Red Dead Redemption

Cassandra McSmith
John leek te luisteren naar wat ze zei. Maar goed ook, anders had ze net een heel verhaal tegen de muur geluld. Al had ze het hem niet kwalijk kunnen nemen, hij is net pas wakker na een paar dagen buiten bewustzijn te zijn geweest.
'Zullen we het dan nog maar even niet doen? Dan kun je rustig verder herstellen en misschien weer wat herinneren en daarna pas besluiten of je wilt dat ze het weten of nog niet.' stelde ze voor. Ze stond weer op. 'Ik zal even het water klaar maken om je wonden weer schoon te maken en het verband te vervangen. Ik kom zo terug. Geen gekke dingen doen.' meldde ze daarna, waarna ze de kamer uit liep. Ze pakte een emmer om die daarna te vullen met schoon water.

Jayne Marston

Jack keek nogmaals uit het raam toen zij ook keek en het over hun moeder had. Ze kon hem horen zuchten. Ze begreep het wel, hun moeder zou het niet toelaten als ze haar iets zeiden, als ze haar vertelden dat ze moest rusten en eten. Amy zou doorwerken tot ze niets meer kon zien buiten en dan zou ze binnen aan de slag gaan. Zelf zuchtte ze ook even.
Haar broertje knikte toen ze hoopte dat hun vader nog leefde. Hij stond op en zelf kwam ze naast hem te staan. Ze wreef over haar gezicht heen en haalde diep adem, ze ging rechtop staan, rolde haar schouders even naar achteren en keek haar broertje weer aan, hij controleerde even zijn wapens en liep daarna naar de deur. Zelf keek ze nog heel even door het raam naar haar moeder, Bandit liep op haar af, zijn staart hing laag. Hij duwde zijn snuit tegen haar aan en ging dicht tegen haar aan zitten. Amy staarde naar de hond.
Jayne zette haar hoed op haar hoofd, controleerde al haar wapens nog even na en ging daarna ook naar buiten.
Haar Thunder stond apart in een ander weilandje met de andere hengsten. Ze pakte het dier dat haast meteen naar haar toe kwam. Ze aaide zijn pikzwarte hals even en glimlachte lichtelijk. Het dier was echt prachtig, hij glom fantastisch.
Ze nam het paard mee naar binnen toe en zette hem naast Delhi neer. Ze begon in een snel tempo haar hengst te zadelen. Hun moeder kwam langzaam de stallen binnen, gevolgd door Bandit.
“Wat gaan jullie doen?” Vroeg ze zachtjes, haar ogen straalden niet meer, ze stonden dof. Alles aan hun moeder was dof geworden.
“We gaan papa zoeken, mama… Hij verdient een graf… dat verdient hij.” Sprak Jayne met tranen in haar ogen.
“Ik wil niet… straks ben ik jullie ook kwijt.” Klonk de stem van Amy wat angstig.

John Marston

Hij trok zichzelf ietwat overeind, zodat hij rechtop zat. Zijn gezicht vertrok van de pijn, maar hij negeerde het, zoals hij altijd deed.
"Ik denk dat het het beste is als jij kiest wat we doen. Ik weet niet eens dat ik een gezin heb.." verzuchtte hij met een gedempte stem tegen Cassandra. Hij knikte nog even kort naar haar toen ze aan gaf dat ze water klaar ging maken en dingen ging pakken om zijn wonden opnieuw schoon te maken en te verzorgen. John keek haar na en staarde toen wat rond in de kamer. Hij bleef maar nadenken, hij wilde dat alles terug kwam, maar het gebeurde niet. Het enige wat hij wist was alles wat hier gebeurd was, vanaf dat hij ontwaakt was uit de bewusteloosheid. Het voelde heel raar. Alles daarvoor was een groot zwart gat in zijn geheugen.
Langzaam tilde hij zijn shirt op en keek hij naar zijn borst. Er zaten enorm veel littekens van vroeger maar ook allemaal nieuwe plekken. Blauwe plekken en pijnlijke kneuzingen. John zuchtte even gedempt en liet zijn shirt weer zakken, waarna hij het shirt aan de bovenkant voorzichtig ietwat aan de kant trok en naar de verbonden schotwond in zijn schouder keek. Elke keer als hij in- of uit ademde ging er een steek doorheen. Het was dan ook wel de verwonding waar hij het meeste last van had. De kogelwond in zijn bovenbeen was ook heel erg gevoelig, maar als hij zijn been niet bewoog was het wel te doen.


