Red Dead Redemption

Jayne Marston

Zijn angst zakte langzaam weg toen ze tegen hem sprak. "He... het hoeft je niet te spijten... je hebt vast vreselijke dingen meegemaakt... ik snap wel dat je een nachtmerrie had." Fluisterde ze hem liefdevol toe. Hij zat helemaal te trillen en ze keek hem bezorgd en zorgzaam aan.
"Mag ik je vasthouden?" Vroeg ze hem nu heel erg zachtjes en ze keek hem liefdevol aan. Ze wilde er alles aan doen om hem te helpen, maar ze wist niet goed meer wat ze nog meer kon doen.

Ryan Marston

Ze zei dat het hem niet hoefde te spijten, hij had vast vreselijke dingen meegemaakt en ze snapte wel dat hij een nachtmerrie had, maar hij voelde zich er nog zwakker door. Ze vroeg heel zacht en liefdevol of ze hem vast mocht houden, ze was zo lief, hij kon het echt niet begrijpen. Hij was echt bang geweest dat ze iemand anders had gevonden, iemand waarmee ze kinderen kon krijgen zonder bang te worden dat ze iets zouden mankeren, iemand waarbij de rest het niet raar zou vinden omdat ze een relatie hadden. Hij aarzelde duidelijk, hij was echt bang, maar toch pakte hij haar hand vast. Als hij het zelf deed, ging het wel. Dan lukte het hem. Hij sloeg zijn arm om haar heen en hij trok haar tegen zijn magere lichaam aan. 'Ik heb je zo ontzettend gemist,' fluisterde hij, hij drukte heel erg zachtjes zijn lippen in haar hals, heel lief en breekbaar, eigenlijk totaal anders dan dat hij normaal was.

Jayne Marston

ze wachtte rustig af wat Ryan precies wilde en keek hem daardoor lief en rustig aan. Uiteindelijk pakte hij haar hand vast en sloeg hij zijn arm om haar heen. Ze werd tegen hem aangetrokken. Ze sloeg haar armen om hem heen en streelde zachtjes over zijn rug heen. Ze voelde zijn lippen in haar hals en glimlachte. "Ik jou ook... Heel erg.." Fluisterde ze zachtjes. "Je bent veilig bij mij, Ryan, echt, dat beloof ik je." Klonk haar stem liefdevol en ze streelde langzaam langs zijn wang met een lieve blik in haar ogen.

Ryan Marston

Ze sloeg haar armen om hem heen en hij ademde langzaam in, hij vond het nog steeds lastig, hij had het gevoel opgesloten te zitten, maar van Jayne kon hij heel veel hebben, hij vertrouwde haar heel erg. Ze had hem ook gemist en ze zei dat hij veilig was bij haar, ze beloofde het en ze streelde langs zijn wang. Hij drukte nu zacht zijn lippen op die van haar, wat onwennig, maar vooral heel lief. Hij hield haar dicht bij zich, hij trilde wel lichtjes door alle verwarrende gevoelens, maar het voelde wel fijn om haar weer dichtbij zich te hebben.

John Marston

De volgende ochtend werd hij zwetend wakker. Hij voelde zich loom en wat afwezig. Moeizaam haalde hij zijn hand langs zijn voorhoofd om het zweet weg te vegen. Daarna kwam hij langzaam ietsjes overeind. Steken trokken door zijn buik, maar hij zette door. Toen hij eenmaal overeind stond vielen de pijnlijke steken wel weer mee en speelde alleen de duizeligheid op. Ietwat wankel liep hij richting de keuken en pakte daar een glas met water. Terwijl hij tegen het aanrecht aan steunde, nam hij rustig wat slokken. Zijn keel was namelijk kurkdroog en hij had dorst.

