Vampiers enzooo

Freya Marshall

Steffen leek er niet meer over te willen hebben, over wraakplannen en dergelijke. Dat was prima voor Freya, nu was ook niet een heel geschikt moment. Maar ze bleef van mening dat als iemand van hun de kans kreeg Daniel te vermoorden, met zijn lelijke, maar vervelend irritante ring, dan kon Freya het beste die kans hebben. Die jongen had meegewerkt aan haar mishandelingen en vervolgens mee gedaan aan het voorliegen dat ze een heel ander leven had. Duke en Steffen hadden ook genoeg gedoe gehad met de jagers en mochten van haar ook het een en ander afstraffen, maar vanwege die ring wilde zij weer op haar beurt niet dat hun iets overkwam.
Steffen ging douchen en liep de trap af met de schone kleren. Freya bleef eerst even achter op zolder, maar ze vroeg zich eigenlijk ook af waarom ze daar zou wachten. Waarom niet beneden waar minimaal 2 uitgangen waren en ze niet eerst nog trappen af hoefde om bij een uitgang te komen. Dus liep ze de trappen af en de woonkamer in. Ze wilde eigenlijk wat drinken, of eten, maar ze wist dat ze niks eetbaars of drinkbaars voor haar zelf hoefde te verwachten in Duke's keuken. En als het wel zo was, hoe lang lag het er al en zou het dan niet al over de datum zijn?
Ze ging op de bank zitten en was nog diep in gedachten verzonken toen Duke thuis kwam, en Steffen de trap af kwam. Sterker nog, ze was zo diep in gedachten dat ze pas doorhad dat ze er weer waren toen Duke begon te praten. Waardoor ze lichtjes uit haar gedachten schrok en ze daarna ook opkeek, waardoor ze de broers zag staan. Steffen leek de opmerking van Duke te negeren. Bij Freya duurde het even voor ze door had wat die opmerking was. 'Sinds wanneer jaag jij op dieren?' vroeg ze Duke, ook om haar eigen lichte schrikreactie te verbergen en haar diepe gedachtes weer ver, heel ver terug naar de achtergrond te smijten.

Steffen Gregory

Freya vroeg aan Duke sinds wanneer hij op dieren joeg. Duke moest lachen en schudde zijn hoofd. "Dat ga ik nooit doen, gatver," sprak hij terwijl hij er een vies gezicht bij trok. "Ik bedoelde de volgende keer dat hij weer besluit heel de markt uit te moorden. Een beetje los gaan af en toe mag wel." Duke grijnsde breed en schonk een glas whisky in, waar hij altijd dol op was.
"Duke, je heb weer genoeg gepraat voor vandaag," reageerde Steffen ietwat geïrriteerd. Duke wist sowieso dat Steffen zich schuldig voelde over alle moorden die hij gepleegd had, maar dat leek hem nooit echt te deren. Hij leek het juist wel grappig te vinden vaak. De twee broers waren niet zo heel erg verschillend, ze hadden zelfs best veel gemeen, maar toen ze veranderd waren in vampiers waren ze flink veranderd. Steffen hield zich nog erg vast aan zijn menselijke kant en was bang die kant kwijt te raken. Duke drukte zijn menselijke kant juist zo veel mogelijk weg en leefde het meest van de tijd gewoon vol als vampier.
Steffen trok zijn kleding even recht en keek nu richting Freya.
"Zullen wij naar huis gaan?" stelde hij haar nu voor, aangezien het daar wat veiliger was op het moment. En hij had nu niet zoveel zin in confrontaties omdat hij wist dat hij nu gauw uit zijn slof zou schieten.
"En als ik jou was zou ik een beetje op je hoede zijn, Duke, er is een flinke lading vampierjagers in de stad en ze weten van mij, dus waarschijnlijk ook van jou," waarschuwde Steffen zijn broer.
Duke sloeg zijn glas whisky achterover en met nog altijd een grijns op zijn gezicht keek hij Steffen aan. "Laat ze maar komen, ik lust ze rauw."

Freya Marshall

Ze schudde op haar beurt weer haar hoofd toen Duke begon te lachen en vieze gezichten trok. 'Bij dieren heb je wel meer keuzes, en minder gezeik achteraf.' zei ze er nog op terug. Ze kon het niet laten het gewoon stil te laten, ze moest die twee voordelen nog terug kaatsen, ondanks Steffen's lichtelijk geïrriteerde woorden naar Duke toe.
Steffen vroeg of ze naar huis zouden gaan. Ze was een beetje verbaasd door die vraag. Ze ging graag naar huis, daar niet van, maar ze had ergens niet verwacht dat dat al zo snel zou zijn. 'Is goed.' antwoordde ze dan ook wat later door de verbaasdheid, waarna ze opstond en naar Steffen en de uitgang toe liep. Bij hun thuis was het ook wel rustiger, ook qua prikkels. Steffen kon zich dan vast beter weer richten op zijn oude dieet en levenspatroon. Duke werd nog gewaarschuwd, maar uiteraard trok Duke zich daar niks van aan. 'Kun je dat wel al aan, met mij alleen in een stil huis?' vroeg ze wel nog even voor de zekerheid na aan Steffen.

