The 100. Survival isn’t who you are, it’s who you become.

Ebony Blake

Plagend zei hij haar dat hij het ook wel durfde als ze niet gewond was, echter sloeg hij geen meisjes. 'Wie zegt dat je daar überhaupt de kans voor zou krijgen.' Plaagde ze hem en grijnsde een beetje uitdagend. Ook al was zij opgestaan, hij bleef zitten. Hij had haar niet willen dwingen, ze moest er zelf klaar voor zijn. Eenvoudig haalde ze haar schouders op. 'Ik red het wel, misschien is het ook beter ook.' Verklaarde ze en glimlachte even zwak. 'Hup,hup, kom overeind.' Grinnikte ze even, ze was duidelijk al een stuk meer opgewerkt als eerder.

Roy Nirash

Ze plaagde hem en hij grinnikte hierdoor. "Jij bent wel heel erg zeker van je zaak, heb je deze spierballen nog niet gezien?" Lachte hij terug en hij spande zijn arm even aan. Sinds ze hier waren was zijn lichaam enorm veranderd, veel gespierder geworden.
Ze gaf aan dat ze het wel zou redden en dat het misschien beter was om terug te gaan, daarna joeg ze hem met een grinnik overeind. "Oké, oké, ik kom al." Glimlachte hij. Hij stond langzaam op en keek haar even glimlachend aan, hij was er blij mee dat ze vrolijker was. Samen met haar liep hij de poort weer in.

Ebony Blake

'Natuurlijk.' Reageerde ze met een grijns toen hij zei dat ze wel erg zeker was van haar zaak. Ze schoot in de lach om zijn opmerking. 'Opschepper.' Klaagde ze en grinnikte. Ook hij kwam overeind en ze liepen de poort weer in. Eenmaal terug kwam Finn gelijk naar haar toe. 'Ebony, g-gaat.' Begon hij, maar Ebony snoerde hem gelijk zijn mond. 'Ik wil het er niet over hebben Finn.' Zei ze hem dan ook direct en wilde verder lopen, echter pakte hij haar vast bij haar arm. 'Maar-r..' Weer liet ze hem niet uit praten. 'Ik ga het er echt niet over hebben.' Benadrukte ze nogmaals. Weer ging hij er tegen in. 'Houd toch op.' Klonk haar stem ditmaal geïrriteerd. 'Nee verdomme jij, je laat me nog geen seconde uitpraten.' Beet hij haar nu toe. Ebony slikte en hield nu wijselijk even haar mond. 'Ik snap dat het confronterend was, maar dat is het voor mij net zo goed. Ik denk wel dat het belangrijk is dat we het er over hebben. En ik weet dat jij niet zo bent, jij stopt het gewoon weg. Maar ik ben zo niet en kan dat niet.' Legde hij haar uit en liet haar arm weer los. 'Wat als ze hierheen komen.. Nu hij de...' Ebony liet hem niet langer uitpraten. 'Morgen..' Reageerde ze kortaf en liep weer weg, naar Dani toe. Finn keek haar hoofdschuddend na en zuchtte geïrriteerd. 'Hoi Dani.' Zei Ebony haar met een glimlach. Haar gewonde knokkels stak ze naar voren. 'Het is niets, maar ik moest beloven om er door jou na te laten kijken.' Legde ze uit.

Dani

Ze was wat aan het lezen in het boek van haar moeder toen ze een stem hoorde, het was Ebony. "Hoi." Zei ze met een glimlach tegen haar terug. Ze stak haar handen naar voren, het was niets maar ze moest beloven dat er naar gekeken werd.
"Laat me raden, Roy zeker?" Vroeg Dani met een grinnik. Ze klopte op de grond naast haar. "Kom maar even zitten." zei ze. Daarna was ze wat aan het rommelen met potjes en had ze uiteindelijk een lekker ruikend mengsel klaar. Ze maakte eerst zachtjes de knokkels van Ebony schoon met water en smeerde het er daarna overheen.
"Zo, dan kan je er weer tegenaan." Glimlachte Dani.