Jayne Marston

Ze was al heel erg vroeg wakker geworden en ze keek weer naar Ryan. Het was zo vreemd om ineens weer naast hem te liggen, ze was het gewoon echt niet meer gewend. Ze was ook niet eer het oude ritme gewend... Langzaam kwam ze overeind uit het bed, ze gaapte even en luisterde naar de koeien die duidelijk vroegen om hun eten.
Ze trok haar kleding aan en drukte een kusje op de wang van Ryan. "Ik ga even de dieren verzorgen." Fluisterde ze zachtjes tegen hem, hopend dat hij er een beetje iets van meekreeg.
ze liep zachtjes naar beneden toe, Bandit kwam meteen kwispelend op haar af. "Kom vriend, we gaan eerst de rest voeren, daarna is het jouw beurt." Grijnsde ze. Samen met de hond liep ze naar buiten en zachtjes fluitend ging ze aan het werk. ze vond het heerlijk om te doen en zoals ze zo bezig was, leek ze echt op haar vader.
Een uurtje later was ze klaar en stapte ze weer naar binnen toe. ze gaf Bandit vrolijk zijn eten en daarna keek ze op, ze zag beweging in de keuken. Langzaam liep ze erop af. "Pap!" Zei ze meteen toen ze haar vader zag. "Jemig, doe je voorzichtig?" Vroeg ze hem mompelend en ze keek hem bezorgd aan.
"Je had toch aan die vrouw kunnen vragen of ze wat drinken voor je zou pakken? Oh nee, die slaapt natuurlijk... mama had altijd een glaasje water voor je klaar staan..." Ze klonk bitter, maar ze was de afgelopen tijd ook enorm verbitterd toen ze alleen had rondgezworven, op zoek naar Ryan.

Ryan Marston

Hij hoorde vaag wat Jayne zei en hij knikte langzaam, hij vond het eigenlijk allemaal wel prima. Hij was allang blij dat ze bij hem was, ze mocht verder doen wat ze wilde, natuurlijk. Hij kwam na een tijdje wel iets overeind, hij voelde dat hij honger had, niet zo gek ook, hij had al die tijd bijzonder weinig gegeten en helemaal niets toen hij hier was gekomen, al had hij ook geen hap door zijn keel kunnen krijgen. Hij trok wat schone kleding aan en daarna liep hij naar beneden, het voelde wel wat raar om hier te zijn, die nieuwe vriendin van John, hij wist ook nog niet echt wat hij daar van moest vinden, hij wist dat Jayne er echt moeite mee had en daarom mocht hij haar automatisch ook niet echt, maar zijn tante was hier ook nog en die mocht hij graag, dus dat maakte het goed. Hij liep de keuken in en hij pakte een glaasje water en wat vruchten, meer kreeg hij toch niet weg, waarschijnlijk. Daarna liep hij de woonkamer in.

John Marston

Zijn benen voelde alsof hij er elk moment doorheen kon zakken, maar hij hield zich sterk en dronk rustig het glas leeg. Hij zette net het glas weg toen Jayne plotseling verscheen. Ze keek hem bezorgd aan en vroeg of hij wel voorzichtig deed.
"Ja.. Ja, het gaat wel.." reageerde hij gedempt. Hij glimlachte zwakjes, al trok die glimlach volledig weg toen Jayne begon over Zaphira. Ook begon ze over Amy, iets wat hem recht in zijn hart stak. Hij zou nooit over haar dood heen kunnen komen en voelde zich elke dag nog enorm schuldig. Moeizaam slikte hij even en keek Jayne doordringend aan, zijn gevoelens wegslikkend.
"Ze heet Zaphira," klonk zijn stem nu een beetje schor. Daarna draaide hij zich van haar weg en begon wankel weer terug te lopen richting de bank. Zijn hoofd vol gedachten. Soms had hij gewoon het gevoel dat hij alles in zijn leven fout deed. Dat hij het voor andere mensen moeilijk maakte. En dat terwijl hij juist altijd het beste voor iedereen wilde. Zachtjes zuchtte hij en liet zich met een verbeten gezicht van de pijn weer op de bank neerzakken. Eigenlijk had hij zin om Spartan op te zadelen en met de hengst de bossen in te gaan. Even rust, even zijn hoofd leegmaken. Maar dat zou nu niet lukken.

