Red Dead Redemption

Jessie Ross
Na nog even rondgestapt te hebben met haar bonte merrie, stapte ze af en bracht haar merrie naar een van de stallen. Ze kon wel een paar nachten hier blijven, maar daarna zou ze haar ouders weer een plezier moeten doen om weer terug te gaan. Nog even en ze zegt doei tegen haar familie en hallo tegen het avontuurlijke leven.
Na het paard op stal te hebben gezet en afgezadeld te hebben, liep ze terug de stallen uit en de straat op. Ze stak haar duimen in haar broekzakken en liep richting de cellenblokken. Ze zou eens kijken hoe ver de werkzaamheden waren en hoe ver haar vader nu achter zou liggen in kwaliteit van zijn cellen.

Straten richting cellenblok Rio Dondono

Lucy Moore

Ergens alleen was ze aan een willekeurige tafel gaan zitten. Het rietje nam ze tussen haar lippen en dronk wat van haar cola. Rustig pakte ze weer een frietje, stopte die in de saus om vervolgens op te eten. Ze had echt behoefte gehad aan iets zout, dus was de keuze niet moeilijk. Maar goed ook dat ze daar net zin in had, want zoveel andere keuze qua eten had ze hier niet. Nu klaagde er tenminste niemand over haar eetgewoontes. Haar blik gleed naar de ingang van de saloon toen de houten klapdeuren open zwaaide. De persoon die naar binnen kwam gewandeld herkende ze, ze had hem eerder vandaag ontmoet. Of ja, ontmoet was een groot woord. Hij had misschien net vier woorden uitgesproken naar haar, kort gesproken dan, dat paste beter.  Ze zuchtte even en at weer rustig verder. Met haar kin leunde ze op haar hand terwijl ze een beetje speelde met de laatste frietjes op haar bord, afwezig tuurde ze de verte in. Niet zo zeer op iets gericht.

Armadillo, Saloon

Ryan Marston

Hij keek nog eens rond, zijn blik ging langzaam over de personen heen, omdat het rustig was, was het makkelijk om iedereen te bekijken. Toen hij een bekende zag zitten, kneep hij zijn ogen iets samen. Het was blijkbaar dus niet helemaal goed gegaan bij haar ouders, anders zou ze hier niet zo zitten. Zijn blik was even strak op haar gericht, daarna keek hij weg. Hij had aangeboden haar te helpen, maar ze had het niet gewild, dus moest ze het zelf maar uitzoeken. Hij had niet echt medelijden, maar dat had hij sowieso niet echt snel. Hij nam een paar slokken van zijn water, om daarna het glas weer op de houten bar te zetten. Hij kon zich nog wel herinneren dat ze van huis was weggegaan, toen had iedereen het er al over gehad. Nu ze terug was, zou dat vast hetzelfde zijn.

Armadillo, saloon.

Lucy Moore

Het bord schoof ze van zich weg, ze had geen honger meer. Ze dronk nog wat van haar cola. Ze werd gek van al die vragende blikken die op haar huid branden. Waarom konden ze niet gewoon hun mond opentrekken en zeggen waar het op stond, of hun o zo brandende vraag te stellen. Maar nee hoor, altijd dat sneaky gedoe. Goed laten merken dat je kijkt, vervolgens smiespelen met anderen, maar om vervolgens niets tegen haar te zeggen. Toen ook nog hij zo strak naar haar keek leek de bom af te gaan, de tijd was voorbij, het had zijn eindpunt bereikt. 'Is er wat? Zeg het maar.' Reageerde ze bijdehand op hem, het klonk niet heel vriendelijk. Pas nu ze goed naar hem keek besefte ze pas dat hij sheriff was, door alle spanningen had ze dat niet eerder opgemerkt. Haar lippen perste ze weer op elkaar, oké, misschien was het wijzer als ze haar mond ging houden.

