Skyrim RPG

Dany

"Ik probeer je te helpen, ik probeer ervoor te zorgen dat je het licht weer ziet." KLonk haar stem zacht en breekbaar. "Ik ga je helpen, echt waar. Ik zal ook met Jason kijken wat ik kan doen zodat haar geheugen weer terug komt." Vertelde ze aan hem. Hij keek haar vol woede aan en ze huiverde daardoor. Hij zei dat ze uit zijn buurt moest blijven. Doordat ze zo weinig slaap had gehad, schoten haar ogen vol met tranen en keek ze hem geschrokken aan.
"Thobias..." Fluisterde ze schor en verdrietig. Hij deed haar echt pijn zo, ze wilde hem zo graag helpen, zo ontzettend graag....

Koning Thobias Hiddon

Ze probeerde te helpen, maar op dit moment leek het meer alsof ze zijn leven nog verschrikkelijker maakte. Alsof het allemaal erger werd als hij er over na moest denken. Zo voelde het elke keer weer en het maakte hem intens kwaad. Opeens veranderde het, ze kreeg tranen in haar ogen en ze fluisterde zijn naam, het was heel verdrietig. Daardoor leek hij wat meer bij te komen en hij ademde trillend in. 'Sorry, ik wil je helemaal geen pijn doen. Ik wil je nooit pijn doen, het spijt mij.'

Dany

Hij kwam gelukkig wat bij en zei dat hij haar geen pijn wilde doen, hij wilde haar nooit pijn doen. Daardoor pakte ze hem stevig vast en legde ze haar hoofd tegen zijn borst aan. Ze snikte zachtjes.
"Ik wil je echt alleen maar helpen... ik probeer alles te doen om je te helpen.... ik vind het zo moeilijk om je zo te zien, om te zien dat je pijn hebt en dat je zo boos bent..." Fluisterde ze snikkend. Ze meende het echt uit de grond van haar hart.
"Ik heb alles voor je over, veel meer dan ik kan doen." Klonk haar stem zacht.

Koning Thobias Hiddon

Ze pakte hem stevig vast en trok hem tegen haar aan, ze zei dat ze hem alleen maar wilde helpen, ze probeerde alles te doen om hem te helpen. Ze vond het moeilijk om hem zo te zien, dat hij pijn had en boos werd. 'Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik zie geen toekomst, ik zie geen mogelijkheid meer om gelukkig te worden en ik voel mij afschuwelijk.' fluisterde hij. 'ALsof alles voor niets is, altijd.'

Dany

"Zeg dat niet. Alsjeblieft zeg niet van dat soort dingen... er is altijd hoop. Het is nooit voor niets, echt niet... je bent zo sterk Thobias, jij kunt alles." Fluisterde ze hem toe en ze keek hen doordringend even aan. Ze legde zachtjes haar handen op zijn wangen en gaf hem wat positieve energie om hem te helpen. Daardoor had ze zelf moeite om te kunnen blijven staan, ze was zo moe..

Koning Thobias Hiddon

'Ik was sterk. Ik ben mezelf niet meer. al heel lang niet meer.' zei hij tegen haar. 'Ik kan het niet meer, echt niet.' fluisterde hij. Door wat ze daarna deed greep hij heel krachtig haar polsen vast en hij kneep zijn kaken op elkaar van woede. 'Niet doen. Jezus, denk je dat ik dit wil nu?' gromde hij. Zijn greep werd wel weer losser en hij ademde diep in. 'Denk je dat ik wil dat je zo ver gaat dat je op de grond dondert? Zodat ik helemaal niemand meer heb?'

Dany

"Probeer dan weer terug bij jezelf te komen... Ik weet zeker dat je dat kan. Echt... Ik wil je helpen." Zei ze hem zachtjes. Hij dacht dat hij het niet meer kon en door wat ze deed, greep hij haar krachtig vast.
"Je doet me pijn." Sprak ze met een trillende stem en ze keek hem aan. Hij wilde niet dat ze dit deed. Hij wilde niet helemaal niemand meer hebben.
"Ik..." Ze keek naar de grond en zweeg verder, niet goed wetend wat ze hierop moest zeggen. Zacht legde ze haar hoofd tegen Thobias aan en ze sloot haar ogen.

