Set the Nexus free

Roy Nirash

Ze schonk ook een glaasje voor hem in en hij nam er een slok van. Zelf sloeg ze hem compleet achterover. Hij schudde lichtelijk afkeurend zijn hoofd. Haar verdriet verdrinken, daar was ze momenteel mee bezig.
De rest was blijkbaar met Thomas meegegaan en vanuit daar gingen ze naar hun familie kijken. Hij knikte even, dat was wel een verstandig idee. Hij vroeg zich af waarom ze zelf niet naar haar ouders ging, of zou ze die niet meer hebben? Het was wel het figuur ervoor. De houding die ze aannam, liet hem zo denken.
“Moet je zelf niet naar je familie?” Aangezien hij het toch wilde weten, hij was soms echt veel te nieuwsgierig.
Hij keek naar haar toen ze een EHBO kistje tevoorschijn haalde en aan een tafeltje ging zitten. “Ik kan je wel helpen?” Opperde hij voorzichtig aangezien ze maar wat liep te klunzen in zijn ogen.
Later begon ze te praten over de Nexus. “Weet je wat het is, ik denk dat de Nexus op zoek naar iets is. Hij is er niet perse op uit om mensen te vermoorden, maar hetgeen wat hij zoekt, lijkt hij op de een of andere manier niet te pakken te kunnen krijgen. Aan de andere kant zou hij ook gewoon boos kunnen zijn op iemand of iets…” Mompelde hij vaag. Hij kon er niets aan doen, het was gewoon allemaal vaag.

Ivey
Ze keek op. Toen grijnsde ze vreugdeloos.
"Ik denk dat nu een enkeltje paar-duizend-kilometer-verderop vrij lastig gaat worden," zei ze laconiek, zonder er verder op in te gaan. Zolang er daar niets gebeurde had het geen zin stilletjes bij mammie en pappie te gaan zitten.
Toen hij aanbood te helpen keek ze even naar de wond. Het verband zat er slordig omheen, maar voor haar doen vond ze het nog niet eens zo gek.
"Ziet er prima uit toch?" zei ze schouderophalend.
Ze luisterde naar wat hij verder zei en grijnsde toen mat.
"Eigenlijk is hij dus bezig met één grote temper tantrum.."
De gedachte dat haar vrienden het slachtoffer waren geworden van iets dat zich eigenlijk gewoon gedroeg als een klein kind dat zijn zin niet kreeg maakte haar alleen maar kwader. Dat ding kon echt de graftyfus krijgen, wat Ivey betrof.
"Ik ga vanavond met je mee naar dat museum," kondigde ze kalm aan, terwijl ze opstond en weer aan de bar kwam zitten.
"Ik wil íets doen nu dat ding me vier mensen heeft afgenomen... En ik ken een manier om op het terrein van het depot te komen als het museum zelf niet heeft wat je zoekt," voegde ze er op een ogenschijnlijk luchtige toon aan toe. Goed, het depot zelf binnenkomen was een tweede, maar in de huidige toestand was het vast wel te doen.

Roy Nirash

Ze had dus nog wel familie, dat moest hij tenminste opmaken uit haar woorden. Hij vond haar zo vreselijk vermoeiend af en toe, ze vertelde niet meteen waar het op stond, maar maakte er soms een soort raadseltje van. Dat was vermoeiend, voor hem althans.
Ze vond dat het verband er prima uit zag en hij haalde zelf ook zijn schouders op en gooide het laatste slokje achterover om het glaasje vervolgens op tafel neer te zetten.
Het verbaasde hem zeker wanneer ze aangaf dat ze met hem meewilde naar het museum. Ze kwam weer naast hem zitten. Ze deed het voor de mensen die haar afgenomen waren en ze kende een manier om op het terrein van het depot te komen. “Super.” Sprak hij, toch echt enthousiast dit keer. Zij wist tenminste de weg en ze kon hem goed van pas komen.
“Maar alsjeblieft, ga geen stennis schoppen daar. Ik verwacht wel dat je meewerkt.” Zei hij als afspraak tegen haar, hij verwachtte namelijk wel dat ze door het lint kon gaan, dat had ze net ook namelijk gedaan… Hij wreef even over zijn gezicht heen wanneer hij er weer aan terug dacht.

