Set the Nexus free

Ivey
Ze keek verrast op toen hij al naar haar toe kwam en glimlachte toen.
"Oh, ja graag," zei toen. Ze viste twee grote mokken uit de kast. Ze wist niet hoe het met hem zat, maar zij kon wel een sloot caffeine gebruiken.
"Kan jij er even een pad in douwen?" vroeg ze over haar schouder, met een knikje naar het doosje koffiepads dat er een tikkeltje verfomfaaid uitzag. Ze had ooit eens zo'n apparaat gewonnen en het was op zich prima te zuipen, dus Ivey hoorde je niet klagen.
"Als je gelijk hebt en die lui inderdaad al druk in de weer zijn met dat ding mogen we wel opletten," merkte ze op. "Mijn gevoel zegt me dat ze niet van plan zijn lief te vragen of ze dat geval terug mogen."
Ze haalde vlug een doekje over het aanrecht. Ze deelde dit appartement met Sally, maar die had er een skill van gemaakt haar verantwoordelijkheden te ontduiken. Dus deed Ivey het maar. Sally kreeg 'm nog wel een keer terug in de vorm van een slechte grap of zo, als ze nog tijd zouden krijgen voor dergelijke onbenulligheden.
Even drukte de realisatie weer zwaar op Ivey's schouders. Jezus, wat een puinhoop, dacht ze. Ze deed haar best het van zich af te zetten en pakte melk en suiker, mocht Roy daar behoefte aan hebben.

Roy Nirash

Ze vond het fijn dat hij wilde helpen en vroeg daarna of hij er een pad in wilde douwen. Hij keek even naar het Senseo apparaat op haar aanrecht, hoogstwaarschijnlijk wel. Ze gaf met een knikje aan waar de pads lagen en hij opende het doosje om er een pad uit te halen. Hij legde het in het apparaat en drukte op de aanknop. Daarna pakte hij de mokken van Ivey aan.
“Een dubbele dosis dus, als ik deze mokken zie?” Sprak hij lichtelijk plagend. Hij luisterde naar haar hoe ze sprak over de gasten die het stuk hadden laten vallen.
“Zeker niet, ik vraag me af of ze wapens zullen gebruiken, daar ben ik niet tegen bestand.” Klonk zijn stem wat nadenkend, hij maakte zich er wel echt zorgen over. Hij keek met een grijns toe hoe ze vluchtig nog wat aan het schoonmaken was. Hij drukte de volgende knop in op het apparaat en het begon te lopen.

Ivey

"Dubbele? Man, ik kan wel een driedubbele gebruiken, maar ik denk dat dat ding dat niet aan kan," zei ze met een licht vermoeide glimlach. Hoe meer alle actie en adrenaline van haar afgleed, hoe meer ze merkte dat ze haar lijf er toch flink van langs had gegeven, en psychisch zou ze hier ook nog wel de gevolgen van merken, ook al probeerde ze aan bepaalde dingen niet te denken. Niet waar anderen bij waren in ieder geval.
Ze dacht na over wat hij daarna zei en leunde tegen het aanrecht aan.
"Ga er maar wel van uit. Als ze meerdere mensen sturen om een stukje wat-het-ook-mag-zijn op te halen denk ik dat ze in alles redelijk grondig zijn," merkte ze grimmig op.
Ze speelde gedachteloos met een koffielepeltje en staarde naar het inmiddels vredig pruttelende Senseo apparaat. Ja, ze kon heel wat caffeine gebruiken. Ze plukte een beetje aan het verband rond haar bovenbeen. De gedachte dat ze er allebei nog wel eens erger aan toe zouden kunnen zijn als wie de vreemdelingen ook waren klaar met ze waren was zelfs voor een normaal onverstoorbaar iemand als Ivey angstaanjagend. En toch. Elke confrontatie die met wat de Nexus ook was te maken had was ergens ook wel weer verleidelijk. Want hoe Roy er ook over mocht denken; wraak zou er komen. Niet linksom dan wel rechtsom. Ivey wist geen enkele andere manier waarop ze in godsnaam met het verlies van vier vrienden zou kunnen of moeten dealen.

