Medieval Times

Koning Stephen Lahero

Ze nam hem mee, ze zei er gelukkig niets over en hij werd gewoon meegenomen naar hun kamer. Ze ging op het bed liggen en hij deed hetzelfde, hij zakte meteen weg in slaap. Hij was blijkbaar toch te moe geweest, maar hij had ook maar vrij kort geslapen, dus dat was misschien niet zo heel gek. Hij sloeg zijn armen om Fay heen en hij kroop helemaal tegen haar aan. Het was bijna automatisch, ze gaf zo veel warmte af en dat voelde heerlijk bij zijn koude huid.

Koningin Fay Lahero

Zonder verder nog wat te zeggen, kwam hij naast haar liggen en sliep al heel erg gauw, E voelde zijn armen om haar heen en ze hield hem zelf stevig vast. Hopend en biddend dat hij weer normaal zou zijn wanneer hij wakker werd... dat hij een soort aan het slaapwandelen was... Ze bleef wakker en afwachten tot hij weer wakker werd.

Koning Stephen Lahero

Toen hij na een paar uur wakker werd knipperde hij moeizaam met zijn ogen. Hij verging van de pijn in zijn hoofd. Het was een vreselijk gevoel en hij haalde trillend adem om zichzelf rustig te houden, na een paar minuten ging het wel weer. Hij voelde zich ook erg slapjes, hij had geen idee hoe het kwam. Hij herinnerde zich heel vaag iets, maar hij kon het niet echt plaatsen. Hij wreef langs zijn hoofd en hij kwam overeind, het voelde echt niet zo goed. Hij wilde Fay niet bezorgd maken, maar hij merkte wel dat dit sneller ging dan de vorige keer. Veel sneller.

Koningin Fay Lahero

Ze merkte dat hij wakker werd. Ze streelde even zachtjes langs zijn wang en keek hem met een voorzichtige glimlach aan. Hij kwam al heel gauw overeind.
"Hoe gaat het met je, Stephen?" Vroeg ze hem bezorgd. Ze keek hem even onderzoekend aan.

Koning Stephen Lahero

Fay vroeg meteen bezorgd hoe het met hem ging en daardoor keek hij haar strak aan. 'Ik weet het niet... Ik heb veel pijn en het voelt niet goed.' Fluisterde hij. Hij was elke keer zo er in de war en zijn lichaam reageerde ook niet helemaal goed, het was echt eng. 'Ik begrijp niets van wat ik allemaal doe, geloof ik... Ben ik uit bed geweest of heb ik dat gedroomd?' Vroeg hij nu aan haar. Hij kwam langzaam overeind uit het bed. Hij had eigenlijk een overleg vandaag, daar wilde hij wel heen.

Koningin Fay Lahero

Hij was wel weer echt Stephen en hij zei ook dat het niet goed ging. Hij had heel erg veel pijn. Ze slikte hierdoor moeizaam even, dat vond ze heel erg naar om te horen. Ze streek met haar vingers over zijn rug.
"Je bent uit bed geweest, je hebt een hele fles wijn gedronken en daarna ben je brieven gaan schrijven die niemand kon lezen... je reageerde op mij als een klein jongetje, Stephen... je begreep niet wat je aan het doen was." Fluisterde ze hees. Ze hield hem tegen tien hij uit bed wilde.
"Je blijft vandaag in bed, ik wil dat je heel rustig aan doet... echt heel rustig aan." Sprak ze doordringend. Ze wilde echt niet hebben dat hij vandaag uit bed kwam.

Koning Stephen Lahero

'Wat?' Vroeg hij nu vol verbazing aan haar. 'Serieus?' Was zijn volgende vraag. Hij begreep er niets van. 'Ik heb een overleg zo, dan moet ik eerst vertellen dat ik er niet ben... Ze gaan vanzelf iets vermoeden en dat kan echt niet. niemand mag dit weten.' Fluisterde hij. Hij wilde het echt niet hebben, want dan zou hij in de problemen komen. Dan zou iedereen het weten. 'Ik denk dat ik pijn had en daarom heb gedronken, maar ik moet die spullen opruimen voor iemand ziet dat ik het zo verpruts...' zei hij zacht tegen haar.