Ebony Blake

'Nee joh, hoe kom je erbij.' Reageerde ze sarcastisch op Dani en glimlachte. Ze ging naast haar zitten nadat Dani dit had aangegeven. Nieuwsgierig keek ze toe hoe het meisje aan de gang ging. Een sterke, maar lekker ruikende geur doemde op. 'Wat is het? Het ruikt sterk, maar wel lekker!' Vroeg ze haar. Eerst maakte Dani haar knokkels schoon om daarna het sterk ruikende mengels er op te smeren. Haar gezicht vertrok iets, het prikte flink, dat had ze niet verwacht. Al snel was het klaar. 'Dankjewel' Klonk haar stem dankbaar.

Dani

Ze grinnikte zachtjes en vrolijk door de sarcastische woorden van Ebony. "Hij geeft wel veel om je, of niet?" Vroeg ze nu wat zacht aan Ebony, ze was ontzettend nieuwsgierig.
Ebony wilde weten wat het was wat ze op haar knokkels smeerde. "Het is een mengsel van bloemen en kruiden, onder andere papaver en lavendel. Daardoor ruikt het zo lekker." Vertelde ze met een glimlach. Het prikte duidelijk wel. Ebony bedankte haar ervoor.
"Geen dank, ik denk dat ik dit gewoon door ga zetten en een soort kleinschalig ziekenhuis begin. Dat iedereen bij mij kan komen voor al zijn kwaaltjes." Zei ze met een glimlach en twinkelende ogen, zij kon er hier echt wel aan wennen. Ze vond het hier heerlijk.

Ebony Blake

Dani vroeg door op Roy, het was haar opgevallen dat hij veel om haar gaf. Wat Nonchalant haalde ze haar schouders op. 'Hij geeft om iedereen hier.' Concludeerde ze. Het mengsel was van bloemen en kruiden. Begrijpend en geïnteresseerd knikte ze. Enthousiast vertelde Dani dat ze dit wilde door zetten om een soort kleinschalig ziekenhuis te beginnen. 'Wat een geweldige idee!' Reageerde ze gelijk. 'Jij hebt het wel echt naar je zin hier?' Vroeg ze haar met een glimlach, je zag haar met de dag meer openbloeien. Dani was niet de enige, er waren steeds meer kinderen die weer echt begonnen te 'leven'. 'Alles komt steeds meer op de pootjes terecht hier, gelukkig.' Mompelde ze. Hopelijk bleef dat zo en ging de Ark niet nog meer met ze bemoeien.

Dani

Ze grinnikte zacht door de reactie van Ebony. "Ik zie het echt wel hoor." Zei ze lichtelijk plagend. Ebony vond het een geweldig idee van haar van het ziekenhuis. Ze vroeg daarna ook of ze het hier naar haar zin had, daardoor knikte ze meteen. "Ontzettend. Ik kan hier zoveel meer bereiken dan daar... Bovendien is de vrijheid heerlijk." Glimlachte ze nu vrolijk. Ebony mompelde daarna nog dat alles hier steeds meer op zijn pootjes terecht kwam, ze knikte hierdoor. "Ja, ik weet het zeker. We leren het allemaal wel."

Ebony Blake

Plagend zei ze dat ze het wel zag. Ebony ging er verder niet echt op in en glimlachte alleen maar een beetje. Zouden het andere ook opgevallen zijn vroeg ze zichzelf af. Dani had het hier ontzettend naar haar zin. 'Fijn.' Glimlachte Ebony. Hier kon ze veel meer bereiken. Begrijpend knikte Ebony. Dani wist het wel zeker, ze zouden het allemaal wel leren. 'Gelukkig kunnen we dat ook van elkaar. ' Concludeerde ze. En hopelijk kon en mocht dat ook zo blijven. Diep ademde ze in en keek een beetje om zich heen. Haar blik bleef even bij haar broertje hangen en zuchtte even. Eigenlijk voelde ze zich wel beetje lullig van net, maar ze kon het gewoon niet.

Dani

Ebony leek er niet over te willen praten, maar ze vond het eigenlijk ook niet zo heel erg, ze stopte er maar over, het was niet erg.
"Ga weer even met je broertje praten, jullie moeten geen ruzie maken, hier hoor je juist bij elkaar te zijn, het fijn te hebben." Spoorde ze Ebony wat aan toen ze haar zag kijken naar haar broertje.

