Red Dead Redemption

John Marston

De grijze hengst bleef steeds maar wegspringen en rende op een gegeven moment het terrein af. John vloekte en spoorde Spartan aan, de hengst gaf een kleine bok en galoppeerde nog sneller. John hield de manen van het dier stevig vast en keek voor zich uit naar de jonge hengst. Deze bleef maar rennen, en bij elke lichtflits of donder slingerde hij weer een andere kant op. Daarom was het moeilijk hem in te halen.
Uiteindelijk kwam Spartan naast de jonge hengst te galopperen en zwaaide John de lasso in het rond boven zijn hoofd. Net toen hij de lasso wilde gooien, sloeg de bliksem in op een boom vlakbij hen. Een enorme donder klonk en de boom stond direct in vuur en vlam. Spartan schrok enorm, hij remde uit het niets en wilde de andere kant op rennen, maar de grond was te drassig om die bocht te kunnen maken. Het dier gleed weg en klapte op de grond neer. John had geluk dat zijn been er niet onder terecht kwam. Ze gleden nog een stuk door, waarna Spartan direct opsprong, een hoge bok gaf en in volle rengalop weg galoppeerde. De jonge hengst rende de hele andere kant op. John bleef even versuft op de grond liggen, het was toch een behoorlijke klap geweest. Daarna krabbelde hij langzaam overeind, pakte zijn hoed van de grond en keek om zich heen. Rechts van hem brandde de hele boom af. Er zat ongeveer tien meter tussen hem en de boom. John veegde de modder een beetje uit zijn gezicht en keek hoe Spartan nog maar een stipje in de verte was, elke keer als er weer een lichtflits was zag hij hem even, tot hij volledig uit het zicht verdween.
John zuchtte even en floot op zijn vingers. Geen reactie. Hij herhaalde het nog een aantal keer, maar keer op keer kreeg hij geen reactie. De onweer werd steeds heftiger en de bliksem leek steeds vaker in te slaan om hem heen. Daardoor besloot hij dat hij maar beter richting de boerderij kon gaan lopen, dat zou veiliger zijn.
Zijn kleding was helemaal doorweekt en het bloed dat op zijn gezicht had gezeten door het gevecht met Ryan was helemaal weggespoeld door de regen en vervangen door modder. John vloekte even luid en begon toen te lopen.

Amy Marston

Er lag wat op haar hoofd, iets nats en ze pakte het even beet en bekeek het even, het was een natte doek, vast het werk van John. Ze glimlachte even en legde het weer terug. Het was echt een schat. De mensen om haar heen hadden zich in het begin vaak afgevraagd wat ze nu precies in John zag, ze had het nooit echt goed uit kunnen leggen, hij had gewoon iets, iets dat hem speciaal maakte. Hij was zoals hij was en deed zich niet anders voor en dat waardeerde ze ontzettend aan hem.
Haar gedachten gingen weer terug naar de vorige dag, de dag dat ze haar ex had neergeschoten, nog steeds voelde ze zich schuldig tegenover John, dat ze hem had voorgelogen en had gezegd dat ze naar een tante was... waarom was ze niet gewoon eerlijk geweest? Schaamde ze zich voor haar verleden? Ja, misschien toch wel...
Langzaam kwam ze overeind, ze had het ijskoud en haar tanden klapperden, waar was John eigenlijk heen? Heel langzaam probeerde ze op te staan en met behulp van de wand, liep ze richting de douche, het duizelde haar en alles trilde zo ontzettend erg.

