The 100. Survival isn’t who you are, it’s who you become.

Roy Nirash

"Ja lach maar! Ik vind dit echt niet grappig!" brieste hij kwaad. Ineens vroeg ze of zij het mocht proberen. "Ga je gang." Bromde hij nu tegen haar. Hij keek nu alleen nog maar naar het vervelende ding dat rond bleef vliegen, waarschijnlijk kon het hun filmen, daar leek het althans op. Als er nog meer van dat soort machientjes waren, dan hadden ze echt een probleem, hij begreep alleen niet waarom ze zo duidelijk lieten zien dat ze die dingen ontwikkeld hadden.
"Houd hem wel heel, ik wil kijken hoe ze dit hebben geregeld." Mompelde hij.

Ebony Blake

Ze beet op haar lip en deed een poging om niet te lachen. Hij brieste kwaad, hij vond het duidelijk niet grappig. Toch mocht ze een poging wagen, al kwam het niet van harte eruit. Het ding bewoog snel, maar het was niet onmogelijk om hem te grijpen. Echter omdat Roy zich opfokte vertraagde hem dat juist. Stevig ging ze staan en volgde met met haar blik het bewegende en zoemende ding. Ze moest hem wel heel houden, hij wilde kijken hoe ze dit geregeld hadden. 'Ik zal eens kijken wat ik voor je kan doen.' Plaagde ze hem een beetje waarnaar ze zich weer concentreerde. Het leek wel op een drone. Handig wist ze het ding uit de lucht te vissen, ze greep het ding bij de onderkant, bij zijn 'poten'. 'Alsjeblieft.' Zei ze hem onschuldig en lievig en reikte het ding naar hem uit.

Roy Nirash

Hij keek naar haar, hoe ze dit aanpakte, ze was hier zoveel beter in, ze kon zo geconcentreerd afwachten tot ze een kans had om het machientje te grijpen. Ze had hem dan ook meteen en gaf hem heel onschuldig aan.
Hij begon nu toch ook te lachen en schudde zijn hoofd even, hij kon niet boos zijn, niet als ze hem zo aankeek, nu had hij sowieso al een ongelooflijk zwak voor Ebony...
"Jij bent echt heel erg." Zei hij nu. Hij pakte het machientje van haar aan en bestudeerde het eventjes. Er zat inderdaad een cameraatje op.
"Hmm... ik bekijk hem wel in huis... zo word ik er ook niet veel wijzer op." Mompelde hij nu zacht, hij keek Ebony weer aan.
"Bedankt voor je fantastische redding." Glimlachte hij nu.

Ebony Blake

Gelukkig sloeg zijn humeur om en kon ook hij er weer om lachen. Hij zei dat echt heel erg was. 'Niet waar, ik zou niet durven.' Klonk haar stem onschuldig en grinnikte even. Het machientje nam hij van haar over en concludeerde dat er inderdaad een camera op zat. 'Ohoh, ik ben dus niet de enige die je bezig zag.' Plaagde ze hem in eerste instantie. Echter baarde het haar ook echt wel zorgen. Zou dit de eerste zijn, of waren er al meer geweest? Wat hadden ze allemaal gezien? Hij zou het ding in huis wel bekijken, zo werd hij er niet veel wijzer van. Eigenlijk wilde ze wat vragen, maar wist niet of de camera het nog deed dus hield ze wijselijk haar mond. Hij bedankte haar voor de redding. 'Graag gedaan hoor.' Glimlachte ze terug. 'Maaar, wat ik wilde zeggen. Dani is op zoek naar je, ze wilde je wat vragen.' Vertelde ze hem.

Roy Nirash

Dani wilde hem wat vragen, daardoor ging hij als eerste naar haar toe. Hij besprak wat dingetjes met haar en hielp haar waar het nodig was. Daarna ging hij naar zijn eigen huis. In zijn kamer bekeek hij het machientje en haalde het compleet uit elkaar, hij bestudeerde het goed met een frons in zijn wenkbrauwen. Er moesten er meer zijn, dat kon niet anders, deze was geprogrammeerd om hun in de gaten te houden, hij was alleen gecrasht, daarom vloog hij zo in het wilde weg rond... Hij sloeg het machientje helemaal kapot met een hamer en zuchtte even diep. Daarom hadden ze al zo lang niets gehoord... ze werden dus waarschijnlijk continu in de gaten gehouden, nu moest hij de rest nog zien te vinden en kapot maken.