Steffen Gregory

Freya reageerde nog op Duke, al wist Steffen dat Duke haar nooit gelijk zou geven. Zo zat hij niet in elkaar. Duke was wel egoïstisch te noemen, hij genoot van bloed en mensenbloed- vooral vers- was echt het lekkerst. Dus dat ging hij zichzelf niet ontnemen.
"Keuzes tussen alleen maar vieze smaken ja, mensen smaken een stuk beter. En als je het slim aanpakt is er ook geen gezeik," kaatste Duke nog snel terug richting Freya. Hij schonk nog een glas whisky voor zichzelf in en plofte op de bank neer.
Steffen schudde zijn hoofd even om zijn broer en keek toen weer richting Freya, die het goed vond om naar hun huis te gaan. Hij stak zijn handen in zijn zakken en liep alvast een stukje richting de deur.
"Ik zal mijn best doen," reageerde hij op Freya, die haar zorgen even uitsprak. "Als ik het niet meer trek ga ik wel even het bos in of zo." Hij glimlachte even naar Freya en pakte haar hand vast, waarna hij haar mee nam naar buiten. De frisse lucht deed hem goed. Rustig liep hij naar de auto van Freya toe. Het was fijn dat ze met de auto was, want lopend zou het wel een stukje zijn en dan moesten ze ook een stukje door de stad. Dat had hij liever niet nu, hij zou zichzelf niet in kunnen houden met vele mensen om hem heen. Hij merkte nu al constant dat zijn lichaam schreeuwde om bloed. En dat maakte hem vreselijk nerveus.
"Het was niet handig om hier te blijven," vertelde hij nu aan Freya. "Die jagers weten dit heel gauw te vinden. En ik denk dat ze behoorlijk boos zijn. Want ik heb één van hun kinderen vermoord." Hij schrok even van de emotieloosheid in zijn eigen stem terwijl hij praatte over een moord. Zijn gevoelens waren duidelijk van slag, het ene moment was hij flink emotioneel en het andere moment leek zijn menselijkheid ver te zoeken. Hij klemde zijn kaken op elkaar en haalde even diep adem om wat spanning af te laten vloeien, maar het werkte niet echt. Zijn lichaam was gewoon nog te erg van slag van al die maanden zonder een druppeltje bloed.

Freya Marshall

Ze rolde nog even met haar ogen toen Duke haar tegensprak, maar besloot er niet verder op in te gaan. Zeker nu Steffen aangegeven had te willen gaan en Duke al eerder gezegd had zijn mond te houden. Dan moest Freya niet door gaan en uitlokken.
Steffen stelde haar gerust, dat hij het bos in ging als het nodig was en hij vertelde haar dat als ze hier bleven, ze makkelijker te vinden waren. Onderweg naar buiten had Freya haar tas nog opgepakt en was gaan rommelen naar de autosleutel. Die vond ze gelukkig zonder haar tas helemaal overhoop te hoeven halen. Voor ze de deur achter haar dicht deed zei ze nog gedag en bedankt tegen Duke, ook al zat hij daar nu niet meer op te wachten. Ze vond het, ondanks die belabberde houding die hij zo vaak had, wel belangrijk af en toe eens te bedanken en gedag te zeggen.
Ze opende de autodeuren, stapte in aan de bestuurderskant en wachtte tot Steffen ook zat. Daarna startte ze de auto en reed naar huis toe. 'Ik wil graag zeggen dat het wel goed komt, maar dat is niet heel realistisch. Enigste wat ik wel kan zeggen is dat je gedaan hebt wat je kon om te overleven en als hun jou in de eerste plaats al niet zo van de straat weggegrepen hadden, was dit nooit gebeurd.' Zei Freya er op terug. Ze keek even kort opzij tijdens het rijden om een bemoedigende glimlach te schenken, voor ze weer op de weg lette.
Na een tijdje parkeerde ze de auto thuis, stapte uit en sloot de auto af toen Steffen ook uitgestapt was. Daarna liep ze naar de voordeur om die te openen en achter Steffen weer te sluiten. 'Maar ik ben in ieder geval heel blij dat je weer thuis bent.' Zei ze nog, waarna ze een klein kusje op Steffen's inmiddels weer schone wang drukte. Daarna liep ze de keuken in om voor haarzelf wat te eten klaar te maken. 'Wil jij ook wat te knabbelen, of liever niet?' Vroeg ze nog aan Steffen.

Steffen Gregory

Toen Freya de auto ontgrendeld had stapte hij in en keek hij naar buiten terwijl ze richting hun huis reden. Na een korte stilte zei Freya dat ze wilde zeggen dat het goed zou komen, maar dat dat niet heel realistisch was. Daarna probeerde ze zijn schuldgevoelens wat terug te dringen. Wat lief bedoeld was, maar lastig binnenkwam. De enige manier om van de schuldgevoelens af te komen was om zijn menselijkheid weg te duwen, en dan veranderde hij in het vreselijke monster die hij zo erg haatte.
Toch glimlachte hij even naar Freya, want ze had natuurlijk wel gelijk, de jagers hadden dit allemaal zelf veroorzaakt, als ze hem met rust hadden gelaten was er niks gebeurd. Of in ieder geval minder.
Eenmaal thuis stapte hij uit de auto en snoof even de frisse lucht op. Het fijne was dat hij hier minder geuren rook, behalve van de natuur, wat dieren en Freya zelf. Dat liet hem iets minder gespannen zijn.
"Ik ben ook blij dat ik weer thuis ben," glimlachte hij na Freya's woorden. Hij liep naar het huis en stapte naar binnen. Het voelde goed om hier weer te zijn, er hing een soort van positieve energie. Dit was hun plekje. Het voelde veilig en warm.
"Ik lus wel wat," knikte hij na Freya's voorstel. Ander eten en drinken leidde hem meestal tijdelijk even af van de bloeddorst.

Freya Marshall

De enigste reactie van haar opbeurende woorden was een glimlach. Maar dat was genoeg voor Freya. Daarna gaf Steffen aan blij zijn weer thuis te zijn. En eenmaal binnen wilde hij wel wat te eten hebben. Freya glimlachte nu op haar beurt. Het leek bijna op vroeger, voordat de jagers hun laatste ontvoering uitvoerden. Maar ergens was ze wel wat alerter, ondanks dat ze nu in hun vertrouwde thuis zijn en Steffen zich weer als normaal leek te gedragen.
Ze maakte eten klaar voor twee man en nam het mee naar de woonkamer. Daar zette ze twee borden neer op de salontafel. Ze zette de televisie aan en zocht wat te drinken uit voor haarzelf. Ze besloot voor een glas rode wijn te gaan. 'Wat heb jij het liefst?' vroeg ze, doelend op het drinken. Ze had nog wat dierenbloed op voorraad, maar wie weet wou hij ook wat wijn, of wat anders. Ze vond het best ongemakkelijk om te vragen. Normaal wist ze wel waar hij het meest zin in zou hebben, ongeveer. Maar nu was ze voorzichtiger.