Koningin Fay Lahero

Hij wist echt niet wat hij had gedaan en ze slikte even moeizaam. "Ja, ik meen het... ik vond het eng... je was net een klein kind." Fluisterde ze heel zachtjes tegen hem. Ze wilde hier graag heel eerlijk over praten met hem. Hij vertelde haar dat hij zo een overleg had, ze gingen iets vermoeden dan, dit mocht niemand weten. "Zal ik ze zeggen dat je gewoon een griepje hebt? Dat het overleg uitgesteld word?" Vroeg ze hem nu zachtjes. Hij dacht dat hij pijn had en daarom had hij gedronken.
"We ruimen ze zo samen op, ik maak me zorgen om je, Stephen... ik ben bang dat het straks de hele tijd zo is..." Ze had tranen in haar ogen.

Koning Stephen Lahero

'Wat deed ik dan?' vroeg hij zacht. Hij kon zich er niet goed iets bij voorstellen, maar hij merkte wel dat het niet goed met hem ging, hij voelde zich echt niet goed en dat was duidelijk. Ze wilde zeggen dat hij gewoon een griepje had, dat het uitgesteld werd. Hij twijfelde even, hij wist niet of het zo'n goed idee was. Ze zouden zo snel bang zijn dat er meer aan de hand was, waarschijnlijk. 'Ja, zeg het maar,' gaf hij uiteindelijk toe. Als hij onzin ging vertellen zou het nog meer opvallen dat het niet goed ging. Ze zei zacht dat ze heel bang was dat het de hele tijd zo was. 'Daar moet je niet vanuit gaan.... misschien was het toeval, misschien gebeurt het helemaal niet zo vaak,' fluisterde hij.

Faith Lahero

Ze keek met grote ogen rond in het huis, als deze man haar kon leren over het beheersen, waarom was zijn huis dan zo’n bende. Ze moesten van hem niet zo raar doen en gewoon gaan zitten, dan kon ze vertellen wat ze allemaal kon en wat ze hier kwam doen. Ze ging voorzichtig zitten en voelde aan haar hoofd. Ze zweette een beetje en ze had verschrikkelijke hoofdpijn, ze voelde waar het vandaan kwam… dit gevoel was al van heel erg lang geleden, ze kreeg het wanneer een van haar ouders in gevaar was.
“Ik kan veel te veel, ik voel stemmingen en heb een hele sterke connectie met mijn ouders. Nu ook… er is iets mis.” Ze slikte even en klemde haar kaken op elkaar.



Koningin Fay Lahero

"Ik drong aan dat ik je mee naar de slaapkamer wilde hebben, maar jij dacht dat ik boos op je was, je vond me gemeen. Toen ik vertelde dat ik het niet gemeen bedoelde, vond je mij lief en dacht je dat je zelf gemeen was." Fluisterde ze heel erg zachtjes. Hij vond dat ze het mocht zeggen dat hij een griepje had. "Dank je..." Fluisterde ze zachtjes. Ze drukte een kusje op zijn wang en regelde het even met een wachter, daarna ging ze weer bij Stephen zitten en sloeg ze haar armen om hem heen. "Ik hoop dat het toeval is... toen je sliep heb ik echt gebeden dat je weer normaal wakker zou worden..." Haar stem trilde een beetje hierdoor.

Rahl

Hij vond dit al meteen interessant, nu had hij ook niet zo veel te doen, dus was dit wel aangenaam. Die jongen interesseerde hem niet zo bijzonder veel, maar dat meisje was buitengewoon interessant, die was echt krachtig, dat merkte hij meteen. Hij kreeg er energie van, een hele hoop. Ze vertelde wat ze had en hij keek haar aan, het was een poosje stil. 'Als je voelt wat er mis is, dan kan je ook de oorsprong daar van vinden. Waar komt het vandaan?' vroeg hij haar.

