Skyrim RPG

Koning Thobias Hiddon

De hoofdpijn werd weer heftiger, het gevoel was zo ontzettend vervelend. Ze zei dat ze het wist, hij had het niet eens door. Hij slikte in wat hij wilde zeggen, want hij had het wel lekker gevonden. Hij merkte heel goed wat dit alles met hem deed. Hij was in de war, hij wilde afleiding, hij bracht zo veel tijd door met bloedmooie vrouwen en hij kon amper iets doen. 'Het voelde wel goed.' fluisterde hij nu, heel eerlijk. Zijn stem stierf ook wat weg in de wind. 'We moeten naar huis... ik...' stamelde hij. Hij kon niet eens naar huis. Wat als hij een of andere gekke beslissing nam door die heks?

Dany

"Nee, dat is niet waar... Het was niet goed, zo is het alleen in je hoofd..." Mompelde ze zacht tegen hem. en ze keek hem bezorgd aan. Hij zei dat ze naar huis moesten en ze knikte. Ze beet even op haar lip.
"Misschien verdwijnt het als we verder van haar vandaan zijn." Fluisterde ze.e Ze pakte zijn hand vast en trok hem overeind, daarna zocht ze met hem de koets weer op terwijl ze hem af en toe bezorgd aankeek.

Koning Thobias Hiddon

'Ik weet dat je het plaatje niet wilt, maar ik ga niet tegen je liegen, Dany. Het voelt goed. Je bent ontzettend belangrijk voor mij, je bent geweldig, ik ben zo trots op hoe sterk jij bent, je bent zo'n bijzondere vrouw en die zoen was heerlijk. Net als de vorige, trouwens.' fluisterde hij. Ze zei dat het misschien verdween als ze verder weg waren en hij knikte even, hij hoopte het enorm. 'Ik kan niet aan het werk als ik zo ben... of bij Destiney zijn... bij de kinderen. Dat gaat niet,' stamelde hij. Eenmaal in de koets sloot hij zijn ogen weer, hij voelde zich echt niet goed.

Dany

Hij zei tegen haar dat het echt goed voelde, ze was echt geweldig en heel belangrijk. Hij was ook trots op dat ze zo sterk was en ze was heel bijzonder, hij vond de zoen heerlijk en de vorige ook. Ze staarde hem aan door al deze complimentjes en ze slikte even moeizaam.
"Ik vind het echt moeilijk om hiermee om te gaan, Thobias..." Zei ze alleen zacht tegen hem.
Hij zei dat hij zo niet aan het werk kon of bij Destiney of zijn kinderen zijn. Ze schudde haar hoofd. "Nee, je hebt gelijk..." Mompelde ze. In de koets sloot hij zijn ogen en zij streek door zijn haren heen om in ieder geval zijn hoofd rustiger te maken.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat ze het moeilijk vond en hij knikte langzaam. Dat wist hij. 'Ik weet dat jij het niet vindt... Dat het voor jou niet fijn is en dat je het niet lekker vindt met mij. Ik weet het héél goed, jij ziet mij niet zo. Dat maakt niet uit, ik wilde gewoon eerlijk zijn. Ik weet dat ik bah ben...' Zei hij zacht. Ik de koets leunde hij tegen haar aan en hij kwam weer een beetje tot rust. 'Ik weet niet goed hoe ik hier allemaal mee om moet gaan.' zei hij zachtjes.

Dany

"Hé, dat zeg ik allemaal niet hé... ik wil alleen niet zeggen wat ik ervan vind, want ik wil je niet teleurstellen of juist hoop geven, dat is niet mijn bedoeling, daarom zwijg ik er liever over." Zei ze hem zachtjes.
"Je bent niet bah... ik vind die grens gewoon heel dun en heel eng, dan kan ik er maar beter wat extremer op reageren, zodat die grenzen wel duidelijk zijn." Vertelde ze aan hem en ze bleef hem zachtjes tot rust te maken.
"Ja, het is moeilijk, maar het gaat het beste als je laat zien hoe sterk je bent. Misschien kun je het zelf wel verbreken, Thobias, door er keihard tegen te vechten. Dat word heel zwaar en is heel heftig, maar je kunt het wel, zeker weten. Zeker op dit moment." Zei ze hem doordringend.