Roy Nirash

Hij merkte dat ze wel steeds iets beter met elkaar op konden schieten, zoals ze op dit moment aan het praten waren, hadden het net zo goed vrienden kunnen zijn. Roy glimlachte even door zijn eigen gedachten. Hij was iemand die niet graag vijanden had, maar vaak creëerde hij deze wel, zonder het echt door te hebben. Zijn standpunten stonden namelijk best wel vast en daar hadden sommige mensen een hekel aan.
Het apparaat pruttelde door en hij luisterde naar Ivey die aangaf dat ze wel een driedubbele shot cafeïne kon gebruiken, hij grinnikte daardoor even.
“Nee, ik denk ook niet dat dit apparaatje van je dat aankan.” Zei hij tegen haar terug. Nu hij goed naar haar keek in het geelachtige licht van de lampen, zag hij dat ze er behoorlijk vermoeid uitzag, hij voelde het zelf ook. Dit sloopte je, en haar waarschijnlijk nog veel meer, omdat ze haar vrienden had verloren…
Wanneer de koffie klaar was, haalde hij de twee kopjes onder het apparaat vandaan en gaf er eentje aan Ivey. “Alsjeblieft.” Zei hij zacht tegen haar.
“Misschien moeten we ervoor zorgen dat we er klaar voor zijn, of dat stuk verstoppen.” Opperde Roy, anders zouden ze sowieso verliezen, dat wist hij honderd procent zeker. Stiekem was hij toch wel angstig, met dit soort dingen was hij nog nooit geconfronteerd geweest. Gevechten op straat en dat soort dingen, ging hij altijd het liefste uit de weg. Hij slikte even en liep vervolgens naar de bank toe om daar weer op te gaan zitten.
“Woon je hier alleen?” Vroeg hij vrij plotseling aan Ivey.

Appartement van Ivey.

Ivey
Met een kleine glimlach nam ze de kop aan.
"Dank je," zei ze en ze liep terug naar de woonkamer, waar ze ging zitten.
"Mee eens," zei ze, terwijl ze nadacht. Ze was geen type om plannen te maken. Ivey's kracht lag in presteren onder druk en snel beslissingen nemen als dat nodig was. Lange termijn denken liet ze liever aan anderen over.
Ze nipte aan haar koffie en zoog haar wangen iets in. Waar verstopte je iets dat absoluut niet mocht worden gevonden?
"Het heeft zeker geen zin dat ding gewoon ergens op de zeebodem te dumpen, of wel?" zei ze op een toon die verried dat ze het zelf ook niet als een serieuze optie zag.
Ze gokte dat het erop neer zou komen dat ze in ieder geval in vorm moesten zijn.
"Hoe goed kan je trouwens vechten?" vroeg ze de jongen, waarna ze nog een slokje van haar koffie nam.

Roy Nirash

Ze nam het kopje aan en ging ook zitten in de kamer. Ze was het gelukkig dit keer wel met hem eens, haast een wonder. Ze leek na te denken en hij staarde wat voor zich uit terwijl hij een slok van zijn koffie nam, zwart, zoals hij die het liefste had.
Hij begon te lachen toen ze iets opperde. “Ivey, denk na, de Nexus zit onder de grond, het zou wel heel erg makkelijk voor hem zijn om de zeebodem open te scheuren en dan het stuk zelf in zijn bezit te krijgen, of niet soms?” Vroeg hij haar op opgewekte toon. “Bovendien wil je dat monster toch niet vrij hebben? Of wel dan?” Kwam erachteraan.
Ze vroeg hem hoe goed hij kon vechten en hij schudde zijn hoofd. “Totaal niet. Ik hield me daar altijd buiten, ik was vroeger zo’n nerd die liever met een boek in een hoekje zat.” Gaf hij toch lichtelijk beschamend aan. Toch was hij niet echt een watje, hij sloeg nu wel van zich af als het moest, maar de gemene trucjes en dergelijke, nee, die kon hij niet. “Jij?” Hij zag Ivey er wel voor aan dat ze kon vechten.

