Red Dead Redemption

Zaphira Dymund

John glimlachte haar toe, maar hij leek er niet van overtuigd te zijn dat zij dit kon. Waarschijnlijk had hij de hoop echt een beetje opgegeven en dat kon ze ergens ook wel weer begrijpen, hij vocht al bijna zijn hele leven tegen David... SOms was het gewoon echt sneu te noemen. Hoe kon familie toch zo ver uit elkaar gedreven worden?
Hij hield ook van haar en ze kreeg zelfs een klein kusje v an hem. Ze gaf hem daarna een knipoog en hij gaf aan dat hij dacht en hoopte dat Jayne wel weer bijdraaide.
"Hoe moet ik met haar omgaan? Haar gewoon maar laten of zal ik met haar proberen te praten?" Vroeg ze John om advies. Het was wel duidelijk dat ze hier gewoon echt geen ervaring mee had, ze wist niet hoe ze met een tiener om moest gaan, echt niet.

Ryan Marston

'Ik weet het, ik weet dat je daar voor gaat zorgen, maar het is al gebeurd,' fluisterde hij. Het had hem aardig beschadigd, hij was er echt kapot aan gegaan, waardoor hij heel bang was dat het met Jayne ook niet meer fijn zou zijn, dat vond hij vreselijk. Hij had er juist zo naar uit gekeken, maar nu voelde het wel wat moeilijk, hij wist het echt niet zo goed. 'Ik weet niet of het ooit wel weer kan... of ik het nog kan,' fluisterde hij.

John Marston

Zaphira gaf hem een knipoog en vroeg daarna hoe ze met Jayne om moest gaan. Of ze haar gewoon moest laten gaan of dat ze met haar zou proberen te praten.
"Ik denk dat het voor nu het beste is om haar gewoon even te laten gaan, haar te laten wennen aan het idee en aan jou. Misschien dat je over een paar dagen even met haar kan gaan praten. Zodat jullie elkaar beter leren kennen en zij in gaat zien dat jij helemaal niet zo vreselijk bent als zij denkt," vertelde John, al zei hij de laatste zin met een grijns op zijn gezicht.

Jayne Marston

ze slikte even door zijn woorden en ze keek naar de grond. Ja, dat was waar... het was gebeurd en zij had hem niet kunnen vinden en hem ook niet vrij kunnen krijgen. Een traan rolde langzaam over haar wang heen, ze voelde zich zo ongelooflijk schuldig hiervoor...
Hij zei daarna dat hij niet wist of hij het ooit weer kon. "Dat maakt niet uit... echt niet... we gaan kijken wat kan en wat niet, ik ga je nergens toe dwingen, je bent vrij." Fluisterde ze tegen hem terug. Ze veegde de traan van haar wang en slikte eventjes moeizaam. Wanneer ze zichzelf weer een beetje verbeten had, keek ze hem weer aan.


Zaphira Dymund

Hij gaf aan dat het voor nu beter was om Jayne te laten gaan. Ze moest aan het idee gaan wennen en aan haar. Misschien zouden ze over een paar dagen kunnen praten. Dan zou zijn dochter inzien dat ze helemaal niet zo vreselijk was.
Ze schudde haar hoofd een beetje met een grijns, vooral omdat hij het zo plagend bedoeld had. "Ik ben alles behalve vreselijk, toch?" Vroeg ze hem nu plagend. Haar ogen twinkelden vrolijk wanneer ze naar hem keek. Ze was echt stapelgek op deze man. Dat terwijl de angst die nacht nog aanwezig was dat hij haar misschien wel niet meer wilde, dat ze teveel beschadigd was.... Hij leek dat helemaal niet belangrijk te vinden allemaal en daar was ze blij mee. Ze durfde het er alleen echt niet over te hebben. Bedachtzaam staarde ze eventjes naar haar blauwe plekken.

Ryan Marston

Hij zag weer de tranen in haar ogen, hij wist dat ze zich schuldig voelde, al nam hij haar echt helemaal niets kwalijk, ze kon hier niets aan doen. Het maakte hem niet uit, hij vond niet dat ze zich schuldig hoefde te voelen. 'Maar... straks denk je daar over een tijdje anders over... ik wil zo graag kinderen... dat kan dan niet,' zei hij, hij maakte zich zelf enorm veel zorgen. 'Ik wil het ook echt heel erg graag, ik verlang er wel naar, maar ik durf niet,' mompelde hij.

