Skyrim RPG

Koningin Destiney Hiddon

Door wat hij zei kwam ze dichterbij en ze pakte hem stevig vast. Ze drukte haar lippen op zijn wang en bleef hem vasthouden. "Lieverd... we gaan haar helpen, we kunnen heel veel dingen doen om haar te helpen, waar beginnen we?" Vroeg ze aan hem en ze keek hem weer aan. "Ik wil niet dat het minder goed gaat tussen ons, maar er zijn vast wel mensen die haar kunnen helpen, toch?" Vroeg ze hem zacht en ze streek langs zijn wang.


Dany

Hij hoopte dat ze iets kon vinden in die boeken en daardoor knikte ze. Hij zei dat het erop leek dat ze weer een stukje terug had en daardoor glimlachte ze een beetje. "Het voelt heel onstabiel..." Fluisterde toen hij dacht dat het niet definitief was. Ze voelde zijn vingers langs haar wang glijden en daardoor sloot ze even haar ogen.
"Ja... het is wel fijn om met hem te praten, maar ik maak hem ook verdrietig en wanhopig... dat wil ik niet... ik wil dat iedereen gelukkig is, inclusief wij..." Fluisterde ze.

Koning Thobias Hiddon

Ze pakte hem vast en hij voelde haar lippen op zijn wang. Door wat ze zei haalde hij zijn schouders op. 'Ik weet het niet, ik zou niet weten wie haar moet helpen en ze wilt zelf eerst wat dingen zelf opzoeken.' zei hij zacht. Hij ademde langzaam in en daarna liep hij naar het raam, hij staarde naar buiten. 'Ik weet het nu niet zo zeker, dit gebeurt vast niet zomaar en straks verdwijnt ze door mijn geluk. Dat zou ik mezelf echt nooit vergeven.' zei hij zacht.

Jason HIddon

Het voelde onstabiel en hij knikte even, hij hoopte dat ze er iets aan konden doen, dat ze iets kon vinden, dat hoopte hij echt heel erg. 'Dat snap ik, maar het is wel belangrijk om met hem te praten, misschien kan hij iets voor je betekenen en ik weet dat je soms beter met hem kunt praten dan met mij. Dat neem ik jullie niet kwalijk, het is logisch, maar dat moet je dan ook wel doen.' zei hij tegen haar.

Koningin Destiney Hiddon

HIj wist niet wie haar moest helpen en ze wilde eerst zelf wat dingen uitzoeken. "Ik zal wel voorstellen aan haar of ik haar daarbij kan helpen." Knikte ze nu naar hem. Hij liep van haar weg en hij gaf aan er allemaal niet zeker van te zijn, dit gebeurde niet zomaar en straks zou ze verdwijnen door zijn geluk, dat kon hij zichzelf nooit vergeven... Ze begreep hem wel. Langzaam nam ze plaats op de bank en ze keek naar hem.
"Ze is ervoor gemaakt om mensen te helpen en ze vertelde me dat jullie het definitief hebben gemaakt dat ze hier zou blijven om jou te helpen, maar nu lijkt haar taak erop te zitten." Sprak ze zachtjes. Ze vond niet dat Thobias het zichzelf moest verwijten, het was Dany's taak om hem gelukkig te maken... Toch begreep ze hem ook wel weer...


Dany

Hij snapte het wel, maar hij vond het wel belangrijk dat ze met Thobias bleef praten, want soms was dat beter voor haar dan dat ze met hem praatte. Ze knikte eventjes. "Je bent lief..." Fluisterde ze tegen hem.
"Nu wil ik gewoon heel graag bij jou zijn." Ze legde haar hoofd tegen hem aan en sloeg haar armen om hem heen. "Je ruikt heerlijk..." Mompelde ze, hij was net in bad geweest en ze genoot van zijn geur.

Koning Thobias Hiddon

Ze zou voorstellen of ze kon helpen en hij knikte even ,wat in gedachten verzonken. Door wat ze daarna zei ademde hij diep in. 'We hadden dus die afspraak niet mogen maken? Dan had ze wel kunnen blijven, maar was ze ongelukkig geweest. Ze had weg moeten gaan om iemand anders te helpen. Het had mij ongelukkig gemaakt.' zei hij zacht. 'Is dit mijn schuld? Had ik haar niet moeten dwingen om te blijven?' vroeg hij nu.

