Police Life

Carmen Roberts

'Dus soms weet je het een beetje en nu helemaal niet? Dat is hetzelfde Steven, je weet het nooit. Je moet er gewoon niet zo ontzettend veel over nadenken en gewoon iets doen.' zei ze tegen hem. Rowan zou bij hem blijven tot het weer beter ging, maar hij was er ook bang voor dat Rowan zou denken dat het goed ging en dat hij dan weg was. 'Zeker als Katelynn hem vraagt om te komen, waarschijnlijk.' zei ze zacht. Rowan zou dan echt niet bij Steven blijven, dat ging niet gebeuren. Dat wist ze nu al. Ze moesten iets verzinnen om dat te voorkomen, maar ze wist nog niet echt wat. 'Het komt wel goed, je hebt nog even de tijd voor hij weg zal willen, gebruik die tijd nuttig. Voor jullie allebei.' zei ze nu zachtjes tegen Steven. Ze pakte zijn hand weer vast en ze keek hem aan. 'Heb vertrouwen.' zei ze nog, daarna ging de deur open. Het was Rowan die binnenkwam, hij zag er echt beroerd uit, maar zijn blik was tenminste redelijk helder. Dat was het belangrijkste. 'Is het gezellig zonder mij?' vroeg hij nu met een zwakke grijns, al was het duidelijk dat hij pijn had. 'Ontzettend gezellig. Altijd eigenlijk als jij er niet bent.' reageerde Carmen nu op hem. Ze ging iets anders liggen en ze ademde diep in, ze was doodop, maar dat was niet zo heel erg gek.

Steven Smith

"Ik zou willen dat ik dat kon, maar dat is niet voor mij weggelegd," zei hij, toen Carmen zei dat hij niet te veel moest nadenken maar gewoon iets moest doen. Hij wilde juist altijd de controle houden en daardoor dacht hij overal juist heel erg goed over na. Net als dat hij alles altijd heel goed plande. Dat was iets dat bij hem hoorde en dat kon hij niet zo makkelijk afleren.
"Ja, als zij gaat vragen om hem is hij hem zo gevlogen, dan kan ik doen wat ik wil maar dan is hij weg," knikte hij nu. "Tenzij ik hele stomme dingen ga doen, maar goed, daar is waarschijnlijk ook niemand blij mee," grijnsde hij nu heel lichtjes. Hij haalde zijn hand weer even door zijn haren en zuchtte weer zacht. Hij hoopte dat dit alles gewoon gauw voorbij was en ze weer normaal door konden gaan. En dat de negatieve gevoelens hem snel weer zouden verlaten, want dit was niets. Het frustreerde hem en maakte hem onstabiel.
Langzaam knikte hij nog even om Carmen haar woorden en hij keek haar aan. Toen de deur open ging keek hij op en zag hij Rowan weer binnen komen. Hij keek weer even kort naar Carmen, maar keek vervolgens opnieuw naar Rowan, die verder binnen kwam lopen en vroeg of het gezellig was zonder hem. Carmen reageerde daarop en Steven nam die tijd om de rest van zijn tranen uit zijn gezicht weg te vegen.
"Wij gaan zo maar richting huis, denk ik," zei hij nu gedempt tegen Rowan. Hij voelde zich doodmoe en kon eigenlijk niet wachten om te gaan slapen. Al wist hij zeker dat hij opnieuw geen oog dicht zou doen. Net als de afgelopen nachten. Al wekenlang.

Rowan Rivers

Hij keek even van Carmen naar Steven en hij had duizend vragen die hij wilde stellen, maar hij hield wijselijk zijn mond dicht. Waarschijnlijk zouden ze er allebei niet blij van worden. Steven zei dat ze richting huis gingen en hij knikte even langzaam. Dat was misschien wel slim, want hij had niet het gevoel dat hij echt lang op zijn benen kon staan. Het deed behoorlijk veel pijn. 'We zijn er morgen weer, Carmen. Je hoeft hem niet lang te missen.' zei hij nu tegen haar, met een zwakke grijns op zijn gezicht. 'Flikker op Rowan.' was de reactie die hij van haar terug kreeg, waardoor hij even grijnsde. 'Gezellig. Tot morgen.' zei hij daarop. Hij liep naar de deur toe en eenmaal in de gang leunde hij wat tegen de muur aan. Hij trok zijn shirt iets omhoog en hij bekeek zijn buik even. Het was volledig blauw en er liep een grote wond overheen, die netjes dichtgemaakt was. Hij liet het shirt weer zakken en hij ademde langzaam in om de pijn weer wat te verbijten.

