Red Dead Redemption

Ryan Marston

Als hij de kans kreeg om die Chris een lesje te leren zou hij die met twee handen aangrijpen. Chris mocht lekker zijn gang gaan en zijn moeder redden, hij wilde alleen maar naar Jack en dan weg hier, maar dat zou niet zo makkelijk worden. Hij had allang door dat hij langs Chayenne moest om hier weg te komen en dat zou niet zo heel erg makkelijk worden. Hij kwam dichterbij, met een beetje geluk zou ze hem totaal geen aandacht geven en alleen maar met die Chris bezig zijn, dan kon hij gewoon rustig langs de cellen naar buiten gaan om Jack te helpen en dan hier weg. Zodra hij een kreet van pijn hoorde vloekte hij nog eens. Chris ging hiervoor boeten, hoe dan ook. Hij ving het gesprek op tussen Chayenne en Chris en hij kwam dichterbij, hij ging naast Chris staan. 'Ja, doe dat vooral. Gooi hem er bij en zorg dat ze gezellig samen zitten,' gromde hij. Hij deed niet eens de moeite om zijn revolver te pakken. Het was nutteloos. 'Ik ben niets van plan, ik wil graag weg. Hij mag hier blijven, geen probleem,' zei hij daarna tegen haar, zijn blik doordringend, maar vol woede.

Chris McCragh
De vrouw kwam dichter naar hem toe, inclusief het wapen wat op hem gericht was. Zijn moeder werd niet vrijgelaten. De enigste optie was om hem er bij vast te zetten. Hij keek even kort opzij toen Ryan er bij kwam staan en het volkomen met de maniak eens leek te zijn. 'Fijn is dat.' mompelde hij. Hij zuchtte even diep. 'Anders doe ik een voorstel.' zei hij, terwijl hij zijn revolver liet zakken. 'Ik blijf hier, mijn moeder gaat met Jack en Ryan mee. Ik denk dat ik daar wel interessant genoeg voor ben als enigst kind van Cay McCragh, gemixt met wat McSmith-sheriffbloed.' stelde hij voor. 'Wat jullie met mij doen, moeten jullie zelf weten, maar mijn moeder moet weg hier, net als die twee Marstons.' voegde hij er aan toe.

Jack Marston ~ Matthew Reid

Jack klemde zijn kaken op elkaar en keek Matthew even met een boze blik aan. Daarna probeerde hij weer overeind te krabbelen, maar Matthew gaf hem weer een schop waardoor hij direct weer op de grond lag. Echter reageerde Jack nu snel en schopte hij met zijn 'goede' been nu tegen Matthew's scheenbeen aan en toen stond hij zo snel mogelijk op en gaf Matthew direct een duw en een kaakslag. Ze vielen samen weer op de grond en begonnen op elkaar in te rammen, tot Matthew zijn wapen wist te grijpen uit zijn holster en het tegen Jack zijn borstkas plaatste.
"Hoe zou je vader reageren als ik zeg dat ik je doodgeschoten heb?" grinnikte Matthew nu vals. "Je mag evenveel kogels hebben als Marcel, als je wilt?"

Chayenne Lahero

Er kwam iemand bij staan, nog een Marston. Hij zei dat ze hem er vooral bij moest gooien.
“Lekker team zijn jullie.” Merkte ze kattig op. Ze pakte er een tweede revolver bij en richtte deze op Ryan. De andere jongen begon te praten. Hij deed een voorstel, hij bleef hier, zijn moeder ging weg en dan was hij wel interessant dacht hij.
Ze liet schel gelach horen. “Interessant? Geven wij daar wat om! Helemaal niets, jochie. Marcel heeft die vrouw hier opgesloten dus dat zal vast wel een reden hebben en daarom gaan we haar ook lekker houden.” Besloot ze.
"Matthew, in leven, zei ik!" Gromde ze nu naar de man die met Jack bezig was.