Boerderij John en Amy

John Marston

Het was toch een aardig stuk lopen zo, terwijl het op Spartan's rug in een een paar minuten afgelegd was. Het duurde ongeveer een halfuur voordat hij de boerderij voor zich op zag doemen. Zijn kleding kon niet natter meer worden en ook zijn hoed zag er niet uit. Op zijn kleding en op zijn gezicht zat modder en er had zich op zijn heup een flinke blauwe plek gevormd. Deze kon hij niet zien, maar hij voelde het wel. Hij was ook een beetje stijf door de val. Gelukkig had hij voor de rest niets, hij moest er niet aan denken dat hij daar nog gewond had gelegen in de ijskoude regen.
Hij liep het erf op, bibberend van de kou. De ijzige wind maakte het alleen maar erger. Hij liep richting de paardenstallen en liep daar weer naar binnen. Ergens had hij gehoopt Spartan hier te treffen. Helaas had hij valse hoop gehad. De hengst was er niet en zijn stal was leeg. John zuchtte en voerde de andere paarden nog wat bij, zodat die rustig bleven. Daarna keek hij uit het raampje naar buiten. Hij kon amper wat zien door de regen die tegen het raampje aan tikte. Zijn tanden klapperden op elkaar en hij rilde. Een stukje verderop hoorde hij Bandit blaffen. Waarschijnlijk had de hond hem alweer opgemerkt en stond hij nu voor de voordeur te blaffen omdat hij naar hem toe wilde.
John zuchtte even en dacht terug aan de ruzie met Ryan. Hij sloeg zijn ogen neer. Misschien was hij wel emotieloos. Misschien was hij wel hetzelfde als Marcel. John slikte. Die gedachten deden hem pijn. Was hij net zo kil als Marcel was? John beet even op zijn lip en liep toen de paardenstallen weer uit. Hij sloot de houten deuren en keek nog eens in de verte. Hij zag niets. Hij besloot nog eens op zijn vingers te fluiten, maar opnieuw kreeg hij geen reactie. Hij herhaalde het nog een paar keer, maar het mocht niet baten. Spartan kwam niet.
John's gezicht was felrood gekleurd door de koude wind en regen. Hij had zijn handen in zijn zakken gestoken. Langzaam liep hij richting de boerderij. Hij was nu toch al doorweekt.

Jessie Ross
Na nog even rondgestapt te hebben met haar bonte merrie, stapte ze af en bracht haar merrie naar een van de stallen. Ze kon wel een paar nachten hier blijven, maar daarna zou ze haar ouders weer een plezier moeten doen om weer terug te gaan. Nog even en ze zegt doei tegen haar familie en hallo tegen het avontuurlijke leven.
Na het paard op stal te hebben gezet en afgezadeld te hebben, liep ze terug de stallen uit en de straat op. Ze stak haar duimen in haar broekzakken en liep richting de cellenblokken. Ze zou eens kijken hoe ver de werkzaamheden waren en hoe ver haar vader nu achter zou liggen in kwaliteit van zijn cellen.

Straten richting cellenblok Rio Dondono

John Ross
Hij liep achter de vrouw aan die op zijn aanbod in ging. Dames gingen immers voor. Hij keek nog even achter zich om te zien of hij niet de deur voor iemands snufferd dicht gooide. Daarna maakte hij een klein uitnodigend gebaar naar de bar toe en liep zelf al naar de bar toe.
'Ik ben John Ross.' stelde hij zichzelf voor toen hij de naam van de vrouw te horen kreeg. Hij klopte even op de bar, terwijl hij heen en weer keek wie van de twee mensen hun zou kunnen helpen aan wat te drinken. 'Je mag zelf kiezen wat je wilt hebben, ik betaal wel.' vertelde hij nog tegen Liv, terwijl hij haar weer even aan keek. Dat is namelijk wel zo netjes, om de persoon waar je mee spreekt ook aan te kijken. Zeker als je elkaar nog niet zo lang kent.
Hij keek weer van haar weg toen iemand voor hun klaar stond om ze aan een drankje te helpen. 'Dames eerst.' zei hij, terwijl hij een klein beetje afstand nam van de bar en opzij keek naar Liv.