Jason Hiddon

'Jij bent nog veel liever.' zei hij zacht. Ze wilde graag bij hem zijn en ze sloeg haar armen om hem heen, ze zei dat hij heerlijk rook, dat liet hem glimlachen. 'Gelukkig, ik wil je natuurlijk wel een klein beetje tevreden houden.' plaagde hij haar lichtjes. Hij was blij met haar gezelschap, al was hij nog steeds wel wat in de war en was hij ook wat stilletjes.

Koningin Destiney Hiddon

"Oh, nee lieverd... dat bedoelde ik helemaal niet. Het was goed van jullie dat jullie zo'n afspraak konden maken samen want zo werden jullie allebei gelukkig en dat is heel erg goed. Ik wilde alleen zeggen dat je het jezelf juist niet kwalijk moet nemen, jullie hebben dan wel die afspraak gemaakt, maar het is niet jouw schuld, het was jullie kans om gelukkig te zijn en dat is gelukt. Nu moeten we alleen iets nieuws bedenken waardoor ze nog langer hier kan blijven, als we kunnen begrijpen hoe ze werkt, dan weten we ook hoe we dit kunnen stoppen en ik hoop echt niet dat het alleen maar kan als jij ongelukkig bent." Vertelde ze hem zachtjes.


Dany

Hij vond haar veel liever. Hij plaagde haar toen ze zei dat hij lekker rook. Het geplaag zorgde ervoor dat ze warm werd van binnen, het was zo ontzettend fijn als hij zo was, als hij haar plaagde en glimlachte.
"Ik ben al tevreden als ik je vast kan houden." Klonk haar stem zacht. "Maar het is heel erg fijn dat je ook nog eens zo lekker ruikt speciaal voor mij. Het maakt me warm van binnen, ik ben stapelgek op jou." Sprak ze liefdevol en vol waardering tegen hem.

Koning Thobias Hiddon

'Het is dus wel mijn schuld. En straks is er er niet meer en gebeurt er weer iets en dan kan ze mij niet helpen en dan is dat ook mijn eigen schuld. Bovendien maak ik Jason dan ook nog eens diep ongelukkig en hij heeft het al zo moeilijk.' zei hij zachtjes. 'Ik had niet zo egoïstisch moeten zijn, ik heb nergens rekening mee gehouden en nu zorg ik er voor dat ze verdwijnt en ik kan haar niet missen, nooit. Echt nooit. Ze is mijn beste vriendin en ik weet niet wat ik zonder haar zou moeten doen.' zei hij zacht tegen haar.

Jason Hiddon

'Ik vind het ook heel erg fijn om jou vast te houden, ik weet dat het kan. Ik weet echt dat ik niet bang hoef te zijn voor jou.' zei hij zachtjes en lief tegen haar. 'Maar denk je dat ik je misschien ergens mee kan helpen? Kan ik iets opzoeken? Anders ga ik mij zo zwak en nutteloos voelen, ik ben er graag voor je.' zei hij zacht tegen haar.

Koningin Destiney Hiddon

“Nee, lieverd, het is niet jouw schuld, zij wilde hier bij jou blijven en jij hebt daar alles aan gedaan dat het ook mogelijk was. Dit kon je niet weten, dit kon helemaal niemand weten.” Sprak ze lief en zachtjes tegen hem. “Er is nog helemaal niets verloren, we gaan een oplossing voor haar zoeken, Dit komt echt goed. Al moet ik de hele wereld over reizen om iets te vinden voor haar, ik doe alles om haar te helpen want ik weet hoe dierbaar ze voor jou is.” Klonk haar stem liefdevol tegen hem.


Dany

Hij vond het gelukkig ook fijn om haar vast te houden, hij wist dat het kon, hij hoefde niet bang te zijn voor haar. “Nee, je hoeft nooit bang te zijn voor mij.” Glimlachte ze. Hij vroeg of hij haar kon helpen, iets opzoeken, want anders voelde hij zich zwak en nutteloos. “Liefje, ten eerste ben je helemaal niet zwak en nutteloos, maar je kunt me wel helpen, we moeten heel erg veel boeken doorspitten. Het zou fijn zijn als je me kon helpen.” Sprak ze zachtjes tegen hem.

