en begon zachtjes te snikken.
"A-alsjeblieft..." Haar stem begon harder te trillen. "Kom alsjeblieft... zonder jou hou ik het niet vol..." De laatste woorden klonken pijnlijk, maar het was wel waar, ze wilde het echt niet, maar ze was best wel afhankelijk geworden van Mariano... Ze wilde hem gewoon graag zien, heel graag.

Mariano Di Vaio

Toen hij haar stem hoorde aan de andere kant van de lijn klemde hij zijn kaken op elkaar. Hij was zoveel om Nasha gaan geven. Het deed hem pijn om haar nog zo zwak en zo triest te horen. En het voelde allemaal als zijn schuld. Hij had hier eerder over na moeten denken, hij had meteen al geweten dat het niet zou werken als ze een relatie zouden krijgen. Maar het was nog erger dan hij het zich voorgesteld had.
Hij slikte even moeizaam en luisterde stilletjes naar de woorden van Nasha. Terwijl hij op zijn lip beet probeerde hij woorden te vinden om terug te praten, maar hij wist niet wat hij moest zeggen.
"Sorry.." mompelde hij uiteindelijk. Zijn stem klonk nog steeds wat hard en kil, alsof hij zijn emoties afgesloten had. Hij wilde niet dat Nasha medelijden met hem zou krijgen. "Ik had moeten weten dat dit niet zou gaan werken. Ik kan niet komen, Nasha. Je vader laat dat niet toe. En er zijn nog andere problemen. Het spijt mij.."
Op de achtergrond blafte Brezzo. De hond rende achter een stel eenden aan en leek de enige te zijn die een beetje vrolijk was op dit moment. Mariano sloot zijn ogen even en zuchtte. Zijn ogen brandde, maar hij deed enorm zijn best om geen traan te laten.

Nasha Catori

Aan de andere kant van de lijn bleef het heel erg lang stil, zachtjes snikte ze terwijl ze zijn antwoord afwachtte. Ineens hoorde ze een gemompel, hij bood zijn excuses aan. "Nee..." Mompelde ze meteen, ze wist wat er zou komen.
Haar vader liet het niet toe dat hij zou komen en er waren nog andere problemen. Ze huilde nu echt en hoorde hoe de apparaten steeds meer gingen piepen. Haar hartslag werd te hoog...
"Mariano... mijn vader komt er wel overheen en die andere problemen overleef ik wel... maar ik mis je zo, ik mis je zo erg..." Fluisterde ze. Haar stem stierf een beetje weg en de greep op haar telefoon verslapte wat, hij viel op het bed, zacht kreunend pakte ze hem weer op en hield hem met een trillende hand bij haar oor.
"Alsjeblieft... ik smeek het je... ik hou van je en ik mis je, kom alsjeblieft..." Fluisterde ze weer. Ze kreunde weer zachtjes, het ging echt niet goed, ze kromp wat meer ineen.
"Het doet zo'n pijn..." Kwam er heel erg zachtjes uit haar mond.

Mariano Di Vaio

Langzaam krabbelde hij overeind en begon weer te lopen. Richting zijn huis. Brezzo had al gauw door dat zijn baasje weer door liep en hobbelde achter hem aan.
"Je onderschat het, Nasha," mompelde hij nu gedempt. Hij keek wat wantrouwend om zich heen en liep verder. Zij liep gevaar als hij weer veel met haar op zou gaan trekken, maar hijzelf liep nu constant hier gevaar, vooral wanneer hij contact had met Nasha of haar ouders. Mariano wist dat iedereen hem er nog altijd zwaar van verdacht dat hij 'het lek' was. En hij werd nauwlettend in de gaten gehouden.
Hij beet weer even op zijn lip en liep stevig door, zijn mobiel nog steeds tegen zijn oor gedrukt. Hij twijfelde enorm, natuurlijk zou hij enorm graag naar Nasha toe gaan. Hij hield zielsveel van haar. Maar hij had de afgelopen dagen dingen onder druk gedaan waardoor hij waarschijnlijk gezocht werd en als hij de vader van Nasha tegen zou komen zou hij moeten vluchten hoogst waarschijnlijk. Sowieso wilde haar vader hem niet meer bij haar in de buurt hebben. En aan de andere kant was er nog het probleem dat hij vanaf de andere kant in de gaten gehouden werd omdat hij niet meer vertrouwd werd.
Eenmaal aangekomen bij zijn huis mompelde hij zachtjes nog door zijn telefoon dat hij misschien wel heel kort even langs zou komen en dat hij van haar hield. Daarna hing hij op en liep hij zijn huis binnen.

Nasha Catori

Volgens Mariano onderschatte ze het. Ze schudde langzaam haar hoofd en verloor de hoop dat hij langs zou komen... Ze werd steeds stiller, haar trAnen stopten ook. Ze was uitgeput... Het bellen kostte haar teveel energie, dat kon ze niet aan... nog voordat ze hoorde dat hij misschien kwam,viel haar mobiel al uit haar handen, op de grond en verloor ze haar bewustzijn. Ze viel weer helemaal weg. Zweet vormde zich op haar voorhoofd en haar temperatuur begon weer vreselijk te stijgen..