Jack Marston

Hij had Delhi even snel gepoetst, omdat hij het niet echt fijn vond voor zijn lieve merrie om haar direct op te zadelen terwijl er nog zand in haar vacht zou zitten. Na het poetsen zadelde hij haar in een rap tempo op en toen hij het hoofdstel in aan het doen was zag hij zijn moeder ook de stallen in kwam komen, gevolgd door Bandit. De hond leek ook minder blij dan normaal, hij mistte John, dat was duidelijk. Hij leek nu ook niet helemaal te weten wie hij moest volgen, Jack, Jayne of Amy. Meestal koos hij nu voor Amy.
Amy vroeg wat Jack en Jayne gingen doen en voor Jack antwoord kon geven, had Jayne dat al gedaan. Jack knikte even als bevestiging en luisterde daarna naar de woorden van zijn moeder. Zij wilde het niet, ze was bang dat ze anders haar kinderen ook kwijt zou raken.
"Mam.." sprak Jack zachtjes. Hij liet Delhi los- die bleef toch wel staan- en liep naar zijn moeder toe, terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg. "We passen wel op.. We letten op elkaar. En de Maniakken wilden papa dood hebben.. Ons niet.." zei hij met een zachte en licht trillende stem. "Anders ga je ook mee, mam?" vroeg hij daarna. Hij wist dat het beter was voor de verwerking van een overledene dat de nabestaanden het lichaam hadden gezien.

Amy Marston

Haar dochter wilde nog wat zeggen, maar Jack was haar voor, nu had Jayne nog even de tijd om de riempjes van het hoofdstel vast te maken. Haar vingers gingen vlug tekeer terwijl ze haar moeder en Jack in de gaten bleef houden.
Ze voelde de armen van haar zoon om haar heen. Ze hield hem vast, niet zo stevig als ze normaal zou doen. Hij zei dat ze op zouden passen en op elkaar zouden letten. De Maniakken wilden hun vader dood hebben en niet zij. Hij vroeg haar ook of ze met ze meeging.
“Jack, lieverd… Je vader zegt ook elke keer als hij weggaat dat hij op zou passen… elke keer, ook toen…” Ze beet op haar lip, tranen kwamen weer in haar ogen.
“Ik wil niet mee.” Zei ze nu ineens wat kortaf. Ze wilde John niet zien. Ze wilde niet die bevestiging hebben die haar kinderen wel wilden.
Jayne legde haar hand op de schouder van haar moeder. “Het hoeft ook niet, mama, we komen echt weer terug. Echt waar. We zijn met twee, we letten heel goed op elkaar.” Bevestigde ze nog. Ze keek haar broertje nu weer even aan.

Cassandra McSmith
John gaf nog toe dat zij beter nu nog kon beslissen wat beter was, omdat hij zelf niks meer wist. Daarna had ze zich bezig gehouden met het water en het bij elkaar pakken van de andere materialen die ze nodig had. Ze kwam weer de kamer binnen lopen en zag John nog net bij de schotwond bij de schouder. 'Met dat schot had je echt geluk. Een paar cm schuin omlaag en het zat in je longen of je hart.' zei ze. Ze zette de emmer bij het bed neer en legde de doeken, het gaas en het verband klaar.
Ze ging voorzichtig op het randje van het bed zitten. 'Lukt het om zelf rechtop te zitten? Dat is net iets gemakkelijker met het verband weg te halen.' vroeg ze, terwijl ze het shirt los begon te knopen. Het was wel vreemd om dit nu te doen terwijl hij wakker was. Maar het moest toch gebeuren. Ze kon het niet allemaal laten ontsteken, omdat het een beetje raar was om te doen.

Jack Marston

Hij slikte even moeizaam toen Amy zei dat zijn vader dat ook altijd had gezegd, dat hij op zou passen, elke keer, en zo ook de laatste keer.. Jack keek even weg, maar keek zijn moeder toen weer aan.
"Papa kwam ook altijd terug.. Behalve dan.. Nu.." sprak hij gedempt terug. In zijn stem was de pijn die hij voelde te horen.
Amy zei dat ze niet mee wilde. Het klonk niet alsof hij haar nog over zou kunnen halen, dus Jack knikte alleen kort als reactie. Jayne kwam nu ook dichterbij en legde haar hand op de schouder van hun moeder. Ze zei dat het ook niet hoefde dat ze mee ging, en bevestigde ook nog eens dat ze goed op elkaar zouden letten. Jack knikte daarop weer.
"We komen terug, echt waar," herhaalde hij zachtjes. "Misschien.. Misschien is het leuk als jij naar Armadillo gaat? Of op bezoek bij een vriendin of iemand die je goed kent? Afleiding zou je goed doen.." zei Jack nog, terwijl hij zijn moeder nog even aankeek, maar daarna afstand nam en naar Delhi toe liep, om de teugels van de merrie vast te pakken en haar over haar glimmende hals aaide. Hij was klaar om te gaan.