Steffen Gregory

Hij had werkelijk geen oog dicht gedaan die nacht en was in de vroege morgen maar uit bed gegaan. Beneden was hij ietwat driftig op zoek gegaan naar bloedzakken om wat bloed binnen te krijgen, aangezien zijn keel brandde en zijn lichaam snakte naar bloed. Het smaakte redelijk, maar hij wist dat zijn lichaam eigenlijk naar vers, warm bloed snakte, recht uit een ader.
Voor nog een paar uur had hij wat lopen ijsberen door het huis en wat op de bank gezeten. Hij haatte het als hij zich zo voelde en het was altijd maar de vraag hoe lang het zo bleef. Natuurlijk bleef de drang naar bloed voor altijd, maar nu was het wel heel heftig, hij stond constant strak gespannen en hij wist dat hij elk moment zichzelf weer kon verliezen; wat hij wilde voorkomen.
Uiteindelijk had hij zichzelf ietwat weten te kalmeren en was hij televisie gaan kijken, dat leidde hem wel af, voor nu. Tot de bel ging. Het eerste wat Steffen deed was naar de klok kijken. Half negen 's ochtends. Heel vroeg was het niet meer. Hij sprong overeind, haalde zijn hand door zijn haren en liep naar de deur, die hij rustig ontgrendelde en daarna opende.
"Hoi," klonk een vriendelijke stem. Er stond een jonge vrouw voor de deur. "Sorry dat ik u stoor, maar mijn auto staat daar verderop bij de weg en is kapot. Dit was het dichtstbijzijnde huis. Zou ik uw telefoon misschien mogen gebruiken?"
Steffen keek de vrouw aan, maar zijn gedachten waren er al lang al niet meer bij. Hij rook bloed en dat was precies wat hij nu niet kon gebruiken. Zijn ogen kleurden langzaamaan rood en zijn ademhaling versnelde. Zijn blik ging naar de hand van de vrouw, waar bloed vanaf sijpelde. De vrouw volgde zijn blik naar haar hand.
"Oh, maak je geen zorgen, dat is niets ernstigs, ik probeerde mijn auto te repareren maar ik ben niet zo technisch, zie je," sprak de vrouw nu schouderophalend. Steffen bleef haar aanstaren en was enorm in tweestrijd. Zijn menselijke kant wilde haar absoluut geen pijn doen, laat staan vermoorden. Maar zijn vampierkant wilde het liefst al het bloed dat ze had uit haar zuigen. En op dit moment had zijn vampierkant toch nog steeds wel wat meer de overhand bij dit soort situaties.
Langzaam schudde hij zijn hoofd en slikte moeizaam, zijn keel brandde als een gek. Hij grabbelde afwezig in zijn broekzak en gaf zijn mobieltje toen met een snelle beweging aan de vrouw. Zij glimlachte dankbaar en knikte kort, waarna ze een beetje afstand nam en begon te bellen voor een bergingsdienst die haar auto op zou komen halen. Na het telefoontje kwam ze weer dicht naar Steffen toe en gaf zijn mobieltje weer aan hem. Hij pakte het aan en voelde toen iets. Zijn blik ging naar zijn mobieltje en er zaten een paar kleine druppeltjes bloed op, van haar hand. Hij voelde het op zijn huid en trok een huivering door zijn lichaam.
"Ren.." was het eerste woord wat hij zacht grommend tegen de vrouw uitsprak, een waarschuwing omdat hij voelde hoe hij de grip op zichzelf begon te verliezen. De vrouw keek hem verbaasd aan; ietwat wantrouwend. Steffen's ademhaling versnelde nog meer. Hij pakte haar nu vast en keek haar diep in haar ogen aan. Haar pupillen werden groot, het teken dat hij haar kon manipuleren nu. "Ren weg, ren!" herhaalde Steffen.
Doordat hij haar gehersenspoeld had, draaide ze nu direct om en begon ze te rennen. Steffen bleef staan en keek haar na, hij zag er gespannen uit en was in hevig gevecht met zichzelf. Uiteindelijk kon hij het niet meer en schoot hij weg, achter haar aan. Binnen een paar seconden had hij haar ingehaald- nog maar enkele meters bij de deur vandaan- en pakte hij haar weer vast. Ze keek hem aan. Hij keek haar ook weer strak aan en wachtte tot haar pupillen weer groter werden.
"Niet gillen, geen geluid maken.." klonk zijn stem grommend. De vrouw keek hem emotieloos aan en herhaalde het haast automatisch, alsof ze een geautomatiseerde pop was: "Ik zal niet gillen, ik zal geen geluid maken.."
Steffen hakte nu in één keer zijn tanden door haar huid en begon gulzig te drinken van haar bloed. Het smaakte geweldig, het deed zijn lichaam echt een plezier en hij wilde nooit meer stoppen. Hij wist precies wanneer hij over de grens ging van wanneer ze nog vrij fit zou zijn als hij zou stoppen. Maar hij kon niet stoppen. Hij bleef door drinken. Toch wist hij uiteindelijk te stoppen voordat ze helemaal leeg zou zijn, maar zwak zou ze zeker zijn, heel zwak. Steffen trok zich wat terug en bekeek het tafereel dat hij veroorzaakt had, waardoor de schuldgevoelens, verdriet en woede op zichzelf weer terug kwamen. Hij slikte moeizaam en veegde wat bloed bij zijn gezicht weg. De vrouw lag bewegingloos op de grond, maar was bij bewustzijn. Steffen keek haar opnieuw aan en begon haar weer te hersenspoelen. "Alles wat hier gebeurd is, vergeet je. Er is niets gebeurd. Je heb autopech gehad, bent naar dit huis gelopen en heb gebeld naar de berger. Daarna ben je weggelopen en ben je lelijk gestruikeld." De vrouw herhaalde zijn verhaal weer, waarna Steffen haar nog eventjes aankeek en toen gauw wegschoot, voordat hij zich zou bedenken en hij haar alsnog leeg zou drinken. Hij schoot het bos in en bleef een tijd lang rennen, puur om even stoom af te blazen.

