Set the Nexus free

Ivey
Ze vloekte hartgrondig. Haalde het dan geen neuk uit? Ze spoog op de grond.
De klap die hij tegen de pilaar gaf vertaalde ongeveer hoe Ivey zich voelde.
En toen was het stil. Gealarmeerd keek Ivey op. Was het over? Toch vertrouwde ze het niet.
"Ga er nog maar niet van uit," zei ze, zich weer op de pilaar richtend. Ze hadden nu wellicht meer tijd, maar die gingen ze ook hard nodig hebben. Op hulpdiensten hoefden ze nu niet te rekenen.
"Alles goed daar?" klonk het ineens en Ivey keek op.
"Thomas! Kom, hij zit vast," zei ze gehaast. Thomas haastte zich naar beneden en bekeek de situatie.
"Godsamme, hoe gaan we die er in godsnaam afkrijgen?"
"You tell me." Ze dacht na. "We proberen het met zijn allen."
Thomas trok een bedenkelijk gezicht.
"Jij, ik, Tash, Louis en Sally zijn de enigen hier die iets kunnen doen. Het is een poging waard."
"Dat is waar.."
Ivey klom weer haastig tegen de berg puin op.
"Ik ben zo terug."
Ze vloekte toen ze haar handpalm openhaalde aan iets scherps, glas waarschijnlijk. Toch ging ze door. Er was simpelweg geen ruimte voor een pauze. Aan de andere kant zag ze de anderen staan. Het afwasteam.
"Kom," zei ze slechts. Het zei wat over de situatie dat ze haar zonder aarzelen gehoorzaamden. Iemand moest de leiding nemen.
Ivey daalde weer af en liep terug naar Nexus-gekkie en Thomas.
"Ze komen eraan."
Aarzelend en onhandig klom het drietal naar beneden. Ivey bekeek de pilaar. Hoe?
"Iedereen iets zoeken wat als hefboom kan dienen. We proberen het gewoon opnieuw maar dan met zijn allen."
Iedereen begon te zoeken naar iets wat degelijk genoeg leek en uiteindelijk stonden ze alle vijf aan een kant van de pilaar.
"Drie, twee, een, nu!" zei Ivey, waarop ze stuk voor stuk druk zetten, hopend dat dit wel effect zou hebben, al was het maar een beetje.

Roy Nirash

Hij moest er maar niet vanuit gaan dat het over was en hij schudde zijn hoofd even, nee dat geloofde hij eigenlijk ook niet. Dit was allemaal nog lang niet over. Nog lang niet. Hij kon nu eigenlijk voor zichzelf haast wel bevestigen dat de Nexus hiermee te maken. Voor hem was het nu haast overduidelijk. Nu moest hij er nog achter zien te komen wat de Nexus met dit stadje te maken had. Want waarom hier? Waarom niet ergens anders?
Hij keek weer op toen hij nog meer stemmen hoorde, ze kwamen hem helpen, daardoor kwam er een glimlach op zijn gezicht te staan. Ze waren wel trouw aan elkaar. Waarschijnlijk waren het wel meer dan alleen collega’s van elkaar.
Degene die hem hielp, liep weg om de rest te halen en hij haalde even diep adem. Niet veel later was iedereen daar en keek hij ze aan. Ze zetten allemaal druk om hem eronderuit te krijgen en hij voelde hoe de pilaar omhoog kwam, het was niet veel, maar hij trok zichzelf naar achteren toe en hees zich overeind. Met zijn arm veegde hij over zijn voorhoofd.
“Jemig, onwijs bedankt iedereen. Ik was toch even bang dat ik hier moest blijven liggen.” Hij keek ze allemaal even aan met een lichte glimlach.
“Misschien word het dan toch even tijd dat ik me moet voorstellen, mijn naam is Roy Nirash.”