Koning Thobias Hiddon

Hij voelde zich ondanks alles toch echt enorm schuldig, hij kon er niets aan doen. Hij had het gevoel dat zijn beslissing dit echt verpest had, dat ze anders ergens anders gelukkig had kunnen zijn en dat voelde echt enorm rot. Hij wilde zo graag dat het goed ging, misschien wel te goed. ‘Ik ben heel erg bang om haar te verliezen en ik weet dat het dan niet meer goed met mij zou gaan, dat ik haar alsnog nodig heb. Wat moet ik daar aan doen?’ Vroeg hij zacht. Hij kon er niets aan doen , hij wilde helpen, maar dat kon niet.

Koningin Destiney Hiddon

Ze sloot Thobias zachtjes in haar armen en keek naar hem met een liefdevolle blik in haar ogen. “Ik vind het heel erg moeilijk, maar ik denk dat jouw bezorgdheid en angst haar momenteel wel in leven houdt. Dat zorgt ervoor dat ze bij ons blijft, want nu gaat het niet goed met jou en heb je haar nodig.” Sprak ze zachtjes tegen hem en ze streek zachtjes over zijn rug heen.
“We gaan haar helpen, maak je alsjeblieft niet al teveel zorgen, we hebben nog niets geprobeerd, ik weet zeker dat er iets is wat we kunnen doen.” Vertelde ze aan hem.

Koning Thobias Hiddon

‘Ik wil haar niet alleen in leven houden, ik wil ook echt helpen, ik wil iets kunnen betekenen voor haar.’ zei hij zacht. ‘Ik weet dat het niet het einde van de wereld is, maar ik vul mij zo hulpeloos, ik maak het alleen maar erger voor haar en hoe weet jij zo zeker dat we iets vinden? Wat zou je hier nou over moeten vinden? Ik heb nog nooit gehoord dat iemand verdween en wat daar de oplossing voor is, jij wel?’ vroeg hij wat gefrustreerd aan haar. Hij kon er niets aan doen.

Koningin Destiney Hiddon

Het was niet dat hij haar alleen in leven wilde houden, hij wilde haar ook daadwerkelijk helpen, iets betekenen voor haar. Hij voelde zich hulpeloos en het werd alleen maar erger en hoe kon zij nu zeker weten dat ze iets zouden vinden. Hij was duidelijk gefrustreerd en ze liet hem langzaam los.
“Het spijt me, ik probeer alleen maar hoop te houden… ik vind het zo naar allemaal en ik weiger te geloven dat er geen oplossing voor is. Er zijn meer mensen zoals Dany, als we die vinden en vragen aan ze kunnen stellen, dan kunnen we haar daarmee misschien wel helpen.” Klonk haar stem wat zachter tegen hem. Het voelde niet fijn dat hij zo gefrustreerd was. Ze voelde zich daardoor wat in een hoekje gedreven.

Koning Thobias Hiddon

Ze leek nu wat stil te vallen doordat hij zo gefrustreerd reageerde en daardoor ademde hij langzaam in. ‘Sorry, ik weet dat ik niet zo gemeen moet doen tegen jou, want jij kunt hier ook niets aan doen, maar ik ben gewoon enorm gefrustreerd.’ zei hij zachtjes tegen haar en een beetje voorzichtig. Hij voelde zich er nu echt heel erg rot over. ‘Ik weet het, maar ik vind het moeilijk, ik wil zo graag meer voor haar kunnen doen en ik maak haar leven altijd alleen maar slechter, altijd is ze ongelukkig door mij.’ fluisterde hij. 'Vroeger was het helemaal erg, ik was verschrikkelijk voor haar.'