Freya Marshall

Ze werd nietsvermoedend wakker. Door de deurbel had ze heen geslapen. Ze had geen lawaai gehoord. Geen gegooi met deuren, geen gegil, ze wist van niets. En dat was waarschijnlijk ook wel de bedoeling geweest.
Ze stond op, trok wat gemakkelijke kleding aan en liep naar beneden. Ze had nog niets gehoord of gezien van Steffen. Alleen de tv stond nog aan. Dat vond ze wel raar. Ze riep Steffen een paar keer en keek wat rond, maar ze zag en hoorde hem nergens. Ze haalde voor nu haar schouders op en begon voor haarzelf ontbijt klaar te maken. Met een gevuld bord liep ze vervolgens naar de bank, ging er op zitten en zapte tot ze bij haar eigen favoriete zender was.
Op een gegeven moment ging voor haar ook de deurbel. Ze stond op en liep naar de deur toe. Een man stond voor de deur, hij stelde zich voor een vertelde dat hij een auto kwam ophalen. Maar de eigenaresse was blijkbaar op de terugweg van dit huis naar de auto gewond geraakt en had wat nodig om op te knappen voor ze mee ging met de berger. Freya nodigde ze binnen uit. De man ging de auto alvast optakelen en Freya gaf de vrouw wat om aan te sterken en behandelde de verwondingen. Het was niets ernstigs, maar ze had nu wel een vermoeden waarom ze zo zwak was. Steffen was weg, de vrouw had typische gaatjes en weinig bloed. Het hoefde niet zo te zijn, maar het was wel erg toevallig allemaal.
Toen de vrouw weer wat aangesterkt was en de berger klaar was met takelen, liep Freya met de vrouw mee naar buiten en keek de bergwagen nog even na toen ze weg gingen. Daarna liep ze weer terug naar binnen en deed de deur achter haar dicht. Ze hoopte maar dat Steffen niet in nog meer problemen zou raken.

Steffen Gregory

Uiteindelijk ging hij maar even een tijdje jagen, hopend dat dat enigszins zou gaan werken. Zijn lichaam was nog zo danig van slag dat hij niet eens meer goed wist wat er wel en niet goed zou werken. Hij twijfelde er zelfs aan of hij er wel goed aan deed om bij Freya te blijven in deze staat. Hij hield echt zielsveel van haar en zou geen moment van haar zijde willen wijken eigenlijk, maar hij wilde ook geen gevaar vormen voor haar, en dat deed hij nu wel als hij zo doorging.
Na het jagen veegde hij het bloed zo goed als het maar kon uit zijn gezicht en trok hij zijn kleding weer recht. Op zijn shirt zat behoorlijk wat bloed, dus die zou direct de was in kunnen. Nog altijd vrij gespannen keerde hij terug richting hun huis. Hij voelde zich alleen maar slechter na dit voorval, maar hij had zichzelf echt niet in kunnen houden.
Met zijn handen in zijn zakken gestoken arriveerde hij weer bij het huis. Hij liep via de achterkant, zodat hij direct in de tuin kwam. De poort sloot hij goed af, waarna hij plaatsnam op het bankje bij het zwembad en diep in en uit ademde. Hij staarde even naar het bloed op zijn handen en zuchtte daarna zacht.

Freya Marshall

Ze ruimde de spullen nog op die ze voor de gewonde vrouw gebruikt had en ging daarna weer op de bank zitten om verder te eten en tv te kijken.
Ze had niet in de gaten dat Steffen de tuin in was gegaan en daar op een bankje bij het zwembad was gaan zitten. Ze had niet direct uitzicht op de tuin of het zwembad zoals ze nu op de bank zat.
Ze ging net achterover zitten op de bank en zapte nog wat in het rond met de tv. De deurbel ging alweer. Met een zucht stond ze op. Wat nu weer? Ze liep naar de voordeur toe en opende die. De jager die haar om de zoveel tijd bezocht om zeker te weten dat ze geen vampieren opzocht stond voor haar, met een paar extra mensen. Ze was lichtelijk verbaasd. Ten eerste omdat hij een paar dagen te vroeg was, ten tweede dat hij extra mensen mee had genomen. 'Wat is er aan de hand?' vroeg Freya dan ook. 'Wij komen even kijken of een ontsnapte gevangene zich hier schuil houdt.' werd gezegd, waarna ze aan de kant geduwd werd en ze het huis binnen liepen. Ze begonnen alle kamers door te lopen en zonder enige schaamte overal in te rommelen. Alsof het nog niet erger kon, liep ook Daniel het huis binnen en die probeerde haar in bedwang te houden dat ze nergens mensen zou verhinderen hun werk te doen.

