Refugees Hideout

Pablo Neshra

Gelukkig wist Lydia het redelijk te kalmeren en iedereen vertrok weer, hij zag haar terug lopen naar het vuur en hij aarzelde even, hij had de neiging om achter Twan aan te gaan, de onruststoker. Pablo hield daar echt niet van en hij mocht de jongen al helemaal niet, dat had hij zojuist nog wat erger gemaakt met zijn gedoe, het was nergens voor nodig, het was gewoon simpel opstoken en dat was niet goed, het had ook nog eens geen nut. Als het hem hier niet beviel, moest hij oprotten. Uiteindelijk besloot Pablo het maar niet te doen, het zou alles erger maken en daarom liep hij weer naar Lydia toe. 'Je hebt het goed opgelost,' zei hij zacht tegen haar.

Lydia Madison

Met een lege blik staarde ze naar het vuur. Ze voelde zich echt raar. Een soort van schuldig. Een beetje alsof ze Robyn verraden had. Omdat ze niets voor haar deed. Zachtjes beet ze op haar lip.
Pablo kwam ook weer terug bij het vuur. Hij zei dat ze het goed opgelost had. Lydia keek hem even aan en haalde haar schouders langzaam op en neer.
"Ik weet het niet.." klonk haar stem zachtjes. "Het voelt zo verkeerd om Robyn gewoon aan haar lot over te laten.." Ze haalde haar hand door haar bruine haren en sloot haar ogen even kort. Daarna haalde ze het laatste stuk vlees los en legde alles op borden. Ze twijfelde of zij wel echt een goede leider was. Een leider mocht toch niet twijfelen?

Pablo Neshra

Hij had de twijfel gezien, daarom was het ook goed om het even met haar te bespreken, bij de rest kon ze het nu niet zo makkelijk kwijt, die zouden meteen in paniek raken, waarschijnlijk. Hij was daarin toch net wat anders. 'Ik snap het wel... maar door haar te helpen, breng je iedereen in gevaar. Dat kan ook niet.' zei hij zacht tegen haar. 'Ik snap wel dat het tegenstrijdig voelt en dat je er graag voor haar wilt zijn, maar is dat zo sterk dat je iedereen hier in gevaar wilt brengen?' vroeg hij zacht. 'Als dat zo is, wil ik ook wel kijken of ik iets voor haar kan betekenen, maar dan wel zo dat de rest er niets van weet,' zei hij zacht. Hij wilde best helpen, als dat nodig was.

Lydia Madison

Pablo zei dat hij het wel snapte. Maar door Robyn te helpen bracht ze iedereen in gevaar, en dat kon ook niet. Lydia schudde haar hoofd.
"Nee, ik kan het niet maken om achter haar aan te gaan. Dan gaat iedereen hier gewoon maar doen waar ze zin in hebben omdat ik dat ook doe. En ik breng dan de hele groep in gevaar. Ik kan dat echt niet maken.." Ze zuchtte opnieuw en hoopte vurig dat Robyn zich sterk zou houden. Ze moest een lastige periode tegemoet gaan. Misschien zelfs wel het einde van haar leven. Lydia's adem stokte even bij die gedachten.
"Nee.. Nee, niemand kan achter haar aan gaan. Dat kan echt niet. Het risico is zo enorm groot.. De belangrijkste regel binnen de hideout is altijd al geweest dat we dat niet mogen doen. Dan is de kans echt veel te groot dat ze er binnen no-time achter komen waar we ons schuilhouden. Dan zijn we er echt geweest." Ietwat wanhopig staarde ze voor haar uit. Soms wilde ze dat ze Maya nog naast haar had, dat ze haar nog om advies kon vragen. Zij was immers begonnen met de hideout, zij had dit alles opgestart.
Lydia pakte de borden en liep richting de grote tafel die in het midden van de open vlakte stond. Zo kon iedereen wat pakken.
"Er is eten, voor diegene die honger hebben!" riep Lydia. Zelf pakte ze nog niets, ze kon nu echt geen hap door haar keel krijgen.
"We moeten maar meer de wacht gaan houden denk ik. Ik zal een schema gaan maken. Iedereen een paar uur, zodat we ook 's nachts de wacht kunnen houden. Sowieso in tweetallen," sprak Lydia nu tegen Pablo. Ze wist eigenlijk niet waarom ze het tegen hem vertelde, maar het voelde fijn om te praten over de situatie en over de beslissingen. Vooral met iemand die het helder bekeek en niet meteen doordraaide door de paniek of angst.