Ivey
Ze grijnsde opgelucht. Die stond in ieder geval weer.
"No problem," zei ze luchtig, terwijl ze stof van haar kleren veegde.
Ze keek weer op toen hij zich voorstelde.
"Aangenaam. Ivey Michaels," stelde ze zich voor.
"Thomas Fitzgerald."
"Natasha Pawlak," klonk het zwakjes uit Natasha's mond. Het meisje leek nog niet helemaal bijgekomen van de stress.
"Sally."
Louis Woodsmith."
Ivey keek rond, naar de puinhoop om hen heen. Het leek wel alsof ze in een oorlogsgebied zaten dat net was gebombardeerd.
"Ivey," zei Thomas toen scherp.
"Wat?"
"Je bloedt."
Ivey haalde haar schouders op.
"Relax, Thomas, het lijkt erger dan het is." En er was nu tevens niet zo gek veel wat ze eraan konden doen.
"En nu?" vroeg Natasha zacht, haar stem onzeker en breekbaar. Ivey keek haar vriendin even aan. Ze had met haar te doen, maar op dit moment moesten ze vooruit blijven kijken.
Ze haalde haar schouders op.
"Met de anderen in contact zien te komen, lijkt me," zei ze, wetend dat het niet onmogelijk was dat ook mensen in hun kennissenkring om waren gekomen. Als dat het geval was kon dit maar beter inderdaad het werk van iets of iemand zijn. Want dat betekende een verantwoordelijke. Ivey was wraakzuchtig. Altijd al geweest.
Echter, voor ze iets kon doen, klonk er uit de scheur in de grond opnieuw gerommel op.
"Die puinberg over, snel!" zei Ivey gehaast. Niet dat die de scheur tegen zou houden als die weer in beweging kwam, maar hoe groter de afstand, hoe beter.

Roy Nirash

Iedereen stelde zichzelf stuk voor stuk voor en hij knikte na elke naam even. “Aangenaam.” Sprak hij tenslotte nog even, niet dat hij al die namen ging onthouden… hij kon vreselijk slecht zijn met namen, soms moest er iets speciaals aan iemand zijn, mocht hij de naam wel willen onthouden.
Hij keek naar Ivey wanneer Thomas aangaf dat ze bloedde. “Ontsmetten is altijd beter.” Zei hij alleen kort tegen haar met een klein knikje, aangezien hij haar niet de les wilde lezen, maar wel wilde aangeven dat het een wijs besluit zou zijn om het te ontsmetten.
Hij keek het meisje aan dat eerst zo gefascineerd was in de Nexus, nu merkte hij aan haar dat die fascinatie vooral gebaseerd was op angst. Hij wilde zijn mond open doen om iets te zeggen, maar Ivey was hem al voor. Met andere mensen in contact komen.
“Prima, er zullen veel mensen in paniek zijn, lijkt me.” Sprak hij kalm tegen ze. Opnieuw begon de scheur te rommelen. Het gebulder was oorverdovend en iedereen moest weer verder. Hij begon in beweging te komen, maar voelde toch wel dat die pilaar zwaar op zijn lichaam had gelegen. Zijn heup deed onwijs veel pijn en hij struikelde en strompelde de puinhoop op. Het geluid wat uit de scheur kwam, bleef aanhouden, het deed pijn aan zijn oren.

Ivey
Hij had een punt, maar ze hadden nu niets waarmee ze iets aan de wond kon doen, dus dat kwam later wel.
"In paniek, gewond, dood." Ivey wist dat ze erop voorbereid moesten zijn dat dit hele gebeuren nog wel eens verstrekkende gevolgen kon hebben.
Het lawaai uit de scheur zei genoeg. Ze moesten echt maken dat ze wegkwamen.
"Thomas!" riep Ivey en ze knikte naar Natasha. Thomas begreep het en loodste het bange meisje, dat waarschijnlijk in een emotionele shock verkeerde, haastig met zich mee. Sally en Louis konden het alleen, maar het viel Ivey op dat Roy maar moeizaam bewoog. Ze vloekte en keek om. De scheur was weer langzaam begonnen met bewegen.
Zonder toestemming te vragen greep Ivey Roy's arm en legde hem om haar schouder om hem zo met zich mee te loodsen, ook al maakte dat de klim minimaal twee keer zo moeilijk. Er werd hier niemand achter gelaten.

Kortpost is kort, soz, maar anders godmode ik ook weer zo :c

No problem!

Roy Nirash

Zijn blik gleed over het angstige meisje toen Ivey heel direct vertelde waar het op stond. Er zouden veel mensen in paniek zijn, maar ook gewond en dood… Ze kon het meisje, Natasha, nog wel eens afschrikken met die woorden. Toch leek niemand er echt bij stil te staan, daarom haalde Roy alleen maar even zijn schouders op en ging weer verder.
Er was gevloek te horen en hij keek over zijn schouder naar achteren, verdomme, de scheur breidde zich weer verder uit. Hij besloot meer haast te maken en binnen een mum van tijd stond Ivey naast hem om hem te helpen met lopen. Het was beschamend dat een vrouw hem nu moest helpen met lopen omdat hij daar te zwak voor was op dit moment, hem helpen toen hij onder die pilaar lag, was nog tot daar aan toe. Hij snoof even, al nam hij haar hulp wel aan, anders zou hij dit zeker niet overleven.
Met opeengeklemde kaken liep hij stevig naast haar door, hij moest doorzetten, hij kon nu niet opgeven. Het gerommel van de scheur werd anders, het zwol even aan en leek daarna te veranderen. Hij wierp nog een blik achterom, alsof de Nexus genoeg had gehad, kromp de scheur nu langzaam weer.

