Medieval Times

Koningin Lolita Fullbright

Layka vond het niet erg vertelde ze, ze legde uit dat zij en Duke er vaak over gepraat hadden en dat scheelt vaak al heel erg veel, praten was het belangrijkste in een relatie, daar kwam ze nu achter. Volgens Layka was het goed als ze met Duke zou praten en ook met Leroy. Ze knikte nu.
"Dan zal ik dat gaan doen, Layka." Zei ze, ze wreef even bemoedigend over haar schouder en vertrok daarna naar beneden toe.
"Duke?" Vroeg ze zacht en ze kwam voor zijn cel te staan. Ze voelde weer de grote teleurstelling omhoog komen, maar ze moest ook rekening houden met Layka.

Duke Samira

Hij zat met zijn rug tegen de koude muur, sowieso was het hier ontzettend koud. Hij begon er aan te wennen, maar meestal zat hij helemaal te rillen. Hij wist niet wat hij het ergste vond, de kille sfeer die hier hing, of de eenzaamheid. Hij hoorde voetstappen, waardoor hij langzaam opkeek. Toen hij ook nog zijn naam hoorde, werd zijn blik iets helderder. Het vastzitten maakte hem duf en opgefokt tegelijk, nog meer dan hij dat van zichzelf al was. Lolita kwam voor zijn cel staan, hij kwam langzaam overeind. Zijn spieren waren stijf, slapen op de stenen zorgde daar wel voor. Hij wist duidelijk niet wat hij moest zeggen, hij kwam langzaam dichterbij. ‘Ik wilde je geen pijn doen…’ fluisterde hij zacht. Dat was ook zo. Hij wilde haar nooit pijn doen, zeker niet. ‘Is hij dood?’ vroeg hij zacht, heel zacht. Hij had helemaal niets meer te horen gekregen, dus hij wist niet of Leroy het overleefd had of dat hij dood was.

Cellen BC

Koningin Lolita Fullbright

Hij wilde haar geen pijn doen vertelde hij. Ze snoof even.
"Je had mij ook vermoord als je hem vermoord had. Denk je daar ooit eens over na? Als jij Leroy vermoord had, zou ik binnen een paar uur ook dood zijn. Je weet hoeveel hij voor me betekent. Verdomme Duke. Als Kayton hem niet gevonden had, was ik er niet meer geweest en hij ook niet. Maar dat interesseert je niet he. Het kan je niet schelen dat Jay en Esmeralda achter worden gelaten en dat Jay je dan had moeten vermoorden, hoe denk je dat het voor onze dochter zou zijn, bovendrijven krijg je nog een kind Duke. Waarom word je niet gewoon gelukkig met Layka? Laat het kasteel en iedereen eromheen gewoon met rust en word gelukkig met Layka en het kindje dat jullie krijgen." Ze begon wat boos aan haar woorden, maar ze eindigde haast fluisterend...

Cellen bc

Duke Samira

De harde woorden van Lolita zorgden ervoor dat hij wegkeek. Het deed hem pijn, maar hij wist dat hij dit wel verdiende. Hij had er inderdaad geen seconde over nagedacht. Hij was gewoon heel boos geweest en hij vond dat Leroy de oorzaak was van alles, dus had hij hem uit de weg willen ruimen. Verder dan dat had hij helemaal niet gedacht. Hij leefde dus nog wel, misschien viel het dan toch nog een beetje mee. Toen ze opeens zei dat hij een kind kreeg, keek hij haar verbaasd aan. ‘Wat zeg je?’ zei hij, omdat hij dacht dat hij het niet goed verstaan had. Was Layka zwanger? Meteen kneep hij zijn ogen dicht. ‘Ik heb er spijt van, Lolita. Ik dacht er helemaal niet over na… en ik…’ zei hij, maar het wist dat het toch niet echt uitmaakte wat hij zou zeggen, want hij had iets gedaan wat heel erg was. ‘Ik weet het niet… ik weet niet waarom ik het niet kan… maar toen ik jou zo zag liggen… ik kan er gewoon niet tegen dat hij jou niet goed behandeld…’ fluisterde hij.