Steven Smith

Rowan stemde erin mee en zei dat ze er morgen weer zouden zijn. Steven glimlachte waterig door de woorden tussen Rowan en Carmen, maar hij was nog steeds te warrig en onrustig om er echt in mee te gaan.
"Tot morgen," glimlachte hij nog even lichtjes naar Carmen, terwijl hij zijn hand even langs haar wang liet glijden. Daarna liep hij samen met Rowan de gang op en pakte hem daar vast. Hij ondersteunde hem verder de gangen door en terug richting de auto. Daar hielp hij Rowan de auto in en stapte hij zelf ook in. Zijn hoofd bonkte flink, maar rijden zou wel lukken. Hij startte de auto en begon rustig richting zijn huis te rijden.

Rowan Rivers

Steven ondersteunde hem en hij wilde eerst weigeren, maar al na een paar stappen merkte hij dat hij het nodig had en de auto leek zo ontzettend ver te staan. Toen hij eenmaal zat haalde hij opgelucht adem. Hij sloot zijn ogen even en na een tijdje keek hij opzij naar Steven. 'Ik kan ook wel rijden hoor.' zei hij nu zacht tegen zijn vriend, al was het heel duidelijk dat hij echt helemaal niets kon. 'Heb je met haar gepraat? Heb je haar verteld over Mellany?' vroeg hij nu aan Steven. Steven had duidelijk toegegeven nog steeds gevoelens te hebben voor Carmen, dus misschien had hij het wel besproken. Of juist niet. Hij was wel benieuwd hoe het gelopen was. Waarschijnlijk hadden ze veel meer besproken dan alleen dat, maar de rest ging hoogstwaarschijnlijk over hem en dat kreeg hij toch niet echt te horen, dus vroeg hij er ook maar niet naar.

Steven Smith

Hij merkte dat hij meer zijn best moest doen dan normaal om fatsoenlijk op het verkeer te letten. Zijn gedachten dwaalden steeds af en het was duidelijk dat hij niet helemaal zijn kop erbij had.
“Als ik dood zou willen had ik jou wel achter het stuur gezet,” zei hij tegen Rowan met een kleine grijns. Hij reed rustig verder en reed uiteindelijk de straat in.
“Ja, ik heb met haar gepraat,” knikte hij kort. Hij reed de auto de kleine oprit op en zette hem stil. “Ze weet van Mellany af. Maar we hebben het er niet super uitgebreid over gehad,” zei hij eerlijk. Hij zette de auto op de handrem en trok de sleutels uit het contact.
“Het ging vooral over mijzelf in het algemeen. En een beetje over jou,” zei hij. Ook over Katelynn, maar dat zei hij maar niet. Waarschijnlijk kon Rowan dat zelf ook wel raden. Maar hij sprak het liever niet uit, omdat Rowan altijd zeer beschermend was tegenover Katelynn en hij niet graag had dat mensen over haar spraken en vooral niet over dit soort onderwerpen. Vooral om haar baan niet in gevaar te brengen.
Steven gooide nu het portier open en stapte naar buiten. Daarna liep hij om de neus van de auto heen en hielp hij Rowan eruit en nam hem mee naar binnen.

Rowan Rivers

'Als ik je zou willen vermoorden weet ik veel leukere manieren dan dat te doen in een auto-ongeluk.' Zei hij grijnzend tegen zijn vriend . Hij merkte dat het hem goed deed om meer tijd met Steven door te brengen, al waren de omstandigheden slecht. Alsnog voelde het wel fijn. Steven vertelde globaal wat hij met Carmen besproken had. 'Wat vond ze er van? Ik snap niet dat jij zo populair bent bij de vrouwen. Smeekte ze je om aandacht?' Vroeg hij plagend aan zijn vriend, al wilde hij duidelijk meer informatie dan wat hij nu van hem kreeg. Ze waren snel weer terug en Steven hielp hem uit de auto. Hij ademde weer diep in, maar alsnog was elke beweging pijnlijk. Hij leunde op Steven en toen ze bij de deur waren ging die opeens open. Het was Leroy. De jongen keek hem strak aan, maar hij keek daarna direct naar Steven. Het was even doodstil en het voelde nogal vervelend. 'Ik werd gebeld en hoorde wat er gebeurd is. Ik dacht dat jullie misschien wel wat hulp zouden kunnen gebruiken.' Zei de jongen nu zacht, daarna hield hij de deur voor hun open. Het verbaasde Rowan enorm. Hij had dit echt niet verwacht. Leroy was duidelijk nog steeds enorm kwaad op hem, maar leek zich er wel overheen te zetten. Vooral voor Steven nu, maar alsnog.