Ivey
Ze grinnikte droog.
"Jij bent hier de specialist, ik niet," zei ze relaxed. Ze nam nog een slok koffie.
Zijn antwoord op haar vraag kwam aan de ene kant niet als een verrassing, maar ergens had ze eigenlijk wel verwacht dat hij toch enige ervaring met iets als zelfverdediging zou hebben.
"Jij?" vroeg hij.
"Kickboksen, vooral, maar gewoon ordinair straatvechten is me ook niet vreemd," zei ze luchtig, met een kleine grijns rond haar mondhoeken. Het verklaarde haar gespierdheid, ook al viel die niet echt op onder de grijze sweater en los vallende jeans die ze droeg.
"Thomas en ik sparren vaak samen. Hij zou je het een en ander bij kunnen brengen," dacht ze hardop. Thomas was namelijk een stuk betere docent dan Ivey, ook al waren ze in de ring zeer aan elkaar gewaagd. In het begin was Thomas terughoudend geweest. Destijds sloeg hij nog geen meisjes. Tot Ivey bijna zijn neus had gebroken omdat hij niet op zat te letten. Het was niet eens met opzet geweest.
Waarschijnlijk zou Thomas niet erg blij zijn als hij van de huidige stand van zaken hoorde. Hij zag Ivey waarschijnlijk liever veilige afstand bewaren van dit alles. Jammer dan. Voor hem.
"Ik vraag me trouwens af wie die gasten uberhaupt zijn," bromde ze toen. Ze dronk het laatste beetje koffie op uit haar mok en zette die toen op tafel. "Want ze lijken me aardig georganiseerd."

Roy Nirash

Ze gaf aan wat ze allemaal kon en hij schudde zijn hoofd een beetje. “Ik had niet zo heel erg veel anders van je verwacht om eerlijk te zijn.” Lachte hij.
“Misschien dat we het wel redden zo, jij specialist op vechtgebied en ik op Nexus gebied.” Spotte hij er een beetje mee, er was wel duidelijk aan hem te merken dat hij er weinig vertrouwen in had dat ze het zouden redden. Hij had gemerkt dat de Nexus sterk was en als hij ook nog aanhangers had… dan waren ze feitelijk kansloos.
Ze stelde voor dat Thomas hem wel wat bij kon brengen en hij keek naar haar op. “Zou misschien wel handig zijn, zou hij dat ook willen?” Vroeg hij zich nu af. Hij goot zijn laatste slok koffie achterover en boog zich om de mok weer op tafel te zetten, cafeïne deed hem goed, het was heerlijk. Vroeger moest hij er niets van weten, tot hij iets nodig had om zichzelf wakker mee te houden als hij weer de hele nacht aan het studeren was, sindsdien ging hij het lekker vinden en nu kon hij al niet meer zonder.
“Dat zouden ze ook van ons kunnen denken, vind je niet? Er waren maar twee mannen daar, misschien waren er in totaal maar twee, misschien tweehonderd, wie zal het zeggen?” Roy twijfelde nog een beetje.

Ivey

"Ja, ik sla ze helemaal in elkaar met hun eigen vuurwapens," zei Ivey met een scheve grijns. Toch scheelde het als je in staat was iemand zijn eigen tanden door te laten slikken. Al was het maar een beetje.
"Vast wel. Als je hem lief aankijkt," zei Ivey luchtig. Meer zou Thomas er vermoedelijk niet mee te maken willen hebben, maar dat hoefde ook niet.
Ze stond op en ijsbeerde heen en weer door de kamer.
"Er kunnen er meer zijn geweest, we hebben maar twee gezien."
Ze zuchtte. Dit schoot niet op, goed beschouwd. Ze hield niet van gespeculeer.
"Maar goed, we moeten in ieder geval dat ding bij ze weg houden lijkt me. Enig idee waar hij goed verstopt zou kunnen zijn?" vroeg ze kordaat. Ze wilde niet stilzitten.