Ivey
Ze grinnikte.
"Stennis, ik? Hoe kom je erbij." Ze grijnsde even. "Als de bewaking daar meewerkt, heeft niemand last van me," voegde ze er luchtig aan toe.
Echter, als er problemen zouden ontstaan zou ze niet mak afwachten wat er met hen ging gebeuren.
Plotseling schoot haar iets te binnen.
"Wacht effe, ben er zo weer," zei ze en ze liep snel naar achteren, waar ze bij de kapstok in de zakken van Natasha's jas voelde; het meisje had haar telefoon immers achtergelaten. Ivey liep met het ding in haar hand terug en zag dat er ook bij Natasha een aantal berichten binnen waren gekomen. Haar ouders, onder andere.
"Nou, die zijn gelukkig compleet," mompelde ze, terwijl ze vlug terugstuurde dat Natasha niet kon antwoorden, maar bij Thomas was en via hem te bereiken was.
"Hoe laat was je trouwens van plan te gaan?" vroeg ze terloops aan Roy, terwijl ze het telefoontje weglegde.

Roy Nirash

“En als de bewaking niet meewerkt?” Vroeg hij haar cynisch. Hij liet het maar, anders zou ze nooit met hem mee willen. Ze zei dat ze zo terug was en hij haalde zijn eigen mobiel tevoorschijn om het nummer van Thomas erin te zetten, dat was altijd handig. Wanneer Ivey weer terug kwam, keek hij naar haar op. Ze had een mobiel in haar handen een andere dan die van haarzelf. Ze constateerde dat de rest gelukkig compleet was en hij knikte even. Dat was toch al fijn om te horen.
“Ik was van plan om zo te gaan, als het donker is. Over een half uurtje ongeveer.” Sprak hij. Hij stond op van zijn kruk en rekte zichzelf even uit, zijn lichaam voelde stijf.
“Is hier nog iets te eten? Ik heb honger.” Grijnsde hij nu.

Ivey
"Dan wieg ik die in slaap," grinnikte ze luchtig.
Toen hij aangaf over een half uurtje te willen vertrekken knikte ze even.
"Prima."
Ze keek even toe hoe hij zich uitrekte.
"Er licht achter vast nog wel iets," zei ze en ze stond ook op. Haar maag knorde. Haar, zeker voor een vrouw, gespierde lichaam verraadde het wellicht al, maar Ivey had een gezonde eetlust. Moest ook wel, met de mate van lichaamsbeweging die voor haar normaal was.
Ze slofte ontspannen naar achteren, waar ze in de koeling keek. Ze pakte een heel pak opwarm-tosti's. En een zak witte bolletjes.
Ze liep terug en legde het op de bar.
"Hoeveel moet je er?" vroeg ze, knikkend naar de tosti's, " dan warm ik ze effe op. Die broodjes ontdooien zo wel. Als je er wat op wil haal je dat zelf maar op," voegde ze er met een grijns aan toe. Het feit dat ze in ieder geval bij kon dragen aan iets wat haar misschien een stap dichter bij vergelding bracht had haar humeur goed gedaan.

Roy Nirash

Ze had ineens weer gevoel voor humor, de vrouw die haar verdriet verdronk was nergens meer te bekennen. Het zal wel, dacht hij, hij haalde lichtelijk zijn schouders op.
Ze had nog wel iets te eten voor hem en ze kwam weer tevoorschijn met tosti’s. “Doe maar een stuk of vier.” Sprak hij tegen haar.
Ze aten samen de tosti’s en andere broodjes, hij merkte wel dat ze voor een vrouw een enorme eetlust had. Na het eten was het toch echt donker genoeg, hij keek naar buiten, er liepen minder mensen over straat dan toen het nog licht was. Alsof iedereen bang was geworden door die ramp. Al was die ook op klaarlichte dag gebeurd. De angst sloeg in zijn ogen echt nergens op. Hij hees zijn rugtas weer op zijn rug en keek Ivey aan. “Zullen we dan maar?” Vroeg hij nu geamuseerd aan haar, hij had er zin in, hij was vreselijk nieuwsgierig geworden.

