De Middeleeuwen

Koningin Elissa Beaufort

Hij gaf zacht aan dat zij hem vooral hielp. Daardoor haalde ze haar schouders een beetje op. "Soms helpt de ene meer en soms de ander. Dat is niet erg." Glimlachte ze naar hem. Dat meende ze echt, ze vond het helemaal niet erg en ze wist dat er nog genoeg momenten waren waarop Brandon haar zou helpen. "Dat veranderd elk moment, zolang we elkaar maar altijd willen helpen, is er niets mis mee zoals het nu gaat. Voor mij dan in ieder geval." Glimlachte ze hem lief toe.
Door haar woorden over de pijn, zag ze hem uiteindelijk langzaam knikken en hij ademde trillend in. Ze streelde zachtjes langs zijn wang en drukte een kusje op zijn voorhoofd. Hij wist niet wat ze voor hem kon doen om hem een beetje te helpen, misschien moest ze maar gewoon doen wat er allemaal nog op haar planning stond, zo voelde hij zichzelf minder schuldig. "Wil je wel wat van dat drankje van de dokter? Dat helpt een beetje tegen de pijn. Het is voor mij heel fijn om te zien als je jezelf een beetje kan ontspannen." Gaf ze eerlijk aan.
"Mijn planning was eigenlijk dat ik nu naar buiten zou gaan en dat Linde dan bij jou zou zijn, maar lukt dat wel, Brandon? Ik wil echt niet dat je jezelf vandaag nog een keer zoveel pijn doet, dat doet mij ook zoveel pijn." Fluisterde ze en ze keek hem bezorgd maar liefdevol aan.

Prins Brandon Lamoyne

Ze haalde haar schouders op en ze zei dat soms de ene meer hielp en soms de ander. Dat was niet erg. Hij zag aan haar dat ze het meende en hij probeerde haar woorden ook een beetje aan te nemen, maar hij merkte dat hij dat moeilijk vond, omdat hij zich toch echt wel schuldig voelde. Hij had dit zelf gedaan, hij had dit zelf veroorzaakt, hij was degene die het haar zo moeilijk maakte, waardoor hij haar niet alleen niet kon helpen, maar waardoor hij haar ook nog eens echt tot last was. Elissa zei dat het elk moment veranderde, maar zolang ze elkaar wilden helpen was er niets mis mee. Hij knikte langzaam, maar hij vond het moeilijk om het op die manier te zien. Hij zou zich echt veel beter voelen als hij iets meer voor haar kon betekenen. Hopelijk ging dat niet al te lang meer duren, als hij zichzelf maar niet zo in de weg zat. Elissa gaf hem een kusje op zijn voorhoofd en ze vroeg of hij nog wel wat van het drankje van de dokter wilde, het hielp een beetje tegen de pijn. Het was voor haar fijn om te zien als hij zelf een beetje kon ontspannen. 'Ja, ik wil wel wat drinken.' zei hij zachtjes. Wat minder pijn was sowieso wel welkom. 'Ik hoop dat hij het niet vervelend vond... ik schaam mij dood voor mijn gedrag.' zei hij nu, doelend op de dokter. Hij had zo veel tijd van de man in beslag genomen. Elissa zei dat haar planning ws om naar buiten te gaan en dat Linde bij hem zou zijn, maar ze wist niet of dat lukte, ze wilde niet dat hij zichzelf nog een keer zo veel pijn deed, het deed haar ook pijn. 'Ik denk niet dat ik veel met haar kan praten, maar ik voel mij verder wel redelijk helder nu, ik heb echt liever dat jij even je gang kunt gaan.' zei hij zachtjes tegen haar.