Steven Smith

Hij schudde zijn hoofd even om Rowan zijn woorden en keek hem kort aan toen hij vroeg wat Carmen ervan had gevonden en of ze om zijn aandacht had gesmeekt.
“Ze vond het niet erg volgens mij. Ze wilt dat ik voor Mell ga. Maar.. We hebben ook gezoend,” sprak hij gedempt. Hij haalde even diep adem en moest toegeven hoe benauwend het idee was om een relatie te hebben. Hij had het idee dat het nooit zou lukken. Vanuit zichzelf.
Ze liepen naar de deur en net toen Steven die open wilde doen, ging die al open. Het was Leroy. Steven staarde hem aan om hem te peilen en zuchtte zacht en opgelucht door zijn woorden.
“Dat is echt ontzettend lief van je, Leroy,” glimlachte Steven waterig. Hij hielp Rowan naar binnen en naar de bank en bleef zelf staan.

Rowan Rivers

Door wat Steven hem nu vertelde staarde hij zijn vriend even verbaasd aan. 'Serieus? Dat vertel je nu pas? Dat soort dingen hoor je meteen te zeggen . ' Zei hij grijnzend tegen zijn vriend. Het verbaasde hem wel, maar hij vond het duidelijk wel leuk. Heel erg leuk zelfs. 'Dus nu is het al helemaal moeilijk om te bepalen wat je moet doen.... maar je hebt in ieder geval twee aantrekkelijke vrouwen die je willen. Dat is al iets.' Zei hij plagend tegen  zijn vriend. Hij keek weer even naar Leroy, de jongen vermeed het oogcontact met hem nogal, maar Rowan hoopte dat hij uiteindelijk de kans kreeg om wat dingen uit te praten. Al wilde hij ook niet te veel hoop hebben. Hij liet zich moeizaam op de bank zakken, zodra hij eenmaal zat sloot hij zijn ogen even. Hij hoopte dat de pijn snel iets weg zou trekken. Hij zag Leroy nu naar Steven  toe gaan, de jongen bood zijn excuses aan. Hij moest echt veel om Steven geven, anders was hij nooit terug gekomen.

Steven Smith

Rowan leek verbaasd. Zoenen was ook wel iets wat Steven normaal gesproken zo lang mogelijk uitstelde. Al had hij ook seks gehad met Mellany. Meerdere keren. Maar dat was alleen gewoon om de seks geweest. Tenminste, zo wilde hij het doen lijken. Natuurlijk vond hij haar hartstikke aantrekkelijk en wilde hij diep van binnen graag meer.
“Ja, dat heeft het echt makkelijker gemaakt,” reageerde hij sarcastisch. Hij zuchtte even. Hij bleef bij de bank staan en haalde zijn hand door zijn haren, waarna hij opkeek naar Leroy omdat de jongen naar hem toe kwam. Hij bood zijn excuses aan en Steven knikte langzaam.
“Het is oké. Ik zou mijn excuses aan moeten bieden, ik had dit nooit zo gewild,” zei hij tegen de jongen.