Ryan Marston

‘Wij zijn geen team, laat dat duidelijk zijn,’ gromde hij. ‘Chris doet graag alles in zijn eentje. Misschien moet je hem alleen opsluiten, dat zal hem bevallen,’ zei hij daarna. Chayenne was afgeleid door wat er gebeurde en dat was voor hem het moment om eerst Chris een klap te geven, daar zou ze van opkijken en het gaf hem wat opluchting, daarna draaide hij zich naar haar toe en sloeg hij naar haar buik. Of waar dan ook, als hij haar maar raakte. Hij wilde gewoon weg hier en naar Jack, die had zijn hulp echt nodig. Daar gaf hij echt om. De rest interesseerde hem totaal niet en dat was goed te merken ook.

Chris McCragh
Hij kneep zijn ogen iets samen. Hij werd gewoon uitgelachen. 'Marcel is dood, wen er maar aan.' zei hij fel tegen de vrouw. Hij wilde net zijn wapen op de vrouw richten, maar Ryan was hem voor, door hem te slaan. Hij verloor zijn evenwicht door de klap en kwam tegen de grond aan. Maar de vrouw kreeg ook een klap en daarna was Ryan weg. Hij twijfelde nu geen seconde, pakte zijn revolver en schoot op de vrouw. Hij stond op, schopte de revolvers van haar weg en gaf haar nog een klap tegen haar hoofd met het handvat van zijn eigen revolver. Doodschieten of doodslaan deed hij niet. Hij zocht daarna in de broekzakken naar de sleutels, vond ze en nam ze mee naar de cellen. Daar vond hij zijn moeder en probeerde meerdere sleutels, voordat hij de juiste had en de deur open maakte. Zijn moeder was meer dood dan levend. Hoe konden ze die nog willen houden, even hard gezegd. Hij tilde haar op en mee de cel uit naar de achterdeur. Schopte de stoel weg, opende de deur en zocht zijn paard op om zijn moeder er op te leggen.

Jack Marston ~ Matthew Reid

Matthew hoorde Chayenne nog roepen dat hij Jack wel in leven moest houden. Dat liet hem kort lachen.
"Hoor je dat, Jackie, ik moet je in leven houden," grinnikte Matthew. Hij stond nu op en trok Jack ook overeind.
"Ik ga zorgen voor hele harde wraak voor Marcel's dood," gromde Matthew nu ineens kil grommend. Daarna haalde hij met zijn wapen hard uit in Jack's gezicht. Bloedspetters kwamen uit zijn neus.

Chayenne Lahero

Die Marston sloeg de andere jongen, dat verraste haar, maar toen hij dichter in haar buurt kwam, schoot ze, op allebei. Vervolgens werd ze zelf ook beschoten en zakte ze kreunend van de pijn in elkaar, haar hand rond haar middel waar ze geslagen en beschoten was. Vervolgens kreeg ze nog een klap tegen haar hoofd en zo viel ze bewusteloos op de grond.


Jayne Marston

Haar moeder was er fel op tegen, maar die bekeek het maar. Haar broertje en Ryan waren naar haar mening al veel te lang weg. Ze joeg haar paard over de stoffige prairie en in rio Dondono lette ze goed op, ze zag haar broertje haast meteen. Er stond een man bij hem die hem flink veel pijn deed. Ze schoot zijn revolver uit zijn handen, al rijdende. Vervolgens sprong ze van haar paard en gaf ze hem eerst een mep op zijn achterhoofd en schoot daarna nog een paar keer op hem, zodat hij flink veel pijn zou hebben. Ze pakte haar broertje van de grond en legde die op het paard. Hier aan de voorkant kon ze Chris niet meer zien, maar haar vriend, Ryan wel.
"Ryan! Maak dat je wegkomt!" Riep ze hem toe en ze steeg achter Jack op haar paard.

Ryan Marston

Er werd op hem geschoten en hij kon vanuit zijn ooghoek zien hoe Chris zijn moeder bevrijdde en echt totaal voor zichzelf koos. ‘Ik maak je af, klootzak…’ gromde hij zacht. Zodra hij de kans kreeg zou hij dat doen. Precies wat hij verdiende. Hij leunde met zijn rug tegen de muur, waarschijnlijk was hij in zijn schouder geraakt, maar hij had eigenlijk bijna nergens last van. Hij bekeek de wond kort, de kogel zat er nog in en dat liet hij zo, dat kwam later wel. Hij hoorde opeens een heel bekende stem, die zei dat hij weg moest. Dat deed hij dus ook. Hij liep de cellen uit en hij greep zijn paard vast, iets moeizamer dan normaal steeg hij op, daarna spoorde hij het dier aan en reed hij naar Jayne toe.