Cellen BC

Koning Leroy Fullbright

Hij zat met zijn rug tegen de muur, zijn blik op de deur gericht, al keek hij er niet eens echt naar. Hij had zich afgereageerd op de muur, zijn bureau, op alle spullen in zijn werkkamer eigenlijk. Het had hem niet gekalmeerd,maar het had hem zeker wel verzwakt. Uiteindelijk zo erg dat hij niet meer op zijn benen kon staan. Maar dat had hij liever dan dat hij iemand iets aandeed. Zijn gezicht was bleek,bezweet, zijn haar zat volledig door de war. Zijn overhemd plakte aan zijn lichaam, hij zag er helemaal niet goed uit. Maar er was toch niemand die het zou zien. De pijnscheuten trokken door zijn lichaam heen, steeds vaker, af en toe dook hij kreunend in elkaar. Het zat niet goed, dat wist hij zelf ook wel. Maar hij viel iedereen al veel te veel lastig. De gedachte dat hij echt zo zwak was, maakte hem nog woedender, dus probeerde hij de pijn volledig te negeren. Het ging, als hij rustig was herstelde hij wel en ging alles goed. Maar nu dronk hij veel en had hij zich veel te veel ingespannen. Het was niet goed, de wond prikte en zonder te kijken wist hij wel dat het weer open was. Het maakte ook niet uit, hij had toch geen zin om er iets aan te doen. Hij wilde alleen zijn, geen mensen om zich heen. Geen Lolita, geen Kayton. Geen Jay en geen Esmeralda en al helemaal geen vreemden. Hij leunde met zijn hoofd tegen de muur en hij sloot zijn ogen. Hij voelde zijn hart kloppen in zijn keel, hij kreeg zichzelf gewoon niet rustig. Hoe vaak zou dit nog gebeuren? Wekelijks, maandelijks, jaarlijks? Hij wist het niet. Hij had geen idee. Het kostte elke keer meer kracht van hem, elke keer brak het hem meer op. Elke keer deed het hem meer pijn dat hij was zoals hij was. Lolita kon zo vaak tegen hem zeggen dat het beter ging, dat het beter werd, maar dan gebeurde dit weer en was alles volledig verpest. Hij pakte zijn glas op en hij zette het aan zijn lippen, om daarna een paar grote slokken te nemen. De alcohol brandde in zijn keel, maar het was een vertrouwd gevoel. Hoewel hij wist dat dit op moest houden, voelde hij zich hopeloos verloren omdat hij niet wist hoe. Hij wist dat hij moest praten, met Kayton, met Lolita. Maar wat moest hij zeggen? Wat moest hij uitleggen, als er niets uit te leggen viel? Als dit was hoe hij was. Hoe kon hij dan vertellen wat er in hem om ging, als er niets in hem omging? Als het alleen maar chaotische perverse gedachten waren waar geen logica in zat? Hij wilde het oplossen, heel graag. Maar aan de andere kant was er iets wat hem constant tegenhield. Wat hem van praten weerhield. Misschien had hij alleen moeten blijven toen Candice gestorven was. Misschien had hij het kasteel aan Kayton moeten geven, toen zijn vader overleed. Misschien had hij weg moeten gaan. Hij had weg moeten gaan toen hij oud genoeg was, toen hij de kans had. Nu zat hij hier vast, tot zijn dood. Hij had niet eens een keuze, die keuze had hij ooit gehad en dit was waar hij voor gekozen had. Lolita maakte het dragelijk, maar Lolita maakte het ook moeilijker. Hij wilde zó graag alles goed doen, dat het hem soms beter leek dat er niemand was waar hij om gaf. Dan was er niets wat hem pijn kon doen.

Werkkamer Leroy

Felicia Erogate

Elke keer dat ze Chayenne's kant op keek draaide haar dochter haar hoofd weg. Ze snapte het wel. Chayenne had haar nooit zo mogen zien en het had nooit zo ver moeten komen. Stephen vroeg wat ze er van vond om naar Black Castle te gaan. De mening van Chayenne duidelijk: Ze zou Reth vermoorden en het kasteel terug winnen. Reth vermoorden. Dat was iets wat ze zelf ook wilde. Maar of ze het kasteel terug wou? Daar was ze nog niet echt zeker over. Het volk was nu zijn volk. En niet meer dat van haar Stephen. De mensen waar verder gegaan met hun leven. En eigenlijk hadden ze gelijk. Ze moesten wel door. Ze probeerde alles een beetje op een rijtje te zetten maar het was één grote warboel in haar hoofd. Na een aantal uur rijden kwamen ze aan bij Black Castle. Voor het eerst was ze blij om hier te zijn en de herinneren van White Castle even achter haar te laten.