Jayne Marston

Ryan kwam heel even de keuken in, ze zag hem een glaasje water pakken en wat fruit, daarna liep hij weer naar de woonkamer toe. Ze had eventjes wat zwakjes naar hem geglimlacht.
Haar vader reageerde dat het wel ging met hem en ze bleef hem bezorgd aankijken, ook kon hij duidelijk haar woorden over zijn vriendin niet waarderen. Ze keek even naar de grond, ze was te ver gegaan. "Sorry, pap." Mompelde ze nu en ze ondersteunde hem terug naar de bank. Zaphira werd net wakker en kwam langzaam overeind. John kwam naast haar te zitten en ze vroeg zacht en bezorgd aan hem hoe het ging.
Jayne zuchtte eventjes en liep naar de keuken, ze had geen zin om met de vrouw samen in één ruimte te zijn.

Ryan Marston

Hij keek naar Jayne, de vriendin van John werd wakker en ze vertrok meteen, daardoor zette hij de spullen weg en kwam hij overeind, hij liep achter haar aan en hij pakte haar hand vast. 'Hey, kom eens,' zei hij zacht. Hij sloeg zijn armen kort om haar heen en daarna nam hij haar mee naar buiten, dat was wat makkelijker praten. Hij ging op het bankje zitten en hij keek naar Jayne. 'Ik weet dat het je pijn doet, dat is ook heel logisch. Hij lijkt gelukkig te zijn, Jayne. Weet je nog dat niemand achter onze relatie stond? Weet je nog hoe veel pijn dat deed? Misschien moeten we haar een kansje geven...' zei hij zacht, hij streek langzaam over haar rug heen.

John Marston

"Het is al goed.." reageerde hij zachtjes op de excuses van Jayne. Ook zag hij Ryan verschijnen, die even later Jayne mee naar buiten nam. Ergens voelde dat wel fijn, er hing namelijk overduidelijk een spanning als Jayne in dezelfde ruimte was als Zaphira. John zuchtte zachtjes. Hij wilde gewoon zo graag dat die twee door één door konden. Hoe kon hij ooit zijn relatie in stand houden als zijn kinderen het niet zouden accepteren? Dat kon hij niet. Hij wilde niemand verliezen. Hij had al genoeg mensen in zijn leven verloren.
Zaphira vroeg hem zachtjes hoe het ging. Hij glimlachte zwakjes naar haar. "Ja, wel goed.." reageerde hij gedempt. Daarna kwam ook Selena binnen lopen. Ze keek verrast toen ze zag dat John wakker was.
"John!" klonk ze opgewekt. Ze sprong naar hem toe en drukte een kus op zijn wang. "Oh, ik ben zo blij dat je weer wakker bent! Er is niks aan als je buiten bewustzijn bent," lachte ze. "Hoe voel je je?"
John grijnsde een klein beetje. Selena was altijd zo positief en opgewekt. "Het gaat goed," knikte hij langzaam. Het was ondertussen al de derde keer dat hij dat zei. Selena glimlacht nu breed.
"Super!" reageerde ze. "Ik wil straks wel even je wonden controleren hoor, het moet niet gaan ontsteken, dan wordt het alsnog link." Selena legde haar hand nu op Johns voorhoofd.
"Hmm, geen koorts denk ik. Dat is goed. Als je denkt dat je koorts heb moet je het meteen zeggen hoor."
John keek even grijnzend naar Zaphira en daarna terug naar Selena. "Het komt wel goed, Selena.. Het komt wel goed.."

Jayne Marston

Ryan kwam achter haar aan, ze was vergeten hoe fijn het was als iemand er altijd voor je was. Ze werd eventjes door hem geknuffeld en daarna mee naar buiten genomen. Ze ging naast hem zitten en luisterde naar hem.
“Dit is anders, Ryan… altijd als ik naar papa kijk dan is het net of ik mama nog naast hem zie, ik zie de dingetjes die ze altijd zo leuk vond aan hem en wat ze haatte. Ik zie ook wat hij probeert te verbeteren, omdat ze het vroeger zo haatte. Nu is zij er… nu zal de herinnering aan mama steeds minder worden tot we haar zijn vergeten… ik wil haar niet vergeten, Ryan… ik wil haar voor altijd in mijn hart houden.” Een eenzame traan rolde over haar wang heen.