Chris McCragh
Hij had niet meteen in de gaten gehad dat hij ook geraakt was geworden toen de vrouwelijke maniak geslagen werd door Ryan. Pas toen hij zijn moeder op de bonte merrie legde en hij zich dus wat moest uitrekken en kracht zetten merkte hij de pijn. Er naar kijken deed hij niet, niet nu. Geen tijd voor. Hij had zijn moeder. Waar Jack en Ryan waren wist hij niet. Daar had hij niet meer op gelet. Net toen hij zijn paard wilde aansporen, zag hij Ryan de hoek om komen, zo te zijn voor zijn eigen paard. Hij maakte wat plaats en wachtte toch nog even tot Ryan goed zat en weg reed. Al wachtte die juist niet meer op hem. Hij verplaatste zijn eigen paard nog wat, zorgde dat de teugels van het paard van Jack niet in de weg hingen en liet het dier meerennen. Daarna schoot hij nog twee maniakken neer die achterom kwamen kijken en pas daarna gaf hij been dat zijn merrie wegsprintte.

Jack Marston

Op een gegeven moment ging het ineens allemaal ongelooflijk snel. De man bleef hem maar slaan, maar uit het niets leek de man weggetrokken te worden en zakte de man zelfs in elkaar. Jack bleef beduusd liggen, maar voor hij het wist werd hij omhoog gehesen en zat hij op het paard van Jayne. Waar kwam zij opeens vandaan?
Zijn hoofd bonkte en de schotwond deed pijn, maar het viel hem nog mee hoe hij er vanaf was gekomen. Dit ging wel weer over, hier viel mee te leven. Hij zou er niet dood van gaan.
Hij kreunde gedempt en keek nog even richting Chris en Ryan, waarna hij zich goed vast probeerde te klampen aan het paard van Jayne. Het was eigenlijk maar goed dat Jayne ook was gekomen, een lift had hij wel kunnen gebruiken. Hij was gewoon nog goed bij bewustzijn, maar zelf rijden met zijn been nu had er niet echt in gezeten.


Matthew Reid

Hij hoorde hoefgetrappel en wilde zich net omdraaien, maar hij was al te laat. Zijn revolver werd uit zijn handen geschoten en niet veel later kreeg hij een harde klap op zijn achterhoofd, waardoor hij voor een paar seconden helemaal val de wereld was en op de grond neerzakte. Alsof dat nog niet genoeg was volgde er nog een aantal kogels, waarvan er één in zijn buik boorde en de ander in zijn bovenarm. Het leek alsof hij weggetrokken werd uit het bewustzijn, in één klap werd alles zwart.
Verderop werd Chayenne door een aantal Maniakken opgetild en meegenomen naar de ziekenzaal. Niet veel later kwamen ze ook voor Matthew en droegen ze hem ook richting de ziekenzaal. Gelukkig waren de dokters die er waren toen Marcel nog de baas was gebleven in Rio Dondono en zorgden zij nog steeds voor de gewonde en zieke Maniakken.

Jayne Marston

"Het komt goed, broertje, je bent nu weer veilig." Zei ze zacht tegen Jack en ze hield hem stevig vast terwijl ze haar paard de sporen gaf wanneer Ryan ook zat, ze glimlachte wat week naar hem en galoppeerde weg. Het was maar goed dat ze zo vreselijk ongeduldig was altijd, anders was ze nooit achter de jongens aangegaan. Toch waren haar broer en haar geliefde haar veel te dierbaar om te laten stikken. Ze moest en zou ze helpen, gelukkig maar, anders was Jack misschien wel doodgeslagen...


Chayenne Lahero

Na een tijdje kwam ze weer bij, ze lag in een wit bed in een steriele zaal, ze keek even om zich heen en kwam daarna langzaam iets overeind, ze kreunde diep. Haar hoofd bonkte en om haar buik zat verband. Het deed pijn, dat was waarschijnlijk de schotwond. Matthew lag tegenover haar in het andere bed en ze zuchtte even diep.
"Verdomme..." Gromde ze even kwaad en gefrustreerd.

