Fairfield High

Mariano Di Vaio

Hij had niet eens gemerkt dat de politie hem gevolgd was, pas toen het uit de hand liep en iedereen begon te schieten merkte hij ze op. Daardoor zag hij de kans om via een gammele trap richting de kelder af te dalen, zonder dat hij lastig gevallen werd. Eenmaal bijna beneden zag hij Nasha. Zijn hart maakte een sprongetje. Ze werd vastgehouden door een man en had een wapen tegen haar hoofd. Mariano wist uit ervaring dat als hij niets zou doen en ze zouden gaan praten, het niets zou helpen en hij juist niets meer kon doen. Bij elke beweging kon de man dan namelijk gaan schieten. Nu verwachtte de man waarschijnlijk nog niks, hij zou waarschijnlijk verwachten dat Mariano niets durfde en stil zou gaan staan.
Hij twijfelde even heel kort, maar toen hij op de grond neerkwam haalde hij direct de trekker meerdere malen over en keek toe hoe de kogels de man doorzeefden. Gelukkig kon hij goed richten, hij moest er niet aan denken dat Nasha geraakt zou worden. Één kogel raakte de man in zijn hoofd, waarna het ook direct over was. Mariano liet zijn wapen langzaam en trillend zakken en staarde even naar de man, waarna hij naar voren sprong en zijn armen om Nasha heen sloeg.
"Ga alsjeblieft nooit meer in je eentje naar Zuid.." fluisterde hij zachtjes. Hij bleef alert, voor als er ineens nog iemand naar beneden zou komen.

Nasha Catori

Ze trilde helemaal door wat de man met haar deed. Haar ogen waren groot van angst en ze probeerde zichzelf los te wurmen. Ineens was Mariano daar, hoewel ze zich groot probeerde te houden, schoten de tranen toch in haar ogen. Ze was zo blij dat ze hem zag... zo ongelooflijk blij... De man hield haar steviger vast en ze hapte naar adem, toen ineens was het voorbij, Mariano schoot hem dood. Ze voelde het lichaam langs de hare naar beneden glijden en ze huiverde hierdoor even. Hij sloeg zijn armen om haar heen en ze pakte hem stevig vast terwijl ze zachtjes huilde. Ze moest nooit meer in haar eentje naar Zuid gaan. "Nooit meer..." Fluisterde ze hem schor toe, haar benen trilden helemaal en leken het haast te begeven. Ze voelde zich vies, ranzig en bang. Ze had kleding nodig, ze schaamde zich dood zo. Er kwam een agent aan en die sloeg voorzichtig een deken om haar heen.
"We hebben ze opgeruimd, bedankt voor het vinden van de locatie." Zei hij en hij klopte even zacht op de schouder van Mariano, daarna liep hij weer naar boven om Mariano en Nasha wat tijd samen te geven.

Mariano Di Vaio

Nasha zei dat ze het nooit meer zou doen en Mariano drukte even kort een kusje op haar voorhoofd. Hij was zo enorm bezorgd geweest.. Hij haalde even diep adem en richtte zijn wapen richting de trap toen hij geluiden hoorde. Toen het echter een agent bleek te zijn, liet hij het wapen weer zakken en knikte even kort naar de man.
De man sloeg een deken om Nasha heen en Mariano pakte Nasha's hand vast en kneep daar zachtjes in. De agent bedankte Mariano voor het vinden van de locatie en Mariano knikte weer even kort. Hij keek de agent even na en sloeg toen zijn armen weer om Nasha heen.
"Laat mij alsjeblieft nooit meer zo erg schrikken.." mompelde hij zachtjes. "Ik was zo ongerust.."

Nasha Catori

Ze voelde zijn lippen zacht op haar voorhoofd en ze haalde even diep en trillend adem. Ze voelde zich echt afschuwelijk. Nasha sloeg de deken wat beter om haar lichaam heen en ze voelde hoe Mariano haar hand pakte en er zachtjes in kneep doordat de agent tegen hem begon te praten, gelukkig hield hij haar al heel erg gauw weer in zijn armen. Ze moest hem nooit meer zo laten schrikken, hij was hartstikke ongerust.
Ze legde haar hoofd tegen zijn borst aan en bleef een tijdje stil en probeerde zichzelf wat rustiger te krijgen, wat minder te gaan trillen en gewoon te kalmeren.
"Ik dacht... ik... ik wilde hem helpen... hij klonk zo wanhopig... ik dacht dat hij mijn hulp echt nodig had en..." Ze beet even zachtjes op haar lip en sloot haar ogen. Nu hoorde ze ineens haar ouders, Nasha keek weer op en zag ze de trap afkomen, haar moeders make-up was uitgelopen en haar vader zag er ook vreselijk bezorgd uit. Ze knuffelden haar en Nasha werd een tijdje in de armen van haar moeder gehouden. Haar vader keek Mariano even aan.
"Bedankt, echt... ik ben je echt ongelooflijk dankbaar, de agenten hebben ook je hond gevonden, die zwierf over straat." Sprak hij uit. Brezzo kwam ook niet veel later de kelder in. Het was een bizarre situatie, maar Nasha was blij dat iedereen er voor haar was.