Armadillo, Saloon

Ryan Marston

Uit het niets maakte ze nogal een felle opmerking, pas daarna leek ze zich te realiseren dat het niet helemaal gepast was. Hij kreeg een grijns op zijn gezicht, maar hij bleef haar net zo doordringend aankijken. Er viel een stilte, die hij totaal niet ongemakkelijk vond, eigenlijk was het wel vermakelijk. ‘Nee, er is niets. Zou er iets moeten zijn? In dat geval kan je even meelopen om mij dat te vertellen…’ zei hij tegen haar. Het was plagend bedoeld, maar daarentegen klonk het lichtelijk streng, uitdagend en ontzettend serieus. De grijns verdween ook van zijn gezicht, de blik in zijn donkere ogen was nu gewoon hard. Het was prima als ze fel reageerde, maar het was nergens voor nodig om dat zo op hem te richten, hij had tenslotte nog aan haar gevraagd of er iets was.

Armadillo, saloon

Amy Marston

John vond het prima en daardoor glimlachte ze naar hem en voelde ze zijn hand in de hare. Spartan werd achtergelaten, al was het dier waarschijnlijk liever meegegaan de saloon binnen. Ze hield van het dier, ook al was het echt John zijn paard en kon zij er veel minder mee, hij accepteerde haar gelukkig wel en voor Spartan was dat al heel wat.
Ze klapte de houten deuren open en stapte naar binnen toe, haar blik gleed even rond tot ze een meisje zag, een meisje die ze herkende van vroeger. Ze liet de hand van John los en drukte een kus op zijn wang.
“Even iemand gedag zeggen.” Fluisterde ze hem toe met een glimlachje. Ze liep richting Lucy, ze kende het meisje omdat het vaak ruzie met haar ouders had gehad, Amy had haar juist aangemoedigd om haar dromen te achtervolgen en ze vroeg zich af of het gelukt was, of Lucy het gemaakt had in de wereld.
“He Lucy, dat is lang geleden! Hoe gaat het met je meisje? Kan je de fans niet meer van je afslaan dat je weer terug naar je oude dorpje komt?” Vroeg Amy met een vrolijke glimlach aan haar. Voor ze John had leren kennen, had ze ook in Armadillo gewoond, naast de familie van Lucy. Pas later merkte ze dat er iemand was waar het meisje tegen praatte.
"Oh, stoor ik?" Vroeg ze nu vriendelijk aan de sheriff met een glimlach rond haar lippen.

Saloon in Armadillo




Jayne Marston

De barman zag haar wel zitten, dat was overduidelijk. Ze trok een wenkbrauw naar hem op toen hij eerst alleen naar haar staarde. Daarna kwam hij dichter naar haar toe. Hij begon een gesprek met haar aan te knopen en de manier waarop verveelde Jayne al. Nu was deze dame echt niet snel tevreden, absoluut niet. Ze zat er wat verveeld bij en nam grote slokken van haar bier. Het meisje gaf ineens aan dat hij door moest werken en niet zo moest flirten, daardoor grinnikte Jayne even.
“Precies, werk gewoon even door.” En ze maakte een soort wegwerp gebaar naar de jongen. Naast haar hoorde ze een gesprek dat over haar oom ging en zijn grote plannen, ze waren enorm aan het opscheppen maar het kwam erop neer dat de man zijn stad wilde uitbreiden. Jayne begon wat te brommen, dat ging hem toch niet lukken. De mannen keken ineens naar haar op en staarde haar wat aan om vervolgens in een schaterlach uit te barsten. Jayne trok de hoed wat verder over ogen heen en gromde naar de twee, daarna draaide ze haar rug maar naar ze toe. Daar had ze ook niets aan…

Saloon in Rio Dondono

Lucy Moore

Hij toverde een grijns tevoorschijn waardoor zijn spierwitte en rechte tanden zichtbaar werden, doordringend bleef hij haar aan kijken. Vanwege zijn reactie rolde ze met haar ogen en zuchtte. 'Dan is het goed, nee niet nodig.'  Waren de enige woorden die ze er nog aan vuil maakte, opschepper. Op dat moment kwamen er weer mensen naar binnen gelopen, ze rechtte haar rug toen ze haar herkende, Jayne. De vrouw begroette haar vriendelijk, de eerste sinds haar terugkomst. Het zorgde voor een glimlach op haar gezicht. Bij haar woorden sloeg ze haar ogen neer, de wat trieste blik was zonder enige moeite te herkennen. 'Het gaat wel, het is gewoon wat anders gelopen dan gepland.' Was haar reactie, ze wilde er eigenlijk niet meer woorden aan vuil maken. De afgelopen vijf jaar was er ontzettend veel gebeurd, dingen waar ze eigenlijk liever niet aan wilde denken. Natuurlijk waren er ook positieve dingen gebeurd, maar de negatieve dingen overbrugden dat met gemak. 'Nee, nee je stoort helemaal niet. We waren net uitgepraat.'  Zei ze rustig om daarna heel kort een blik op de sheriff te richten, de lichtelijke amuserend blik kon ze niet laten, het gebeurde gewoon.

