De Middeleeuwen

Prins Brandon Lamoyne

Elissa zei zachtjes dat hij zichzelf niet zo veel pijn moest doen, maar dat kwam bijna niet bij hem binnen. Het drong ergens wel tot hem door, maar het duurde allemaal heel lang voordat het daadwerkelijk bij hem binnen kwam. Elissa bleef een beetje op afstand staan en ze zei dat het echt oké was, dat ze in hun slaapkamer waren. Hij ademde trillend in en uit, het zweet liep over zijn lichaam heen en bloed uit de wond druppelde op de grond. Hij voelde zich ook flink beroerd nu, maar dat maakte zijn paniek niet minder. Juist niet, het leek zelfs alleen maar erger te worden doordat hij zich niet goed voelde. Daardoor voelde hij zich kwetsbaar. Elissa vroeg of hij de warme van de zon op zijn gezicht voelde, of het fijn voelde. Het duurde even voordat die vraag bij hem naar binnen kwam, maar daarna voelde hij inderdaad de zon op zijn huid. Elissa ging op de grond zitten op een afstandje en ze zei dat hij waarschijnlijk veel pijn had, dat hij zichzelf moest proberen te ontlasten. Ze vroeg of het lukte om op de grond te zitten en tegen de muur te leunen. Hij ademde trillend in en uit, hij voelde de wond flink bloeden en het deed inderdaad ook wel wat pijn. Elissa zat, de dokter zat nog steeds rustig op het bed, hij kon ook wel gaan zitten. Het was veilig. Hij liet zich moeizaam naar beneden zakken tegen de muur aan en hij staarde naar Elissa. Het was al heel wat dat hij deed wat ze van hem vroeg.

Koningin Elissa Beaufort

Ze zag hem trillend in en uit ademen, het verband om zijn been kleurde ook meer rood en ze zag het bloed op de grond druppelen, daarom wilde ze ook heel graag dat hij ging zitten, dan had zijn been wat meer rust en verbruikte hij niet zoveel energie. Wanneer ze vroeg of hij de zon voelde en of het fijn voelde, zag ze eerst geen reactie bij hem, maar na een tijdje leek hij dat inderdaad te realiseren. Ze glimlachte daardoor liefdevol naar hem. "Mooi dat het fijn voelt." Gaf ze zachtjes aan met een glimlach. Nadat ze ging zitten en vroeg of het lukte voor hem om ook te gaan zitten en tegen de muur te leunen, wachtte ze rustig af. Na een tijdje liet hij zich met moeite tegen de muur naar beneden zakken en ze bleef hem rustig aankijken. "Ik ben trots op je, je doet het heel erg goed." Fluisterde ze tegen hem. Het was wel fijn dat het hem lukte om naar haar te luisteren en ze merkte aan alles dat hij dit heel erg moeilijk vond. "Zal ik naast je komen zitten?" Vroeg ze nu voorzichtig aan hem. Ze wilde heel erg graag dichtbij hem zijn, maar alleen als hij dat ook wilde en toe kon laten.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa bleef echt ontzettend rustig, wat hij heel erg hard nodig had nu. Als ze nu zelf heel snel of paniekerig zou reageren, zou ze er voor zorgen dat zijn paniek alleen maar erger werd, omdat het bevestigd werd. Omdat hij dan het gevoel had dat hij er een goed reden voor had. Dat was niet zo, maar het hielp hem enorm dat Elissa dat ook liet merken. Dat er geen reden was om zo in paniek en verward te zijn. Ze ging zelf zitten en daarna wist ze het voor elkaar te krijgen dat hij zelf ook ging zitten, wat heel bijzonder was nu, omdat hij zich dan veel kwetsbaarder voelde. Toch was het duidelijk wel nodig, want zijn lichaam had het zwaar. Hij voelde zich zelfs lichtelijk duizelig, wat waarschijnlijk kwam door de paniek in combinatie met het bloed dat aardig snel uit de wond stroomde. Dat had hij alleen totaal niet door. Hij voelde wel pijn, maar hij begreep niet dat hij dat zelf deed. Elissa zei dat ze trots op hem was toen hij was gaan zitten, dat hij het goed deed. Hij bleef naar haar staren en hij probeerde diep in en uit te ademen. Ze vroeg of ze naast hem kwam zitten en hij knikte nu voor het eerst langzaam. Ze mocht bij hem komen, hij vond haar niet eng, hij zag haar niet als dreiging. Nu niet meer, nu hij zich realiseerde waar hij was en hij weer wat meer terug kwam in de realiteit. Hij legde zijn hoofd wat tegen de muur aan, zijn lichaam was nat van het zweet en hij had het zwaar. Hij had moeite om wakker te blijven doordat hij nu aardig wat bloed verloor. De wond in zijn borstkas leek het goed te kunnen houden, die bloedde bijna niet, maar zijn been had het een stuk zwaarder.

