Red Dead Redemption

Ryan Marston

Jack zei dat hij zijn vader nog nooit over hem gehoord had. ‘Dat is niet zo gek,’ mompelde hij, maar meer zei hij er niet over. Als John altijd het gevoel had gehad dat Ryan hem had laten stikken, net als de rest, was het niet gek dat er niet over gesproken was. Hij wreef langs zijn voorhoofd, hij wilde hier niet aan denken, juist niet, maar nu ging het weer niet anders. Hij vloekte binnensmonds, Jack vertelde dat hij soms dacht dat hij de helft van het leven van zijn vader niet kende, maar dat hij het ook niet vroeg, omdat zijn humeur dan verpest was. ‘Dat van mij nu ook,’gromde Ryan, al realiseerde hij zich dat hij zichzelf voorgenomen had die woede en frustratie in te houden, het bleek moeilijk te zijn. Jack rilde van de kou, hij zei dat hij nog wel een eindje moest. ‘Mijn huis is hier een minuut vandaan… kom maar mee…’ mompelde hij.

Naast Armadillo

Jack Marston

Hij snapte er niet heel veel meer van nu, Ryan leek ineens ook erg humeurig te worden nu hij het over zijn vader had en Jack meende hem zelfs te horen vloeken.
"Sorry.. Heb ik iets verkeerds gezegd?" vroeg Jack nu. Hij kon zich niet voor de geest halen dat hij daadwerkelijk iets verkeerds had gezegd, maar Jack zei wel vaker dingen waarvan hij ze achteraf beter niet had kunnen zeggen. Echter wist hij toch bijna zeker dat hij nu geen gekke dingen gezegd had. Maar misschien was het bij Ryan anders over gekomen of zo.
"Bedankt," sprak Jack nu, toen Ryan vertelde dat zijn huis een minuut verderop was en dat hij mee mocht komen. "Ik beloof dat ik niet al te lang blijf.." zei hij er nog achteraan.

Naast Armadillo

Lucy Moore

Na het horen van geweerschoten was Ryan verdwenen. Hij had haar nog gevraagd of ze wilde blijven, een van zijn paarden was ziek. Zacht had ze geknikt al was ze er niet helemaal blij mee. Het leek niet meer te stoppen met regenen, dus kon ze net zo goed terug gaan. Echter had ze er nu in meegestemd om hier te blijven, ze zat hier nog minstens opgescheept totdat hij terug zou zijn. Het zou niet bepaald netjes zijn als ze er nu vandoor zou gaan. Het scheelde dat ze nu alleen was en er dus niet meer die ongemakkelijke sfeer hing. Met de deken nog steeds rond haar lichaam geslagen liep ze naar de stallen toe. Het paard zag er niet goed uit, het keek zo dof uit zijn ogen. Zijn hoofd liet het dier naar beneden hangen. Zoveel verstand had ze niet van paarden, maar het was niet moeilijk te zien dat het dier ziek was. Ze vulde zijn emmer met water bij en gaf nog wat hooi, met haar neus ging de merrie door het hooi en nam een paar sprietjes. Lucy liet zich via de muur op de grond zakken , trok haar knieën op en sloeg haar armen rond haar benen. De deken had ze nog steeds rond haar lichaam gedrapeerd. Nog steeds had ze het koud, ze rilde nog steeds. Met haar kin leunde ze op haar knieën en keek naar de merrie die een beetje aan het hooi knabbelde. Ze was moe, echt moe, ze kon zo in slaap vallen. Maar zoals ze beloofd had zou ze op de merrie letten, dus dat was ook wat ze deed.

Armadillo, huis van Ryan.