Koning Thobias Hiddon

'Hoe moeten wij dat ooit gaan doen? Ik ben mezelf kwijtgeraakt voor Destiney. Als ik weer zo wordt, zal ze mij niet meer leuk vinden. Ze zal klaar met mij zijn.' zei hij tegen haar. 'Bovendien weet ik niet eens meer hoe ik ben. Ik ben het volledig kwijt.' zei hij daarna. Ze wist duidelijk niet meer wat ze moest doen en ze leunde tegen hem aan. 'Moet ik je naar Jason brengen?' vroeg hij zacht. Eigenlijk had hij liever dat ze bij hem bleef, maar ze was moe, misschien wilde ze wel liever bij Jason zijn.

Dany

"Dat is niet waar, zij is verliefd op je geworden toen je jezelf was..." Fluisterde ze. "Morgen zal ik je helpen herinneren hoe het was, dan kunnen we erna werken." Glimlachte ze vaagjes. Hij vroeg of hij haar naar Jason moest brengen en ze schudde langzaam haar hoofd, nee ze wilde bij Thobias blijven, ze wilde niet dat jij zichzelf weer zo verliezen.
"Tijd om te slapen." Mompelde ze schor en daarna zakte ze tegen hem aan in slaap, zo moe was ze...

Koning Thobias Hiddon

Dany zei dat ze verliefd op hem was geworden toen hij zichzelf was, dat was waar. Maar daarna was alles veranderd en deed hij het elke keer niet goed. Ze zou nooit gelukkig met hem zijn als hij zichzelf was, daar leek het tenminste nogal op. Het gaf hem echt een rot gevoel, maar het was wel zo. Ze zei dat het tijd was om te slapen en ze zakte tegen hem aan in slaap, hij glimlachte zwakjes en legde haar neer op de bank. Hij pakte een deken en hij ging naast haar liggen, hij sloeg zijn armen weer om haar heen en hij sloot zijn ogen.

Dany

De volgende ochtend werd ze langzaam wakker en ze peinsde eventjes over de kwestie van Thobias. Uiteindelijk maakte ze hem zachtjes wakker. "Ik weet het." Zei ze hem en ze ging naast hem zitten.
"Elke keer als Destiney maar een beetje teleurgesteld was of als jullie ruzie hadden, veranderde jij, maar misschien wilde ze dat wel helemaal niet... en raakte ze gefrustreerd doordat jij veranderde. Misschien is dat het wel." Gaf ze aan.

Koning Thobias Hiddon

Hij werd langzaam wakker en hij keek in best gezicht van Dany. Ze zei allemaal dingen en hij staarde haar aan. 'Wacht... Ik kan je niet volgen. Wat bedoel je nou?' Vroeg hij zacht aan haar. 'Wilde ze niet dat ik veranderde? maar elke keer doe ik het fout. Elke keer doe ik haar pijn, dat kan toch niet blijven gebeuren?' Vroeg hij aan haar. Hij vond het echt lastig allemaal. Hij kwam iets overeind en hij haalde een hand door zijn haren heen en hij dacht na over alles.

Dany

"Sorry, ik heb er een tijdje over nagedacht." Zei ze met een grijns tegen hem aangezien hij haar niet kon volgen. "Ja, maar dan moeten.jullie erover praten in plaats van dat jij er meteen vanuit gaat dat je het fout doet. Misschien is zij wel net die dat chagrijnig ofzo." Zei ze hem nu. "Ik zou het toch proberen als ik jou was." Zei ze hem.

