Skyrim RPG

Koning Thobias Hiddon

Ze ging mee in de zoen, terwijl hij eigenlijk verwacht had dat ze hem alsnog weg zou sturen. Hij merkte dat het ontzettend veel met hem deed, hij kreeg de neiging om haar aan te raken en zijn hand gleed iets naar beneden, maar daarna hield hij toch op. Hij wilde niet te ver gaan bij haar, hij wilde niet dat ze het echt vreselijk vond. Hij keek naar haar, hij probeerde in te schatten wat ze vond, maar dat bleef moeilijk voor hem. 'Was het heel vreselijk?' vroeg hij zachtjes aan haar, zijn stem wat schor.

Dany

Ze voelde zijn hand naar beneden glijden, hij ging gelukkig niet te ver, hij stopte op tijd en keek haar aan. Hij vroeg of het heel vreselijk was. Ze schudde daardoor haar hoofd.
"Helemaal niet." Zei ze met een glimlachje tegen hem terug. "Maar ik vond het wel heftig en dit was echt genoeg voor mij." Fluisterde ze hem toe. Heel veel meer zou ze niet aankunnen.

Koning Thobias Hiddon

Ze schudde haar hoofd, ze vond het helemaal niet vreselijk, maar ze vond het wel heftig en het was genoeg voor haar. Hij knikte langzaam. 'Dat is goed, meer kan ik ook niet aan, dan kan ik mij echt niet meer inhouden.' zei hij eerlijk tegen haar. Dit ging nog, nu kon hij nog stoppen. Hij merkte dat zijn gevoelens wel veel sterker werden en daar voelde hij zich heel schuldig over. Hij had Destiney nog niets verteld, maar die zou het niet lichtjes opvatten.

Dany

Hij vond het goed, hij kon ook niet meer aan, dan kon hij zich niet meer inhouden. Ze knikte daardoor eventjes en ze leunde tegen hem aan. Ze voelde zich wel iets rustiger nu. "Dit is niet goed, Thobias... je moet het er met Destiney over hebben... Jason wilt het ook doen, hij wilt ook met haar praten als je dat fijn zou vinden." Sprak ze zacht.

Koning Thobias Hiddon

Ze leunde tegen hem aan en ze zei dat het niet goed was, hij moest het er met Destiney over hebben. Jason wilde het ook doen, hij wilde met haar praten, als hij dat fijn zou vinden. HIj zuchtte zachtjes. 'Ik vind het heel lastig... ik wil wel dat ze het weet, ik vind het vreselijk om mijn gevoel achter te moeten houden. Denk je dat het beter gaat als ze het met Jason bespreekt of met mij?' vroeg hij zachtejs.

Dany

Hij zuchtte en zei dat hij het lastig vond. Hij wilde wel dat ze het wist, hij vond het vreselijk om zijn gevoel achter te houden en hij vroeg haar wat haar beter leek.
"Ik weet het niet zo goed. Ik denk dat ze het van jou moet horen en dan kan Jason daarna met haar praten." Fluisterde ze tegen hem. Ze wist het niet zo goed en ze haatte het ook om zo'n beslissing te moeten nemen.

Koning Thobias Hiddon

Ze dacht dat ze het van hem moest horen, dan kon Jason daarna met haar praten. 'Oke, dan vertel ik het haar.' fluisterde hij. Hij was doodsbang, want hij wilde Destiney echt niet kwijt, dan zou hij alleen zijn en zou het nog moeilijker worden, bovendien hield hij echt veel te veel van Destiney en wilde hij haar ook echt niet kwijt. 'Ik zou het fijn vinden als Jason het daarna wil bespreken met haar.' zei hij zachtjes. Hij kwam overeind en hij gaf haar nog een simpel kusje. 'Ik hou van je, bedankt voor alles, Dany.' fluisterde hij. Daarna vertrok hij naar zijn slaapkamer, hij wreef langs zijn hoofd, dit was echt heel erg moeilijk voor hem. Hij wilde haar echt niet teleurstellen. Hij klopte aan en daarna stapte hij aarzelend naar binnen, hij was heel bang.