Rowan Rivers

'Ach, je hebt met allebei geen verplichtingen, dat lijkt mij de ideale situatie. Geniet er maar gewoon van.' zei hij met een grijnsje op zijn gezicht tegen zijn vriend. Het leek hem wel wat, maar voor hem zat het er waarschijnlijk niet meer in. Hij wilde Katelynn trouw blijven, maar hij wist dat hij wat andere problemen had die in de weg stonden. Hij moest er aan gaan werken, maar hij wist nog niet echt heel erg goed hoe hij dat aan moest gaan pakken. Hij keek weer naar Leroy, hij vond het bijzonder om te zien hoe de jongen met Steven om ging. 'Het is niet jouw schuld, Steven. Ik ging veel te ver.' zei Leroy zacht. De jongen keek daarna weer naar Rowan, die langzaam inademde. 'Maar tussen ons is het echt nog niet goed, ik vind het ongelofelijk dat je zo'n klootzak kan zijn. Dat je ook maar in je hoofd kunt halen om zoiets met iemand te doen...' zei Leroy, duidelijk kwaad. Daarna vertrok de jongen naar buiten. Rowan keek hem even na en zuchtte zachtjes, daarna keek hij weer naar Steven.

Steven Smith

“Dat is het probleem, dat kan ik niet,” zei hij toen Rowan zei dat hij er gewoon van moest genieten. Hij wilde het heel graag, maar hij kon het niet. Hij kon alleen maar denken aan wat er mis kon gaan en zich zorgen maken. Dolgraag zou hij dat uitzetten, maar dat leek voor hem niet weggelegd.
Leroy zei dat het niet zijn schuld was en dat hijzelf veel te ver was gegaan. Steven knikte kort. Hij was blij dat de jongen niet boos op hem was. Toen Leroy naar zijn vader sprak keek Steven even weg en liep naar de keuken om een glas cola in te schenken. Hij vond het vervelend dat de band tussen Leroy en Rowan zo slecht geworden was.

Rowan Rivers


Steven liep even weg en toen zijn vriend terug kwam keek Rowan hem weer aan. 'Misschien moet je gewoon kijken hoe het loopt. Het hoeft toch allemaal niet zo serieus te worden meteen? Kijk gewoon wat je leuk vindt en maak je niet zo veel zorgen. Je had Carmen vandaag ook kunnen verliezen en dat had je net zo erg gevonden en nu heb je niet eens iets met haar. Waarom zou je dan niet kijken hoe het kan zijn als het wel serieuzer wordt? Je hebt niks te verliezen.' Zei Rowan zacht, al voelde hij heel erg goed dat hij gesloopt was. Hij had amper kracht om met Steven te praten. Hij wreef langs zijn voorhoofd en hij keek weer op naar zijn vriend. 'Ik ga morgen wel gewoon mee naar het bureau hoor. Ik ga hier niet in mijn eentje thuis zitten. Ik doe jouw papierwerk wel.' Zei hij zacht. Dat was al heel wat, want normaal had hij daar een hekel aan, maar hij wilde hier echt niet alleen blijven zitten. Daar was hij veel te bang voor, hij was bang dat hij iets heel stoms zou gaan doen. Hij wist dat hij heel goed in staat was om te doen als hij alleen was. Dan zat hij liever gewoon in de buurt van Steven saai werk te doen.

Steven Smith

Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek Rowan even aan, die zei dat hij misschien gewoon moest kijken hoe het zou lopen. Het hoefde niet meteen serieus te worden, hij moest zich niet zoveel zorgen maken.
"Met wie van de twee?" reageerde Steven daarop, ligt plagend en met een hele kleine grijns op zijn gezicht.
Rowan zei dat hij Carmen vandaag ook had kunnen verliezen en dat had hij net zo erg gevonden. Dan kon het net zo goed serieuzer worden. Wat dat betreft had hij niets te verliezen.
"Ik weet ook wel dat dat zo is, maar het is gewoon lastig.." mompelde Steven daar eerlijk op. Hij plofte op de bank neer en haalde zijn hand even door zijn haren. Toen Rowan zei dat hij morgen wel mee ging naar het bureau maar zijn papierwerk wel zou doen, keek Steven weer even op.
"Die kans had ik zeker met open armen aangegrepen, maar het is niet echt nodig," reageerde hij daarop. "Ik blijf morgen namelijk ook thuis.." Hij zuchtte even zacht. Hij vond dat niks namelijk. Maar het was niet anders. "De rijksrecherche is nog bezig met hun onderzoeken en tot die tijd zit ik thuis," gaf hij aan.