Koningin Elissa Beaufort

Wanneer ze aangaf dat ze trots op hem was, bleef hij naar haar staren en ze zag dat hij probeerde om zijn ademhaling onder controle te krijgen. Ze glimlachte lichtelijk naar hem en knikte hem bemoedigend toe, hij deed echt zijn best. Ze begon zachtjes te neuriën om zo haar eigen ademhaling zo rustig mogelijk te krijgen. Toen ze vroeg of ze naast hem mocht komen zitten, knikte hij. "Fijn." Sprak ze hem zachtjes toe. Ze was blij dat hij haar vraag begreep en daarop reageerde. Zijn hoofd legde hij tegen de muur aan en ze zag aan hem dat hij het moeilijk had. Voorzichtig ging ze naast hem zitten en sloeg ze zachtjes haar arm om hem heen. Ze hield hem liefdevol dichtbij haar, het kon haar niet schelen dat hij zweette en dat zijn wonden bloedden, ze wilde er alleen maar voor hem zijn. Haar vingers streelden liefdevol over zijn schouder heen terwijl ze zacht bleef neuriën. Haar blik ging naar de wond op zijn borstkas, die leek redelijk in orde nog te zijn, daarna gingen haar ogen naar de wond aan zijn been die toch echt wel bloedde. Daar moest echt wel wat aan gedaan worden, maar ze wilde wachten tot hij helemaal rustig was. Even keek ze op naar de dokter, die nog steeds op dezelfde plek zat en geen beweging maakte, ook hij wachtte af. Dat gaf Elissa wel een vertrouwd gevoel, dat betekende dat de wond niet zó ernstig was dat hij meteen verbonden moest worden. Al zou het bloedverlies hem waarschijnlijk wel weer heel veel energie kosten, het was nu even niet anders. Rustig wachtte ze nu af tot Brandon weer wat meer tot zichzelf kwam.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa zei zachtjes dat ze het fijn vond dat ze bij hem mocht komen zitten. Hij wilde naar haar glimlachen, maar daar had hij de kracht niet echt voor. Hij begon zich steeds ietsjes zwakker te voelen, maar dat was nu misschien niet eens zo erg, omdat hij daardoor wel een soort van rustiger werd. De pijn begon nu ook wel iets meer tot hem door te dringen. Zijn borstkas ging wel, misschien had hij daar ook maar geluk mee, want die wond was eigenlijk veel erger geweest. Als die weer helemaal open zou zijn gegaan zou hij daar waarschijnlijk meer problemen mee hebben. Zijn been was ietsjes minder erg, maar lag nu wel weer helemaal open en bloedde ook aardig. Elissa kwam voorzichtig naast hem zitten en ze sloeg haar arm om hem heen. Eerst deed hij daar niets mee, maar daarna leunde hij wat tegen haar aan en legde hij zijn hoofd zelfs tegen haar schouder. 'Sorry.' sprak hij nu schor, omdat hij zich realiseerde dat hij weer om helemaal niets heel heftig gereageerd had en hij vond het heel vervelend dat ze zo veel energie in hem moest steken. Dat ze last van hem had, want zo voelde het echt voor hem. Hij ademde langzaam in en uit. Het ging nog een beetje trillend, maar dat was niet zo heel gek nu. Hij was wel weer helemaal bij en de ergste spanning was weg, maar hij wist van situaties in het verleden dat het heel plotseling weer compleet om kon slaan en dan zou hij weer net zo hard de weg kwijt raken.