Saloon Perdido

Lucy Moore

De sfeer sloeg volledig om in de Saloon. Ditmaal was in ieder geval niet zij het waar Ryan tegen te keer ging. Het was overduidelijk dat hij een kort lontje had, de ruzie begon uit de hand te lopen. Amy zei haar dat ze hem wel te vriend moest houden, hij was de sheriff. Ze knikte wat, dat was ook wel zo, helaas. Amy had haar voor willen voorstellen aan John, maar die was net in gesprek met Ryan, al kon je het niet echt meer een gesprek noemen. Het was meer elkaar overtreffen en schreeuwen. Het verplaatste zich naar buiten, verontschuldigend keek Amy haar nog aan totdat ze zich ook naar buiten verplaatste. Het liep uit de hand, vanaf hier kon ze het geschreeuw nog horen, het was tot een gevecht uitgelopen. Afkeurend schudde ze haar hoofd terwijl ze haar glas een beetje ronddraaide, ongelooflijk. Pas nadat het weer rustig was, de ruzie ten einde was gekomen, stond ze op en liep naar buiten, even haar benen strekken voordat ze naar bed zou gaan. Stilzitten was niet helemaal haar ding, dan ging ze veel te veel nadenken. Ze ging wel een rondje wandelen, niet de perfecte oplossing, maar beter dan zich opsluiten in dat rottig kleine oude kamertje. Pas naar tien minuten besefte ze zich eigenlijk dat dit niet een geheel verstandig idee was. Ze liep alleen rond, het was avond en op deze manier was ze een makkelijke prooi om het zo maar te noemen. Het was niet zo verstandig om rond dit tijdstip alleen over straat te lopen, maar achja ze was niet zo bang aangelegd, dat scheelde. Het punt was echter dat ze ongewapend was. Altijd al had ze een afkeer gehad naar wapens toe. Haar vader had tot haar door willen dringen dat het wel belangrijk was dat ze ermee om kon gaan, maar nooit had ze er iets mee gedaan. Altijd had hij al liever een zoon gehad, maar nu zei ook nog zo'n afkeer had gehad naar dit wereldje werd de teleurstelling alleen maar groter. En dan was Lucy ook nog hun enige kind. Achteraf, nu, wist ze wel dat het verstandiger was, al was het alleen maar voor de dreiging. Zonet had ze namelijk al te horen gekregen dat ze een kogel door haar kop kon krijgen, naar één dag hier al. Verward keek ze op toen ze een druppel voelde vallen op haar gezicht. Het begon te regenen, haar adem stokte bij het zien van de dreigende lucht. Ze vloekte, ze wist niet eens waar ze heen was gelopen. Ze keek om zich heen, maar zo in het donker kon ze niet plaatsen waar ze was. Al snel begon het te onweren, grote donderslagen en felle flitsen waren het gevolg. Ze begon te lopen, maar ze begon alleen maar erger de weg kwijt te raken, ze wist echt niet waar ze nu weer beland was. Er waren nou eenmaal dingen veranderd in de afgelopen vijf jaar en ze had totaal niet goed opgelet. Het regende hard, haar haren plakten aan haar gezicht, net als haar kleding die nu meer als een tweede huid leek te dienen doordat het tegen haar lichaam plakte. Het was koud, echt koud. Ze begon te klappertanden. Ze was impulsief, enorm impulsief. Ze dacht niet altijd even goed over dingen na en dat heeft haar in het verleden te vaak in verkeerde situaties  gebracht. Nu bleek maar weer dat het nadenken over dingen, voor het doen, nog steeds niet haar sterkste ding was.

Armadillo, op straat

Ryan Marston

Ergens had hij verschrikkelijk veel spijt van wat er gebeurd was, maar aan de andere kant was het misschien wel goed geweest. Nu was alles wel een beetje uitgesproken, hij voelde zich lichtelijk opgelucht. Toch had hij zichzelf wel verbaasd, hij wist wel dat hij heftig kon reageren, maar dit was wel erg geweest. Dit kon hij niet nog eens doen, dat moest niet meer gebeuren. Toen hij merkte hoe het harder begon te waaien, kwam hij overeind. Zijn hoofd bonkte een beetje, maar hij was wel erger gewend. Hij kon wel wat hebben, het was niet meer dan verdiend. Daarom nam hij John ook niets kwalijk, zo was hij dan ook wel weer. Hij liep naar de deur, hij zette zijn hoed op zijn hoofd en hij trok zijn jas aan. Hij wilde even een rondje lopen om te kijken of alles op straat wel goed ging, met dit weer wist je het nooit. Hij wreef langs zijn lip, die helemaal gebarsten was, zijn wenkbrauw was ook aardig kapot. In het donker was het toch niet te zien. Eenmaal buiten zag hij dat er niemand op straat was, toch liep hij verder. Toen hij opeens vol tegen iemand aan beukte, schrok hij een beetje, hij was altijd op zijn hoede, want hij wist nog steeds niet hoe het zat met zijn familie. Maar dit was iemand anders. 'Sorry... Ik zag je niet... Gaat het?' Vroeg hij, op zachte toon. Doordat alle woede er nu wel uit was, was hij heel iemand anders. Toen hij zag wie het was, slikte hij even. Hij had gehoopt Lucy voorlopig niet tegen te komen. De storm werd met de seconde erger, hij keek haar daardoor zelfs iets bezorgd aan. 'Kom, we moeten naar binnen...' Zei hij dus ook, al was wel te horen dat hij zich niet op zijn gemak voelde. 