Rowan Rivers

'Weet ik veel... Ik zou kiezen voor degene die het beste in bed is. Of voor allebei tegelijkertijd.' Zei hij grijnzend tegen Steven. Hij vond dit gesprek wel leuk, het zorgde ervoor dat hij afleiding had van al zijn eigen problemen . Hij wist dat hij dat niet allemaal kon negeren en kon wegstoppen, maar even ergens anders aan denken was soms heel erg fijn. Hij genoot ook echt van de tijd die hij met Steven had nu, al was het soms nog wat contronterend. Steven vertelde dat hij het onderzoek thuis moest afwachten en Rowan knikte langzaam. 'Dus dan zitten we hier de hele dag met elkaar terwijl we niet eens kunnen werken?' Vroeg hij aan zijn vriend. 'Ik geef het een uur voordat we knallende ruzie hebben.' Zei hij grijnzend. Die kans was er ook echt wel. 'Maar we kunnen dan wel gezellig samen naar het ziekenhuis. Dan kan jij bij Carmen zitten en ik bij Katelynn . Soort van dubbeldate. ' plaagde hij zijn vriend nu. Hij ging iets anders zitten en hij kreunde even zachtjes, het deed echt pijn. 'Jij kan tenminste iets doen, je hebt twee aantrekkelijke vrouwen. Ik zou het nu niet eens kunnen, als ik het zou willen.' Zei hij zacht. Zijn lichaam zou dat waarschijnlijk niet echt fijn vinden. Dat was ergens jammer, maar misschien beter. Hij zou voorlopig geduld moeten hebben.

Steven Smith

"Ja, als ik jou was geweest had ik voor allebei tegelijk gegaan," grijnsde hij nu. Toen Steven gezegd had dat hij thuis moest blijven morgen, concludeerde Rowan dat ze hier dus allebei zouden zitten, de hele dag, terwijl ze niet eens konden werken. "Daar komt het wel op neer, ja," knikte Steven. "Al is er hier ook altijd papierwerk te doen," plakte hij er achteraan. Hij had altijd genoeg thuis liggen. En de rijksrecherche zou daar echt niet over zeuren.
Steven grinnikte even kort toen Rowan zei dat hij het een uur gaf voor ze knallende ruzie zouden krijgen. "Ik zou maar oppassen als ik jou was, want ik schop je het huis uit, hoor," grijnsde hij. Toen Rowan begon over de 'dubbeldate' in het ziekenhuis schudde hij even zijn hoofd. "Klinkt echt als een hele mooie dubbeldate. Al denk ik dat ik daar ook weinig kan doen hoor, als ik het al zou willen. Dan kan ik beter naar Mellany gaan. Wedden dat je dan jaloers bent als jij daar in het ziekenhuis zit?" plaagde hij nu.
"Maar het is misschien maar goed ook dat je nu niks kan, het is een stuk makkelijk voor mij zo."

Rowan Rivers

'Allebei tegelijk in bed is ook best een goed idee. Dat staat mij wel aan. Maar ik denk niet dat ik Katelynn ooit zo ver ga krijgen dat iemand anders met ons mee mag doen. Maar wie weet.' Zei hij grijnzend tegen zijn vriend. Door wat hij daarna zei schudde Rowan zijn hoofd weer. 'Ik ben heel jaloers, nu al. Voor mij zit het er voorlopig niet in, zeker niet met Katelynn.' Zei hij, hij grijnsde wel maar het was duidelijk dat hij het meende. Hij was jaloers. Hij kon er niet tegen dat hij zo lang geduld moest hebben, het liet hem er te veel aan denken en het maakte hem onrustig. Hij kon het normaal al nooit hebben, maar sinds alles met Bart was het veel erger. Toen had hij echt kunnen doen wat hij wilde, dat was iets vaker dan gemiddeld, waarschijnlijk. 'Het ziekenhuis kan ook best spannend zijn hoor.' Plaagde hij Steven nu weer. Hij zou het ook best doen, als het zou kunnen. 'Ik ga dan wel kijken hoe hij papierwerk gaat doen.' Zei hij. Hij leunde wat achterover en hij sloot zijn ogen weer, hopelijk ging dit met een paar dagen weg. 'Ja, je hebt het makkelijk nu. Maar ik pak je wel terug. Het wordt vanzelf beter en dan word ik vervelender... nu ik niks kan speelt het zich alleen maar in mijn hoofd af en heb jij er geen last van. Nog niet, tenminste...' Zei hij.