Pablo Neshra

'Ja, je hebt gelijk, dan doe ik het niet. Je moet alleen weten dat ik je wil helpen, als dat nodig is,' zei hij zacht tegen haar. 'Je doet het echt goed, ik weet dat je van binnen twijfelt, maar dat maakt niet uit, je maakt de juiste beslissingen en dat is hetgene dat het belangrijkste is nu,' fluisterde hij. Ze riep dat het eten klaar was en hij volgde haar, door wat ze nu vertelde knikte hij weer. 'Ja, dat klinkt als een goed idee. Als je het fijn vindt kunnen wij vanavond wel samen beginnen,' zei hij. Hij vond het niet erg om langer op te blijven, zeker niet als het voor de veiligheid was, dan was het ook het beste om dat nu samen te doen, waarschijnlijk zou deze nacht belangrijk zijn, voor als ze wel gezien hadden waar ze zaten en toch terug kwamen.

Lydia Madison

"Dankje," zei ze zachtjes tegen Pablo, toen hij zei dat als zij het nodig had, hij haar wilde helpen. Ze keek toe hoe een aantal mensen stukken vlees pakte en iedereen verzamelde een beetje in het midden van het plein om samen te eten.
"Ja, dat lijkt mij een goed plan. Als ze al vermoedens hebben dat wij hier in de buurt zitten komen ze vast gauw al terug. En ik denk dat de rest er nog niet op zit te wachten om nu direct al te beginnen. Ik laat het volgende koppel wel 's ochtends vroeg beginnen anders. Dan kunnen wij even uitrusten," zei Lydia tegen Pablo. "Ga maar wat eten, ik ga even gauw een schema maken," plakte ze er nog gauw achteraan. Daarna verdween ze weer in haar hut en begon ze snel een schema te maken, die zowel dag als nacht volledig opvulde. Er waren gelukkig genoeg mensen.

Pablo Neshra

'Ja, dat is goed, ik eet even wat en dan zie ik je straks weer,' zei hij tegen haar. Hij pakte wat vlees en hij at er van, het smaakte hem goed. Toen hij wat gegeten had liep hij terug naar zijn eigen hut, weer had hij even de neiging om Twan op te zoeken, maar het zou onverstandig zijn en dat bleef hij zichzelf ook duidelijk maken, hij moest geen gekke dingen gaan doen hier, het was nu opgelost, als die jongen zich koest hield was er niets aan de hand. Lydia zou hem vast opzoeken als ze klaar was, dus besloot hij maar even hier te wachten.

Lydia Madison

Toen ze klaar was met het schema knikte ze tevreden en hing het bij de deur van haar hut, zodat iedereen er vrij naar kon kijken. Daarna liep ze richting het middenplein waar iedereen nog zo'n beetje aan het eten was, behalve Pablo. Maar die wist er toch al van. Lydia vertelde de groep wat haar plan was voor de veiligheid en wees de mensen op het schema dat bij haar hut hing. Gelukkig kwam er niemand in protest, iedereen was het er mee eens dat dit moest gebeuren voor hun eigen veiligheid. Natuurlijk hoefden alleen de kinderen niet mee te waken, die bleven hoe dan ook altijd in de hideout.
Nadat ze alles had uitgelegd liep ze even richting Twan en vroeg hem apart wat hij er van vond. Ze wilde niet dat hij nog meer tegen zou spreken, ze wilde geen twijfel binnen de groep, dat deed de groep geen goed.
"Het is een goed idee," knikte Twan tot Lydia's opluchting. Lydia glimlachte daardoor. "We moeten allemaal een beetje op elkaar letten, Twan," sprak ze nog tegen hem. Daarna liep ze richting de hut van Pablo en klopte daar aan. Hij had eerder al gezegd dat hij het niet fijn vond als mensen zomaar binnen kwamen, dus respecteerde ze dat door rustig te wachten tot hij zelf verscheen.