Steffen Gregory

Hij wilde zich graag omkleden omdat het zo ontzettend slecht voelde dat hij vol zat met het bloed van die vrouw, maar hij kon Freya niet onder ogen komen. Hij voelde zich zo enorm schuldig en slecht. Een moordenaar. Hoe kon ze van hem houden als hij zo gemakkelijk mensen pijn deed? Deze keer had hij de vrouw niet vermoord- gelukkig- maar wie weet wat er de volgende keer gebeurde?
Steffen was diep in gedachten verzonken en nogal wat van slag, waardoor hij niet direct merkte wat er in het huis gaande was, wat hij normaal gesproken wel direct gehoord zou hebben met zijn gehoor. Nu duurde het iets langer voor hij merkte dat er iets niet klopte en dat Freya niet de enige was die binnen was op dit moment. Langzaam stond hij op van het bankje en probeerde mee te luisteren met de stemmen binnen. Jagers? Zijn hart begon sneller te kloppen. Hij kon Freya niet alleen met ze achter laten, maar wilde hij zelf wel de confrontatie met ze aangaan? Zijn ademhaling versnelde wat en hij draaide zich om richting het huis. Voorzichtig liep hij op de deur af, nog niet goed wetend wat hij moest doen. Misschien moest hij het gewoon even afwachten, misschien gingen ze vanzelf weer weg..?
Toen hij vlak voor de deur stond, vloog die open. Steffen vloog opzij, plat tegen de muur aan, zodat ze hem niet zouden zien.
Een forse man stapte naar buiten en daarna nog één. "Steffen... We zijn echt niet achterlijk.. Na hoeveel honderden jaar ga je eindelijk beseffen dat jagers aanvoelen dat er vampieren aanwezig zijn? Het zit in ons bloed, Steffen...." sprak de man luid. Steffen bleef staan, maar wist net zo goed dat de man gelijk had. Hij sloot zijn ogen even en toen hij ze weer opende stonden de twee mannen recht tegenover hem en staarden hem aan. Nog meer mannen kwamen nu naar buiten lopen aangezien er niet meer gezocht hoefde te worden.
"Zes maanden..." begon de andere man nu. "Zes maanden heb je het volgehouden zonder bloed en met verbena.. Zonder volledig te verstenen. Indrukwekkend. De vader van Daniel heeft geweldige plannen voor je.."
Steffen's ogen kleurden weer vuurrood en met een felle blik keek hij richting de groep jagers. Hoe waren ze binnen gekomen? En hoe ging hij zich hieruit redden? Hij keek gauw om zich heen. Hij was dan wel enorm snel, maar de jagers waren met veel en hadden super veel ervaring met vampiers. Ze zouden niet twijfelen om hem flink te verwonden in een poging hem hier te houden.
"Weet je wie dat jochie was, Steffen? Dat jochie die je vermoord heb? Het neefje van Daniel. Ik geloof dat je zijn vader en hem niet echt blij heb gemaakt daarmee. En buiten dat kunnen we natuurlijk niet tolereren dat je vervolgens de halve stad uitmoord..."
Steffen probeerde zijn gevoelens weg te drukken. Hij bleef strak naar de jagers staren.
"Dat was jullie eigen schuld.." sprak Steffen uiteindelijk grommend en lichtelijk hees. "Als jullie mij niet hadden opgesloten had ik mijzelf gewoon in bedwang kunnen houden, zoals ik al zo'n driehonderd jaar voor elkaar had."
De mannen moesten lachen. "En die andere driehonderd jaar? Want je bent nu ongeveer zeshonderd jaar oud, toch? Je kan de schuld wel van je af proberen te schuiven, maar vampiers zijn altijd de schuldige, dat weet jij ook. Jullie zijn stuk voor stuk monsters en wij zullen niet stoppen voor jullie allemaal uitgeroeid zijn, hoe lang dat ook mag duren."
Steffen keek weer even om zich heen. Hij moest hier weg. Dit beloofde echt niet veel goeds.
"Ik zou maar niet proberen te vluchten, Steffen.. Zonde van de tijd.." werd hem gewaarschuwd. Toch sprong Steffen uit het niets weg en vloog hij de poort door, weer richting het bos. De hele groep jagers verliet hun huis nu en gingen ook allemaal het bos in.

Freya Marshall

Ze werd iedere keer dat ze zich los maakte van Daniel's greep weer opnieuw vast gepakt. Ze kreeg niet veel mee van wat buiten gebeurde. Op een gegeven moment gingen veel jagers weer weg. Daniel en enkele anderen bleven. Ze hadden haar kliniekachtige kelder gevonden. Ze werd medeplichtig bevonden aan het oplappen en verstoppen van Steffen en ze konden wel wat lokaas gebruiken. Freya was blijkbaar prima lokaas om Steffen te pakken te krijgen.
Daniel hield haar vast toen ze wat kalmerends ingespoten kreeg. Die man was vreselijk met zijn obsessie voor haar. Ze werd in een busje geholpen. Dat busje reed even later ook dieper het bos in om Steffen te kunnen lokken en vangen. Freya kreeg niet veel meer mee. Daniel bleef haar stevig vasthouden, een andere jager maakte een snee in Freya's handpalm om haar nog een aantrekkelijker lokaas te maken voor Steffen. Dat Daniel haar bleef vasthouden was niet alleen Daniel's obsessie voor haar, maar ook dat die ring enige zekerheid gaf dat Daniel zelf ook niet veel zou overkomen.

Steffen Gregory

Eerst leek zijn vluchtpoging vrij succesvol. Het eerste kwartier bleef hij moeiteloos uit de handen van de jagers. Maar daarna vonden een aantal jagers hem weer en werd hij flink beschoten met houten kogels en kogels met verbena. Het deed verschrikkelijk veel pijn, maar hij verbeet de pijn en wist weer weg te vluchten. Vervolgens leek het weer even rustig te worden en had hij zelfs even de tijd om stil te staan en bij te komen, waarbij hij met enige moeite een aantal kogels uit zijn bloedende lichaam probeerde te wrikken. Daar stopte hij echter abrupt mee toen de geur van bloed zijn neus binnendrong. Zijn lichaam reageerde er direct sterk op. Hij wist dat het een valstrik was, maar wilde er toch naartoe. Met gebalde handen en af en toe struikelend over zijn eigen benen volgde hij zijn neus. Tot hij op een gepaste afstand was en goed kon merken wat er gaande was. Het was Freya... Een rilling trok over zijn rug. Hij wist echt niet wat hij moest doen. Feit was dat hij niet gewoon weg kon rennen nu. Hij kon Freya niet aan haar lot over laten. Dit was immers allemaal zijn schuld.
Hij snoof even en kwam aarzelend en langzaam dichterbij. De pijn van de vele kogels in zijn lichaam begon steeds meer tot hem door te dringen.
"Laat haar gaan.. Zij heeft hier niets mee te maken.." mompelde hij gedempt en lichtelijk verslagen toen hij bij de jagers aankwam. Alle wapens waren op hem gericht. Steffen peilde nog even of er een optie was om haar te redden en alsnog weg te vluchten, samen. Maar ook dat leek behoorlijk lastig te worden, aangezien Daniel haar vast had en Steffen hem niet kon vermoorden.
Steffen's blik ging nu naar de hand van Freya- onbewust. Hoewel hij wist dat haar bloed gemengd was met verbena, trok het hem toch aan. Hij schaamde zich er kapot voor en het voelde vreselijk, maar het was hoe hij was op het moment.

