Refugees Hideout

Pablo Neshra

'Het maakt mij niet uit dat hij ook best aardig is, ik mag hem niet.' zei hij met een grijnsje op zijn gezicht tegen haar. Het was nou eenmaal zo, hij had het nu al flink verpest. 'Ik weet dat je dat graag wilt en waarschijnlijk lukt het ook heel erg vaak, maar soms gaat het wat minder goed, dat is niet zo heel erg gek.' zei hij tegen haar. Ze moest zich er echt niet al te druk om maken, dat was helemaal niet nodig. Hij voelde haar hand op die van hem en daardoor glimlachte ze naar hem, hij deed hetzelfde en hij merkte dat hij een warm gevoel kreeg door dit moment. Dat was bijzonder.

Lydia Madison

"Jij bent ook wel snel met oordelen," grinnikte Lydia, als reactie op dat Pablo zei dat hij Ricardo niet mocht. Al moest Lydia toegeven dat het ook niet haar favoriete persoon was. Maar zij wilde iedereen een beetje bevriend houden binnen de hideout.
Pablo glimlachte terug toen haar hand de zijne had geraakt en een warm gevoel trok door haar heen.
"Je bent lief," sprak ze nu zacht fluisterend. Haar ogen twinkelden lichtjes.

Pablo Neshra

'Te snel, waarschijnlijk. Maar ik zal wel gewoon afstand van hem houden, dat is waarschijnlijk beter,' zei hij tegen haar, hij wist wel dat hij maar beter niet de confrontatie op kon gaan zoeken, want dan zou hij het lastiger vinden om zich in te houden. Ze zei dat hij lief was, haar stem klonk heel zacht en haar ogen twinkelden. Hij kreeg nu de neiging om haar te zoenen, maar hij wist niet zo goed of hij die stap wel moest nemen, straks waardeerde ze het echt niet.

Lydia Madison

Ze bleef met een glimlach op haar gezicht naar Pablo kijken. Ergens verlangde ze naar meer. Maar ze was niet iemand die zo snel al met iemand naar bed ging of iets dergelijke. Zo'n type was ze niet. Ze wilde iemand eerst goed leren vertrouwen en kennen.
"Goed.. Laat ik zo mijn eigen hut maar eens opzoeken. Ik ben wel toe aan een dutje," sprak Lydia nu. Ze likte even langs het kleine wondje bij haar lip. "Jij kan denk ik ook wel wat slaap gebruiken," glimlachte ze nu naar Pablo. Hij had immers de vorige nacht niet geslapen.

Pablo Neshra

Het bijzondere moment was al snel weer voorbij en hij knikte langzaam door wat ze zei, het was waarschijnlijk wel verstandig, hij was nu toch heel erg moe, hij was echt de hele nacht wakker gebleven en hij had vandaag gewoon veel gedaan, net als anders. 'Ik zal waarschijnlijk wel lekker slapen inderdaad,' zei hij grijnzend tegen haar, omdat hij dat vrij zeker wist. 'Voorzichtig doen hé, ik kan je natuurlijk niet constant komen redden,' plaagde hij haar daarna weer. Hij zorgde er daarna voor dat hij ook echt kon gaan slapen en hij kroop in bed.

Lydia Madison

Pablo zei dat hij waarschijnlijk wel lekker zou slapen inderdaad. Daarna zei hij dat ze voorzichtig moest doen, hij kon haar niet constant komen redden.
"Doe jij nou maar gewoon niet zo stoer," lachte Lydia terug. "Want voor je het weet moet ik jou komen redden, in plaats van andersom." Ze gaf hem een knipoog, wenste hem daarna nog een goede nacht en verdween uit zijn hut.
Voordat ze naar haar eigen hut liep, ging ze eerst nog even naar de stallen. Ze gaf de paarden nog wat hooi en gaf Kyrios nog een aai. Daarna liep ze naar de binnenplaats en wierp nog wat stukken rest vlees naar de honden, zodat die ook nog wat te eten hadden. Pas daarna keerde ze terug naar haar hut en maakte zich klaar voor haar bed.