John Marston

Hij grinnikte even toen Zaphira zei dat ze alles behalve vreselijk was, maar toch bevestiging bij hem zocht.
"Als ik je vreselijk had gevonden, had je hier niet gezeten nu," grijnsde hij nu. Zijn grijns trok van zijn gezicht toen hij zag dat Zaphira over haar blauwe plekken wreef. Eigenlijk wilde hij niet eens weten wat ze met haar gedaan hadden. Maar aan de andere kant wist hij het al. Hij wist hoe die Maniakken waren. Ze hadden hetzelfde met Selena gedaan, jaren terug. John haalde even diep adem en sloeg zijn arm om Zaphira heen. Een pijnlijke steek trok door zijn buik omdat het wat oprekte, maar hij negeerde het.
"Als je er over wilt praten.. Kan dat altijd.." sprak hij nu zachtjes.

Jayne Marston

"Ryan...." Sprak ze hem zachtjes en doordringend toe, hij moest zich hier niet zo druk over maken, het kwam wel goed, daar was ze zeker van. "Zolang jij het wel wilt, maar niet durft, zie ik wel dat er kansen liggen, dat het goed kan komen. Laten we er eerst maar voor zorgen dat het weer goed met je gaat, dat je weer een beetje aansterkt en door kan slapen in de nacht." Sprak ze hem zachtjes toe. Ze drukte een klein kusje op zijn lippen en kwam daarna overeind. Ze pakte zijn hand en trok hem zachtjes tegen haar aan.


Zaphira Dymund

Haar blik werd zacht door zijn woorden. Als hij haar vreselijk had gevonden, was ze hier nu niet. Daardoor knikte ze. Ze wist het ook wel, maar door Jayne kon ze er nu best wel over twijfelen allemaal.
John sloeg zijn arm om haar heen. "Hé, voorzichtig doen met jezelf." Sprak ze hem toe. Ze kroop wel tegen hem aan, dit voelde gewoon veilig en beschermd. Door wat hij zei, slikte ze eventjes.
"Ik weet het niet... ik voel me gewoon niet zo stoer meer..." Fluisterde ze hem zachtjes toe.
"Gisteren was ik ook doodsbang dat jij me niet meer zou willen hierdoor." Haar keel voelde kurkdroog en ze bleef heel dicht tegen John aan zitten.

Ryan Marston

Hij slikte even moeizaam, ze was echt heel lief voor hem, maar dit was moeilijk, dit was iets waar hij zich kapot voor schaamde en dat maakte het niet heel veel makkelijker om mee om te gaan, dat merkte hij wel. Hij hield haar zachtjes vast en hij genoot wel van dit moment, het voelde fijn dat ze zo veel vertrouwen in de toekomst had, daar was hij best wel blij mee. Hij drukte heel erg zacht en super voorzichtig zijn lippen op die van haar en daarna keek hij haar aan. ' Je bent geweldig.'