Freya Marshall / Daniel Zeflov

Freya was nog steeds zo verdoofd dat ze geen idee had wat er aan de hand was. Ze had haar ogen dicht en hing slapjes in de armen van Daniel, terwijl haar bloed langzaam vanuit haar handpalm via haar wijsvinger op de grond drupte. Het was geen diepe snee, maar wel een snee die groot en diep genoeg was om haar bloed weg te laten druppelen.

Daniel zag Steffen in beeld komen en langzaam hun kant op komen. De jagers stonden klaar om in te grijpen en Daniel hield Freya dicht tegen zich aan. Steffen zei dat hij Freya moest laten gaan en dat Freya hier niks mee te maken had. 'Tut tut tut Steffen. Niet zo snel. Freya heeft hier alles mee te maken.' begon Daniel. 'Jouw smaak in vrouwen zorgden er niet voor dat die vrouwen perse in problemen kwamen. Als ik goed opgelet heb, had jij al eerder een vrouw uitgekozen die uit dezelfde familie als Freya kwam. En Freya heeft toch echt genoeg verbena ingenomen om helemaal zelf bepaalde keuzes te maken. Haar vader maakte zelf de keuze om ons de rug toe te keren en haar moeder maakte zelf de keuze zich te laten veranderen, god weet waarom ze die fout gemaakt heeft. Ik denk dat jij eigenlijk lang niet zo veel invloed op haar keuzes gemaakt hebt als dat jij zelf denkt.' vertelde Daniel. Na die woorden keek hij naar Freya en streek liefkozend de bruine haren uit het gezicht. 'Maar ik snap je angst dat zo'n knap snoetje iets overkomt. Ik heb precies hetzelfde. Eigenlijk moeten we jou bedanken dat we weer een kans hebben haar weer op het goede pad te sturen. Dat ik weer een kans krijg haar in te laten zien dat ik beter voor haar ben.' vertelde Daniel nu, duidelijk om Steffen uit de tent te lokken nu. Al zat er een kern van waarheid in. Hij wilde Freya. Hij kreeg normaal altijd wat hij wilde. Dat Freya niet helemaal meewerkte zoals Daniel wilde en dat ze omging met vampieren die al langere tijd het leven van zijn familie lastig maakte, dat maakte het alleen maar erger dat Daniel Freya voor zichzelf wilde hebben.
Het liefst nam Daniel Freya gewoon mee en liet haar liever niet meer gaan. Maar zo lang Steffen nog op vrije voeten was, konden ze Freya niet zo makkelijk manipuleren en vasthouden. Dat hadden ze de vorige keer wel gemerkt. Dus moesten ze Freya nu eerst gebruiken om Steffen te pakken te krijgen en vervolgens uit te schakelen. Dan konden ze Freya zo vormen dat ze, volgens Daniel en de jagers, weer terug op het juiste pad was.

Steffen Gregory

De woorden van Daniel irriteerde hem alleen maar meer, hij had enorm de neiging hem aan te vallen en zijn kop eraf te rukken, maar wist maar al te goed wat er dan met hem zelf zou gebeuren.
Toen Daniel zei dat hij beter was voor Freya balde Steffen zijn vuisten en snoof hij even. Hoewel er wel kort door hem heen ging dat het misschien echt wel zo was, op dit moment.
Bloed liep langs zijn lichaam naar beneden, de wonden konden niet genezen omdat de kogels er nog in zaten. Steffen werd uiteindelijk vastgepakt door een aantal jagers en ruw tegen de grond gedrukt, waarna ze een in de verbena gedompeld touw om zijn polsen bonden. Het brandde in zijn huid en het siste zelfs licht. Steffen spartelde even kort maar durfde niet al te veel- bang dat ze Freya wat aan zouden doen. Hij hoopte gewoon dat hij later nog een kans kreeg om te ontsnappen. Anders ging het hoogst waarschijnlijk heel verkeerd met hem af lopen, aangezien de Zeflov's maar al te graag met hem bezig wilde én wraak op hem wilde. En ze zouden sowieso Freya weer proberen op te leiden tot jager.
Een kreet verliet zijn keel toen er een dikke injectienaald in zijn hals werd geslagen. Een flinke hoeveelheid vloeistof werd in hem gespoten en het volgende moment werd alles zwart.

Freya Marshall

De jagers hadden wat ze wilden. Een Steffen die zich over gaf en een Freya om opnieuw op te leiden als extraatje en chantagemiddel. Freya zelf kreeg nog steeds niets mee van alles wat er gebeurde, maar Daniel en de jagers waren dik tevreden met hun vangst.
Freya's hand werd snel en simpel verbonden, waarna ze in hetzelfde busje als eerder meegenomen werd. Steffen werd ook ingeladen en meegenomen in hetzelfde busje. Eenmaal bij het ziekenhuis werden ze beiden naar een andere afdeling gebracht. Pas op 'haar' kamertje begon Freya wakker te worden. Het duurde een tijdje voor ze weer scherp beeld had en ze haar hoofd kon bewegen zonder gelijk duizelig te worden. Ze was alleen en in de kamer stond niets meer dan een bed waar ze op lag. Een naar gevoel bekroop haar toen ze de kamer begon te herkennen. De kamer waar nog steeds al haar nachtmerries in begonnen, en vaak ook eindigden voor ze zwetend wakker werd. Was dit weer zo'n nachtmerrie? Het koude metaal van het bed leek heel echt toen ze rechtop ging zitten. Alles was zo echt. Dit leek niet op een nachtmerrie waar ze wakker uit zou worden. Blind van angst en paniek begon ze een uitweg te zoeken en op de deur te rammen. Ze schreeuwde dat ze er uit wilde. Ze was nu al in paniek, nog voordat ze al wat gedaan hadden met haar. De herinneringen aan wat ze eerder met haar gedaan hadden zorgden er voor dat ze nu al doodsbang was voor wat komen ging.

