Skyrim RPG

Koning Thobias Hiddon

'Tot zo jongen,' zei hij tegen zijn zoon. Hij liep met Gwynn weg en hij ademde diep in, ze was duidelijk echt bezorgd om hem, hij stond te trillen op zijn benen. Hij voelde zich niet goed, hij was wat misselijk en zijn armen prikten een beetje. 'Kom eens,' zei zijn zusje zacht, ze pakte hem vast en nam hem mee een kamer in. Ze liet hem zitten en pakte hem vast, hij legde zijn hoofd tegen haar aan en nu huilde hij zachtjes. 'Ik ben zo bang,' fluisterde hij, hij kroop nu echt tegen haar aan en hij snikte steeds meer.

Thomas Hiddon

Zijn moeder werd langzaam wakker. Hij keek naar haar met een bezorgde blik in zijn ogen en Destiney glimlachte langzaam. Ze trok hem tegen haar aan en voelde hoe de jongen dicht tegen haar aan kroop.
"Ik hou van je, lieve jongen..." Sprak ze met een schorre stem. "Ik ook van jou, mama... niet doodgaan, alsjeblieft..." Smeekte hij haar, dit keer met tranen in zijn ogen. Destiney drukte een kusje tussen zijn haren.
"Nee, ik ga niet dood, niet bang zijn, lieverd, niet bang zijn." KLonk haar stem zacht en gerust stellend.

Koning Thobias Hiddon

Na een tijdje liep hij terug, zijn ogen betraand en bloed doorlopen. Zijn armen waren kapot. Gwynn was wat gaan eten en hij had vijf minuten gehad, hij had het niet in kunnen houden en hij had het nog erger gemaakt, maar hij had het nodig. Hij maakte zich zo veel zorgen en hij kon dat zo slecht uiten, terwijl Gwynn echt haar best deed. Hij ging zijn kamer in, hij hoorde de zachte stem van Destiney en hij keek kort naar zijn zoon, daarna ging hij weer naast haar zitten, zijn blik wat wazig door de tranen.

Koningin Destiney Hiddon

Thobias kwam weer binnen en ze keek naar hem. "Kom hier, lieverd..." Klonk haar stem schor maar liefdevol. Ze hield hem aan de andere kant tegen haar lichaam aan en hield beide stevig vast.
"Niet bang zijn... allebei, niet bang zijn." Fluisterde ze. Thomas snikte zachtjes en hij hield zijn moeder stevig vast.
"Ik heb jullie nodig, oké? Wees sterk allebei, want ik kan het niet zonder jullie, jullie moeten me echt helpen." Gaf ze zachtjes aan.
"Ik hou zoveel van jullie..."

Koning Thobias Hiddon

Hij legde zijn hoofd tegen Destiney aan, hij was echt heel erg overstuur, maar hij liet het nu niet echt zo veel meer zien. Hij reageerde niet, hij hield haar alleen maar vast en hij leunde een heel klein beetje tegen haar aan. Hij zakte nu zelf wat weg, hij was uitgeput, hij had enorm slecht geslapen de afgelopen dagen en daardoor was hij nu heel erg moe. Hij wilde haar zo graag beschermen tegen alles, maar hij kon het niet. Daardoor deed het hem heel veel pijn, hij voelde zich ook nog eens schuldig.

Koningin Destiney Hiddon

Ze drukte liefdevol haar lippen op het voorhoofd van Thobias en ze hield hem dicht tegen haar aan. " We hebben allemaal een beetje slaap nodig." Fluisterde ze, ook tegen Thomas. De jongen knikte alleen maar en viel tegen haar aan in slaap. Destiney sloot haar ogen en sliep ook weer verder. Het voelde wel heel fijn zo.

Koning Thobias Hiddon

Hij werd na een paar uur wakker, hij was zo onrustig, hij kon echt niet meer blijven liggen. Hij wilde alleen niet zomaar weg gaan, al wist hij dat hij met Gwynn mocht doen wat hij wilde. Het werkte niet helemaal nu, alsof hij het niet echt kon, hij wist niet wat hem mankeerde, want hij wilde het wel echt. Hij kwam overeind en hij haalde een hand door zijn haren heen, hij ging daarna de badkamer in. Hij draaide de deur op slot en hij pakte het mesje tevoorschijn, hij liet zich tegen de muur aan zakken en hij begon weer opnieuw.