Koning Thobias Hiddon

'Maar ik moet weten wat je denkt, anders denk ik dat je mij afschuwelijk vindt, walgelijk... Dat doet mij ook pijn. Heel erg veel pijn.' zei hij zacht. Doordat ze haar gevoel niet uitsprak wist hij niets. Dat was moeilijk. ' Jij kan alles voelen bij mij en ik kan helemaal niets...' Fluisterde hij daarna. 'Ik wil er tegen vechten, maar ik kan geen fouten maken. Straks verklaar ik een andere koning nog de oorlog. Het is veel te gevaarlijk, ik kan geen enkele beslissing meer zelf nemen.'

Dany

"Dat wil je niet..." Mompelde ze en ze keek hem doordringend aan. "Toen ik met Bryon sprak, bleef ik hem maar met jou vergelijken.... de hele tijd, met hem dansen was niet zo fijn als met jou en die zoen die hij me gaf was al helemaal niet prettig. Hij is niets vergeleken met jou, Thobias. Jij bent geweldig, echt..." Klonk haar stem zacht en schor, maar wel heel eerlijk.
Hij wilde er wel tegen vechten, maar hij kon geen fouten maken. Straks verklaarde hij een andere koning nog de oorlog. "Ik wil er wel een tijdje bij zijn, ik zie aan je wanneer je niet uit jezelf een beslissing neemt." Zei ze hem zachtjes. Ze wilde hem altijd helpen..

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat hij het niet wilde, daarna vertelde ze over hoe het met Bryon was. Ze bleef de man maar met hem vergelijken. Het dansen was niet zo fijn als met hem, die zoen was helemaal niet prettig, hij was niets vergeleken met hem. Hij was geweldig, echt. Haar stem klonk zelfs schor en hij staarde haar aan. Dit kon toch wel eens een probleem worden. 'Laten we gewoon kijken hoe het gaat. We hebben het fijn samen, we hebben elkaar nodig, dat is helemaal niet verkeerd. We blijven er over praten, we kijken hoe dit zich ontwikkeld en dan verzinnen we er een oplossing voor,' fluisterde hij en hij streek langs haar wang. Door wat ze daarna zei knikte hij. 'Dat lijkt mij het beste, voorlopig,' zei hij zacht.

Dany

Hij staarde naar haar. "Daarom vertel ik het liever niet..." Mompelde ze zacht. "Ik weet dat ik mezelf wel in kan houden, maar ik weet dat jij het moeilijker vind." Zei ze zachtjes tegen hem. Hij gaf aan dat ze gewoon gingen kijken en het fijn gingen hebben samen, ze hadden elkaar nodig en het was niet verkeerd, ze bleven praten en zouden zien hoe dit ging ontwikkelen. "Ja, dat is goed." Zei ze zacht. Hij streek langs haar wang en ze ging wat dichter tegen hem aanzitten.
Hij vond haar voorstel het beste en ze knikte.
"Je kunt dit wel, zeker weten."

Koning Thobias Hiddon

'Je moet het wel vertellen, want anders gaat het mij enorm frustreren en door die frustratie van mij krijgen wij ruzie. Dat wil ik niet, echt niet. Daar kan ik niet mee omgaan,' fluisterde hij. "misschien was Bryon gewoon niet leuk genoeg,' voegde hij er aan toe. Er waren vast mannen die haar hart wel konden veroveren. Iemand die beter was dan dat hij was. Ze kwam wat dichter tegen hem aanzitten en hij hield haar heel dicht bij zich. Ze zei dat hij het wel kon en hij knikte langzaam, al voelde het niet zo en opeens kwam hij overeind. 'Ik voel mij niet zo goed.' fluisterde hij. Hij sprong uit de koets en het volgende moment moest hij al overgeven, hij voelde zich echt slecht.