Pablo Neshra

Door wat ze zei grijnsde hij nog even, want dat leek hem best wel leuk, hij zou het niet zo heel erg vinden om door haar gered te worden, als de situatie niet zo erg was. Ze verdween en hij zakte al heel erg snel in slaap, hij had zijn rust wel nodig, hij had echt een nacht over geslagen en hoewel hij daar vrij goed tegen kon, merkte hij het nu wel echt, waardoor hij eigenlijk gewoon heel erg goed sliep, dat was ook wel weer fijn.

Lydia Madison

Ze viel al vrij snel in slaap en sliep ook heerlijk rustig. Ergens midden in de nacht werd ze wakker omdat ze even naar de toilet moest. Na haar behoefte te hebben gedaan, wilde ze weer in bed kruipen, maar meende heel erg in de verte schoten te horen. Buiten de hideout, dat wel. Als ze niet wakker had geworden, had ze het ook niet gehoord waarschijnlijk. Haar hart begon direct sneller te kloppen. Straks was het tweetal dat nu wacht had in problemen. Ze voelde zich verantwoordelijk over iedereen.
Haastig kleedde ze zich om, rende haar hut uit en naar de paardenstallen. Daar pakte ze Kyrios, zadelde hem haastig op en galoppeerde keihard richting de smalle doorgang. Voor de smalle doorgang liet ze Kyrios weer halthouden en steeg ze af. Snel beklom ze de steile bergwand tot het hoogste punt. Het enige stukje waar je omhoog kon klimmen, de andere delen waren veel te hoog en veel te stijl. Dit was een soort van uitkijkpunt vanuit de hideout. Eenmaal boven keek ze rond en zag ze al gauw in de verte, niet heel ver weg van de smalle doorgang, meerdere mensen. Lydia slikte even moeizaam en sprong toen gauw weer naar beneden. Ze struikelde bijna, maar wist haarzelf overeind te houden. Snel steeg ze weer op Kyrios en galoppeerde ze razendsnel de smalle doorgang door, daarna de hoek om en op Matthew en Prisca af, die momenteel wacht hadden en blijkbaar in een vuurgevecht terecht waren gekomen. Terwijl Kyrios onder haar alleen maar versnelde, griste zij haar revolver tevoorschijn en maakte die gauw schietklaar.
Kogels vlogen al om haar oren toen ze in de buurt kwam. Ze liet Kyrios afremmen en sprong niet veel later van hem af. Schuilend achter een grote rots keek ze even om haar heen. Een stukje verder zag ze Matthew en Prisca achter een rots schuilen. Prisca vrij dichtbij de schutters, Matthew een stuk meer naar achteren. Hij bleef ook erg stil zitten, terwijl Prisca af en toe omhoog kwam om ook te schieten.
Lydia haalde even diep adem en rende toen weg bij haar tijdelijke schuilplaats. Ze sprong achter de rots waar Matthew ook zat en plofte daar neer in het zand.
"Wat is er aan de hand? Zijn ze van de regering?" vroeg ze direct hijgend.
"Hmm.. Ja.." klonk Matthew's stem alleen maar schor. Lydia kneep haar ogen iets samen en bekeek hem eens goed. Nu pas viel haar blik op zijn bebloede kleren en een straaltje bloed dat uit zijn mond sijpelde.
"Matt.." klonk Lydia's stem geschrokken. "Fuck.. Nee.. Matt.." Ze ging dichter bij hem zitten en klopte met haar vlakke hand even op zijn wang. "Hé, blijf bij mij oké? Het komt goed. We halen je hieruit. We gaan voor je zorgen.." beloofde ze hem zachtjes. Ze pakte nu zijn hand vast en legde die op zijn bloedende wond.
"Blijf drukken, oké? Nog even volhouden.." fluisterde ze hem toe. Ze keek even naar hem en naar de richting van de smalle doorgang. Ze zou hem nooit in haar eentje weg kunnen slepen, dat zou ze echt niet redden. Lydia klemde haar kaken op elkaar. Ze moest eerst Prisca helpen, daarna zouden ze samen Matthew mee kunnen nemen naar de hideout.
"Hou vol.." zei ze nog zachtjes tegen Matthew, waarna ze weer achter de rots vandaan sprong en een aantal meters naar voren rende. Ze hief haar wapen op en haalde de trekker meerdere malen over. Terwijl ze dat deed keek ze ook even richting Prisca. Die was gelukkig voor zover ze kon zien nog ongedeerd.
Verderop zocht ze weer even beschutting achter een andere grote steen. Kogels ketste er tegenaan. Ze laadde haar wapen opnieuw en kwam toen weer overeind, om richting de belagers te schieten. Tegelijkertijd probeerde ze in te schatten hoeveel het er waren. Eerst leken het er twee. Maar al gauw zag ze er meer. Een stuk of vijf, als het er niet nog meer waren. Zij en Prisca moesten er alles aan doen om ze weg te houden bij de hideout. Lydia zou haar leven ervoor geven, zonder twijfel. De hideout was een enorm belangrijke plaats voor haar.

