Red Dead Redemption

Jayne Marston

"Sorry, Ryan, ik wil gewoon het allerbeste voor je... ik wil niet dat je eenzaam bent, ik wil dat je altijd zo vrolijk kan zijn als je soms bij mij kan zijn." Vertelde ze hem nu zacht. Ze voelde zijn hand op haar gezicht en hij zei dat ze het niet moest doen, hij wilde het niet moeilijk voor haar maken.
Ze kreeg nu tranen in haar ogen. "Ik wil je geen pijn doen... echt niet... ik wil het beste voor je... en als dat dan toch betekent dat het met mij is..." er gleed over haar ene wang een traan.

Ryan Marston

Ze wilde het beste voor hem en ze wilde dat hij altijd zo vrolijk was als hij soms met haar was, daardoor glimlachte hij zwakjes. Hij zag haar tranen in haar ogen krijgen en door wat ze zei keek hij haar doordringend aan. ‘Ik wil ook het beste voor jou. Niets liever dan dat, Jayne. Echt niet… Ik wil niet dat je iets doet voor mij, zeker niet als het iets is waar ik zelf nog niet eens van weet wat het is… ik geloof alleen niet dat er niets is, want als ik dat had gedacht, had ik nooit mijn verwarring uitgesproken. Ik begrijp wel dat dit voor ons allemaal heel lastig is, zeker in deze situatie en omdat we familie zijn. Maar ik denk wel dat het belangrijk is dat we er over nadenken en duidelijk zijn tegen onszelf, hoe pijnlijk en moeilijk dat dan misschien ook is. Als blijkt dat jij echt niets voor mij voelt, dan is dat dan maar duidelijk en blijven we gewoon goede vrienden…’ zei hij nu tegen haar. Misschien kwam hij er zelf ook wel gewoon achter dat het niets was en dat hij gewoon in de war was door alles, het kon goed. Toch geloofde hij echt niet dat het niet niks was. Heel zacht drukte hij zijn lippen op die van haar en zoende hij haar, het zou de laatste keer zijn tot er meer duidelijkheid was tussen hun, maar nu wilde hij gewoon kijken wat het teweegbracht, vooral bij zichzelf.

Jayne Marston

HIj gaf aan dat hij ook het beste voor haar wilde, zo kwamen ze natuurlijk geen stap verder. Hij wilde niet dat ze iets deed voor hem, zeker niet als hij niet wist wat het was. Het was te verwarrend voor hun allebei. Ze moesten erover nadenken en anders bleven ze gewoon goede vrienden.
Ze knikte daardoor een beetje. Ze wist vanzelf op wat voor manier ze Ryan zag en dan zou ze dat hem duidelijk maken.
Ze werd weer door hem gezoend, heel zacht en ze zoende hem net zo zacht terug.

Ryan Marston

Ze leek het wel met hem eens te zijn en ze ging mee in de zoen. Het was heel zachtjes en klein, maar daardoor eigenlijk wel heel erg fijn. Hij legde zijn handen voorzichtig tegen haar gezicht aan en hij bleef haar zoenen, hij deed zijn best om dat steeds iets gevoeliger te doen. Hij probeerde zich bewust te zijn van wat dit met hem deed, maar dat ging nog niet helemaal ,het was nog steeds te verwarrend. Hij voelde heel erg veel aantrekkingskracht, maar dat had hij altijd al gehad en er was toch iets anders. Het was gewoon moeilijk van elkaar te onderscheiden, zeker omdat er eigenlijk altijd meteen lust bij kwam kijken, nu ook. Hij stopte de zoen en hij keek haar even aan, zijn blik doordringend, maar vol met gemengde gevoelens.

Jayne Marston

Ze vond de zoen heel erg fijn eigenlijk, maar ze wist niet precies wat ze ermee moest. Het was fijn, maar voelde ze er ook echt wat bij? Ze wist het niet zo goed... Na de zoen keek Ryan haar doordringend aan, ze glimlachte een beetje naar hem en omhelsde hem nog een keer.
"Het komt uiteindelijk allemaal goed, Ryan, ik weet het zeker. We komen hier wel uit, we vinden wel een oplossing samen." Vertelde ze hem zachtjes en vol vertrouwen in hem en in haarzelf.