Armadillo, Saloon

Ryan Marston

Hij klemde zijn kaken op elkaar, ondanks dat hij zich niet wilde verlagen tot het pesterige niveau van de vrouw, kostte het hem wel vreselijk veel moeite, want hij was vandaag al niet in een al te best humeur, ze maakte het er zeker niet beter op door zo tegen hem te doen. Toen er bekenden binnenkwam, keek hij even op. Hij glimlachte wel naar Amy, het was een glimlach die duidelijk gemeend was. Hij knikte net zo vriendelijk naar John, daarna ging zijn blik weer naar de vrouw. Zijn ogen werden direct weer hard, hij mocht haar nu al niet. Haar bijdehante opmerkingen haalden het bloed onder zijn nagels vandaan, toen ze zei dat ze net uitgesproken was, schonk ze hem een blik die hem witheet van woede maakte. Toch hield hij zijn mond dicht, en draaide hij zich om. Hij moest zich vooral niet laten gaan in dit soort nutteloze dingen. Hij nam een paar slokken van zijn water en hij staarde strak voor zich uit.

Amy Marston

Ryan leek niet echt geamuseerd te zijn door Lucy, wat er precies aan de hand was, wist ze niet, maar ze leken elkaar niet te mogen op dit moment. Haar aandacht hield ze weer bij Lucy die haar ogen neersloeg, ze leek wat triest. Jammer genoeg was ze niet enthousiast en met grote verhalen, Amy begon zich lichtelijk schuldig te voelen.
“Meiske toch, wat jammer nou! Je hebt zo ontzettend veel talent!” Zei ze daarom lief tegen haar. Ze streek even over de rug van het meisje heen om te laten zien dat ze het echt erg voor haar vond.
Ze was net uitgepraat met Ryan en daardoor schudde ze met een glimlach haar hoofd even. “Jullie kunnen elkaars bloed wel drinken, als ik het goed zie.” Grinnikte ze.

Saloon Armadillo

Lucy Moore

Ze nipte van haar glas cola waarnaar ze weer terug keek naar Amy. Een schampere glimlach vormde zich rond haar lippen. 'Achja, daar zijn de meningen over verdeeld.'  Zuchtte ze even. Nee, ze moest er niet aan denken, gewoon die vijf jaar achter zich laten, net of het nooit gebeurd was. Al werd dit hier niet gemakkelijk, er waren vast nog veel mensen als Amy die de 'grootse verhalen' wilden horen. Door die blikken werd ze er ook nog de hele tijd aan herinnerd, maar ach met de tijd zou het wel slijten, hoopte ze. De spanning tussen haar en Ryan was ook Amy opgevallen. Luchtig haalde ze haar schouders op terwijl haar blik heel kort naar hem gleed. Met zijn rug zat hij naar hen toegedraaid. Ze was hier nog maar net, en had het nu alweer voor elkaar gekregen, iemand haatte haar nu al en dan ook nog eens uitgerekend de sheriff. Ze grinnikte met haar mee, maar ging er niet op in.

Saloon Armadillo

Ryan Marston

Hij haalde diep adem, hij wist dat dit een slechte eigenschap van hem was, hij liet zich zo makkelijk op de kast jagen. Ze kreeg het nu al voor elkaar, alleen maar door haar reacties van vanmiddag en haar achterlijke actie van net. Hij kneep zijn glas bijna fijn, maar na een paar minuten wist hij toch iets normaler over alles na te denken. Het stelde ook gewoon niets voor, dat wist hij zelf ook wel, maar toch vond hij het achterlijk. Zodra hij zijn glas water leeg had, bestelde hij er nog een. Hij had af en toe de neiging om om te kijken naar Amy en die vrouw, maar hij wist het te weerstaan, hij gunde het ze echt niet. Toch was aan zijn hele houding te zien dat hij nog net zo chagrijnig was.