Amy Marston

Ze was uitgeput bij de douche aangekomen, haar hoofd klopte gigantisch en ze was eigenlijk heel erg moe. Bandit blafte even, maar als ze haar hoofd om zou draaien om te kijken wie het was, dan zou ze haar evenwicht waarschijnlijk verliezen. Het leek echt wel alsof er een kudde olifanten constant over haar hoofd heen en weer aan het stampen waren. Ze draaide de douche aan, het ging moeizaam met haar koude vingers en ze begon zich langzaam om te kleden. Die klamme en natte kleren waren echt drie keer niets. Ze hoopte dat John snel thuis zou zijn, ze was als de dood dat hem iets overkwam. Die angst overviel haar elke keer weer als het slecht weer was, waarom wist ze eigenlijk niet.

Boerderij John en Amy.

John Marston

Hij liep met grote stappen naar de boerderij en opende de deur. Bandit sprong direct door de opening heen en begon rondjes om John heen te rennen. De hond kwispelde snel en sprong even tegen John op.
"Laag," sprak John nu duidelijk tegen de hond. Bandit luisterde en bleef nu met vier pootjes aan de grond. Echter bleef hij wel rondjes heen en weer rennen.
John haalde zijn hoed van zijn hoofd en hing die aan de kapstok te drogen, terwijl hij naar de woonkamer liep en wat nieuwe houtjes in de open haard gooide. Hij begon het koud te krijgen namelijk. Hij zuchtte even en baalde duidelijk. Het voelde helemaal niet fijn dat Spartan nu in zijn eentje ergens rond rende door die harde storm en regen. Net als de jonge hengst, maar daar gaf John toch iets minder om.
Hij keek nog even uit het raam, maar liep toen de trap op naar boven, gevolgd door Bandit. Hij ging naar de slaapkamer van hem en Amy en trok zijn doorweekte, koude kleren uit, en verving die door droge kleding.

Boerderij John en Amy

Amy Marston

Waarschijnlijk was het John want ze hoorde iemand in de slaapkamer die gelegen was naast de badkamer. Ze stond heerlijk onder de warme straal en ze genoot van de warmte die ze op haar huid voelde. Haar ogen hield ze gesloten tot ze haar hele lichaam voelde tintelen, dit ging niet echt de goede kant op zo.
“John!” Riep ze half in paniek uit. Waarschijnlijk deed ze gewoon teveel en had ze gewoon braaf op de bank moeten blijven liggen. Nu zakte haar lichaam namelijk langzaam onderuit en werd het zwart voor haar ogen. Ze lag half onder de douche en was flauw gevallen.
Soms kon ze ook zo vreselijk naïef zijn en denken dat ze dingen wel aankon, maar dat kon ze niet, vooral niet als ze zwak was door iets dat er gebeurd was, maar dat toegeven, dat zou ze nooit doen. Ze kon ook echt enorm koppig en eigenwijs zijn, net zoals John.


Boerderij John en Amy

John Marston

Toen hij weer schone en droge kleding aan had, liep hij weer richting de trap. Bandit hobbelde al voor hem uit de trap af. Net toen John de trap af wilde lopen, hoorde hij dat Amy zijn naam riep en stond hij direct stil. Daarna draaide hij zich met een ruk om en liep hij gehaast naar de badkamer, waar hij de deur open trok en naar binnen keek. Amy lag op de grond, onder de douche. John liep naar haar toe, draaide de douche uit en trok Amy iets overeind, zodat ze zat in plaats van lag. Hij ondersteunde haar en veegde haar haren uit haar gezicht. Dankzij haar natte lichaam werd zijn droge kleding ook weer nat, maar dat maakte hem niet zoveel uit.
"Gaat het?" vroeg hij bezorgd, terwijl hij een kusje op haar wang drukte. "Pas alsjeblieft op met wat je doet.." mompelde hij er nog zachtjes achteraan.

Boerderij John en Amy

Amy Marston

Ze werd overeind getrokken door haar man en ze kwam weer wat bij. Ze legde haar hoofd wat tegen hem aan en zuchtte even diep.
“Misschien was die klap toch harder dan ik had verwacht…” Mompelde ze zacht tegen hem, ze glimlachte een beetje naar hem toen ze het kusje op haar wang voelde. Ze moest oppassen met wat ze deed en ze knikte. “Ik liep weer iets te hard van stapel.” Zuchtte ze. Ze kwam weer langzaam overeind via de koude douchewand en ze greep zich vast aan John.
“Heb je de hengst te pakken?” Vroeg ze nu nog aan John. Ze wilde graag weten of hij het dier nog te pakken had gekregen.


