Skyrim RPG

Koning Thobias Hiddon

Hij was aan het werk en hij wilde eigenlijk net een rondje buiten gaan lopen toen er op de deur geklopt werd. Hij hoorde zacht zijn naam, het was Dany. Daardoor opende hij de deur en keek hij naar haar, ze had tranen in haar ogen. Daarom pakte hij haar zachtjes vast en nam hij haar mee naar binnen, hij sloot de deur en hij sloeg zijn armen om haar heen. 'Wat is er aan de hand? Gaat het niet goed met jullie?' vroeg hij heel zacht en bezorgd aan haar.

Dany

Hij opende de deur voor haar en nam haar mee naar binnen. Ze kroop helemaal weg in zijn armen en snikte zachtjes. Door zijn vraag schudde ze haar hoofd een beetje. Ze liet haar hand aan hem zien. "Ik verdwijn..." Fluisterde ze heel zacht en verdrietig tegen hem en ze keek hem even aan met de tranen in haar ogen.

Koning Thobias Hiddon

Ze liet haar hand aan hem zien en ze zei dat ze verdween. Hij pakte haar hand vast en hij staarde er even naar, daarna keek hij weer op naar haar. 'Hoe komt dit?' vroeg hij zacht, bezorgd. Ze verdween echt, maar hij begreep niet waarom dat was. Er zat vast iets achter, maar hij kon niet begrijpen wat, hij had zoiets als dit nog nooit gezien. 'Hey, kom eens hier, we verzinnen hier wel wat op, tot nu toe verzinnen we elke keer iets.' zei hij zacht en hij pakte haar daarna weer stevig in zijn armen.

Dany

Hij vroeg bezorgd aan haar hoe het kwam en ze beet zachtjes op haar lip. Ze wilde hem niet graag vertellen dat het door hem kwam waarschijnlijk. Hij zei dat ze er sowieso iets op zouden verzinnen en daarna pakte hij haar weer stevig vast.
"Ik... ik denk dat het komt door jou en Destiney... jij hebt nu geen problemen meer, het gaat zo ongelooflijk goed met jou, ik ben niet meer nodig..." Fluisterde ze tegen hem, heel zacht en haast onverstaanbaar.

Koning Thobias Hiddon

Ze dacht dat het kwam door Destiney en hem, hij had geen problemen meer dus was ze niet meer nodig. Hij staarde haar even aan en hij streek langs haar gezicht. 'Dat is tijdelijk. Er komt een moment dat ik jou weer heel hard nodig ga hebben, het gaat nooit altijd zo goed.' fluisterde hij nu. 'Er moet hier iets tegen te doen zijn, is er niemand die je kan helpen? De moeder van Serena misschien?' vroeg hij nu.

Dany

"Misschien... maar voor nu..." Ze slikte eventjes en legde haar hoofd tegen hem aan. Er kwam een tijd dat hij haar weer heel hard nodig had, het zou nooit altijd zo goed gaan. "Ik denk dat mijn kracht voelt dat je het wel kan, dat je vanaf nu alle problemen zelf wel kan oplossen." Klonk haar stem zachtjes tegen hem. Hij vroeg haar of er niemand was die haar kon helpen, misschien de moeder van Serena.
"Ik denk het niet... ik wil eerst wat boeken hierover lezen, weet jij waar ik die kan krijgen?" Vroeg ze fluisterend.

Koning Thobias Hiddon

'Dat is niet waar, dat is echt niet zo.' fluisterde hij nu. 'Ik weet dat ik je nog nodig heb. Nu gaat het misschien heel goed, maar zonder jou niet. Je bent mijn beste vriendin en die zal ik altijd nodig hebben, het gaat zo goed met jou, zonder jou kan ik dit allemaal niet.' fluisterde hij. Ze wilde eerst wat boeken lezen en hij knikte even. 'In het achterste gedeelte van de bibliotheek staat wel wat, misschien kan je daar kijken?' vroeg hij.