Ivey
Ze knikte.
"Prima, let's go," zei ze. Ze voelde nog even aan het verband om haar been. Ondanks de slordigheid zat het in ieder geval strak genoeg, dus dat hield het wel even uit.
Het eten had haar goed gedaan. Hier kon ze wel een avondje op vooruit.
Ze stapte naar buiten en keek om zich heen. Het was gek; met de chaos overal leek het haast een andere plek en had ze een moment nodig om zich opnieuw te oriënteren. Toen echter begon ze te lopen.
"Deze kant op," zei ze, en ze sloeg een zijstraat in. Het was stil, doodstil. Op zich niet vreemd. Waarschijnlijk was iedereen thuis bij vrienden en familieleden die nog in leven waren. Ivey's kaakspieren verstrakten een moment en ze versnelde haar pas iets.
Niet veel later naderden ze het museum van de achterkant. De achterdeur werd gek genoeg niet bewaakt, ook al hing hij los in zijn scharnieren. Ivey fronste.
"Het zou maar zo kunnen dat alles al is leeggehaald," merkte Ivey op. Desondanks was het een poging waard. Ze stak de straat over en ging het terrein van het museum op. Bij de deur wachtte ze op Roy.

Roy Nirash

Ze vond het prima om nu al te gaan en hij liep in een rustig tempo achter haar aan. Het was makkelijker dat zij de weg wist, dan kon hij er gewoon achter aan hobbelen. Een paar straatlantaarns knipperden, sommigen deden het helemaal niet, waardoor het echt pikdonker was.
Ze benaderden dit keer het museum aan de achterkant, de deur stond open, iets wat heel gek was en hem een naar voorgevoel gaf. “Pas op, Ivey.” Fluisterde hij. “Je weet niet wie er nog binnen is.” Hij was meteen in een soort geheimzinnige sfeer hierdoor. Hij opende de deur verder en gluurde naar binnen, maar het was er hartstikke donker. Uit zijn rugzak haalde hij een zaklantaarn.
“Kom.” Mompelde hij. Hij stapte naar binnen toe en knipte het licht aan. Een huivering gleed over zijn rug, er was hier iets echt niet goed...

Ivey
Ze knikte kort. Ja, het kon goed dat er mensen binnen waren. Toen hij haar met de zaklamp voor ging, liep ze voorzichtig achter hem aan. Goed, sluipen en onopvallend zijn waren niet haar sterkste kanten, maar er hing een bepaalde sfeer in het doodstille museum die ervoor zorgde dat ze automatisch voorzichtig was.
Ze volgde de bewegingen van de zaklamp, waardoor het haar opviel dat bijna alles inderdaad al weg was.
De volgende ruimte was er een met tientallen vitrines. Ondanks het weinige licht zag Ivey tientallen reflecties van hen twee die het lopen niet bepaald relaxter maakten.
Ze keek naar een van de vitrines, maar er stond niets in. Het enige wat ze zag waren drie reflecties. Drie?
"Roy, weg hier!" riep ze meteen, gealarmeerd. Een hand greep haar trui van achteren, maar ze wist zich los te rukken. Ze sprintte naar voren en keek om zich heen. Vanuit een andere kamer kwam licht van een straatlantaarn door een van de ruiten.
"Daarheen!" riep ze, en ze greep zonder erbij na te denken Roy's pols. Wat ze in gedachten had was riskant, maar ongetwijfeld veiliger dan afwachten met wie ze hier zaten.
"Ik stel voor dat we door het raam springen," zei ze gehaast. Ze zaten toch op de begane grond. Als ze daar eerder waren dan de anderen bij hen, hadden ze een kans.