Boerderij John en Amy

John Marston

Hij glimlachte even toen Amy toegaf dat ze iets te hard van stapel was gelopen. John knikte. Toen Amy langzaam overeind kwam ondersteunde John haar zo goed mogelijk en bleef haar vasthouden, ook toen ze eenmaal stond. Hij wilde niet dat ze weer opnieuw zou vallen. Amy vroeg of hij de hengst te pakken had gekregen en John beet even op zijn lip. Daarna schudde hij zijn hoofd.
"Nee," sprak hij gedempt, en vrij kort. Hij dacht aan Spartan. Waar zou de hengst uithangen? John hoopte maar dat als de storm over was, de hengst terug zou keren als John floot. John zuchtte even en bleef Amy ondersteunen. Zijn heup voelde pijnlijk aan en hij wist haast zeker dat zijn huid daar volledig blauw zou zijn.
"Kom, we gaan naar beneden," zei hij nu tegen Amy.


Boerderij John en Amy

Amy Marston

Ze zag meteen aan John dat hij de hengst niet te pakken had gekregen, de blik in zijn ogen sprak boekdelen, maar er was meer, er was meer aan de hand. Ze kende de man inmiddels zo goed dat ze wist dat hij wat achter hield.
“John, alles graag.” Sprak ze doordringend tegen hem terwijl ze even naar hem omhoog keek. Het was fijn dat hij haar ondersteunde en vast hield, het voelde prettig in zijn armen en ze had nooit wat anders gewild dan bij hem zijn. Er was niemand beter dan John voor haar.
Hij wilde naar beneden en ze knikte even. “Ja, is goed.” Fluisterde ze hem toe.


Boerderij John en Amy.

John Marston

Hij zuchtte opnieuw even toen Amy zei dat ze alles graag wilde weten. Dat was het enige nadeel aan vaak samen zijn, of naja, soms kon het ook een voordeel zijn. Maar Amy kende hem nu zo goed, dat ze van zijn gezicht af kon lezen wanneer hij dingen achter liet. Terwijl juist bij John de meeste mensen dat niet voor elkaar kregen, gezien hij zijn emoties altijd wegdrukte.
"De grond was veel te nat," begon John nu. "Ik had hem bijna, maar Spartan schrok en we gingen onderuit," vertelde hij. Hij dacht weer terug aan de val. Aan de boom die in de brand stond. Aan Spartan die een bok gaf en weg galoppeerde.
"Dus toen moest ik lopend terug," mompelde hij er nog achteraan, terwijl hij Amy bleef ondersteunen en met haar mee liep richting de trap, om naar beneden te gaan.

Boerderij John en Amy

Amy Maston

Hij zuchtte en zij glimlachte daardoor, want ze had weer eens gelijk. Heerlijk was dat, als John min of meer toegaf dat zij gelijk had. Hij begon te vertellen en zij luisterde terwijl ze met zijn ondersteuning langzaam naar de trap toe liep zodat ze naar beneden konden gaan. John had de hengst bijna gevangen, maar Spartan schrok en ze gingen samen onderuit.
“Gaat het wel?” Vroeg ze nu bezorgd aan hem. Dan moest hij toch een behoorlijke glijder gemaakt hebben, want de grond was nog hard en nog niet doordrongen van het water.
Ze keek John vragend aan toen hij vertelde dat hij terug moest lopen. “Je bedoelt toch niet… is Spartan weg?” Vroeg ze onthutst omdat zoiets haast nooit voorkwam.

Boerderij John en Amy.

