Police Life

Steven Smith

Ze vroeg nu aan hem of hij Rowan wel vertrouwde als hij werkte. Daarop knikte hij direct. "Ik vertrouw hem in alles voor de volle honderd procent. Als hij geen drank op heeft, tenminste. Hij heeft het weleens voor elkaar gekregen met drank op te gaan werken of een fles op het bureau op zijn kantoortje te hebben, maar ik denk niet dat hij dat nog een keer flikt, dat is trouwens ook al heel lang niet meer gebeurd. Hij snapt denk ik zelf ook wel dat drinken en werken niet samen gaat," vertelde hij.
Hij haalde even diep adem en voelde dat Carmen haar hoofd tegen hem aan legde en met haar duim over zijn hand streek. Daarna zei ze dat als zoiets gebeurde, hij dan eerst naar haar toe moest komen, dan hoefde hij niet meteen boos te worden en zou ze kunnen helpen. Steven grinnikte even.
"Ik denk dat tegen de tijd dat ik mij daaraan herinner, ik al uitgevallen ben tegen hem op zo'n moment. Maar dan kan je misschien achteraf helpen," grijnsde hij.

Carmen Roberts

Hier was hij heel overtuigd van en eigenlijk was ze ook wel blij om dat te horen. Het betekende dat het dus toch wel goed ging en dat Steven hem gelukkig wel kon vertrouwen. Ze hoorde hem diep ademhalen, daardoor glimlachte ze weer. 'Ontspan maar een beetje hoor, ik bijt niet,' plaagde ze hem. Ze kon het gewoon niet laten, ze leerde Steven steeds beter kennen en daardoor kwamen ze allebei ook wat meer los bij elkaar, dat was eigenlijk wel fijn. 'Dan kan ik het zeker achteraf goedmaken?' zei ze grijnzend. 'Ik ga niet tussen jullie staan hoor, dat is gevaarlijker dan alles blij elkaar.' voegde ze er plagend aan toe.

Steven Smith

"Ik was eigenlijk wel bang dat je zou gaan bijten. Zo'n gevaarlijke vrouw.." grijnsde hij als reactie op Carmen's opmerking. Hij haalde zijn hand door zijn haren en duwde Mack van zich af toen de hond met zijn voorpoten op zijn benen sprong.
"Ja, dan mag jij op zo'n moment proberen te bemiddelen, kijken hoeveel ervaring je op dat gebied heb. Je houd toch van uitdagingen?" grinnikte hij nu. Daarna keek hij Carmen nep-verbaasd aan.
"Wacht even: Je durft niet tussen Rowan en mij in te staan, maar als een stel zware criminelen je bedreigen en onder druk zetten ga je er vrolijk in mee en handel je het gewoon in je eentje af?" Hij lachte even.

Carmen Roberts

'Gevaarlijker dan jij denkt, Steven,' grijnsde ze nu. Mack kwam zich er mee bemoeien en ze keek even naar de hond. 'Is iemand hier jaloers?' vroeg ze plagend. Door wat hij daarna zei lachte ze. 'Ja, daar hou ik van, anders zou ik niet hier met jou op de bank zitten, denk je niet?' plaagde ze hem nu, ze gaf hem zacht een duwtje. Ze grijnsde weer door zijn opsomming. 'Rowan en jij zijn een stuk gevaarlijker hoor,' zei ze lachend. 'En ik was niet vrolijk hoor, het is maar goed dat jij mij niet zag.' zei ze daarna.

Steven Smith

Hij keek even naar Mack, de hond draaide een rondje en ging toen maar verslagen op de grond liggen. Waarschijnlijk wilde hij een rondje, maar dat zou Steven zo wel doen. Of Lincoln nam hem even mee als hij thuis kwam.
"Ja je heb wel lef, niet veel mensen durven zomaar in mijn buurt te komen," grinnikte hij. "En begin daar maar niet over, je wilde toch dat ik mij niet meer schuldig zou voelen?" zei hij nu, met een grijns op zijn gezicht. Steven gaapte even en toen zijn mobiel begon te trillen pakte hij het ding tevoorschijn.
"Ja?" klonk zijn stem nors. "Wat dan precies?" Hij was even stil en luisterde naar de andere kant van de lijn. "Prima. Is goed. Morgenvroeg doen we een inval, goed? Oké, doei." Steven hing weer op en stopte zijn mobieltje weer weg.
"Sorry," excuseerde hij zich. "Ze kunnen niet zonder mij, hè," grapte hij grijnzend.