Pablo Neshra

Hij was echt kapot en daardoor hoorde hij ook niet direct wat bijzonders, maar hij sliep meestal vrij licht en nu was dat blijkbaar ook het geval, want na een paar minuten dacht hij iets te horen en hij kwam slaperig overeind. Zijn vermoeden werd bevestigd toen hij een stuk verderop inderdaad iets hoorde, maar iedereen leek nog te slapen. Hij rende naar zijn paard toe en hij greep het dier vast, hij sprong er zonder zadel op, want hij zag dat het paard van Lydia ook weg was. Grote kans dat ze zelf ook op het geluid af was gegaan en daardoor was hij direct ongerust. Toen hij dichterbij kwam sprong hij weer van zijn paard af en kwam hij voorzichtig langs de rand van de rotsen in de buurt, hij greep zijn wapen vast en hij keek naar de man die bij de rots zat. Het zag er niet goed uit. Hij zag wat verderop ook Lydia, in een wat benauwde positie, zo te zien tegen wat meer tegenstanders. Hij schoot naar Matt toe en hij zakte naast hem neer om beschutting te zoeken. 'Volhouden, we halen je hier weg.' Mompelde hij gedempt, daarna rende hij zo snel mogelijk nog verder, zodat hij achter Lydia zat.

Lydia Madison

Adrenaline gierde door haar lichaam. Ze bleef schieten op de tegenstanders, al kon ze niet goed zien of ze iemand raakte. Vele kogels ketste af tegen de stenen. Verderop leek ook een koets te staan. En een aantal losse paarden. Dat maakte het onwijs lastig om in te schatten hoeveel er nou precies waren.
Lydia had totaal nog niet door dat Pablo ook gekomen was. Ze was volledig geconcentreerd. Toen ze zag dat er een man in een rap tempo vanaf de zijkant richting Prisca rende, terwijl Prisca het niet door had en schoot richting de andere mannen, sprong Lydia weer achter de rots vandaan en probeerde de man zijn pas af te snijden. De andere mannen leken ook naar voren te komen. Het moment leek net in slowmotion te verlopen. Lydia sprong naar voren, schopte de man onderuit die op Prisca af rende en riep haar naam zodat zij ook alert werd op de naderende mannen. Daarna klapte ze samen met de man op de grond, rolden ze over elkaar heen en grepen ze elkaar vast. Ze sloeg hem met de achterkant van haar wapen in zijn gezicht, terwijl hij haar van zich af probeerde te duwen. Ze sloeg opnieuw en opnieuw. Tot ze Prisca haar hoorde roepen. Daardoor keek ze op. Het volgende moment trok iemand haar ruw naar achteren, waardoor ze haar evenwicht verloor, haar wapen los liet en omviel. Drie mannen doken tegelijk op haar, ze kreeg een keiharde trap tegen haar hoofd waardoor het even zwart werd voor haar ogen. Een paar seconden later opende ze haar ogen weer en merkte ze dat haar armen bij elkaar gebonden waren. Ze spartelde wild. De mannen trokken haar overeind en Lydia keek gauw om haar heen. Prisca was terug gaan rennen richting Matthew. Ze hoopte zo dat hij het zou halen.. Nu pas viel haar blik op Pablo, die er blijkbaar ook was. Hij stond vrij dichtbij en er kwam ook een groepje mannen op hem af.
"Rennen!" schreeuwde ze luidkeels naar hem. Nu kon hij nog ontkomen. "Ren!" Ze kreeg een knietje in haar maag en boog daardoor kokhalzend voorover. De mannen gaven haar echter geen tijd om te herstellen en trokken haar ruw mee richting de koets die verderop stond. Happend naar adem en struikelend liep Lydia mee. Maar niet zonder enig protest. Ze schopte af en toe een van de mannen en liet zich steeds omvallen. Maar ze wist dat ze het niet zou winnen.