Zaphira Dymund

De kamer lichtte meteen op wanneer Selena naar binnen toe kwam. Ze was echt vrolijk en dat had meteen effect op haar. Ze liet haar eventjes haar gang gaan met John en bekeek haar eventjes. Ze grijnsde door de bezorgdheid die ze had over John. Ze bleef wel zachtjes de hand van John vasthouden en streelde er met haar vingers overheen. Ze zag hem even grijnzen door de woorden van Selena en ze gaf hem een knipoog.
"Wees blij dat ze er tenminste verstand van heeft." Grinnikte ze John toe en ze streek met haar vingers eventjes door zijn haren heen.

Ryan Marston

Door wat ze nu zei slikte hij langzaam, hij was ook gehecht aan Amy, hoewel ze altijd streng was geweest voor hem, had hij haar enorm gemogen, hij zag haar ook liever aan de zijde van John, maar dat was verleden tijd, nu moesten ze naar de toekomst kijken. Hij trok haar bij zich op schoot en hij sloeg zijn arm om haar heen, terwijl hij met zijn hand de traan wegveegde. 'Het is logisch dat je verdrietig bent, dat zal hij ook begrijpen,' zei hij zacht en lief tegen haar. Hij drukte kort zijn lippen op die van haar. 'Misschien moeten we gewoon kijken hoe het loopt... misschien is ze wel goed voor hem en als dat niet zo is, merken wij dat snel genoeg. Ze is geen vervanging van jouw moeder, dat zal ze ook nooit worden,' zei hij zacht. 'We zullen haar nooit vergeten, echt niet. Dat gaat niet gebeuren,' zei hij daarna.

John Marston

Zaphira bleef zijn hand vasthouden en streelde er met haar vingers overheen. Het voelde fijn om met haar samen te zijn. Hij hield van haar. Dat kon hij niet zomaar stoppen.
"Ja, dat ben ik ook zeker," grijnsde hij toen Zaphira zei dat hij blij moest zijn dat Selena er verstand van had. "Ze heeft mij vaak genoeg weer te been geholpen." Nu glimlachte hij even naar zijn zusje.
"Ja, dus alsjeblieft doe geen gekke dingen en hou jezelf even koest voor een tijdje. Ik wil geen non-stop verpleger blijven hier,"   sprak Selena nu. Haar gezicht was eerst vrij serieus, want ze meende het wel, John kon soms zo enorm hard voor zichzelf zijn. Maar daarna grijnsde ze lichtjes.
"Ik pas wel op," grinnikte John terug. Hij ging even verzitten en klemde zijn kaken op elkaar door de pijnscheuten. Selena keek hem nog even aan en draaide toen om en liep de boerderij uit, ze zou even een rondje doen buiten om te kijken of alles nog op orde was bij de dieren. Niet wetend dat Jayne dat al gedaan had.

Zaphira Dymund

Hij was zeker blij dat Selena er verstand van had want ze had hem vaak genoeg weer op de been geholpen. "Jouw zusje is een geweldige vrouw." Grijnsde ze en ze keek Selena eventjes aan. Ze mocht best wel wat waardering hebben voor al de dingen die ze deed.
Selena wilde alleen geen non-stop verpleger zijn voor John, dus hij moest zich koest houden. "Ik zal mijn best doen om hem niet uit het oog te verliezen." Glimlachte ze haar lichtelijk toe. Ze zou echt keihard zijn best doen om deze eigenwijze man een beetje in het gareel te houden en te beschermen.
Selena ging niet veel later naar buiten toe en Zaphira kwam wat dichter bij John zitten weer.
"Waarom ben je me daar gaan halen? Je wist dat het een val was..." Fluisterde ze nu zachtjes tegen hem.