John Marston

Ze liepen samen de trap af, John volgde de bewegingen van Amy goed en probeerde haar zo goed mogelijk te ondersteunen, zodat ze niet uit evenwicht zou raken. Eenmaal beneden liepen ze richting de bank en John ging naast Amy op de bank zitten. Ze vroeg of het wel met hem ging, en John knikte afwezig.
"Ik heb niets, misschien een blauwe plek, maar verder niets," sprak hij eerlijk. Hij had geluk dat hij niet gewond was geraakt, anders had hij er nu waarschijnlijk nog gelegen.
Amy keek John vragend aan toen hij vertelde dat hij terug had moeten lopen. Hij beet even op zijn lip en keek haar aan. "Hij was geschrokken. De bliksem sloeg dichtbij in en hij wilde vluchten. Hij vergat mij alleen," zei John. "Hij is weggerend."

Boerderij John en Amy

Ryan Marston

Jack bood zijn excuses aan, hij vroeg of hij iets verkeerds gezegd had, daardoor keek Ryan hem doordringend aan, maar hij zei geen woord, uiteindelijk schudde hij alleen zijn hoofd. Jack bedankte hem en hij zei dat hij snel weer weg zou gaan. ‘Ik heb liever dat jij er bent dan Lucy,’ was de korte reactie van Ryan, die daarna zijn paard aanspoorde om het bos uit te rijden. Eenmaal bij zijn huis steeg hij af, hij gaf met een knikje aan dat Jack mee kon komen naar de stallen. Hij ging naar binnen, hij zag meteen Lucy zitten. Hij keek haar even aan, daarna zette hij zijn paard in de stal. Hij had genoeg ruimte voor meerdere paarden, dus Jack kon zijn paard ook gewoon in de stal zetten. Dat scheelde weer als je iets buitenaf woonde. Zijn blik ging naar de merrie die in het hoekje van de stal stond, ze zag er niet goed uit. Lucy was er dus wel bij gebleven, hij waardeerde het, al sprak hij dat niet hardop uit. Zijn blik ging even naar Jack, daarna liep hij naar binnen toe, aangezien hij het zelf echt ijskoud had nu.

Huis van Ryan.

Lucy Moore

Door het stil zitten kreeg ze het niet bepaald warmer. Haar kleding was niet meer zeiknat, maar wel klam waardoor het nog steeds wel tegen haar huid plakte en het koud bleef. Lucy was bleek weggetrokken, dat kwam omdat ze moe was, haar ogen wist ze met moeite open te houden. Pas bij het horen van naderende paardenhoeven werd ze weer alerter, ging ze weer wat meer rechter zitten. Ryan kwam de stallen ingelopen en zette zijn paard op stal. Hij keek haar aan, de blik kon ze niet helemaal plaatsen. Was hij verbaasd dat ze er nog was? Ryan was niet alleen, er was een ander persoon bij. Met moeite kwam ze overeind, ze steunde een beetje tegen de muur met overeind komen. Haar spieren voelden ontzettend stijf door de kou en omdat ze veel te lang stil had gezeten en in de zelfde houding. Ryan keek naar de zieke merrie. 'Er is niet echt iets veranderd, ze heeft wel wat gegeten, maar niet veel.' Stelde ze hem op de hoogte.

Armadillo, huis van Ryan

Jack Marston

Hij zweeg verder. Ryan leek niet zoveel zin te hebben om verder nog te praten. Jack wilde zich er ook buiten houden, het waren zijn zaken niet. Maar het leek wel met zijn vader te maken te hebben. Of dat echt zo was, wist hij niet.
Hij liet zijn merrie achter Ryan's paard aan draven en hij liet Deley halthouden toen Ryan stopte en afsteeg. Jack deed hetzelfde en steeg af, waarna hij Deley nog op haar hals klopte. Hij volgde Ryan de stallen in en hij zette Deley in een stal. De merrie brieste en leek wel lekker te staan voor even. Jack keek opzij, waar nog iemand zat. Hij knikte even begroetend naar haar, ze zag er moe uit. Daarna volgde hij Ryan naar binnen.