Mariano Di Vaio

Hij keek Nasha even aan en hield haar in zijn armen. "Hou het voorlopig maar bij alleen mij, oke?" vroeg hij nu zachtjes. Hij wilde niet dat ze zomaar in Zuid allemaal jongens zou gaan willen helpen. Negen van de tien waren onbetrouwbaar en Mariano was doodsbang dat haar wat zou overkomen.
Hij keek op toen hij weer geluiden hoorde en zag de ouders van Nasha beneden komen. Hij stapte even achteruit om hun de ruimte te geven. De vader van Nasha bedankte hem, waarop Mariano langzaam knikte. Toen hij over zijn hond begon keek hij opgewekt op en niet veel later stormde Brezzo de trap af en rende blij naar Mariano toe en sprong tegen hem op. Mariano hurkte neer en knuffelde de blije hond.

Nasha Catori

Ze glimlachte lichtelijk naar Mariano toen hij aan haar vertelde dat ze het bij hem moest houden. "Dat ga ik ook zeker doen..." Zei ze zachtjes. Haar ouders gaven aan dat ze naar huis moesten, want de pers was zich voor de deur aan het verzamelen.
Zij zouden samen gaan en ook hun dochter meenemen, Nasha wilde in eerste instantie gewoon bij Mariano blijven, maar haar ouders vonden het oké als Mariano naar hun huis toe zou komen, dan konden ze samen nog een beetje praten.
"Oké... vooruit..." Zei ze uiteindelijk. Ze keek nog even naar Mariano en sloeg de deken wat meer om haar heen. Haar moeder nam haar mee naar buiten. Overal hoorde e flitsen van fotocamera's en van alle kanten kwamen vragen. Nasha verstopte zich in de deken en ging in de auto met het geblindeerde glas zitten. Ze zuchtte zacht en staarde wat voor zich uit.

Mariano Di Vaio

Hij glimlachte even naar Nasha en streelde even langs haar wang. Daarna keek hij even op naar de ouders van Nasha, ze wilde gaan want er verzamelde steeds meer pers voor de deur. Nasha leek eerst niet echt met haar ouders mee te willen, maar toen haar ouders zeiden dat ze het goed vonden als Mariano ook nog even langs kwam stemde ze erin mee.
Eigenlijk had hij andere plannen gehad vanmiddag, maar dat moest maar even wachten. Hij pakte het mobieltje dat hij uit de loods had gehaald vanmiddag uit zijn zak. Het was een oud lelijk ding, zijn reserve als het ware. Maar beter dan niets. Hij stuurde even snel een paar berichtjes naar wat mensen en stopte zijn mobiel toen terug in zijn zak.
Samen met Nasha en haar ouders verliet hij even later het huisje. Hij had moeite om zichzelf onder bedwang te houden toen er zoveel pers buiten stond en helemaal toen er ook talloze vragen op hem afgevuurd werden en camera's zowat in zijn neus gedrukt werden. De meest kwetsende dingen werden gezegd en gevraagd, Mariano klemde zijn kaken even stijf op elkaar en liep stug door met een grommende Brezzo achter zich aan.
"Ik rijd wel achter jullie aan," zei hij nog even tegen Nasha, waarna hij in zijn eigen auto stapte en Brezzo er ook bij liet.