Ryan Marston

Hij keek heel even in de ogen van Jayne, wat hem iets kalmeerde, maar hij was nog steeds woedend als hij dacht aan Chris. Allemaal voor hem. Het was achterlijk en hij zou zoiets nooit meer doen, hij liet zich ook niet meer overhalen. Het werd nog erger als hij naar Jack keek, hij kon hier gewoon echt niet tegen en de man had het duizend keer erger gemaakt door die klote opmerkingen. Ryan was normaal gesproken niet zo enorm haatdragend, maar nu leek hij het echt niet los te kunnen laten. Hij spoorde zijn paard nog wat aan en hij ging naast Jayne rijden. Zijn schouder werd wel wat gevoelig, maar het viel allemaal wel mee en hij verloor ook niet zo bijzonder veel bloed, ze waren er nog goed vanaf gekomen. Hij keek even opzij naar haar, daarna keek hij weer voor zich.

Jack Marston

Hoe langer hij op het paard van Jayne zat, hoe meer pijn hij toch begon te voelen. Echter was hij gewoon nog volledig bij bewustzijn en leek hij ook niet heel erg veel bloed te verliezen. Zijn hele gezicht zat vol met bloed, maar dat was een kwestie van schoonmaken.
Uiteindelijk kwamen ze aan bij de boerderij en Jack sprong zelfstandig van Jayne's paard af, waar hij niet bepaald goed over na had gedacht. Toen hij de grond raakte en de spier in zijn gewonde been het op probeerde te vangen ging hij door de grond van de pijn en viel hij bijna weer op de grond. Gelukkig wist hij het met zijn andere been op te vangen en hinkte hij even op zijn plek op zijn balans terug te vinden.
"Pff, dat was me wel weer een dag.." mompelde Jack gedempt. Hij veegde met zijn hand langs zijn gezicht om alvast wat bloed weg te vegen, hij wilde zijn ouders niet al te erg ongerust maken. Zo ernstig was het allemaal niet. Het was alleen vervelend.


Matthew Reid

De kogels waren uit zijn wonden gehaald en de wond op zijn achterhoofd was ook netjes verzorgd. Echter had het toch erg veel van zijn lichaam gevraagd. Hij was nog steeds buiten bewustzijn en zijn gezicht zag lijkbleek.
Pas na een paar uur kwam hij bij, langzaam kwam hij wat overeind en sloeg krampachtig zijn goede arm langs de ingepakte schotwond in zijn buik. Hij gromde geïrriteerd.

Jayne Marston

Ze keek naar Ryan en fluisterde haast zonder dat er geluid over haar lippen kwam dat ze van hem hield. Eenmaal thuis sprong Jack al van het paard af.
"Eigenwijs..." Mopperde ze hem toe. Hij mompelde dat het wel weer een dag was en ze zuchtte zacht even daardoor.
"Laat mama je helpen." Zei ze hem nu toe. Ze sprong nu ook van haar paard en pakte het dier van Ryan bij de leidsels.
"Ga maar lekker naar binnen, ik zorg wel even voor de paarden, dan zorg ik daarna voor jou." Zei ze met een glimlach tegen hem.
Amy stond nu ineens in de deuropening en slikte even toen ze haar kinderen zag.
Het brak gewoon haar hart dat iedereen zwaargewond was en zoveel pijn had...
"Gaat het allemaal?" Vroeg hun moeder ontzettend bezorgd.


Chayenne Lhero

Na een tijdje leek Matthew ook weer bij te zijn, ze zag hoe hij overeind kwam en ze keek hem doordringend aan.
"Gaat het?" Vroeg ze, ze wilde krachtig klinken, maar het klonk eerder heel erg zwak en breekbaar. Zo voelde ze zich eigenlijk ook.
Nu kwam ze ook voorzichtig overeind omdat ze niet wilde onderdoen voor Matthew.