Ebony Blake

Nadat ze hem verteld had dat Dani hem zocht was hij gelijk naar haar toe gegaan. Ebony bleef achter. Diep ademde ze in en minuten later kwam ook zij in beweging. Er moesten er vast meer zijn. Het was te stil geweest de laatste tijd, het was allemaal te makkelijk gegaan. Eigenlijk had ze kunnen weten dat het niet klopte en eigenlijk benauwde haar dat. Waar zouden ze de afgelopen weken allemaal achtergekomen zijn? Misschien wilde ze dat wel helemaal niet weten ook. Toch ging ze op pad. Als er meer waren konden ze nooit ver zijn. Met samengeknepen ogen nam ze de omgeving in haar op, de zon scheen fel. Het was lekker warm, maar de felheid deed wel zeer aan haar ogen. En zoals verwacht vond ze er nog één. Deze vloog een stuk hoger en was eigenlijk vrijwel geluidloos. Rustig zweefde het 'ding' in de lucht. Lang niet zo wild als die van eerder. Ze pakte haar pijl en boog en schoot het ding simpel uit de lucht. Met een doffe klap viel het machientje op de grond. Met grote passen liep ze er op af. Het ding maakte een knetterend geluid en bewoog schokkerig. Kleine vonkjes kwamen er vanaf. Het duurde niet lang totdat het machientje echt uit viel. Ze haalde de pijl eruit, raapte het machientje op en vervolgde haar weg om er meerdere te zoeken. Eenmaal nog vier andere verzameld te hebben keerde ze terug naar hun kamp. Regelrecht liep ze naar het huisje van Roy toe. Zoals wel vaker vergat ze aan te kloppen en liep ze naar binnen en legde de vijf op een leeg deel van de tafel. 'Ik wil denk ik niet weten hoeveel meer er nog zijn...' Klonk haar stem bezorgd.

Roy Nirash

Hij wilde net opstaan om alles met Ebony te overleggen toen hij constateerde dat het machientje behoorlijk wat olie gelekt had op zijn shirt. Hij fronste zijn wenkbrauwen even.
"Dat is dan weer jammer..." Mompelde hij. Hij trok het shirt uit en gooide het in de zelf gefabriceerde wasmand, daarna schoot opeens de deur open. Ebony legde vijf machientjes op tafel en zei dat ze niet wilde weten hoeveel er nog meer waren.
Hij keek haar hoofdschuddend aan. "Leer nou toch eens om te kloppen.. de volgende keer sta ik hier naakt hoor." Plaagde hij nu. Hij liep naar zijn kast en trok een nieuw shirt aan.
"Ik denk dat als ik ze met z'n vijven kan herprogrammeren, dat ze dan de anderen op kunnen sporen. Maar ze weten nu al in de Ark dat we deze allemaal gevonden hebben, dus ik vraag me af waar ze dan mee aankomen." Mompelde hij bedenkelijk.

Ebony Blake

Op het moment dat ze de kamer in kwam gestormd stond Roy daar met een ontbloot bovenlichaam. Plagend zei hij haar dat ze toch maar eens moest leren aan te kloppen. 'Dus ik moet me maar weer aanpassen, beetje jammer hoor.' Reageerde ze quasi beledigd op haar beurt terwijl hij naar zijn kast liep en een schoon shirt aan trok. Haar handen had ze in haar zij gezet om het extra te benadrukken en grijnsde even. Het volgende moment begon hij over het serieuze gedeelte en haar houding sloeg direct om. Hij had het erover dat hij ze wel kon herprogrammeren zodat ze de andere konden opsporen. Echter wist de Ark nu wel dat ze deze gevonden hebben. 'Hmm..' Begon ze bedenkelijk. 'Dan heeft dat misschien niet zoveel zin meer ook...' Zuchtte ze. Hij vroeg ze af waar ze dan weer mee aan zouden komen. 'Nou het word met de keer gekker dus ik sta steeds minder te kijken van dingen.' Reageerde ze en schudde haar hoofd.