Roy Nirash

“Misschien zijn het wel ninja’s en gebruiken ze geen vuurwapens.” Roy’s fantasie kon af en toe ook gekke vormen aannemen, hij grinnikte er even door en schudde daarna zijn hoofd een beetje.
Als hij Thomas maar lief aan zou kijken, zou hij het hem vast wel leren. “Kan jij het me niet leren dan? Of is Thomas gewoon beter.” Vroeg hij nu wat nieuwsgierig aan haar, ze had toch gezegd dat ze samen met Thomas sparde, dan kon zij het ook.
“Alles kan, Ivey, we hebben er inderdaad maar twee gezien.” Sprak hij schouderophalend. Hij volgde haar met zijn ogen terwijl ze door de kamer aan het ijsberen was. Even gaapte hij, dit was wel heel erg vermoeiend allemaal. Ze wilde weten waar ze het ding konden verstoppen.
“Er schijnen boxen te bestaan die bij de stukken horen, ieder stuk heeft een eigen box en daarin zijn ze veilig, maar waar we die kunnen vinden…” Hij zuchtte even. “Verder weet ik niet waar het echt veilig kan zijn, ik denk dat we het voorlopig gewoon bij ons moeten houden, al zitten daar een hoop gevaren aan vast natuurlijk.”

Ivey
"Aan je einde komen door een samurai zwaard.. Ik durf te wedden dat er niet veel zijn die dat in het hiernamaals kunnen zeggen," merkte Ivey droog op.
Ze rekte zich even uit.
"Ik sla harder, hij is beter met woorden," lichtte ze met een kleine grijns toe. "Er heeft nooit echt een waar professor in me gescholen."
Thomas liet het vaak niet echt blijken, al was het maar door zijn stereotype stoner-uitstraling die de nodige vooroordelen met zich mee bracht, maar het was een bijzonder intelligente en geduldige knul. Geduld was geen eigenschap waar Ivey vaak op betrapt werd.
Ze bracht de mokken naar het aanrecht. Boxen. Die op hun beurt ook weer god mocht weten waar konden zijn.
Ze liep terug en leunde tegen de muur, haar gelaat ineens een stuk ernstiger.
"Roy.. Je zei net dat als we dat ding in zee zouden flikkeren, dat beest meteen weet hoe 'ie 't terug kan krijgen, right?" ze schoof haar handen in haar zakken. "Dat houdt dus in dat als al dat gedoe met dat medaillon klopt hij in principe weet waar al die dingen zijn. En wij bij de eerstvolgende 'ramp' de lul zijn."
Ze plofte weer op de bank en glimlachte vermoeid. Dit ging nog een leuk avontuur worden, dacht ze cynisch.
"Dus, enig idee waar we zo'n box op kunnen duiken?"

Omdat ik geen leven heb whatsoever heb ik al jullie posts gelezen en nu voel ik me klaar genoeg om subtiel te joinen

Camilla Donati
21 Jaar
Is één van de bad guys

Zal ik er ook effe een badguy bij doen? is de jongedame ook niet zo alleen

Is goed, kom Camilla maar vergezellen

Niceeee, hebben we tenminste tegenspelers XD

Roy Nirash

“Als er een hiernamaals bestaat tenminste.” Mompelde hij over Ivey’s droge opmerking die ging over het samoerai zwaard. Ze gaf uitleg waarom Thomas beter geschikt was om hem te leren sparren. Zij sloeg harder en hij was beter met woorden.
“Juist, voorspelbaar. Dan zal ik morgen Thomas maar eens vragen of hij me wat wil bijleren. Dan gaan we meteen aan de slag.” Sprak hij kortdaad, want hij wilde dit mysterie ook graag zo snel mogelijk opgelost hebben, zo werd het namelijk drie keer niets als ze geen actie ondernamen.
Ivey bracht de mokken naar het aanrecht. Hij keek naar haar op toen ze tegen de muur aangeleund stond. Ze was aan het relativeren wat hij haar net vertelt had en hij luisterde naar haar terwijl hij met zijn armen over de leuning van de bank leunde.
“Ja, we lopen continu gevaar. Daar heb je helemaal gelijk in.” Knikte hij.
“Die boxen kunnen overal zijn, echt overal. Maar misschien hebben we de kans dat dit ding in een box in het museum stond…” Hij dacht weer na en schudde daarna zijn hoofd. “Nee, dan wist de Nexus nooit waar hij ze halen kon, dan had die spleet niet precies bij het museum gestopt…” Een frons ontstond in zijn voorhoofd.
“Als het goed is, moet de Nexus de boxen niet willen, want daarmee worden zijn krachten beperkt, dat maakt de zoektocht nog lastiger…” Hij zuchtte even diep. “Waarschijnlijk staat dat ding ergens op zolder, omdat het vroeger misschien gebruikt werd als sieradenkistje.”Hier schoten ze echt helemaal niets mee op.