Armadillo, op straat

Lucy Moore

Haar ogen dwaalden onrustig over haar omgeving heen, verdomme waarom had ze niet gewoon beter opgelet? Dat moest toch niet zo moeilijk zijn, maar blijkbaar wel voor haar. Ze zuchtte geïrriteerd, naar zichzelf toe. Haar armen sloeg ze rond haar haar koude en natte lichaam heen, wat een flut weer. Ze probeerde haar kaken op elkaar te klemmen, om het klappertanden te voorkomen, maar het werkte voor geen meter. Ze had het zo koud doordat ze zeiknat was, ze kreeg het niet onder controle. Haar lichaam rilde, om het zo wat warmer te krijgen. Uit het niets beukte er iemand tegen haar aan. Ze klapte naar achteren, maar wist met moeite te blijven te staan. Ze vloekte automatisch. 'Verdomme, kijk eens...' Haar zin staakte ze toen ze besefte wie er tegen haar aan was gekomen. Zijn stem klonk anders, zijn hele houding was op dit moment volledig anders. Ze fronste wat en was er een beetje door gedesoriënteerd. 'Uh jawel, het gaat wel.'  Sprak ze wat onhandig uit, tussen het klappertanden door. 'Dat weet ik, maar uh ja ik ben een beetje de weg kwijt.'  Dit voelde ontzettend ongemakkelijk, echt extreem. Maar omdat hij vriendelijk deed besloot ze ook maar wat aardiger te doen. Zwakjes glimlachte ze wat.

Armadillo, op straat

Ryan Marston

Ze vloekte, maar hij reageerde er helemaal niet op. Nu was hij gewoon rustig, het was ook een stuk beter voor hemzelf. Hij hoorde wat ze zei, ze moest het echt ijskoud hebben. 'Ik woon hier vlakbij...' Mompelde hij, het klonk niet onaardig, maar ook niet super vriendelijk, zo was hij gewoon niet. 'Dan kan je tenminste opdrogen en weg gaan als de storm is gaan liggen...' Zei hij tegen haar, hij nam haar eigenlijk meteen al mee, want ze moest niet langer in de regen blijven staan. Hij opende de deur van zijn huis en hij sloot die weer achter haar. Hij bleef wat ongemakkelijk in de deuropening staan, hij slikte even en hij keek daarna weg. 'Mijn excuses voor mijn gedrag van vanavond. Ik geloof dat het niet echt mijn avond was...' Mompelde hij, meer zei hij niet. Het koste hem al moeite genoeg om zijn verontschuldigingen aan te bieden. Hij liep langs haar naar binnen, de woonkamer in. Hij gooide zijn jas over de stoel en hij wreef langs zijn pijnlijke gezicht. 

Armadillo, huis van Ryan

Lucy Moore

En of het nog niet ongemakkelijk genoeg was nam hij haar ook nog eens mee naar zijn huis. Ze had tegen willen sputteren, maar voordat ze het wist stond ze al bij hem binnen. Dan kon ze tenminste opdrogen en weg gaan als de storm was gaan liggen, dat was zijn verklaring geweest. Wat verdoofd bleef ze op de mat bij de deur staan. Haar lange bruine haren en kleding waren zeiknat en druppelde daardoor, ze zou alles nat maken. Hij bood zijn excuses. 'Echt waar, dat heb ik niet gemerkt.' Klonk haar stem sarcastisch, het ging bijna automatisch, zo was ze nou eenmaal. Gelijk besefte ze zich dat het niet netjes van haar was, hij bood toch zijn excuses aan. 'Oké, sorry..' Mompelde ze vanwege haar sarcastische woorden. 'Maar excuses aanvaard.' Begon ze vervolgens wat vriendelijker. 'En ik geef toe, ik had ook wel wat vriendelijker kunnen zijn.' Ze meende het wel, maar het kwam er gewoon niet helemaal van harte uit, daar was ze nou eenmaal niet zo goed in. Ze keek naar haar druipende kleding, nog steeds stond ze bij de deur, op de mat. 'Maar ik kan net zo goed nu terug gaan, ik ben toch al zeiknat, maakt toch niet meer uit.' Het voelde gek om hier te zijn, zo ongemakkelijk, daarom wilde ze eigenlijk zo snel mogelijk weer weg. Niet omdat ze o zo graag weer door die storm wilde lopen, want echt ze haatte het enorm. Ze hield sowieso al niet zo van onweer en daarnaast regende het zo hard en was het echt koud.

Armadillo, huis van Ryan

Ryan Marston

Ze maakte een sarcastische opmerking, maar daarna bood ze zelf ook haar excuses aan. 'Maakt niet uit...' Zei hij tegen haar, het maakte hem nu ook niet zo veel meer uit. Het voorval met John deed hem veel meer dan de rest. Ze zei dat ze net zo goed weer weg kon gaan, daardoor keek hij haar doordringend aan. 'Als je dat wilt, moet je inderdaad gaan...' Zei hij. 'Maar ik zou wachten. Ik snap dat het vreselijk ongemakkelijk is, dat vind ik ook. Maar het is wel veiliger en over een paar uur kan je weg en hoef je hier helemaal nooit meer te komen. Bovendien wil ik het niet op mijn geweten hebben dat er iets met je gebeurd...' Zei hij, het klonk lichtelijk bot, maar hij bedoelde het niet zo verkeerd, eigenlijk bedoelde hij het gewoon goed. Hij haalde zijn hoed van zijn hoofd, omdat alles nu echt doorweekt was. 