Koning Thobias Hiddon

Hij luisterde naar haar en knikte langzaam. Misschien was het wel zo. 'Maar ze weet niets meer. Ik kan er niet eens met haar over praten omdat ze haar geheugen kwijt is.' zei hij zacht tegen haar. Hij leunde achterover en hij wreef langs zijn hoofd. 'Misschien moet ik het gewoon even allemaal laten en zodra ze weer iets weet kan ik het bespreken. Of niet. Misschien lost het zichzelf wel op.' zei hij. Misschien vond Destiney het inderdaad wel vervelend dat ik zo ben veranderd, maar ze vond het ook niet leuk hoe ik was...'

Dany

"Nee, nu kun je er niet met haar over praten, maar misschien heb ik wel echt gelijk en zit het echt zo, dan kun je beter weer jezelf zijn bij haar, toch? Nu weet ze toch niet hoe je bent. Kun je meteen zien of jullie een natuurlijke aantrekkingskracht hebben, dat ze nu weer verliefd op je word." Zei ze zachtjes tegen hem.
"Ze gaat pas dingen weer weten als wij allemaal het haar laten herinneren, we moeten wel echt ons best doen om haar geheugen terug te brengen." Zei ze eerlijk. Ze glimlachte eventjes naar hem, het was zo fijn dat hij nu weer wat meer hoop kreeg.
"We gaan het zien, Thobias." Zei ze tegen hem. "Destiney houdt van een uitdaging." Ze gaf hem even een knipoog.

Koning Thobias Hiddon

'Ik hoop het maar, maar ik zal het wel zien. Ik kijk wel of het op deze manier werkt, of het weer goed gaat.' zei hij zacht tegen haar. Het was alleen oneerlijk, want nu wist ze de helft van hem niet. Niet hoe hij was, niet wat hij met Gwynn had, helemaal niets. Hij was ook niet van plan het te vertellen. 'Dus als ik niets over Gwynn zeg, zal ze zich dat misschien nooit meer herinneren?' vroeg hij nu zacht.

Dany

Hij hoopte het, maar hij zou het zien of het wel zou werken. "Ja, dat zeker. Je kunt dit wel, Thobias." Klonk haar stem liefdevol. Hij dacht dat als hij niets over Gwynn zei, ze het misschien nooit meer kon herinneren. "Misschien... het is een optie, maar ze kan ook in één klap al haar geheugen terug krijgen en dan weet ze het wel weer." Legde ze aan hem uit.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat hij het wel kon en daardoor glimlachte hij zwak, Dany had altijd meer vertrouwen dan hij had. Altijd. Het was misschien zo, het was een optie, maar ze kon zich ook opeens alles herinneren. Dat was waar, maar daar dacht hij dan maar niet aan. Hij pakte haar nu vast en hij hield haar even in zijn armen. 'Bedankt voor alles. Ik ga zo met haar praten. Ik zou het fijn vinden om dan vanavond even wat met jou te drinken om alles te bespreken.' zei hij zacht.

Dany

Hij hield haar in zijn armen en bedankte haar. Ze knuffelde hem daardoor. Hij wilde met Destiney praten en die avond met haar wat drinken om alles te bespreken.
"Ja, natuurlijk, je weet me te vinden." Grijnsde ze hem toe. "Ik vind het echt fijn om je te helpen, succes met Destiney." Zei ze tegen hem.

Koning Thobias Hiddon

Ze knuffelde hem en bedankte hem, hij wist haar te vinden. Ze vond het fijn om hem te helpen en wenste hem succes. Hij pakte haar vast en hij gaf haar kort een kus, eigenlijk alleen maar om te laten zien hoe belangrijk ze was. Hij wist dat hij heel erg close was met Dany, maar hij wist ook dat ze enorm belangrijk voor elkaar waren, maar dat hij verliefd was op Destiney en Dany op Jason. 'Bedankt,' zei hij zacht, daarna liep hij naar Destiney toe.

Dany

Ze kreeg nog een kus van hem en ze wist dat dit alleen maar was omdat hij haar zo erg waardeerde en haar hulp. Hij bedankte haar weer en daarna liep hij weg. Zij ging naar Jason toe en ergens hoopte ze dan hij nog sliep, zodat ze nog even fijn tegen hem aan kon kruipen. Ze opende zachtjes de deur en keek naar hem.