Carmen Roberts

Ze grijnsde even door hem en daarna ging zijn mobiel. Ze luisterde vaag naar wat er gezegd werd, maar hij was vrij snel alweer klaar. 'Je hoeft je niet te excuseren hoor... Ik zou ook opnemen als ik gebeld werd... En natuurlijk kunnen ze niet zonder je. Wie kan dat nou wel?' Plaagde ze hem even. Ze keek hem kort aan en daarna zoende ze hem zacht. Ze wist dat hij het ook wel wilde, maar ze vonden het allebei waarschijnlijk nog wat raar. Dat maakte niet uit, ze vond het niet zo erg. Ze stopte na een paar seconde weer en ze keek hem even grijnzend aan.

Steven Smith

Carmen vond het niet erg dat hij even had opgenomen, zij had waarschijnlijk hetzelfde gedaan. "Het is nogal druk de afgelopen tijd," zei Steven. Normaal gesproken zouden ze hem niet heel snel bellen als hij thuis was, behalve als hij aan had gegeven dat hij thuis werkte. Maar als het belangrijke zaken waren vond Steven het nooit erg en wilde hij juist graag op de hoogste blijven.
Hij keek Carmen even aan en ze zwegen beide eventjes. Daarna boog Carmen wat naar voren en begon hem te zoenen. Het ging eerst wat ontwenning, maar Steven zoende haar daarna intens terug. Hij liet zijn gevoel de baas over hem spelen. Pas toen hij het door had- na de zoen- sloeg hij zijn ogen even neer.
"Sorry, nee, dit kan echt niet.." mompelde hij nu. "Ik ben geen relatie- man.. Ik kan dat niet meer," zei hij. Hij zuchtte even zachtjes. De angst was te groot dat als hij weer een relatie met iemand aan ging, het misbruikt ging worden en hij er vroeg of laat alleen maar last van zou krijgen. Daarom sloot hij zich ook altijd af van andere mensen en hield hij iedereen zo goed mogelijk op afstand. Hij was te bang om mensen te verliezen die hem dierbaar zijn. Zoals Michelle, iets wat hem nog steeds nooit los had gelaten en iets wat hij nooit had kunnen verwerken.

Carmen Samira

Hij ging eerst heel erg intens mee in de zoen en daarna bood hij zijn excuses aan. Door wat hij zei glimlachte ze even, ze had dit al verwacht en daarom sloeg ze haar armen om hem heen. 'Denk nou niet te snel te ver vooruit. Ik ben hier toch al vaak, je geeft toch al om mij. Bovendien vraag ik je niet ten huwelijk, dit hoeft allemaal helemaal niets te betekenen. We hebben het allebei erg druk en als ik eerlijk ben is het ook voor mij beter om geen relatie te hebben. Laten we dan ook maar gewoon kijken hoe het loopt, oké? Zelfs als we geen relatie hebben word ik al bij dingen betrokken, dus zo veel maakt het vast niet uit...' Zei ze zacht tegen hem, op geruststellende toon. Ze begreep zijn angst, maar zo ver was het nog lang niet.

Steven Smith

Carmen sloeg haar armen om hem heen en zei dat hij niet te ver vooruit moest denken. Ze was hier toch al vaak en hij gaf toch al om haar. Steven staarde wat voor zich uit en wreef even met zijn hand in zijn gezicht. Carmen zei dat ze wel zouden zien hoe het ging lopen, zelfs zonder dat ze een relatie hadden werd zij al bij dingen betrokken, dus veel zou het vast niet uitmaken.
"Ik kan gewoon niet nog meer mensen verliezen.." mompelde hij gedempt. Vroeger maakte hij altijd gemakkelijk en snel vrienden en hij had zelfs een vrouw gehad- de moeder van Michelle. Maar dat probeerde hij nu juist altijd allemaal te blokkeren. Hij had eerst een hele periode niemand gehad, behalve Mack. Daarna had hij Rowan als goede vriend. Hij was blij met de vriendschap, hij voelde zich een stuk minder eenzaam. Maar toch had het ook voor veel problemen gezorgd.