Roy Nirash

Samen slopen ze door de puinzooi die achter was gelaten in het museum. Hij bescheen de beschrijvingen die bij de voorwerpen horen, veel dingen waren al verdwenen, zoals sieraden en zwaarden. Wanneer hij iets interessants zag, bleef hij even staan. Hij las mompelend de beschrijving door en keek daarna naar de lege vitrine.
Ivey schreeuwde dat hij weg moest. Zijn ogen schoten eerst even alle kanten op en hij schoot er daarna vandoor, een pijnscheut voelde hij door zijn lichaam. Hij werd vastgegrepen door Ivey en hij keek achterom, een gedaante volgden hen. Hij kon niet zien hoe diegene eruit zag, daar baalde hij van.
Hij keek Ivey aan alsof ze gek was toen ze door het raam wilde springen. Gelukkig waren ze nog op de begane grond, anders vertikte hij het echt. Nu knikte hij uiteindelijk. “Doen we.” Sprak hij net zo gehaast tegen haar terug. Hij opende het raam en sprong eruit. Daarna wachtte hij op Ivey.
“Schiet op!” Riep hij haar toe.

Ivey
Ze was blij dat het in Roy was opgekomen het raam uit te springen, want zij had in haar haast een iets andere planning gehad, die wellicht uit zou komen op stukken glas uit je lijf plukken.
Nog een klein stukje. Een moment lang verdwenen de voetstappen achter haar waarna ze met vreemdeling en al keihard tegen de grond sloeg. De lucht werd uit haar longen geslagen en even bleef ze versuft liggen, terwijl de ander al overeind gekomen was. Toen echter, rolde ze zo snel mogelijk opzij en sprong ze op. De ander had zich als een donker silhouet tussen haar en het open raam geplaatst. Ivey zuchtte. Dan moest het toch maar op de manier die ze eerst in gedachten had.
"Fuck my life," mompelde ze, waarna ze opzij sprong, op de radiator onder een van de andere ramen klom en zichzelf achterover wierp.
Gerinkel van glas. Een korte vrije val. En een harde klap die voor de tweede keer achtereen haar de adem benam. Ivey kreunde terwijl ze overeind krabbelde. Ze rende naar Roy, half struikelend. Ze hoestte.
"Kom!"
Ze rende verder, de straat weer op.

Roy Nirash

Hij had er niet aan gedacht om Ivey meteen achter zich aan te sleuren. Hij keek door het raam wat er gebeurde, maar hij werd meteen bij zijn kraag gegrepen door degene die voor het raam stond. Hij sloeg met zijn vuist in het gezicht van degene die een bivakmuts op zijn hoofd droeg en hoorde daarna iets vallen. Hij graaide het van de grond af voor de ander dat kon doen en hij sloot het raam met een klap zodat diegene die nog binnen stond, zijn hoofd stootte tegen het kozijn.
Niet veel later hoorde hij glasgerinkel en zag hij daar Ivey uit het raam vallen. Hij rende op haar af en pakte haar bij haar pols beet. Hij zweeg en rende zo hard als zijn lichaam het toeliet om te gaan. In zijn hand had hij het voorwerp geklemd wat het figuur had laten vallen.

Ivey
Gehaast rende ze met de jongen mee. Ze wierp een blik over haar schouder. Als dat gewone bewaking was, was zij een elf.
Het leek er echter voor nu op dat ze geen actieve achtervolging in gingen zetten, maar je kon niet voorzichtig genoeg zijn.
"Depot of weg hier?" vroeg ze aan Roy. Na dit leek het haar niet slim om naar het depot te gaan, maar verstandig was ze nooit geweest, dus als hij het nog de moeite waard vond ging ze gerust nog even mee.