Te paard naar Black Castle

Koningin Lolita Fullbright

Ze zag aan hem dat haar woorden hem wel raakte, hij had er overduidelijk nog niet zo over nagedacht.
Hij was verbaasd toen ze over Layka sprak. “Ja, ze is zwanger, Duke.” Zei ze doordringend tegen hem terug. Nu zei hij dat hij er spijt van had, hij dacht er niet over na.
“Doe dat de volgende keer dan even wel als je op het punt staat om Leroy te vermoorden.” Gromde ze tegen hem terug. Het was dom van hem geweest, maar ze vond het nog steeds echt niet leuk van hem.
Hij kon er niet tegen dat hij haar niet goed behandelde. “Op sommige momenten kan hij dat gewoon niet… voor de rest zorgt hij hartstikke goed voor mij.” Vertelde ze hem nu duidelijk.

Cellen BC

Duke Samira

'Ik was niet van plan om hem nog iets aan te doen...' Mompelde hij zacht. 'Je zegt altijd dat hij wel goed voor je is, maar ik zie altijd iets anders. En dan gedraagt hij zich als een klootzak... En daar kan ik gewoon niet tegen. Ik wil het beste voor jou, Lolita... Ik weet dat je veel van hem houdt maar hij is niet altijd goed voor je....' Zei hij heel zacht. Ze zei dat Layka zwanger was, waardoor hij slikte. 'Ik ben blij, maar ook niet... Ik... Ik zit vast nu, ik kan geen vader zijn voor het kind. Net als bij het kind van Verena...' Zei hij dacht. Dan had hij drie kinderen, met allemaal een andere moeder en hij zat hier vast. 


Stephen komt straks thuis weer...

Stephen Lahero

Zijn dochter was nogal duidelijk, hij wist niet zo goed hoe hij daar op moest reageren. ‘Nu wij terug zijn, is dat niet echt meer nodig… ik wil niet dat je jezelf in gevaar brengt,’ mompelde hij tegen haar. Meer wist hij er niet op te zeggen. Hij hoefde het allemaal niet. Hij was er klaar mee, nu wilde hij gewoon dat het goed ging met Felicia en Chayenne, de rest deed er voor hem niet toe. Eenmaal bij Black Castle kwam hij langzaam van het paard af, hij hield Felicia in zijn armen. Hij streelde zacht langs haar wang en hij keek haar doordringend aan. ‘Alles tussen ons is gewoon goed toch?’ vroeg hij zacht. Door haar reacties van net twijfelde hij daar een beetje aan. Had de hele situatie verandering gebracht in de situatie? Hoewel hij niet snel onzeker was, was dit toch iets waar hij zich zorgen om kon maken, gewoon omdat Felicia zo veel voor hem betekende.

Stallen BC

Felicia Erogate

Ze luisterde naar wat Stephen tegen Chayenne zei. Ze knikte even bevestigend. Op het moment dat Stephen zacht langs haar wang streelde kwamen er tranen in haar ogen. Ze had dit zo gemist. Toen hij vroeg of alles goed was keek ze op. "Natuurlijk, i-ik ben g-gewoon zo blij dat je weer t-terug bent.." Stamelde ze. De rit was vermoeiend geweest en ze hield zich goed aan Stephen vast, bang dat ze hem anders opnieuw kwijt zou raken. Ze baalde van zichzelf en ze schaamde zich voor haar gedrag. Toch was de drang om weer naar de drank te pakken al weer groot. Maar door alles om haar heen wist ze die drang voorlopig te verdringen.