Koningin Destiney Hiddon

Hij bood zijn excuses aan en zei dat hij wist dat hij niet zo gemeen moest doen tegen haar. Zij kon er niets aan doen. Hij was gewoon ontzettend gefrustreerd. “Ik zie het aan je, ik vind het alleen moeilijk om zo met je om te gaan, ik wil het namelijk niet erger maken.” Sprak ze hem zacht toe. Hij vond het moeilijk want hij wilde meer kunnen betekenen voor Dany, hij maakte haar leven slechter en ze was ongelukkig door hem, vroeger was hij verschrikkelijk voor haar.
“Wil je daar over vertellen?” Vroeg ze hem zachtjes, aangezien ze daar helemaal niets meer van wist.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat ze het wel kon zien, maar het was natuurlijk logisch dat ze niet zo goed wist wat ze er aan moest doen. Ze vroeg aan hem of hij wilde vertellen over toen en hij knikte langzaam, daarna ging hij ook meteen weer zitten. ‘Ik was heel erg lastig vroeger, sommige momenten diep ongelukkig en ik deed mezelf pijn. Zeker als het slecht ging tussen ons of toen jij ernstig ziek was. Ik hield haar wakker, maakte zelfs flinke ruzie met haar soms, het ging ver, ik maakte haar verdrietig en ongelukkig.’ zei hij zachtjes.

Koningin Destiney Hiddon

Thobias wilde wel aan haar vertellen wat er gebeurd was en hij ging langzaam zitten. Ze ging bij hem zitten en pakte zachtjes zijn hand vast. Ze luisterde naar hem en knikte af en toe begrijpend. Hij gaf aan dat hij vroeger heel lastig was geweest, hij deed zichzelf pijn, zeker wanneer het slecht ging tussen hun. Dat had ze al gedacht, ze had duidelijk de littekens op zijn armen gezien en ergens had ze wel gedacht dat het kwam doordat hij zichzelf pijn deed.
“Maar je hebt ook goede dingen voor haar gedaan… jullie zijn samen sterker geworden, jullie band is heel mooi om te zien en heel speciaal. Bovendien was ze een tijd echt heel erg gelukkig met Jason.” Sprak ze zachtjes. “Je kunt jezelf niet alles verwijten… misschien maakte je haar af en toe verdrietig en ongelukkig, maar je kon haar ook weer gelukkig maken, dat maakt jullie band zo mooi want zij kan precies hetzelfde met jou.”

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat hij ook goede dingen had gedaan voor haar, ze waren samen sterker geworden, hun band was mooi om te zien en heel speciaal, ze was een tijd echt gelukkig met Jason. 'Je hebt misschien ook wel gelijk, maar het was andersom toch anders. Ze doet veel meer positieve dingen voor mij dan ik voor haar, echt. Ik heb haar ook echt nodig.' fluisterde hij. Hij streek langzaam over de plekken op zijn armen, het was heftig geweest, heel erg.

Koningin Destiney Hiddon

Ze glimlachte toen hij aangaf dat ze misschien wel gelijk had, dat was fijn, hij luisterde wel naar haar. Hij dacht dat Dany meer positieve dingen voor hem deed dan hij voor haar. “Daarom moeten we ervoor zorgen dat we er alles aan doen om haar te helpen nu, want dat verdient ze echt.” Glimlachte ze hem toe. “Nu heeft ze jou echt nodig.” Ze zag hem over zijn armen strijken en daardoor pakte ze zachtjes zijn pols en drukte haar lippen zachtjes op de plekken.

Koning Thobias Hiddon

'Ja, we gaan er alles aan doen om haar te helpen, dat wil ik ook heel erg graag doen. Ze verdient het zo enorm.' zei hij zacht tegen haar. Ze pakte zijn arm en drukte haar lippen op zijn pols, zijn hele onderarmen zaten onder een laag littekens, het was best wel heftig. 'Vind je het lelijk?' Vroeg hij zachtjes aan haar. Hij hoopte het niet, hij hoopte dat het meeviel, maar eigenlijk was het echt enorm lelijk, hij begreep wel dat ze dat vond. ' Je vindt het altijd zo erg als ik het doe, als ik mezelf pijn doe.'