Nasha Catori

Mariano zei haar nog dat hij achter hun aanreed en daardoor glimlachte ze weer even en knikte ze. Ze reden in een snel tempo weg, haar vader had er behoorlijk veel gang in. Haar moeder telefoneerde nog even met de huishoudster of dat zij alvast het bad wilde klaarzetten voor Nasha. Het duurde ongeveer een kwartiertje voor ze weer thuis waren, gelukkig kon de pers het grote hek niet in en kon ze rustig uit de auto stappen. Nasha liep samen met haar moeder naar de badkamer toe en haar moeder hielp haar heel zacht en voorzichtig met de kleding, ze keek er vies bij en raakte haar amper aan. De kleding was ook vies... Ze kon er niets aan doen. Langzaam liet Nasha zich in het bad glijden die helemaal gevuld was met sop en ze haalde even diep adem.
Nasha's moeder liet haar kleding verbranden door de huishoudster en liep daarna weer naar haar man toe. Ze vroeg hem om te regelen dat al Nasha's spullen weer terug kwamen of vervangen werden, ze wist hoe erg haar dochter aan alles gehecht was.

Mariano Di Vaio

Hij reed achter de auto van de ouders van Nasha aan en moest soms flink zijn best doen om ze bij te houden. Eenmaal bij het huis parkeerde hij zijn auto en stapte uit. Hij keek even om naar het hek, waarachter een hele groep pers stond. Even schudde hij zijn hoofd.
"Trieste personen.." mompelde hij, waarna hij achter Nasha en haar ouders aan naar binnen liep. Brezzo liet hij in de tuin, dat leek hem beter voor de vader van Nasha. De hond vloog grommend en blaffend richting het hek en bleef daar staan.

Vader van Nasha

"Je hebt een goede waakhond." sprak hij nu met een lichte glimlach tegen Mariano. Hij nam de jongen even apart. De meeste spulletjes van Nasha waren verdwenen, maar gelukkig had hij nog wel wat terug kunnen krijgen en de rest had hij nieuw voor haar gekocht.
Hij keek Mariano nu even doordringend aan.
"Je zei me dat ik Nasha gewoon vrij moest kopen, ik wil je vertellen waarom ik dat niet heb gedaan, zodat ik hoop dat je het begrijpt." Hij behandelde Mariano nog wel alsof hij dom was, maar hij was wel een stuk aardiger gevonden omdat de jongen zijn dochter had gevonden.
"Ik ben bezig met het realiseren van een nieuwe wijk, een wijk speciaal voor Nasha, voor haar project. Ik had dat geld gewoon niet meer... Het zijn goedkope maar goede huizen met alles in de buurt, een kliniek voor verslaafden, een muziekcentrum en meer van dat soort dingen om iedereen een kans te kunnen bieden. Ze weet er nog niets van, maar zou jij me af en toe willen helpen? Ik heb hier namelijk vrij weinig ervaring mee." Vertelde hij nu.

Mariano Di Vaio

Hij ging op de bank zitten in de woonkamer en staarde wat voor zich uit. Toen de vader van Nasha zei dat hij een goede waakhond had keek Mariano even op en knikte glimlachend. Daarna leek het onderwerp wat serieuzer te worden, want de man keek hem nu doordringend aan. Hij begon over dat Mariano had gezegd dat hij Nasha gewoon vrij had moeten kopen. Hij wilde uitleggen waarom hij dat niet gedaan had. Mariano keek hem aan en luisterde naar wat hij te vertellen had. Aan het eind vroeg de vader van Nasha of hij af en toe wilde helpen, want hij had er vrij weinig ervaring mee.
Mariano dacht even na. Daarna knikte hij kort. "Ik wil met dat soort dingen best helpen.." zei hij. "Maar ik ga er niet mee akkoord als dat inhoud dat Nasha nog meer jongens moet gaan helpen uit Zuid." Hij keek de vader van Nasha strak aan.
Zijn mobiel begon te trillen. Hij pakte hem automatisch uit zijn zak en keek even op het schermpje. Daarna keek hij richting de vader van Nasha. Slecht idee om nu op te nemen. Heel slecht idee. Hij drukte het gesprek weg en stopte zijn mobiel weer weg, waarna hij wat voor zich uit staarde.

Vader van Nasha

Mariano wilde hem er wel mee helpen, maar hij ging er niet mee akkoord als het inhield dat Nasha meer jongens ging helpen uit Zuid. Hij schudde zijn hoofd.
"Nee, dat gaat ook niet gebeuren, ik wilde samen met haar een professioneel team opstellen die de gasten uit Zuid opvangen en ze plaatsen. Ik wil ook dat ze dan begeleiding krijgen en wanneer ze ver genoeg in het stadium zijn, mag Nasha zich er verder mee bemoeien." Gaf hij aan. Hij keek strak naar het mobieltje van Mariano.
Daarna kwam Nasha gehuld in een dikke pyjama en met haar zachte sloffen de trap af. Ze had ook nog een badjas om zich heengeslagen en haar haren droeg ze in een vlecht. Ze trilde nog steeds wat.
"Wil je weer met me een film kijken of zo?" Vroeg ze heel erg zachtjes aan Mariano. Ze pakte zacht zijn hand vast. Ze was nog steeds heel erg ontdaan van dit alles en je zag aan haar blik dat het haar gewoon pijn deed.
"Ga maar lekker..." Zei haar moeder met een glimlach.