Carmen Roberts

Ze liet hem weer los en ze keek hem weer aan. 'Dat begrijp ik,' zei ze zacht. 'Maar draai het nou eens om... in de tijd dat wij met elkaar omgaan is er met mij nog niets gebeurd. Ik heb in mijn carrière rare dingen meegemaakt, maar dat is allemaal niet erger geworden. Jij daarin tegen hebt twee keer in het ziekenhuis gelegen en was één keer lang vermist. Zou ik niet meer bang moeten zijn om jou te verliezen?' vroeg ze hem nu. 'Ik weet hoe veel pijn het doet om de mensen waar je van houdt kwijt te raken, maar dat moet geen reden zijn om dan maar alles buiten te sluiten. Ik weet dat je het kunt, ik weet dat jij mij kunt toelaten. Je liet het mij net voelen. Je wilt dit ook en je gevoelens werden je even te sterk. Ik denkt dat zelfs als je dit niet wilt, je het niet helemaal voor elkaar krijgt om het te negeren,'

Steven Smith

Carmen keek hem aan en zei dat ze hem begreep. Maar ze vroeg hem of zij niet eerder bang moest zijn om hem te verliezen, hij had in de tijd dat ze met elkaar om gingen al twee keer in het ziekenhuis gelegen en was een hele tijd vermist geweest.
"En omdat wij met elkaar omgingen ben jij daar ook bij betrokken," reageerde hij op de vermissing. Hij zuchtte even.
"Soms lijkt het mij wel fijn om een betere band met iemand op te doen, een relatie.. Maar hoe zouden we dat voor ons moeten zien? Ik ben gewoon bang dat het fout gaat lopen. En dat gun ik niemand. En vooral jou niet.."

Carmen Roberts

'Maar als dat nu al gebeurt, dan maakt het niet meer uit. Ik word er toch al bij betrokken, dan heb ik liever meer met je...' Zei ze tegen hem. Hij wilde weten hoe ze het voor zich moesten zien, hij stond er dus ergens wel een beetje voor open. 'Ik weet het niet, het is lastig te zeggen. Ik denk dat wij gewoon moeten kijken hoe het voelt en wat wij willen. Ik heb geen eisen, geen verwachtingen en als het niet werkt en niets wordt is dat toch ook niet erg?' Noemde ze nu op. 'Wat wil jij graag? Als je al je angsten aan de kant zet en alleen kijkt naar jouw gevoel, wat wil jij dan?' Vroeg ze hem.

Steven Smith

Hij staarde even voor zich uit en beet op zijn lip, hij vond het altijd maar lastig om het over dit soort onderwerpen te hebben. Hij begreep zichzelf soms niet eens volledig, hoe kon hij het dan uitleggen?
"Ik weet niet wat ik wil.. Ik weet het echt niet. Ik hou alles al zo lang op afstand.. Het is normaal geworden om alles te blokkeren," zei hij nu gedempt. "Het zou vast fijn voelen om een relatie te hebben.. Dat geloof ik volledig. Maar ik heb gewoon het gevoel dat ik altijd bezorgd zou zijn.. Maar aan de andere kant.. Dat ben ik nu ook al soms. En ik ben ook al zo vaak bezorgd om Lincoln of Rowan en Andrea.."

Carmen Roberts

'Ik begrijp je wel, Steven... Ik begrijp het heel goed.. Maar ik weet dat als ik nu in de problemen komt jij ook bezorgd bent. Waarschijnlijk net zo erg als nu... Je gevoel is er toch al, je was toch al bezorgd toen er iets gebeurde. Dat verandert echt niet... Ik ben ook bezorgd om jou, Steven. Net zo goed.' Zei ze zacht. Ze pakte zijn hand vast en ze keek hem glimlachend aan. 'Laten we gewoon kijken hoe het gaat... Dat kan echt geen kwaad... Ik ben nu toch al overal bij betrokken,' Zei ze, het laatste plagend. 'Maar zeg maar wat jij wilt. Dat is het belangrijkste voor mij...'