Ebony Blake

Dani begon er over dat ze met haar broertje moest gaan praten.Ze moesten geen ruzie maken, hier hoorde ze het juist fijn te hebben en samen te zijn. 'We hebben geen ruzie.' Was haar snelle reactie en rukte haar blik los van hem. Hij was juist een prater, gooide het liefst alles gelijk eruit. Maar zij juist niet, dat lukte haar niet. Haar armen kruiste ze voor haar borst en al snel kwam ze nu overeind. Dani had een gevoelige snaar geraakt. 'Ik ga maar slapen, slaaplekker alvast. Nogmaals bedankt.' Zei ze nog voordat ze weg liep.

Dani

Ebony zei dat ze geen ruzie hadden. "Onenigheid dan." Zei ze zacht tegen haar. Ze zei dat ze ging slapen en bedankte haar nogmaals. Dani zuchtte even zachtjes en haalde haar hand door haar haren heen, daarna wenste ze haar welterusten. Ze keek even naar het broertje van Ebony, even twijfelde ze om naar hem toe te gaan, maar ze ging toch gewoon even bij het vuur zitten.

Ebony Blake

Ondanks dat ze zich terug getrokken had en deed of ze ging slapen had ze urenlang wakker gelegen. Het piekeren was begonnen, doemscenario's gingen door haar hoofd. Op de achtergrond hoorde ze het gelach en gepraat, het klonk of het erg gezellig was. Echter had ze daar nu geen behoefte aan, dan zonderde ze zich liever af. Haar nachtrust was niet van lange duur. Uiteindelijk had ze een paar uurtjes te pakken gehad, maar ze was alweer zo vroeg wakker. Het was rond een uur of vijf en de rest sliep natuurlijk nog. Stilletjes ging ze op pad, weg. Eerst ging ze jagen, om even haar ei kwijt te kunnen. Ondertussen bedacht ze wat ze zo meteen in haar training wilde gaan geven, want daar was ze nog geen moment mee bezig geweest. Ze wilde met wat basis oefeningen beginnen en zou ze in groepjes indelen zodat ze ook steun aan elkaar hadden. Voornamelijk houdingen, balans en stoten. Puur basis. Op ten duur zouden ze dit wel uitbreiden, want uiteindelijk moesten ze ook leren om met wapens om te gaan. Met haar vangst keerde ze terug naar het kamp en ruimde alles netjes op. Vervolgens begon ze de materialen en dingen klaar te leggen die ze wilde gebruiken. Langzaamaan begonnen de andere ook wakker te worden, dat was fijn, dan konden ze gelijk beginnen.

Roy Nirash

Het had weken, zelfs maanden geduurd voor ze zover waren, maar nu stonden er tien hele leuke huizen en leefden ze in kleine groepen samen, iedereen had een eigen specialiteit en deed wat hij leuk vond. Dani had een soort kliniek ontwikkeld en werkte daar naar hartenlust, er kwamen vaak gewonden langs bij haar. Iets wat ook logisch was, want niet iedereen was zo bekwaam in het jagen als Ebony.
Ze hadden al die tijd niets meer van de Ark gehoord en daar maakte Roy zich op dit moment ontzettend veel zorgen over. Hij had zich teruggetrokken op zijn eigen plekje, hij was hier heel erg graag, vanaf dit punt kon hij heel erg veel zien, de rustgevende huizen, de rest van het gebied... Eigenlijk kende alleen Ebony deze plek, hij wilde wel dat iemand er vanaf wist, zodat wanneer er wat zou gebeuren, er ingegrepen kon worden. Hij legde zijn hoofd tegen de boom aan. Hij zat heel hoog in de boom, waarschijnlijk een van de grootste en stevigste bomen in het hele gebied. Hij keek omhoog, naar de lucht, naar daar ergens waar de Ark was.
Wanneer besloten ze weer contact op te nemen? Hun leven te vergallen?