Ivey
Ze volgde zijn blik en keek verbaasd toe hoe de scheur zich langzaam terug begon te trekken. Toch stopte ze nog niet met lopen. Dat kreng was onvoorspelbaar als de pest. Hoe groter de afstand, hoe beter.
Uiteindelijk liet ze Roy los en rekte ze zich even uit. De anderen keken afwachtend naar haar en Roy.
Langzaam ademde ze uit. Was het over? Of konden ze zometeen weer rennen voor hun leven?
Ivey voelde in haar zak. Wonder boven wonder had ze haar telefoon nog, en hij scheen nog te werken ook.
"Heb je bereik?" vroeg Sally haastig. Ivey knikte terwijl ze een korte sms samenstelde, zodat ze in een keer iedereen in haar lijst uit de stad kon bereiken.
"Wat stuur je?" vroeg Thomas.
"Gewoon, of alles goed is met ze," zei Ivey afwezig, terwijl ze het bericht verzond. Ze zou het niet snel toegeven, maar de angst sommige mensen nooit weer terug te zien kneep haar keel dicht.
Ze keek naar Roy en nam hem kort op.
"Hoe voel je je?" vroeg ze kordaat, terwijl ze de telefoon weer opborg; ze zou het vanzelf merken als er reactie kwam.

Roy Nirash

Wanneer ze bij de rest waren, haalde hij diep adem en leunde hij op het been wat het minste pijn deed.
Hij schraapte zijn keel even. “Het lijkt wel…” een denkrimpel verscheen in zijn voorhoofd, “…alsof de Nexus heeft wat hij wilt en zich daarna terugtrekt. De tornado verdween ook plotseling. Misschien kan ik uitvinden wat hij wil.” Daarna begon hij wat in zichzelf te mompelen over mogelijke doelwitten, maar dat was waarschijnlijk voor de rest niet verstaanbaar.
Ivey stuurde een sms naar mensen om te zien of alles goed met ze was, op dit soort momenten was hij blij dat hij geen familie had en triest genoeg; ook geen vrienden.
“Ik voel me wel goed, dit gaat wel weer over na een paar daagjes.” Sprak hij nuchter en hij keek van haar weg.
“Wat gaan jullie nu doen?” Vroeg hij lichtelijk nieuwsgierig. Hij wilde dit oplossen, het kwaad uit de wereld helpen en later als een superheld behandeld worden. Ja, het waren wilde plannen, maar me moest ergens naar streven.

Ivey
Ze knikte toen hij zei dat alles goed was. Prima. Net toen ze op zijn vraag wilde antwoorden echter, ging haar telefoon. Ze verstijfde. Een flinke gitaarriff liet Ivey weten dat ze gebeld werd. Onmiddellijk nam ze haastig op.
"Ivey."
Ze luisterde met ingehouden adem en een gezicht dat asgrauw was geworden naar de overslaande stem aan de andere kant van de lijn terwijl de woorden van haar gesprekspartner langzaam doordrongen.
"Jezus..." fluisterde ze ontzet.
Haar kaakspieren verstrakten terwijl de ander verder sprak. Ze wreef over haar slaap.
"Ja... Ja, alles is okee hier- Nee, snap ik. Hou je haaks."
Ze hing op. Niemand van haar vrienden zei iets.
"Dat was Dylan." Ivey haalde diep adem zodat ze haar stem onder controle had. "Abby en Emir zien we niet meer terug."
Hoewel haar stem neutraal klonk voelde ze zich allesbehalve zo. Ze slikte en ademde nog eens diep in, waarna ze zich tot Roy wendde. Toen ze weer sprak was elke lettergreep doordrenkt van ingehouden woede, emotie die er op geen enkele andere manier uit kon.
"Waar zit die Nexus? Twee van mijn vrienden zijn eraan gegaan. Ik wil zijn kop eraf hebben, liever gisteren dan vandaag."
Misschien was Ivey niet bepaald de intelligentste, of de grootste strateeg - de dag dat ze ergens een plan voor maakte moest nog komen -, strijdbaar was ze wel. En als de Nexus inderdaad verantwoordelijk was voor de dood van twee mensen waar ze verdomd dol op was geweest zou hij er heel, héél veel spijt van krijgen als het aan Ivey lag, ook al had ze geen idee waar ze mee te maken hadden.