Flutstuk, sorry ;____;

Roy Nirash

“Weg!” Siste hij meteen wanneer ze aan hem vroeg of ze naar het depot gingen of weg gingen. Hij had nog steeds het voorwerp bij zich en voor ze erachter zouden komen dat ze iets misten, moesten ze echt weg zijn. Ze renden steeds verder over straat en op een gegeven moment kon hij echt niet meer. Hij leunde tegen de muur aan in een steegje en hij keek op naar Ivey.
“Er viel iets op de grond, en ik heb het meegenomen.” Sprak hij heel erg zacht en hij haalde het stuk uit zijn zak. Het was goudkleurig en schitterde behoorlijk. Er stond een inscriptie op, maar het leek een stukje te zijn uit iets groters.

Ivey

Ze vloekte gedempt toen Roy stopte. Ze keek met een frons naar het object dat Roy liet zien en keek toen zoekend om zich heen.
"Super, maar we moeten verder," zei ze. "M'n apartement is niet heel ver weg, daar kan je uitrusten."
Ze gaf het niet graag toe, maar zelf was ze ook moe. Haar lichaam deed zeer van de valpartijen en ook haar conditie had zijn grenzen. Toch zou de adrenaline haar nog wel even op de been houden. Het moest wel.
Ze stak haar hand uit naar Roy.
"Kom, we bekijken dat ding later wel beter."

Roy Nirash

Hij keek naar Ivey op toen ze begon te vloeken, ze was weer sarcastisch, zoals hij al had verwacht. Ze moesten verder. Hij keek even achterom en knikte daarna maar.
“Oké, we moeten verder.” Sprak hij nu met zacht gemompel. Haar appartement was in de buurt en hij mocht daar wel even uitrusten, dat verbaasde hem zeer zeker. Hij had het idee dat ze hem liever nooit meer wilde zien, toch leek het er wel op dat ze het allemaal maar wat spannend vond en haar overleden vrienden nog een dienst wilde bewijzen.
Ze stak haar hand uit en hij pakte die vast, hij stopte het ‘ding’ weer in zijn zak en rende met haar mee. Op zich konden ze het nog redelijk vinden, al zouden ze nooit goede vrienden worden. Ze kwamen langzaamaan in de buurt van huizen die nog heel waren, hier had de beving en de scheur de minste schade aangericht.

Ze renden weer. Ivey was honderd procent gefocust op hun bestemming. Hoe verder ze kwamen, hoe beter de omgeving eruit zag. Ivey realiseerde zich daardoor nu pas dat ze er geen moment bij stil had gestaan dat haar appartement misschien niet eens meer heel was, maar ze hadden mazzel. De voordeur leek geblokkeerd door half omgevallen boom, maar ze moesten toch op de vijfde verdieping zijn, waardoor Ivey Roy zonder een moment te twijfelen voorging op de brandtrap. Op de juiste verdieping voelde ze aan de deur. Op slot. Ze grabbelde in haar broekzakken tot ze de sleutels had. Welke idioot deed de nooduitgang dan ook op slot. Echter, kort daarop zwaaide de deur open en Ivey stapte het gebouw in. Meteen de eerste deur was die van het appartement waar ze woonde, en ze draaide vlug ook deze deur van slot.
"Maak het je gemakkelijk," zei ze over haar schouder tegen Roy. Ze liep naar binnen en ging zitten, nu pas merkend hoe moe ze zelf eigenlijk was.
Ze probeerde of de TV aan wilde - normaal boeiden actualiteiten haar niet zo, maar tegen een nieuwsuitzending zei ze nu geen nee - maar ze kreeg slechts ruis, waardoor ze het ding weer uitzette.
"Godsamme," mompelde ze. Ze keek naar Roy.
"Wat had je nou precies daarnet?" vroeg ze, aangezien ze door de hectiek eigenlijk amper had gezien wat hij nou eigenlijk gevonden had.