Amy Marston

“Maar je komt nu weer lekker hier wonen?” Besloot ze er maar overheen te praten. Dat ze het niet had gemaakt in de grote wereld was natuurlijk een grote teleurstelling, maar er was meer gebeurd, Amy merkte het aan haar. Ze vroeg er niet naar, het meisje begon er vast vanzelf wel wat meer over te praten als ze langer terug was.
Na het gegrinnik, besloot ze maar even volwassen te doen. “Ryan, kom jongen, dan zal ik jullie eens fatsoenlijk aan elkaar voorstellen. Dit noem je toch geen kennismaking?” Sprak ze tegen hem, hij was soms nog zo ongelooflijk kinderachtig.

Saloon Armadillo

Lucy Moore

Haar handen vouwden ze op haar schoot en knikte instemmend. 'Dat kun je wel stellen ja. ' Reageerde Lucy op haar. Al waren haar ouders er niet van gecharmeerd dat ze terug thuis ging wonen, ze hadden het niet kunnen verkroppen dat ze zo ineens gegaan was. Ze hoopte gewoon dat ze uiteindelijk in gingen zien dat ze veranderd was, dat ze volwassen en een stuk wijzer was geworden. Daarom bleef ze hier in de buurt. Ze moest moeite doen om niet te lachen toen Amy Ryan terecht stelde. 'Ik bijt niet, ik kan best aardig zijn.' Grijnsde ze. Ze kon het niet laten, het was wel amuserend hoe zijn houding was omgeslagen en dat door een paar enkele woorden van haar.

Saloon Armadillo

Ryan Marston

Hij was net aan het overwegen om maar gewoon weg te gaan, toen Amy zijn aandacht trok. Hij zei nog niets tegen haar, maar toen de vrouw opnieuw een opmerking maakte, moest hij wat hij tegen haar wilde zeggen inslikken, omdat het verschrikkelijk ongepast zou zijn. Hij ademde diep in, maar zijn blik was nog net zo donker. Toch liep hij naar haar toe en stak hij zijn hand uit. ‘Ryan Marston,’stelde hij zichzelf voor, nog steeds vreselijk kortaf. Zijn blik ging naar Amy, het was duidelijk dat hij haar actie niet waardeerde. Hij vond het totaal niet nodig om zichzelf voor te stellen, dit irritante wijf hoefde wat hem betreft niet eens te weten wie hij was. Toch vond hij het onbeleefd om het niet te doen, manieren had hij dan weer wel, bovendien zou hij tegen Amy niet zo snel rot doen, want haar mocht hij wel.

Amy Marston

Lucy gaf aan dat ze Ryan niet zo bijten, daardoor gaf Amy haar een klein tikje op haar schouder dat half plagend, half bestraffend bedoeld was. “Laat die arme jongen toch.” Ze schudde haar hoofd even. “De grote wereld heeft je wel een stuk brutaler gemaakt.” Klonk de stem van Amy, toch wel lichtelijk geamuseerd omdat ze het meisje gewoon ontzettend graag mocht.
Ryan stelde zichzelf nu voor aan Lucy. “Je bent ook wel een brombeer hé.” Grinnikte ze zachtjes.
“Kom op, Lucy heeft altijd hier gewoond, ken je haar niet meer dan?” Vroeg ze nu. Amy was gewoon in een vrolijke stemming.

Saloon Armadillo.

Lucy Moore

Een kleine tik op haar schouder kreeg ze van Amy, de combinatie met die woorden zorgden ervoor dat ze veel moeite moest doen om haar gezicht in een serieuze plooi te houden. Anders had er direct weer die grijns op haar gezicht gestaan en dat was niet helemaal gepast op dit moment, Ryan waardeerde het overduidelijk niet. Amy gaf aan dat ze een stuk brutaler geworden was, dat leerde je vanzelf wel in die harde wereld. Ze stond op, kort raakte haar handpalm de zijne en schudde zijn hand. Ze besloot zich maar van haar vriendelijk te kant te laten zien. 'Lucy Moore, aangenaam kennis te maken Ryan.' Klonk haar stem ditmaal een stuk vriendelijker en kon zelf een vriendelijk glimlach van af.