Koning Stephen Lahero

'Dat klinkt toch wel een beetje zoals ik normaal ook ben?' vroeg hij nu met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Hij probeerde er maar het beste van te maken. Ze regelde het en kwam daarna weer bij hem terug. 'Ik hoop het ook. Als het af en toe zo gebeurd is het misschien nog wel te overzien, maar ik ben wel van plan om nog een tijdje hier te blijven en alles te kunnen doen.' fluisterde hij. Hij sloot zijn ogen weer en hij ademde diep in, daarna drukte hij zijn lippen in haar hals. 'Wat als ik je eens wat afleiding geef?' vroeg hij zacht.

Faith Lahero

Ze besloot de man maar op de proef te nemen, hij was eng, maar ze hoopte dat hij haar gewoon kon helpen, dat vond ze belangrijk en ze had het nodig. Hij vroeg wat de oorsprong was van haar hoofdpijn. "Hoe bedoel je dat precies? Ik weet dat er iets met mijn ouders is, dat er iemand pijn heeft en de hoofdpijn zit echt middenin mijn hoofd." Fluisterde ze zachtjes tegen de man.


Koningin Fay Lahero

"Stephen... ik meen het..." Fluisterde ze heel zachtjes en serieus tegen hem. Hij gaf aan dat wanneer het af en toe gebeurde, het nog wel te overzien was. "Liever niet natuurlijk... ik vond het echt heel erg moeilijk. Hij was wel van plan om nog een tijdje te blijven en alles te kunnen. "Ja, ik heb heel graag dat je alles nog kunt..." Ze slikte eventjes moeizaam en ze voelde zijn lippen in haar hals. Hij opperde om haar wat afleiding te geven.
'Nee, dat hoeft niet... ik wil niet dat je pijn hebt of dat je teveel moeite doet." Ze sloeg haar armen om hem heen en trok hem tegen haar aan.

Rahl

'Het moet specifieker. Als je heel precies weet waar het vandaan komt, dan kan je er makkelijker mee omgaan. Als je precies weet wat het is, kan je dat plekje bij jezelf onder controle houden en uitschakelen, zodat je geen last hebt van dingen die niet met jezelf te maken hebben,' legde hij haar uit. Hij zag de jongen af en toe naar hem kijken, maar hij leek het nu wel wat meer te vertrouwen allemaal.

Koning Stephen lahero

'Ik weet het, Fay, maar ik kan niet constant verdrietig zijn om wat er allemaal is, daar word ik alleen maar bang van en dat wil ik niet, 'zei hij eerlijk tegen haar. 'Ik snap het wel, maar als dit het enige is, dan is het te doen, zodra ik mezelf belachelijk ga maken of iemand heeft het door, dan pas krijgen we een probleem.' zei hij zacht. Door wat ze daarna zei slikte hij, dit vond hij niet leuk. Nu was het alsof hij al dood was, hij wilde nog zo graag leven. Hij wilde niet overal rekening mee houden, hij wilde genieten.

Faith Lahero

Het moest specifieker van hem, dan kon ze er makkelijk mee omgaan en het plekje onder controle houden en uitschakelen. "Uitschakelen? Ik wil graag helpen, ik wil niet dat er iemand pijn heeft." Zei ze hem zachtjes.
ze sloot haar ogen eventjes en begon te voelen waar het vandaan kwam.
"Het is van mijn vader, hij heeft pijn in zijn hoofd, er is iets mis in zijn hoofd. Ik voel het bij mij, het zit verward in mijn hersenen." Legde ze heel zacht uit en ze opende haar ogen weer om de man aan te kijken.


Koningin Fay Lahero

"Sorry, ik heb zelf echt even nodig, ik voel me heel erg verdrietig en heel erg bang." Legde ze met een klein stemmetje aan hem uit. "Mag ik gewoon eventjes in je armen liggen? Even nergens aan denken?" Fluisterde ze hem heel zachtjes toe. "Ik heb even nodig, het was een hele harde klap vanochtend." Ze kroop nog wat meer tegen hem aan en voelde de tranen over haar wangen lopen.