Koningin Elissa Beaufort

Brandon reageerde verder niet echt op haar woorden, maar ze zag aan zijn gezicht dat hij er wel echt over nadacht. Ze vond het niet erg, ze gaf hem tijd. Waarschijnlijk had hij dat nu even nodig. Hij knikte wel wanneer ze aangaf dat er niets mis mee was zolang ze elkaar wilden helpen. "Je vind het echt moeilijk." Klonk haar stem zacht maar lief. "Dat is niet erg." Voegde ze er met een glimlach aan toe. "Je zit eigenlijk jezelf meer in de weg dan dat je mij in de weg zit hoor." Gaf ze nu aan. Zelf zag ze het gewoon heel anders dan dat hij het zag.
Wanneer ze vroeg of hij wat van het drankje van de dokter wilde, gaf hij aan dat hij wel wat wilde drinken. Ze glimlachte met een knikje en schonk voor hem een mok in. "Zal ik hem aangeven?" Vroeg ze en ze hield de mok voor hem, als het hem niet lukte, dan kon zij hem alsnog laten drinken, maar ze wist dat hij graag zoveel mogelijk zelf wilde doen.
Hij sprak over de dokter, dat hij niet hoopte dat de man het vervelend vond, want Brandon schaamde zich dood voor zijn gedrag. "Het was niets om je voor te schamen, als de dokter het vervelend vond, dan had hij heel anders gereageerd en had hij iemand anders gestuurd om jou elke dag te verbinden. Dat doet hij niet, hij doet het graag zelf en dat betekent bij dokter Medini dat hij ook om je geeft en dat hij maar al te graag ziet dat alles snel beter gaat." Vertelde ze met een glimlach over haar hoofdarts.
Wanneer ze aangaf wat haar planning was, vertelde Brandon dat hij niet dacht dat hij veel met Linde kon praten, maar hij voelde zich wel redelijk helder nu, hij had echt graag dat zij haar gang even kon gaan. Even beet ze vertwijfeld op haar lip en uiteindelijk knikte ze. "Oké, dan zal ik mij eerst even verkleden en haar laten halen." Gaf ze zachtjes aan. Haar jurk zat onder de vuiligheid en bloedvlekken, maar zelf vond ze dat helemaal niet erg, ze kon alleen zichzelf niet zo buiten vertonen, dat zou wel heel raar zijn.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa zei zachtjes dat hij het echt moeilijk vond, maar dat het niet erg was. Hij zat meer zichzelf in de weg dan dat hij haar in de weg zat. Hij glimlachte daardoor zwakjes. 'Ja, misschien wel ja.' zei hij. 'Ik wil gewoon zo graag iets voor je kunnen betekenen, ik wil nuttig zijn.' fluisterde hij. Hij voelde zich zijn hele leven al vrij nutteloos, de enige manier waarop hij nuttig was, was omdat hij lichamelijk sterk was, omdat hij kon vechten. Dat was nu ook nog eens niet zo, waardoor hij helemaal het gevoel had dat hij haar meer tot last was dan dat hij iets voor haar kon doen. Dat voelde vreselijk. Elissa vroeg of ze hem het drankje aan zou geven, waardoor hij knikte. 'Graag.' zei hij zachtjes. Ze hield de mok voor hem en hij pakte die voorzichtig over, om daarna een paar slokjes te drinken. Dat ging allemaal wel, hij voelde zich alleen nogal verrot door de pijn. De pijnscheuten trokken flink door zijn lichaam heen en daar had hij wel echt last van. Elissa zei dat er helemaal niets was waar hij zich om moest schamen, als de dokter het vervelend vond zou hij heel anders reageren. Dan had hij iemand anders gestuurd om hem elke dag te verbinden. Dat deed hij niet, hij deed het graag zelf en dat betekende dat hij om hem gaf en dat hij maar al te graag zag dat alles snel beter ging. 'Echt?' vroeg hij zachtjes. 'Ik wil gewoon niet zo veel van zijn tijd in beslag nemen.' zei hij zachtjes. Waarschijnlijk was het wel goed dat de man Brandon zelf verzorgde, omdat hij hem vertrouwde. Anders was dit hele voorval waarschijnlijk heel erg anders gelopen en was het misschien echt wel fout gegaan. Elissa leek te twijfelen of ze wel naar buiten moest gaan, of ze hem alleen moest laten. Uiteindelijk zei ze dat het goed was, ze zou eerst andere kleding aan gaan doen en dan Linde halen. Hij knikte langzaam. 'Ik vind het alleen maar fijn als je even je eigen dingen kunt doen. Ik overleef het wel.' zei hij zachtjes.