Saloon Armadillo.

Ryan Marston

‘Dat hangt volledig af van hoe iemand tegen mij doet,’ beet hij Amy toe, al was het duidelijk niet gericht op haar, maar op Lucy. Ze stelde zich voor, nu opeens kon ze wel vriendelijk zijn. Het veranderde helemaal niets aan zijn houding. Ze zei dat het aangenaam was om kennis te maken, hij schudde zijn hoofd. ‘Tot nu toe is er nog niets aangenaams aan, of wel soms?’ vroeg hij haar, het klonk bot. Hij realiseerde zich soms niet hoe rot iets kon klinken, het ging bijna automatisch. Hij moest toegeven dat ze er een stuk knapper uitzag als ze glimlachte, al was het sowieso een mooie vrouw. Amy probeerde ook vrolijk te doen, door te zeggen dat hij haar wel van vroeger kende. ‘Vroeger was ze een stuk aardiger en beleefder…’ zei hij daarop .

Saloon Armadillo

Amy Marston

Lucy liet zich van haar beste kant zien, maar Ryan werkte niet echt mee. Hij was chagrijnig geworden en was bot tegen Lucy. Ze schudde even afkeurend haar hoofd daardoor en wanneer hij aangaf dat ze vroeger een stuk aardiger was, klonk er een afkeurend geluid uit haar mond.
“Gedraag je!” Sprak ze nu wat streng tegen Ryan.
“Jongens, alsjeblieft zeg, kunnen jullie allebei niet even normaal doen? Doe eens gezellig.” Zuchtte ze nu tegen de twee.

Saloon Armadillo

Lucy Moore

Eigenlijk schoof hij de schuld op haar af. Haar arm viel slap langs haar lichaam. 'Oké, duidelijk.' Reageerde ze op haar beurt kortaf. Er was nog niets aangenaams aan, daardoor haalde ze haar schouders op. Het was overduidelijk dat het in zijn ogen toch niet goed was. Of ze nu vriendelijk deed of niet, alles keurde hij van haar af. Ze kon het niet meer tegenhouden, toen hij zei dat ze vroeger een stuk aardiger en beleefder was geweest schoot ze in de lach, dit was serieus lachwekkend en amuserend. 'Ja, dat uh kan.' Bracht ze er uiteindelijk uit terwijl ze haar lippen op elkaar perste om serieuzer te blijven. Amy sprak hen beiden streng toe. Van Amy keek ze naar Ryan. 'Ik doe mijn best, maar hij waardeert duidelijk niets.' Gooide ze hem voor zijn voeten, voor haar gevoel was toch niets goed.

Saloon Armadillo

Ryan Marston

Toen ze ook nog eens in de lach schoot door wat hij zei, voelde hij zich verschrikkelijk belachelijk gemaakt. ‘Doe dat nog eens en ik jaag een kogel door je kop, achterlijk wijf,’ siste hij, meer dan kwaad. Het was duidelijk dat hij zichzelf niet meer in kon houden, het was eigenlijk niets voor hem om zo’n opmerking te maken, want hij kon het niet eens zeggen, hij zou het ook niet doen. Hij kon het gewoon echt niet meer inhouden. Hij wist dat er ook wel een reden achter zat, maar hij wilde daar zelf vooral niet aan toegeven, echt niet. Hij ademde diep in, maar ook dat hield hem echt niet meer rustig. Daarom draaide hij zich om en liep hij weer terug naar de bar. Het werkte veel beter om haar maar gewoon te negeren, dit was echt helemaal niks.