Jayne Marston

Ryan trok haar bij zich op schoot en ze legde haar hoofd tegen hem aan. Hij veegde haar traan weg en ze keek naar hem. Hij vond het logisch dat ze verdrietig was, dat begreep hij ook wel. Ze kreeg een kusje van hem en hij zei dat ze moest kijken hoe het zou lopen. Daardoor knikte ze eventjes. "Ik vind het gewoon moeilijk." Sprak ze. Soms had ze gewoon een idee in haar hoofd en dan wilde ze niets anders. Dan wilde ze alleen dat ene.
"Hoe kunnen we er dan voor zorgen dat we haar niet vergeten?" Vroeg ze hulpeloos aan Ryan.

Ryan Marston

'Ik snap dat het moeilijk is, dat is heel erg logisch, dat vind ik zelf ook, voor jou moet het nog veel zwaarder zijn, maar je bent niet meer alleen. We kunnen het nu samen doen. Daardoor zorgen wij er ook voor dat we haar niet vergeten. We kunnen elke dag even over haar praten, over wat we ons herinneren, wat we missen. Zou je dat fijn vinden?' vroeg hij zacht. Misschien hielp het haar wel om er elke dag eventjes bij stil te staan. Hij drukte zachtjes zijn lippen in haar hals en daarna keek hij haar weer aan. 'Zullen we anders samen de dieren even doen of was je al klaar?'

John Marston

Hij keek Selena na en merkte dat Zaphira nu dichterbij hem kwam zitten. Ze vroeg hem waarom hij haar was komen halen in Rio Dondono, hij wist dat het een val was. John keek haar aan.
"Ik kon jou daar toch niet laten zitten? Dat zou ik mijzelf nooit kunnen vergeven. En ik heb er geen spijt van gehad, hoor," glimlachte hij. Zachtjes kneep hij in haar hand. Hij was echt heel erg blij met haar. Na de dood van Amy was hij enorm eenzaam geweest en had hij gemerkt dat het leven echt niet zo rooskleurig meer was. Alles en iedereen ging door, behalve hij. Nu had hij ook een beetje het idee dat hij weer leefde. Al zou hij Amy nooit vergeten, echt nooit. Hij zou ook altijd van haar blijven houden.

Selena Marston

Ze deed even een gauw rondje door de stallen. Echter leek bijna alles al gedaan. Selena ging er vanuit dat Jayne of Zaphira dat wel gedaan had. John zag ze dat nog niet zo doen. Zelfs met zijn koppige gedrag niet. Dan zou hij van zijn stokje gaan.
Bij de paarden bleef ze even staan en aaide ze Delhi, haar lieve merrie. Ze fluisterde wat woordjes naar het paard en liep toen door naar haar kleine witte ezeltje, Whitney. Dat beestje had ze eigenlijk pas sinds kort. Maar ze vond het echt een super schattig en lief dier.
Ze gaf beide dieren nog een extra hapje hooi en verliet de stallen toen aan de achterkant. Rustig, met haar handen in haar zakken, liep ze naar de achterkant van het erf. Daar waar het graf van Grey al jaren lag. Maar nu ook het graf van Amy. Selena kwam er elke dag als ze op de boerderij was. Ze had net zoveel om Grey gegeven als ze om John gaf. Zijn dood had echt zoveel impact op haar gehad.
Eerst stond ze even stil bij het graf van Amy, fluisterde zacht wat woordjes over hoe het met John ging, omdat ze het gevoel had dat Amy dat fijn zou hebben gevonden. Ze legde de bloemen weer even netjes neer op het graf en liep toen naar het graf van Grey, waar ze neerknielde en naar de versleten grafsteen staarde met zijn naam erop. Grey Marston. Een brok ontstond in haar keel. Dat gebeurde nog elke dag als ze hier zat.

Jayne Marston

Ze luisterde naar Ryan en haalde even diep adem door zijn lieve woorden. Ze zouden het samen doen en ze konden elke dag over haar moeder praten. “Ja, dat lijkt me wel fijn…” Fluisterde ze zachtjes tegen hem. Ze voelde zijn lippen even in haar hals en luisterde naar zijn vraag. “Ik was al klaar. Ze moeten zo alleen nog even naar buiten.” Glimlachte ze hem toe. Ze keek naar hem en streelde langs zijn gezicht.
“Wil je me nog vertellen wat er allemaal met je is gebeurd?” Vroeg ze hem zacht en voorzichtig.