Koningin Elissa Beaufort

Hij leek het behoorlijk zwaar te hebben en dat vond ze echt heel vervelend om te zien. Hij begon weer pijn te krijgen, ze zag het aan alles. Ze slikte daardoor even en wanneer hij tegen haar aanleunde, drukte ze automatisch een klein kusje tegen zijn slaap. Het voelde fijn dat hij haar gebruikte om op te leunen, alsof hij haar weer helemaal toe liet. Hij bood schor zijn excuses aan. "Hier hoef je geen sorry voor te zeggen, je kunt er niets aan doen. We helpen elkaar, Brandon, wat er ook gebeurd." Fluisterde ze vol liefde tegen hem en ze streek even zachtjes door zijn haren heen. "Ik ben allang blij dat je er weer bent, dat je mij weer ziet." Zei ze met een zwak glimlachje. Ze hoorde hem trillend in en uit ademen. "Neem je tijd, lieverd, het is oké." Klonk haar stem zachtjes en zorgzaam. Zelf vond ze het helemaal niet erg om hier te zitten, de zon scheen fijn op haar huid en ze kon Brandon zo dichtbij haar houden.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa drukte zachtjes haar lippen op zijn slaap, wat nu ook echt binnenkwam. Hij had echt weer door wat ze deed, hij was weer wat meer alert op haar, het was iets minder een chaos in zijn hoofd. Hij voelde zich wel echt rot, maar hij was tenminste niet zo heel erg verward meer. Daardoor begon de pijn wel snel wat meer tot hem door te dringen, wat wel heel akelig voelde, maar waar hij nu niets aan kon doen. Hij had het zelf gedaan. Het was zijn eigen schuld. Toen hij zijn excuses aanbood zei Elissa meteen dat hij geen sorry hoefde te zeggen, hij kon er niets aan doen. Ze hielpen elkaar, wat er ook gebeurde. Hij glimlachte nu weer zwakjes, nog steeds wel wat gespannen. Ze wist hem wel wat meer gerust te stellen, ze hielp hem echt enorm. Waarschijnlijk besefte ze nog niet half hoe veel ze voor hem deed. Hoe veel ze bij hem voor elkaar kreeg. Ze streek door zijn haren heen en ze zei dat ze allang blij was dat hij er weer was, dat hij haar weer zag. 'Ik ook.' zei hij schor tegen haar. Ze zei dat hij zijn tijd moest nemen, dat het oké was. Hij sloot zijn ogen weer, wat deze keer geen probleem bleek te zijn. Hij bleef rustig. Hij zakte alleen wel meteen een beetje weg, waarschijnlijk omdat zijn lichaam aangaf dat het klaar was. Het bloed stroomde ook nog steeds over zijn been heen, er lag een aardig plasje op de grond nu, de pijnscheuten trokken door zijn lichaam heen en daardoor opende hij nu wel wat wazig zijn ogen weer. 'Ik hou van je.' fluisterde hij schor.

Koningin Elissa Beaufort

Door haar woorden zag ze hem zwakjes glimlachen. "Wat ben ik blij om dat te zien." Zei ze vol liefde tegen hem en ze streelde even langs zijn wang. Het deed heel veel met haar dat hij weer emoties liet zien, dat voelde zo waardevol. Wanneer ze aangaf dat ze blij was dat hij er weer was en haar weer zag, zei hij schor dat hij daar ook blij mee was. Ze knikte glimlachend en bleef zachtjes door zijn haren strelen. Ze gaf hem weer wat meer de tijd en hield hem alleen maar vast terwijl ze rustig afwachtte, ze merkte wel dat hij wat meer wegzakte, waarschijnlijk trok hij dit niet heel erg lang meer. Wanneer ze wat aan hem wilde vragen, opende hij net zijn ogen weer en fluisterde haar toe dat hij van haar hield. "Ik ook van jou." Zei ze vol liefde tegen hem terug. "Lieverd, is het goed als ik hier bij je blijf zitten en de dokter je wonden schoonmaakt en weer verbind? Anders ben ik bang dat je wel heel veel bloed verliest." Sprak ze zachtjes en eerlijk tegen hem uit. Ze hoopte dat hij nog genoeg bij kennis was en het ook toe wilde laten.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa zei vol liefde dat ze blij was om hem te zien glimlachen. Haar woorden deden hem zo goed. Hij voelde zich zo afschuwelijk, maar toch kon ze zo veel bij hem bereiken. Dat voelde heel bijzonder. Hij was dat helemaal niet gewend, maar het liet wel zien dat hij echt stapelgek was op Elissa. Dat hij haar compleet vertrouwde, dat ze zelfs tot hem door wist te dringen als hij echt volledig de weg kwijt was. Dat was heel bijzonder om te merken. Ze streelde door zijn haren heen en toen hij zijn ogen sloot merkte hij dat hij een beetje wegzakte, omdat zijn lichaam nu heel snel zwakker werd. Hij opende zijn ogen weer om haar zachtjes te vertellen dat hij van haar hield. Ze zei vol liefde dat ze ook van hem hield en ze vroeg of het goed was als ze bij hem bleef zitten en de dokter zijn wonden zou schoonmaken en verbinden. Ze was bang dat hij anders wel heel veel bloed verloor. Hij voelde het nog steeds over zijn been heen lopen, nu drong dat iets meer tot hem door. Hij zat letterlijk in zijn eigen bloed. Hij had liever niet dat er iemand in de buurt kwam en hij had zo veel pijn dat hij eigenlijk ook niet wilde dat iemand aan de wonden zou zitten, maar hij zag in dat het niet anders kon nu. Hij knikte langzaam om aan te geven dat het oké was, waarna hij zijn hoofd weer tegen haar aanlegde en hij weer een beetje wegzakte.