Dany

"Ja, dat was waar, dat hebben we net ook een paar keer gehad natuurlijk. Ik vind het gewoon e cht heel eng." Zei ze tegen hem. Hij zei dat Bryon misschien wel niet leuk genoeg was. "Ja, dat ook, hij was veel te arrogant." Glimlachte ze hem nu toe. Ineens zei hij dat hij zich niet goed voelde en hij sprong de koets uit. Ze keek bezorgd naar hem en stapte ook langzaam de koets uit.
"Rustig maar lieverd, rustig maar... Het voelt allemaal eng en raar, maar zodra je een beetje kalmeert, heb je ook wat rust in je hoofd en dan komt het goed, het gaat steeds beter." Fluisterde ze.

Koning Thobias Hiddon

Het was waar, dat hadden ze ook een paar keer gehad en dat vond hij echt niet leuk, maar Dany vond het duidelijk eng. 'Als je het eng vindt, ga je het ontwijken. Dan kunnen we er ook niet mee omgaan. Dat moet wel.' fluisterde hij moeizaam en wat schor. Hij voelde zich echt niet zo heel goed. Ze zei dat hij rustig moest blijven, het voelde eng en naar, maar zodra hij kalmeerde, had hij rust in zijn hoofd. Hij leunde tegen haar aan en hij ademde langzaam in. Het ging wel weer wat beter, maar nog steeds voelde hij zich echt niet goed. 'Zullen we de rest lopen?' vroeg hij zacht.

Dany

"Ja, dat is waar... ik ontwijk het liever, maar ik zal proberen om het te doen." Zei ze hem zacht. Ze sloeg haar armen om hem heen toen hij tegen haar aanleunde. Hij wilde de rest gaan lopen en ze knikte eventjes.
"Dat is een heel verstandig idee, kom maar." Ze hield hem zachtjes vast en liep met hem naar het kasteel toe, het was niet zo heel erg ver meer.

Koning Thobias Hiddon

'Heel graag,' zei hij zacht tegen haar. Ze hield hem gelukkig vast, daardoor was hij iets kalmer. Hij liep met haar mee, vrij rustig, zijn hoofd bonkte en hij had het gevoel dat hij amper energie had. 'Wil jij het Destiney vertellen?' vroeg hij nu zacht. Hij wist niet eens wat er aan de hand was en hij was bang dat hij het niet kon, dat hij dan weer iets heel anders zou gaan zeggen, dat wilde hij niet. Ze liepen het kasteel in en hij ademde langzaam in. Nu voelde hij zich wel redelijk.

Dany

Hij vroeg of zij het Destiney wilde vertellen en ze knikte een beetje daardoor. Ze bracht hem naar hun slaapkamer toe en legde hem bij Destiney in bed. De vrouw werd langzaam wakker en keek met knijpende ogen op naar Dany.
"Destiney... er is wat gebeurd." Fluisterde Dany. Daardoor kwam Destiney omhoog en keek ze bezorgd op naar Dany. "Een heks heeft Thobias behekst en nu gebeuren er best wel rare dingen... ik hoop dat het hier meevalt. Ze heeft hem verliefd op haar gemaakt met een of andere spreuk en hij doet af en toe een beetje raar." Fluisterde ze bezorgd. Destiney slikte even en keek opzij naar Thobias.
"Dankjewel dat je hem veilig hebt thuisgebracht, Dany... ik hoop ook dat het meevalt..." Zei ze zacht tegen de vrouw. Ze kreeg een kus op haar wang van Dany en daarna ging de vrouw langzaam weer weg. Destiney keek naar Thobias en streelde bezorgd langs zijn wang.
"Je hebt ook altijd pech, altijd..." Mompelde ze.

Koning Thobias Hiddon

Hij was blij dat hij eindelijk in bed lag, want hij was helemaal kapot. ALsof al zijn energie was weggezogen. Hij hoorde maar de helft van wat er gezegd werd en hij keek wat wazig naar Destiney. Dany vertrok, hij keek haar even na en daarna ging zijn blik naar Destiney. 'Ik weet het... ik had het niet door, opeens zat ik daar. Maar ik weet amper wat er gebeurd is, ik weet alleen dat ik dingen zeg die ik niet wil zeggen en ik heb hoofdpijn,' zei hij zachtjes.