Steffen Gregory

Hij wist niet voor hoe lang hij buiten bewustzijn was geweest, maar toen hij weer wakker werd lag hij vast op een metalen tafel met flinke kettingen. Zijn hele lichaam zat vol met plakkertjes en infusen. Door hoe hij zich voelde, wist hij dat er verbena door zijn bloed gepompt werd. Het voelde naar en het maakte hem zwak, maar hij wist dat dit nog maar het begin was. Hij trok ruw aan de kettingen in een poging los te komen, maar het werkte niet. Het deed hem alleen maar meer pijn. Met een argwanende blik keek Steffen rond in de kamer, waar enorm veel apparatuur opgeslagen stond. Hij wist niet precies wat ze met hem van plan waren, maar hij wist wel dat het geen pretje ging worden.

Freya Marshall

Het was alsof ze op Steffen's wakker worden gewacht hadden. Ook al kon Freya dat niet zien of weten. Zeflov 'senior' kwam bij Steffen en de apparaten te staan. Zonder wat te zeggen drukte hij enkele knoppen in en noteerde enkele gegevens. Daniel kwam er even later bij staan en gaf aan dat alles klaar was en op een teken wachtte. Hem werd het papierwerk en de pen in handen gedrukt, zodat vader Zeflov al het andere werk kon doen.
'We beginnen rustig, voor jou in ieder geval.' begon Zeflov te vertellen tegen Steffen. 'Dit wordt een uniek, extra onderzoekje om op te warmen. Daniel, noteer alles wat er veranderd, wat je ziet, wat je opvalt, alles. Elke detail.' vertelde de man verder. Daarna lichtte een raam op waar een andere kamer achter zat. Die van Freya. Freya zelf merkte daar niets van, ze had geen idee dat er nog een raam in de muur verstopt zat. 'We gaan zien hoe een vampier reageert als een mens veranderd in een heel nieuw persoon.' werd tot slot gezegd.
Via het raam was te zien en te horen hoe Freya gemarteld werd. Ze schreeuwde het uit van angst en pijn, haar ogen waren rood door het huilen en na een uur gaf haar lichaam het op en viel ze flauw. Een paar seconden later werd het licht ook weer gedimd toen zeker was dat Freya niet snel weer wakker zou worden.

Steffen Gregory

Eerst was hij nog volledig alleen, maar het leek alsof ze op hem hadden gewacht, want zowel vader als zoon Zeflov kwamen binnen in de ruimte en er werd op wat knoppen gedrukt. Steffen gromde gedempt en voelde meteen weer de drang om Daniel z'n kop eraf te rukken. Als hij de kans toch eens kreeg...
In het begin merkte hij niet goed wat er nou gaande was, tot hij Freya zat en hoorde. Steffen staarde naar haar en voelde zich intens schuldig, zo schuldig dat hij zichzelf verbood om ooit nog met haar te gaan hierna, omdat hij alleen maar haar leven verpestte.
Het duurte te lang. Steffen's spieren stonden strak gespannen en hij leek al zijn woede en andere emoties op te kroppen. Zo af en toe klonk er gegrom uit zijn keel. Tot hij uiteindelijk flipte en weer aan de stevige kettingen begon te trekken. Het leek totaal niet te helpen, maar Steffen trok steeds harder en harder. Zijn polsen en enkels begonnen te bloeden, maar hij hield niet op. Zijn ogen waren felrood gekleurd en uit het niets schoot één van de kettingen los van de tafel.

de Zeflovs (aangezien Freya KO is)

Daniel schreef driftig alle gegevens op, terwijl hij ook tussendoor naar de taferelen die bij Freya gebeurde keek. Vader Zeflov keek toe en drukte af en toe en knop in of zette een schakelaar om. Eigenlijk leek niets wat hij deed echt andere invloed te hebben op Steffen, die behoorlijk gefocust was op Freya. Al schrokken de mannen wel toen er een ketting los sprong. Dat hoorde niet te kunnen gebeuren. Gelijk diende vader Zeflov wat extra verbena toe om Steffen weer zwakker te maken. Al had hij er een hard hoofd in of het nog wel ging werken. 'Daniel, breng Freya naar een andere kamer.' commandeerde hij zijn zoon, zodat die alvast de ruimte uit was als het mis dreigde te gaan. Daniel legde het klembord gelijk weg en verliet de ruimte gelijk om verderop de kamer in te gaan waar Freya bewusteloos lag.

Steffen Gregory

Dat er één ketting los was geschoten, wat duidelijk totaal niet de bedoeling was en eigenlijk best ook raar was, gaf hem alleen maar meer redenen om door te gaan met flippen. Hij voelde hoe er meer verbena zijn lichaam ingepompt werd, maar hij probeerde het te negeren en krachtig te blijven trekken aan de kettingen. Één voet raakte ook los. Steffen kon zijn vrijheid ruiken en bleef wild tekeer gaan, terwijl het gehalte aan verbena in zijn bloed bleef stijgen. Hij gromde wild en bleef maar doorgaan. De andere kettingen begonnen ook angstaanjagend te piepen en te kraken. Maar net op het moment dat de derde ketting los leek te schieten, zakte Steffen in elkaar als een pudding en draaiden zijn ogen weg. Een schuimlaagje ontstond op zijn lippen en zijn lichaam schokte en beefde.