Mariano Di Vaio

Hij liep direct naar de keuken en gooide een glas water achterover. Terwijl hij zijn hand door zijn haren haalde, griste hij zijn autosleutels van de tafel en liep naar buiten. Eenmaal buiten stapte hij in zijn auto en reed hij weg, richting het ziekenhuis. Hij reed wat slordiger dan anders, hij was in zijn hoofd met andere dingen bezig dan met het verkeer en hij was enorm moe. Donkere wallen stonden onder zijn ogen.
Eenmaal bij het ziekenhuis parkeerde hij zijn auto en stapte uit. Hij liep de ingang in en vroeg aan de balie waar Nasha lag, aangezien hij haar alleen nog in de operatiezaal had gezien vorige keer, en daar zou ze sowieso niet meer liggen.
De vrouw achter de balie typte wat dingen in op de computer en keek op een gegeven moment weer op naar Mariano. Mariano keek haar vragend aan. "Is er iets?" vroeg hij haar met ietwat dichtgeknepen ogen. Ze schudde haar hoofd en gaf door op welk kamernummer hij Nasha kon vinden. Mariano knikte kort en liep weg. Toen hij nog even achterom keek zag hij de vrouw bellen. Zou ze de vader van Nasha bellen? Of was dit gewoon toeval?
Mariano liep maar gewoon door en eenmaal bij de kamer uitgekomen stapte hij binnen. Hij liep direct door naar het bed en nam plaats op de kruk die ernaast stond, terwijl hij heel voorzichtig Nasha's hand vastpakte.

Nasha Catori

Ze droomde heel hevig en zweette heel erg. Ze draaide en woelde in haar bed. Haar gezicht was vreselijk vertrokken van de pijn. Ze snikte zelfs half door hoe ze lag te draaien, want het deed haar echt heel erg veel pijn... Ze voelde niet eens dat haar hand werd gepakt door Mariano. Na een tijdje werd ze gillend wakker en ze schoot overeind. Verwilderd keek ze om zich heen en zakte na een tijdje met pijn weer terug in het bed. Haar mond voelde droog en ze streek zachtjes over haar voorhoofd, haar handen nat van het zweet. Trillend keek ze om zich heen. Ze hield haar adem even in toen ze Mariano zag. Daarna kreeg ze weer tranen in haar ogen.
"I-ik... ik dacht..." Klonk haar stem schor. Ze kwam niet eens meer uit haar woorden, ze staarde verder alleen naar hem, dolblij dat hij bij haar was.

Mariano Di Vaio

Onbewust was hij weggezakt in een lichte slaap. Hij was doodmoe geweest en leek nu even tot rust te komen. Het was alleen niet voor lang, want toen Nasha plotseling gillend overeind schoot was hij ook direct weer klaarwakker en keek hij haar ietwat verward aan. Nasha ging weer liggen en Mariano kneep heel zachtjes in haar hand. Hij beet even op zijn lip, hij voelde zich onwijs schuldig tegenover Nasha.
"Sst.. Stil maar.." zei hij zachtjes toen Nasha iets probeerde te zeggen. Hij probeerde even naar haar te glimlachen, maar de glimlach zag er maar nep uit. Mariano gaapte even en wreef in zijn ogen. "Hoe gaat het?" vroeg hij nu aan Nasha.

Nasha Catori

Hij kneep zachtjes in haar hand, het voelde echt nog wat onwerkelijk dat hij bij haar was. Ze kon het echt niet geloven... Hij was er gewoon, hij was gewoon naar haar toe gekomen en hij had nog wel gezegd dat hij het niet wilde... Ze moest rustig worden van hem, hij glimlachte, maar die glimlach was niet echt. Ze zag het meteen aan hem. Hij wilde weten hoe het met haar ging, ze schudde voorzichtig en langzaam haar hoofd even, ze lag hier nu al zo lang en elke keer kwamen er nieuwe complicaties bij. Ze was heel ver afgezwakt en ze maakte zichzelf veel te druk.
"Kom.." fluisterde ze en ze schoof een klein stukje op met haar maken op elkaar geklemd en ze keek Mariano aan. Ze wilde heel graag dat hij bij haar kwam liggen.
"Hoe is het met jou?" Vroeg ze schor, hij zag er echt niet goed uit, ze was heel erg bezorgd.

Mariano Di Vaio

Nasha antwoordde niet echt op zijn vraag, ze schoof op een gegeven moment wat opzij in het bed en maakte plaats voor hem. Mariano stond op van de kruk en ging bij haar op het bed zitten. Hij stak zijn hand even uit en streelde voorzichtig over Nasha's wang.
Nasha vroeg nu plotseling hoe het met hem was. Hij keek even weg, zuchtte zachtjes en keek toen weer naar Nasha. "Maak je geen zorgen over mij," zei hij zachtjes en met een waterige glimlach op zijn ingevallen gezicht. "Concentreer je op je eigen herstel.."
Hij haalde even diep adem en staarde even uit het raam naar buiten. Het besef dat hij waarschijnlijk nooit uit de drugshandel zou kunnen komen drong steeds meer tot hem door. Ze zouden altijd op hem blijven jagen als hij ermee zou stoppen. Maar hij kon dit leven toch nooit volhouden zo?

Nasha Catori

Mariano kwam gelukkig bij haar zitten en ze kroop tegen hem aan. Ze sloot haar ogen even toen hij langs haar gezicht streek. Ze moest zich geen zorgen om hem maken, maar wel concentreren op haar eigen herstel. Ze knikte een heel klein beetje en bleef tegen hem aan liggen.
"Blijf je vannacht?" Vroeg ze fluisterend aan hem en ze keek hem weer heel even aan. Ze werd steeds rustiger en alle apparaten waarmee ze verbonden was, gaven ook betere uitslagen aan.
"Het gaat beter wanneer jij er bent." Gaf ze zachtjes aan met een voorzichtige glimlach.