Ryan Marston

Hij keek hoofdschuddend naar Jack, maar eigenlijk had hij wel respect voor de jongen. Met Jack kon hij echt goed opschieten. Jayne pakte zijn paard aan en hij glimlachte zwak naar haar. ‘Ik ben liever bij jou,’ zei hij zacht. Amy vroeg of het ging en hij klemde zijn kaken op elkaar, hij wilde zijn woede niet afreageren op haar, maar het kostte hem ontzettend veel moeite. Toch bleef hij zwijgen, hoewel hij in zijn hoofd Chris al tien keer afgemaakt had. Als hij hem nog eens onder ogen zou komen… Nee, hij kon beter ver uit de buurt blijven. Hij was misschien in Rio Dondono nog veiliger dan hij zelf dacht. Hij wilde eigenlijk tegen Jayne zeggen dat hij zich niet helemaal lekker voelde, maar hij bleef zwijgen, als hij niet alleen met haar kon praten, dan liever helemaal niet. ‘Ik help wel met de paarden…’ mompelde hij uiteindelijk. Hij had echt even afleiding nodig.

Perla (Bonte merrie)
Snel, maar met vlakke passen, volgde ze het andere paard dat mee was. Ze liepen wat achter op de rest, maar Delhi wist de weg. Haar ruiter wat nog in het zadel wist te zitten, de vrouw die eigenlijk vaker in beeld was geweest dan de zoon, was niet helemaal bij zinnen. Ze leek flinke koorts te hebben en af en toe kwam er wat gemompel en gekreun uit. Het klonk niet heel goed. Daarvoor dat ze ook voorzichtig was in haar bewegingen. Snel, maar vlak en recht. Die zoon wat er bij hoorde was er af gevallen na nog wat geweerschoten. Die was niet meer te redden. Na een tijdje draafden beide paarden het erf op.

Jayne Marston

Ryan zei dat hij liever bij haar was en ze legde haar hand heel even op zijn schouder. "Ga dan gewoon op het stro zitten, dan doe ik de paarden wel, goed?" Vroeg ze zachtjes aan hem en ze nam de twee paarden in een hand en sloeg haar arm om de middel van Ryan heen. Zo nam ze hem mee naar de schuur en zette ze hem op het stro neer. Ze verzorgde de twee paarden zo goed als ze kon.

Ryan Marston

Hij ging niet tegen haar in, hij ging op het stro zitten en hij haalde langzaam adem. Hij staarde naar Jayne, net had hij nog bedacht dat hij met haar wilde praten, maar nu bleef hij stil. Zo ging het heel vaak, meestal wist hij gewoon niet wat hij moest zeggen. Hij vertrouwde Jayne wel, maar toch. Altijd was het uiteindelijk kapot gegaan, altijd was duidelijk gemaakt dat niemand te vertrouwen was, of dat iedereen om hem heen weg zou vallen. Hij kon dat gevoel niet aan de kant zetten ,daarvoor was er veel te veel gebeurd. ‘Ik wil naar huis,’ zei hij uiteindelijk, het was het enige wat hij zei, daarna kwam hij overeind en pakte hij voorzichtig haar hand vast. Zijn vingers trilden lichtjes, hij wist niet of het door de woede kwam of door de inspanning die zijn lichaam geleverd had.

Jayne Marston

Ze was klaar met de paarden en keek daarna naar Ryan die zei dat hij naar huis wilde. Hij kwam overeind en pakte haar hand, ze keek hem diep in zijn ogen aan.
"Dat kan ik begrijpen." Fluisterde ze tegen hem en ze kneep even zachtjes in zijn hand.
"Maar ik wil eigenlijk graag hier blijven... ik wil weten hoe het met Jack gaat en met papa... Bovendien moet je eerst even hier geholpen worden, je kunt nu niet zo naar huis rijden, dan gaan de wonden straks nog ontsteken." Vertelde ze hem heel voorzichtig, ze wist niet wat hij hiervan vond.