Zaphira Dymund

Hij glimlachte naar haar en zei dat hij het zichzelf nooit zou vergeven als hij haar daar liet zitten en hij had er ook geen spijt van. Ze glimlachte daardoor naar hem. "Het is niet voor iedereen zo vanzelfsprekend, John... maar ik vind het echt heel lief van je. Het betekent heel veel voor me, al wil ik er liever niet vanuit gaan dat je me altijd red. Het wordt allemaal steeds heftiger... je broer wordt steeds gemener." Fluisterde ze nu tegen hem. Zachtjes drukte ze een kusje op zijn lippen.

Ryan Marston

Ze zou het fijn vinden om er elke dag even over te praten en hij knikte langzaam, dan zouden ze dat doen, hij hielp haar heel erg graag. Ze vertelde dat ze al klaar was, maar dat ze zo nog wel naar buiten moesten. Hij knikte nog eens, maar hij keek haar weer strak aan door wat ze vroeg. Hij slikte even, het was niet echt leuk om te bespreken, hij schaamde zich zelfs heel erg. 'Het is... Het is nogal gênant.' gaf hij uiteindelijk moeizaam toe. ' Ze hebben mij op elke mogelijke manier mishandeld. soms werd ik geslagen, soms kreeg ik voor een hele lange tijd niets te eten en elke avond kwam er een andere man bij mij.' Mompelde hij heel zacht. Hij werd er misselijk van als hij er aan dacht. ' Zullen we de dieren buiten zetten?' Vroeg hij daarna heel zachtjes aan haar.

John Marston

Hij keek Zaphira diep in haar ogen aan. Ze zei dat het niet vor iedereen zo vanzelfsprekend was, ze vond het echt heel lief van hem en het betekende veel voor haar. Hij knikte daardoor langzaam en glimlachte lichtjes. Toen ze over David begon trok zijn glimlach langzaam weer weg. Hij werd steeds erger. En dat was waar. Alsof hij elke dag meer wrok tegen hem had. En hij leek nooit op te geven.
"Hij zal er nooit mee stoppen.." mompelde John zachtjes. "Hij zal doorgaan tot het moment dat ik.." hij slikte de woorden in en schudde zijn hoofd langzaam. De ene keer mishandelde David hem geestelijk heel erg, door alles om hem heen en waar hij om gaf kapot te maken. En de andere keer was het lichamelijk. John zuchtte even zachtjes en voelde nu Zaphira's lippen op die van hem.

Jayne Marston

Hij sprak zachtjes tegen haar dat het nogal gênant was en daardoor keek ze hem eventjes doordringend aan. Ze vroeg zich echt af wat er met hem gebeurd was. Ze luisterde naar hem en gaf aan wat er allemaal gebeurd was. Tranen ontstonden langzaam in haar ogen. "Wat deden ze?" Vroeg ze haast ademloos en ze streelde langs zijn wang heen met een bezorgde blik in haar ogen. Hij wilde de dieren buiten zetten en ze knikte langzaam, maar ze bleef nog wel op zijn schoot zitten en streek zachtjes langs zijn wang.



Zaphira Dymund.

Hij keek diep in haar ogen en ze keek naar hem terug met een zachte en liefdevolle blik. Hij mompelde dat David nooit zou stoppen, hij zou doorgaan. John zweeg bij de laatste woorden, maar ze wist heel erg goed wat hij bedoelde. Ze knikte alleen maar eventjes en keek vervolgens bedachtzaam naar de grond.
"We moeten hem op zien te sluiten, John, hem in een val zien te lokken zodat we hem in een van de dorpjes in een cel kunnen opsluiten en hem zwaar laten bewaken." Sprak ze hem zacht toe en ze keek weer even naar hem.
"Wat was Amy eigenlijk voor een vrouw?" Die vraag wilde ze eigenlijk al heel erg lang stellen, maar ze durfde het niet zo heel erg goed, maar nu ze zijn dochter zo zag, was ze er toch wel heel erg nieuwsgierig naar. Leek ze erop? Of waren ze juist compleet verschillend?