Pablo Neshra

Het ging allemaal heel snel en Lydia wilde helpen, wat op dit moment helemaal niet goed ging. Hij zag haar tegen de grond klappen en de rest verdween, hij maakte even kort contact met Lydia, die zei dat hij moest rennen. Hij ademde diep in, hij liet haar niet zo achter. Dat zou hij zichzelf nooit vergeven. Er kwamen mannen op hem af en hij schoot zo goed als hij kon, maar het waren er eigenlijk toch te veel. Hij beukte de laatste omver en hij voelde dat hij onderuit gehaald werd, maar hij krabbelde weer overeind en hij sleurde een man bij Lydia weg, daarna pakte hij haar hand vast. Hij zou haar echt niet in de steek laten, dat ging niet gebeuren, dat zou hij ook echt nooit kunnen.

Lydia Madison

Ze bleef spartelen terwijl de mannen haar meetrokken. Op een gegeven moment leek er één man haar los te laten en voelde ze dat haar handen vastgepakt werden. Ze keek achterom en zag Pablo achter haar. In haar blik was een en al angst en paniek te zien.
"Nee!" schreeuwde ze naar Pablo. "Ga weg!" Ze kon nog net zien hoe hij opnieuw op de grond gedrukt werd. Daarna werd ze weer vooruit gesleurd.
"Stelletje klootzakken!" siste ze nu kwaad. "Laat ons met rust!" Ze schopte om haar heen, zo ook vol tegen het scheenbeen van een van de mannen, die vloekend op één been begon te hinken. Hij gromde dat ze op moest houden, maar Lydia gaf zich niet zomaar gewonnen. Ze bleef tegenstribbelen, schoppen en schreeuwen. Tot op een gegeven moment één van de mannen een flinke vuist tegen haar slaap gaf. Toen zakte ze meteen slapjes in elkaar en werd alles weer zwart voor haar ogen.
Zonder het door te hebben werden zij en Pablo in de koets getrokken en achterin in een soort kooi neergesmeten. De koets begon te rijden. Twee mannen zaten voorop de koets en er reden vier mannen te paard mee. Het beloofde een flink lange tocht te gaan worden.

Pablo Neshra

Hij deed echt zijn best, maar hij wist eigenlijk al wel dat hij dit nooit kon winnen, hij wilde haar gewoon niet in de steek laten. Hij werd tegen de grond gedrukt en daarna overeind gesleurd en in een kooi gegooid, bij Lydia, gelukkig. Dat hield hem nog een beetje rustig, want dit was niet echt een fijne positie. Hij voelde zijn hoofd bonken, maar al met al viel de schade wel mee. 'Sorry, als ik het eerder had gehoord was ik misschien wel op tijd geweest om je echt te helpen, maar ik was zo moe....' zei hij heel zacht tegen haar. Waarschijnlijk hoorde ze er niets van, maar hij wilde het toch zeggen. Hij pakte haar voorzichtig vast en hij hield haar zo, dat zou fijner zijn als ze wakker werd.