Naam: Ivo Wardle
Geslacht: Man
Beroep: Sherif Perdido
Woonplaats: Perdido


Ivo Wardle
Ivo liep de laatste hoek om en liep zo terug naar zijn huisje. Een klein huisje, want meer dan eten, slapen en wassen deed hij daar ook niet. Hij bracht de meeste tijd door in het pand naast zijn huisje. Zijn kantoor, met aangrenzende cellen. Of hij liep rond om te kijken hoe het met de mensen in zijn stadje ging. Zoals hij dat nu ook weer net deed. Trouw werd hij gevolgd door zijn grote herdershond. Zijn paard stond lekker op de wei samen met andere paarden van dorpelingen.
Perdido is omgeven door groen, wat het een prachtig, vruchtbaar stukje land maakte. Ze verbouwden hier veel en konden hun vee en rijdieren lekker op de wei laten grazen. Perdido is verder ook niet heel groot, waardoor het gelukkig niet vaak opviel voor maniakken. Ze hadden een rustig leven hier in Perdido. Al was dat een aantal jaar terug wel anders, toen hij nog niet de sherif was, maar de McSmiths dat nog waren. Maar die rust was gelukkig wedergekeerd toen deze het dorp verlaten hadden. Niet dat het slechte mensen waren, dat zeker niet, maar ze lokten vaak wel de slechte mensen naar het dorp toe. Of namen mensen mee waar maniakken op af kwamen. Maar op dit moment leek Perdido bij de maniakken en bij de andere steden geen aandacht te trekken. En dat was wel lekker rustig zo!
Bij de deur van het sherifkantoor ging hij op de veranda op zijn stoel zitten. Van hieruit kon hij alles goed in de gaten houden. Toch leek het weer een erg rustige dag te zijn en legde hij zijn voeten rusten op het hekwerk dat rondom de veranda zat en zakte hij iets onderuit.

John Marston

Zaphira zei dat hij wel voorzichtig met zichzelf moest doen en daardoor glimlachte hij even. Ze was zo lief en bezorgd.. Zaphira kroop dicht tegen hem aan en zei dat ze zich nu gewoon niet zo stoer meer voelde.
"Dat komt vanzelf wel weer.. Het maakt mij niet uit als je even wat minder stoer bent.. Je blijft Zaphira.." sprak hij haar zachtjes en liefkozend toe. Normaal was hij nooit zo van dit soort gesprekken, maar hij merkte aan Zaphira dat ze het gewoon even nodig had.
"En dat moet je niet denken.." zei hij toen Zaphira zei dat ze de vorige avond bang was geweest dat hij haar niet meer zou willen hierdoor. "Want dat is absoluut niet zo.." Hij drukte even een kusje op haar voorhoofd.

Zaphira Dymund

Hij was ongelooflijk lief voor haar en ze was het zo niet gewend van hem, maar het hielp haar wel. Heel erg eigenlijk. Het kwam vanzelf weer en het maakte hem niet uit dat ze even wat minder stoer was, want ze bleef dezelfde, ze bleef Zaphira. Daardoor glimlachte ze een klein beetje naar hem met wat waterige ogen.
"Wat ben je toch vreselijk lief..." Fluisterde ze zachtjes tegen hem en ongelooflijk dankbaar.
Hij gaf aan dat ze niet moest denken dat hij haar niet meer wilde, want dat was niet zo. Ze kreeg een kusje op haar voorhoofd van hem en ze glimlachte een beetje.
"Gelukkig maar, want ik heb nog lang geen genoeg van jou, hoe gevaarlijk het ook mag zijn..." Sprak ze zacht tegen hem met een glimlach.


Jayne Marston

Ryan hield haar stevig vast en ze sloeg zachtjes haar armen ook om hem heen. Ze vond het heel erg prettig bij hem, ze had hem vreselijk gemist. Ze kreeg een klein kusje van hem en ze glimlachte door zijn lieve woorden.
"Jij bent ook geweldig, kom, we gaan de paarden buiten zetten. " Jayne had nog steeds niet echt al te veel geduld en dat was duidelijk te merken aan haar.

Ryan Marston

Ze zei dat hij ook geweldig was en daarna gingen ze de paarden buiten zetten. Hij grijnsde een beetje en hij liep meteen met haar mee, hij vond het leuk om dit soort dingen weer te doen, om weer aan het werk te kunnen, zelfs de normale dingen leken opeens een stuk leuker. 'Hoe lang wil je hier nog blijven? Als we zelf iets willen bouwen, zal dat wel even duren, denk ik... blijven we tot die tijd hier?' vroeg hij nu. Hij vond het niet zo'n probleem, al hadden ze hier een stuk minder privacy zo.

John Marston

Het leek te werken, Zaphira leek wat op te beuren. Ze glimlachte naar hem en zei dat hij vreselijk lief was. John streelde even met zijn hand langs haar wang.
"Dat ben jij ook, Zaphira.." fluisterde hij zachtjes terug. Zij zei dat ze nog lang geen genoeg had van hem, hoe gevaarlijk het ook mocht zijn en daardoor grijnsde hij even.
"Ja.. We zullen ons niet gauw vervelen, ben ik bang.." reageerde John daar op. Hij haalde even diep adem. Wat zou hij toch graag een keer een rustig en stabiel leven leiden. Maar dat zat er niet in voor hem. Niet zo lang David er was. En niet zo lang er Maniakken rond liepen.