Rahl

'Dat willen we allemaal, maar dat is niet hoe de wereld werkt, meisje. Je bent geen god, je bent niet gemaakt om iedereen te helpen.' zei hij duidelijk. 'Zodra je het voelt en uit kunt schakelen, zou je daarna ook kunnen helpen. Als je iemand helpt zonder het specifieke probleem te weten, verspil je eigenlijk alleen maar energie,' zei hij daarna. Ze zei dat het bij haar vader was, hij had pijn in zijn hoofd, ze voelde het bij haar, het zat verward in haar hersenen. Hij keek haar daardoor even aan. 'Dat is niet goed,' was zijn conclusie. Hij zag de jongen nu bezorgd naar hem kijken, maar hij vond niet dat het aan hem was om dit te vertellen.

Koning Stephen Lahero

'Dat snap ik wel, maar ik wil nog niet dood zijn. Als jij mij zo behandeld en als ik niets meer mag, dan is het alsof ik al dood ben. Alsof ik niets meer kan... dat wil ik niet. Ik leef nog, het gaat nu goed en ik wil genieten van elk klein kostbaar momentje dat ik heb,' fluisterde hij. Hij kon er echt niet tegen om zo negatief te zijn, maar hij snapte haar natuurlijk ook wel. Hij pakte haar stevig vast en hij hield haar dicht tegen zich aan. 'Ik ben er nog, Fay... ik ben nog lang niet weg,' zei hij zachtjes.

Faith Lahero

Ze was geen god, ze was niet gemaakt om iedereen te helpen. "Maar dit is mijn vader." zei ze hem doordringend. Daarna gaf hij aan dat zodra ze het voelde en uit kon schakelen, ze vervolgens wel kon helpen. Als ze het specifieke probleem niet wist, verspilde ze alleen maar energie. Hierdoor knikte ze een klein beetje, ze begreep het wel een beetje.
"Nee, het is niet goed, maar het zit niet bij mij, ik voel gewoon wat hij voelt." Legde ze uit. Ze bleef er heel rustig onder.


Koningin Fay Lahero


Hij snapte het wel, maar hij wilde niet dood zijn en ook niet zo behandeld worden. Hij leefde nog, hij wilde genieten van elk kostbaar moment. "Sorry, ik ook, dat wil ik ook heel graag..." Snikte ze zachtjes. Ze kon het alleen nu even niet opbrengen. Hij hield haar dicht tegen zich aan en ze luisterde naar zijn zachte stem. "Ik weet het... ik hou zo vreselijk veel van jou, straks gaat het wel weer, dan mag je doen wat je wilt met mij, waar jij je het beste bij voelt, maar nu wil ik even dit..." Fluisterde ze heel zacht.

Rahl

'Sommige dingen zijn niet te repareren... met een beetje geluk uit te stellen. Maar dat heeft jouw moeder al gedaan,' zei hij tegen haar. Ze knikte, ze leek het wel te begrijpen. Het was belangrijk, het was het begin. Je kon niet iets doen als je niet weet waar het vandaan kwam, want dan zou het fout gaan of je zou alles verspillen. Ze zei dat het niet goed was, maar het zat niet bij haar. 'Gelukkig niet, dat zou zonde zijn.' zei hij daarom ook tegen haar. Ze leek het niet zo erg te vinden.

Koning Stephen Lahero

Ze bood haar excuses aan en ze zei snikkend dat ze het ook wilde. 'Het komt wel weer,' fluisterde hij. 'Dit vind ik ook fijn, ik hou je heel erg graag vast, bovendien ben jij altijd lekker warm,' plaagde hij haar nu een beetje. Hij streek heel zorgzaam haar tranen weg en hij drukte liefdevol een kusje op haar voorhoofd. 'Ik ben juist blij dat je zo bezorgd bent, ik zou mij pas echt zorgen gaan maken als het je niet zo veel uitmaakt,' fluisterde hij. 'Ik kan mij voorstellen dat het heel eng was, ik weet het zelf niet goed, maar als ik het bij jou zou zien, zou ik ook niet echt vrolijk zijn...'

Faith Lahero

"Hoe weet u dat?" Vroeg ze meteen aan de man toen hij aangaf dat haar moeder het al had gedaan. "Ze kan hem verder ook wel helpen, denk ik." Knikte ze nu, daarom was ze niet zo bang voor de situatie van haar vader. Hij vond het zonde als ze er last van zou hebben. "Het is ook zonde dat mijn vader er last van heeft." Klonk haar stem zachtjes.