Lydia Madison

Een poos later ontwaakte ze weer langzaam. Haar hoofd bonkte flink. Ze knipperde met haar ogen en keek verward om haar heen. Langzaam werd haar beeld weer scherp en besefte ze weer wat er gebeurd was. Direct schoot er weer een scheut adrenaline door haar heen, al merkt ze ook al gauw dat ontsnappen geen optie meer was nu.
Ze kreunde zachtjes en keek nu opzij. Daar zat Pablo. Ze staarde even naar hem en keek toen weg. Een gevoel van angst ging door haar heen. Wat stond hun te wachten? Haar keel was kurkdroog en ze slikte even moeizaam.
"Waarom rende je niet weg..?" klonk haar stem toen breekbaar.

Pablo Neshra

Hij had zijn ogen gesloten en hij zat in de meest comfortabele houding die hij had kunnen vinden, maar nog steeds zat het vreselijk. Hij opende zijn ogen na een tijdje langzaam toen hij merkte dat ze wakker werd. Hij glimlachte even zwakjes naar haar, natuurlijk wilde ze weten waarom hij niet weg was gegaan. 'Ik laat jou niet stikken, echt niet... Ik zou het mijzelf niet vergeven.' Zei hij eerlijk tegen haar. Hij pakte haar hand vast en hij sloot zijn ogen weer. ' Jij zou hetzelfde voor mij doen.' Mompelde hij daarna, want hij wist het gewoon zeker.

Lydia Madison

Ze ademde wat versneld door de emoties die door haar heen schoten. Even keek ze achterom, maar ze waren al zo ver weg dat zelfs de bergen om de hideout al niet meer in zicht waren. Tranen sprongen in haar ogen, maar die knipperde ze gauw weer weg.
Pablo zei dat hij haar niet liet stikken, hij zou het zichzelf niet kunnen vergeven. Lydia keek hem aan. Hij pakte haar hand vast. En zei dat zij hetzelfde voor hem zou doen. Zachtjes zuchtte Lydia. Dat was waar. Maar ze had toch liever gehad dat Pablo was teruggekeerd naar de veilige hideout.
"We mogen niks zeggen.. Over de hideout.." fluisterde ze nu zachtjes, zo zacht dat de mannen voorop de koets het niet zouden kunnen horen. "Ze weten nu nog niet waar het is.."

Pablo Neshra

Ze zuchtte, maar leek hem nu wel gelijk te geven. Hij wist ook dat ze hem ook had geholpen, als het nodig was. Door wat ze daarna zei keek hij weer op. 'Wat? Waar heb je het over?' Vroeg hij haar, even knipoogde hij naar haar, maar hij klonk bloedserieus, hij zou zwijgen als het graf, ze zouden echt niets uit hem krijgen, dat ging niet gebeuren. Hij kon een hele hoop hebben en hij wist hoe vreselijk het was om gemarteld te worden, maar hij zou echt niets zeggen, het moest een veilige plek blijven en van hem zouden ze het hoe dan ook niet te weten komen.

Lydia Madison

Ze glimlachte even zwakjes toen Pablo deed alsof hij nergens iets van wist. Ergens was ze blij dat Pablo mee was, nu was ze tenminste niet alleen. Maar aan de andere kant had de regering alleen maar meer macht op deze manier. Ze konden nu twee mensen verhoren over de hideout en ze konden hun chanteren, dreigen de ander iets aan te doen als er geen informatie werd gegeven. Zachtjes zuchtte Lydia en haalde haar hand door haar haren. Haar gezicht stond gespannen en haar blik was ietwat angstig.
Uren later arriveerden ze in een grote stad. Lydia was een beetje in gedachten verzonken geweest, maar toen ze de omgeving zag veranderen keek ze alert weer op. De koets reed nog een stuk dieper de stad in, tot ze stopte bij de cellenblokken. Lydia's nekhaar ging overeind staan en een rilling liep over haar rug. De regering kende haar maar al te goed. Dit ging geen fijne tijd worden.
De traliesdeur van de kooi werd geopend. Lydia zocht nog even oogcontact met Pablo, voor ze ruw de koets uitgesleurd werd en naar het cellenblok geduwd werd.