Ryan Marston

Ze zei dat ze het kon begrijpen, maar daarna begon ze uit te leggen dat ze eigenlijk nog niet weg wilde. Hij begreep het wel, maar hij was in staat om te zeggen dat hij dan wel alleen ging. Hij zou het gedaan hebben, maar nu wilde hij gewoon heel graag bij haar zijn, dus hield hij zijn mond dicht. Hij moest eerst ook zelf verzorgd worden, anders zouden de wonden gaan ontsteken. Dat boeide hem niet zo heel erg veel, die wonden interesseerden hem niet zo. ‘We blijven wel hier,’ mompelde hij. Hij deed het echt alleen maar voor haar, maar ze was gewoon zo belangrijk voor hem. Hij wilde juist alleen zijn, vooral niet met haar ouders, maar het was niet anders. Hij moest zich ook aanpassen en Jayne was het waard, als ze zich beter voelde als ze haar vader en Jack kon helpen, dan legde hij zich daar bij neer. Hij legde zijn hoofd wat tegen haar aan en hij sloot zijn ogen. Hij opende ze wel meteen weer, hij zag allemaal dingen van vroeger voor zich, wat wel vaker gebeurde als hij uit Rio Dondono kwam. Het was toch een plek vol herinneringen en hij wilde daar liever niet aan terug denken.

Jayne Marston

Hij gaf uiteindelijk toe en ze zag aan alles dat hij er niet achter stond, waarschijnlijk deed hij het voor haar. Ze voelde zij.hoofd tegen haar aan en ze legde haar armen om hem heen, ze streelde over zijn rug en door zijn haren heen. Heel rustig en zachtjes.
Ze stonden al een behoorlijke tijd zo, maar het was fijn en rustgevend.
"Zal ik jr naar mijn slaapkamer brengen? Dan zijn we toch een beetje alleen en hoef je niet in die drukke woonkamer te zijn." Stelde ze fluisterend toe. Ze drukte een kus op zijn wang.

Ryan Marston

Eindelijk kalmeerde hij een klein beetje, Jayne was echt de enige die dat voor elkaar kreeg en het liet hem zien dat ze echt enorm veel invloed op hem had. Dat deed hem goed. Hij had zijn ogen gesloten en hij ademde vrij rustig. Ze vroeg of ze hem naar haar slaapkamer zouden brengen, dan waren ze toch een beetje alleen en niet in de drukke woonkamer. Hij knikte langzaam. ‘Dat zou ik heel erg fijn vinden…’ fluisterde hij. Hij was duizend keer liever alleen met haar, zeker nu. Hij voelde haar lippen op zijn wang, dus pakte hij haar gezicht vast en zoende hij haar zacht, al was het met een bepaald soort kracht, wat duidelijk maakte dat hij nog steeds niet helemaal gekalmeerd was. Het was niet echt ruw, gewoon krachtig. Hij liet haar weer los en hij zocht weer naar haar hand, die hij stevig vastpakte.

Jayne Marston

Hijbzou het fijn vinden als ze samen op haar kamer zouden zijn, dat had ze al wel verwacht, Ryan hield niet zoveel van zijn eigen kwetsbare kant. Ze glimlachte weer een beetje naar hem en werd niet zo heel erg veel later door hem gezoend. Het was krachtig, alsof hij geen tegenspraak duldde en ze wist even niet zo heel eeg goed wat ze hier nu weer mee aan moest. Waarom zoende hij haar op die manier?
Na de zoen pakte hij haar hand, ze keek hem met een glimlach aan.
"Ik hou van je, Ryan..." mompelde ze tegen hem. Ze nam hem daarna weer mee naar binnen, naar boven, in haar slaapkamer.

Ryan Marston

Ze zei dat ze van hem hield, waardoor er een zwakke glimlach doorbrak op zijn gezicht. ‘Ik ook van jou,’ fluisterde hij. Hij werd mee naar binnen genomen, ze gingen meteen naar haar slaapkamer. Hij liep gewillig met haar mee, de wonden begonnen een beetje te irriteren, maar het lag allemaal wat in de achtergrond doordat hij in zijn hoofd met heel veel dingen bezig was. ‘Ik maak die Chris af, als hij nog niet dood is…’ mompelde hij nu, vrijwel uit het niets, al was hij er in zijn hoofd al de hele tijd mee bezig. Hij pakte haar weer vast en hij ademde diep in en uit, hij moest zichzelf echt dwingen om kalm te blijven, het ging hem niet goed af. Helemaal niet zelfs. ‘Het spijt mij dat ik Jack niet heb kunnen beschermen…’ sprak hij nu zijn gevoelens uit.