Roy Nirash

Hij zag alleen al aan Ivey dat er iets vreselijks was gebeurd, haar gezicht verried alles. Hij slikte even en keek naar de rest. Deze ellende moest echt afschuwelijk voor ze zijn, waar hij ze op dit moment in had gesleept. Ze moesten gewoon zo ver mogelijk vertrekken van dit dorp, zoals alle andere bewoners. Dat was het beste voor iedereen.
Ivey hing op en zijn aandacht was weer bij haar. Er werden twee namen genoemd die er niet meer waren, hij slikte even moeizaam. Jeetje, dit was wel heel erg allemaal. Voor hij hier kwam, had hij verwacht dat het wel een spannende tijd zou worden, maar niet dit, dat iedereen dood zou gaan…
Er kwam toch een glimlachje op zijn gezicht wanneer Ivey met ingehouden woede aangaf dat ze de Nexus van kant ging maken. Hij schudde zijn hoofd even.
“Hij bestond toch niet volgens jou?” Hij kon deze plagende woorden echt even niet laten.
“De Nexus is een monster, Ivey, hij is groot, krachtig en bezit duistere energie die deze rampen kan veroorzaken. Het lijkt me geen verstandige zet om met een mes af te dalen in de diepte met het idee om zijn keel door te snijden.” Hij sprak lichtelijk spottend tegen haar. Dacht ze nu echt dat zij in haar eentje een einde kon maken aan al deze ellende? Dan had ze echt geen besef.

Ivey
Haar ogen vernauwden zich.
"Interesseert me geen fuck. Dan regel ik wel anti-aircraft geschut. Geloof me, ik krijg het voor elkaar," ging ze er tegenin, haar ogen fel en haar stem vastberaden.
"Ivey, hij heeft gelijk, dit is zelfmoord," zei Thomas zacht.
"Als dat ding echt zo evil en sterk is als die knul daar steeds beweert gaan we er vroeg of laat toch wel aan, dan kom ik liever zijn kant op met wat ik ook nodig heb om 'm af te maken," zei Ivey stoïcijns. Thomas onderdrukte een zucht maar ging er niet tegenin.
Een van de problemen met Ivey was dat wat er in haar kop zat niet in haar kont zat en er ook absoluut niet makkelijk uit ging.
Sally echter, waagde nog wel een poging.
"Luister, we zijn er allemaal kapot van, en ik zou ook graag zien dat dat.. ding krijgt wat 'm toekomt, maar met Abs en Emir zijn we al meer dan genoeg vrienden kwijt en van de rest heb je nog niet eens antwoord."
Ze was stilgevallen en keek Ivey met een mismoedige glimlach. Deze sloeg haar ogen neer. De eerlijke woorden van Sally hadden tientallen malen meer impact dan de logica van Thomas of de spot van Roy.
"Sorry Sal, maar-" begon ze met een verontschuldigend armgebaar.
"Ik wil jou niet ook kwijt raken, Ivey," onderbrak Sally haar.
Ivey forceerde een grijns die in niets leek op de speelse lach die gebruikelijk was voor haar.
"Maak je daar maar geen zorgen over, hun."
Ze richtte haar blik weer op Roy.
"Jij bent de expert," zei ze cynisch en met vreugdeloze grijns. "Als een colombian necktie niet werkt, wat wel?"

Roy Nirash

Hij hield zich buiten de discussie. Zijn hand gleed over zijn heup, het deed pijn en was waarschijnlijk heel beurs en blauw binnen de kortste keren, maar dit kon hij makkelijk overleven. Alleen als hij weer zou moeten wegvluchten, tja, dan had hij wel een aardig probleempje.
Zijn gedachten gleden af naar de Nexus. Wat zou het monster willen? Wat was hier in dit stadje zo bijzonder voor hem dat hij uit zijn slaap ontwaakte en de boel opschudde terwijl iedereen juist weer wat bekoelde over het Nexus idee, aangezien hij al behoorlijk lang niets meer van zich had laten horen. Zonder het echt door te hebben gehad, was hij gaan zitten met nog steeds de dromerige en bedenkelijke blik in zijn ogen.
Hij schrok op uit zijn gedachten wanneer de aandacht weer op hem gevestigd werd. Hij was de expert, dus hij moest het weten. Haar toon stond hem absoluut niet aan. Langzaam stond hij weer op. “Wat is er bijzonder aan dit dorp?” Vroeg hij als eerste, haar toon proberend te negeren.