Ebony Blake

Het was een prachtige zonnige ochtend. Het was nog vroeg, maar in dit seizoen van het jaar was het dan ook erg vroeg licht. De zonnestralen straalden en werden langzamerhand steeds warmer. Ebony was met twee andere op jacht. De lessen gingen steeds beter. De een pakte het nou eenmaal beter op de dan de ander, maar dat was natuurlijk ook meer dan logisch. Deze twee waren voor het eerst mee met haar. Ondanks dat ze liever alleen ging nam ze een aantal per tweetal toch weleens mee. Het oefenen bij hun kamp ging goed, maar op een echt dier jagen was natuurlijk totaal anders. Bij voorbaat hadden ze wel goede afspraken gemaakt. 'Je volgt het dier, let goed op de omstandigheden en dan schiet je.' Legde ze uit terwijl ze haar pijl liet gaan en de vogel uit de lucht schoot. 'Dit is natuurlijk weer wat anders, aangezien gevogelte snel en wendbaar zijn. Ze kunnen echt vliegensvlug zijn. ' Vertelde ze hen terwijl ze naar het gevogelte liep die ze uit de lucht had geschoten. 'Ohoh, ik zie wat.' Zei het meisje dol enthousiast en spande haar boog. 'Denk aan onze afspraak, we wachten op elkaar.' Zei Ebony nog voordat ze zich omdraaide, maar het was te laat. Het meisje liet de pijl al gaan en deed een poging het dier verderop te raken. De pijl schampte langs haar bovenarm en liet een vleeswond achter. Doordat het zo snel ging voelde ze er in eerste instantie niet veel van. Het meisje sloeg gelijk haar hand voor haar mond, schuldbewust. Haar pijl zat ergens verderop in een boom, door het zuchtje wind was hij wat meer naar links geraakt en had zo Ebony geraakt. Ebony greep haar bovenarm vast en aan haar vingers kleefde een rode substantie. Het was misschien geen grote wond, maar het bloedde flink. 'En dit is de reden waarom we van te voren deze afspraken maken.' Bromde ze een beetje. Het meisje excuseerde zich gelijk. 'We gaan terug.' Was haar korte reactie. De andere jongen nam hun vondst mee terwijl ze terug liepen en Ebony de wond dicht drukte. De terug weg was kil en stil geweest. Eenmaal de spullen opgeruimd nam ze het meisje even apart. 'Kan je me uitleggen wat er precies gebeurde?' Vroeg ze aan haar, ditmaal wat vriendelijker. 'J-je moet naar Dani.' Stamelde ze in eerste instantie. 'Het spijt me zo.' Voegde ze er aan toe. 'Ja, ik zal zo gaan. Kijk iedereen maakt fouten, het kan gebeuren en gelukkig is het niets ernstigs. Maar ik vind het wel belangrijk om te weten hoe dit kon gebeuren.' Legde ze haar uit en keek haar geduldig aan.

Dani

Ze voelde zich compleet in haar element. Het huisje wat ze bezat was prachtig en ze hield het ook goed bij, er stond in sierlijke letters boven de deurpost: "Dani's praktijk" en even keek ze er weer glunderend naar. Het was echt een droom die uitkwam, zo fantastisch...
Ze was een beetje aan het wegdromen toen ze haar naam ineens hoorde vallen, ze knipperde even met haar ogen en keek om zich heen, ze zag Ebony met een meisje praten, haar blik ging langzaam naar haar arm. Lichtelijk bezorgd liep ze op Ebony af.
"Wat is er gebeurd? Gaat het wel?" Vroeg ze meteen aan haar.

Ebony Blake

De afspraken waren duidelijk. Ze zouden op elkaar wachten. Vooral in het begin was dit belangrijk. Doordat ze nog niet zo ervaren waren lag een ongeluk in een klein hoekje. De omstandigheden in het bos waren anders. Zo hadden ze te maken met meer wind en andere omgevingsaspecten. Wanneer iedereen zou schieten wanneer ze een dier zagen zou het een grote chaos worden. En dat was nu wel gebleken, aangezien Ebony geraakt was. Het meisje legde uit dat ze een soort haas zag en dat ze het graag goed wilde doen en daardoor even de afspraken vergat. Het zou namelijk vooral over het oefenen gaan en niet het echte jagen. Door de wandeling terug was Ebony weer wat tot haar zinnen gekomen. In eerste instantie had de boosheid de overhand gehad, maar ze had het zelf ook anders aan kunnen pakken. De volgende keer moest ze nog alerter zijn, dit kon niet weer gebeuren. Het kon heel verkeerd aflopen, ze moest een andere aanpak gaan verzinnen. Ebony keek op zij naar Dani. 'Een ongelukje, maar het gaat wel.' Overtuigde ze haar. 'Zou je het willen verbinden of iets?' Vroeg ze haar vervolgens. 'Ik loop een beeeeetje leeg.' Grapte ze waarnaar ze weer naar het meisje keek. 'Van de week proberen we het nog een keer, oké?' Stelde ze voor en het meisje knikte gelijk waarnaar ze weg liep.