Pablo Neshra

Na een tijdje werd er op de deur geklopt en daardoor kwam hij overeind, toen hij die open deed zag hij Lydia staan en hij glimlachte naar haar. 'Is het gelukt met het schema?' Vroeg hij aan haar, omdat hij hoopte van wel. waarschijnlijk had ze het wel voor elkaar gekregen en dat was ook echt belangrijk voor de komende tijd, al hoopte hij wel een beetje dat hij samen met haar op wacht mocht en niet met iemand anders, zo goed kende hij de rest namelijk niet echt, het was niets om dan uren bij elkaar te moeten zitten, daar hield hij eigenlijk al helemaal niet van. Het begon nu al langzaam donker te worden, dus waarschijnlijk moesten ze zo al op een goede plek gaan zitten.

Lydia Madison

Het duurde niet lang voordat Pablo de deur van zijn hut opende. Hij verwachtte haar natuurlijk al. Met een glimlach op zijn gezicht vroeg hij haar of het gelukt was met het schema. Daarop knikte ze.
"Ja, het is gelukt. Het hangt bij mijn hut. Volgens mij was iedereen er wel mee eens en vonden ze het een goed plan," glimlachte Lydia. Daarna controleerde ze haar revolver even, het enige wapen dat ze altijd bij haar droeg. Sommige mensen droegen een riem vol wapens, zij was daar nooit zo van. Ze was sowieso nooit zo van het schieten. Dit was momenteel het enige wapen waar ze echt goed mee overweg kon.
"Heb je een wapen mee?" vroeg ze nu aan Pablo. Dat was natuurlijk wel zo veilig als ze de wacht gingen houden. Het zou echt haar laatste keus zijn om te gaan schieten, want daarmee zouden problemen alleen groter worden. Maar het was toch een veilig idee als ze gewapend op pad gingen. "Want dan kunnen we de paarden gereed gaan maken," zei ze er nog achteraan met een glimlach.

Pablo Neshra

'Gelukkig, daar ben ik blij om. Ik zei toch dat je het goed deed? Iedereen is het met je eens, iedereen staat achter de plannen. Dat is niet zomaar, ze vertrouwen op jou en ze zien ook in dat jij de goede keuzes maakt hierin, dat mag je ook best zelf zo zien, je doet het goed. Het is niet nodig om te twijfelen.' sprak hij positief tegen haar. Daarna vroeg ze of hij een wapen mee had, waardoor hij de revolver uit zijn broek haalde. 'Goed genoeg.' zei hij daarna grijnzend en hij stopte het ding weer terug. Ze wilde de paarden halen en vertrekken, hij knikte even, het was wel zo verstandig en hij kon ook meteen weg, dus dat was geen probleem. Hij haalde zijn paard ook meteen op en hij zadelde het dier. Daarna was hij klaar om te vertrekken.

Lydia Madison

Ergens was ze blij met de woorden van Pablo, soms had ze gewoon iemand nodig die zei dat ze het goed deed. Ze kon zelf altijd flink twijfelen aan haarzelf, vooral bij grote beslissingen. Misschien kon Pablo vaker advies geven en helpen met beslissingen nemen.
"Dankje voor de peptalk," grinnikte Lydia nu grijnzend. Toen hij zijn revolver uit zijn broek haalde en liet zien, stak ze haar duim op en vertrokken ze samen richting de stallen. Lydia haalde Kyrios uit het weiland, haalde even gauw een borstel over zijn goudkleurige vacht en begon hem toen op te zadelen. Toen hij helemaal opgezadeld was klom ze soepel in het zadel en knikte richting Pablo, als teken dat ze klaar was om te vertrekken.
Samen reden ze richting de smalle doorgang tussen de bergkammen door. Ze moesten gewoon dichtbij deze ingang blijven. Dit was namelijk de enige ingang voor de hideout. Tenzij je uren wilde bergbeklimmen.
Een gevoel van zenuwen ging door haar heen. Ze wist niet wat hun te wachten stond, ze vond het eigenlijk best spannend.