Roy Nirash

"Natuurlijk moet jij je aanpassen, jij stormt mijn kamer toch in? Het is niet andersom hoor." Plaagde hij haar nu met een grinnik. "Al zou ik het dan niet erg vinden als je zo rond zou lopen..." Voegde hij er nog aan toe, hij hoopte maar dat ze deze opmerking goed opvatte...
toen ze weer met het serieuze onderdeel bezig waren, werd ze wat bedenkelijk en zei uiteindelijk dat het dan misschien niet zoveel zin meer had. Hij knikte hierdoor. "Nee, inderdaad, dat denk ik dus ook..." Vertelde hij met een knikje.
"Ja, ze komen sowieso met iets geks en iets dat veel beter is, Ebony, kunnen we niet iets verzinnen om ze voor te zijn?" Wilde hij van haar weten en hij keek haar even doordringend aan.

Ebony Blake

Haar armen kruiste ze voor haar borst. 'O, zit dat zo?' Vroeg ze hem sarcastisch en grinnikte even. 'Dat wist ik helemaal niet joh, hoe moet ik weten waar zo'n deur voor dient. Allemaal wennen hoor.' Voegde ze er plagend aan toe en grinnikte even. 'Hoe?' Reageerde ze simpel op zijn opmerking. Hij verwachtte dat ze wel weer met iets geks en veel beters zouden komen. Van haar wilde hij weten of ze iets konden verzinnen om ze voor te zijn. Fronsend keek ze hem aan. 'Uh, hoe moet ik dat weten?' Reageerde ze feller op hem dan werkelijk bedoeld was. De manier hoe hij het zei kwam op haar over dat ze het moest weten.

Roy Nirash

Hij schudde zijn hoofd door haar sarcasme en grinnikte ook nog even. "Ik wist niet dat je zo verwilderd was hier." Plaagde hij haar nu. Ze wilde van hem weten hoe hij haar wel rond zou willen zien lopen.
"Naakt." Was zijn simpele antwoord op haar. Ze vroeg hem fel hoe zij nu weer moest weten hoe ze de ark tegen konden gaan. "He, rustig, ik bedoelde het niet verkeerd, ik wil samen met je wat bedenken, tot nu toe zijn we er altijd samen uitgekomen, toch?" Vroeg hij veel zachter en een stuk liever aan haar. Hij glimlachte even lichtelijk.

Ebony Blake

Plagend zei hij dat hij niet wist dat ze zo verwilderd was hier. 'Word je vanzelf als je je dagelijks in deze bossen bevond. ' Ondanks het sarcasme van net zat hier wel een kern van waarheid in. Ze was absoluut veranderd door de tijd hier en bijna dagelijks ging ze wel de bossen in. Vooral nu ze andere weleens meeneem. Even ging haar aandacht weer naar haar verbonden bovenarm. Ze moest er nog maar eens over na gaan denken hoe ze dat anders ging aanpakken. Simpel was zijn antwoord dat hij haar naakt wilde zien. Iets wat schuin keek ze hem aan. Natuurlijk was dit niet onverwachts, ze wist hoe hij haar zag, maar het lag puur aan haar. 'Hmm, je zei anders 'zo' en je loopt er toch echt aangekleed en wel bij. Of er moet iets mis zijn met mijn ogen.' Merkte ze bijdehand op en glimlachte onschuldig. Hij had het niet verkeerd bedoeld. Samen wilde hij wat bedenken, ze waren er altijd samen uitgekomen. Ze beet op haar lip en richtte haar blik op de grond. Diep ademde ze in. 'Ik kan me niet inleven in hun zieke gedachten, dus ik weet al helemaal niets om de uitvoering ervan te voorkomen.' Mompelde ze en zette alweer een stap naar achter om aanstalten te maken om weer te gaan.

Roy Nirash

Ze vertelde dat ze dat vanzelf werd in de bossen, hij glimlachte hierdoor even. "Je bent inderdaad wel veranderd, maar volgens mij alleen maar ten goede." Zei hij haar nu. Ze gaf hem een bijdehante opmerking terug en daardoor grijnsde hij. "Ja doe maar weer zo onschuldig." Lachte hij nu. Hij vond haar zo ontzettend leuk als ze zo deed. Ze wist helemaal niets, vooral niet omdat zij zo'n zieke geest hadden. Hij zuchtte even zachtjes.
"Oké... maar zeg het me zodra je iets weet." Vertelde hij met een glimlach aan haar aangezien hij zag dat ze weg wilde gaan.