Koningin Elissa Beaufort

Hij was relatief rustig, ze vond het heel erg fijn om te merken, het stelde haar zoveel meer gerust. Nadat ze hem zei dat ze ook van hem hield en vroeg of de dokter zijn wonden mocht verbinden, zag ze dat hij even de tijd nodig had, uiteindelijk knikte hij langzaam dat het oké was. Hij leunde met zijn hoofd weer tegen haar aan en ze voelde dat hij wat wegzakte. "Blijf je er nog een beetje bij, Brandon?" Vroeg ze hem zachtjes. Ze keek op naar de dokter. "Dokter Medini, u kunt nu dichterbij komen." Gaf ze zacht aan. "Bedankt." Klonk zijn stem rustig terug. De dokter pakte zijn spullen en kwam langzaam en behoedzaam dichterbij. Hij knielde neer aan de kant waar Elissa zat en hij keek naar Brandon. Hij wachtte eerst even af of het zo voor de man in orde voelde als hij hier zat en de wond zou verschonen.

Prins Brandon Lamoyne

Hij zakte best wel ver weg, tot hij de stem van Elissa weer tot zich door hoorde dringen. Ze vroeg of hij er een beetje bij bleef, waardoor hij heel wazig opkeek naar haar. Hij knikte langzaam, misschien was het inderdaad beter als hij probeerde wakker te blijven, maar dat viel hem echt niet mee zo. Hij voelde zich heel erg zwak en hij moest flink moeite doen om naar haar te luisteren en zijn ogen open te houden. Hij hoorde dat ze met de dokter sprak, maar de woorden drongen niet echt tot hem door. Hij hing half tegen haar aan en half tegen de muur. Hij keek wel weer op toen hij beweging dichtbij hoorde en hij staarde naar het gezicht van de dokter, maar hij herkende hem nu en hoewel hij verging van de pijn, vond hij het geen probleem dat de man hier was. Hij voelde wel meteen weer een beetje zijn ogen wegdraaien, waardoor hij nog iets meer tegen Elissa aanzakte. Voor hem voelde het niet zo verkeerd, het was juist wel rustig.

Koningin Elissa Beaufort

Wanneer ze vroeg of hij er een beetje bij wilde blijven, knikte hij alleen langzaam. Hij was heel wazig en duidelijk flink verzwakt. Ze wist niet of het zo wel ging voor hem.
De dokter kwam heel rustig bij Brandon zitten en hij zag dat Brandon even naar hem staarde, dit keer zag hij een hele andere blik in zijn ogen en vertrouwde hij erop dat het verder goed zou verlopen. Hij gaf Elissa een kopje van de koude thee aan, deze bevatte veel vitaminen voor energie en wat kruiden die een kalmerend effect hadden. Ook zat er iets in wat een beetje hielp tegen de pijn. Elissa pakte het kopje thee aan. "Probeer maar of hij dit nog wilt drinken en laat hem daarna maar rustig wegzakken, het is goed nu." Sprak hij zacht tegen haar. De dokter begon behendig het verband om zijn been los te maken en probeerde heel rustig het bloed eerst te stelpen.
Elissa hield Brandon nog steeds stevig vast en in haar andere hand had ze het kopje. De dokter liet ze nu zijn werk doen en haar blik ging weer naar Brandon. "Lieverd, wil je nog heel even wakker zijn, ik heb drinken voor je, lukt het om een paar slokjes te drinken? Daarna mag je je ogen dicht doen en lekker gaan slapen." Drong ze heel zacht en lief aan. Ze hoopte dat dit nog lukte.

Prins Brandon Lamoyne

Hij had eventjes kort oogcontact met de dokter, maar nu voelde het prima voor hem en had hij minder moeite met alles. Hij was ook echt heel erg zwak en de pijnscheuten trokken door zijn lichaam heen, waar hij iets meer moeite mee had. Hij zakte weer weg, tegen Elissa aan. Zijn ademhaling werd daardoor ook wat rustiger, maar het kwam vooral omdat hij heel erg zwak was. Hij hoorde wel dat de dokter met Elissa aan het praten was, maar de woorden klonken gigantisch ver weg en hij kon zich er ook totaal niet op concentreren. Dat ging gewoon niet, daardoor was het te ver weg. Pas toen Elissa echt tegen hem begon te praten drong het wat meer tot hem door. Hij voelde ook de pijn in zijn been, wat ook best wel intens was nu. Dat kwam waarschijnlijk omdat de dokter het probeerde te stelpen. Het bloedde nog steeds flink. Elissa vroeg of hij nog even wakker wilde zijn, ze had wat te drinken voor hem, ze vroeg of het lukte om een paar slokjes te drinken, dan mocht hij daarna zijn ogen dicht doen en gaan slapen. Hij knikte wazig, meer uit reflex, omdat hij alles wilde doen wat ze van hem wilde nu. Hij zakte wel bijna direct weer weg, hij moest echt heel veel moeite doen om wakker te blijven en het lukte alleen maar doordat hij haar heel erg aan bleef kijken en hij zich daar op concentreerde.