John Marston

Hij bleef op een afstandje en keek toe hoe Amy richting iemand toe liep die ze kende. John zijn blik viel even op Ryan, maar daarna probeerde hij hem zo goed mogelijk te ontwijken met zijn blik. Waarom precies wist hij niet. Waarschijnlijk omdat hij er ineens zo plotseling was geweest. En omdat John niet hield van gezelschap. Maar misschien kwam het ook wel om het feit dat ze familie van elkaar waren. De enige uit zijn familie die hij echt gemogen had was zijn grote broer Grey en zijn kleine zusje Selena. De rest was een grote tijd meer met Marcel om gegaan en hij had ze jaren niet gezien. Net als zijn andere neef, Gibson, die een tijdje terug ineens verschenen was uit het niets. En toen ineens hulpvaardig gaan doen. Terwijl ze hem daarvoor jaren alleen hadden laten vechten voor zijn leven. Nee, het was gewoon moeilijk te vergeven, vooral voor John, die al niet zo'n goed iemand was in contacten leggen en onderhouden. Hij hield mensen liever wat op afstand.
John zuchtte even kort, drukte zijn hoed ietsjes verder op zijn hoofd en liep naar de bar, waar hij een biertje bestelde. Hij betaalde de barman, pakte het glas vast en nam een slokje van het koude bier.

Amy Marston

Ze rolde met haar ogen, wat een kleuter was Ryan ook. Ze wist dat John vroeger ook zo was, maar hij had zich leren gedragen. Misschien dat hij zijn neef daarom ook niet mocht, het zou een goede verklaring zijn.
“Weet je wat het is, Lucy, het leven in de grote stad is heel anders dan hier, je moet er weer even aan wennen, dan leert iedereen je weer waarderen zoals je bent.” Zei ze zacht tegen het meisje, haar blik gleed over John heen en ze glunderde toen ze hem zag. Het was er gewoon nog steeds, ze was nog steeds enorm gek op hem. Ze wenkte hem.
“Ik wil je aan iemand voorstellen.” Zei ze nu tegen Lucy.

Saloon Armadillo

Lucy Moore

En de bom barstte, als ze het nog een flikte zou hij nog een kogel door haar kop jagen. 'Nou stoer joh!' Reageerde ze zwaar sarcastisch, wat dacht hij wel niet? Hij liep weg, terug naar de bar. 'Arrogante zak.' Mompelde ze hem geërgerd naar. Ze schudde haar hoofd en ging met haar rug weer tegen de rugleuning zitten, ze keek Amy weer aan. 'Wennen is het absoluut ja..' Klonk haar stem, lichtelijk geërgerd. Haar humeur was nu echt volledig verpest. Ze sloeg haar armen over elkaar. Amy wilde haar aan iemand voorstellen, vragend keek ze haar aan. 'Hopelijk is die persoon wat vriendelijker...' Reageerde ze zuchtend, maar toverde al snel een kleine glimlach op haar gezicht omdat ze zich niet op Amy wilde afreageren. 'Maar, wie is het?' Vroeg ze nu vriendelijker.

Saloon Armadillo

Ryan Marston

Hij moest zich echt ontzettend inhouden door wat ze nu weer zei, hij stond echt op het punt zijn hele zelfbeheersing te verliezen en dat was wat hij niet wilde, juist niet. Hij ademde trillend in en hij kneep zijn ogen dicht. Ze had echt geen idee, ze had totaal niet door wat er allemaal in hem om ging. Misschien maar goed ook. Voor ze weg ging, had hij haar leuk gevonden. Hij deed nu wel onverschillig en alsof hij haar amper kende, maar hij kende haar wel, jaren terug was hij verliefd op haar geweest. Maar die tijd was voorbij, hij wist niet wat er gebeurd was, maar het was totaal omgeslagen en nu leek hij een verschrikkelijke hekel aan haar te hebben , ze had weg moeten blijven, dat was veel beter geweest.

Saloon Armadillo

John Marston

Hij keek om zich heen en hield de omgeving nauwlettend in de gaten. Eigenlijk had hij al niet eens meer door dat hij dat deed. Het was automatisme geworden om alles in de gaten te houden.
Af en toe keek hij richting Amy, want ook haar hield hij in de gaten. Toen ze naar hem opkeek glimlachte John naar haar. Daarna nam hij nog een paar slokken van zijn bier en staarde hij in het glas, die alweer haast leeg was. Langzaam keek hij op naar Ryan. Hij leek hem nog niet gezien te hebben. Of hij negeerde John ook, net zoals dat John hem ontweek.