Roy Nirash

Hij liet Ivey maar, zij leidde hem wel de weg en ze zou het waarschijnlijk vreselijk irritant vinden als hij zich ermee ging bemoeien. Hij kon zich ook nergens mee bemoeien, want hij wist de weg totaal niet. Hij zag al gauw dat de voordeur was geblokkeerd door een boom, hij wilde zijn mond open trekken en zeggen dat ze een andere deur moesten vinden, maar Ivey was al weg. Hij ging haar achterna de brandtrap over.
Ze haalde de deur van het slot en niet veel later stonden ze in haar appartement. Hij keek er even rond en ging daarna op de bank zitten toen hij het zich gemakkelijk mocht maken. Hij zuchtte even diep, het was een vermoeiende dag geweest. Ivey deed een poging om de TV aan te zetten, maar die deed het niet. Logisch ook.
“Heb je een radio?” Vroeg hij haar, vaak deden noodzenders op de radio het wel, maar niet iedereen had een radio in huis.
Ze vroeg hem nu wat hij eigenlijk gevonden had, ze had er vast niet eens naar gekeken de eerste keer. Hij haalde het stuk weer uit zijn zak. “Dit.” Sprak hij. Het leek op een puzzelstuk en er stond wat in gegraveerd, maar dat hield halverwege op. “Ik denk dat er meer zijn, maar ik heb geen idee of het van waarde is.” Zei hij tegen Ivey.

Ivey
Ze schudde haar hoofd.
"Net vorige week stuk gegaan," bromde ze. Ze bekeek het ding dat hij uit zijn zak haalde en fronste. Ze had de ballen verstand van dat soort dingen, dat zou ze geen moment ontkennen, maar zelfs zij wist wel dat je niet voor de gein met zo'n ding rondrende.
"Dus," zei ze, om de dingen op een rijtje te krijgen. "Een van die flikkers liet dit vallen en zo heb jij 'm. Je loopt niet non-stop met zo'n ding rond omdat het leuk is op feestjes, dus mijn gok is dat ze het bijna voor onze neus weg gejat hadden."
Ze leunde weer iets achterover.
"Nou, en waardevol is het dan zeker, dus dit gaat een staartje krijgen," voegde ze er nu aan toe, zonder haar gebruikelijke nonchalance. Iets zei haar dat de kans er dik in zat dat die lui het ding namelijk graag weer terug zouden hebben. Laat ze maar komen, dacht Ivey strijdlustig, er zijn ook dingen die ik maar wat graag terug zou willen, maar die krijg ik ook niet.
Ze beet op haar onderlip en keek weer naar het ding. Normaal gesproken had zoiets haar totaal niet geboeid en zou ze Roy hebben aangeraden er een leuk lijstje voor te kopen, maar alles wat maar een beetje richting gaf was nu welkom.

Roy Nirash

“Balen.” Sprak hij omdat haar radio net vorige week was stuk gegaan. Hij bestudeerde het stuk in zijn handen nogmaals goed. Hij had het idee dat hij dit ding vaker had gezien, maar hij wist niet waarvan. Een rimpel ontstond in zijn voorhoofd en hij kreeg een wat wazige blik in zijn ogen.
Hij wreef over zijn gezicht heen wanneer de stem van Ivey weer tot hem doordrong. Hij keek haar aan en moest stiekem toch lachen door haar woorden.
“Mooie diagnose zo. “ Sprak hij tegen haar. Hij dacht in hele andere lijnen, maar uiteindelijk kwam het wel op hetzelfde neer.
“Het ziet er inderdaad ook nog eens waardevol uit, maar waarom zouden zij het zo graag willen? Er lagen nog zat sieraden die sowieso een hoop waard zijn.” Hij sprak mompelend en bedachtzaam.
“Wacht eens even…” Hij pakte zijn tas beet en pakte daar een boek uit. Hij begon woest te bladeren, het duurde even voor hij gevonden had wat hij zocht. “Dit.” Hij wees het plaatje aan. Een cirkel achtig voorwerp was getekend en daarop stond in hele kleine letters iets geschreven, hij had er tot nu toe nog geen aandacht aan besteed omdat de woorden in het boek grote onzin waren. Maar nu hij het voorwerp erbij hield, leek het wel echt op een stukje van het cirkel achtige voorwerp.