Lincoln Smith

Hij had zijn opleiding succesvol afgerond en had nu eindelijk vakantie, al een paar weken. Volgend jaar wilde hij aan het werk gaan in het zakenleven, echt iets voor hem. Hij had er echt heel veel zin in en was enorm enthousiast over het feit dat hij nu dan echt aan het werk zou gaan.
De laatste tijd had hij zijn vader niet vaak gezien, hij huurde een eigen kleine woning midden in de stad samen met Leroy, waar ze het samen erg naar hun zin hadden. Hij ging weleens met Leroy mee uit, hoewel Lincoln normaal gesproken nooit zo van het uit gaan was. Toch had hij het elke keer leuk als hij mee ging.

Leroy Rivers

Hij vermaakte zich prima met Lincoln. Hoewel hij niet zo bezig was met werken en dat soort dingen, had hij wel af en toe wat baantjes en hij kreeg genoeg geld binnen, het ging prima. Het ging gewoon goed samen en daardoor kwamen ze er wel, ze hielden elkaar flink in evenwicht. Hij had net wat boodschappen gehaald en hij kwam binnen. 'Linc, ik hoop dat je geen plannen hebt voor vanavond!' riep hij, terwijl hij binnen kwam. Hij zette de tas neer en hij begon wat spullen uit te pakken.

Lincoln Smith

Hij lag languit op de bank naar de televisie te kijken toen hij de deur hoorde en Leroy zag binnen komen met wat boodschappen. Direct zei Leroy dat hij niet hoopte dat Lincoln plannen had voor vanavond. Lincoln grijnsde daardoor. Hij ging rechtop de bank zitten.
"Ik heb nog geen plannen, hoezo?" grinnikte hij nu. Normaal gesproken had hij het vaak druk gehad met school en stages, maar nu hij vakantie had, had hij eigenlijk heel veel tijd.
Hij stond nu op van de bank en zette de televisie uit. Daarna liep hij richting Leroy en hielp hem met de boodschappen uitpakken.

Leroy Rivers

Lincoln had nog geen plannen en Leroy keek hem grijnzend aan. 'Dat zie ik ja,' plaagde hij zijn vriend even, die languit op de bank had gelegen. Hij stond op en hielp hem, waardoor ze zo klaar waren. 'Ik heb wel plannen voor je,' zei hij daarna. 'Trek maar wat leuks aan, want ik weet iemand die jou wel zit zitten,' plaagde hij hem nu. Hij pakte een biertje uit de koelkast en hij grijnsde nog even naar Lincoln, daarna liep hij zelf naar de bank toe.

Lincoln Smith

Leroy zei dat hij zag dat hij geen plannen had en Lincoln grijnsde daardoor even. Waarschijnlijk was het voor Leroy ook wel wennen: een Lincoln die weinig te doen had. Normaal gesproken rende Lincoln van hot naar her en had hij het super druk. Nu had hij dagenlang niets nuttigs te doen en deed hij alleen maar leuke dingen.
De boodschappen die Leroy gekocht had waren zo opgeruimd en Leroy zei dat Lincoln maar leuke kleding aan moest trekken want hij had wel plannen voor hem, hij wist iemand die hem wel zou zien zitten. Lincoln grinnikte.
"Oh god, wat heb je nou weer geregeld?" lachte hij. "Je gaat dan toch wel mee hè?" grinnikte hij erachteraan. Hij volgde Leroy's voorbeeld en pakte ook een flesje bier uit de koelkast, om die vervolgens te openen en een aantal grote slokken te nemen.

Leroy Rivers

'Ik heb iets leuks geregeld... ze is hartstikke leuk,' zei hij grijnzend tegen zijn vriend, zodat Lincoln al een idee zou hebben. Hij wilde weten of Leroy wel mee ging. 'Natuurlijk, niet alles is voor jou!' zei hij daarna lachend. Lincoln pakte zelf ook een flesje en Leroy grijnsde nog eens naar hem, hij had er wel zin in. Hij vermaakte zich hier prima met Linc en het ging bijzonder goed allemaal, misschien omdat ze elkaar goed in evenwicht hielden en ook echt een goede band hadden. 'We zullen in de loop van de avond vertrekken, ga er maar vanuit dat we vroeg in de ochtend terug zijn,' zei hij.