Ivo Wardle
Na een klein middagdutje, omdat hij natuurlijk zo'n zwaar en vermoeiend leven had. Zeker vandaag. Werd hij weer wakker en tikte zijn hoed weer recht op zijn hoofd.
Uiteraard was zijn leven niet serieus zo zwaar en vermoeiend. Vandaag was een beetje een inkakdagje. Hij ging weer recht staan en rekte zich een beetje uit. Hij moest ook nog wat doen vandaag. Hij moest in Armadillo nog het een en ander ophalen. Ze konden veel zelf doen in Perdido, maar ze waren niet voor niets een klein dorpje. Dus moest er ook vaak genoeg even heen en weer gereden worden naar de grotere stad.
Ivo liep als eerste naar de grote weide waar hij een van de koetspaarden uit de wei haalde. Zijn eigen paard was een drama voor de wagen, maar er stonden ook nog een paar paarden die wel fatsoenlijk voor de wagen konden lopen en wat hij mocht gebruiken voor dit soort ritjes. Hij zette het paard vast buiten de wei, borstelde deze, tuigde hem op en zette het dier voor de wagen. Een jonge dorpeling, toch al halverwege de pubertijd, hielp Ivo graag mee en hield al af en toe een oogje in het zeil als Ivo even weg was. Samen met verantwoordelijke volwassenen natuurlijk. Maar deze jongen hield nou ook even het paard vast, zodat Ivo nog snel het geld kon pakken uit het kantoor en daarna de wagen op kon om te vertrekken. Hij bedankte de jongen weer voor de hulp en vertrok dan naar Armadillo.

Jayne Marston

Hij kwam meteen met haar mee en ze gooide de stallen van de dieren open terwijl ze Ryan even aankeek. Ze dacht een tijdje na over zijn vraag terwijl ze verder liep en de hekken opende.
"Ja, ik wil hier wel blijven, tot het teveel wordt natuurlijk, als we ons niet meer kunnen aarden hier, dan gaan we wel ergens naar een hotel of iets dergelijks. Maar ik wil wel graag iets zelf bouwen,dat lijkt me echt fijn." Glimlachte ze hem breed toe.


Zaphira Dymund

Ze was lichtelijk huiverig wanneer hij langs haar wang streelde, maar na een paar seconden accepteerde ze het wel. Hij gaf aan dat zij ook vreselijk lief was en daardoor glimlachte ze hem toe.
Hij dacht ook dat ze zich niet heel erg gauw zouden vervelen. "Nee, dat klopt, maar goed overwint altijd het kwaad, John... ik hoop dat het bij ons ook zo is." Fluisterde ze tegen hem en ze keek hem eventjes aan.
"We komen er wel uit, ik ga wat verzinnen, het gaat goed komen, zeker weten." Knikte ze hem toe. Ze meende het ook uit de grond van haar hart, ze wilde dit niet meer en ze ging er echt wat op bedenken.

Ryan Marston

Ze wilde hier blijven, tot het teveel werd, dan gingen ze wel naar een hotel of iets dergelijks, maar ze wilde wel iets zelf bouwen, dat leek haar heel fijn. Hij knikte langzaam, voor de toekomst zou dat ook wel moeten. Ze konden niet eeuwig hier blijven of in een hotel en hij zag zichzelf niet weer ergens anders wonen. Hij wilde wel hier in de omgeving blijven. Hij bekeek de paarden even, zijn paard had hij achter moeten laten, helaas. Hij vond het jammer. 'Zullen we straks samen een stukje wandelen?' stelde hij nu voor.

Zaphira Dymund

Ze had haar eigen woorden ontzettend serieus genomen over het in de val lokken van David, ze kon er zelfs 's nachts niet van slapen, zo erg hield het haar bezig...
Ze zat nu midden in de nacht achter het bureau in de woonkamer met alleen het kleine nachtlampje aan. Een grote pot koffie aan haar zijde en ze zat daar voorovergebogen over een aantal papieren, ze krabbelde er wat op, tekende soms wat. Ze was hier ongelooflijk geconcentreerd mee bezig, het slokte veel van haar tijd op.