Dany

Hij fluisterde haar toe dat het echt niet zo was. Hij zal haar altijd nodig hebben, zonder haar zou het niet goed gaan. Ze was zijn beste vriendin.
"Dat is heel erg lief... maar ik kan hier niets aan veranderen..." Fluisterde ze, haar kracht bepaalde. Hij zei haar dat in de bibliotheek in het achterste gedeelte wel wat stond waar ze naar kon kijken.
"Oké, dankjewel." Glimlachte ze lichtelijk. Ze keek hem weer aan. "Ik wil niet dat je nu expres ruzie gaat maken met Destiney... echt niet, ik vind het fijn dat jullie gelukkig zijn." Klonk haar stem zacht.

Koning Thobias Hiddon

'Misschien ik wel.' zei hij zacht tegen haar. Ze bedankte hem en door wat ze daarna zei glimlachte hij zwakjes. 'Dat ga ik ook niet doen, ik kan alleen niet ontkennen dat het mij verdrietig maakt. Ik wil niet dat het slecht met jou gaat, een deel van mijn geluk komt door dat van jou, doordat ik jou zo zie met Jason, dat maakt mij ook gelukkig. Heel erg.' zei hij. 'Als ik weet dat het niet zo is, dan zal ik zelf ook iets ongelukkiger zijn.'

Dany

Hij ging het niet doen, hij zei alleen wel dat het hem verdrietig maakte, hij wilde niet dat het slecht met haar ging want zijn geluk kwam deels van haar, het maakte hem gelukkig om haar zo te zien met Jason.
"Oh, Thobias..." Sprak ze zacht en ze knuffelde hem even. "Jason had vannacht een gigantische terugval... hij is weer zo bang... het doet me zoveel pijn om hem zo te zien en ik mag hem niet helpen met mijn kracht..." Fluisterde ze pijnlijk en verdrietig. Ze wilde graag over alles praten met Thobias, hij zorgde ervoor dat ze dingen anders ging zien en daardoor andere oplossingen ging proberen.

Koning Thobias Hiddon

Hij werd geknuffeld en daardoor glimlachte hij zwakjes naar haar, daarna begon ze te vertellen over Jason. Hij pakte haar hand vast en hij ging met haar op de bank zitten, daarna keek hij weer naar haar. Jason had een terugval gehad en hij was weer enorm bang, het deed haar pijn en ze mocht hem niet helpen met haar kracht. 'Dat kan ik wel begrijpen, maar je moet je realiseren dat je hem al heel erg helpt, dat weet hij ook. Anders ging het echt niet zo goed met hem. Hoe komt het dat hij zo'n terugval heeft?'

Dany

Ze ging bij hem op de bank zitten en kroop tegen hem aan. Ze moest zich van hem realiseren dat ze hem al heel erg hielp. "Hij liet me zien wat Diana met hem deed... het doet me zoveel pijn..." Fluisterde ze. Ze wist wel dat deze situatie voor Jason wel veel beter was, maar toch... Thobias wilde weten waarom Jason een terugval had gehad. "We hebben voor zijn doen best wel heftige dingen gedaan samen, het was teveel in één keer. Het was mijn schuld..."

Koning Thobias Hiddon

Jason had haar laten zien wat Diana met hem deed en het deed haar zoveel pijn. 'Was het erg? Heel erg?' vroeg hij zacht aan haar, omdat hij geen idee had van wat er allemaal gebeurd was in het leven van Jason, het was ook geen makkelijk onderwerp om te bespreken. 'Het was niet jouw schuld, Dany. Echt niet. Heeft hij gezegd dat hij het niet wilde? Dat hij bang was? Ik weet zeker van niet. Het was dus niet jouw schuld.' zei hij nu duidelijk tegen haar.

Dany

Hij vroeg of het heel erg was. "Veel en veel erger dan ik had verwacht." Fluisterde ze tegen hem. Hij zei dat het niet haar schuld was. Hij had niet gezegd dat hij het niet wilde en dat hij bang was. Het was niet haar schuld.
"Zo voelt het wel..." Ze keek even naar de grond en zuchtte zachtjes.
"Ik vind het zo naar, in één klap voelt het gewoon zwaar klote tussen ons, het ging zo ontzettend goed." Mompelde ze lichtelijk gefrustreerd, het zat haar behoorlijk dwars.