Armadillo, huis van Ryan

Ryan Marston

Doordat Lucy hem vertelde over zijn merrie, bleef hij even staan. ‘Oké,’ zei hij daarna knikte hij naar de deur. ‘Kom, binnen is het warmer,’ zei hij, waarna hij weer verder liep, Jack volgde hem. Zijn glas met drinken stond nog onaangeroerd op tafel, hij pakte het ding op, hij legde zijn natte hoed op tafel en hij keek even om naar Jack. ‘Boven in mijn kamer ligt kleding, je mag het gewoon pakken,’ zei hij, dan kon hij tenminste iets droogs aan doen. Hij nam een slok van zijn drinken, daarna liep hij naar de openhaard, die hij aanmaakte. Het zou waarschijnlijk een stuk warmer worden, bovendien konden hun kleren dan wat sneller drogen.

Lucy Moore

Begroetend knikte de vreemdeling haar toe en ze toverde een kleine glimlach tevoorschijn. Ook ditmaal was Ryan niet heel spraakzaam. De vreemdeling en Ryan liepen beiden naar binnen toe, ze volgde hen voorbeeld en liep het iets warmere huis binnen. Eenmaal daar ging ze weer zitten met nog steeds de deken rond haar lichaam. Als het nog lang duurde ging ze gewoon terug, ze wilde hier niet de hele tijd opgescheept zitten. Het was een vriendelijk gebaar, maar het was ongemakkelijk en het voorval van eerder vandaag was ze niet vergeten. Hij zou zo een kogel door haar kop jagen. Kort schudde ze haar hoofd. Ze wilde onder een heerlijke warme douche, schone kleren aan, dan heerlijk in bed kruipen, zich in de dekens rollen om dan heerlijk te slapen. Ja, daar had ze echt behoefte aan. Haar blik gleed kort naar het raam om het weer te peilen, maar echt er zat niet zoveel verandering in. Ze zuchtte teleurgesteld en wreef in haar vermoeide gezicht. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Ryan de open haard aanmaakte, hopelijk werd het dan snel warmer zodat zij het ook weer warm kreeg.

Armadillo, huis van Ryan

Amy Marston

De vorige avond was ze heel erg vroeg naar bed gegaan, ze viel bijna om van de slaap en haar hoofd bleef kloppen. Die ochtend werd ze rustig wakker en ze voelde zich meteen al stukken beter. De zon scheen naar binnen, dat was altijd zo, na zo’n zware regenbui, werd het altijd vreselijk warm waardoor alles zo klam aanvoelde. Ze had er altijd een hekel aan.
Ze ging wat rechtop zitten en begon een beetje weg te mijmeren, waar zouden de kinderen van John en haar zijn? Hoewel ze volwassen genoeg waren, miste ze de kinderen vaak en hoopte ze dat ze op een dag weer gewoon terug zouden komen. Het leek haar afschuwelijk als ze iets overkomen was waar ze helemaal niets vanaf wist. Dan kwamen ze gewoon nooit meer terug, hoewel ze altijd op ze zou blijven wachten.
Met een zucht klom ze langzaam haar bed uit en staarde ze uit het raam, wat was dat? Dacht ze net nog aan haar kinderen, zag ze nu Jayne aankomen rijden. Ze kwam in een rustig drafje het pad op en Amy glimlachte breed. Het was een vreselijke knappe meid geworden die er zelfverzekerd uit zag, zo op haar donkere paard.

Boerderij John en Amy.

John Marston

Het was 's avonds laat toch uiteindelijk nog droog geworden. John had, toen Amy was gaan slapen, nog een van de oudere merries gezadeld en was met haar op pad gegaan en had de omgeving afgezocht of hij Spartan kon vinden, of sporen van hem. Helaas had het niets opgeleverd en was hij met lege handen midden in de nacht terug gekeerd naar de boerderij, waarna hij ook maar naar bed was gegaan, gezien het al erg laat was geweest.
Nu werd hij wakker door geluiden die hij opving om hem heen. Hij was daar heel gevoelig voor, hij werd door het geringste geluid al wakker, nu dus ook. Langzaam opende hij zijn ogen en gaapte hij. Hij keek opzij en zag Amy bij het raam staan. Rustig gooide hij zijn dekens van zich af en stond hij op, waarna hij zich uitrekte.
"Goedemorgen," sprak hij, nog ietsjes moe.