Koningin Destiney Hiddon

Ze had alleen wat dokters gezien toen ze wakker was geworden, verder helemaal niemand. Ze verveelde zich en had een boek gekregen waar ze nu in begon te lezen, maar ze kon zich er totaal niet op concentreren, ze wilde zoveel dingen weten... was er nou niemand die haar wat kon vertellen?

Jason Hiddon

Hij had niet eens gemerkt dat ze weg was gegaan, hij was zo kapot geweest, zo doodmoe, dat hij aan een stuk door had geslapen en niets had meegekregen van alles. Nu hoorde hij vaag iets en hij draaide zich wat om. 'Dany?' vroeg hij zacht, nog heel erg slaperig.

Koning Thobias Hiddon

Toen hij binnen kwam zag hij dat ze zat te lezen, hij glimlachte zwakjes. 'Hey,' zei hij zacht. Hij wist nog steeds niet heel goed hoe hij hier mee om moest gaan. Hoe hij met deze situatie om moest gaan. 'Kom je met mij mee? Dan gaan we even samen wat drinken...' stelde hij daarna voor. Hij wilde gewoon wat tijd met haar doorbrengen om te kijken hoe dat voelde.

Dany

Haar hart smolt toen hij zich naar haar toedraaide en hij haar naam zei. Ze kroop daardoor naast hem in bed en gaf hem een klein kusje. "Ja, hallo lieverd." Fluisterde ze hem toe en ze legde haar hoofd tegen hem aan. "Wat ben je lekker warm..." Mompelde ze zacht tegen hem, vol liefde.


Koningin Destiney Hiddon

Ze keek op wanneer haar man binnen kwam, zeh ad inmiddels gehoord dat hij Thobias heette. "Hoi." Zei ze hem zachtjes met een glimlach. Ze legde het boek weg en luisterde naar hem.
"Ja, euh, is goed. Waar kan ik kleren vandaan halen? Dit is niet echt wat." Zei ze hem en ze keek naar het dunne jurkje wat ze droeg.

Jason Hiddon

Ze kwam in bed liggen en hij kreeg een kusje, waardoor hij glimlachte, nog steeds heel slaperig. Ze legde haar hoofd tegen hem aan en ze zei dat hij lekker warm was. 'Jij bent altijd veel lekkerder warm.' plaagde hij haar zachtjes. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hij sloot zijn ogen, hij was nog steeds best wel moe en Dany kwam vast niet voor niets bij hem liggen, ze was ook moe.

Koning Thobias Hiddon

Ze begroette hem ook en zei daarna dat het goed was, maar ze vroeg waar ze kleren vandaan kon halen. 'Je hebt genoeg. Kom maar mee, dan kan je wat anders aandoen. Al staat dit je goed.' zei hij tegen haar. Hij pakte haar hand vast en hij nam haar mee naar hun kamer, daar opende hij de kast voor haar. Hij ging zelf op het bed zitten, hij vond het nog steeds allemaal wat raar.

Dany

Hij plaagde haar dat zij altijd veel lekkerder warm was en dat liet haar even grijnzen. Hij sloeg zijn armen weer om haar heen.
"Hmm... volgens mij zijn we allebei nog steeds moe." Mompelde ze zacht tegen hem. Ze sloot haar ogen en streek over zijn rug heen met haar vingers.


KOningin Destiney Hiddon

Ze had duidelijk genoeg kleding, als ze met hem meekwam, kon ze wat anders aantrekken, al vond hij dat dit haar ook goed stond. Daardoor grijnsde ze eventjes. Hij was waarschijnlijk wel wat gewend om te zien van haar. Ze liep met hem mee en ze keek bewonderend rond in de grote kamer.
"Jemig... slapen wij hier echt? Wat gigantisch." Mompelde ze tegen hem. Ze keek ook even in de kast. Allemaal zware en bijzondere jurken...
"Droeg ik altijd een jurk?" Wilde ze weten van Thobias en ze keek eventjes naar hem.