Dani

Volgens Ebony was het een ongelukje, Dani glimlachte hierdoor een beetje. "Kan gebeuren natuurlijk." Gaf ze aan. Het ging ook wel, daardoor knikte ze. Toch wilde ze wel verbonden worden, want ze liep leeg.
"Kom maar gauw mee, straks val je nog flauw door al dat bloedverlies van je." Ze grijnsde even. Het meisje liep daarna weg nadat er een afspraak werd gemaakt. Dani wenkte Ebony met haar mee de praktijk binnen. Roy had een of ander ingenieus plan bedacht zodat de praktijk bezat over airconditioning, dit om al haar producten die ze gebruikte koel te kunnen houden.
Ze liep naar een kast toe en zocht daar haar desinfecterende zalfje en verband. Gelukkig had ze een grote voorraad door wat Roy en Ebony hadden gevonden in die stad van hun.
"Ga lekker zitten." Glimlachte ze.

Ebony Blake

'Dat bedoel ik.' Reageerde ze op Dani en er kon een kleine grijns vanaf. Braaf volgde ze Dani naar haar praktijk. Ze had het netjes en goed voor elkaar, je merkte ook aan alles dat dit echt haar trots was. Dat vond ze ook heel goed te begrijpen. Dani glimlachte dat ze lekker kon gaan zitten dus dat was ook wat ze deed. Haar blik gleed even door de ruimte heen. Het was hier lekker koel, beter te vertoeven dan buiten soms. Het kon namelijk flink warm worden overdag. Haar blik gleed vervolgens naar haar verwonde bovenarm. Sinds hun komst hier had ze al meerdere 'oorlogs wonden' opgelopen, maar gelukkig had Dani altijd haar middeltjes om haar snel er weer bovenop te helpen. Gelukkig was de pijl langs haar arm geschampt waardoor het enkel een snee had achtergelaten op haar bovenarm. 'En al druk gehad vandaag?' Vroeg ze met interesse.

Dani

Ebony ging zitten en bestudeerde haar eigen arm even. Dani kwam bij haar staan en maakte het eerst schoon met water, ze bekeek de snee even goed, maar constateerde dat het mee viel. Daarna smeerde ze het zalfje voorzichtig langs de randen. Ebony wilde weten of ze het vandaag al druk had gehad.
"Nee, nog helemaal niet, iedereen houdt zichzelf gelukkig wel een beetje heel, volgens mij ben jij mijn beste klant." Plaagde ze Ebony nu een beetje. Ze begon de arm snel en handig te verbinden zodat Ebony er het minste last van zou hebben.
"Ik heb alleen Roy al de hele dag nog niet gezien, ik moest hem eigenlijk nog wat vragen, weet jij misschien waar hij is?" Vroeg ze nu.

Ebony Blake

Vandaag had ze het helemaal nog niet druk gehad, gelukkig maar. Ze plaagde Ebony dat ze haar beste klant was. Ebony grinnikte op haar beurt. 'Dat krijg je als je zo'n kluns ben.' Vertelde ze Dani over zichzelf. 'Maar gelukkig weet jij mij altijd weer goed en snel op te lappen, dat scheelt weer.' Sprak ze het meisje toe, complimenterend. Dani vroeg aan of ze wist waar Roy was, ze had hem al de hele dag niet gezien. 'Ik heb hem ook niet gezien, maar ik heb wel een vermoeden waar hij is.' Vertelde ze haar. 'Ik kan zo wel even naar hem toe gaan?' Stelde ze voor. Ze keek toe hoe Dani kundig haar wond schoonmaakte en vervolgens haar arm snel en handig verbond.