Pablo Neshra

'Geen probleem, ik doe het graag, je verdient het ook wel, je doet hard je best.' zei hij tegen haar. Hij vond ook echt dat ze het allemaal goed deed, het was niet dat hij haar een goed gevoel wilde geven, want als hij het ergens niet mee eens was, zou hij dat ook eerlijk tegen haar zeggen, dat kon ze waarschijnlijk alleen maar waarderen. Hij reed met haar mee, het was wel allemaal anders nu het donker werd, maar hij was redelijk rustig en op zijn gemak, dit soort dingen lagen hem wel goed, hij was niet zo snel gespannen of heel onrustig. 'Ik ben blij dat ik met jou ben.' gaf hij nu wel eerlijk toe, omdat dat een stuk beter was dan iemand anders.

Lydia Madison

Ze glimlachte nog even richting Pablo vanwege zijn lieve woorden, en richtte zich toen weer op het rijden. Kyrios leek ietwat terughoudend en onzeker, waarschijnlijk omdat hij op dit rare tijdstip ineens een rit moest maken. Ze had de hengst pas sinds kort, ze had nog nooit 's nachts op hem gereden. Zelfs niet in het donker. Voordat ze Kyrios had, had ze een vosmerrie gehad. Die was alleen al behoorlijk op leeftijd geweest en vlak voor ze bij de hideout kwam wonen was die overleden. Tussendoor had ze nog paarden van Maya geleend. Al waren die paarden nu eigenlijk eigendom van iedereen hier. Ze liepen ook in de kudde in de hideout.
"Ik ben ook blij dat ik samen met jou ben. Het voelt goed, hoewel ik je nog maar net ken," sprak Lydia eerlijk. Ze reed samen met Pablo de smalle doorgang uit en liet haar paard toen halthouden.
"Wat zullen we doen?" vroeg ze nu zachtjes, bang gehoord te woorden. "Hier blijven staan met zijn tweeën, of één iemand hier laten staan en omstebeurt dit pad heen en weer afrijden zodat we goed zicht hebben op de omgeving?"
Het pad wat ze bedoelde was een vrij lang pad vanaf ongeveer tien meter van de smalle doorgang af tot zo'n vijf kilometer verderop, waar de weg zich opsplitste op een kruising. Vanaf de lange weg kon je zowel links als rechts vrij ver kijken. Al kon je nu in het pikkedonker waarschijnlijk niet zo heel erg veel zien.

Pablo Neshra

'Ik vind het ook fijn, ik heb ook al het gevoel dat ik je veel langer ken, ik vind het wel fijn, ik voel mij nu een stuk minder eenzaam.' zei hij eerlijk tegen haar. Hij reed naast haar en ze vroeg wat ze verder gingen doen, daardoor dacht hij even na. 'Ik denk wel dat het verstandig is om bij elkaar te blijven, als we heen en weer rijden maken we ook meer geluid. Misschien moeten we een wat beschutte plek opzoeken en de paarden vastzetten, zodat we ergens kunnen gaan zitten.' stelde hij voor. Dat was misschien nog wel het beste, dan konden ze elkaar nog helpen als het nodig was.

Lydia Madison

"Precies!" reageerde ze lichtelijk enthousiast, toen Pablo zei dat hij het gevoel had dat hij haar al veel langer kende. "Ik heb het idee dat ik je al echt jaren ken of zo!" Ze lachte even en zette haar lichtgekleurde hoed even iets dieper op haar hoofd.
"Ja, daar heb je gelijk in. En als zij ergens staan te posten zien ze ons ook duidelijker als wij steeds heen en weer rijden. Niet ver naast de smalle doorgang is een kleine inkeping in de rotswand. Daar kunnen we in zitten. Ook fijn als het gaat regenen. Dan zitten we droog. Misschien passen de paarden er ook wel bij," stelde Lydia nu voor. Ze dreef Kyrios weer naar voren en stuurde hem richting de inkeping in de rotswand die ze bedoelde. Het was echt maar een paar meter van de smalle doorgang af, dus als iemand in de buurt kwam bij de ingang van de hideout, konden ze die makkelijk onderscheppen. De paarden zouden er alleen niet in passen, zag ze al. Maar er stond wel een geschikte afgebroken, uitgedroogde boom naast, waar ze de paarden kwijt konden.
Lydia sprong van de hengst af en bond hem vast aan een zijtak van de omgevallen boom. "Prima plekje zo, toch?" zei ze, terwijl ze de inkeping in liep.