Jayne Marston

ze maakte zich vreselijk veel zorgen om Ryan, hij had het echt vreselijk zwaar gehad en ze onderschatte het flink, dat merkte ze duidelijk. Ze vond het echt afschuwelijk voor hem en wilde hem constant in de gaten houden, maar aan de andere kant werd ze erg gek van om zoveel in zijn buurt te zijn, want ze merkte wel dat ze ontzettend veel zin had in hem, ze wilde het alleen zo min mogelijk laten merken aan Ryan. Nu lag ze midden in de nacht wakker en staarde ze naar het plafond terwijl ze zachtjes zijn hand vastpakte.

Ryan Marston

Hij sliep elke keer best onrustig, hij kon er niets aan doen. Nu draaide hij automatisch naar Jayne toe en hij sloeg zijn arm om haar lichaam heen, als hij bang en onrustig was wilde hij wel wat toenadering zoeken, maar dat vond hij wel lastig als hij wakker was. het bleef eng, door wat er met hem gedaan was. Daardoor was hij echt heel bang geworden voor alles, maar het was vreselijk, want hij had er wel heel veel zin in, hij was echt maanden weg geweest, maar hij was te bang. Hij kreunde zacht, van angst en wat pijn, maar hij kroop nog dichter tegen haar aan.

Jayne Marston

ze merkte dat Ryan nog steeds wat onrustig was, hij kroop naar haar toe en sloeg zijn arm om haar heen. Ze keek naar hem en pakte hem zachtjes en voorzichtig vast. Hij kreunde en ze zag aan zijn gezicht dat hij pijn had. Daardoor beet ze even zachtjes op haar lip en streelde ze langs zijn wang. Ze vond het afschuwelijk om te zien dat hij pijn had, dat wilde ze ook echt niet... hij was haar veel te veel waard om pijn te hebben.Wat ze ook deed, ze kon de pijn bij hem ook niet weghalen, al zijn wonden waren schoon en bijna genezen, maar de pijn binnen in hem.... daar kon ze niets aan doen. Tranen gleden langzaam over haar wangen, hij was haar zo vreselijk dierbaar...

Ryan Marston

Hij ademde diep en trillend in en daarna schoten zijn ogen open, de angst was even te zien, maar dat zakte weer weg toen hij Jayne zag. Hij kalmeerde toen hij naar haar keek en hij streek heel voorzichtig langs haar wang. Ze had gehuild. Kwam dat door hem? 'Heb ik je wakker gemaakt? Sorry... Niet huilen.' zei hij zacht tegen haar. Hij vond het heel pijnlijk om te zien dat ze verdrietig was, want dat raakte hem echt en hij wilde haar juist gelukkig zien.

Jayne Marston

Ryan schoot ineens wakker en ze liet hem los doordat ze zag hoe bang hij was. Hij kwam gelukkig weer een beetje bij en kalmeerde. Ze voelde zijn vingers langs haar wang strelen en hij vroeg of hij haar wakker had gemaakt, ze moest ook niet huilen. Voorzichtig pakte ze hem wat steviger vast.
"Nee, ik was al wakker.." Fluisterde ze hem toe. "Ik vind het zo vreselijk om te zien, Ryan... om te zien dat je nog zoveel pijn hebt en dat je ook zo bang bent... het doet me echt pijn, je betekent zo ongelooflijk veel voor me." Sprak ze hem heel erg zacht toe. "ik wil je zo graag vrolijk en gelukkig zien.."