Ryan Marston

Hij zag dat ze tranen in haar ogen kreeg en ze vroeg wat ze deden, daardoor slikte hij even. Ze streek langs zijn wang, eigenlijk wilde hij er niet meer over vertellen, maar hij wist dat hij eerlijk moest zijn tegen Jayne, anders zou ze hem niet begrijpen. Anders zou ze niet begrijpen dat hij af en toe zo bang was. Ze knikte wel, maar ze bleef zitten en ze streek nog steeds langs zijn wang. Hij keek weer in haar ogen en hij glimlachte zwakjes, hij was moed aan het verzamelen om het te vertellen. 'Ze deden alles bij mij, Jayne. Het was vreselijk, echt vreselijk,' fluisterde hij uiteindelijk. Hij deed zijn best om zich groot te houden, maar zijn stem trilde. Hij werd zo misselijk dat hij het kokhalzen nog maar net tegen kon houden. 'Het deed vreselijk veel pijn,' fluisterde hij.

John Marston

Hij zuchtte zachtjes. Zaphira zei dat ze David in de val moesten lokken, hem moesten laten opsluiten. Daardoor glimlachte John even waterig. "We hebben al zoveel geprobeerd.." sprak hij toen gedempt. "Hij heeft overal connecties. En koopt iedereen om.." John schudde zijn hoofd langzaam.
Ineens begon ze over Amy. John keek haar aan. Ze vroeg wat voor vrouw Amy was geweest. John glimlachte toen hij aan Amy dacht.
"Ze was lief, zorgzaam, stoer, sterk, mooi.." sprak hij glimlachend. "Net zoals jij."

Jayne Marston

Hij keek in haar ogen en ze zag aan hem dat hij in eerste instantie niet leek te willen zeggen wat er was gebeurd. Daarna vertelde hij. Ze hadden alles bij hem gedaan en het was vreselijk. Ze hadden hem heel veel pijn gedaan. Ze beet op haar lip en knuffelde hem nu even zachtjes.
"Het zal nooit meer gebeuren, lieve Ryan... ik zal je beschermen, niemand zal je meer meenemen." Fluisterde ze nu heel lief tegen hem en ze drukte haar lippen zacht op zijn wang. Nu begreep ze ook echt wel dat hij vreselijke nachtmerries had.



Zaphira Dymund

John gaf aan dat hij alles al had geprobeerd, David had overal connecties en kocht iedereen om. "Ik ga wat verzinnen, John, laat mij maar een tijdje nadenken. Hij komt achter slot en grendel, voorgoed." Klonk haar stem vastberaden tegen haar vriend en ze keek hem met een doordringende blik eventjes aan.
Hij glimlachte wanneer ze naar zijn vrouw vroeg en begon te vertellen hoe ze was, hij voegde eraan toe dat ze net zoals Zaphira was, daardoor kleurde haar wangen een beetje rood.
"Ik houd van je." Fluisterde ze lief tegen hem, ze werd echt warm van deze lieve woorden, ze wist hoe zeldzaam ze waren uit de mond van John.
"Dus dan zou ik toch ook op den duur wel met Jayne om kunnen gaan?" Vroeg ze nog met een kleine glimlach. Ze wilde wel laten zien aan John dat ze het echt wilde proberen.

John Marston

Hij glimlachte toen Zaphira zei dat hij haar even een tijdje moest laten nadenken. David zou achter slot en grendel komen, voorgoed. Wie weet. Wie weet zou John ooit van hem af zijn. Maar veel vertrouwen had hij daar niet in. De twee broers vochten al jaren tegen elkaar.
Zaphira's wangen werden een beetje rood toen hij zei dat Amy ongeveer net zo was als zij. Daarna zei ze dat ze van hem hield.
"Ik hou ook van jou.." fluisterde hij terug, waarna hij zachtjes een kus op haar lippen drukte. Daarna keek hij haar weer aan.
"Ja, Jayne draait wel bij, denk ik. En hoop ik," glimlachte hij. Hij hoopte het echt heel erg. Want hij zou het echt niet volhouden als er constant een spanning was tussen die twee.