Ivey
Ze haalde haar schouders op.
"Niet veel."
Thomas kwam naast haar staan.
"Waar moeten we aan denken?" vroeg hij Roy. Ivey had niet het idee dat er iets kón zijn aan deze stad wat de aandacht zou trekken van een of ander monster, maar ze kon ook niet zeggen dat dat haar boeide. De hele stad kon haar op dit moment in principe even gestolen worden.
Haar telefoon ging weer, een bericht dit keer. Ze ademde scherp in, maar las wel direct wat erin stond. Ivey deed niet aan uitstel van de executie.
"Craig is veilig," zei ze tegen de rest. Het was iets. In een opwelling ramde ze haar vuist tegen de muur. Het uiten van haar loyaliteit had ze geen moeite mee, woede ook niet, maar de klap van twee vrienden die ze gewoon niet meer terug zou zien, was iets waar ze maar moeilijk mee om kon gaan.

Roy Nirash

“Iets ouds… Sieraden, scripties, grotten?” Noemde hij op en hij keek Thomas even aan. Hij dacht tenminste mee. Met hem kon hij tenminste praten. Misschien was dat wel gewoon vrouw eigen, om zo vreselijk moeilijk te doen, al hield de rest zijn mond wel dicht, behalve Ivey.
Ze was even bezig met haar mobieltje, even een moment om normaal adem te halen, maar daarna sloeg ze haar vuist tegen de muur. “Jezus, gedraag je eens.” Gromde hij nu, aangezien ze zich echt vreselijk aanstelde in zijn ogen.


beetje heel erg kort...

xD voor iemand die weet wanneer hij zijn mond moet houden heeft Roy een kleine inschattingsfout gemaakt

Ivey
Ze keek met een ruk op. In twee stappen was ze bij de jongen en haalde ze keihard naar hem uit. Onmiddellijk greep Thomas in door haar van achteren bij haar armen in een houdgreep te nemen en naar achteren te trekken.
"Laat los," gromde Ivey.
"Rustig, rustig," zei Thomas, zonder zelf zijn stem te verheffen. Ivey's ogen waren strak op die van Roy gericht. Dat een slachtoffer meer of minder hem geen fuck boeide, betekende niet dat dat voor iedereen gold.
"Ivey, ik draai je armen op je rug als je hem weer aanvliegt, ben ik duidelijk?" vroeg Thomas op een kalme, geduldige toon. Ivey spuwde op de grond, Roy nog steeds aankijkend, maar gaf haar verzet tegen de jongen achter haar toen op.
"Duidelijk."
Hij liet haar langzaam los.
"Ons museum heeft reent een nieuwe collectie gekregen.. Kan je daar iets mee?" vroeg hij vervolgens kalm aan Roy, terwijl hij Ivey scheef in de gaten hield.
Ze was echter gaan zitten, luisterend naar het gesprek tussen de twee in een poging haar gedachten af te leiden.

Was misschien ook gewoon zijn bedoeling ^^ Ivey opstoken

Roy Nirash

“Ah, verdomme!” Gromde hij wanneer ze naar hem uithaalde. Hij wreef over zijn gezicht en keek haar meer dan woest aan. Terugslaan deed hij niet aan, meisjes slaan was laf, misschien had hij het ook wel lichtelijk aan zien komen dat zoiets zou gebeuren. Maar dat ze echt zoveel lef had, had hij dan misschien wel niet van haar verwacht. Nu wist hij in ieder geval wel met wie hij te maken had. Dat was ook wel handig.
Hij bleef in de ogen van Ivey kijken met een vurige blik. Ze werd losgelaten en daarna begon Thomas weer te praten, waardoor zijn aandacht verlegd werd. “Zeker.” Knikte hij dankbaar.
“Oké, dan vertrek ik daarheen. Gaan jullie naar jullie vrienden?” Vroeg hij toch maar, gezelschap was op zich wel fijn, al ging hij net zo goed in zijn eentje verder.