Lincoln Smith

Leroy zei dat hij iets leuks had geregeld, ze was hartstikke leuk. Lincoln grinnikte even. Leroy kreeg soms ook echt de gekste dingen voor elkaar. Na de vraag of hij ook mee ging, zei Leroy dat hij natuurlijk ook mee ging, niet alles was voor Lincoln. Dat liet Lincoln even lachen. Hij nam nog een paar grote slokken van zijn bier en keek Leroy daarna weer aan.
"Ik ben benieuwd," grijnsde hij. Leroy zei dat ze in de loop van de avond zouden vertrekken en dat hij er maar vanuit moest gaan dat ze pas weer vroeg in de ochtend thuis zouden zijn.
"Jeetje, wat doe je me aan," grinnikte Lincoln nu. "Je weet dat ik het niet gewend ben om nachten door te halen." Hij grijnsde weer even. Hij was het inderdaad niet gewend, door zijn drukke leven en altijd vroeg naar bed en vroeg op. Maar dat zei niet dat hij niet mee wilde. De afgelopen weken was hij wel vaker met Leroy mee uit geweest tot diep in de nacht, dus een keer tot 's ochtends vroeg moest ook wel lukken.

Leroy Rivers

'Het is goed voor je, jij hebt ook af en toe een leuke meid nodig,' zei hij grijnzend tegen zijn vriend. Meestal was Leroy degene die iemand mee nam naar huis, niet Lincoln. Hij begreep dat niet, vooral omdat hij het zelf zo leuk vond, maar het maakte niet uit. Door wat hij zei grijnsde Leroy weer. 'Ik doe je niets aan, ik help je. Je bent toch een man, of niet soms?' vroeg hij nu plagend. 'Ach, je kunt het wel hebben, jij hebt nu toch niets te doen...' zei hij daarna. Hij kwam overeind en hij pakte voor zichzelf nog een flesje bier, hij gaf er ook een aan Lincoln.

Lincoln Smith

Leroy zei dat het goed was voor hem, hij had ook af en toe een leuke meid nodig. Lincoln lachte daar even om en dronk het flesje bier leeg. Het lege flesje zette hij op het aanrecht neer.
Leroy kwam wel vaker met meiden thuis, Lincoln zelf was daar altijd wat terughoudender in. Hij wilde best een vriendin hebben, maar hij was nooit zo van de one-night-stands. Sowieso ging Leroy wat makkelijker met mensen en vooral meiden om, op dat gebied. Lincoln juist weer op zakelijk gebied en sociaal gebied.
"Ja, ik ben een man," grijnsde hij nog even naar Leroy, die daarna zei dat hij het wel kon hebben, hij had nu toch niets te doen. Er werd nog een flesje bier in zijn handen gedrukt en Lincoln nam een slok.
"Hoe laat gaan we?" vroeg Lincoln nu. Hij was wel benieuwd en had eigenlijk wel weer eens zin om wat te gaan doen in plaats van weer een avond bankhangen.

Leroy Rivers

Lincoln zei dat hij een man was, waardoor Leroy hem uitdagend aan bleef kijken. 'Weet je dat wel zeker? Ik twijfel er soms aan,' zei hij plagend tegen zijn vriend. Hij wist dat Lincoln het van hem wel kon hebben. Hij wilde weten hoe laat ze zouden gaan, daardoor keek Leroy op de klok. 'Over een uurtje?' stelde hij voor. Dan hadden ze nog tijd genoeg om om te kleden en hun drinken op te drinken. Hij merkte wel dat Lincoln er best zin in had, dat was een goed teken, Leroy vond het leuk om te merken. Hij hoopte echt dat het zou klikken tussen hun, maar dat kon bijna niet anders. Het waren echt leuke meiden.

Lincoln Smith

"Hey!" zei hij terwijl hij Leroy even lachend aanstootte. "Let op wat je zegt hè!" Daarna werd het weer wat serieuzer en stelde Leroy voor om over een uurtje te vertrekken. Lincoln knikte.
"Oké," zei hij. "Dan ga ik even douchen en omkleden." Hij dronk het flesje bier snel leeg en zette die ook weg, waarna hij weg liep en naar de badkamer ging. Daar ging hij rustig even douchen en na het douchen kleedde hij zich aan en deed hij zijn haren. Toen hij helemaal klaar was liep hij de woonkamer weer in en liep door naar de keuken, om weer even een biertje te pakken en die te openen.