John Marston

Hij had net zijn shirt weer recht getrokken toen hij Cassandra terug zag komen in de kamer. Ze had hem waarschijnlijk zien kijken naar de schotwond bij zijn schouder, want ze zei hem dat hij met dat schot echt geluk had gehad, omdat het maar een paar centimeter afwijkend had moeten zijn geweest om zijn hart of longen geraakt te hebben. John glimlachte even waterig naar Cassandra en knikte. Ze had gelijk, dat wist hij maar al te goed. Het had weinig gescheeld of hij was er niet meer.
Cassandra zette een emmer met water bij het bed neer en legde doeken, gaas en verband neer. Daarna kwam ze op de rand van het bed zitten en vroeg ze aan John of het lukte om zelf rechtop te blijven zitten. John knikte opnieuw. "Ja, dat lukt wel," zei hij er nog achteraan als verduidelijking. Hij klemde zijn kaken op elkaar om de pijn beter weg te kunnen drukken en bleef rechtop zitten, terwijl Cassandra het shirt los begon te knopen. John haalde even diep adem en sloot zijn ogen voor een moment. Voor een paar seconden schoten er allerlei beelden door zijn hoofd, het ging zo snel dat hij niet eens precies wist wat voor beelden het waren. Hij hoorde geluiden, geschreeuw. Toen hij zijn ogen verschrokken weer opende was het weg.
"Bedankt, trouwens.." sprak John plotseling. Zijns stem klonk nog wat zwakjes. "Bedankt dat je mij mee heb genomen hier heen en verzorgd heb. Ik denk dat ik er anders niet meer geweest zou zijn."

Cassandra McSmith
John gaf aan dat het wel ging lukken om zelf recht te blijven zitten. 'Dat is fijn. Dan hoef ik mijn zoon er niet bij te roepen voor de hulp.' zei ze nog. Die vond het toch maar een naar iets, een gewonde vasthouden, zodat moeders de wonden kan schoonmaken en inpakken. Helemaal als het een bewusteloze is. Na het losknopen van het shirt, stond ze op om het voorzichtig uit te doen. Ze hoorde nog hoe John haar bedankte en waarom. 'Graag gedaan hoor.' zei ze daar op terug. 'Al had ik je moeilijk kunnen laten liggen. Zeker toen ik nog hartslag voelde. Je hebt al zo veel goeds voor andere mensen gedaan.' zei ze er nog achter aan. Ze maakte daarna het verband los van de kogelwond.
'Ik hoop dat je je herinneringen snel terug krijgt. Het zou alles voor jou een stuk gemakkelijker maken om te begrijpen.' begon ze te vertellen. Ze dacht namelijk dat als ze bleef praten en John een beetje afleidde, dat het misschien wat minder pijn zou doen als ze eenmaal de doek pakte om de wond mee schoon te maken. Hetgeen waar ze nu mee begon, want het verband was er inmiddels al af.

John Marston

Hij glimlachte even waterig toen Cassandra hem zei dat ze hem moeilijk had kunnen laten liggen, omdat ze een hartslag had gevoeld en omdat hij al zo veel goeds voor andere mensen gedaan had. Verder reageerde hij er niet echt op, want Cassandra maakte het verband los van de kogelwond en John klemde zijn kaken ietwat op elkaar omdat er nu al een brandende pijn door de wond ging.
"Ik hoop het ook," reageerde hij nu toch wel op de woorden van Cassandra dat ze hoopte dat hij zijn herinneringen snel terug zou krijgen. Het zou verdomd moeilijk worden om door te leven zonder het verhaal van zijn eigen leven te weten.
John was even afgeleid door het praten, maar toen Cassandra plotseling de wond schoon begon te maken met een schone doek klemde hij zijn kaken weer stijf op elkaar en spande hij zijn spieren wat aan. Voor de rest reageerde hij er niet op. Hij wist ondertussen wel hoe hij met pijn om moest gaan, hoewel hij alles vergeten was, was dat iets wat hij wel nog kon.

Cassandra McSmith
Ze merkte heel goed dat John zich aanspande. Ze had hem immers verzorgd toen hij nog buiten westen lag en geen krimp gaf als ze een kogel uit het gat peuterde. 'Probeer een beetje te ontspannen. Als je je te veel aanspant, kan het zo maar zijn dat straks weer wat open springt.' sprak ze tegen John. 'Al snap ik best dat het ook wel pijn doet.' voegde ze er nog aan toe. Ze zou waarschijnlijk zelf bezweken zijn aan de pijn. Gewoon gedacht hebben, laat maar, te veel pijn, adios wrede wereld.
Ze ging ondertussen gewoon door met het schoonmaken van de schotwond. Voorzichtig, maar wel goed maakte ze die wond schoon, om het daarna weer van een schoon gaasje en verband te voorzien. 'Zo, dat is een. Op naar de rest.' zei ze. Ze ging dan ook verder met de rest van de verwondingen. 'Het ziet er gelukkig allemaal al beter uit dan toen ik je vond.' deelde ze nog mee. Ze vond stilte maar niks.

Amy Marston

Jack gaf aan dat hun vader ook altijd terug kwam, behalve nu. Ze keek weg door de pijn die het deed. Ze wreef in haar ogen en keek daarna haar zoon weer aan. Ze vond het wel fijn dat haar kinderen veel om haar gaven. Ze stonden allebei even bij haar en probeerde haar over te halen dat ze weg mochten gaan.
“Breng hem dan maar terug… hij verdient het om hier te zijn… Hij zou vast niets liever willen…” Ze slikte even ferm en keek haar kinderen een voor een weer aan. Beide gingen ze weer even verder met hun paarden.
Jay stelde voor om naar Armadillo te gaan, of op bezoek bij iemand die ze goed kende want afleiding zou haar goed doen.
“Ik wil hier niet weg.”Was haar antwoord daarop. Ze wilde de boerderij absoluut niet verlaten, vooral niet als haar kinderen nu weggingen. Dan wilde ze op ze wachten tot ze weer terug kwamen naar haar.
Jayne had haar hengst klaargemaakt en ze stapte naar voren toe. “Oké mama, dan gaan wij.” Gaf ze zacht aan en ze drukte een kus op de wang van haar moeder. Daarna liep ze met haar paard samen naar buiten toe. Ze zette de hengst stil en sprong op zijn rug.