Appartement van Ivey.

Camilla Donati
Ze lette erop geen geluid te maken terwijl ze de trappen van het appartementencomplex op liep. Er had een boom voor de ingang gelegen, maar het kwam maar zelden voor dat Camilla een gebouw tegenkwam waar niet in viel te breken met een beetje creatief denken. Ze hield haar schoenen in haar ene hand en de telefoon in haar andere. "Je moet de deur aan het einde van de gang hebben, rechts." Camilla knikte, al kon de persoon aan de andere kant van de lijn dat natuurlijk niet zien. Ze slaakte een geërgerde zucht. Ze had een hekel aan trappen.
Het stomste was nog dat ze in eerste instantie helemaal geen trappen had hoeven te beklimmen. Ze had in de schaduwen van het museum gestaan, klaar om de twee mannen daar te beroven van hun puzzelstuk, toen die twee amateurs ineens binnen kwamen vallen. Terwijl zij een heel plan had uitgewerkt om dat verdomde stukje te pakken te krijgen, was het bij toeval in de handen van die knul terecht gekomen.
En natuurlijk gingen ze vervolgens naar een appartement dat zich op de fucking vijfde verdieping bevond. Het lot zat haar niet bepaald mee. Ze stopte toen ze bij de juiste verdieping aan was gekomen om haar schoenen weer aan te trekken. Dit laatste stukje kon ze wel sluipen. Toen ze zo zacht mogelijk de deuren van het trappengebouw open duwde, viel haar oog op een half ingestorte muur, met een deur die plat op de grond lag. Er viel met vrij veel zekerheid te zeggen dat de bewoner van dat appartement niet in leven was als hij thuis had gezeten op het moment van de aardbeving. Ze drukte de telefoon iets dichter tegen haar oor. "Nummer vijf, wie woonde daar?" vroeg ze op gedempte toon, om er zeker van te zijn dat haar stem niet aan het einde van de gang te horen was. Het bleef even stil aan de andere kant van de telefoon terwijl er naar een naam werd gezocht. "Alexander Meel." Camilla knikte opnieuw - een domme gewoonte van haar. "Oké, ik hang op," waarschuwde ze, voor ze inderdaad het gesprek weg drukte en de telefoon in haar broekzak stopte. "Alexander Meel," mompelde ze, terwijl ze naar het ingestortte appartement keek. Ze wist te weinig van de bewoner om zijn vriendin te zijn, dus besloot ze dat ze onderweg was geweest om iets te kopen - een oude bank. Haar blik gleed naar de deuren van het trappengebouw, die ze net nog met zoveel zorg had gesloten. Ze kwam net aan, dat zou verklaren waarom ze nog in leven was en die arme Alexander niet.
Ze haalde een hand door haar haren om ze iets warriger te maken - al was daar vrij weinig moeite voor nodig - en liep terug naar de twee zware deuren. Ze liet ze met een harde klap dichtvallen. Tegelijk met dat geluid veranderde haar hele houding: schouders omlaag, ogen groot, handen bibberend.
"Omijngod," gooide ze er in één adem uit, dit keer juist luid genoeg om er zeker van te zijn dat de twee amateurs het wel zouden horen. "O, shit. Shit." Ze bleef nog een paar tellen staan om naar het gruis te kijken voor ze naar de deur aan het einde van de gang, rechts, liep. Ze klopte aan, hopend dat het hard genoeg was om wanhopig te lijken, maar niet zo luid dat het dringend over kwam. "Hallo?" riep ze door de deur heen. "Is daar- is er iemand thuis? Ik- Er was- Volgens mij is hij dood?" Camilla beet op haar lip. Was dat net iets teveel gebibber in haar stem?