Boerderij John en Amy


-Grrr die site flikt het steeds om m'n posts niet te versturen en m'n beeld wit te laten worden! 2e keer dat ik dit getikt heb dus haha.

Ryan Marston

Hij kon gewoon voelen dat lucy hier eigenlijk niet wilde zijn, maar het was beter voor haar, het was echt een stuk veiliger om nu binnen te blijven. Zijn blik ging even naar Jack, hij was in ieder geval blij dat hij er bij was, het voelde een stuk minder ongemakkelijk. Jaren terug had hij graag gewild dat hij de kans had gehad om haar thuis uit te nodigen, maar nu wilde hij haar het liefste zo snel mogelijk weer weg sturen, al ging dat tegen zijn principes in, dus deed hij dat ook niet. Hij zag dat Lucy moe was, niet zo gek ook, het begon laat te worden. ‘Als je hier wilt slapen, kan dat. Ik heb genoeg kamers, je kan er gewoon één uitzoeken,’ zei hij tegen haar. Hij keek opzij naar Jack. ‘Hetzelfde geldt voor jou…’ zei hij tegen hem, hij wilde hun allebei niet zomaar door deze storm laten rijden, het was een stuk beter om binnen te zijn. ‘Ik moet morgen toch naar je vader, dan kunnen we samen rijden,’ stelde hij nog voor.

Huis van Ryan

Lucy Moore

Langzaamaan werd de ruimte warmer waardoor ook eindelijk Lucy het warmer begon te krijgen. De deken hing nu wat meer over haar schouders heen. Ryan zei hen beiden dat ze hier konden slapen, maar zover wilde ze het echt niet laten komen. 'Bedankt voor het aanbod, maar het lijkt me toch eens tijd dat ik terugkeer.' Zei ze Ryan terwijl ze op stond, de deken van haar schouders haalde en het netjes opvouwde. Het was gewoon beter als ze ging, ze wilde niemand tot last zijn en dat voelde nu wel zo. Daarnaast vertrouwde ze hem helemaal niet. Het vertrouwen van andere was voor haar al een lastig onderdeel, maar door het voorval van eerder vandaag had hij het al helemaal verpest. De opgevouwen deken gaf ze aan hem en er kon een lichte glimlach vanaf. Dan maar weer door de regen, het donker, alleen.. Het moest maar. 'Dus uh ja bedankt.' Het kwam er nogal onhandig uit. Ze bewoog zich al richting de deur, maar eenmaal de deur geopend twijfelde ze toch even bij het zien van de grote regendruppels. Spontaan rilde ze, weer die natte en koude zooi in.

Huis van Ryan

Ryan Marston

Hij had echt wel door dat ze hem niet vertrouwde, wat hij volledig onterecht vond. ‘Ik werd dan wel onnodig boos vanmiddag, maar ik ben wel te vertrouwen. Ik ben sheriff, Lucy. Dat moet je even niet vergeten,’ zei hij tegen haar, op doordringende toon. ‘Denk je serieus dat ik je kamer in zou komen, dat ik iets met je zou doen? Dat ik je iets aan zou doen. Echt niet. Nooit van mijn leven. Zo ben ik niet en ik wil ook niet dat je zo over mij denkt, het is volledig onterecht. Maar als jij je hier niet veilig voelt, moet je weggaan. Ik wil alleen maar dat je veilig bent,’ zei hij tegen haar, zijn stem klonk nog net zo doordringend, maar niet heel erg onaardig. Hij wilde dit gewoon duidelijk maken. Natuurlijk had ze reden om boos op hem te zijn, maar ze had geen reden om serieus te denken dat hij haar iets zou doen.