Koningin Fay Lahero

Hij fluisterde haar toe dat het allemaal wel weer kwam. Hij vond dit ook fijn, hij hield haar graag vast en ze was altijd lekker warm. "Ja, natuurlijk... voor jou..." Fluisterde ze heel zachtjes tegen hem. Ze voelde hoe hij haar tranen wegstreek en ze kreeg een kusje op haar voorhoofd. Hij was blij dat ze zo bezorgd was. "Het was echt niet goed voor mijn hart." Sprak ze, ze werd langzaam wel een beetje optimistischer. "We gaan straks wel even naar de werkkamer dan kan je zien wat er gebeurd is en de brieven die je hebt geschreven. "

Rahl

Door wat ze vroeg grijnsde hij een beetje vaagjes, maar hij gaf geen antwoord. Door wat ze daarna zei keek hij haar strak aan. 'Denk je dat echt?' vroeg hij haar nu. 'Het is inderdaad zonde, maar ik ken jou vader niet, ik weet niet hoe interessant hij is en dat weet ik bij jou wel.' zei hij tegen haar. 'Probeer het eens te voelen. Probeer te voelen waar het zit, hoe diep het zit, hoe groot het is en hoe erg het in verbinding staat met zijn hersenen, dan weet je dat het niet te verhelpen is,' zei hij daarna tegen haar. Ze moest het kunnen voelen.

Koning Stephen Lahero

'Jij doet toch alles voor mij?' plaagde hij haar weer een beetje. Hij had dat ook echt nodig, hij moest positief en vrolijk blijven, anders ging het niet. 'Volgens mij heb jij een groot hart, het kan het wel aan. 'zei hij daarna ook tegen haar. Ze zouden straks naar de werkkamer gaan, dan kon hij het zien. Hij wist niet of hij dat wel wilde, maar hij wist dat het beter was, hij moest de realiteit onder ogen zien.

Faith Lahero

Hij vroeg haar of ze het echt dacht en door zijn volgende vragen keek ze hem doordringend aan. "Ik kan hem helpen." Zei ze hem heel vastberaden en zeker van zichzelf. "Mijn moeder kan het tot die tijd zo beperkt mogelijk houden voor hem. Maar als ik klaar ben, ben ik sterk genoeg om het uit zijn hoofd te halen. Ik weet dat het groot is en dat het als wol in elkaar zit geknoopt, ik zal heel voorzichtig elke knoop los moeten maken." Legde ze aan de man uit. Ze liet zich niet zomaar uit het veld slaan door een of andere knakker.


Koningin Fay Lahero

"Echt alles." Fluisterde ze hem met een kleine glimlach toe. Hij dacht dat haar hart het wel aankon en ze drukte haar lippen even zachtjes op zijn wang. "Mijn hart is heel erg groot, speciaal voor jou." Ze gaf hem even een knipoog en streelde zachtjes langs zijn wang.

Rahl

Door wat ze zo vastberaden zei glimlachte hij een beetje. 'Je zal niet op tijd goed genoeg zijn. Ik weet niet of er iemand is die het helemaal weg kan halen. Waarschijnlijk niet. Je zal hem voor de rest van zijn leven beschadigen, hij zal veranderen, zijn karakter zal veranderen, áls je hem al kunt redden. Grote kans dat hij voor die tijd al dood is of dat jij het doet.' zei hij tegen haar.

Koning Stephen Lahero

'Gelukkig maar,' zei hij grijnzend tegen haar. Hij zoende haar even zachtjes en hij streek langs haar gezicht. 'Zullen we naar mijn werkkamer gaan?' vroeg hij daarna zacht. Hij wilde het zien. Hij wilde weten hoe erg het was en wat hij gedaan had, hij moest het gewoon zien, helemaal nu ze dit allemaal verteld had. Hij wilde het echt weten.

Faith Lahero

"Dit kunt u niet zeggen, dat mag niet. Mijn vader gaat hier niet aan dood, ik zal hem redden en ik zal hem zeer zeker niet vermoorden. Ik kan het wel, wilt u hier alstublieft over ophouden? Ik wil dingen leren, zo snel mogelijk." Zei ze hem nu. Ze vond het verschrikkelijk dat de man dit zei en het maakte haar ook heel erg boos.