Freya Marshall

Freya werd naar een andere kamer gebracht, terwijl Zeflov Steffen in de gaten hield tot die opgaf. Daarna verminderde hij de hoeveelheid verbena dat ingespoten werd. Anders zou hij straks helemaal niks meer aan Steffen hebben voor andere testen en onderzoeken. En hij wou natuurlijk nog zijn grootste project eindelijk een keertje afronden. Het project dat met Freya's moeder begon, waar andere, jongere vampieren al aan bezweken waren en waar Steffen dankzij Freya eerder al onderuit gekomen was. Steffen werd met behulp van jagers overgebracht naar een ander meubel om hem vast te houden.

Enkele weken gingen voorbij. Freya werd weer haar andere 'zelf'. Het ging sneller, doordat ze het al eens meegemaakt had en ze zichzelf niet onder controle kon houden in de martelkamer, waardoor ze sneller opgaf. Ze droeg jagerskleding, oefende met wapens, ging veel met Daniel om en ging mee op jacht.

Steffen Gregory

Hij had bewezen hoe sterk hij was, en dat bleek uiteindelijk alleen maar een extra uitdaging voor de jagers. Steffen baalde ontzettend dat hij niet vrij was gekomen. Het had zo weinig gescheeld..
Op dit moment was hij de hoop zo een beetje verloren. Hij was Freya kwijt, en hij zou hier nooit meer zelfstandig uit komen. Het was werkelijkwaar een hel.
Steffen was weer naar de speciale behandelkamer gebracht een paar weken terug, waar nog altijd meer vampiers aanwezig waren. Al zag Steffen elke dag vampiers sterven, wat hem zelf ook geen goed deed.
Alle vampiers hier zaten weer in speciale doorzichtige buizen zodat ze echt niemand kwaad konden doen. Steffen zat zelfs extra vast, in de buis waren er nog kettingen om hem heen gewikkeld. Verder zat zijn gehele lichaam vol met snoertjes en bedrading. En de machine naast hem mengde verschillende vloeistoffen samen en liet dat in Steffen’s bloed komen. Een paar weken terug slechts kleine hoeveelheden, maar nu flink wat. En dat begon hij ook goed te merken. Zijn lichaam was onwijs van slag en hij trilde en beefde constant. Hij veranderde constant van mens naar vampier en weer opnieuw, en ook zijn ogen verkleurden steeds anders. De pijn was hels, echt niet vol te houden. Een dikke drap van pikzwart gekleurd bloed druppelde uit zijn mond. Ademen was ontzettend lastig geworden en hij voelde werkelijk hoe zijn aders over elkaar schuurden omdat hij geen ene druppel bloed meer in zich had.
Zeflov had hem lachend laten weten dat hij de laatste fase in was gegaan. De moeder van Freya was op dit moment al overleden. Zeflov vond het allemaal reuze interessant en hield bijna elke minuut van de dag alles bij. Vanaf hier was alles weer nieuw voor hem, verder was hij nog nooit gekomen.

Freya Marshall

Doordat Daniel continue bij haar was in het begin, had ze weinig prikkels die haar oude zelf zou aanwakkeren. Daniel zorgde er voor dat er zo min mogelijk prikkels waren om die oude Freya terug te laten keren. Maar hoe traumatiserend het gemartel ook was, de oude Freya bleef altijd nog ergens diep in haar verscholen tot ze een kans kreeg om terug te vechten.
De laatste tijd liet Daniel haar steeds iets losser. Freya deed alles wat van haar gevraagd en verlangd werd op jager-gebied. De trainingen, het jagen zelf, meepraten over de vangsten en avonturen. Maar iets in haar bleef aan haar knagen. Iets zei haar dat dit niet was wat ze echt wilde. Ze wist niet goed meer wat dan wel, maar dit leven was het niet.
Op een dag had Daniel's vader wat extra hulp nodig. Er waren meerdere vampieren die getest werden met en via allerlei snufjes en middeltjes. Daniel moest helpen en na aandringen van hem, mocht Freya ook mee de behandelkamer in. Ze kreeg iets mee over testen of zij er klaar voor was. Klaar waar voor? Het zien van lijden van vampieren? Was dat niet al wat ze zag met jagen? Ze had veel vragen over die paar woorden, maar besloot die vragen niet te stellen. Ze werd door vader Zeflov met Daniel naar de andere vampieren gestuurd om daar wat opdrachten uit te voeren, Zeflov wilde absoluut niet dat ze in de buurt van Steffen kwamen. Ze moesten vooral gegevens noteren, bij sommigen een knop omzetten of iets van toevoer te vermeerderen of te stoppen. Vooral Daniel was erg enthousiast over wat ze deden, duidelijk een kind van zijn vader. Freya zelf wist niet wat ze er van moest vinden. Iets aan de behandelkamer prikkelde haar oude zelf enorm, maar ze kon haar vinger er niet op leggen wat het precies was. De apparaten, de medische kant, de vampieren, iets anders.
Na een paar uur moest Zeflov even weg. Hij moest iets halen dat hij echt zelf moest gaan halen. Hij verbood het haar en Daniel om ook maar in de buurt te komen van Steffen. Zijn werk mocht niet verpest worden, zelfs niet door een blik te werpen op Steffen. Zeflov was uit zicht en Daniel kon het niet laten om zelf een test uit te voeren. Soort van test. Daniel wilde weten hoe Freya zou reageren bij het zien van Steffen. En Steffen de ogen uit steken uiteraard, figuurlijk gezien. Freya werd met tegenzin meegenomen naar de grote buis die van zware kettingen voorzien was. 'Nee, Daniel. Je vader wilt dit niet en dat zal met een reden zijn.' stribbelde Freya nog tegen. Daniel gaf er geen gehoor aan en zette Freya uiteindelijk recht er voor. Eerst gebeurde er bij Freya niets. Ja, ze vond het vreselijk uit zien hoe Steffen er bij stond, of hing eigenlijk. Daarna begon ze wat oudere herinneringen binnen te krijgen. Ze wist eigenlijk niet goed wat ze moest doen, hoe ze verder moest, wat ze hier eigenlijk deed. Ze wilde van de ene kant weg, van de andere kant wilde ze dat ook absoluut niet. Ze was in de war. Wat deed ze hier? Wat had ze gedaan?