Ryan Marston

De manier waarop ze sprak zorgde ervoor dat hij nu degene was die tranen in zijn ogen kreeg en hij kon zich niet herinneren wanneer de laatste keer was dat hij dat gehad had. Hij leunde tegen haar aan in de omhelzing en hij sloot zijn ogen. ‘Dat denk ik ook wel…’ zei hij zacht, zijn stem klonk schor en trilde een beetje. Hij liet haar weer los en hij ademde diep in. ‘Gaan we terug?’ vroeg hij nu, nog steeds heel zacht. Hij was echt een beetje van slag door alles.

Jayne Marston

Ze merkte aan hem dat het hem heel wat deed. Hij dacht ook dat ze hier wel uitkwamen. Ze glimlachte lichtelijk en keek hem weer aan. Ze streek even langs zijn gezicht.
"Waarom maakt dit je zo emotioneel?" Vroeg ze heel erg zacht aan hem. Ze zei alleen maar dat ze er samen uit zouden komen. Hij vroeg haar of ze weer terug gingen.
"Wil je dat graag?" Vroeg ze aan hem, ze vond het zelf niet erg om nog even verder te lopen.

Ryan Marston

Ze streek langs zijn gezicht en daardoor glimlachte hij zwakjes. Ze vroeg voorzichtig waarom hij hier zo emotioneel van werd. ‘Ik ben altijd alleen geweest en iedereen om mij heen ging dood. Altijd. Jij bent nu zo dichtbij en je bent zo verschrikkelijk lief, ondanks dat ik dat helemaal niet altijd ben, ben jij het wel en dat doet mij gewoon heel erg veel…’ fluisterde hij zacht tegen haar. Hij was enorm eerlijk en open tegen haar, omdat hij zich verplicht voelde. Hij wilde hier uitkomen en daarvoor moesten ze allebei heel erg eerlijk zijn. Ze vroeg of hij graag terug wilde en hij haalde voorzichtig zijn schouders op. ‘We kunnen ook nog wel even doorlopen…’ zei hij zacht.

Jayne Marston

Hij vertelde hoe het zat. Hij was altijd alleen geweest en iedereen om hem heen ging dood, ze was nu zo dichtbij hem en ze was verschrikkelijk lief voor hem. het deed hem gewoon heel erg veel. Daardoor hield ze hem nog iets steviger vast.
"Ik vind jou ook eigenlijk altijd wel lief." Glimlachte ze nu, ze vond het fijn dat hij zo vreselijk eerlijk was tegen haar over alles. Naar zijn idee konden ze nog wel even doorlopen. Ze knikte en pakte nu alleen zijn hand vast en liep nog een stukje verder.

Ryan Marston

Ze zei dat ze hem eigenlijk ook altijd wel lief vond en daardoor glimlachte hij zwakjes. Hij werd nog wat steviger vastgehouden, daarna liepen ze weer verder. Ze pakte zijn hand vast en langzaam zette hij zijn passen en voelde hij de pijn door zijn been trekken, maar hij zette gewoon door. Hij wilde weer alles kunnen. Hij kneep zachtjes in haar hand en hij keek met een glimlachje opzij naar haar. Hij keek wel al snel weer voor zich, omdat het hem moeite koste om zijn evenwicht te houden en om op te letten waar hij liep.

Jayne Marston

Ze merkte wel dat hij pijn had en daardoor sloeg ze haar arm inmiddels om zijn middel heen en ondersteunde hem.
"Je blijft toch echt verschrikkelijk eigenwijs." Mopperde ze een beetje op hem, ze vond het leuk om hem te plagen.
"We kunnen wel naar het meertje lopen, dan kun je daar even uitrusten en gaan we daarna weer terug." Opperde ze nu.