Koningin Fay Lahero

Ze werd zachtjes door hem gezoend en vervolgens vroeg hij of ze naar de werkkamer zouden gaan. "Ja, laten we dat meteen doen, dat is denk ik wel verstandig." Sprak ze zachtjes tegen hem. Ze kwam langzaam overeind en pakte zijn hand zachtjes vast met een glimlach en ze gaf hem een kus.

Rahl

Ze werd boos, het liet hem alleen maar glimlachen. 'Wat jij wilt, meisje. Maar je zult de harde waarheid onder ogen moeten komen om iets te leren, anders werkt het niet. Als je alles blijft ontkennen, sta je ook niet open voor het leer proces en dan kan ik je helaas niet helpen. De wereld is hard, dat zou je zeker hier moeten zien,' zei hij tegen haar. 'Daar kan je vriendje vast meer over vertellen, maar dat maakt niet uit, dat is voor latere orde.' zei hij tegen haar.

Koning Stephen Lahero

Het leek haar wel verstandig om meteen te gaan, dat dacht hij zelf ook, anders maakte hij zich alleen nog maar meer zorgen en dat was niet echt heel erg fijn. Ze pakte zijn hand vast en hij kwam ook langzaam overeind, nu hij even rustig aan had gedaan en had geslapen, ging het aanzienlijk beter en dat gaf hem wel wat meer vertrouwen, want hij wilde nog lang niet dood gaan. Echt niet. Hij genoot van haar kus en daarna nam hij haar mee naar de werkkamer. Hij opende de deur voorzichtig en hij keek naar zijn bureau. Hij liet haar los en hij liep er langzaam naar toe, hij pakte de papieren op en hij liet zijn blik er over heen gaan. Nu schoten er wel tranen in zijn ogen. Zijn hele bureau zag er echt niet uit. Overal lag inkt, alles was onleesbaar en hij zag de fles staan.

Faith Lahero

"Dat mag dan misschien wel zo zijn, maar ik ben heel erg gek op mijn vader en ik kan het niet accepteren dat hij dood gaat zonder dat ik er iets aan kan doen." Legde ze ongeduldig aan de man uit. "Laat Myles erbuiten, bovendien is hij mijn vriendje helemaal niet. Voor iemand die alles lijkt te weten, ben je wel behoorlijk hardnekkig. Waarom noem je hem mijn vriendje?" Wilde ze van hem weten.


Koningin Fay Lahero

Het ging zo te zien wel een beetje beter met Stephen en daar was ze heel erg blij mee. Ze zag hoe de tranen in zijn ogen sprongen toen hij de papieren bekeek. "Ik had de belangrijkste dingen weggelegd." Ze liep naar de kast toe en pakte daar de papieren uit, ze liet ze aan hem zien en begon voorzichtig met het schoonmaken van het bureau, dit hoefde helemaal niemand te weten.

Rahl

'Soms is acceptatie het begin van alles.' zei hij tegen haar. 'In dit geval zeker, zeker bij jou...' zei hij daarna. Ze begon nu anders te doen, maar dit wilde hij ook zien. Hij moest haar in een korte tijd zo goed mogelijk leren kennen voor hij ook maar iets met haar kon beginnen. Hij grijnsde alleen maar weer door haar vraag, maar hij reageerde niet. 'Kom morgen maar terug,' zei hij daarna tegen haar.

Koning Stephen Lahero

Ze zei dat ze de belangrijkste dingen had weggelegd. Maar goed ook, want hij had het anders waarschijnlijk helemaal verpest. Dit zag er echt niet uit. Alsof een klein kind had geprobeerd iets te tekenen. De tranen liepen over zijn gezicht heen en ze begon het bureau schoon te maken. Hij ademde trillend in, nu voelde hij zich wel vreselijk. Als iemand hem gezien had... als iemand gezien had wat hij gedaan had, dat zou vreselijk zijn. Uit het niets greep hij de fles vast, met een keiharde klap gooide hij het ding kapot tegen de muur, de scherven vielen op de grond en de temperatuur daalde flink in de kamer.