Koningin Destiney Hiddon

Ze merkte dat Thobias weg ging na een tijdje. Ze hoorde ook de deur dichtgaan van de badkamer. Daardoor kwam ze langzaam overeind. Alles deed pijn toen ze langzaam ging staan. Zachtjes kreunde ze en ze liep heel voorzichtig naar de badkamer toe.
"Thobias..." Klonk haar stem zachtjes en ze deed wat klungelig de deur open. Zachtjes viel ze neer en ze keek naar hem, haar blik vol van pijn. Ze schudde langzaam haar hoofd en keek naar hem.
"Niet doen..." Ze legde haar trillende vingers op het mesje.

Koning Thobias Hiddon

Hij keek niet eens echt op toen Destiney binnenkwam. Doordat ze zo ziek was en duidelijk pijn had, had hij het heel zwaar en zakte hij weer verder weg, omdat hij er niet mee om kon gaan, omdat hij hier niet goed in was en te zwak was. Pas toen hij nog iets hoorde en ze haar vingers op het mes legde keek hij langzaam op. Hij had het nodig, maar hij kon het niet zeggen. Hij liet het mesje op de grond vallen en daarna sloeg hij zijn armen om haar heen, weer kreeg hij tranen in zijn ogen. 'Het is mijn schuld... allemaal mijn schuld... ik had dit door moeten hebben, ik had haar weg moeten sturen,' snikte hij nu.

Koningin Destiney Hiddon

HIj liet uiteindelijk het mesje vallen en pakte haar vast. Ze legde haar hoofd tegen hem aan en snikte zachtjes. Hij zei dat het zijn schuld was, dat hij het door had moeten hebben.
"Niemand had het door..." Fluisterde ze hem toe. Ze kreunde van de pijn. Ze liet hem los en kromp ineen. Ze beet zo hard op haar lip dat het begon te bloeden.
"Het doet zo'n pijn... help me... Alsjeblieft... help me.."Huilde ze nu. Ze zette haar nagels in haar armen, gewoon om zich af te leiden van de pijn. Ze wiegde zichzelf heen en weer en werd echt helemaal gek van de pijn.

Koning Thobias Hiddon

Toen hij door had dat ze zo veel pijn had, ging het ietsje beter. Hij kwam overeind en heel voorzichtig pakte hij haar op. Hij legde haar op het bed en daarna begon hij het mengseltje van de heks te maken, in de hoop dat ze iets meer energie kreeg en de pijn wat meer verdween. Hij hoopte dat het het ietsje dragelijker zou maken. Hij maakte het klaar en hij liep terug, daarna gaf hij haar voorzichtig het glas aan.

Koningin Destiney Hiddon

Het was nu een paar dagen later en voorzichtig liep ze weer een beetje heen en weer af en toe. Ze scharrelde af en toe voorzichtig naar de werkkamer van Thobias om hem eventjes te spreken, verder was Thomas heel erg veel bij haar om haar met alles te helpen. Hij was zo vreselijk lief voor haar en dat was echt heel fijn.

Koning Thobias Hiddon

Het ging langzaam ietsjes beter met Destiney, waardoor het ook ietsje beter met hem ging. Gwynn was veel bij hem, om hem wat te steunen, maar ook veel bij Destiney. Hij had sinds ze hier was eigenlijk amper iets met haar gedaan. Het voelde niet goed, ook al verlangde hij er enorm naar. Hij wist niet precies wat het was, misschien had hij te veel aan zijn hoofd. Te veel chaos. Sienna lag nog steeds in de ziekenzaal, ze was nog niet wakker geworden en met Dany had hij sinds alles niet meer gesproken. Heel af en toe nam hij een klein beetje van het poeder, als hij zich echt niet goed voelde, maar hij wilde het niemand laten merken, zeker Destiney niet.