Dany

Hij zou het haar vertellen en hij vroeg of Jason het daarna met haar wilde bespreken. Ze knikte eventjes door die woorden. "Dat is goed. Hij bedankte haar en liep weg. Ze haalde diep adem en had het gevoel alsof ze er steeds verder in verstrikte raakte... Ze ging weer naar Jason toe met een zachte zucht en ze liep langzaam de slaapkamer binnen.


Koningin Destiney Hiddon

Ze lag al in bed, ze was een boek aan het lezen en haar ogen vielen bijna dicht. Ze keek op toen ze Thobias zag binnenkomen en ze glimlachte liefdevol naar hem.
"Hé... lekker klaar met werken?" Vroeg ze aan hem en ze legde haar boek weg.

Jason Hiddon

Hij zat weer hetzelfde boek te lezen en hij keek op toen Dany binnen kwam, ze leek zich niet echt goed te voelen en hij wist dat ze bij Thobias vandaan kwam. HIj kwam overeind en hij sloeg zijn armen om haar lichaam heen. Hij hield haar zo dicht tegen zich aan. 'Ging het niet goed?' vroeg hij zachtjes en wat bezorgd aan haar, maar wel heel erg lief. Hij wilde dat ze alles bij hem kwijt kon.

Koning Thobias Hiddon

Ze vroeg of hij klaar was met werken en daardoor ademde hij langzaam in. 'Ik was met Dany en ik moet je iets vertellen.' zei hij zachtjes. Hij kwam naast haar zitten en hij pakte haar hand vast. 'Ik wil niet dat je dit meteen verkeerd opvat, want er veranderd niets tussen ons. Ik hou nog net zo veel van je, ik ben hartstikke gek op je, ik ben nog net zo verliefd op je en ik wil niet dat je denkt dat ik niets meer voor jou voel...' zei hij zacht.

Dany

Ze voelde zijn armen om haar heen en ze kroop dicht tegen hem aan. Dit voelde goed, hij nam haar spanning en haar verwarring weg... "Ik heb het gevoel dat we hier weg moeten... Ik denk anders dat ik steeds verder in een web terecht kom waar ik nooit meer uitkom en ik hou van Thobias, maar ik kan het niet aan..." Fluisterde ze hem toe, heel erg eerlijk.



Koningin Destiney Hiddon

Hij zei dat hij met Dany was en dat hij haar wat moest vertellen. Ze keek hem wat wantrouwend aan daardoor en door de woorden die volgden, wist ze het eigenlijk al.
"En toch bedrieg je me weer... je bedriegt me met de enige vrouw die ik in jouw buurt vertrouwde." Zei ze hem en ze keek naar hem en schudde haar hoofd even. Ze trok haar handen los en ademde diep in.
"Hoe kan ik je ooit vertrouwen Thobias? Hoe wil je dit ooit weer gaan oplossen?" Ze zuchtte even en op dit moment gaf ze het gewoon op. Blijkbaar waren zijn woorden ook niet veel waard.

Jason Hiddon

Ze zei dat ze het gevoel had dat ze hier weg moesten. Ze dacht dat ze anders steeds verder weg zakte in het web waar ze nooit meer uitkwam en ze hield van Thobias, maar ze kon het niet aan. Hij streek langzaam langs haar wang. 'De sneeuw is bijna weg... we zouden kunnen gaan bouwen aan het huis, dan zijn we even weg hier.' fluisterde hij. 'Maar ik denk dat je je wel moet realiseren wat dat met Thobias gaat doen, als je op dit moment weg gaat.' fluisterde hij eerlijk, ze moest het wel weten. Misschien wilde Thobias haar wel nooit meer zien. Hij wist hoe zijn broer reageerde op dit soort dingen.

Koning Thobias Hiddon

Hij kreeg direct tranen in zijn ogen en hij ademde diep in, dit was zijn eigen schuld, dat wist hij heel erg goed. 'Ik bedrieg je niet, Destiney... er is eigenlijk niets gebeurd ik... ik ben in de war.' fluisterde hij. 'Ik weet het niet... ik weet het echt niet, ik weet niet hoe ik dit moet oplossen.' zei hij daarna, wat wanhopig. Hij merkte dat hij er gefrustreerd door raakte. HIj had het haar beter gewoon niet kunnen vertellen. Hij kwam overeind en hij ging bij het raam staan, hij staarde naar buiten.