Dani

"Ah nee, jij bent geen kluns, je zoekt wat meer gevaren op dan de rest." Zei Dani meteen toen Ebony zichzelf een kluns vond. Ze schudde haar hoofd even, dat was helemaal niet waar. Ze ontving glimlachend en wat trots de complimentjes van Ebony.
"Ik doe mijn best." Zei ze nu met een knikje. Ebony had Roy ook niet gezien, maar ze had wel een vermoeden waar hij was, ze zou zo even naar hem toe gaan.
Dani knikte even. "Fijn, dankjewel." Zei ze meteen hierop.


Roy Nirash

Langzaam klauterde hij uit de boom, er was iets aan de hand, even verderop. Hij fronste zijn wenkbrauwen even en belandde uiteindelijk op de grond met een klein sprongetje. Hij liep langzaam dieper in het bos, hij hoorde iets zoemen, het was mechanisch... Hij ging sneller, waar was dat rotding? Waarschijnlijk kwam het van de Ark, een of andere technologie om hun van dichtbij in de gaten te kunnen houden. Hij probeerde het ding te vangen, maar het was hem steeds te snel af. Even gromde hij en raakte hij behoorlijk gefrustreerd.

Ebony Blake

Volgens Dani was ze geen kluns, ze zocht wat meer de gevaren op dan de rest. Die woorden zorgden ervoor dat haar mondhoeken omhoog krulden. Ze bedankte haar dat ze even ging kijken voor Roy was. 'Nee, jij bedankt!' Reageerde ze gelijk terwijl ze opstond en knikte naar haar verbonden bovenarm. 'Ik kan er weer tegen aan.' Glimlachte ze. 'Dan ga ik weer, ik zal hem laten weten dat je wat wilt vragen. Tot straks! En nogmaals bedankt voor je goede zorgen telkens weer.' Sprak ze het meisje toe voordat ze weg liep, op zoek naar Roy. De eerste plek waar ze naar toe liep was de plek wat hij omschreef als zijn 'eigen plekje'. Tegenwoordig was hij hier steeds meer te vinden. Het zou een logisch plek zijn om hem te vinden, aangezien er verder niemand vanaf wist. En zoals ze verwacht had was hij daar te vinden, echter was hij wat aan het rondrennen. Hij leek ergens achter na te gaan. In eerste instantie moest ze een beetje lachen, omdat het er komisch uit zag. Vervolgens ging dit over in een frons terwijl ze dichterbij kwam. 'Wat ben jij nu weer aan het doen?' Vroeg ze dan ook niet begrijpend. Al snel viel haar het zoemende geluid op en opnieuw fronsend keek ze naar het rondvliegende machientje. 'Wat is dat nou weer...?'

Roy Nirash

Wat een vervelend onding, hij kreeg hem gewoon niet te pakken, ineens hoorde hij gelach, waardoor hij meteen opkeek. Het was Ebony. Ze vroeg hem wat hij aan het doen was en daarna had ze het over het kleine machientje.
"Dit ding moet zo snel mogelijk kapot." Gromde hij alleen. "Au, verdorie!" Riep hij daarna uit, het ding vloog tegen zijn hoofd aan om daarna vervelend om hem heen te vliegen. Hij maaide er met zijn armen naar en kookte echt bijna. Dit was zo irritant, hij kon hier echt niet tegen. Hij was dan toch behoorlijk snel boos en geïrriteerd.

Ebony Blake

Volgens Roy moest het ding zo snel mogelijk kapot. Haar blik werd gelijk weer een stuk bezorgder. Het moest vast iets van de Ark zijn. Haar hand sloeg ze voor haar mond toen het ding tegen zijn hoofd vloog, om te voorkomen dat ze niet keihard in de lach schoot. Zachtjes moest ze giechelen. 'Mag ik het proberen?' Vroeg ze nu, al koste het haar nog steeds moeite om niet te gaan lachen en serieus te klinken. Het was duidelijk dat het ding hem ontzettend irriteerde.