Huis van Ryan Marston, Armadillo.

Lucy Moore

Net op het moment dat ze naar buiten wilde lopen begon Ryan te praten. Ze draaide zich om en luisterde naar wat hij te vertellen had. Ook al was hij onterecht boos geworden, hij was wel te vertrouwen. Haar blik bleef hangen bij zijn kapotte wenkbrauw, het gevolg van zijn gevecht. Sheriff ja, duidelijk. Luchtig haalde ze haar schouders op toen hij er over begon of ze serieus dacht haar kamer binnen te komen. Woorden klonken zo simpel, maar in werkelijkheid had ze al te vaak ervaart dat de woorden van andere niet altijd eerlijk waren en klopte. 'Waarom zo bezorgd? Ik overleef het wel, ik ben niet van suiker. Ik kan best voor mezelf zorgen.' Begon ze, al jaren zorgde ze voor zichzelf. 'Eerder vandaag wilde je nog een kogel door mijn kop jagen, misschien ben jij hier wel een grotere dreiging voor me?' Sprak ze heel rustig en nuchter naar hem uit terwijl ze hem aan keek, net of ze hem niets voor de voeten gooide. Bedenkelijk legde ze haar vinger tegen haar lippen. 'Owja en ik was een achterlijk wijf.. Hmm, ik weet niet of me dat een heel veilig gevoel geeft.' Kort gleed haar blik naar zijn riem, waar zijn pistool zich bevond. 'Maar als nog, bedankt voor het aanbod, maar je hoeft niet te doen als of, vriendelijk proberen te doen. Ik heb liever dat je gewoon eerlijk bent en dat was je al ik het niet verkeerd heb vanmiddag.' De woorden gleden vloeiend en bijdehand uit haar mond en ze zette weer een stap achteruit, haar bruine ogen bleven op hem gericht.

Armadillo, huis van Ryan.

Ryan Marston

Hij kreeg alles wat hij gezegd en gedaan had naar zijn hoofd gegooid, maar deze keer bleef hij gewoon kalm. ‘Ik weet dat dat dingen zijn die ik nooit had moeten zeggen, Lucy. Daarvoor mijn excuses.’ Zei hij oprecht tegen haar, want hij vond ook dat hij het nooit had moeten zeggen, maar alles had hem helemaal gek gemaakt, hij had zich simpelweg niet in kunnen houden. Hij was af en toe een beetje een heethoofd, als je de verkeerde dingen tegen hem zei. Normaal viel het eigenlijk best wel mee en had hij aardig wat geduld. Haar blik ging naar zijn riem, daardoor werd zijn blik iets doordringender. ‘Ik snap dat je boos op mij bent, dat begrijp ik heel goed. Maar bang hoef je niet te zijn. Ik ben geen bedreiging, totaal niet. Ik zou je nooit iets aandoen. Ik zou niemand zomaar iets aandoen. Dat gevecht van vanmiddag was iets heel persoonlijks, waar niemand verder iets mee te maken heeft. Mijn gedrag tegen jou, was gewoon achterlijk. Dat erken ik ook en dat spijt mij echt, maar meer kan ik nu niet meer doen,’ zei hij tegen haar, ze mocht blij zijn met zijn excuses, want die bood hij echt niet zomaar aan. ‘Maar zoals ik al zei, als je wilt gaan, moet je gaan,’ mompelde hij er achteraan. 'Ik ben eerlijk, Lucy. Ik ben altijd eerlijk. Vanmiddag was ik ook eerlijk, al had ik niet zo bot hoeven zijn. Op dat moment had ik echt een verschrikkelijke hekel aan je en het is moeilijk om die knop om te zetten, maar ik ben nu eerlijk en ik zeg je, je kan hier blijven. Ik meende wat ik zei, ik wil niet dat je iets overkomt en hier ben je veilig,'

Armadillo, huis van Ryan.