Ivey
Thomas glimlachte mat.
"Ik heb eerlijk gezegd mijn twijfels of we ze nu wel kunnen bereiken. Ivey, jij nog van meer mensen gehoord?"
Ivey schudde haar hoofd. Haar gelaat had nog steeds vrij weinig kleur. En Thomas' vraag maakte het niet veel beter. Ze kon alleen maar hopen dat de anderen hun redenen hadden om niet te reageren. Redenen die niet met het stoppen van hun bloedcirculatie te maken hadden. Ze voelde zich misselijk, maar probeerde het te verbergen.
"Nee, niets."
Thomas knikte even.
"Dus, wat doen we?"
Ivey zoog haar wangen in.
"We gaan zoeken. Kijken wie er thuis is en wie niet."
Wat ze aan zouden treffen wist ze niet, maar ze wilde de rest niet opgeven.
Thomas viste een pen en een bonnetje uit zijn tas en krabbelde er iets op, waarna hij het aan Roy gaf.
"Mijn nummer. Als je iets moet weten, of als er iets is of zo," zei hij kalm en hij forceerde een glimlach.

Roy Nirash

Thomas had zijn twijfels en ze gingen liever zelf naar mensen zoeken die nog thuis waren, mensen die nog leefden. Hij knikte, het was wel begrijpelijk natuurlijk, maar ze zouden vast en zeker teleurgesteld worden. Zo’n ramp trof meer mensen dan je normaal gesproken zou denken. Waarschijnlijk hadden ze ongeveer de helft van hun vrienden verloren, als hij gewoon in cijfers dacht. Soms kon hij dingen alleen in cijfers of aantallen zien, niet in iets menselijks.
Thomas schreef zijn nummer voor hem op en hij pakte het aan. “Thanks.” Sprak hij en hij stopte het nummer in zijn broekzak.
“Waarschijnlijk zie ik jullie wel weer, tot ziens.” Knikte hij en hij liep er moeizaam, maar kalmpjes vandoor alsof het hem allemaal niet echt iets kon schelen.

Ivey
"Tot ziens," zei Thomas. Ivey draaide zich slechts om en begon ook te lopen.
"Wie eerst?" vroeg Sally na een tijdje in stilte te hebben gelopen.
"Ryan's appartement is dichtbij," zei Ivey. Terwijl ze liepen probeerde ze zich te focussen op de mensen die nog in leven konden zijn. Moesten zijn.
Terwijl ze liepen bevestigden nog twee mensen hun toestand, waardoor Ryan en de twee met wie die jongen het appartement deelde eigenlijk nog de enige overige bestemming was. Toch was de stemming nog steeds grimmig.
Ze gingen de hoek om. Sommige gebouwen waren deels of helemaal ingestort en Ivey kreeg een onaangenaam gevoel in haar maag. Ze stapten voorzichtig om grote brokstukken heen. Hun tocht verliep buiten dat voorspoedig tot ze iets zagen wat Ivey abrupt stil deed staan, en wat illustreerde hoeveel geluk Roy had gehad.
Onder een stuk van een betonnen muur kwam een bloederige arm uit.
"Fuck.." mompelde Ivey ontzet, terwijl ze zich onbewust door Thomas verder liet leiden. Achter zich hoorde ze Natasha zacht snikken terwijl Sally haar met onvaste stem probeerde te troosten. Ivey's wens de verantwoordelijke betaald te zetten groeide alleen maar. Ze had schijt aan het hooghartige gelul van die knul.
Ze gingen de hoek om. Waar de studentenwoning van Ryan en co had gestaan, was alleen nog maar een berg puin te zien. Een ineengedoken figuur zat vlakbij op de grond.
"Ryan!" Ivey haastte zich geschrokken naar hem toe. Met betraande ogen keek de normaal zo stoere jongen op en Ivey hoefde hem al niets meer te vragen. Ze slikte en strekte haar hand naar hem uit. Hij liet gelaten omhoog helpen, waarna de twee elkaar een korte, stevige omhelzing gaven.
Verslagen keek Ivey naar de plaats waar zo vaak feestjes waren gehouden. Waar ze nog eens compleet lam in een opblaaszwembad in de tuin was beland. Waar Thomas het uit had gemaakt met zijn laatste vriendin.
En nu was het puin, het gebouw waar zoveel doodnormale herinneringen aan vastkleefden.
"Hoe.. hoe is het met de rest?" vroeg Ryan zacht, haast onverstaanbaar. Zijn donkerbruine ogen stonden onzeker.
"Bijna iedereen is okay."
"Bijna?"
"Abby en Emir."
Een lange stilte viel en Ryan ging zitten, zonder zijn blik los te scheuren van wat ooit zijn thuis was geweest.
Ivey wilde weg. Het gemis van vier van haar vrienden woog te zwaar. De pijn was bijna fysiek. Ze wilde het niet.
"Zullen we naar mijn huis gaan?" stelde Thomas mat voor. Instemmend gemompel. Thomas keek Ivey vragend aan.
"Jij ook?"
Ze schudde haar hoofd.
"Ik heb drank nodig."
"Ivey..."
"Hey, in het ergste geval scheurt de grond weer open en ben ik ook verleden tijd," zei ze, in een halfslachtige poging een grap te maken. Een berustende zucht. Het groepje vertrok, maar Ivey bleef achter. Ze vond het niet erg even alleen te zijn. Zeker niet als de rest zo veilig bij Thomas thuis zou zitten.