Koningin Destiney Hiddon

Ze klopte zachtjes aan op de deur van de werkkamer en daarna stapte ze langzaam naar binnen toe met een glimlach.
"Hé lieverd." Fluisterde ze zachtjes tegen hem. Ze liep langzaam naar hem toe en drukte haar lippen heel zachtjes op die van hem.
"Zullen we samen ergens gaan picknicken of zoiets? Gewoon wij tweetjes...?" Vroeg ze hem heel zacht.

Koning Thobias Hiddon

Er werd op de deur geklopt en hij keek langzaam op, het was Destiney. Dat zorgde voor een glimlachje op zijn gezicht, hij was blij haar te zien, het was een goed teken dat ze hier naar toe kwam. Ze kwam dichterbij en hij kreeg een kusje, daarna vroeg ze of ze samen zouden gaan picknicken, waardoor hij nog meer glimlachte. 'Dat lijkt mij een uitstekend idee,' fluisterde hij. Hij trok haar dichter naar zich toe en hij zoende haar iets heftiger, daarna kwam hij overeind. Hij regelde wat spullen en zodra hij die had pakte hij Destiney vast. 'Waar wil je heen? Niet te ver of moet ik je dragen?' vroeg hij.

Koningin Destiney Hiddon

Hij glimlachte steeds breder naar haar door haar voorstel en hij vond het een goed idee, daardoor glimlachte ze zelf ook, blij dat hij het een goed idee vond. Ze werd dicht tegen hem aangetrokken en ze zoende hem voorzichtig iets heftiger terug. Hij regelde alles en hij pakte haar vast. Hij vroeg waar ze heen wilde.
"Niet te ver... gewoon ergens waar we alleen zijn." Fluisterde ze. "Dragen mag altijd." Plaagde z e vervolgens.

Koning Thobias Hiddon

De zoen werd iets heftiger en daardoor kreunde hij nu toch zacht, soms leek ze echt niet te weten wat ze met hem deed, of het juist daarom te doen. Hij wist het niet altijd. 'Hier, hou dit maar vast,' zei hij daarna grijnzend. Hij gaf haar de mand aan en daarna tilde hij haar voorzichtig op, hij hield haar stevig in zijn armen en hij liep zo naar buiten toe. Ze zouden wel naar de open plek net naast het kasteel gaan, daar was het rustig, mooi, maar niet al te ver weg. Eenmaal daar legde hij haar in het gras neer en hij boog over haar heen, nu zoende hij haar opnieuw, lichtelijk verlangend.

Koningin Destiney Hiddon

Hij kreunde zachtjes door de zoen en daarna gaf hij haar de mand aan. Ze pakte die stevig vast en werd vervolgens door hem opgetild. Ze keek hem liefdevol met twinkelende ogen aan. Hun band was nog steeds net zo sterk en dat vond ze zo bijzonder, dat terwijl ze vrij weinig voor hem kon betekenen. Ze had ook niet echt hiet idee dat hij wat met Gwynn deed eigenlijk. Ze werd op een rustig plekje neergelegd door hem. Ze zette de mand weg en zoende hem terug.
"Pest jezelf nu niet teveel, alsjeblieft, Thobias... dat is het niet waard." FLuisterde ze zacht.

Koning Thobias Hiddon

Ze zoende hem terug, maar door wat ze daarna zei keek hij haar weer aan. 'Ik wil je heel erg graag, Destiney,' fluisterde hij nu. Het was niets voor hem om het zo lang niet te doen, hij merkte het aan alles, maar toch zorgde iets ervoor dat hij het niet met Gwynn kon, misschien uit angst dat ze opnieuw zwanger zou worden. Hij wilde niet nog een bastaard kind. Iedereen had al zo veel vermoedens en hij zou het alleen maar aanwakkeren als het weer fout ging, ook al kon het nu net zo goed van Reagan zijn. Hij wist dat mensen toch gekke dingen gingen verzinnen. Hij slikte moeizaam en hij kwam van haar af, daarna haalde hij wat eten uit de mand, in gedachten verzonken. 'Zou je het erg vinden als ik met iemand vreemd zou gaan? Als het iemand is die jij niet kent...' vroeg hij nu opeens, volledig uit het niets.