Dany

Hij streek langs haar wang en begon te vertellen. Ze knikte een beetje. "Ik weet het we kunnen niet weg... we moeten blijven. Ik moet blijven en ik heb jou keihard nodig.... Maar het huis zou wel heel fijn zijn.." Fluisterde ze hem toe en ze sloeg haar armen om hem heen. "Misschien komt het ook wel doordat ik zwanger ben, dat ik er anders over denk dan normaal." Glimlachte ze naar hem. Dat hoopte ze echt op.


KOningin Destiney Hiddon

Hij bedroog haar niet, er was niets gebeurd en hij was in de war. "Dat zeg je altijd wanneer het ingewikkeld word." Mompelde ze hem toe. Hij wist niet hoe hij het moest oplossen. "Wat heb je dan gedaan met haar dat je zo erg bij mij moet slijmen?" Vroeg ze aan hem. Ze was heel erg bot tegen hem, maar ze was er echt heel erg klaar mee en blijkbaar leerde hij het nooit. Echt nooit.
"Je hebt gevoelens voor haar, al een tijdje." Mompelde ze. Dat had ze ergens wel gemerkt.

Jason Hiddon

'Als je weg wilt, kunnen we weg. Dat kan altijd. Je bent niet verplicht om hier te blijven Dany en ik ga met je mee, waar je ook naar toe wilt.' zei hij zacht tegen haar. Hij streek langs haar wang en hij gaf haar een kusje, daarna keek hij haar weer aan. 'Ja, dat zou heel goed kunnen, daardoor veranderd je gevoel altijd een beetje.' zei hij tegen haar.

Koning Thobias hiddon

'Omdat het voor mij ook ingewikkeld is, Destiney. Denk je dat ik hier voor kies?' vroeg hij nu net zo fel aan haar. 'Ik heb niets met haar gedaan, maar ja, ik heb gevoelens voor haar, al een tijdje. Ik wist niet zeker wat het was, ik wilde het niet bespreken omdat ik wist dat je zo zou reageren en ik wil je helemaal geen pijn doen. Ik was niet aan het slijmen, elk woord meende ik.' zei hij daarna. 'Wat moet ik er aan doen? Wat is volgens jou de oplossing?'

Dany

"Hmm... ik hou van je, je bent zo lief, alles komt helemaal tot rust door jou." Fluisterde ze hem nu liefdevol toe. Ze kreeg een klein kusje, maar ze zoende hem daarna zacht en liefdevol en sloeg haar armen om hem heen. Hij zei dat het kon kunnen dat het kwam doordat ze zwanger was en ze knikte eventjes. Ze vond het wel fijn dat hij het met haar eens was.


Koningin destiney Hiddon

"Ja, ik denk inderdaad dat je wel een keuze hebt." Siste ze terug tegen hem. "Ik krijg ook geen gevoelens voor Jason of wie dan ook." Zei ze tegen hem terug. Hij had niets met haar gedaan.
"Dat wil je wel." Gaf ze aan en ze keek hem doordringend aan. Hij wilde het niet bespreken omdat hij wist dat ze zo zou reageren.
"Vind je het heel gek? Natuurlijk doet het me pijn. Dacht je nu echt dat het beter ging wanneer je tegen me zou liegen?" Ze viel van de ene verbazing in de andere.
Hij vroeg wat hij moest doen en wat de oplossing was. "Ik denk dat er geen oplossing is. Je zult het toch weer doen, elke keer beloof je me beter, maar elke keer weer gebeurd er weer zoiets." Dit vond ze heel ellendig en het deed haar heel veel pijn.

Jason Hiddon

'Gelukkig, want dat doe jij ook met mij.' zei hij zacht tegen haar. Hij streelde langs haar gezicht en hij zoende haar langzaam, maar daarna trok hij haar naast zich op de bank. 'Zal ik je anders een massage geven? Dan kan je helemaal tot rust komen en dat is voor je lichaam ook goed, dan hoef je even nergens aan te denken..' stelde hij haar voor, hij wilde haar graag helpen en hij vond het zelf ook heel leuk om te doen.