Mariano Di Vaio

Mariano knikte opnieuw. "Oké, dan vind ik het goed," zei hij tegen de vader van Nasha, toen hij zei dat het ook niet ging gebeuren dat Nasha weer jongens uit Zuid zou gaan helpen.
Hij keek op toen Nasha beneden kwam en stond direct op. Zijn blik gleed wat bezorgd over haar heen en hij stapte naar haar toe. Nasha pakte zijn hand vast en vroeg of hij weer een film met hem wilde kijken. Mariano glimlachte naar haar.
"Natuurlijk wil ik dat.." glimlachte hij. Hij keek even om naar de ouders van Nasha, hij wist niet of die er blij van werden als hun dochter 'intiem' zou doen met een jongen uit Zuid. Maar hij besloot hun aanwezigheid gewoon maar te negeren en sloeg zijn armen nu voorzichtig om Nasha heen en drukte een kus op haar voorhoofd. Daarna liep hij samen met haar naar boven.

Nasha Catori

Natuurlijk wilde hij dat. Ze voelde zijn armen om haar heen en een kus op haar voorhoofd. Ze vond het zo ontzettend fijn dat hij zo lief voor haar was. Ze waardeerde het echt en zo te merken kon ze totaal niet rekenen op Esmeralda, want die had nog niet eens gebeld...
Ze liep met hem naar haar eigen kamer toe, een vrouwelijke en prachtige grote kamer met een groot hemelbed in het midden, ze had een gigantische tv, ze zette hem aan met de afstandsbediening en zette met een paar klikken een film aan. Ze ging op het bed zitten en trok Mariano ook op haar bed, ze legde haar hoofd tegen hem aan en sloeg haar armen om hem heen. Ze had de film niet zo hard gezet, zodat ze ook nog gewoon konden praten samen.

Mariano Di Vaio

Eenmaal op de kamer van Nasha ging hij naast Nasha op haar bed zitten. Hij keek even verwonderend om zich heen, deze kamer had hij nog niet gezien. Zijn blik verplaatste naar de televisie toen Nasha die aanzette. Daarna voelde hij Nasha's armen om hem heen en merkte hij hoe ze haar hoofd tegen hem aanlegde. Hij sloeg zijn arm ook om Nasha heen en zuchtte even zachtjes en een soort van opgelucht. Het geluid van de televisie werd af en toe overstemd door het luide geblaf van Brezzo in de tuin.

Nasha Catori

Ze haalde even diep adem en hield Mariano stevig vast. "Ik ben zo blij met jou..." Mompelde ze hem heel erg zachtjes toe en ze keek hem heel eventjes aan, ze streek even zachtjes langs zijn wang met haar trillende vingers. Haar ogen twinkelden ook heel eventjes toen ze hem aankeek, maar het was al gauw weer verdwenen. Ze was echt gek op Mariano.
"Kun... kun je vannacht bij me blijven? Of moet je nog dingen doen?" Vroeg ze aarzelend aan hem, ze wilde heel graag dat hij bij haar bleef slapen, want dan voelde ze zich veel beter op haar gemak.

Mariano Di Vaio

Nasha zei zachtjes dat ze blij met hem was. Mariano glimlachte hier even om en fluisterde terug dat zij het beste was wat hem ooit was overkomen. Hij keek even kort weer naar de televisie en gaapte even. Daarna keek hij weer naar Nasha, die vroeg of hij vannacht bij haar kon blijven slapen, of dat hij nog dingen moest doen.
"Die dingen kunnen wel wachten," zei hij zachtjes. "Ik blijf hier wel slapen." Hij glimlachte naar Nasha en boog wat voorover, waarna hij haar voorzichtig een kusje gaf. Het leek net of hij iedere dag meer om haar begon te geven.