John Marston

Een aantal dagen later voelde hij zich al stukken sterker. Natuurlijk nog niet zoals het hoorde, maar hij kon weer een beetje lopen en de pijn was ook wat verdraagzamer geworden. Als hij liep, liep hij wel nog enorm mank door de kogelwond in zijn bovenbeen, maar het goede nieuws was dat de wonden wel goed leken te genezen. Het enige wat hem echt nog hinderde in het dagelijkse leven was de hoofdpijn die maar bleef aanhouden, een irritante, zeurende hoofdpijn. Op sommige momenten werd het wat erger, en soms leek het bijna weg te trekken. Ook kreeg hij af en toe ineens een heel duizelig gevoel en op zo'n moment leek hij helemaal van de wereld, tot het weer weggetrokken was. Misschien was dat nog door de harde klap die hij met zijn hoofd gemaakt had.
Het was vroeg in de ochtend. John had vrij goed geslapen, de afgelopen nachten waren voor hem een hel geweest en voor het eerst had hij weer de hele nacht door geslapen zonder wakker te schieten van de pijn of van een nachtmerrie.
Hij gooide de dekens van zich af en duwde zich langzaam omhoog, zodat hij zat in het bed. Hij gooide zijn benen over de bedrand, klemde zijn kaken even op elkaar toen er een steek door zijn bovenbeen trok en stond toen heel langzaam op. Zijn hoofd klopte en bonkte, maar hij zette door en kleedde zich met heel veel moeite om. De kogelwond in zijn schouder belemmerde hem echt met het aantrekken van een shirt en de kogelwond in zijn bovenbeen zorgde er weer voor dat een broek aantrekken lastig was. Toch was hij te koppig om hulp te vragen en uiteindelijk was het hem toch gelukt zichzelf volledig aan te kleden. Het enige wat hij mistte was een hoed en een riem voor wapens.
Langzaam liep hij door het huis heen, zachtjes, hij wilde Cassandra niet onnodig wakker laten worden zo vroeg. Hij twijfelde even, maar liep toen toch naar de deur en opende die voorzichtig, waarna hij naar buiten stapte. Hij wilde iets zien, iets vinden, waardoor hij misschien zijn herinneringen weer terug kreeg. Het was enorm hinderlijk om zo te leven, zonder echt goed te weten wie hij zelf was en wat hij moest doen.
Het was nog vrij rustig op straat, wat ook wel logisch was zo vroeg en Cassandra woonde vrij afgelegen. Toch liepen er hier en daar al wat mensen rond. John sloot de deur zachtjes achter zich en keek om zich heen. Door menig mens werd hij wat apart aangestaard, maar daar gaf hij niets om en hij liep een paar meter verder, maar besloot toch in de buurt te blijven van het huisje van Cassandra. Hij wilde niet in de problemen raken.
Hij keek om zich heen, maar herkende vrij weinig. Het felle licht van de opkomende zon liet hem zijn ogen half dichtknijpen en zorgde ervoor dat de kloppende hoofdpijn toe nam. Een aantal mensen waren hem gepasseerd, misschien waren het er maar twee geweest. Het was echt een rustige buurt. John zuchtte even zachtjes en genoot van de rust en van het gezang van de vogels.


Jack Marston

Hij zat op de bank, in de boerderij. Bandit lag midden in de woonkamer languit op de grond. De hond leek de laatste tijd veel minder levendig en was echt heel traag de afgelopen dagen. Jack keek even naar de hond en zuchtte zachtjes. Alles in dit huis liet hem denken aan zijn vader. Zelfs de geur. Helaas hadden hij en Jayne zijn vader niet gevonden. Het enige wat ze in de bergen hadden gevonden waren sporen van hoeven- maar bewijzen dat die van Spartan en het paard van Dave waren konden ze niet, want er reden daar wel meer paarden. Ook waren ze op een gegeven moment een plek tegen gekomen, hoog in de bergen, waar bloed lag, vlak voor een afgrond. Ze hadden de afgrond bespeurd op enig teken van een lichaam, maar ze hadden niets kunnen vinden. Jack vreesde het ergste: dat zijn vader's lichaam door een of ander dier meegenomen was en opgegeten. Het idee alleen al maakte hem misselijk. Toch bleef Jack nog een beetje hoop houden dat zijn vader toch nog zou leven, al werd die hoop elke dag minder, elke dag was de kans kleiner. Want waarom was zijn vader anders nog niet terug gekomen?
Jack sloot zijn ogen even en drukte zijn hoed verder op zijn hoofd. Daarna opende hij zijn ogen weer en staarde hij uit het raam, naar de paarden in de weide. Spartan stond er tussen, maar leek totaal niet op zijn plaats. Hij had alweer een paar keer geprobeerd over het hek te springen en hij bleef maar rond lopen. Jack twijfelde of hij de hengst niet gewoon moest laten gaan. Dit leek het dier namelijk echt geen pretje te vinden. En wie weet wist Spartan wel aan te wijzen waar het lichaam van John was. Toch durfde Jack hem nog niet los te laten, bang dat hij weg zou rennen en niet meer terug zou keren. Dan hadden ze helemaal niets meer van John.