Chayenne Lahero

“Ik ben continu in gevaar geweest, maar jij kwam pas terug toen mama je nodig had. Ik heb geen bescherming meer nodig van jullie.” Beet ze haar vader nu toe. Het onbegrip was groot waarom haar ouders niet eerder terug waren gekomen, ze had net een beetje doelen gesteld aan zichzelf en was er net klaar voor geweest om het zelf allemaal aan te kunnen na al die jaren van verdriet.
Ze had zich zelfs zonder Carmen kunnen redden, al vond ze het nog steeds oneerlijk dat Carmen niet had gezegd dat ze weg was gegaan.
“Ik breng mezelf niet in gevaar als ik daar naartoe ga, ik zorg ervoor dat ik goed getraind ben en dan vermoord ik Reth. Het kasteel hoort van ons te zijn, niet van een of andere stomme eikel.” Gromde ze. Ze sprong van haar paard af wanneer ze gearriveerd waren op Black Castle.
Eigenlijk was het meisje alleen maar verdrietig en verbitterd, ze had het zo vaak moeilijk gehad, zo vaak had ze gebeden dat het allemaal een grote fout was en dat haar ouders de volgende dag er gewoon weer zouden zijn, elke keer kwamen ze niet en nu ze de hoop had opgegeven, stonden ze allebei voor haar neus. Ze wist gewoon niet wat ze ervan moest vinden.

Stallen BC




Koningin Lolita Fullbright

Duke hield aan en ze zuchtte zacht even. “Ik snap je wel, ik snap dat je het beste voor me wil, maar het beste voor mij is Leroy, waarom willen jullie allebei bewijzen dat het niet zo is? Ik snap het niet. Wat moet ik dan?” Vroeg ze wat verward en zwak. Het maakte haar radeloos.
Duke was blij met de zwangerschap van Layka, maar ook weer niet. “Duke, bewijs dan dat je niet vast hoeft te zitten, dat je je kan gedragen en laat zien dat je van al je fouten geleerd heb, zorg voor dit kind alsof het je enigste is. Esmeralda zal het wel begrijpen, zij ziet ook dat het op deze manier niet werkt.” Klonk haar stem doordringend.

Cellen BC

Duke Samira

Hij sloot zijn ogen, hij wist niet goed meer wat hij moest zeggen. ‘Ik… ik had gewoon gehoopt…’ begon hij, maar hij stopte meteen weer. ‘Laat maar zitten, je hebt ook gewoon gelijk. Ik wil je alleen maar helpen. Ik weet dat ik het nogal beroerd laat zien, maar echt, ik hou zo vreselijk veel van je en ik wil je graag helpen…’ fluisterde hij. Hij moest voor het kind zorgen alsof het zijn enige was en hij moest bewijzen dat hij vrij kon zijn. ‘Alsof hij mij ooit nog laat gaan,’ mompelde hij daarop. Hij kon dat wel bewijzen, Leroy zou hem nooit laten gaan, daar geloofde hij niet in. ‘Het maakt niet meer uit. Ik heb het verprutst en ik verdien het om hier te zitten. Ik snap dat hij dat doet en ondanks dat het mij heel veel pijn doet, is het niet anders. Ik had zo graag gewild dat alles anders ging… toen ik terug kwam, ik dacht dat ik zelfs bevriend kon zijn met hem. Ik dacht dat ik jullie kon helpen, maar ik maak alles alleen maar meer kapot,’ fluisterde hij. ‘Ik wil het bewijzen, maar ik weet niet hoe. Wat moet ik doen om te bewijzen dat ik wel normaal kan doen?’

Cellen BC

Stephen Lahero

De harde woorden van Chayenne deden hem pijn. ‘Ik kwam terug voor jou, Chayenne. Om jou te helpen, omdat ik zag hoe veel pijn het je deed dat mama zich zo gedroeg… daarom kwam ik terug…’ fluisterde hij. ‘Omdat ik jou niet nog langer wilde laten stikken. Omdat ik eerst de kracht nog niet had…’ voegde hij er aan toe. Hij had het gewoon niet gekund. ‘Je weet hoe veel ik van je hou…’ fluisterde hij, lichtelijk wanhopig. Hij was zo gek op Chayenne, hij kon dit niet hebben. Hij had verwacht dat ze anders zou doen, maar het was misschien al wel gewoon te laat. Hij keek even naar Felicia, hij was blij dat ze dit zei. ‘laat het mij dan zien. Laat mij zien dat ik niet voor niks ben terug gekomen…’ zei hij op doordringende toon, daarna keek hij weer naar Chayenne.