Pablo Neshra

Hij was ook een beetje weggezakt, hij had nog steeds bijzonder weinig slaap gehad, maar hij wilde liever wel wakker blijven. Ze kwamen in een grote stad en daardoor keek hij wazig op, ze gingen verder de stad in, tot bij de cellen. Hij slikte moeizaam, hij was hier al eerder geweest en hij vond het helemaal niets, het zou deze keer moeilijker zijn om weg te komen. Lydia keek naar hem en hij keek haar doordringend en vol vertrouwen aan, voor hij ook meegenomen werd.

Lydia Madison

Ze werd meegesleurd naar de cellen en kreeg daar een eigen, kleine cel waar ze in gegooid werd. Gelukkig werden haar handen wel ontdaan van de stevige touwen.
Langzaam krabbelde ze overeind en wreef over haar pijnlijke polsen. Ze keek toe hoe Pablo ook in een cel werd gesmeten en hoe de leider van de regering, Julian Mallory, het cellenblok binnen kwam wandelen. Hij had zijn handen in zijn zakken en keek triomfantelijk richting zijn twee nieuwe gevangenen. Lydia keek hem met een haatdragende blik aan en klemde haar kaken stijf op elkaar.
"Lydia.." klonk nu de stem van Julian lachend, nu hij haar herkende. "Wat een verrassing. Ik dacht dat je bij je vader was." Lydia's blik verstarde toen hij over haar vader begon. Ze zweeg.
"Goed.. Laten we maar gewoon to the point komen.. Dat wijffie die we hier een paar dagen terug binnengebracht hadden heeft vlak voor haar dood toegezegd dat jij de leider bent van de hideout.. Dus.. Waar kunnen we die mooie plek vinden?" De man keek haar met een smerige grijns aan.
"Er is geen hideout," klonk Lydia's stem standvast. "Die is er nooit geweest."
Julian's gezicht trok weer strak en hij greep Lydia door de tralies heen vast. "Wacht maar, slet, jullie gaan wel praten.." siste hij nu, waarna hij met grote stappen wegbeende. Lydia zette een paar stappen achteruit en zakte tegen de muur aan naar beneden. Ze begroef haar gezicht in haar handen. Robyn was dus blijkbaar dood, en dat raakte haar diep.

Pablo Neshra

Hij werd in een cel gegooid, het ging vrij hard en hij kreeg nog een trap na in zijn buik, waardoor hij kreunend in elkaar dook, maar daarna was het eigenlijk stil en lieten ze hem met rust. Hij bleef even zo liggen, het deed best wel pijn, ze hadden hem goed geraakt. Hij kreeg zijn ademhaling wel weer rustig en daarom ging de pijn ook langzaam weer weg, hij kwam voorzichtig omhoog en hij legde zijn hoofd tegen de muur aan, hij was echt doodmoe en zijn energie was op, maar hij wilde wel graag wakker blijven, voor als er iets zou gaan gebeuren.

Lydia Madison

Ze had de neiging om in snikken uit te barsten, ze voelde zich zo onwijs kwetsbaar. Maar ze hield zich sterk en krabbelde al gauw weer overeind. Haar blik ging even richting Pablo, die in de cel naast haar zat. Daarna begon ze wat heen en weer te ijsberen in de cel. Er moest een manier zijn om hieruit te komen..
Op een gegeven moment kwam Julian weer terug. Hij trok haar celdeur open en pakte haar ruw vast. "Wedden dat ik jullie wel aan het praten krijg.." siste hij nu. Ook Pablo werd uit zijn cel gehaald.
"Goed, Lydia.." begon Julia nu. Een aantal mannen hadden haar vast en een aantal mannen hadden Pablo vast. Hij werd ontdaan van zijn shirt. "Vertel ons maar waar de hideout is. De exacte locatie.."
Lydia slikte even moeizaam en zocht oogcontact met Pablo. Daarna keek ze Julian fel aan. "Nee," siste ze. Datzelfde moment werd er flink uitgehaald met een lange zweep tegen Pablo's ontblote borstkas. Lydia's gezicht betrok en ze keek even weg.
"Goed, opnieuw.. Waar is de hideout?"