Koningin Elissa Beaufort

Wanneer ze vroeg of het lukte om nog wat te drinken, knikte hij wazig. Ze zag hoe ver weg hij eigenlijk was en ze beet zacht op haar lip, ze vond het echt heel vervelend om hem zo te zien. Die wazige blik in zijn ogen en hoeveel moeite het hem wel niet kostte om wakker te blijven. Ze zette hem voorzichtig iets meer overeind en drukte zachtjes het kopje tegen zijn lippen aan om hem zo met kleine slokjes iets te laten drinken. Ze hield goed in de gaten of het niet teveel voor hem was. Zacht moedigde ze hem tussendoor aan en bleef ze tegen hem praten om hem toch een beetje wakker te houden.
De dokter bleef een doek drukken op de wond van Brandon en hield druk tot het bloeden zou stelpen. Met zijn andere hand maakte hij de benen van Brandon zo goed mogelijk verder schoon en ook de vloer waar het bloed lag. Rustig wachtte hij af tot het bloeden zou verminderen. Daar moest hij nu gewoon even op afwachten. Hij legde wel even een deken over de man heen, zodat hij het niet koud zou krijgen, gelukkig scheen de zon best fel en verwarmde precies deze plek. Zijn blik ging even omhoog naar Elissa en Brandon. Hij vond dat ze het goed samen deden en hij was er steeds meer over uit dat Brandon een geschikte partner was voor zijn koningin.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa zette hem iets meer overeind, waarschijnlijk zodat hij kon drinken. Ze bracht het kopje naar zijn mond toe en ze liet hem heel voorzichtig wat slokjes drinken. Daar moest hij gigantisch veel moeite voor doen. Het leek hem al energie te kosten om zijn ogen open te houden, het doorslikken van het drinken viel hem ook nogal zwaar. Toch wilde hij graag doen wat Elissa wilde, dus bleef hij vechten om wakker te blijven, zodat hij kon drinken. Uiteindelijk ging het echt niet meer en wende hij zijn hoofd een beetje af. Hij zou zich verslikken als hij nu nog meer zou drinken, dat zou niet goed zijn. Hij keek weer even naar Elissa. 'Ik kan niet meer.' sprak hij heel zachtjes tegen haar, zelfs dat leek hem te veel energie te kosten. Hij legde zijn hoofd weer tegen haar aan en hij sloot zijn ogen, waarna hij eigenlijk al direct volledig tegen haar aanzakte, omdat hij nu echt compleet wegzakte. Zijn lichaam kon het eigenlijk wel gebruiken, de rust was wel goed voor hem en zijn energie was compleet op.