Cassandra McSmith
Ze werd wakker in een stil huis. Haar zoon, Chris, sliep altijd uit. Dus die maakte ze als eerste wakker. Ze waren maar met z'n tweetjes en ze moesten hun kleine stukje landbouwgrond nog onder handen nemen. En Cassandra wilde in het huis nog het een en ander onder handen nemen. Zoals elke dag. Aangekleed en wel liep ze naar de keuken in het stille huisje. Ze maakte wat ontbijt klaar en daarna liep ze naar het kamertje waar John sliep. Of dat dacht ze, dat hij daar nog lag te slapen. Ze trof echter een leeg bed aan. Bijna automatisch zei ze 'John?', terwijl het overduidelijk was dat hij niet meer in de kamer aanwezig was. Een beetje onlogisch keek ze toch of ze onder het bed of in de kast iets kon vinden, maar ook dat was John-loos.
Het zag er gelukkig ook niet uit dat de maniakken het hadden gevonden, want daar was het te netjes voor achter gelaten. En dan had ze vast wel wakker moeten worden. Maniakken zijn niet zo van het sluipen en stil zijn. Dat wist ze maar al te goed. Ze liep van het kamertje naar de voordeur om naar buiten te lopen. Al snel zag ze het bankje dat bezet was door een bekend gezicht. Ze liep wat dichterbij en wist nu zeker dat het John was. 'Gelukkig, je bent hier.' begon ze. 'Ik was even bang dat je meegenomen was door maniakken, al was het daar ook wel te netjes voor in huis eigenlijk.' voegde ze er aan toe.
Ze vond het wel fijn dat hij vooruitgang boekte wat betreft het rondlopen en voor zichzelf zorgen. 'Volgens mij voel je je al weer wat beter vandaag, of niet?' vroeg ze nog.

Amy Marston

De kinderen hadden haar vertelt wat ze hadden gevonden, maar vooral wat ze niet hadden gevonden… Ze hadden haar man niet gevonden, er waren wel sporen van het gevecht gevonden, maar geen John, hij was er niet. Ze zuchtte even diep en moedeloos. Waarschijnlijk was hij opgevreten door een wild dier, de moed zakte haar nog veel verder in de schoenen. Ze had nergens meer zin in. Neergeslagen zat ze bij het graf van Selena. Het voelde als de plek waar John ook hoorde te zijn.
Ze had rode ogen van het huilen, haar tranen waren op en ze staarde alleen maar wat voor zich uit.


Jayne Marston

Ze wilde er gewoon niet aan geloven, al had een wild dier haar vader meegesleurd, al was hij opgevreten of wat dan ook, dan was er tenminste vastigheid. Dan hadden ze bewijzen en kon ze zichzelf eindelijk de tijd geven om te rouwen.
Ze had die ochtend haar paard gezadeld en was weer terug gereden naar de afgrond. Daar in de buurt moest haar vader zijn. Ze reed een kant uit en kwam op een gegeven moment bij een paar huisjes wat een dorpje voor moest stellen. Toen ze iemand zag die ze herkende, ging haar hart sneller kloppen.
“Pap?” Klonk haar stem iets vragend en onzeker.
“Pap! Je bent het echt! Pa!” Riep ze nu uit. Ze reed naar hem toe en zag dat er iemand bij hem was.

John Marston

Hij keek ietwat geschrokken op toen hij geluiden achter zich hoorde, maar toen hij zag dat het Cassandra was glimlachte hij lichtjes en groette hij haar. Niet veel later zei Cassandra dat het erop leek dat hij zich al wat beter voelde. John knikte kort.
"Het gaat al beter.." klonk zijn stem. "Maar de hoofdpijn gaat maar niet weg en lopen is nog geen pretje, maar goed, dat komt wel.." Hij glimlachte even waterig naar Cassandra en keek op toen hij hoefgetrappel hoorde. Er verscheen een pikzwart paard met een jonge vrouw erop. Zij keek ook naar hem. John keek maar weer weg, omdat het raar zou zijn als hij haar constant aan zou blijven kijken. Tot ze ineens begon te roepen. Hij keek ietwat verbaasd naar de jonge vrouw, die dichterbij kwam en het toch echt tegen hem leek te hebben. Zijn hoofd bonkte en zijn oren leken te piepen. Hij sloot zijn ogen even, maar opende die daarna weer om vervolgens Cassandra aan te kijken met een blik die liet weten dat hij niet wist wat hij moest doen of zeggen. Waarom was hij in godsnaam alles vergeten? Dit maakte alles zo verdomd lastig.