Koningin Lolita Fullbright

“Je had wat gehoopt, Duke? Dat ik weer bij je terug zou komen? Dat zou ik Layka en Leroy niet aan kunnen doen.” Sprak ze lichtelijk geïrriteerd omdat hij zijn zin niet afmaakte. Hij wilde haar gewoon helpen want hij hield vreselijk veel van haar. Ze sloeg haar ogen neer en knikte.
“Ik ook van jou..” Mompelde ze hem zacht toe. Hij dacht niet dat Leroy hem liet gaan. Hij had het verprutst en verdiende het om hier te zitten. “Maar Layka verdient dit niet, Duke, ze snapt er echt helemaal niets van…” Zei ze nu tegen hem.
“Ik weet wel wat je kan doen om het te bewijzen.” Ze keek hem doordringend aan. “Praat met Carmen.” Zei ze. Dat was de enige manier waarop hij nog kon bewijzen dat hij het verdiende om vrij te zijn.

Cellen BC


Chayenne Lahero

Haar vader zei dat ze ongelijk had, dat hij voor haar terug was gekomen, dat hij had gezien hoeveel pijn het haar deed dat haar moeder zich zo gedroeg. Hij wilde haar niet langer laten stikken en ze hoorde de wanhoop in zijn stem. Daardoor keek ze naar hem.
“Ik hou ook van jou, en van mama… maar ik…” Ze zuchtte even, duidelijk niet wetend wat ze met zichzelf aanmoest. Ze voelde zich hopeloos en verdwaald in haar gedachten. “Laat maar, ik weet het gewoon niet meer… het was makkelijk om altijd jullie dood de schuld van alles te geven, maar wat moet ik nu de schuld geven als ik me verdrietig of boos voel? “ Ze slikte en wreef over haar gezicht heen.

Stallen BC

Duke Samira

‘Ik weet dat onze band veel meer waard is we vrienden zijn… maar soms vind ik het gewoon lastig… ik kan het verleden niet zomaar laten rusten, daar ben ik nooit goed in geweest,’ fluisterde hij zacht. Ze zei dat ze ook van hem hield, dat liet hem zwakjes glimlachen. Hij was toch echt wel blij om dat te horen. Hij kwam dichterbij en hij leunde tegen de tralies aan, hij pakte voorzichtig haar hand vast. Ze zei dat Layka dit niet verdiende, dat ze er niets van begreep. ‘Vind je haar aardig?’ vroeg hij, voorzichtig. Hij vond de mening van Lolita belangrijk. ‘Ik weet het, ze verdiend beter dan dit. Ik had dit gewoon allemaal niet verwacht… ik… ik dacht dat het beter zou zijn als hij… als hij er niet meer zou zijn .Het spijt mij, dit wilde ik niet veroorzaken…’ zei hij eerlijk. Het was gewoon een opwelling van woede geweest en hij had er niet bij stil gestaan wat hij eigenlijk deed. Lolita wist wat hij kon doen om het te bewijzen, daardoor keek hij haar hoopvol aan, al verdween dat omdat ze zei dat hij met Carmen moest praten. ‘Ik… ik weet niet of ik dat kan…’ zei hij fluisterend. ‘Bovendien weet ik niet of Leroy dat genoeg vindt…’ voegde hij er aan toe. ‘Als hij mij kan beloven dat het dan goed is en hij mij de kans geeft om mijn excuses aan hem aan te bieden, wil ik het wel proberen…’ zei hij, nog zachter. Hij wilde Layka niet laten stikken, hij wilde vrij komen. Hij wilde laten zien dat hij het kon, al moest hij doen wat zo vreselijk moeilijk was. ‘Ik hoef toch niet lang met haar te praten? Niet alleen…’ sprak hij, zijn stem trilde lichtjes.