Oh Jezus, sorry voor de late reply :c Mijn badguy komt effe iets later. Ik laat hem wel het verhaal inrollen als ik een plekje ervoor zie, goed?

Ze beet op haar lip. Eigenlijk wisten ze dus niets. Ze zei niets, veel was er ook niet toe te voegen.
Haar gedachten dwaalden af naar de chaos van eerder. Toen was het zo makkelijk geweest deels de leiding te nemen en de anderen mee te nemen. Zelfs toen die scheur eraan kwam en Roy nog vast had gezeten had ze min of meer het hoofd koel gehouden, maar nu het op echt denkwerk aankwam, kwam ze niet zo gek veel verder.
Ja, ze konden internet verkoop sites checken voor die boxen, maar als de andere partij dat nog niet had gedaan vrat zij een schoen op.
Er werd aangeklopt en met een ruk keek Ivey op, direct klaar om in de aanval over te gaan voor het geval ze gevonden waren. Ze wierp Roy een alerte blik toe en liep in een paar passen naar de deur.
Toen ze de stem hoorde ontspande ze echter. Dat klonk niet als een of andere gewelddadige sekte die hen dood wilde hebben.
Ze deed langzaam de deur open en keek met een verwarde frons naar het meisje voor haar.
“Wie is er dood?” vroeg ze direct, het ergste vrezend. Als het meeviel zag ze het wel.

ik reageer wel gewoon direct weer want volgens mij is er niet veel dat roy op dit moment nog kan doen, en anders moet je deze reactie maar gewoon negeren oke doei

Het kwam me eigenlijk wel mooi uit, want ik moest blokken voor een tentamen :')

Camilla Donati
Het duurde even voor er gereageerd werd aan de andere kant van de deur.Camilla kon het ze niet kwalijk nemen; natuurlijk waren ze voorzichtig na wat ze net hadden gezien. Toen de deur langzaam open ging, vergat ze bijna haar act op te houden. Ze knipperde met haar ogen, alsof ze tranen probeerde tegen te houden, en nam de jonge vrouw voor haar vluchtig op. Nu Camilla haar in het licht zag, bleek ze een heel stuk gespierder te zijn dan ze had verwacht. Er was weinig voor nodig om te weten dat Camilla het in een gevecht nooit zou winnen. Ze mocht dan meestal slim en snel genoeg zijn om zich in de meeste situaties te redden, een gevecht was niet haar ding. Ze was vervloekt met een lichaam dat weigerde aan te komen, of het nu om spieren of vetmassa ging.
"Wie is er dood?" vroeg de vrouw, behoorlijk kort door de bocht als je het Camilla zou vragen. Ze kromp ineen bij de harde woorden en haar ogen schoten naar dat wat Alexander's huis was geweest. "Ik weet niet zeker- ik zou een bank ophalen," zei ze en veegde met de rug van haar hand langs haar ogen. Camilla zou nog niet huilen als je haar huis in brand zette, maar dat was iets dat viel te verhullen.
Ze deed een kleine stap opzij zodat Ivey beter de gang in kon kijken en gebaarde naar de ingestorte muur. "Dat is nummer vijf toch?' vroeg ze met bibberende stem. "Ik was onderweg toen er- de aardbeving-,' haperde ze, terwijl ze hoopte dat Ivey niet naar het appartement zou lopen om het te onderzoeken. Ze moest alleen maar binnen zien te komen, ontdekken waar ze dat puzzelstukje gestopt hadden en ermee vandoor gaan. Er zaten veel gaten in haar plan, daar was ze zich sterk bewust van, dus ze hoopte hier zo min mogelijk tijd door te brengen.