Cassandra McSmith
Haar gezicht vertrok al een beetje naar een ernstigere uitdrukking toen ze de jonge vrouw aan zag komen en hoorde roepen naar John. Ze leek ontzettend veel op Amy en gezien het feit dat ze naar haar vader roept, moest dit Jayne wel zijn. Ze zag ook aan John dat hij niet goed wist wat hij er mee aan moest.
Ze maakte een gebaar met haar vinger op haar lippen dat Jayne stil moest zijn. In ieder geval niet zo gaan roepen van af het paard. 'Niet zo hard.' zei ze dan ook, waarna ze even rond keek of er niks vreemds van personen rond liep. 'Laten we anders even naar binnen gaan. Dan kunnen jullie allebei wat uitleg krijgen.' stelde ze voor. Ze hoopte maar dat niemand Jayne gevolgd was. Dat zou heel slecht uitkomen. Dat Jayne nu al langs kwam, kwam eigenlijk al slecht uit. John kon net pas zichzelf een beetje helpen, wat rondlopen. Ze had hem liever nog wat tijd gegund om lichamelijk te herstellen, voordat familie langs kon komen om geheugen op te frissen.

Jayne Marston

Haar vader reageerde niet eens op haar. Ze kwam dichterbij en keek hem doordringend aan. Hij leek haar niet eens te herkennen. Haar blik gleed naar de vrouw die bij hem was, ze gebaarde haar dat ze stil moest zijn en Jayne wierp haar een felle blik toe, ze bepaalde zelf wel wat ze deed, bovendien, wat moest haar vader bij die vrouw?
Ze steeg van haar paard af en staarde nu wat naar haar vader. “Papa, herken je me niet?” vroeg ze nu heel zacht en kwetsbaar.
De vrouw stelde voor om naar binnen te gaan, dan konden ze beide uitleg krijgen.
“Maar… hij leeft nog, we dachten dat hij dood was… hij moet meteen mee naar huis, anders gaat mama eronderdoor…” Sprak ze nu. Ze bond haar zwarte hengst vast en keek wat vragend naar de vrouw, ze was wel benieuwd naar die uitleg van haar.

John Marston

Hij hield zich stil, hoewel de jonge vrouw hem vroeg of hij haar niet herkende. John sloeg zijn ogen neer en probeerde niet al te veel na te denken, want de hoofdpijn leek alleen maar toe te nemen nu.
Cassandra stelde voor om naar binnen te gaan en zei dat ze daar wel uitleg zou geven. John haalde even diep adem en duwde zich toen omhoog van het houten bankje waarop hij zat. Het bonken van zijn hoofd nam toe en een duizelig gevoel overspoelde hem. Hij moest even blijven staan en greep naar de verbonden hoofdwond die stak alsof er een mes in zat. Hij voelde zich enorm kwetsbaar en hoopte maar dat het gevaar waar Cassandra hem steeds voor waarschuwde nog maar even weg bleef.
Heel moeizaam en langzaam strompelde hij terug naar de deur van Cassandra's huisje die ze deelde met haar zoon. Hij trok de deur open en bleef even in de deurpost staan met zijn ogen gesloten, omdat hij opnieuw overspoeld werd door een duizelig gevoel. Nee, hij was nog lang niet beter. Maar het ging in ieder geval de goede kant op. Langzaam maar zeker. Hij had dood kunnen zijn.
De wond in zijn been was niet heel erg gevoelig, alleen bij het lopen stak de wond pijnlijk. Van zijn schouder had hij meer last. Waarschijnlijk omdat dat elke keer als hij in- of uitademde bewoog en als het ware uitrekte.

Cassandra McSmith
Pubers... Dat was het enigste wat ze dacht toen ze de felle blik zag die ze toegeworpen kreeg. En maar blijven praten natuurlijk. Ze stapte wat opzij toen John opstond en al naar binnen begon te lopen. Ze keek hem nog even kort na om te zien hoe hij liep. Moeizaam, maar hij liep tenminste weer.
Daarna keek ze weer naar Jayne. 'Kom nou maar gewoon mee naar binnen. Ik ga dit niet buiten vertellen waar iedereen mee kan luisteren.' zei ze, waarna ze zelf ook omdraaide en naar haar huisje liep, om daar naar binnen te lopen. 'Ga anders even zitten.' stelde ze voor aan John. 'Wil je wat te eten of te drinken?' vroeg ze daarna. Ze was lichtelijk wat gestrest, want dit ging zeker niet volgens plan. Ze snapte natuurlijk dat Amy de weg kwijt raakte, maar het was zeker niet veilig voor John om nu al naar huis te gaan. Hij zou een rit te paard niet kunnen uithouden. Rit met paard en wagen zou waarschijnlijk ook niet heel bevorderlijk zijn met al dat gerammel en gehobbel. Plus dat het wel handig zou zijn als hij iets van zijn geheugen terug krijgt en lichamelijk nog wat meer opknapt.