Na lang lopen was ze aangekomen waar het allemaal was begonnen. Wonder boven wonder stond het restaurant nog. Ivey stapte naar binnen en liep naar de bar van het deel dat ook als cafe diende. Ze pakte een flesje bier en ging aan een van de tafels zitten. Met haar tanden maakte ze de dop los en ze nam zonder aarzelen een lange teug. Ze liet haar hoofd vervolgens in haar hand rusten, concentrerend op haar ademhaling. Toch weigerde ze te huilen. Wraak wilde ze, vergelding. Op zijn minst. Want terugkrijgen deed ze haar vrienden niet.

Roy Nirash

Gelukkig stond overal op de bordjes aangegeven waar het museum was. Waarschijnlijk was het museum het enige stukje echte historie. Verder had het namelijk helemaal niets bijzonders. Het was gewoon een stad zoals alle anderen.
Met moeite verplaatste hij zich naar het museum, zijn ogen keken alleen maar strak voor zich uit. Hij wilde de puinhoop niet zien, de kreunende mensen, de mensen die huilden…. Hij had maar een ding in zijn gedachten en dat was het probleem oplossen. Hij kon niets meer voor deze mensen doen, ze waren nu eenmaal verloren in zijn ogen.
Na een pittige wandeling belandde hij bij het museum. Hij voelde aan de deurklink, maar de deur zat jammer genoeg op slot. Een gedeelte van het museum was compleet ingestort, als hij nu via daar naar binnen kon… Hij verplaatste zich daar naartoe, maar werd op een gegeven moment bruut bij zijn arm gepakt.
“Wat zijn wij allemaal van plan, meneertje?” Werd hem op een knijperige toon gevraagd. Een agent, natuurlijk.
“Ik euh- ik wilde graag het museum bezoeken, want er moet iets liggen wat de Nexus wil, hij zoekt iets hier in dit stadje en grote kans dat het museum daar een belangrijke rol in speelt…” Klonk zijn stem gehaast maar wel eerlijk. De agent lachte door de stomme praatjes van deze, wat in de war lijkende, jongen.
“Niets daarvan. Er ligt duur spul in het museum dat voor iedereen voor het grijpen ligt. Ga naar huis jong, naar je familie. Het museum zal een lange tijd afgesloten zijn.” Sprak de agent hem toe. Roy kreeg in de gaten dat het hem toch nooit kon lukken. Daarom slaakte hij een diepe zucht en droop hij langzaam af. Waar moest hij nu heen? Er was geen enkele plek die hij kon bedenken waar het veilig genoeg was en hij zijn plannen nog eens uit kon denken. Diep in gedachten strompelde hij door de straten heen. Door de trieste en bedroefde stemming. Niet veel later liep hij langs een restaurantje, een restaurantje waar hij nog was geweest om te eten, maar waar niets van was gekomen. Nu had hij niet eens honger meer. Wanneer hij er langs liep, zag hij een eenzaam figuur aan de bar zitten. Hij slikte even en besloot haar maar te vergezellen. Hij liep langzaam naar binnen toe.
“Hoi, Ivey.” Was zijn opmerking en hij ging naast haar zitten. “Het museum is afgesloten.” Mompelde hij.

Ivey
Ze keek op toen er iemand binnenkwam en trok verbaasd haar wenkbrauwen op toen ze zag wie het was.
"Oh, hoi," mompelde ze onverschillig. Ze kon niet zeggen dat zijn aanwezigheid een godsgeschenk was op dit moment.
Hij kwam naast haar zitten en mompelde dat het museum was afgesloten. Nogal wiedes.
"Shocker. Nou dan kijk je toch of je bij het depot wel binnen komt?" zei ze en ze nam nog een slok van het flesje. Wist hij veel; misschien was het terrein daar zo naar de tyfus dat ze het te gevaarlijk vonden voor medewerkers of iets dergelijks.
Ze draaide het donkere glas rond tussen haar vingers, bijna vergetend dat de jongen nog steeds naast haar zat. Vier. Vier in een dag waar ze nooit meer een woord zouden wisselen en dat was nog maar de mensen met wie ze close was. Ze gooide de laatste slok achterover en overwoog naar achteren te lopen om iets sterkers te pakken.