Koningin Elissa Beaufort

Ze merkte dat het drinken steeds moeizamer ging, op een gegeven moment wendde hij zijn hoofd af en ze liet daardoor het kopje eigenlijk meteen al zakken en ze zette het kopje naast haar neer. Ze wilde hem nergens toe dwingen. Hij keek haar even aan en zei heel zacht dat hij niet meer kon. "Dat is niet erg, je hoeft ook niet meer. Het is goed zo, ga maar lekker slapen, wij zorgen voor je." Fluisterde ze zacht tegen hem. "Je hebt het echt heel goed gedaan." Klonk haar stem nog zachtjes. Hij legde zijn hoofd tegen haar aan en sloot zijn ogen. Hij zakte wat weg en ze pakte hem stevig vast daardoor.
Dokter Medini keek even op naar de twee en glimlachte lichtelijk. Brandon was op nu, maar het was goed zo, hij was sterk genoeg om dit bloedverlies wel door te komen, al zou hij zich enorm verzwakt voelen. Het bloeden was inmiddels gestopt. Hij haalde het gewonde been onder de deken vandaan en begon die nu goed schoon te maken en te verbinden. Elissa was intussen begonnen met zacht de haren van Brandon schoon te maken.
Het been van Brandon was weer helemaal ontsmet en verbonden, dokter Medini keek op naar Elissa en vroeg haar zacht of ze Brandon kon laten liggen. Samen legden ze hem op de grond neer. Elissa legde een kussen onder zijn hoofd. Zijn haren had ze inmiddels droog gemaakt. De dokter haalde het verband nu van zijn borstkas af en samen begonnen ze zijn lichaam schoon te maken van het zweet en de vuiligheid en daarna desinfecteerde de dokter de wond op zijn borst en verbond die ook nogmaals. Wanneer alles klaar was, keek hij op naar Elissa die de hele tijd wanneer de dokter bezig was langs het gezicht van Brandon streelde en zachtjes tegen hem praatte.
"De wonden zijn weer verbonden, zullen we hem samen naar het bed tillen?" Vroeg hij haar zacht. Ze knikte daardoor en boog zich over Brandon heen om te zien of hij nu echt sliep of niet. "Brandon? We gaan je naar het bed verplaatsen." Klonk haar stem zacht maar doordringend.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa zei zachtjes dat het niet erg was dat hij niet meer kon, hij hoefde ook niet meer, het was goed zo. Hij mocht lekker gaan slapen en ze zouden voor hem zorgen. Hij had het heel goed gedaan. De woorden drongen nog tot hem door, maar daarna zakte hij wel meteen weg. Zijn lichaam had het keihard nodig en hij kon er helemaal niets tegen doen. Het gebeurde gewoon en het kwam ook omdat hij zich nu veilig voelde. Omdat hij zich veilig voelde in de armen van Elissa. Hij merkte helemaal niets meer van wat er allemaal gebeurde, daarvoor was hij veel te ver weg. Toen hij na een tijdje heel ver weg zijn naam hoorde herkende hij de stem van Elissa. Ze vroeg iets aan hem. Daardoor vocht hij tegen het zwakke gevoel en wist hij uiteindelijk ook wazig zijn ogen te openen. Heel vaag drong tot hem door dat ze zei dat ze hem naar het bed zouden verplaatsen. Hij knikte zwakjes, op dit moment maakte het hem allemaal niet zo heel erg veel uit, als hij maar wist dat ze in de buurt was als er iets gebeurde. Als ze hem zou laten slapen zou hij waarschijnlijk wel een paar uur weg zijn, zijn lichaam had het nodig. Het was hopelijk na een paar uur dan ook weer beter, al was de kans groot dat hij nu wel eventjes voorzichtig moest doen met zijn been. Met dit soort acties zat hij zichzelf enorm in de weg. Hij bleef nog even naar het gezicht van Elissa staren, maar hij zakte eigenlijk al heel snel weer weg.

Koningin Elissa Beaufort

Brandon was de hele tijd gelukkig wel rustig, dat maakte het gemakkelijker om hem te verzorgen. Toen ze aan hem aangaf dat ze hem naar het bed wilden gaan verplaatsen, zag ze dat hij zijn ogen opende. Hij knikte heel zwakjes en ze streelde langs zijn wang. "Ga maar weer lekker slapen." Fluisterde ze lief tegen hem. Ze streek nog heel even een tijdje langs zijn gezicht tot hij uiteindelijk wegzakte. Daarna keek ze de dokter aan en samen verplaatsten ze hem in het schone bed. De dokter legde nog wat dingen voor ze klaar en daarna gaf hij zacht aan dat hij vertrok. Ze knikte de dokter dankbaar toe en kroop naast Brandon in het bed. Ze wilde heel graag bij hem blijven nu. Ze dekte hem liefdevol toe en zorgde ervoor dat hij comfortabel lag. Daarna ging ze met wat aantekeningen bij hem zitten en ze pakte de boeken van haar grootmoeder erbij terwijl ze Brandon heel goed in de gaten hield naast haar.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa streelde langs zijn wang en ze zei dat hij maar weer lekker moest gaan slapen. Haar stem klonk heel erg lief en ze streelde langs zijn gezicht terwijl hij weer diep wegzakte. Hij kreeg het allemaal verder niet meer mee dat hij verplaatst werd, maar dat was misschien maar beter ook. Hij wilde niet opeens weer heel erg onrustig gaan worden omdat iets hem pijn deed of voor spanning zorgde, maar hij was nu rustig weggezakt en dan gebeurde dat hopelijk wat minder snel. Elissa kroop naast hem in bed, waar hij ook niets van mee kreeg, maar hij voelde zich wel rustig en veilig. Daardoor lag hij ook heel erg rustig, wat voor zijn lichaam heel goed was. Waarschijnlijk voelde hij zich dan dus wel een stuk rustiger door de aanwezigheid van Elissa. Hij schopte zo wel weer haar hele dag in de war, maar hij kreeg het nu toch niet bewust mee. Hij was best wel een tijdje diep weggezakt, pas na zo'n twee uur knipperde hij met zijn ogen. Hij voelde direct pijn tot zich doordringen, waardoor hij ook meteen spanning kreeg. Dat was niet zo gek als hij wat verward wakker werd en hij ook nog pijn had, maar het was wel lastig. Hij opende zijn ogen en hij keek meteen wat paniekerig rond om te zien waar hij was.