Armadillo, huis van Ryan.

Lucy Moore

Haar armen kruiste ze ongemakkelijk voor haar borst, het maakte niet uit zei hij haar. Nadat ze was uitgesproken werd ze zo doordringend aangekeken, het ontnam haar zowat de adem. Haar blik rukte ze los van die van hem, nog steeds had ze zich niet verplaatst, nog geen centimeter. Als ze wilde, dan moest ze gaan, maar hij zou wachten. Ook al was het ongemakkelijk, het zou niet veilig zijn om nu terug te gaan lopen. En daar had hij een punt, een echt goed punt. Het was te merken dat ze nadacht, aan de wazige blik in haar ogen. Ze zette haar opties tegenover elkaar en keek kort via het raam naar buiten. Het weer was nog steeds slecht, echt slecht. Het zou inderdaad niet verstandig zijn om weer terug naar buiten te gaan. Na een halve minuut van stilte keek ze hem weer aan en begon weer te praten. 'Oké, je hebt wel gelijk. Ik blijf wel tot het wat beter weer word. '

Armadillo, huis van Ryan

Ryan Marston

Ze keek weg van hem, uiteindelijk zei ze na een stilte dat ze wel bleef. 'Oké...' Zei hij tegen haar. 'Ik heb niet echt droge kleren voor je, of je moet mijn kleding aan willen, maar ik pak wel even een deken voor je...' Zei hij tegen haar, hij liep ook meteen weg om daarna terug te komen met een deken. Hij gaf het haar aan, hij bleef weer even staan, hij voelde zich weer ongemakkelijk. 'Als je iets wilt eten of drinken kan je dat gewoon pakken, ik ga even bij mijn paarden kijken...' Zei hij zacht tegen haar, daarna liep hij meteen weg naar de stallen. De paarden waren heel onrustig, met zijn merrie ging het helemaal niet goed. Misschien moest hij er maar gewoon een einde aan maken, maar hij twijfelde er over. Ze was dan wel oud, het was wel een mooi paard. Hij gaf ze wat te eten en te drinken, daarna bleef hij even stil staan, hij had niet zo veel zin om terug te gaan. 

Armadillo, huis van Ryan.

Lucy Moore

'Bedankt.'  Klonk haar stem ditmaal dankbaar en ze glimlachte even toen ze de deken aannam. Hij zou even naar zijn paarden gaan kijken, gelijk verdween hij en bleef ze alleen achter.  Het elastiekje haalde ze van haar pols af en bond haar natte haren in een knot zodat het tenminste minder druppelde. De deken sloeg ze stevig om haar koude en natte lichaam heen en ze ging gewoon ergens zitten. Wat had ze nu behoefte aan een heerlijke warme douche en droge kleding. Haar gezicht wreef ze droog en ze zuchtte diep. Voor dit gekke weer had ze niet getekend bij haar terugkomst. Natuurlijk regen was nodig, maar dan als nog, ze hield er niet van. Haar blik stond op oneindig, gericht op het raam. De regendruppels tikten met hoog tempo tegen het glas aan. Hij kwam maar niet terug, de stilte maakte haar ontzettend nerveus en onrustig. Het was haar té stil. Het enige wat ze hoorde waren de regendruppels, de donderslagen en het getik van de klok. Zachtjes neuriede ze een van haar liedjes terwijl ze nog steeds naar het raam keek.

Armadillo, huis van Ryan

Jack Marston

Natuurlijk had hij het weer voor elkaar gekregen om midden in het bos rond te hangen toen het begon te regenen. Hij vloekte even, vaak als het begon te druppelen betekende het dat er een flinke bui aan zat te komen. Jack vilde de poema die voor zijn voeten op de grond lag en stopte de bruikbare delen van het overleden dier in de zadeltassen van de rustige witte merrie die hij reed. Waarom kreeg hij het toch altijd voor elkaar om zichzelf in de nesten te werken? Jack grinnikte even om zichzelf en klopte de merrie op haar hals, waarna hij alle zadeltassen checkte- anders had hij alsnog niets aan de huiden van de dieren waarop hij had gejaagd. Hij klom op het paard en dreef de merrie aan. In een rustig en beheerst drafje reden ze door het bos, sneller kon het niet, gezien de losse stenen en afgronden die je soms niet goed zag. Het begon al steeds harder te regenen en het duurde niet lang voor enorme lichtflitsen de omgeving steeds verlichtte. Jack probeerde rustig te blijven, maar dit weer was niet bepaald prettig als je door een groot bos reed.