Koningin Elissa Beaufort

Hij glimlachte zwakjes en gaf haar toch wel een beetje gelijk. Hij wilde zo graag iets voor haar kunnen betekenen, hij wilde nuttig zijn. "Jij bent van onschatbare waarde voor mij." Zei ze liefdevol met een twinkeling in haar ogen. "Misschien zie jij het niet als nuttig, maar je bent er voor me, ik ben niet meer zo eenzaam, dat is zo fijn." Fluisterde ze tegen hem. "Dat je goed kunt vechten en zo strategisch bent ingesteld, dat is allemaal mooi meegenomen, maar daar gaat het voor mij niet eens echt om. Het gaat mij om jou, om jou als persoon." Glimlachte ze lief tegen hem.
Ze gaf hem de mok met thee voorzichtig aan en ze keek toe hoe hij voorzichtig dronk, het deed duidelijk allemaal heel veel pijn, maar het ging wel. Ze glimlachte daardoor naar hem. Door wat ze vertelde over de dokter, vroeg hij haar of het echt waar was en ze knikte meteen. Hij wilde niet zoveel van zijn tijd in beslag nemen. "Het is zijn werk en hij heeft elke ochtend en avond jou ingepland." Glimlachte ze naar hem, zodat hij het wist.
Brandon wilde echt graag dat ze naar buiten ging, hij vond het alleen maar fijn en hij zou het wel overleven. Ze glimlachte daardoor en gaf hem een klein kusje. "Daar houd ik je aan." Zei ze zachtjes. Ze stapelde de boeken langzaam op van haar grootmoeder en legde die neer. "Ik was aan het kijken of ik wat kon vinden, maar ik kan in de tekeningen niets vinden, dus ik was nu aan het kijken of er misschien pagina's aan elkaar geplakt zitten of dat ik iets in de kaft kan vinden of zoiets." Sprak ze haar bedenkingen hardop uit tegen Brandon. Daarna kwam ze van het bed af en keek ze in haar kledingkast. Ze pakte een soortgelijke okergele jurk als die ze aan had en begon de kleding om te wisselen.

Prins Brandon Lamoyne

Toen hij zachtjes tegen haar zei dat hij zo graag iets voor haar wilde betekenen, dat hij nuttig wilde zijn, zei ze dat hij van onschatbare waarde was voor haar. Ze zei ook dat hij het misschien niet zag als nuttig, maar hij was er voor haar. Ze was niet meer zo eenzaam, dat was zo fijn. Ze vond dat het allemaal mooi was meegenomen dat hij goed kon vechten en dat hij zo strategisch was ingesteld, maar daar ging het voor haar niet echt om. Het ging haar om hem, als persoon. Hij glimlachte naar haar, hij vond het fijn om dat te horen. Het stelde hem ook wel een beetje gerust, maar het was lastig om zijn hele manier van denken te veranderen. Dat zou waarschijnlijk gewoon veel tijd gaan kosten. Hij was het niet gewend dat iemand hem nuttig vond puur door wie hij was. Hij was gewend dat hij daar serieus moeite voor moest doen. Elissa zei dat het het werk van de dokter was en dat hij elke ochtend en avond hem ingepland had. Hij knikte langzaam. Ze had ook wel gelijk, het was zijn werk, maar hij had al snel het gevoel dat het zonde van de tijd was en dat andere mensen harder hulp nodig hadden. Zeker omdat hij dit zelf veroorzaakte. Toen hij zei dat hij het wel zou overleven als ze even naar buiten ging, zei ze dat ze hem daar aan hield. Daarna pakte ze de boeken van haar grootmoeder op en ze vertelde dat ze aan het kijken was of ze iets kon vinden, maar ze kon in de tekeningen niets vinden, dus ze was aan het kijken of er misschien pagina's aan elkaar waren geplakt, of dat ze iets in de kaft kon vinden. Hij knikte langzaam. 'Wat als het gecodeerd is, of wat dan ook? Dat jij het daardoor niet herkent? Is er niet een ander belangrijk boek waar dingen in staan, waardoor je misschien hier dingen in gaat zien?' stelde hij voor. 'En misschien is er wel gewoon echt niets te vinden.' zei hij zachtjes. Dat kon natuurlijk ook nog. Ze kwam overeind en ze begon haar kleding om te wisselen, waardoor hij eventjes kort haar kant op keek.