Pablo Neshra

Ze voelde duidelijk hetzelfde en daardoor grijnsde hij, het was fijn om hier een vriend te hebben, hij voelde zich er eigenlijk nu al een stukje beter door. Ze wist wel een plek en hij knikte even, daarna reed hij met haar mee. De plek was heel erg geschikt en de paarden konden er ook bij staan, het was perfect zo. Hij sprong van zijn paard en hij zette het paard vast, daarna keek hij weer naar Lydia. 'Heb jij niet dat je gezelschap mist? Dat je in de avond in bed ligt en bedenkt hoe alleen het eigenlijk is?' Vroeg hij nu zacht aan haar. Misschien had ze eigenlijk wel iemand bij de groep waar ze af en toe in de nacht naar toe ging, dat kon ook, dat wist hij niet. Hij miste het wel heel erg, gewoon om een lichaam naast zich te voelen, om niet alleen te zijn.

Lydia Madison

Ze ging zitten op de stoffige ondergrond en staarde voor haar uit, de omgeving rond. Het was onwijs stil, zelfs de vogeltjes sliepen. Lydia haalde haar hoed van haar hoofd en legde die naast haar neer. Daarna keek ze weer een beetje om haar heen, al luisterde ze vooral goed naar geluiden. Ze moesten niet alleen goed letten op mensen die deze kant op kwamen, maar ook op wilde dieren. Er liepen hier vaak poema's, wolven en coyotes rond. Beren minder vaak, die zaten wel in het bos niet ver hier vandaan, dus de kans was er wel.
Pablo vroeg of zij niet gezelschap miste, of zij niet 's nachts in bed lag en dan bedacht hoe alleen het eigenlijk was. Een waterige glimlach ontstond rond haar lippen.
"Ja.. Dat gevoel ken ik echt wel ja.. Voordat al dit gezeik begon had ik een vriend. We hadden zoveel toekomstplannen, trouwen, kinderen, een eigen huisje... Tot de klopjacht op mij werd geopend. Ik heb hem nooit meer gezien. Ik dacht dat hij van mij hield. Maar hij is gewoon vertrokken.." klonk haar stem zacht. Eigenlijk vertelde ze nooit veel over haar leven tegen de rest van de groep. Alleen Maya had alles van haar geweten. Waarom ze het Pablo nu wel vertelde wist ze eigenlijk niet. Het voelde gewoon goed en vertrouwd.
"Maar toen lag ik dus altijd samen in bed, daar raak je aan gewend. Toen ik steeds op de vlucht was had ik geen tijd om het te missen. Maar nu ik hier al een tijdje woon en alles vrij stabiel is.. Mis ik het wel," knikte ze.

Pablo Neshra

Ze vertelde over hoe haar leven geweest was, dat ze een relatie had en plannen voor de toekomst, maar ze had haar vriend niet meer gezien. Dat moest pijn doen, daar kon hij zich heel goed iets bij voorstellen. Waarschijnlijk wilde hij er niets mee te maken hebben, was het te veel gedoe. Ze herkende het gevoel dus wel en ze miste het ook. 'Ik had gedacht dat je hier wel iemand zou hebben, waar je bij terecht kunt op eenzame momenten.' zei hij nu eerlijk tegen haar. Ze was mooi, aantrekkelijk, er waren vast genoeg mannen die het niet zo'n straf zouden vinden. Hij keek even in de verte, maar het was aardig stil, er was zeker niets bijzonders te zien.

Lydia Madison

"Ja.. Er zijn wel een aantal mannen hier die graag zouden willen dat ik bij hen aan klop hoor," grinnikte ze gedempt. "Bijvoorbeeld Ricardo of Twan. Maar nee, ik zie dat eigenlijk niet helemaal voor mij. Ricardo heeft het wel vaker geprobeerd om mij mee te krijgen of om bij mij naar binnen te komen. Hij kan af en toe een beetje opdringerig zijn, vooral als hij heeft gedronken denkt hij soms dat hij alles mag maken. Hij kan ook aardig zijn hoor! Maar soms vind ik het maar een raar ventje. En ja.. De rest heeft of al een relatie hier, of niet echt interesse denk ik. Of ik laat gewoon duidelijk zien dat ik ze niet wil hebben of zo," lachte ze nu.
Ze gaapte even en legde haar hand voor haar mond. De omgeving was rustig, gelukkig. Ze zag niets en hoorde ook geen geluiden die er niet hoorde te zijn. Haar oogleden werden wat zwaar van de vermoeidheid, maar ze deed haar best om haar ogen open te houden.
Zo in de nacht daalde de temperatuur toch best flink. Lydia sloeg haar armen om haar lichaam heen en vervloekte haarzelf in haar hoofd dat ze niet wat warmers aan had gedaan. Een vuurtje maken was ook geen optie, dan vielen ze veel te erg op.