Bos, naast Armadillo

Ryan Marston

Hij bleef eigenlijk gewoon staan, hij deed niks. Hij wilde niet naar Lucy toe, hij wilde gewoon buiten lopen om zijn hoofd leeg te maken, maar hij kon nu niet echt naar buiten toe. Uiteindelijk liep hij toch weer naar binnen toe, hij kon moeilijk een uur wegblijven omdat hij dit vreselijk ongemakkelijk vond. Misschien had hij haar niet moeten helpen, had hij haar gewoon naar huis moeten laten gaan, maar dat kon hij gewoon niet, dat zou hij bij niemand doen, dus deed hij het ook niet bij haar. Hij haalde een paar keer rustig adem, om daarna de woonkamer weer in te gaan. 'Hey,' zei hij, als teken dat hij weer terug was. Ze had de deken om haar heen geslagen, hij pakte zijn hoed weer, ondanks dat het ding nog steeds wat nat was, zette hij het toch op zijn hoofd. 

Huis van Ryan, Armadillo

Lucy Moore

Nog steeds had ze het ijskoud, het leek of ze het niet meer warm kon krijgen. Lichtjes rilde ze nog terwijl ze deken nog steviger om haar lichaam trok. De deur hoorde ze open gaan waardoor ze gelijk weer wat meer op haar hoede was. Hij begroette haar en een lichte glimlach toverde ze tevoorschijn. 'Het weer word niet bepaald beter hé.' Zuchtte ze en kort keek ze hem aan. Ondanks haar pogingen om het rillen te stoppen zag je het nog steeds. Terug gleed haar blik naar het raam, de flitsen bleven de lucht verlichten. De bliksemschichten waren prachtig om te zien, ze bleven maar opdoemen. Ryan stond nog een stukje van haar vandaan waardoor ze nog redelijk ontspannen was, maar die sfeer tussen hen in hing, het bleef ontzettend ongemakkelijk.

Armadillo, huis van Ryan

Jack Marston

Hij was al een heel stuk afgedaald, Deley, de merrie, gedroeg zich goed ondanks het noodweer. Het was dan ook echt een hele brave merrie. Ze was al aardig op leeftijd, maar ze had echt een onwijs goede conditie.
Het leek elke seconden wel te flitsen en te donderen. De regen kwam met bakken uit de lucht en Jack was al volledig doorweekt. Water stroomde van zijn hoed af. Maar nu hij bezig was, had hij het niet koud.
Jack stuurde de merrie via een smal bergpaadje naar links. In de verte, beneden in het dal, kon hij Armadillo al zien liggen. Hij was van plan om eerst maar naar de boerderij van zijn ouders te rijden, voordat hij naar de stad ging om de huiden te verkopen. De stad was nu waarschijnlijk toch uitgestorven en daarbij kon het geen kwaad als hij eerst zijn natte kleding straks zou omruilen voor droge kleding.
De drassige grond maakte het voor de merrie niet echt makkelijk om via de smalle bergpaadjes af te dalen. Af en toe gleed ze een stukje uit, maar tot nu toe niet ernstig. Jack keek om zich heen en bleef oplettend. Ook in dit weer waren er beesten die hen als prooi konden zien.
Het duurde een tijdje, maar uiteindelijk was hij beneden. Veilig en wel. Het paard en hij waren doorweekt, maar hij was al lang blij dat ze niets opgelopen hadden. Dat had wel een actie voor hem geweest namelijk.
Jack liet de merrie aandraven toen de grond vlakker werd en reed recht op Armadillo af. Het zou nog misschien een kleine twintig minuutjes rijden zijn als het mee zat.
Nu hij dichterbij de bewoonde wereld kwam, begon hij minder op te letten. Hij verwachtte hier altijd minder dan in de dichte bossen. Daardoor had hij pas door dat hij belaagd werd door een groep wolven toen een van de wolven het achterbeen van Deley probeerde te grijpen, en Deley dus naar achter begon te trappen. Jack draaide de merrie om zo snel als hij weer controle had en greep zijn wapen. Overal om hem heen leken wel wolven te zijn, ze leken hem te omsingelen. Deley dribbelde onrustig op haar plaats en haar oren draaiden heen en weer. Jack lostte het eerste schot. Nu nog gericht. De eerste wolf zakte jankend en piepend op de grond. Daarna ging het allemaal wat sneller. Twee wolven sprongen ineens op hen af en wilde aanvallen. Deley sprong opzij en bokte nog eens. Jack schoot, en schoot nog eens. Hij richtte niet meer, hij bleef schieten, hopend dat het de wolven af zou schrikken.
"Rot op!" schreeuwde hij kwaad. Die wolven waren echt vervelend soms. Jack laadde zijn wapen even snel, zoals hij van zijn vader geleerd had, en begon weer in de rondte te schieten. De wolven leken hongerig, want ze bleven maar om hem heen hangen. Af en toe zakte er eentje op de grond neer, die geraakt was door een van de kogels.