Koningin Elissa Beaufort

Ze bekeek de prachtige tekeningen en korte teksten van haar grootmoeder, ze had er echt oog voor om prachtige platen te maken, alles was zo kleurrijk vastgelegd. Helaas werd ze er niet veel wijzer van. Met een zucht legde ze de boeken voor haar neer, ze had er acht gevonden. Dit waren de boeken die ze graag bekeek in haar jeugd. Er waren wel wat plekjes omschreven die prachtig waren, zoals de grotten bij de kliffen. Dromerig dacht ze eraan dat ze daar met Brandon een keer naartoe wilde gaan, het leek haar prachtig om vanuit zo'n grot de zonsondergang te zien in het water. Haar blik ging weer even naar Brandon en ze glimlachte vol liefde naar hem. "Ik hou van je." Fluisterde ze en ze streek zacht langs zijn wang. Daarna bekeek ze weer de boeken die ze voor haar had liggen. Allemaal waren ze precies dezelfde dikte, zo leek het. Ze pakte ze nu een voor een op om te kijken of het wel echt zo was. Ze kneep haar ogen samen en bestudeerde ieder boek. Er moest toch ergens wel iets van een aanwijzing te vinden zijn?
Ze stopte meteen toen ze beweging naast haar opmerkte, ze keek naar Brandon en zag hoe hij meteen paniekerig rondkeek. "He lieverd, rustig maar, je ligt lekker in bed, alles is in orde, je bent veilig." Zei ze liefdevol tegen hem en ze legde zachtjes haar hand op zijn schouder.

Prins Brandon Lamoyne

Hij werd vrij verward wakker, omdat hij pijn had en omdat het wazig was in zijn hoofd. Hij keek meteen om zich heen om in te schatten waar hij was. Nog voor hij in kon schatten waar hij op dit moment was, hoorde hij de bekende en vertrouwde stem van Elissa. Dat kalmeerde hem meteen al een beetje, al had hij gigantisch veel pijn. Dat verdween niet echt doordat hij zich veiliger voelde. Zo werkte het helaas niet. Ze zei dat hij rustig moest blijven, hij lag gewoon in bed, alles was in orde en hij was veilig. Hij voelde haar hand op zijn schouder en hij staarde in haar ogen. Dat kalmeerde hem al meteen. Hij merkte wel dat hij het ijskoud had, waarschijnlijk omdat zijn lichaam flink verzwakt was. Op zich voelde hij zich verder niet heel erg zwakjes, een beetje maar. Hij verging vooral van de pijn. Hij pakte nu zelf haar hand vast en hij ademde diep in, maar hij leek de pijn niet echt weg te kunnen stoppen ,daarvoor was het te heftig. 'Ik verpest je hele dag.' zei hij nu schor tegen haar, omdat hij dat echt heel erg vond.