Koningin Destiney Hiddon

Hij zei nu dat ze er alles aan gingen doen om haar te helpen want dat wilde hij heel erg graag. “Ja, dat gaan we doen.” Knikte ze met een glimlach naar hem.
Hij wilde van haar weten of ze de littekens lelijk vond. “Nee, niet lelijk, het maakt je tot wie je bent.” Sprak ze zachtjes tegen hem en ze gleed met haar lippen zachtjes over zijn arm heen. Hij zei dat ze het altijd zo erg vond als hij zichzelf pijn deed.
“Dat lijkt me ook echt heel erg. Ik wil niet zien dat je jezelf pijn doet, dat doet mij pijn… ik wil dat je gelukkig bent.” Fluisterde ze zachtjes.

Thobias Hiddon

Ze vond het niet lelijk, het maakte hem tot wie hij was. Ze gleed met haar lippen over zijn arm en ze zei dat het haar heel erg leek, ze wilde niet zien dat hij zichzelf pijn deed, het deed haar pijn. 'soms kon ik echt niet anders. Het zorgde er juist voor dat ik minder pijn had, veel minder pijn, daarom deed ik het ook.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij keek naar de plekken op zijn arm en daarna ademde hij diep in. 'Zou je het erg vinden als het ooit nog eens gebeurt?' vroeg hij heel zacht.

Koningin Destiney hiddon

Hij gaf aan dat hij soms niet echt anders kon, het zorgde ervoor dat hij juist minder pijn had, daarom deed hij het ook. “Wat kan er dan toch zoveel pijn doen… Deed ik je zoveel pijn?” Klonk haar stem zachtjes tegen hem. Ze gleed verder met haar lippen en hij vroeg of ze het erg vond als het nog een keer gebeurde.
“Ik ga er alles aan doen dat het niet nog een keer gebeurd, dat je niet zoveel pijn hebt.” Klonk haar stem zacht tegen hem.

Koning Thobias Hiddon

' Jij niet, ik deed het denk ik vooral zelf, ik weet het niet. Ik was nogal vaak in de war.' zei hij zacht tegen haar. Hij zag dat ze verder ging met haar lippen en hij sloot zijn ogen. 'Ik hou van je. Ik weet dat je dat doet, maar soms is er niets aan te doen, soms is het gewoon zo.' zei hij zacht tegen haar. Hij zoende haar even zachtjes en daarna keek hij haar weer aan. 'Ik ben gek op jou, maar ik ben gewoon raar. Het komt niet door jou, echt niet. Jij bent altijd geweldig voor mij.'

Koningin Destiney Hiddon

Hij zei dat zij het niet deed, hij deed het zelf omdat hij vaak in de war was. Ze knikte daardoor een klein beetje. Hij hield van haar, hij wist dat ze er alles aan zou doen, maar soms was het gewoon zo.
“Ik vind het moeilijk om zoiets te accepteren.” Fluisterde ze tegen hem en ze streek eventjes langs zijn arm. Hij zoende haar en genietend zoende ze hem even terug. Hij was gek op haar, maar soms was hij gewoon een beetje raar. Zij was altijd geweldig voor hem.
“Je bent lief, ik hou van je… ik vind je niet raar.” Glimlachte ze en daarna kroop ze dicht tegen hem aan.

Koning Thobias Hiddon

'Ik weet dat je mij niet raar vindt, maar dat ben ik af en toe wel een beetje hoor, geloof mij maar.' zei hij grijnzend tegen haar. Hij zoende haar even zachtjes en daarna kwam hij wat overeind. 'Wil je misschien nu al kijken of we iets kunnen doen? Waarschijnlijk zijn Jason en Dany ook al aan het zoeken in de bibliotheek, misschien kunnen ze wel al wat hulp gebruiken, dat zou heel fijn zijn, dan voel ik mij tenminste niet meer zo enorm nutteloos.' zei hij zacht tegen haar.

Koningin Destiney Hiddon

“Iedereen is wel eens een beetje raar.” Plaagde ze hem nu met een grijns. Ze zoende hem liefdevol even terug en keek op toen hij overeind kwam. Hij vroeg aan haar of ze wilde kijken wat ze konden doen, misschien konden Jason en Dany hun hulp wel gebruiken. Ze glimlachte daardoor en kwam zelf ook overeind.
“Laten we dat maar gaan doen.” Knikte ze. Ze pakte zijn hand vast en kneep er eventjes in, daarna liep ze met hem naar de bibliotheek toe.