Nasha Catori

Hij fluisterde haar toe dat ze het beste was wat hem ooit was overkomen. Haar mond viel hierdoor eventjes open en ze keek hem doordringend aan. "Echt?" Vroeg ze aan hem. Hij gaf zacht aan dat die dingen wel konden wachten, hij bleef slapen bij haar.
"Dankjewel..." Zei ze meteen en ze glimlachte weer even naar hem. Hij boog wat naar haar voorover en gaf haar een voorzichtig kusje. Ze sloot haar ogen eventjes daardoor en daarna keek ze hem weer even aan.
"Ik... ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld, zo vernederd..." Zei ze langzaam en voorzichtig, ze had toch de neiging om erover te praten, ze moest het kwijt en ze vertrouwde Mariano hier het meeste mee.

Mariano Di Vaio

"Ja, echt," glimlachte hij toen Nasha vroeg of zij echt het beste was wat hem was overkomen. Hij kneep even zachtjes in haar hand en keek in haar ogen, hij kon er bijna in verdrinken.
"Dat begrijp ik.. Ik.. Ik had je nooit alleen moeten laten gaan. Als ik had geweten wat je ging doen had ik je tegen gehouden.. Of was ik mee gegaan.." mompelde hij zachtjes. Hij trok Nasha iets meer tegen zich aan. "Ik hou van je.." fluisterde hij toen zachtjes.
Hij schrok zich dood toen zijn mobieltje weer af ging, gewoon omdat hij het niet verwachtte. Hij excuseerde zich even en pakte zijn mobiel. Zijn 'baas' belde hem. Iets wat echt haast nooit gebeurde. Hij fronste zijn voorhoofd even en keek even naar Nasha. Daarna nam hij op en stond hij op van het bed, om even een paar passen weg te lopen en bij het raam te gaan staan.
"Is er iets?" vroeg hij direct. Even bleef het stil aan de andere kant. Daarna klonk er een schor klinkende mannenstem. "Morgenochtend half elf. In de loods. Begrepen?" Mariano beet even op zijn lip.
"Is er iets mis gegaan?" vroeg hij. De man was even stil en zei toen dat er niets mis was. Ze moesten gewoon even bijpraten. Hij, Mariano en nog een paar 'collega's'.
"Goed dan.. Ik zorg dat ik er ben," mompelde Mariano. Daarna hing hij direct op en stopte zijn mobieltje weg. Hij draaide zich om en liep weer richting het bed, hij plofte neer naast Nasha en sloeg zijn armen weer om haar heen.
"Misschien kan je met slachtofferhulp gaan praten, Nasha. Ze zeggen dat dat altijd goed is na zoiets.." zei hij nu zachtjes, weer terug vallend op het eerdere onderwerp.

Nasha Catori

Hij kneep in haar hand en zei dat hij haar nooit alleen had moeten laten, hij had haar tegen gehouden of was meegegaan. Ze keek even naar hun handen, ze hield hem zo stevig vast... "Het was mijn eigen schuld, echt... jij deed het niet, geef jezelf niet de schuld." Fluisterde ze hem zacht toe. Hij vertelde haar nu dat hij van haar hield. Ze glimlachte hierdoor meteen en knuffelde hem eventjes, het betekende zo veel voor haar dat hij dat zei. "Ik hou ook van jou, echt..." Fluisterde ze terug.
Ze schrok zelf ook op toen hij gebeld werd. Haarh art klopte in haar keel. Hij kwam overeind en begon te bellen. Ze luisterde naar hem en keek wat bezorgd toen hij vroeg of er iets was misgegaan. Het bleek niet echt zo te zijn en hij kwam weer bij haar op het bed zitten. Hij had het over de slachtofferhulp.
"Nee, echt niet, dat ga ik niet doen hoor." Ging ze meteen heftig in verzet.
"Dan weet iedereen dat ik een of andere zwakkeling ben, dan geloven ze helemaal niet meer in mijn project, ik moet sterk overkomen, tegenover iedereen." Zei ze hem, nu wat zachter en ze kroop weer wat tegen hem aan.

Mariano Di Vaio

Hij vroeg zich af waarom er mogen ineens gepraat moest worden. Er werd nooit overlegd, als de zaken maar gedaan werden en er maar genoeg geld verdiend werd. Mariano staarde even wat voor zich uit en keek weer richting Nasha toen ze zei dat ze echt niet aan slachtofferhulp ging beginnen. Dan zou iedereen weten dat ze een zwakkeling was en dan zou niemand meer in haar project geloven.
"Ze weten toch ook wel dat je een mens bent? Ik denk dat bijna iedereen het wel zou begrijpen. En daarbij is slachtofferhulp anoniem, niemand komt er iets over te weten. Tenminste, dat is wat ze altijd vertellen," zei Mariano. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en zuchtte zachtjes.
"Als je er maar over praat.. Met je ouders.. Met mij.." zei hij nu zachtjes.