Ivey
Ze grijnsde.
"Dank je, I try."
Ze dacht na toen hij zich hardop afvroeg wat voor waarde de onbekende figuren daar in dat museum bij het object konden hebben gehad, maar veel kon ze niet bedenken.
"Al sla je me dood," verzuchtte ze.
Ze keek een beetje verrast op toen hij een boek uit zijn tas viste en er gehaast door bladerde. Dat was sneller dan Ivey iemand ooit door een boek heen had zien gaan. Niet dat ze veel mensen door boeken had zien gaan, want in haar vriendenkring waren eigenlijk alleen Natasha en Thomas degenen die bij tijd en wijle zaten te lezen, maar het ging om het idee.
Ze leunde naar voren om het object te kunnen bekijken waar hij op wees. Zeker met het voorwerp erbij zag ze overeenkomsten. Ze leunde weer naar achteren en keek naar de volledige cirkel in het boek.
"Wat is het?" vroeg ze. Het leek op een of ander medaillon, maar dat zei alsnog vrij weinig.

Roy Nirash

Ivey wist het ook niet, al verwachtte hij dat ook absoluut niet van haar. Hij was hier al veel langer mee bezig.
Ze wilde graag weten wat de cirkel was. “Het meeste wat in dit boek staat, is echt dikke onzin. Ik kan het wel voorlezen, maar je zult er vast niets van geloven.” Sprak hij met een klein glimlachje.
“Dit medaillon is ontstaan bij de gevangenzetting van de Nexus, er moest een sleutel zijn tot het monster, anders mochten we hem niet opsluiten. We hebben het medaillon in stukken gehakt en verspreid. Wie dit voorwerp weer tot een geheel kan maken, zal heersen over de Nexus, maar de Nexus zal ook over de bezitter van het medaillon heersen. Dit is uiterst gevaarlijk en mag dan ook nooit, echt nooit plaatsvinden.” Hij klapte het boek weer dicht en zuchtte diep. “Dit hele boek is geschreven alsof die gast zelf bij de opsluiting is geweest, ik geloof er niets van.” Mopperde hij nu, al leek het voorwerp er toch verdacht veel op.

IVEY

Ze grijnsde mat toen hij uitgesproken was.
“Je hebt gelijk, ik geloof er geen fuck van,” zei ze laconiek. “Want zelfs als het waar was, dan merk ik weinig van die opsluiting,” voegde ze er nuchter aan toe, waarna ze opstond. Ze liep naar het kleine keukentje waarvan bijna alles tweedehands was. Je moest wat.
“Ik zet even koffie, moet je ook?” riep ze richting de woonkamer. Terwijl ze de spullen klaar begon te zetten dacht ze even na. Het klonk als een dikke berg bullshit, maar dan wel bullshit waar meer mensen van op de hoogte waren. Ze vroeg zich af hoe lang het zou duren voor ze bezoek zouden krijgen.

Roy Nirash

Hij had gelijk, want ze geloofde er echt niets van. Hij glimlachte daardoor. Zelfs als het waar was, merkte ze weinig van die opsluiting.
“Ach, misschien hebben handlangers van de Nexus al meerdere stukken in hun bezit en is hij daardoor machtiger? Ik weet het allemaal niet zo goed meer. Maar dit zou best nog eens kunnen kloppen en we kunnen nog een hoop gezeik mee krijgen.” Mompelde hij tegen haar, maar ze was weg, vertrokken naar een andere kamer. Even later kwam ze terug en vroeg ze of hij ook koffie wilde. “Graag, lekker.” Sprak hij tegen haar. “Zal ik je helpen?” Vroeg hij daarna aan haar. Hij stond op en liep naar haar toe.