Koningin Destiney Hiddon

Hij wist het, hij had het gewoon niet door en hij zat er op eens. Hij wist gewoon niet wat er was gebeurd. Hij zei dingen die hij niet wilde zeggen en hij had hoofdpijn.
"Ga dan maar lekker slapen, lieverd..." Fluisterde ze zachtjes. Ze trok hem liefdevol tegen haar aan en ging weer liggen. "We kijken morgen wel, oké?" Vroeg ze zacht. Ze streelde langs zijn wang.

Koning Thobias Hiddon

Hij moest lekker gaan slapen en ze keken morgen wel. Hij knikte langzaam, maar hij was echt helemaal kapot, hij kon niets meer zeggen. Hij zakte ook meteen weg en hij kroop tegen haar aan. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hij ademde diep in, hij was nu wel redelijk rustig, maar hij werd heel vroeg in de ochtend wakker. Automatisch trok hij kleren aan en liep hij naar buiten toe, hij wist niet eens wat hij ging doen.

Koningin Destiney Hiddon

Ze werd eerder dan normaal wakker en ze zag meteen dat Thobias weg was, omdat ze nog niet goed wist wat er met hem aan de hand was, was ze ongelooflijk bezorgd. Ze trok vluchtig wat kleding aan en kreunde zachtjes, ze moest rustig aan doen... dit kon gewoon niet. Langzaam begon ze te lopen en zag ze al gauw Thobias.
"Thobias, wat ga je doen?" Vroeg ze aan hem met een zachte stem en ze pakte voorzichtig zijn hand vast.

Koning Thobias Hiddon

Hij werd opeens vastgepakt en hij keek Destiney aan. 'Het spijt mij Destiney, maar het is over tussen ons. Het werkt niet meer, ik ben toe aan iets anders. Het is beter als je mij weg laat gaan, want ik wil je geen pijn doen.' zei hij zacht tegen haar. Zijn blik was doordringend en hij bleef haar vasthouden, hij voelde de hoofdpijn weer tot zich doordringen en hij werd ook iets misselijk.

Koningin Destiney Hiddon

Het was maar goed dat ze hierop voorbereid was, maar toch deed het pijn, ze hapte even naar adem en trok hem dicht tegen haar aan. Ze pakte hem stevig vast en drukte haar lippen op de zijne. Ze wist niet wat ze tegen hem moest zeggen, maar ze hoopte dat het hielp als ze hem zoende, als hij merkte hoeveel ze van hem hield.

Koning Thobias Hiddon

Hij werd opeens door haar gezoend en hij ging er langzaam in mee. Hij bleef dicht tegen haar aan staan en daarna stopte hij en keek hij haar aan. 'Sorry, ik weet dat ik je pijn doe, dit wil ik helemaal niet, maar ik kan er niet constant tegen in gaan... het doet zo veel pijn aan mijn hoofd.' fluisterde hij. Hij pakte haar hand vast en hij keek naar het kasteel. 'Het is heel gevaarlijk als ik zo ben...'

Koningin Destiney Hiddon

Hij bood zijn excuses aan en wist dat hij haar pijn deed, dat wilde hij niet, hij wilde er ook niet constant tegenin gaan, want het deed pijn.
"Wat wil je dan? Je kunt er ook niet aan toegeven, Thobias, dan ben ik je kwijt." Fluisterde ze. De gedachte alleen al zorgde voor tranen in haar ogen. Ze omhelsde hem en hield hem stevig vast.
"Kan Rianna je niet helpen of Dany?" Vroeg ze hem zachtjes. Ze trilde lichtelijk, het was beangstigend dat hij zo was, dat hij gewoon was weggelopen als ze niet op tijd bij hem was geweest.

Koning Thobias Hiddon

'IK zal met Dany overleggen of er iets te doen is, misschien met Rianna. Dany probeerde het, maar het schijnt nogal sterk te zijn. Ik ga zo wel naar haar toe.' zei hij zacht tegen haar. HIj leunde tegen haar aan, het was echt heel vervelend. 'Ik zal toch moeten werken,' mompelde hij. Hij wist dat hij op moest passen, maar hij wist niet precies wat hij moest doen. Hij wilde er tegen vechten, maar soms ging het niet helemaal goed. 'Ga je even mee naar Dany?' vroeg hij zacht.