Ryan Marston

Hij bleef verschrikkelijk eigenwijs en daardoor keek hij even opzij naar haar met een grijnsje op zijn gezicht. ‘Jij toch ook?’ vroeg hij nu plagend aan haar. Ze zouden naar het meertje lopen en dan kon hij even uitrusten en konden ze daarna terug. Ze ondersteunde hem en hij leunde wat tegen haar aan, hij merkte gewoon dat hij moeizamer ging lopen, het deed eigenlijk bij elke stap meer pijn en hij kreeg het niet meer voor elkaar om niet mank te lopen, even uitrusten zou hem wel goed doen. Dan kon hij wel weer terug, nu voelde het bijna alsof hij nooit meer daar zou komen.

Jayne Marston

Ze grinnikte toen hij aangaf dat zij ook eigenwijs was en ze knikte. Ja, zij was zelf ook vreselijk eigenwijs. Maar dat maakte het juist zo leuk.
Hij liep een stuk moeilijker en ze keek bezorgd naar hem. "Red je het meer wel?" Wilde ze van hem weten. "En waag het eens om nu ineens niet eerlijk tegen me te zijn." Plaagde ze hem nu een beetje.

Ryan Marston

Ze vroeg of hij het meer wel zou redden en hij knikte langzaam. ‘Het gaat wel, we kunnen ook niet zomaar hier gaan zitten, we lopen gewoon door,’ zei hij tegen haar. Hij werd nog even door haar geplaagd en daardoor keek hij haar grijnzend aan. ‘Ik ben zo ontzettend eerlijk tegen jou geweest vandaag, dat is niet normaal meer…’ zei hij zacht tegen haar. Dat was voor hem ook zo. Hij liep heel moeilijk en hij leunde nog steeds zwaar op Jayne, maar hij bleef wel volhouden. Hij wilde gewoon ontzettend graag doorzetten om weer een stuk te kunnen lopen.

Jayne Marston

Het ging wel volgens Ryan, ze konden niet zomaar hier gaan zitten en ze zouden heel even doorlopen. "Oké, als jij dat wilt." Knikte ze nu. Hij zei dat hij zo ontzettend eerlijk tegen haar was, dat was niet normaal meer.
"Dus, nu is de eerlijkheid op?" Plaagde ze hem nu vrolijk. Ze bleef hem stevig ondersteunen. Na een tijdje kwamen ze dan toch echt bij het meertje uit en ze liet hem zitten op een omgevallen boomstronk.

Ryan Marston

Hij werd nog vrolijk door haar geplaagd en hij grijnsde even. ‘Nee, tuurlijk niet. Maar ik wil gewoon even doorlopen,’ zei hij tegen haar. Gelukkig waren ze er al en ze liet hem zitten, hij sloot zijn ogen meteen en hij haalde diep adem. ‘Het had niet veel verder moeten zijn…’ zei hij zacht. Hij had niet meer kunnen lopen, waarschijnlijk. Nu kon hij uitrusten en kon zijn lichaam wat tot rust komen. Hij staarde naar het meer, het was echt een prachtige plek en het zorgde ervoor dat hij weer wat rustiger werd. ‘Heb ik er nu voor gezorgd dat je ook heel erg in de war bent en je schuldig voelt, of valt het mee?’vroeg hij glimlachend aan haar.

Jayne Marston

"Ik weet niet zo goed wat ik allemaal voel." Sprak ze met een zachte zucht tegen Ryan. Ze ging naast hem zitten en trok het elastiek uit haar haren, ze begon het nu te vlechten terwijl ze nadacht.
"Ik heb het idee dat ik nu alleen maar meer voel voor je omdat ik het graag lijk te willen voor jou. Alsof het gevoel niet helemaal echt is.in de war ben ik wel, maar ik voel me niet echt schuldig." Legde ze uitgebreid aan hem uit. Ze knoopte het elastiekje om het uiteinde heen em was zo tevreden.