Koning Thobias Hiddon

'Natuurlijk heb ik geen keuze... ik vind dit afschuwelijk, Dany vindt het afschuwelijk en ik verpest mijn ontzettend dierbare vriendschap en mijn huwelijk en jij durft te zeggen dat ik hier voor kies? Voor deze klote situatie?' vroeg hij met trillende stem aan haar, het maakte hem duidelijk echt enorm kwaad. 'Nee, ik vind het niet gek, maar het is geen bewuste keuze. Ik kan er ook niets aan doen.' zei hij tegen haar. Ze dacht dat er geen oplossing was. Hij zou het toch weer doen, elke keer beloofde hij haar beter, maar gebeurde er weer zoiets. Hij ademde trillend in en hij merkte dat hij zelfs de neiging kreeg om haar een klap te geven. 'Hou maar op... als je niet meer wilt, zeg het dan.' zei hij, met tranen van wanhoop in zijn ogen. 'Laat ook maar. Laat allemaal maar zitten.' zei hij daarna en hij gooide de deur met een klap dicht, daarna liep hij weg, naar buiten.

Dany

Hij zei dat zij dat ook met hem deed en dat liet haar glimlachen. Ze werd langzaam door hem gezoend en hij trok haar naast zich op de bank. Ze knuffelde hem nu en keek hem glimlachend aan. Hij vroeg of hij haar een massage moest geven. "Wil je dat doen? Dat lijkt me heerlijk... Al gaat Thobias nu wel vertellen aan Destiney hoe het zit... misschien moet je met haar gaan praten om ze te helpen..." Fluisterde ze zacht tegen hem.


Koningin Destiney Hiddon

Zijn stem trilde en hij was ontzettend kwaad. Ze vond het onterecht van hem dat hij boos werd. Zij mocht juist boos worden want hij was onterecht. Hij maakte haar gewoon kapot.
Na een tijdje ging hij wanhopig weg en ze sloot haar ogen eventjes. Ze begon zachtjes snikken en kropte zich op tot een balletje. Ze voelde zich afschuwelijk.


Sterre Hiddon

Weer werd ze wakker die nacht, dit keer door haar vader... Ze kwam weer uit bed en liep zijn richting op.
"Pap!" Riep ze hem toe en ze rende achter hem aan. "Papa!" Riep ze uit en ze pakte zachtjes zijn hand. "papa, wat is er, wat is er aan de hand?" Vroeg ze aan hem met tranen in haar ogen. Ze trilde helemaal door hem.

Jason Hiddon

Door wat ze zei ademde hij langzaam in. 'Ik ga alleen met haar praten als jij het wilt. Anders ga ik niet. Ik wil doen wat jij wilt en ik wil bij jou blijven als jij dat wilt, maar anders ga ik.' zei hij zacht tegen haar. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hij keek in haar ogen om te zien wat ze echt wilde, want hij wilde dat ze een goed gevoel had, altijd.

Koning Thobias Hiddon

Toen hij opeens de stem van zijn dochter hoorde keek hij op, ze pakte zijn hand en hij keek naar haar. 'laat mij even, alsjeblieft Sterre. Het spijt mij dat je dit allemaal voelt, maar ik wil er nu niet over praten en ik wil niet dat je mij helpt. Dit is mijn eigen schuld en het is logisch dat het pijn doet, morgen bespreek ik het met je, maar laat mij nu alsjeblieft met rust.' smeekte hij haar bijna. Hij wilde niet boos op haar worden, maar hij moest gewoon weg hier.

Dany

Hij wilde het alleen doen als zij het wilde, anders ging hij niet. Hij wilde doen als zij het wilde en anders bleef hij bij haar. Ze voelde zijn armen stevig om haar heen.
"Ga maar... ze verdient iemand die op dit moment bij haar is." Fluisterde ze en ze streelde langs zijn wang met haar vingers. Ze glimlachte naar hem. Ze hield heel erg veel van hem.