Net buiten Armadillo

Ryan Marston

Hij ademde diep in, de sfeer was vreselijk ongemakkelijk tussen hun, daarom wilde hij eigenlijk dat dit allemaal snel over was. Toen hij opeens een dof geluid hoorde, wat hij goed herkende als geweerschoten, keek hij op. 'Wat...' Mompelde hij. Er moest ergens iets aan de hand zijn. 'Lucy, ik heb hier geen goed gevoel over.. ik ga kijken... Wil je blijven wachten tot ik terug ben? Mijn merrie is ziek en het gaat niet goed met haar...' Zei hij, daarna pakte hij zijn spullen en rende hij naar de stallen. Hij zadelde heel snel zijn hengst op, hij probeerde te bedenken waar het geluid vandaan was gekomen, die richting reed hij op. 'Hallo?! Hallo?' Riep hij, hard, hij wilde boven de donder uitkomen, al lukte dat nog niet heel erg goed. Hij bleef schoten horen, steeds meer, toen hij dichterbij kwam hoorde hij ook nog eens gejank. Zijn hengst werd onrustig, maar toch stuurde Ryan hem verder. Toen hij een bekende zag, kneep hij zijn ogen iets samen. De wolven stonden overal. Hij ademde diep in en hij trok zijn revolver. Jack schoot snel, hij was goed, het liet Ryan glimlachen, maar daarna begon hij zelf ook te schieten. 

Net buiten Armadillo

Jack Marston

Hij had het eerst niet eens door dat er iemand was gekomen die hem probeerde te helpen. Hij was zo druk met het schieten op de wolven en ervoor zorgen dat hij geen hapje werd voor die beesten. Pas toen er ook daadwerkelijk van een andere kant werd geschoten, keek Jack even kort op. Hij zag door de harde storm en regen niet echt goed wie het was, maar hij vond het wel prettig dat hij geholpen werd. Misschien kregen ze het dan wel voor elkaar om de wolven te verjagen.
De witte merrie bokte nog eens wild. Jack moest even stoppen met schieten en zich bezig houden met het blijven zitten op het dier. Als hij er nu vanaf zou vallen was hij echt de lul. Gelukkig bleef hij zitten en wist hij Deley weer onder controle te krijgen, al stond ze nog wel dribbelend op haar plaats. In de ogen van de merrie was een witte rand te zien.
Jack stopte in een snel tempo het magazijn van zijn wapen weer vol met patronen en begon daarna weer schoten te lossen, achter elkaar door, tot de groep wolven beetje bij beetje uitgedund werd. Een aantal van de dieren renden weg, andere zakte gewond op de grond neer.
"Klote beesten," gromde Jack even. Hij had echt totaal niets met wolven. Ze vielen je dieren aan, ze vielen mensen aan en ze waren nergens goed voor.

Net buiten Armadillo

Ryan Marston

De wolven vielen dood neer, maar ze leken met oneindig veel te zijn. Pas toen de laatste weg was, keek hij langzaam op. Zijn hoofd bonkte, hij had zijn ogen kort dichtgeknepen, maar daarna keek hij naar Jack, om te zien of alles goed ging. Gelukkig zag hij er prima uit. 'Nou, schieten hebben we ook weer even geoefend...' Mompelde hij. Zijn paard was iets rustiger, maar het schuim stond op de vacht van het dier. Hij klopte het paard even op zijn hals, daarna keek hij weer om zich heen. Hij was opnieuw drijfnat door de regen, het was echt niet normaal meer. Wat een klote weer was dit. Gelukkig was dit akkefietje wel weer goed afgelopen, het had ook helemaal anders kunnen zijn. 

Jack Marston

Toen de laatste wolf mank wegrende stopte Jack zijn wapen pas weer weg en keek hij opnieuw naar diegene die hem geholpen had. Hij wist niet of hij hem nou wel of niet herkende. Hij kwam bekend voor, maar toch wist Jack niet echt wie het was.
"Rot beesten zijn het," bromde Jack. "Nu kan ik weer nieuwe patronen kopen." Hij keek even grijnzend op, al meende hij het wel. Hij boog even iets voorover en klopte Deley op haar hals. Van de lange tocht door de bergen en het bos was ze niet gaan zweten, maar nu was ze toch echt erg bezweet en warm. Daarbij waren paard en ruiter onwijs doorweekt door de regen. Ze reden er ondertussen alweer langer dan een uur doorheen.
"Bedankt voor je hulp," zei Jack nu. Hij dreef Deley aan en liet de merrie richting het andere paard stappen. "Zal het ooit nog droog worden?" vroeg hij zich daarna hardop af.
Jack was eigenlijk een kopie van zijn vader. Maar dan met wat positiviteit van Amy en zonder de mentale littekens van John.