Lucy Moore

Langzaamaan kwam ze weer bij beseffen, ontwaakte ze uit de slaapstand. Niet dat ze veel had geslapen,maar dat terzijde. Zacht kreunend ging ze wat meer overeind zitten en wreef met haar handpalm langs de achterkant van haar stijve nek. Haar blik gleed naar de bank, waar ze eerder Ryan had ingestopt. Nadat ze nog wat eten had gemaakt voor hem was hij uiteindelijk in slaap gevallen waardoor ze maar een deken over hem had heen gelegd. Ze was zelf in de stoel gaan zitten met het idee dat ze zo zou gaan, maar was dus blijkbaar ook in slaap gevallen. Met haar koele vingers wreef ze in haar slaperige gezicht en schraapte haar schorre keel. Moeizaam kwam ze overeind en rekte zich uit, haar lichaam was zo stijf. Het voelde of al haar spieren in haar lijf leken te protesteren. Haar blik gleed naar het raam. Het was een mooie heldere dag. De zon scheen fel, de lucht was helderblauw, een perfecte dag zou je zeggen...

Jayne Marston

Haar vader liep heel erg moeizaam en ze pakte heel voorzichtig zijn arm vast om hem wat te helpen. Ze wist niet zeker of hij die hulp ook echt aan wilde nemen omdat hij haar niet eens leek te herkennen. Ze moest van de vrouw mee naar binnen komen. Daardoor stapte ze naar binnen toe en leunde tegen de muur aan in het huisje. Er werd gevraagd op een gestreste manier of iemand wat te eten of drinken wilde, de vraag leek alleen op John gericht te zijn. Daardoor hield ze haar mond maar gewoon, ze wilde niet al te asociaal overkomen.
“Vertel het. Alsjeblieft.” Smeekte ze nu zachtjes, ze was nieuwsgierig en vreselijk ongeduldig.

John Marston

Hij wees de hulp van diegene die zijn dochter bleek te zijn niet af, omdat hij toch wel wat hulp kon gebruiken en hij wilde haar niet afwijzen.
Eenmaal in de woonkamer zakte hij neer op de bank en zuchtte hij even. De wond in zijn schouder stak en de pijn die hij had irriteerde hem. Hij keek omhoog en keek Cassandra aan, die vroeg of hij wat te eten of te drinken wilde. Hij schudde zijn hoofd langzaam en kort, anders werd de hoofdpijn alleen maar erger. Hij schraapte zijn schorre keel even.
"Nee, bedankt," reageerde hij nog gedempt voor de duidelijkheid. Er hing een spanning in het huisje en John wist zich niet echt een houding te geven. Ook wist hij niet echt hoe hij moest zitten. Hij wilde alle pijnlijke plekken ontlasten, maar dat leek onmogelijk.

Cassandra McSmith
Ze zag hoe Jayne plaats nam leunend aan de muur, terwijl John op de bank ging zitten. Niemand wilde wat te eten of te drinken, al had ze Jayne niet direct gevraagd. Ze merkte wel dat Jayne heel graag meer uitleg wilde. Ze ging op de fauteuil zitten die bij de bank hoorde.
'Jayne.' begon ze. 'Als eerste moet je weten dat ik je vader niet hier hou om anderen te pesten. Ik ben een goede, maar verre bekende van je vader. Eerder was ik sheriff van Perdido, maar die taak heb ik afgestaan zodra ik dat moest combineren met het opvoeden van mijn zoon. Daarom woon ik nu hier.' vertelde ze verder, als uitleg wie zij was.
'Je vader heeft een flinke smak gemaakt. Het heeft hem enkele dagen gekost om genoeg te herstellen om weer wakker te worden. Sinds vandaag kan hij grotere stukken lopen heb ik gemerkt. Echter is zijn geheugen van voor zijn val nog een groot, zwart gat.' vertelde ze verder. 'Nou wilde ik dat je vader lichamelijk eerst hersteld, voordat hij aan dingen van vroeger herinnerd wordt. Daarom heb ik nog niemand laten weten waar hij zit en hoe het met hem gaat. Voor zijn eigen veiligheid. Want als de maniakken er achter komen dat hij leeft, en hier aan het aansterken is. Ik kan ze niet tegen houden. Marcel zal echt niet in zijn eentje komen. Hij is te trots op de hoeveelheid mensen die achter hem staan.' sloot ze het voorlopig mee af.
'John.' richtte ze nu op John. 'Dit is Jayne. Je dochter. De helft van de tweeling die jij en je vrouw Amy wereldwijs gemaakt hebben.' zei ze tegen John. Vooral om hem niet helemaal buiten te sluiten en wie weet kreeg hij toch een beetje herinnering terug.