Sterre Hiddon

Ze moest haar vader alleen laten, het speet hem dat ze dit allemaal voelde, maar hij wilde er niet over praten en hij wilde ook niet dat ze hem hielp. Dit was zijn schuld en het was logisch dat het pijn deed. Morgen zou hij het met haar bespreken, maar nu moest ze hem met rust laten. Ze raakte in paniek daardoor.
"Papa... het doet echt pijn... echt heel veel pijn..." Snikte ze nu trillend. Ze wist gewoon niet wat ze moest doen, ze wilde dat het over was, ze wilde echt dat dit over ging, want dit was voor haar ondraaglijk .

Koning Thobias Hiddon

'Sterre, alsjeblieft laat mij met rust. Het doet mij ook pijn. Maar sommige dingen doen nou eenmaal pijn en moeten ook pijn doen. daar kan jij niets aan veranderen en ik ook niet.' zei hij tegen haar en zijn stem trilde. Hij slikte moeizaam, hij kon niet weggaan als zijn meisje pijn had. Uiteindelijk pakte hij haar op en hield hij haar dicht tegen zich aan en snikte hij zachtjes, de tranen liepen over zijn wat bleke gezicht heen. Dit deed hem echt pijn, hij vond het vreselijk dat hij zo was, maar vooral dat hij zijn vrouw daarmee zo veel pijn deed.

Jason Hiddon

Hij moest gaan, Destiney verdiende iemand om mee te praten. 'Oké. dan ga ik. Als er iets is mag je meteen naar mij toe komen en ik zie je straks weer.' zei hij zacht en vol liefde. Daarna vertrok hij naar Destiney, die hij huilend en overstuur aantrof. Meteen pakte hij haar vast en keek hij naar haar. 'Rustig maar, ik ben bij je nu. Je bent niet alleen.' zei hij kalmerend en hij gaf haar ook een beetje een wat kalmer gevoel.

Sterre Hiddon

Ze moest hem echt met rust laten, het deed hem ook pijn, maar dat moest en daar kon zij niets aan veranderen. "Kun je het stoppen bij mij..." Vroeg ze hem smekend. Hij pakte haar uiteindelijk vast en ze hield hem stevig beet terwijl ze ook zachtjes snikte. Hoewel het pijn deed, was het beter om samen te zijn. Ze hield hem stevig vast en het was een stuk fijner zo.


Koningin Destiney Hiddon

Jason kwam bij haar en hij pakte haar vast. Ze kroop tegen hem aan en het snikken werd langzaam iets minder.
"Weet jij het ook?" Vroeg ze hem zachtjes en ze keek naar hem in zijn ogen. De tranen liepen over haar wangen en ze voelde zich heel erg verdrietig.

Koning Thobias Hiddon

'Ik weet het niet. Adem maar rustig, dan wordt het vast minder.' zei hij heel zacht. Hij probeerde zichzelf wat te kalmeren, maar hij merkte dat hij echt heel erg overstuur was en daarom was het lastig. Hij bleef haar wel heel erg stevig in zijn armen houden, hij vond het fijn om haar heel dicht bij zich te hebben nu, ondanks dat hij eerst nog alleen had willen zijn. Nu voelde dit toch wel heel erg fijn even. ' Kom, ik breng je naar je kamer. Ik blijf bij je, oké?' Vroeg hij zachtjes. Hij bleef haar in zijn armen houden en hij nam haar zo mee naar haar kamer.

Jason Hiddon

Ze kroop tegen hem aan en hij sloeg zijn armen om haar heen. 'Ja, ik weet het. Dany vertelde het.' zei hij zacht en heel rustig. 'Ik snap heel erg goed dat je hier verdrietig om bent, echt heel erg goed. Maar zullen we proberen er even wat over te praten samen? Ik weet zeker dat het je zal opluchten als je er met mij een beetje over kunt praten. Wat is nou precies hetgene dat je nu zo veel pijn doet?' wilde hij van haar weten.

Sterre Hiddon

Hij hielp haar en dat voelde wel goed. Ze bleef rustig ademen en hij zei haar dat hij haar naar haar kamer bracht en bij haar bleef. "Heel graag... Ik wil niet alleen zijn, papa en jij mag niet alleen zijn nu." Fluisterde ze hem serieus toe. Ze meende het ook echt. Ze hield haar armen om hem heen en bleef dichtbij hem.