Ebony Blake

Ook hij beaamde dat ze veranderd was, maar volgens hem alleen ten goede. Haar mondhoeken krulden omhoog. 'Ik hoop het.' Reageerde ze zachtjes. 'Nooit.' Reageerde ze overdreven en grinnikte op haar beurt. Als ze het over de Ark hadden fokte ze zichzelf altijd teveel op. Het bleef een gevoelige snaar, vooral nu haar vader zoveel macht had. Ze wilde het er het liefst nooit over hebben, het probleem was namelijk dat het haar al de hele dag bezig hield. Teveel dingen herinnerde haar er al aan, daarom wilde ze het er ook niet nog extra over hebben. Ook in dit geval reageerde ze kort en bot en wilde ze het gesprek letterlijk uit de weg lopen. Natuurlijk wist ze diep van binnen dat ze het niet uit de weg kon gaan, aangezien het hun 'grootste' vijand was. Ze moesten eigenlijk wel zien te voorkomen dat ze hierheen kwamen. Maar ze was er nog niet aan toe om daar echt mee bezig te zijn. 'Reken er maar niet op.' Was haar simpele reactie. 'En wat ga je daar nu wel mee doen?' Vroeg ze hem en wees naar de machientjes op de tafel.

Roy Nirash

"Eigenlijk reken ik juist wel op je, ik weet dat je het in je hebt om wat te verzinnen, je bent slim en innovatief genoeg." Zei hij haar nu met een glimlach. "Maar je wilt het gewoon niet, of wel?" Vroeg hij nu zachtjes.
Ebony wilde weten wat hij met de machientjes ging doen, hij keek er even bedenkelijk naar. "Hmm... ik ga een poging wagen om het mechanisme om te keren, zodat wij hun ook kunnen begluren." Sprak hij met een glimlach.

Ebony Blake

Roy complimenteerde haar op zijn beurt. Hij rekende juist wel op haar. Hij wist dat ze het in haar had om wat te verzinnen. Hij vroeg dan ook aan haar of ze het gewoon niet wilde. Ze slikte even en haalde nonchalant haar schouders op. Haar lippen bewoog ze van elkaar om te antwoorden, maar toch bedacht ze zich en kwam er dus eerst niets uit. Steeds beter kreeg hij haar door en eigenlijk vond ze dat op zulke moment best wel irritant. Aan de koppige blik in haar ogen zag je ook gewoon dat ze er niet helemaal op zou antwoorden, niet het antwoord wat hij waarschijnlijk verwachtte. 'Ik weet dat er zat andere zijn die je daar beter bij kunnen helpen. Vraag het daar maar aan.' Was haar reactie. Ze gaf geen antwoord op zijn vraag, maar kwam gelijk met een oplossing. Roy zou een poging gaan wagen om het mechanisme om te keren zodat zij hun ook konden begluren. 'Of zelf natuurlijk.' Was haar toevoeging, aangezien hij zelf eigenlijk al met een idee kwam.

Roy Nirash

Ze keek hem ontzettend koppig en eigenwijs aan, niet van plan on ook maar een centimeter mee te geven waarschijnlijk. Hij zuchtte bij haar antwoord. "Ja, er zijn zat anderen, maar ik werk graag samen met jou, heel erg graag. Dat weet je toch?" Vroeg hij nu aan haar. Hij was nog net zo gek op Ebony als in het begin en dat zou waarschijnlijk niet verdwijnen.
"Ik kan dit ook niet zonder jouw hulp." Zei hij haar nu toen ze aangaf dat hij ook zelf dingen kon verzinnen.
"Ebony, alsjeblieft..." fluisterde hij nu.

Ebony Blake

Haar armen vouwde ze voor haar borst. Hij beaamde dat er zat anderen waren, maar hij werkte graag met haar. 'Maar ik ben niet de juiste persoon om hierbij te helpen.' Ging ze er tegen in. Dit kon hij niet zonder haar hulp. 'Dat is niet waar, dat kan je prima. Ik kan je daar überhaupt niet eens mee helpen. Ik snap daar de ballen niet van. Ik heb daar 0, 0 procent verstand van.' Ratelde ze aan één stuk door. Fluisterend smeekte hij haar. Kort keek ze hem recht aan en beet op haar lip, maar gaf verder niet mee.