Cellen BC

Koningin Lolita Fullbright

“Ik denk ook nog vaak terug aan vroeger, aan hoe het was, hoe gelukkig we waren…” Zei ze met een zucht, van dat geluk is nu niets meer te zien. Ze was al heel erg lang diep ongelukkig. Duke wilde weten of ze Layka aardig vond.
“Ja, ze is echt een schatje, maar Duke, ze is niet gemaakt voor deze wereld. Zij hoort in een dorpje te wonen, te trouwen en kinderen te krijgen zonder dit soort moeilijke complicaties. Zonder angst…” Ze durfde Duke nog niet te vertellen wat Leroy geprobeerd had.
“Dat kun je wel, biedt haar je excuses aan, dat is het enige wat je hoeft te doen. Je excuses aanbieden en zeggen dat het nooit meer zou gebeuren, dat je haar met rust laat. Kun je dat? Je zult niet alleen zijn, Kayton zou erbij willen zijn en ik ben er ook bij. Dat zal vast genoeg zijn.” Vertelde ze hem.

Cellen BC

Duke Samira

Hij slikte even, hij wist wel dat Lolita gelijk had. Layka hoorde niet constant in het kasteel te zijn, hij wist dat het niks voor haar was. Toen Lolita het had over angst keek hij haar wat raar aan. 'Angst? Angst waarvoor?' Vroeg hij zacht. Hij wist niet wat ze bedoelde. Hij dacht even na over Carmen en hij zuchtte, uiteindelijk knikte hij. 'Ik wil het wel proberen...' Zei hij zacht. Hij wilde vrij komen, helemaal nu. 'Als jullie er bij blijven, anders kan ik het echt niet...' Fluisterde hij. Hij wilde gewoon normaal kunnen leven, hij wilde dit gedoe ook niet allemaal. Het deed hem pijn en hij wilde dat het anders zou zijn. Helemaal nu Layka zwanger was. 

Koningin Lolita Fullbright

Hij vroeg naar wat voor angst en ze twijfelde eventjes. “Voor Leroy… Als ze niet zwanger was geweest, was ze waarschijnlijk dood geweest…. Ze is te onschuldig om in te zien dat Leroy levensgevaarlijk is voor elke mooie vrouw die in het kasteel rondloopt. “Sprak ze nu tegen Duke, ze schaamde zich er misschien zelfs wel voor. Ze keek naar de grond en kneep even in de hand van Duke. Hij wilde het proberen met Carmen, als zij erbij zouden blijven en ze knikte. “Natuurlijk, Duke. “ Zei ze hem zachtjes.

Duke Samira

Ze legde uit wat ze bedoelde, daardoor ademde hij langzaam in. ‘Heeft hij iets geprobeerd?’ vroeg hij zacht. Hij werd er niet eens meer boos over. Hij wist ondertussen wel hoe Leroy kon zijn. Hij pakte de hand van Lolita stevig vast en hij slikte. ‘Jij bent nog altijd de mooiste vrouw die hier rondloopt, zeker voor hem. Pas alsjeblieft op…’ fluisterde hij. ‘Ik wil niet dat hij levensgevaarlijk voor jou is, echt niet…’ voegde hij er nog aan toe. Ze leek wel blij te zijn dat hij het wilde proberen, dat hij met Carmen wilde praten om zijn excuses aan te bieden. Hij hoopte maar dat het gewoon goed ging, want hij wilde hier weg. Hij wilde er voor Layka zijn, voor het kind, hij wilde gewoon helpen. Het was waarschijnlijk gewoon beter als hij een tijdje wat afstand hield.

Cellen BC

Felicia Erogate

Ze luisterde opnieuw naar Chayenne. Haar dochter beweerde dat ze hun bescherming niet meer nodig had. Dat Stephen pas terug was gekomen toen het zo slecht ging met haar. Ze vroeg zich af hoe ze haar dochter ooit weer recht in de ogen aan zou kunnen kijken. Stephen zijn woorden hadden ook echt wel invloed op haar. Ze knikte even. Ze bleef luisteren naar Chayenne. Het begon tot haar door te dringen hoeveel fouten ze eigenlijk had gemaakt de laatste tijd. Bij Chayenne haar vraag keek ze op. "Ik... en ik weet bijna zeker dat papa hetzelfde zal doen." Ze was even stil. Eigenlijk durfde ze nog helemaal geen beloftes te doen. Ze was er ontzettend op tegen om beloftes te verbreken. Het liefst was ze weggelopen, alleen kon ze dat niet doordat ze nauwelijks op haar eigen benen kon staan.