Ryan Marston

Toen hij gedempte geluiden hoorde schoot hij overeind. De pijn in zijn been werd direct weer duidelijk en hij keek gespannen om zich heen. Toen hij zag dat er iemand in huis was, werd zijn reactie alleen nog maar heftiger, tot hij door had dat het Lucy was. Hij had verwacht dat ze weg zou zijn, maar blijkbaar was ze er nog. Hij sloot zijn ogen weer en hij haalde langzaam adem. Hij zei niets tegen haar, het was niet nodig. Hij kwam nog meer overeind en hij gooide de deken van zijn lichaam af. Zwijgend stond hij op, hij ontzag zijn been omdat het veel te veel pijn deed en hij liep moeizaam naar een kast toe. Hij trok het ding open en haalde er een revolver uit, omdat zijn andere nog op de boerderij lag. Hij was daar zo snel vertrokken dat hij zijn wapen daar had gelaten, maar hij voelde zich vreselijk onveilig zo. Hij stopte het ding in zijn riem, om de kast daarna weer goed af te sluiten. Hij draaide zich heel langzaam om en hij keek Lucy recht aan, maar nog steeds zei hij helemaal niets. Hij moest van alles doen, bovendien had hij geen idee wat hij tegen haar zou moeten zeggen. Hij was niet zo goed in dit soort dingen. Nog net zo moeizaam liep hij daarom maar richting de stallen, om bij zijn paarden te kijken.

Lucy Moore

Vanuit haar ooghoeken zag ze Ryan overeind schieten, het was duidelijk dat hij niet wist wat hem overkwam. 'Je was in slaap gevallen.' Verklaarde ze hem met een hese stem toen hij de deken van zich af sloeg en opstond. 'En ik blijkbaar ook..' Mompelde ze er zacht aan toe waarnaar ze haar keel direct weer schraapte omdat ze zo schor klonk. Zwijgend bekeek ze zijn beweging, hoe hij zich moeizaam naar de kast verplaatste, het ding los stok, een revolver tevoorschijn toverde om die vervolgens in zijn riem te stoppen. Het voelde ontzettend ongemakkelijk, hij zei helemaal niets, keek haar nu alleen recht aan. Ze nam een gesloten houding aan door haar armen rond haar buik te slaan. Zijn blik, hoe hij naar haar keek, het verraadde helemaal niets, ze wist niet wat ze moest denken. Haar lippen bewoog ze iets van elkaar om hem iets te zeggen, maar hij verdween alweer. Zuchtend bleef ze achter, met haar ogen op de vloer gericht. De minuten verstreken voorbij en eindelijk kreeg ze haar stijve lichaam traag in beweging. Hij had gezegd dat ze nog mocht blijven dus kon ze vast nog wel even de douche gebruiken voor haar vertrek, hopelijk voelden haar spieren dan wat beter aan. In een traag tempo pakte ze haar nodige spullen om zich daarna naar de douche te verplaatsen. De kraan zette ze gelijk aan, lekker warm waardoor er veel condens ontstond. Met haar kaken op elkaar geklemd om een kreun te voorkomen, kleedde ze zich uit. Haar nek en schouder spieren voelden niet bepaald lekker aan. Een genietende zucht verliet haar lippen toen de warme stralen water haar lichaam verwarmde. Met haar handen streek ze haar nu natte lokken uit haar gezicht. Haar heldere, zuivere en bijzonder stem doorklonk in de ruimte omdat ze het niet kon laten om te zingen onder de douche. Één van haar typerende tikken die ze niet wist af te leren. Ze wist niet zo goed waarom ze nog steeds niet weg was, het leek of iets haar tegen hield al wist ze niet precies de vinger er op te leggen wat dit was. Met tegenzin kwam ze uiteindelijk onder de douche vandaan. Zacht vloekte ze toen ze tot de conclusie kwam dat ze haar kleding was vergeten mee te nemen en die dus nog beneden moest liggen waar haar ingepakte tassen stonden. Haar haren wreef ze zo goed mogelijk droog en de andere grote handdoek sloeg ze stevig om haar naakte lichaam heen om daarna naar beneden te lopen.

Ryan Marston

Hij verzorgde zijn paarden uitgebreid, hij vond het heerlijk. De oude merrie had niet meer zo’n glanzende vacht, maar zijn hengst wel, het was echt een prachtig paard. Hij was gehecht aan allebei, maar hij wist dat hij ze niet voor eeuwig bij zich kon houden, helaas. Was het maar zo. Toen hij klaar was, draaide hij zich om en liep hij het huis weer in. Hij had de stallen niet uitgemest, hij was bang dat hij dat niet zou redden met zijn been en hij wist heel goed dat hij eigenlijk al veel te veel deed. Toen hij voetstappen hoorde keek hij langzaam op, deze keer hield hij er rekening mee dat het waarschijnlijk Lucy was. Toen hij haar zag verschijnen, werd dat dus ook bevestigd. Langzaam gleed zijn blik over haar heen, ze had niets aan, alleen een handdoek om haar lichaam gewikkeld. Haar voeten lieten vochtige plekken af op zijn houten vloer, ze kwam uit de douche. Zijn blik ging weer omhoog, zijn gezicht stond nog net zo strak, in zijn ogen was niets te zien. Hoewel hij even was blijven staan om naar haar te kijken, liep hij nu weer langzaam door naar de keuken om zijn handen te wassen.