Roy Nirash

Er werd niets meer gezegd tegen hem en daardoor staarde hij een beetje voor zich uit, hij moest een plan bedenken, maar er kwam niets, hij was zo doodmoe dat er helemaal niets meer uit kwam.
Ivey keek hem aan en hij keek haar ook meteen aan toen er geklopt werd. Zouden ze het stuk komen halen? Hij pakte het van de tafel af en liet het in zijn broekzak glijden, je wist natuurlijk maar nooit wie er aan zou kloppen. Hij was vooral heel erg achterdochtig geworden sinds vandaag. Er kon veel gebeuren, heel erg veel.
Lichtelijk aarzelend stond hij op wanneer Ivey de deur open deed. Hij stopte zijn handen in zijn broekzakken en keek om het hoekje en bekeek de vrouw die daar stond van top tot teen even. Niet al te opvallend natuurlijk, hij lette heus wel op. Ze was knap, dat moest hij toegeven, misschien dat daardoor zijn argwaan al wat wegviel.
“Waarom zou je na de aardbeving nog op weg gaan om een bank op te halen?” Vroeg hij met wat gefronste wenkbrauwen. “Zoiets viel te verwachten toch?” Roy was niet zo medelevend, vooral als hij iemand niet kende. Hij vond dit vreemd. Je gaat jezelf toch veilig stellen na zo’n beving? Vooral als die zo onnatuurlijk is als deze. Dan ga je toch niet nog ff je nieuwe bank ophalen? Bovendien, hoe ging ze die naar beneden krijgen in haar eentje?

Appartement van Ivey

"Ik weet niet zeker- ik zou een bank ophalen," zei het meisje, waarop Roy er tegenin ging met een skepsis waar Ivey zich wel in kon vinden. Het klonk inderdaad nogal vreemd en ze had wel eens betere leugens gehoord. En dat kwam van iemand die zelf amper loog. Niet dat ze zich daar boven verheven voelde, Ivey deed gewoon liever niet moeilijk als het makkelijk kon.
Echter, een naar gevoel was haar bekropen. Ze kende iedereen op deze verdieping. Niet iedereen even goed, maar goed genoeg om niemand hier graag dood te zien.
“Vijf zei je he?” zei ze, neutraler dan ze zich voelde. “Roy, ik zou je willen vragen onze eh... gast op te vangen. Als meneer Meel echt-“ ze maakte haar zin niet af en haalde haar schouders op.
“Ik ben er gewoon zo weer, okay?” zei ze toen, ietwat kortaf.
Ze wurmde zich langs het meisje heen. In hun haast hier te komen had ze eigenlijk amper stil gestaan bij de andere bewoners. Nummer vijf lag in puin. Vanaf de gang keek Ivey naar wat ooit het appartement van meneer Meel was geweest. Waar hield het godverdomme op?
Even leunde ze tegen de muur in de gang, verslagen. Hoeveel mensen waren er verdomme wel niet omgekomen?
Echter, toen ze wederom resoluut haar gevoelens wegdrukte, zichzelf niet toestaand nu te rouwen, realiseerde ze zich iets. Ze liep terug het appartement in, naar het meisje toe en sloeg haast collegiaal een arm om diens schouder.
“Hey, ik vroeg me iets af he,” zei ze met een stem die verried dat de nonchalance gespeeld was. “Hoe was je van plan een bank uit dat puin te slepen?”
Waarom ze woede op voelde komen wist ze niet precies. Misschien was het wel omdat er weer iemand toe kon worden gevoegd aan de lijst van vrienden en kennissen die ze nooit meer terug zou zien. Misschien was het ook wel gewoon omdat de dood van Meel zo casual leek te worden gebruikt.