Stephen Lahero

Hij begreep wel dat Chayenne zo deed om al haar gevoelens aan te kunnen, maar hij wist ook dat het een stuk beter was om daar op een andere manier mee om te gaan. Ze vroeg wat ze nu de schuld moest geven, hij keek haar glimlachend aan. ‘Lieve Chayenne, denk je dat ik nooit boos ben? Dat ik nooit verdrietig ben? Natuurlijk wel. Soms heb ik daar ook niet echt een goede reden voor, maar je hoeft niet altijd iets te schuld te geven. Gevoelens hebben geen reden nodig, die zijn er nou eenmaal en dat is goed. Dat maakt ons tot wie wij zijn. En jij bent geweldig zoals je bent, lieve schat. Echt. Ik ben vreselijk trots op je, dat zijn wij allebei. Ik weet hoe moeilijk het voor je is om te beseffen dat je niet meer alleen bent, maar ik zal je laten zien dat wij je niet meer in de steek laten en dat we er zijn om je te helpen.’ Zei hij tegen haar. Hij kon aan Felicia zien dat ze het liefste weg wilde, dat maakte hem opnieuw een beetje kwaad. Waarom wilde ze niet gewoon praten? Waarom wilde ze alles niet gewoon oplossen? Soms vond hij dat ze niet zo veel op Kayton leek. Kayton kon heel anders zijn. Misschien had Felicia gewoon veel weg van haar moeder, al was dat niet erg. Hij hield toch wel van haar.

Stallen BC

Chayenne Lahero

Ze vond het gewoon moeilijk, haar vader glimlachte naar haar en sprak op een lieve en zachte toon dat vond ze fijn en die had ze gemist. Haar moeder negeerde ze, ze wist niet zo heel erg goed hoe ze op haar moest reageren. Haar moeder was haar moeder niet meer en ze moest nog aan haar wennen.
Ze kwam nu op haar vader af en legde haar hoofd tegen zijn borst aan en ze sloeg haar armen om hem heen.
“Stephen?” Klonk er een verbaasde stem, Kayton kwam op ze afgelopen, verrast en haast vol ongeloof. Hij had dit nooit kunnen bedenken. Zijn blik gleed over Felicia.
“Felicia…” Fluisterde hij nu door de staat waarin ze was. “Wat is er met jou gebeurd, meisje?” Vroeg hij haar en hij sloeg zijn armen voorzichtig om haar heen.

Stallen BC




Koningin Lolita Fullbright

“Ze is geschrokken en haar keel is wat opgezwollen, maar ze komt er wel overheen denk ik, maar niet als het vaker gebeurd…” Zuchtte ze. “Ze had echt geluk dat ze zwanger was, Leroy heeft een hekel aan zwangere vrouwen.” Ze vond het gewoon vreselijk dat ze zo goed wist hoe Leroy in elkaar zat, af en toe zorgde dat voor een enorme shock als ze het begon te beseffen.
Duke vertelde haar dat ze nog steeds de mooiste vrouw was die op het kasteel rond liep, daardoor glimlachte ze een klein beetje. “Nee, dat is Esmeralda.” Zei ze nu zacht. Esmeralda was mooier dan haar moeder en daar was Lolita nog trots op ook. “Maar zij is ook in gevaar, al maakt ze zich zodra ze Leroy ziet al uit de voeten, gelukkig maar. Ik weet dat ik gevaar loop, maar dat doe ik continu… hij zal me niet vermoorden en de rest wel…” Ze wreef vermoeid over haar gezicht heen en leunde tegen de tralies aan.