Koning Thobias HIddon

Het was veel erger dan ze had verwacht en daarna zei ze dat het wel zo voelde, het was opeens zwaar klote tussen hun en het ging zo goed. 'Dat snap ik wel, maar het wordt alleen maar beter, hier komen jullie sterker uit, dat weet ik zeker. Hij is hartstikke gek op je, ik weet echt heel zeker dat je hem vertrouwen kunt geven en dat het dan weer beter wordt, daar moet je zelf ook een beetje vertrouwen in hebben.' zei hij zachtjes tegen haar.

Dany

HIj snapte het wel en hij zei dat het alleen maar beter zou worden, dat ze hier sterker uit zouden komen, hij wist het zeker want Jason was hartstikke gek op haar. Ze knikte door zijn woorden.
"Ik weet het... hij vertrouwt me ook echt wel, hij vertrouwt alleen mijn situatie niet..." Fluisterde ze zachtjes. Ze keek weer naar haar vingers en het leek nu alsof ze een stukje minder verdwenen waren.. Ze schudde haar hoofd een beetje, dat kwam waarschijnlijk omdat Thobias bezorgd was om haar.

Koning Thobias Hiddon

'Ja, dat snap ik ook wel, dit is waarschijnlijk totaal niet wat hij verwacht had, hier kon niemand rekening mee houden.' zei hij zacht. 'Hij vertelde mij pas dat hij zo graag wilde trouwen, oud worden, kinderen krijgen...' zei hij zachtjes. Ze kon al niet zwanger worden en nu wisten ze ook niet eens hoe het in de toekomst zou gaan, terwijl Jason daar zo aan vast hield, hij begreep wel dat het lastig voor hem was. 'Ik vind het ook lastig, ik wil jullie zo graag helpen, hem ook.' zei hij zacht.

Dany

Jason had hem verteld wat hij graag wilde en daardoor werd ze nog verdrietiger, tranen gleden weer langzaam over haar wangen heen. Ze kon misschien niet eens samen met hem oud worden en kinderen krijgen ging al helemaal niet... Ze kroop tegen Thobias aan en sloot haar ogen. Ze zweeg en voelde zich gewoon heel erg onprettig. Ze wist het gewoon even allemaal niet meer, het was alsof ze de weg kwijt was, ze voelde zich verloren.

Koning Thobias Hiddon

De tranen gleden over haar wangen en ze kroop helemaal tegen hem aan, hij trok haar bij zich op schoot en hij hield zijn armen om haar heen. 'Ik snap dat je verdrietig bent, maar we verzinnen iets, echt, dat beloof ik je. Het komt goed, jij verdient dit zo hard.' fluisterde hij. Hij geloofde dat Dany het meer verdiende dan hij, omdat ze zo goed was, zo lief, ze wilde iedereen helpen. Hij was helemaal niet zo, hij was echt niet zo goed als Dany was. Hij streek langs haar wang om de tranen weg te halen en hij keek bezorgd naar haar. 'Het breekt mijn hart om je zo te zien.' fluisterde hij.

Dany

Hij snapte haar verdriet en hij beloofde haar dat ze iets gingen verzinnen want ze verdiende dit. Het was zo lief van hem, ze was blij dat hij haar wilde helpen, dat hij er voor haar was want ze had hem keihard nodig nu. Thobias was wat dat betreft echt haar aller beste vriend en het was fijn dat ze hem had. Hij fluisterde dat het zijn hart brak om haar zo te zien.
"Sorry..." Klonk haar stem zachtjes tegen hem. Ze vond het fijn om op zijn schoot te zitten en dat hij voor haar wilde zorgen.
"Ik ga zo maar weer terug naar Jason, ik wil niet dat hij bang is alleen." Fluisterde ze.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat het haar speet, maar ze kon er niets aan doen, dat wist hij ook wel. Hij vond het gewoon pijnlijk en hij wilde haar echt niet verliezen, de gedachte alleen al maakte hem verdrietig en zenuwachtig. Heel erg. Ze ging zo terug naar Jason, ze wilde niet dat hij bang was als hij alleen was. 'Dat snap ik. Dat is goed, al hoop ik je wel regelmatig even te spreken'. zei hij zacht tegen haar.