Ryan Marston

Ze gaf hem een uitgebreide uitleg en hij keek haar glimlachend aan. Zodra ze klaar was met het vlechten van haar haren sloeg hij zijn arm om haar heen en trok hij haar tegen zich aan. ‘Ik denk dat het voor jou vanzelf wel duidelijk wordt wat je voelt en of dat echt is of niet. Voor mij zal dat ook zo zijn. We moeten voor onszelf uitzoeken wat dit allemaal inhoudt en dan kunnen we kijken wat we daar mee willen. Ik wil niet dat je geforceerd opzoek gaat naar iets dat er niet is.’ Zei hij zacht tegen haar. ‘Je bent al ontzettend belangrijk en waardevol voor mij als goede vriendin en dat is voor mij ook genoeg, als blijkt dat er gewoon niet meer in zit. Maar als dat er wel is, moeten we een manier zoeken om daar mee om te gaan… ‘ zei hij zacht. ‘Ik ben blij dat jij je niet echt schuldig voelt, want dat is ook niet nodig, daarom moet je niet proberen gevoelens op te wekken voor mij die er niet zijn, want ik wil alleen maar het liefste dat jij heel gelukkig wordt… ook als dat met iemand anders is…’

Jayne Marston

Ze werd nu weer naar hem toegetrokken en met een glimlach sloeg ze ook een arm om hem heen. Hij legde uit wat ze moesten doen en daarbij knikte ze, ze wist dat hij gelijk had en ze zou het ook doen.
"We vinden er sowieso wat op." Knikte ze nu. Het liefste wat hij wilde was dat zij heel gelukkig werd. Daardoor glimlachte ze breder.
"Je bent een lieve man, Ryan, jij verdient ook het allerbeste." Vertelde ze. Ze had eigenlijk niet eens meer door dat hij alleen maar zo lief tegen haar was en niet tegen andere mensen.
"Zullen we maar eens over wat anders gaan praten, straks worden we nog depressief of zoiets." Sprak ze plagend.

Ryan Marston

Volgens haar zouden ze er sowieso wat op vinden. ‘Daar kan je niet zo zeker van zijn, want het is niet iets waar je zomaar een oplossing voor vindt,’ zei hij plagend tegen haar. Hij was een lieve man en hij verdiende ook het beste. ‘Ik ben niet zo lief als jij denkt, Jayne. Heb je wel eens gekeken naar hoe ik bij andere mensen ben?’ vroeg hij nu zacht aan haar. Hij kon dit niet tegen iedereen, alleen Jayne behandelde hem op een manier die er voor zorgde dat hij zo ook terugdeed en anders sprak ze hem terecht, waardoor hij wist hoe hij zich moest gedragen. Ze wilde over iets anders praten. ‘Zeg maar waar je het over wilt hebben, dan hebben we het daar wel over,’zei hij tegen haar.

Jayne Marston

"En toch ben ik er zeker van." Ze stak haar tong naar hem uit. Nu vertelde hij dat hij niet zo lief was als zij dacht, hij vroeg haar of ze wel eens gekeken had naar hoe hij onder andere mensen was. Ze haalde daardoor haar schouders even op. "Niet echt... aangezien je tegen mij gewoon lief en leuk doet." Sprak ze wat schaapachtig tegen hem. Ze grinnikte en leunde wat tegen hem aan.
Hij gaf aan dat ze moest zeggen waar ze het over wilde hebben, dan zouden ze het daarover hebben.
Ze rolde daardoor even met haar ogen. "Waarom krijg ik altijd die moeilijke keuze? Je weet dat ik altijd over een hoop dingen kan praten, maar wanneer je me dit vraagt, weet ik opeens helemaal niets meer. Zo irritant." Plaagde ze hem nu vrolijk.

Ryan Marston

‘Alleen maar omdat jij op de goede manier met mij omgaat, omdat ik veel om jou geef, jij bent de enige…’ mompelde hij tegen haar. Ze leunde tegen hem aan en hij hield zijn arm om haar heen, het voelde eigenlijk wel gewoon goed zo. Misschien ook wel te goed, hij wist het niet. Het was nog steeds verschrikkelijk verwarrend. Hij werd door haar geplaagd, waardoor er een glimlachje op zijn gezicht doorbrak. ‘Misschien moeten we zo maar gewoon teruggaan, ik ben wel weer wat bijgekomen en we kunnen ook gewoon daar praten, volgens mij is toch iedereen bezig en letten ze niet echt op ons,’ zei hij tegen haar. Misschien was dat maar goed ook, haar ouders zouden niet blij met hun zijn, waarschijnlijk. Misschien had haar moeder het wel meteen door dat er iets aan de hand was, hij hoopte het niet. Amy wist eigenlijk al veel te veel en hij sprak er liever niet over met haar. Hij kwam moeizaam overeind, zijn gezicht vertrok wat, maar verder was niet aan hem te zien dat het hem zo verschrikkelijk veel pijn deed.