Nasha Catori

Ze wisten dat ze gewoon een mens was, hij dacht dat bijna iedereen het wel zou begrijpen en het was anoniem. "Ze houden me in de gaten, als ze me daarheen zien gaan, weet iedereen het. Ze vinden het al helemaal geweldig als ik nu aan de drugs of aan de drank begin, ik zie de magazines al voor me..." Mompelde ze nu. Ze zuchtte zelf ook eventjes, bijna tegelijk met Mariano. Ze moest er gewoon over praten, met haar ouders en met hem.
"Liever met jou..." Gaf ze zachtjes aan.
"Zullen we maar gaan slapen? Dan kijken we morgen wel, gelukkig zijn we dan nog vrij..." Fluisterde ze. Ze zette de televisie uit en trok haar badjas uit zodat ze alleen nog maar de flanellen pyjama aan had, ze kroop onder de dekens.

Mariano Di Vaio

Dat was precies waarom hij zich altijd zo irriteerde aan de pers; ze waren dol op leedvermaak en hoe erger hoe beter. Hij schudde zijn hoofd even. "Ik snap dat soort mensen nooit. Maar goed, blijkbaar zijn er mensen die het nodig hebben of zo.." mompelde hij, doelend op de pers.
"Je kan altijd alles tegen mij zeggen. Alles," zei hij toen Nasha zei dat ze liever met hem praatte. Hij keek haar even aan en glimlachte. Nasha vroeg of ze maar zouden gaan slapen, waarop hij kort knikte. Hij moest toegeven dat hij ook best moe was eigenlijk.
Langzaam stond hij op van het bed en keek naar Nasha. Hij boog voorover en gaf haar nog een kus, waarna hij haar welterusten wenste. Daarna verliet hij haar kamer en ging hij naar 'zijn' kamer. Hij stapte even later onder de douche en niet veel later kroop hij ook in bed. Steeds wanneer hij bijna wegzakte in slaap, zag hij de man weer voor zich die een kogel van Mariano door zijn hoofd gejaagd kreeg. Mariano werd er wat onrustig door en het duurde een tijdje voor hij ook echt daadwerkelijk in slaap viel.

Nasha Catori

Ze kreeg nog een klein en lief kusje van hem en daarna liep hij weg. Ze keek hem even na en knipte daarna het licht uit, ze ging lekker liggen en sloot haar ogen. Al heel erg gauw schoot ze weer recht overeind en zocht ze gehAast naar het licht. Haar hart klopte in haar keek, maar langzaam kalmeerde ze weer een beetje. Er was niets... Ze was alleen, er was niets aan de hand, ze probeerde het nog een keertje, maar ze werd steeds gekker ervan. Ze was heel erg onrustig en kreeg het niet voor elkaar om zichzelf kalm te krijgen.
Heel even aarzelde ze, maar daarna stapte ze uit bed en klopte aan op de deur van Mariano. Ze keek wat angstig om haar heen in de gang. Ze hoopte dat Mariano nog niet sliep. "Mriano?" Klonk haar stem vragend en bang.

Mariano Di Vaio

Hij droomde wat onrustig, allerlei dingen gingen door elkaar in zijn hoofd. Hij zag zijn moeder in bed liggen, huilend van de pijn en angst. Hij deed niets. Hij keek alleen. Daarna ineens zag hij de man die Nasha vast had gehouden vanmiddag. Hij kwam naar hem en zijn moeder toe lopen. Mariano had ineens een wapen en schoot hem dwars door zijn hoofd.
Hijgend schrok hij wakker en schoot overeind. Of hij wakker was geworden door de nachtmerrie of door geluiden in de gang wist hij niet. Er werd net op de deur geklopt bij hem en hij hoorde de stem van Nasha.
Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd en sprong overeind. Zijn gezicht betrok even pijnlijk toen hij zijn gewicht op het pijnlijke been plaatste maar na een paar passen was het wel weer te doen. Hij opende de deur langzaam en keek Nasha aan.
"Kan je niet slapen?" vroeg hij zachtjes en fluisterend.