Ryan Marston


Hij staarde haar even aan en hij pakte haar handen vast. 'Ik word echt wel weer vrolijk en gelukkig. Ik heb even tijd nodig, het komt echt wel weer, ik beloof het je.' Zei hij zacht, hij wilde niet dat ze bij hem weg ging omdat ze dacht dat het niet als vroeger ging worden. Dat zou hij echt heel erg vinden, want hij was gek op Jayne en hij wilde haar echt niet missen. Ze hield hem juist op de been. 'Maar als er iemand is die je wel gelukkig maakt nu.... dan snap ik dat wel. Ik wil vooral dat jij heel erg gelukkig bent, want al die maanden heb je gezocht.' Zei hij zacht. Hij voelde zich ook echt schuldig. Had ze echt al die tijd niks gedaan? wat als ze wel iemand anders was tegen gekomen? 'Is er iemand? Ik snap het wel als je iemand tegengekomen bent... Maar ik... Ik hou wel heel veel van je. Ik snap het wel als ik niet meer goed genoeg voor je ben. Als het verandert is... Ik weet alleen niet hoe ik zonder je verder zou moeten, jij bent alles.' Fluisterde hij nu met tranen in zijn ogen. Wat als hij nooit meer iets met haar kon doen? Wat als hij echt altijd bang bleef?

Jayne Marston

Ze voelde hoe hij haar handen pakte en ze glimlachte een beetje door zijn lieve woorden. Hij beloofde dat het goed kwam en dat vond ze fijn. Maar door wat er volgde, schudde ze haarh oofd.
"Ryan, doe niet zo gek!" Sprak ze hem meteen wat feller toe. Ze vond het echt niet leuk dat hij dit dacht. echt niet, want ze had het juist volgehouden voor hem. Ze had zich nergens anders mee bezig gehouden.
"Doe niet zo onzeker, alsjeblieft... ik heb niemand. Ik heb alleen jou en ik ben stapelgek op je en ik ben onwijs blij dat je weer terug bent. Ik maak me alleen vreselijk veel zorgen om je. Ik wil dat het goed gaat met je, want je hebt in zoveel ellende gezeten en je verdient het om gelukkig te zijn. Ik wacht op je, maak je daar maar geen zorgen over, want je bent mijn alles. Ik wil samen met jou een nieuw bestaan opbouwen. Ik vind het alleen zo naar om jou verdrietig te zien..." Legde ze aan hem uit en ze pakte zijn gezicht in haar handen.
"Ga daar nooit, maar dan ook echt nooit meer aan twijfelen." Zei ze hem doordringend.

Ryan Marston

Ze was heel duidelijk, hij moest dit niet denken, ze zou het nooit doen. Ze had op hem gewacht en ze zou ook altijd op hem wachten, hij moest niets anders denken. Hij knikte langzaam en hij voelde hoe ze hem vastpakte, daarna sloeg hij zijn armen heel langzaam om haar heen. Hij trok haar tegen zijn lichaam aan, hij was echt heel erg mager. Hij ademde diep in en hij kwam iets meer tot rust. ' Je bent zo lief... Ik ben echt gek op je... Het is gewoon, ik heb het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.' zei hij heel zacht tegen haar. ' Je verdient het perfecte en ik weet niet hoelang het duurt voor ik weer goed kan zijn. Goed genoeg... Verlang je dan niet naar meer?' Vroeg hij zacht. Hij bleef haar vasthouden en hij drukte nu even kort zijn lippen op die van haar, dit ging wel.

John Marston

Een aantal dagen later voelde hij zich alweer een stuk beter. In ieder geval leek zijn lichaam wat meer uitgerust te zijn. Natuurlijk zaten de verwondingen nog op zijn buik, maar tot nu toe leken die ook netjes te genezen en John had rustig aan gedaan.
Vandaag was hij het echt zat geweest om nog een dag stil te zitten in de boerderij en zich niet nuttig te kunnen maken. Hij was gewoon echt geen persoon die lang stil kon zitten. Hij wilde altijd gewoon bezig zijn. En daarbij voelde hij zich verantwoordelijk over deze boerderij, want die was van hem. Van hem en Amy, eigenlijk. Misschien was hij daarom nog wel meer om deze plek gaan geven.
Hij was begonnen met alle dieren naar buiten te laten. Daarna had hij een kruiwagen gepakt en een mestvork en was hij de paardenstallen uit gaan mesten. Hij merkte wel goed dat het hem nog best zwaar viel, er stond al gauw zweet op zijn voorhoofd en zijn conditie leek echt flink verslechterd. Maar dat zou vanzelf wel weer goed komen.