Duke Samira

Layka was geschrokken en haar keel was wat opgezwollen. Hij wilde zo graag bij haar zijn om haar gerust te stellen, om haar te beschermen, maar hij zat hier vast. Hij kon niets voor haar betekenen. Lolita gaf aan dat Layka geluk had dat ze zwanger was, Leroy had een hekel aan zwangere vrouwen. Duke keek haar doordringend aan, daarna schudde hij zijn hoofd. Hij kon het soms gewoon niet geloven. ‘Ze is niet eeuwig zwanger,’ mompelde hij zacht. Hij zou Layka uit de buurt van Leroy houden, in ieder geval als Leroy zo was. Hij zou sowieso de eerste tijd niet hier komen, als hij nog vrij kwam. Lolita glimlachte en zei dat Esmeralda het mooiste was, maar daarna zei ze ook dat Esmeralda gevaar liep. ‘Soms kan ik mij gewoon niet voorstellen dat hij zo is. Dat jij van hem kan houden…’ fluisterde hij zacht. ‘Ik bedoel… als hij normaal doet, vind ik het een prima vent. Dan kan ik ook wel met hem lachen en normaal met hem praten. Maar deze dingen…’ sprak hij zacht. Hij kon daar gewoon niet tegen. Het maakte hem boos en het zorgde ervoor dat hij een hekel aan Leroy kreeg. Lolita wist dat ze gevaar liep, dat liep ze continu. ‘Is er niets wat je kan doen?’ vroeg hij zacht. Leroy zou haar niet vermoorden, maar de rest wel.’Misschien valt het wel mee,’ mompelde hij, omdat hij het gewoon niet wilde geloven. Ze leunde tegen de tralies aan, hij legde voorzichtig zijn hand in haar hals, verder deed hij niets. Hij wilde haar gewoon wat geruststellen.

Cellen BC

Koningin Lolita Fullbright

“Weet ik, daarom is het ook niet verstandig als jullie op het kasteel blijven, dat is sowieso niet verstandig.” Gaf ze nu aan, ze hoopte maar dat Duke het begreep. Layka was inderdaad niet eeuwig zwanger.
Duke kon zich niet voorstellen dat Leroy zo was, dat ze van hem kon houden. Ze zuchtte zachtjes even en haalde haar schouders op. “Dat weet ik soms zelf ook niet, Duke, echt niet. Maar ik denk dan vaak aan de goede dingen die we samen doen. Soms, zoals nu, ben ik bang dat hij nooit meer de oude wordt… Dat hij hierin blijft hangen..” Mompelde ze zacht.
“Het enige wat ik kan doen is praten of mijn mond houden, dat ligt er maar aan hoe boos hij is. Ik kan hem niet aanraken, niet boos worden, want dan verpruts ik het echt.” Ze voelde de hand van Duke op haar wang en ze sloot haar ogen even.

Cellen BC

Duke Samira

Ze wist het, daarom konden ze hier ook niet blijven. Hij zuchtte zacht, Leroy kon nog beter alle vrouwen uit de omgeving wegsturen. Ze zei dat ze soms zelf ook niet wist hoe het kon dat ze van hem hield, dan dacht ze aan de leuke dingen. Hij knikte langzaam, waarschijnlijk hield dat haar op de been. Ze zei dat ze bang was dat hij er in bleef hangen, dat kon hij zich goed voorstellen. ‘Het komt vast wel goed. Het komt elke keer weer goed… en Kayton is er nu toch ook?’ vroeg hij zacht. ‘Je hoeft het niet meer alleen op te lossen…’ fluisterde hij. Ze kon alleen praten of haar mond houden, boos worden en aanraken ging echt niet. Hij zag dat ze haar ogen sloot, hij streelde zachtjes en rustgevend met zijn vingers over haar huid. ‘Je weet dat ik er voor je ben. Ik weet dat ik het de laatste tijd misschien niet echt zo laat zien, maar ik wil je echt helpen als er nodig is. Ik sta altijd voor je klaar,’ zei hij zacht.

Cellen BC

Felicia Erogate

Natuurlijk wilde ze zelf uit deze positieve sfeer stappen. Maar ze had het niet gekund. Chayenne negeerde haar. Iets wat ze haar dochter overigens niet kwalijk nam. Stephen praatte op haar in en het leek wat te helpen want Chayenne sloeg haar armen om Stephen heen. Toen ze de stem van haar vader hoorde draaide ze om. "Neem Chayenne m-mee naar b-binnen." Zei ze bevend. Ze wilde niet dat Chayenne haar langer zo zou zien. Even keek ze Stephen aan met een doordringende blik. Hopelijk begreep hij haar. Ze liet Stephen los en ze zocht steun bij haar vader. "Het spijt me..." Mompelde ze enkel maar. De belofte met haar vader had ze echt niet willen breken. Maar nu had ze het toch gedaan. Ze trilde over haar hele lichaam.