Dany

Hij vond het goed en wilde haar wel regelmatig spreken. Ze knikte daardoor. "Dat doen we, anders houd ik het echt niet vol, Thobias..." Fluisterde ze zacht tegen hem. Ze gaf hem een kus om aan te geven hoe dankbaar ze hem was en daarna kwam ze overeind.
"Niet teveel zorgen om mij maken, oké? Ik ga zoeken naar een oplossing." Zei ze hem nog. Ze veegde de tranen van haar wangen en daarna liep ze terug naar Jason. Ze klopte wel eerst eventjes op de deur en liep daarna naar binnen toe.

Koning Thobias Hiddon

Ze zouden het doen, anders hield ze het echt niet vol. 'Ik ook niet, dus dat is goed.' zei hij met een zwakke glimlach tegen haar. Hij kreeg een kusje en daarna kwam ze overeind, hij mocht zich niet te veel zorgen maken, ze ging zoeken naar een oplossing. 'Zorgen maak ik mij altijd, maar ik weet dat je slim bent, als je hulp nodig hebt hoor ik het wel.' zei hij zacht. Ze liep weg en hij liet zich in de stoel zakken, daarna begon hij wat onrustig heen een weer te lopen, dit vond hij echt heel vervelend. Hij wilde Dany niet missen.

Jason Hiddon

Hij kwam eigenlijk net uit bad en hij trok zijn kleding aan toen hij geklop op de deur hoorde. Hij keek gespannen op, maar hij ontspande weer toen hij zag dat het Dany was. 'hoe ging het? Kan hij je helpen?' vroeg hij zacht aan haar. Hij hoopte zo dat Thobias misschien iets voor haar zou kunnen betekenen of iets wist om te helpen.

Koningin Destiney Hiddon

Ze had eventjes de tijd genomen om bij haar kinderen te zijn, hoe beter ze de twee leerde kennen, hoe gekker ze werd op de kinderen, ze waren zo ontzettend lief en leuk. Toch herinnerde ze zich verder helemaal niets meer... Ze vond het jammer, maar ze was wel tevreden met haar leven zoals het nu was.
Nu liep ze door de gangen heen en kwam uiteindelijk uit bij de werkkamer van Thobias. Ze klopte even aan en liep daarna bij hem naar binnen toe.
"Hé... is er iets?" Vroeg ze hem zacht toen ze hem onrustig heen en weer zag lopen.



Dany

Jason ontspande toen hij haar zag, dat vond ze wel fijn. Hij vroeg hoe het ging en of Thobias haar kon helpen.
"Nog niet echt, maar hij weet wel waar ik de boeken kan vinden die ik wil bestuderen... Toen hij zich zorgen begon te maken over mij, kreeg ik weer een stukje terug, geloof ik... ik weet het niet zeker." Sprak ze zacht en ze keek weer naar haar vingers.

Koning Thobias Hiddon

Er werd kort op de deur geklopt en die ging daarna open, het was Destiney. Hij bleef stil staan en ze vroeg of er iets was, waardoor hij langzaam inademde. 'Het gaat om Dany, waarschijnlijk verdwijnt ze langzaam omdat het goed met mij gaat, met ons. Maar ik kan haar niet missen, ze is veel te belangrijk voor mij en ik weet niet wat ik moet doen, ik kan niets doen om te helpen.' zei hij zacht, wat wanhopig. 'Ik kan echt niet zonder haar, ze heeft al zo veel voor ons gedaan.' fluisterde hij.

Jason Hiddon

'Ik hoop dat je in die boeken iets kan vinden.' zei hij zacht. Thobias begon zich zorgen te maken en ze dacht dat ze weer een stukje terug kreeg, daardoor pakte hij haar hand vast. 'Daar lijkt het wel op.' zei hij zacht.' Misschien is dit dan allemaal niet definitief, dat zou kunnen.' zei hij daarna. Hij streek langs haar wang, ze had duidelijk gehuild. 'Kon hij er een beetje voor je zijn?' vroeg hij zacht.