Koningin Destiney Hiddon

Dany had het hem vertelt, hij leek er heel erg rustig onder. Heel erg rustig. "Je vind het geen probleem?" roeg ze nu aan hem. Hij leek het wel te begrijpen dat ze zo overstuur was. Hij wilde er wel over praten en ze zuchtte even. Het was inderdaad wel beter om dat te doen.
"Dat ik hem niet meer kan vertrouwen... dat hij gevoelens heeft voor Dany... dat alles weer overnieuw begint...." Fluisterde ze tegen hem.

Koning Thobias Hiddon

Hij glimlachte waterig door haar woorden en hij legde haar in bed. ' Je hebt gelijk.' Fluisterde hij alleen maar. Hij kroop bij haar in bed en hij sloeg zijn armen om haar lichaam heen. Hij streek met zijn vingers door haar haren heen en hij kalmeerde een beetje, al had hij nog steeds de tranen in zijn ogen staan door alles. Hij wilde echt helemaal niemand pijn doen, zeker de mensen waar hij van hield niet, maar het gebeurde elke keer wel.

Jason Hiddon

'Nee, ik vind het geen probleem. Helemaal niet. Thobias mag iets voor haar voelen, Dany mag zelfs iets voor hem voelen. Ik heb vertrouwen in het gevoel dat ze voor mij heeft. Daarom weet ik dat ze altijd bij mij terug zal komen en dat ze alles met mij zal bespreken. Ik geef haar ook heel graag die ruimte en het zorgt voor rust in mijn hoofd. Door het vertrouwen hoef ik nergens bang voor te zijn.' zei hij tegen haar. 'Waarom heb je dat vertrouwen niet in hem? Ik krijg niet de indruk dat hij je zou willen verlaten, Destiney. Helemaal niet.' zei hij.

Sterre Hiddon

Hij kwam bij haar liggen en ze kroop dicht tegen haar vader aan. "Niet weggaan..." Fluisterde ze zacht tegen hem. Ze begon zachtjes te neuriën en dat zorgde ervoor dat ze rustiger werd zelf, waarschijnlijk haar vader ook, maar ze hielp hem niet. Ze hield de pijn, maar ze wilde wel graag rustig zijn.



Koningin Destiney Hiddon

Ze was stomverbaasd door wat hij haar vertelde. "Waarom... ik begrijp het niet. Het is toch afschuwelijk? Hij is verliefd op haar..." Flusiterde ze. Ze begreep hem echt niet en ze had tranen in haar ogen.
Hij vroeg waarom ze Thobias niet zo vertrouwde. "Hij doet me pijn... ik ben jaloers, Jason... altijd al geweest. Ik kan er niet tegen en het maakt me verschrikkelijk onzeker. Als ik onzeker ben dan doe ik niet meer de dingen die hij leuk vindt... dan krijgen we ruzie en zijn we niet meer gelukkig... " Legde ze uit.

Thobias Hiddon


'Ik ga nergens heen.... Ik lig veel te lekker hier, met jou.' zei hij zacht en lief tegen haar. Hij was echt gek op Sterre, maar ook op Thomas en David. Door wat ze deed werd hij een heel stuk rustiger en hij bleef heel dicht bij haar, hij wist dat ze dat nu ook fijn vond. 'Als het gaat mag je lekker gaan slapen, kleine schat. Ik blijf bij je, de hele nacht.' Fluisterde hij na een tijdje heel erg lief tegen haar, zodat ze dat wel wist.

Jason Hiddon

Ze begon te vertellen over haar gevoel en hij knikte langzaam, hij kon het ook wel begrijpen. 'Het is niet gek dat je zo denkt, maar kijk er eens anders naar. Hij heeft je nog nooit verlaten. Hij komt altijd terug bij jou. Dat zal nu niet anders zijn, want Dany zal terug komen bij mij. Jaloezie levert alleen maar pijn op, dat zeg je zelf. Waarom onzeker zijn hier over? is het niet juist een geweldig gevoel dat hij gevoelens heeft voor iemand anders, maar jou nog steeds boven alles en iedereen verliest? Hoe bijzonder moet hij jou dan wel niet vinden?' Vroeg hij haar.