Gang op de vijfde verdieping, buiten haar appartement

Camilla Donati
De jongen die ze herkende als degene die het stukje te pakken had gekregen, verscheen achter Ivey in de deuropening. "Waarom zou je na de aardbeving nog op weg gaan om een bank op te halen?" Vroeg hij. "Zoiets viel te verwachten toch?"
Camilla gaf zichzelf een paar seconden om inwendig te treuren om het feit dat deze mensen niet zo goedgelovig leken als ze had gehoopt. "Ik-," begon ze, met een trillende onderlip. Oké, ja, dat was een goede vraag. "Ik was al onderweg toen het gebeurde en ik dacht- ik ken hier niemand en ik wilde gewoon- hij leek me aardig en ik hoopte dat hij-," ze eindigde de zin niet, maar liet hem in plaats daarvan in de lucht hangen.
Ivey had zich ondertussen langs haar heen de gang in gewurmd. Veel tijd om met het meisje mee te leven gaf Camilla zichzelf niet. Mensen gingen dood, daar was niets nieuws aan.
Camilla stak haar handen in haar broekzakken en keek naar de grond, met de intentie verlegen over te komen, terwijl ze in werkelijkheid zichzelf wat tijd gaf om na te denken over wat ze nu moest doen. Het was duidelijk dat ze met deze act niet zo ver zou komen als ze graag zou willen, dus werd het tijd voor iets nieuws. Net toen een nieuw idee zich in haar hoofd begon te vormen, keerde Ivey terug. Camilla kon het niet helpen dat haar hoofd met een ruk omhoog kwam toen er ineens een arm om haar schouders lag. Camilla was niet iemand die van fysiek contact hield.
"Hey, ik vroeg me iets af he," zei ze, op een toon die Camilla absoluut niet beviel. "Hoe was je van plan een bank uit dat puin te slepen?" De combinatie van de arm die ineens om haar schouders lag en de geveinsde nonchalance in de stem van de vrouw streken Camilla recht tegen de haren in, en ze besloot haar act maar gewoon te laten vallen. Ze had altijd nog het geweer dat ze die ochtend in haar broekband had gestoken, mocht die nodig zijn.
Ze keek de vrouw met een kil gezicht aan. "Ik zou het op prijs stellen als je die arm weghaalt," zei ze, en schudde hem vervolgens van haar schouders zonder op een antwoord te wachten. Alsof het haar eigen appartement was liep ze verder de kamer in, en haar blik viel op het boek van de jongen. "Wat schattig," zei ze, terwijl ze het oppakte en luchtig door het boek heen bladerde. "Ik ben mensen tegengekomen die bijna meer waarde aan hun benullige notitieboekjes hechten dan aan hun leven. Ben jij ook zo'n type?" Vroeg ze hem, en keek vluchtig op van de bladzijdes.
"Niet dat ik de spot met je wil drijven, natuurlijk," voegde ze er met een zoete glimlach aan toe.

Roy Nirash

Ivey hoorde wie er dood was, de man op nummer vijf en dat leek haar toch wel wat te raken, hij hoorde het aan de manier waarop ze sprak, ze vroeg of hij de vrouw op wilde vangen en ze stamelde nog wat. De vrouw stamelde wat over de man, dat hij aardig leek, maar ze zei niet echt heel erg veel verder.
“Ga maar.” Zei hij zachtjes tegen haar. Hij keek haar na hoe ze vertrok naar de kamer verderop in de gang. In de tijd dat Ivey weg was, sprak hij niet tegen de vrouw voor hem, zij sprak ook niet tegen hem terug. Wanneer Ivey terugkwam, zag hij aan haar dat ze het allemaal niet zo heel erg geloofde, ze vroeg heel nonchalant aan het meisje hoe ze van plan was om de bank uit het puin te slepen. Hij kneep zijn ogen samen en keek naar de vrouw die ineens een gedaanteverandering aannam. Haar gezicht was vanuit het niets kil, foute boel, dacht Roy meteen.
Hij had het stuk van het medaillon in zijn broekzak zitten gelukkig en in de tas om zijn schouder had hij de belangrijkste documenten op zijn kladblok en laptop staan. Hij zag hoe het meisje naar binnen liep alsof ze er woonde.
Ze liep haast meteen op het boek af wat hij op tafel had liggen.
“Waarom denk je dat het boek van mij is?” Vroeg hij aan haar terwijl hij langzaam dichterbij kwam. Hij zag hoe ze wat vluchtig de bladzijdes doorkeek.
“Ik ben niet zo’n type, dit boek is van geen waarde voor mij.” Blufte hij met een stalen gezicht.
“Ga weg, je zoekt problemen.” Sprak hij nu tegen haar op kalme toon.