Pablo Neshra

Ze begon heen en weer te lopen en opeens kwam de man weer terug, hij werd nu ook meegenomen. Hij werd vastgehouden en zijn shirt werd uitgetrokken, waardoor zijn bovenlichaam ontbloot werd. Hij haalde diep adem, zijn spieren stonden strak gespannen. Lydia moest vertellen waar de hideout was, ze keek naar hem en hij keek haar doordringend aan. Ze moest niets zeggen, wat ze ook deden, hij kon het wel hebben. Opeens voelde hij een snijdende pijn van de zweet en hij dook in elkaar, het volgende moment werd hij weer overeind getrokken, wat misschien nog wel meer pijn deed. Hij klemde zijn kaken op elkaar om niet te kreunen, hij wilde het niet moeilijker maken voor Lydia.

Lydia Madison

"Stop hiermee.. Alsjeblieft.." jammerde Lydia nu, terwijl ze zich los probeerde te trekken, wat natuurlijk niet lukte.
"Waar is de hideout?" vroeg Julian opnieuw. Lydia sloot haar ogen en jammerde zachtjes dat ze dat niet wist. Daardoor ontving Pablo opnieuw een flinke zweepslag. Lydia probeerde er niet naar te kijken. Ze mocht zich niet gewonnen geven, hoewel ze nu toch echt moeite kreeg met de waarheid verborgen houden.
"Kijk naar hem," siste Julian nu geïrriteerd. Hij pakte haar ruw bij haar kin vast en draaide haar hoofd naar Pablo toe. Hij kreeg nog een flinke klap.
"Vertel het, Lydia, waar is het?"
"Er is geen hideout.. Echt niet.." sprak ze zachtjes. "Er is wel een groep mensen.. Maar we trekken gewoon rond. Er is geen vaste verblijfplaats.. Ze zouden nu aan de andere kant van de bergen moeten zijn.." Lydia keek langzaam op naar Julian, of hij haar verhaal zou geloven.
"Jongens, ga die kant op, ga kijken of ze de waarheid spreekt," commandeerde Julian nu. Pablo werd losgemaakt.
"Als we erachter komen dat jij niet de waarheid heb gesproken, Lydia, ben je echt zwaar de pineut.." siste hij nog naar Lydia. Daarna werden Lydia en Pablo beide weer in de cel gezet. Lydia zakte op de grond neer en staarde voor haar uit. Het was slechts een kwestie van tijd voor ze erachter zouden komen dat ze niet de waarheid had gesproken. Ze beet onzeker op haar lip en balde haar vuisten. Tegen Pablo praten durfde ze geen eens, ze schaamde zich dood. Het voelde als haar schuld dat hij pijn had geleden. Het voelde als haar schuld dat hij überhaupt hier was en dat de hideout in gevaar was.

Pablo Neshra

Het deed afschuwelijk veel pijn. De slagen waren zo hard dat zijn huid openlag, maar hij probeerde echt zo stil mogelijk te zijn, maar het was moeilijk, heel moeilijk. Hij wist dat ze dit zwaar vond, maar ze mocht echt niet toegeven, ook al deed het hem zo veel pijn. Ze dwongen haar naar hem te kijken en hij ademde langzaam in, doodsbang dat ze het ging vertellen. Ze begon ook te praten en er werden mannen gestuurd om te kijken of het waar was, hij werd losgemaakt en hij trilde over zijn lichaam. Hij werd in de cel gezet en hij zakte meteen op de grond, zijn lichaam deed flink pijn, maar hij kon het hebben, hij moest volhouden. 'Je deed het goed,' fluisterde hij nu.