Net buiten Armadillo

Ryan Marston

Hij werd bedankt voor wat hij gedaan had, daardoor schudde Ryan zijn hoofd. 'Het is mijn werk,' was zijn reactie daar op, omdat hij het niet meer dan vanzelfsprekend vond. Misschien zat het ook wel gewoon in hem. 'Hm, ik hoop het wel. Er zit een vrouw in mijn huis te wachten tot het droog is en ik wil eigenlijk niet naar haar toe. Ik hoop dat er een wonder gebeurt en het nu spontaan droog is...' Mompelde hij zacht tegen hem. Hij realiseerde zich dat Jack waarschijnlijk niet eens wist wie hij was, Hoewel dat andersom wel zo was. Daarom stak hij zijn hand uit. 'Ik ben Ryan, trouwens... Ryan Marston...' Stelde hij zichzelf voor, zijn blik was strak op Jack gericht. 

Jack Marston

De man vertelde dat het zijn werk was, waardoor Jack vermoedde dat hij een sheriff was. Waarschijnlijk van Armadillo dan, aangezien ze daar het meest dichtbij waren nu. Jack knikte langzaam. Daarna luisterde hij weer naar de woorden van de man. Hij vertelde dat er een vrouw in zijn huis zat te wachten tot het droog zou worden en dat hij eigenlijk niet naar haar toe wilde. Daarom hoopte hij dat het spontaan droog zou worden. Jack lachte even.
"Niet het meest favoriete persoon van jou, hoor ik al?" concludeerde hij met een grijns op zijn gezicht. Daarna trok de grijns van zijn gezicht af en keek hij alleen nog maar verbaasd, toen de man zichzelf voorstelde als Ryan Marston. Hoe kon dat?
"Huh?" zei hij dan ook. "Hoe dan?" sprak hij gewoon letterlijk zijn gedachten uit.

Vlak naast Armadillo

Ryan Marston

‘Hm, nee, niet de meest favoriete persoon. Op dit moment dan… er zijn nog een paar ergere…’ mompelde hij. Toen hij zich voorgesteld had, was de verbazing op het gezicht van Jack te zien, waardoor hij zwakjes glimlachte. Hij wist niet hoe het kon, dat was wel duidelijk. Hij sprak het ook uit. ‘Ik ben een neef van je vader,’ zei hij, ietwat kortaf. ‘Ik ken jou wel, maar het verbaasd mij niets dat ik volledig onbekend ben voor jou…’ voegde hij er nog aan toe. Hij dacht weer aan het voorval met John. ‘Ik moet je vader nog spreken…’ mompelde hij, zijn humeur veranderde weer. Hij dacht aan de brieven, het was vreselijk persoonlijk, maar het zou John wel een duidelijk beeld kunnen geven van wat er allemaal gebeurd was, waardoor het voor Ryan allemaal nogal verwarrend geweest was. Hij ademde langzaam in, eigenlijk wilde hij er nu gewoon even niet over nadenken, hij zou er morgen wel heen gaan.

Naast Armadillo

Jack Marston

Ryan vertelde dat hij de neef van zijn vader was. Vandaar dat hij dezelfde achternaam had. Jack had hem eigenlijk nog nooit gezien, en ook nog nooit echt iets over Ryan gehoord.
"Ik heb mijn vader nog nooit over je gehoord," zei Jack dan ook eerlijk. Waarom zou hij het niet zeggen? "Hij is niet zo een prater, zoals je waarschijnlijk wel weet. Vooral niet als het zijn familie betreft. Ik heb altijd het gevoel dat ik de helft van zijn leven niet eens ken, maar ach, ik ga er ook niet om vragen, want dan is zijn humeur meteen verpest," vertelde Jack. Hij glimlachte even en hoorde dat Ryan nog met zijn vader moest spreken. Jack vroeg zich af waar over, maar vroeg het niet. Dat was vast privé, en anders zou hij het nog wel horen.
Jack begon nu toch een beetje te rillen van de kou. Nu hij niets meer deed was de natte kleding toch niet zo lekker meer en begon het pittig koud te worden.
"Ik hoop dat het weer zo bij trekt.. Ik moet nog wel een stukje, richting de boerderij," verzuchtte hij nu.