Roy Nirash

Ze antwoordde onverschillig op hem, waarschijnlijk was hij wel de laatste met wie ze wilde praten. “Ik probeer het vannacht nog wel een keer, als iedereen weg is en de opschudding een beetje is afgenomen, dan kan ik nog wel een poging maken.” Sprak hij tegen haar, de toon die ze sprak, negerend. Hij keek even naar het flesje in haar handen. Zou ze alleen hier gekomen zijn om zich te bezatten? Hij slikte en staarde voor zich uit.
Eigenlijk wist hij niet eens zo goed wat hij moest zeggen tegen haar, hij kende haar nauwelijks en ze had een hoop vrienden verloren, ook vonden ze elkaar niet echt al te aardig, waardoor het alleen nog maar lastiger werd.
“Euh… waren de rest van jullie vrienden ongedeerd?” Vroeg hij, niet al te tactisch.

Ivey
Ze haalde haar schouders op. Kon ook. Ze liet even haar blik door het restaurant gaan. Ze zette het inmiddels lege flesje aan de kant.
Hij sprak weer tegen haar. Of de rest ongedeerd was. Ivey beet op haar lip.
"Oh ze maken het geweldig, er zijn in totaal maar vier dood en maar een is ongeveer al zijn bezittingen kwijt," antwoordde ze bitter. Ze liep naar de andere kant van de bar en schonk zichzelf een glaasje whiskey in.
"jij ook?" vroeg ze onverschillig aan Roy, de fles op de bar neerzettend. Wellicht was dit niet de meest verstandige keuze, maar Ivey's verstand had nu ook niet bepaald de overhand.

Roy Nirash

Niet de beste zet dus om te vragen hoe het met haar vrienden ging, waarschijnlijk waren die haar heel erg veel waard als hij het zo hoorde. Hij haalde diep adem om hier geen flauwe rot opmerking over te maken, dat zou oneerlijk zijn.
“Dat spijt me voor je.” Zei hij daarom maar, al klonk zijn stem meer als op de automatische piloot, hij was hier gewoon niet goed in en dat moesten ze maar van hem accepteren.
Hij keek op wanneer ze een fles tevoorschijn haalde, whisky, hij knikte wanneer ze vroeg of hij ook wilde. “Lekker.” Sprak hij tegen haar.
“Is de rest thuis, bij hun familie?” Dat zwijgen vond hij helemaal niets. Hij probeerde met haar te praten, kijkend of hij nog meer te weten kon komen.

Ivey
Een korte, cynische lach ontsnapte haar.
"Tuurlijk schat."
Toen hij inging op haar aanbod schonk ze een tweede glas in dat ze voor hem neerzette. Haar eigen sloeg ze in een keer achterover. Niet hoe het hoorde, maar het brandde wel lekker in haar keel. En ze had niet het idee dat er op dit moment ook maar iemand omkeek naar etiquette.
“Is de rest thuis, bij hun familie?”
"Ze zijn met Thomas meegegaan. Ik schat in dat ze van daaruit eerst kijken of hun familie nog leeft," zei Ivey, een stuk nuchterder dan ze zich emotioneel voelde. Het was een opluchting dat haar eigen ouders in ieder geval een heel land verder woonden.
Ze zette haar eigen glas weg en rekte zich uit. Uit een van de kastjes haalde ze een klein EHBO kistje. Waarom ook niet. Ze ging aan een van de tafeltjes zitten en bekeek de wond. Het bloedde inmiddels vrijwel niet meer, maar zag er door de bloedvlekken in haar spijkerbroek wel smerig uit. Ze haalde diep adem. Het moest ook maar. Uit het kastje haalde ze iets wat, aldus de verpakking, de boel zou ontsmetten, en een doekje. Als ze heel eerlijk was had ze er de ballen verstand van maar wat hier nou mee misgaan?
Haar gezicht vertrok even toen ze bezig ging met het ontsmetten van de wond.
"Godsamme," mompelde ze. Dat stak. Ze keek op.
"Dus, die Nexus van je - of wat het ook is dat hierachter zit - heeft 't nog een reden voor mass-destruction of heeft het gewoon een slechte dag?" vroeg ze, terwijl ze een verband om de wond wikkelde, over de stof van haar broek heen, bij wijze van tijdelijke verzorging. Dat kon later wel netter. Zo'n bedreiging was het toch niet.