Koningin Elissa Beaufort

Ze zag hem helemaal kalmeren door haar stem, dat voelde heel erg fijn. Ze hielp hem heel graag en wilde zo goed mogelijk voor hem zorgen. Wanneer ze haar hand op zijn schouder legde, voelde ze meteen dat hij koud was. Ze keek terug in zijn ogen met een bezorgde blik. "Je hebt het koud..." constateerde ze zachtjes, ergens vond ze het stom dat ze dat niet eerder opgemerkt had. Ze legde de deken die aan het voeteneind lag ook over hem heen en daarna keek ze weer naar Brandon die haar hand pakte. Meteen keek ze weer bezorgd in zijn ogen. Hij zei dat hij haar hele dag verpestte en daardoor schudde ze meteen haar hoofd en streelde langs zijn wang. "Dit is niet jouw schuld. Je kon er niets aan doen. Je verpest helemaal niets." Fluisterde ze. "Ik vind het zo naar om te zien dat je zoveel pijn hebt." Ze voelde de tranen in haar ogen prikken daardoor, zijn hele gezicht straalde pijn uit. Ze keek naar het nachtkastje waar het drankje stond van de dokter, dat kon ze hem geven als hij dat wilde. Daarna ging haar blik weer naar Brandon en ze streelde bezorgd door zijn haren heen.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa staarde in zijn ogen, haar blik was bezorgd. Ze concludeerde nu zachtjes dat hij het koud had, waardoor hij langzaam knikte. Hij had het heel erg koud, waarschijnlijk omdat zijn lichaam het wat moeilijk had om zichzelf warm te houden omdat hij zo veel bloed was verloren. Dat zorgde ervoor dat zijn lichaam wat koud was. Ze pakte de deken en trok die over zijn lichaam heen, wat al meteen een beetje hielp. Toen hij zachtjes haar hand vastpakte keek ze in zijn ogen, haar blik nog steeds bezorgd. Hij baalde er van dat hij haar zo zag, hij wilde niet dat ze zo bezorgd om hem was, hij wilde haar juist gelukkig maken. Toen hij zachtjes zei dat hij haar hele dag verpeste op deze manier schudde ze meteen haar hoofd. Ze streelde langs zijn wang en ze zei dat hij niets verpest had, het was niet zijn schuld, hij kon er niets aan doen. 'Maar ik doe het wel.' fluisterde hij schor. Ze zei dat ze het zo naar vond om te zien dat hij zoveel pijn had. 'Het gaat wel.' zei hij zachtjes, terwijl hij echt verging van de pijn. Hij wilde gewoon niet dat ze zich nog meer zorgen maakte, hij wilde haar gelukkig zien en het maakte hem verdrietig dat hij dat verpeste.

Koningin Elissa Beaufort

Hij had langzaam geknikt toen ze vroeg of hij het koud had. Het leek al een beetje beter te gaan toen ze de deken helemaal over hem heen legde. Dat was fijn. Ze wilde zo goed mogelijk voor hem zorgen, dat voelde voor haar ook goed.
Ze bleef zacht zijn hand vasthouden en langs zijn wang strelen wanneer hij aangaf dat hij haar dag wel verpestte. "Er is niets verpest." Gaf ze zacht aan. "Ik moet nu alleen mijn planning aanpassen, dat is niet erg." Vertelde ze hem met een lichte glimlach. "We doen het samen, Brandon, we helpen elkaar." Ze vond echt niet dat hij hiermee moest zitten, dat was nergens voor nodig.
Wanneer ze met tranen in haar ogen aangaf dat ze het zo naar vond om hem te zien met zoveel pijn, zei hij zacht dat het wel ging. "Niet zeggen." Fluisterde ze tegen hem. "Ik zie dat je pijn hebt." Gaf ze aan. Ze zag het aan alles, aan zijn hele houding en zijn gezicht. "Je hoeft mij niet te beschermen, als jij pijn hebt, dan zie ik dat aan alles, maar als het langzaam weer wat beter gaat met je, dan gaat het met mij vanzelf ook beter. Dat komt omdat ik zoveel van je hou, Brandon." Legde ze zachtjes aan hem uit. "Wat kan ik nu voor je doen om je een beetje te helpen?" Vroeg ze zacht.

Prins Brandon Lamoyne

Ze streelde zachtjes langs zijn wang en ze zei dat er helemaal niets verpest was. Ze moest nu alleen haar planning aanpassen, dat was niet erg. Ze zei dat ze het samen deden, ze hielpen elkaar. 'Jij helpt mij vooral.' zei hij zachtjes, omdat hij vond dat hij er nogal weinig voor terug deed. Hij zorgde alleen maar voor problemen en hij kon maar heel weinig doen om haar te helpen. Toen ze met tranen in haar ogen tegen hem zei dat ze het naar vond om hem met pijn te zien, zei hij dat het wel ging. Ze fluisterde dat hij het niet moest zeggen. Ze zag aan hem dat hij pijn had. Hij wilde het meteen gaan ontkennen, maar Elissa zei dat hij haar niet hoefde te beschermen. Als hij pijn had, zag ze dat aan alles. Maar als het langzaam weer wat beter met hem ging, dan zou het met haar ook vanzelf weer beter gaan. Dat kwam omdat ze zoveel van hem hield. Hij knikte langzaam en hij ademde trillend in. Dan had het ook geen zin om het te ontkennen, want hij verging van de pijn en het was al moeilijk genoeg om dat niet te veel te laten merken. Het had geen zin om meer zijn best te doen als ze het toch al doorhad. Ze vroeg wat ze nu voor hem kon doen om hem een beetje te helpen. 'Ik weet het niet.' gaf hij eerlijk aan. 'Misschien moet je maar gewoon doen wat je allemaal nog op de planning had staan, zodat ik mij iets minder schuldig voel.' zei hij zachtjes tegen haar.