Koningin Elissa Beaufort

Ze zag Brandon naar haar glimlachen door haar woorden en ze keek hem liefdevol even aan daardoor. Hij was duidelijk blij om dit van haar te horen en dat voelde goed. Wanneer ze aangaf dat de dokter zijn werk deed, zag ze hem weer even knikken. Waarschijnlijk was hij nog best moe, hij was zo ontzettend stil, maar hij reageerde wel op haar en leek helder te zijn, dat was voor haar goed en fijn om te merken.
Wanneer ze vertelde over de boeken, zag ze hem langzaam knikken. Vervolgens opperde hij iets. Bedachtzaam keek ze voor haar uit en dacht ze na over een codering of een belangrijk boek waar misschien wel wat in stond. "Hmm..." Mompelde ze terwijl ze diep nadacht. "Ik moet daar even over nadenken." Gaf ze eerlijk aan. In gedachten wisselde ze haar kleding om en wanneer ze haar nieuwe jurk weer helemaal aan had getrokken en er klaar voor was, begon het langzaam steeds meer helder te worden in haar hoofd. Ze kwam weer bij Brandon op het bed zitten. "Ik heb een eigen coderingssysteem met de spionnen, dat had mijn vader ook, ieder van ons heeft een apart sleutelwoord waarmee we met de spionnen communiceren en als we denken dat het sleutelwoord ontdekt is, gebruiken we een nieuwe. Wellicht had mijn grootmoeder dat ook en staan er ergens nog aantekeningen in een boek in die codetaal... Volgens mij noemen ze dat het Vigenèrecijfer. Daar heb je natuurlijk helemaal niets aan als je het sleutelwoord niet weet." Sprak ze bedachtzaam. "Maar in deze boeken heb ik niets zien staan in codetaal... of wacht..." Brandon bracht haar op ideeën. Ze keek weer naar hem op met twinkelende ogen. "Als ik jou niet had!" Klonk haar stem liefdevol en enthousiast. Ze drukte een kus op zijn wang en streek even door zijn haren heen. "Kijk, we hebben elkaar gewoon nodig, we vullen elkaar aan." Sprak ze liefdevol en met een glimlach tegen hem. Waarschijnlijk had hij nog geen idee waar ze het over had. Ze pakte één van de boeken erbij en sloeg deze open op een pagina waarop het kasteel te zien was. Ze wees naar de plek waar de geheime ingang was om het kasteel binnen te komen. Ze legde het boek bij Brandon neer en wees naar de tekenstijl. Heel vaag zag je letters die in de stenen rondom de geheime ingang gegraveerd leken te zijn. "Ik dacht dat dit vroeger gewoon in de stenen gekerfd was, maar ik heb zo vaak daar gekeken en de stenen zijn keihard, daar kan je niet in kerven. Zie je dit? Het lijken gewoon random letters, maar ik denk dat als we mijn grootmoeders sleutelwoord hebben, dat we dit kunnen ontcijferen!" Zei ze tegen hem. "Nu kennen we deze geheime ingang natuurlijk al, maar ik denk dat we deze aanwijzingen op meerdere tekeningen kunnen vinden. Misschien kennen de spionnen haar sleutelwoord nog wel." Legde ze aan Brandon uit.  "Begrijp je wat ik bedoel? Of ben ik nu echt te ingewikkeld?" Vroeg ze met een grijns aan hem.

Prins Brandon Lamoyne

Toen ze hem vertelde over de boeken zei hij dat het misschien kon dat ze informatie mistten, dat het in codetaal was geschreven en dat dat misschien in een ander boek stond. Hij zag haar daardoor nadenken over zijn woorden en ze gaf ook aan dat ze moest nadenken. Hij gaf haar de tijd en hij bleef naar haar kijken. ze vertelde nu een beetje hoe het coderen werkte en hij knikte langzaam. Het was interessant om te horen hoe het in zijn werk ging en ze vertelde dat haar grootmoeder misschien ook wel op die manier te werk ging. Ze zei dat ze in de boeken niets gevonden had, maar daarna leek ze zich te bedenken. Opeens leek ze iets te vinden en keek ze hem met twinkelende ogen aan. Ze reageerde heel erg enthousiast en ze drukte een kus op zijn wang en ze streelde door zijn haren. Hij glimlachte naar haar, hij vond he duidelijk heel erg fijn om te horen dat hij kon helpen. Dat hij tenminste iets kon. Ze pakte een van de boeken en ze liet hem een tekening zien. Hij staarde naar alles en ze wees de ingang aan. Ze vertelde wat ze zag en hij knikte langzaam. Ze vroeg of hij begreep wat ze bedoelde of dat ze te ingewikkeld was. ‘Ik moet moeite doen om het te volgen, maar ik denk dat ik je begrijp.’ Zei hij. ‘Ik hoop vooral dat de spionnen het woord weten, maar dat kunnen we aan ze vragen, als ze hier aankomen.’ Zei hij. ‘Hopelijk weten we dan wat meer over alles…’