Chris McCragh
In volle galop vloog Chris met zijn paard over het pad heen. Hij was net de bergen uit en hij spoorde het inmiddels al bezweette dier nog wat meer aan. Snelheid kon waarschijnlijk niet hoger, maar hij kon nu niet het risico nemen om de snelheid lager te laten zakken.
De maniakken hadden hun huisjes in het bos gevonden. Niet dat ze op zoek waren naar iets of iemand, maar het was waarschijnlijk een clubje maniakken geweest die zich verveelden, per ongeluk hun huisjes gevonden hadden en voor de lol alles zijn gaan afbranden, neerschieten en meenemen. Chris was de enigste die tot nu toe ontsnapt is, maar ze woonden dan ook niet met velen in de bergen. Tijdens het wegvluchten keek hij even achterom. Er leek niemand te volgen, maar zeker kon hij er niet van zijn. Wel zag hij de flinke, zwarte rookpluim tussen de bomen uit de lucht in gaan, gevolgd door enkele vlammen die net boven de bomen uit kwamen.
Hij keek weer voor zich en spoorde het paard nog een keer aan. Hij kende niet veel plekken waar hij naar toe kon vluchten. Eigenlijk kende hij maar 1 plek met betrouwbare mensen. Hij hoopte maar dat hij daar terecht kon en dat hij niet te veel problemen met zich mee nam. Bij een splitsing nam hij de route naar Armadillo, wetend dat voordat hij die stad zou bereiken de boerderij van de goede kant van de familie Marston zou bereiken.

Jayne Marston

Inmiddels was Ryan weer beter geworden. Ze had hem dan ook rustig naar huis gebracht en wanneer ze in de gaten had dat alles veilig voor hem was, was ze weer naar huis gegaan. Dat was nu twee of drie dagen geleden. Ze had in die dagen nagedacht, maar ze kwam er maar niet uit, ze wist niet wat ze wilde.
Het feit dat ze familie waren, hield haar daarin ook behoorlijk tegen.
Ze was nu heel rustig met haar paard aan het rijden naar Armadillo, ze neuriede zachtjes en voelde zich prima op haar gemak.


Amy Marston

Ze had haar paard dit keer helemaal schoongemaakt tot het witte prachtige dier helemaal glom, ze was er behoorlijk trots op en de merrie werd steeds aanhankelijker aan haar. Het zou nog even afwachten zijn, maar dan zou het dier sterk genoeg zijn om gedekt te worden door Spartan, iets wat ze heel erg graag wilde, maar eigenlijk nog moest vragen aan John.
Ineens merkte ze dat de paarden wat onrustig werden, ze stapte daardoor gespannen de stal uit met haar hand op haar revolver.
Er kwam iemand behoorlijk snel aan gegaloppeerd op zijn paard, ze zette haar hand boven haar ogen en tuurde naar het figuur, wie was dat?

Ryan Marston

Hij was blij dat hij gewoon weer kon werken, dat hij weer normaal kon functioneren zonder kapot te gaan van de pijn. Het zat allemaal nog niet helemaal goed, maar hij kon gewoon weer alles en dat was het belangrijkste. Hij was er heel erg blij mee, maar toch was het jammer dat hij nu weer alleen thuis was. Hij mistte het aardig op de boerderij, maar veel tijd om daar over na te denken had hij niet, want hij had echt ontzettend veel werk in te halen, hij was heel wat uur per dag bezig om alles bij te laten lopen en misschien was dat op dit moment ook wel goed, dan hoefde hij echt helemaal nergens over na te denken. Het beviel hem wel, al waren er toch momenten dat hij wat in de war was omdat hij geen idee had hoe het nou zat met al zijn gevoelens. Het was gewoon enorm verwarrend, maar een stuk makkelijker nu hij niet constant bij Jayne in de buurt was.