Roy Nirash

"Vreselijk eigenwijs ding dat je er ook bent." Zei hij nu tegen haar met een glimlach. "Geef toch eens een keertje toe..." Fluisterde hij. "Ook tussen ons, gun het een keer een kans, ik zal je niet teleurstellen, echt niet..." Mompelde hij zachtjes. Ze kon hem er ook niet bij helpen, want ze had er geen verstand van.
"Dan nog kun je wel helpen, iemand moet het voor me vasthouden, anders kan ik het niet maken." Vertelde hij met een glimlachje.
"Als je wat minder eigenwijs was, zou je leven zeker weten een stuk makkelijker zijn." Dit keer klonk zijn stem wat plagend.

Ebony Blake

Met een glimlach zei hij haar dat ze een vreselijk eigenwijs ding was. Hij wilde dat ze een keer zou toegeven en het tussen hen ook een keer een kans zou geven. 'Maar dat is het ook niet zozeer..' Was haar zachte, bijna onverstaanbare reactie. Het was niet alleen dat ze bang was dat hij haar zou teleurstellen. Voorheen is ze verschillende keren teleurgesteld ja, dus was het makkelijker om mensen ver weg te houden. Maar hij had zich de afgelopen tijd al aardig dichterbij weten te wurmen. De eerste persoon sinds tijden. Echter was de angst om de mensen die ze mocht te verliezen ook zo groot. Vooral hier, zonder 'echte zekerheid'. Alsnog kon ze hem helpen, iemand zou het voor hem vast moeten houden. In eerste instantie ademde ze diep in en schudde haar hoofd. Vervolgens moest ze toch wel glimlachen. Als ze wat minder eigenwijs zou zijn zou haar leven volgens hem een stuk makkelijker zijn. 'Oké, oké, het is al duidelijk.' Grinnikte ze en grijnsde even.

Roy Nirash

Hij kon haar haast niet verstaan toen ze wat mompelde tegen hem. Maar hij ving wel wat op dat het niet zo was. "Maar je bent wel ergens bang voor, wat is het toch?" Wilde hij van haar weten. "We kennen elkaar nu toch al best goed?" Vroeg hij zachtjes aan haar. Ze grinnikte daarna dat hij duidelijk was en daardoor moest hij toch even lachen. "Sorry." Zei hij met een grinnik

Ebony Blake

Hij wilde weten waar ze bang voor was. Onverschillig haalde ze haar schouders op. 'In sommige opzichten denk ik wel ja.' Was haar veilige antwoord op zijn vraag. Met een grinnik zei hij sorry en Ebony glimlachte op haar beurt. 'Het is gewoon ja...' Ze wreef in haar nek en haalde diep adem. 'Ik weet het eigenlijk ook gewoon niet zo goed, ik snap soms ook niet zoveel van mezelf.' Maakte ze er uiteindelijk maar van en plofte neer op één van de stoelen bij de tafel. 'Oké wat moet ik vasthouden?' Praatte ze er weer overheen, doelend op de machientjes.

Roy Nirash

Ze draaide er maar wat omheen en leek hem niet echt antwoord te willen geven, ze kenden elkaar goed in sommige opzichten en ze snapte zichzelf soms gewoon niet zo goed. Hij zuchtte even zachtjes, hier kwam hij dus helemaal niet verder mee. Ze plofte op een stoel neer en vroeg hem wat ze vast moest houden.
"Ebony..." Mompelde hij zachtjes, daarna kwam hij dichterbij en pakte zachtjes haar kin vast, voorzichtig drukte hij zijn lippen zacht op die van haar.

Ebony Blake

Zachtjes mompelde hij haar naam, zodoende keek ze op naar hem. Hij kwam dichterbij en een kriebel ontstond in haar onderbuik. Haar lippen bewoog ze al iets om nog wat te zeggen, maar hij pakte haar kin vast en drukte zijn lippen zacht op de hare. Haar huid voelde warm onder zijn aanraking. Ze ging er op in en legde haar hand in zijn nek. Toch kapte ze het daarna weer af en nam even wat afstand, ze beet op haar lip en keek hem even aan. Ze schraapte haar keel, maar de woorden kwamen niet.

Roy Nirash

Hij was verrast toen ze meeging in de zoen, hij voelde haar hand in zijn hals. Hij vond het heerlijk, hij genoot zo erg van Ebony, dit deed hem echt goed. Ze stopte al weer heel erg snel en nam afstand. Hij keek even naar haar. "Voelde het niet goed?" Wilde hij van haar weten, hij wilde weten of zij het net zo lekker vond als hij.