Pablo Neshra

'Hm, ik ken die Ricardo niet zo goed, maar zoals ik het nu hoor is dat maar beter ook.' zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht tegen haar, want waarschijnlijk mocht hij hem ook niet zo, net zoals Twan. Hij hield niet echt van dat soort mensen. Hij zag dat ze moe was en het koud had, daarom sloeg hij nu voorzichtig zijn arm om haar heen en hield hij haar dicht tegen zich aan, dan zou ze het een stukje warmer hebben, waarschijnlijk. ' Je kan wel heel even je ogen dicht doen, ik ben niet zo moe, ik kan nog heel makkelijk even wakker blijven, pak maar wat rust.' zei hij zacht tegen haar. Hij vond het helemaal geen probleem om zelf wakker te blijven.

Lydia Madison

Pablo had zijn arm om haar heen geslagen en ze was dicht naast hem gaan zitten. Hij had blijkbaar opgemerkt dat ze moe was geworden, want hij had gezegd dat ze gerust even haar ogen dicht mocht doen, want hij was toch niet zo moe. Lydia had het aanbod afgewezen, ze wilde wakker blijven en ook opletten. Het voelde niet goed om te gaan slapen.
Maar blijkbaar was ze toch in slaap gedommeld. Want nu ze haar ogen weer opende zag ze de zon in de verte opkomen en lag ze half over Pablo heen. Ze ging gauw overeind zitten, wreef in haar ogen en kreunde zacht en slaperig. Daarna keek ze Pablo aan.
"Je had mij wakker moeten maken," mompelde ze redelijk zachtjes, nog wat slaperig. Het stelde haar wel gerust dat er blijkbaar de hele nacht niets gebeurd was.

Pablo Neshra

Hij was wakker gebleven, eigenlijk zonder al te veel moeite, het ging hem redelijk goed af en hij hield Lydia bij zich, er was niets aan de hand, het was de hele nacht rustig en daardoor was het ook helemaal niet erg dat ze sliep. Ze werd vroeg in de ochtend wakker en hij glimlachte door wat ze zei. 'Hoezo? Je lag er zo lief bij, ik kon je echt niet wakker maken,' plaagde hij haar nu, daarna rekte hij zich even uit, zijn spieren waren wel wat stijf geworden doordat hij de hele tijd in dezelfde houding had gezeten, dat was niet echt goed.

Lydia Madison

Ze gaapte even en keek even richting de paarden. Kyrios stond er ook kalm bij, gelukkig. Daarna keek ze weer naar Pablo, die vroeg waarom hij haar wakker had moeten maken, want ze lag er zo lief bij. Daardoor grinnikte Lydia even.
"Ik ben helemaal niet lief!" grijnsde ze nu, waarna ze een por gaf in Pablo's zij. "Pas maar op!" Ze rekte zich nu uit en krabbelde toen ietwat stijfjes overeind. "Wat moet de rest wel niet denken als ze zouden horen dat ik geslapen heb.." sprak ze nu gedempt. Ze klopte het stof van haar kleding en drukte haar hoed weer op haar hoofd.

Pablo Neshra

'Jawel, je bent vreselijk lief als je slaapt...' plaagde hij haar weer en ze gaf hem een por, waardoor hij plagend haar hand vastgreep. 'Doe eens lief tegen mij, net zoals vannacht. Zo schattig hoe je helemaal tegen mij aan kroop.' plaagde hij haar nog meer. 'Je liet mij meteen zien dat ik niet de enige was die dat duidelijk mist,' voegde hij er aan toe met een grijnsje op zijn gezicht. 'Dat zullen ze niet horen, van mij niet in ieder geval, niemand heeft het gezien. Je had het nodig, je werkt hard, ik ben blij dat jij even hebt kunnen slapen,' zei hij daarna oprecht tegen haar.