Koningin Elissa Beaufort

Ze zag Brandon af en toe knikken wanneer ze het verhaal vertelde over de codetaal. Het was fijn dat hij zo naar haar wilde luisteren, ze vond het zo ontzettend lief van hem dat ondanks dat hij zoveel pijn had, hij toch nog met zoveel interesse naar haar kon luisteren.
Wanneer ze enthousiast werd, zag ze hem glimlachen, hij leek het fijn te vinden dat hij op deze manier ook iets voor haar kon betekenen en dat vond ze leuk om te zien. Hij keek met haar mee naar de tekening en ze zag hem knikken. Bij haar vraag of hij haar ingewikkelde verhaal begreep, gaf hij aan dat hij moeite moest doen om het te volgen, maar hij dacht wel dat hij het begreep. Ze glimlachte daardoor naar hem. "Daar ben ik blij mee, je bent ook gewoon heel slim." Zei ze met een vrolijke blik. Hij hoopte dat de spionnen het woord wisten, dan konden ze het aan ze vragen als ze hier aankwamen. Ze knikte daardoor. "Anders word het nog een hele zoektocht." Gaf ze toe. Hij hoopte dat ze dan meer over alles wisten. "Ja, dat zou heel fijn zijn. Misschien begrijpen we dan wat er is gebeurd en wie deze vijand is." Dat zou al een hele opluchting zijn, dan konden ze veel gerichter te werk gaan.
"Zal ik dan vragen of Linde hierheen wilt komen?" Vroeg ze nu aan Brandon. Ze wilde wel weten of hij zich er goed genoeg voor voelde. Ze ruimde de boeken op en schreef in een boekje op wat ze ontdekt hadden.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa zei dat ze blij was dat hij haar verhaal een beetje begreep, ze vond hem ook gewoon heel erg slim. Hij glimlachte daardoor. 'Je bent lief.' zei hij zachtjes. 'Ik ben bij lange na niet zo slim als jij bent, maar toch bedankt.' voegde hij er zachtjes aan toe. Hij gaf aan dat hij hoopte dat de spionnen het woord wisten, dan konden ze het vragen als ze hier aankwamen. Ze knikte daardoor en ze zei dat het anders nog een hele zoektocht ging worden. 'Ja, dat is zeker zo, dus laten we hopen dat ze het weten.' zei hij glimlachend tegen haar. 'Dat zal een hele hoop ellende besparen, maar we merken het vanzelf.' zei hij tegen haar. Anders moesten ze iets anders gaan verzinnen om achter informatie te komen. Het was sowieso te hopen dat de spionnen meer wisten te vertellen over alles. Elissa vroeg of ze zou vragen of Linde hier naar toe wilde komen. Hij knikte langzaam. 'Ja, dat is goed.' zei hij zachtjes. Hij deed zijn best om de pijn zo goed mogelijk te negeren, hij wilde niet dat het invloed op hem had.

Koningin Elissa Beaufort

Brandon zei zacht dat ze lief was wanneer ze zei dat hij heel erg slim was. Hij vond zichzelf niet zo slim als haar, maar bedankte haar toch ervoor. Daardoor streelde ze even langs zijn wang. "Je onderschat jezelf teveel. Momenteel heb je zoveel pijn en heb je zo weinig energie en toch lukt het je om mijn hele verhaal te volgen, dan ben je echt wel heel slim." Zei ze lief tegen hem.
Brandon hoopte ook echt dat de spionnen het sleutelwoord wisten. Het zou ze een hoop ellende besparen, maar ze zouden het wel merken. Elissa knikte weer, ditmaal wat meer in gedachten. "Ik denk dat we er met hun hulp anders ook wel achter gaan komen, ze kennen mijn familie zo goed... misschien beter dan dat ik ze zelf kende..." bij die gedachte merkte ze dat het pijnlijk was om over na te denken. Ze had nog altijd moeite met de plotselinge dood van haar ouders. Er waren zoveel dingen die ze nog nooit gevraagd had of gezegd had tegen ze. Haar grootouders kende ze alleen als jong kind, het enige levendige dat ze had aan ze waren de tekeningen en schilderingen van haar grootmoeder. "Ik denk dat de spionnen ons evht wel kunnen helpen..." fluisterde ze uiteindelijk zacht. Het besef dat die mensen haar familie beter kenden dan zijzelf, maakte haat verdrietig.
Ze haalde even diep adem, ze wilde niet verdrietig zijn, haar ogen zochten die van Brandon weer op en ze glimlachte hem lichtelijk toe. "Ik hou van je." Fluisterde ze, iets wat ze tegen haar ouders veel te weinig gezegd had... ze pakte zijn hand vast en kroop even wat dichter tegen hem aan voor wat steun.

Brandon vond het goed als ze Linde zou laten halen. Ze knikte daardoor en liep naar de deur toe. Ze vroeg de wachter of hij wilde aangeven aan Linde dat ze deze kant op kon komen. Elissa ging weer bij Brandon zitten en sloeg haar arm liefdevol om zijn schouder heen en kroop tegen hem aan.