Koningin Destiney Hiddon

Ze haalde diep adem door zijn woorden, het deed heel erg veel met haar, ze had er namelijk best zin in, maar het was te heftig voor haar, ze kon het niet. "Ik kan het niet, Thobias." Zei ze dan ook met een schorre stem tegen hem. Hij kwam van haar af en pakte wat eten uit de mand. Ze ging rustig zitten en keek op toen hij wat tegen haar zei.
"Ik zou het verschrikkelijk vinden, Thobias, echt verschrikkelijk." Zei ze, en dat was echt uit de grond van haar hart.

Koning Thobias Hiddon

'Ik weet dat het je het niet kunt en ik zou de pijn niet erger willen maken, ik weet dat ze heeft gezegd dat je voorzichtig moet zijn en ik zou jou nooit in gevaar willen brengen,' zei hij zacht tegen haar. Daarna zei ze dat ze het echt verschrikkelijk zou vinden. Hij knikte langzaam. 'Erger dan met Gwynn? Of dan met Sienna?' vroeg hij nu heel zacht aan haar. Hij moest weten hoe ze over alles dacht. 'Of Dany?' voegde hij er nu aan toe. Hij had haar nog niets verteld over alles, over de zoen met Dany. Hij wilde niet dat ze de vrouw ging wantrouwen, terwijl die het eigenlijk niet had willen doen. Hij had zo erg aangedrongen, haar gechanteerd.

Koningin Destiney Hiddon

"Moeten we hier echt over praten nu?" Vroeg ze hem met een lichtelijke gekwelde stem en ze keek naar hem. "Alleen Gwynn is oké, verder niet..." Fluisterde ze zachtjes. "Dany wilt het niet eens... " Mompelde ze tegen hem. Ze wilde liever dat hij het helemaal met niemand deed, maar als ze dan moest kiezen dan was het alleen Gwyn en verder helemaal niemand. Dan was ze nog best aardig voor hem.

Koning Thobias Hiddon

'Ja, het zit mij dwars, ik wil weten hoe je denkt,' zei hij zacht tegen haar. Gwynn was oke en verder niets. Dany wilde het niet eens. Hij wist het, dat had hij duidelijk gemerkt. 'Dany kan het niet. Ze is bang dat ze mij iets aandoet. Ze heeft het al heel lang met niemand gedaan, ik dacht haar te kunnen helpen,' zei hij tegen haar. Hij haalde een hand door zijn haren en hij staarde voor zich uit, naar het kasteel. 'Ik heb het met niemand gedaan, ook niet met Gwynn. Tenminste, niet alles. Het lukt niet, terwijl ik er heel veel zin in heb...' fluisterde hij nu.

Koningin Destiney Hiddon

Hij wilde het weten, want het zat hem dwars. Daardoor knikte ze een klein beetje, ze begreep ergens wel dat hij die duidelijkheid wilde.
"Als ze het niet kan, moet je haar ook niet pushen, Thobias..." Gaf ze hem als advies en ze keek hem eventjes aan terwijl ze haar hoofd een beetje schudde. Hij vertelde dat hij het met niemand had gedaan, ook niet met Gwynn want het lukte niet. Dat terwijl hij er wel heel veel zin in had.
"Dat spijt me voor je, Thobias... Ik weet verder ook niet wat helpt voor jou." Gaf ze aan.

Koning Thobias Hiddon

Als ze het niet kon, moest hij har ook niet pushen. 'Het houdt mij bezig... ik wil haar helpen. Ik wist nog niet dat jij ziek was toen, ik wilde voorstellen om het misschien samen te proberen, maar ik weet dat jij het niet wilt. Niet met haar... dat ze niet een onderdeel mag worden van dat gedeelte van ons leven,' zei hij zacht. Hij was er ergens door gefascineerd. Door het feit dat Dany het echt niet kon. Hoe kon ze zich inhouden, zo lang? Het was de ultieme uitdaging voor hem. Misschien kon hij het daarom niet met Gwynn, omdat dit hem zo veel bezig hield. Hij zag Dany niet eens echt op die manier, hij zag haar als vriendin, maar toch fascineerde het hem enorm. 'Ik weet het, het doet er ook niet echt toe voor jou...' mompelde hij.