Supernatural Liars

Het idee is van iemand anders, maar ik heb hem nog wat aangepast.

Een speciale groep jongeren zijn door een bepaalde test heen gekomen, ze werden getest op verschillende dingen, zoals moed, intelligentie etc. Deze jongeren wisten niet dat ze misbruikt zouden worden voor een experiment. Tijdens dit experiment werden ze gedrogeerd en kregen een bepaald soort gave. Deze gave is past bij hun door de uitkomsten van de test die op de gaven aansluit.
Nu liep het experiment uit de hand, het waren teveel jongeren met te grote gaven in een te kleine ruimte. Daardoor besloten ze ermee te kappen en de jongeren weer terug in hun omgeving te plaatsen. Ze plaatsten de jongeren met een kleine aanpassing, ze weten niets meer van het voorval. Ze hebben hun geheugen gedeeltelijk gewist, maar dit kan nog wel terug komen. De jongeren komen elkaar tegen op school en herkennen elkaar ergens van.
Dit wordt allemaal nog veel geheimzinniger als iedereen sms'jes krijgt van een bepaald persoon. Die sms'jes worden door mij geplaatst.
Ze zijn allemaal nog niet perse achter hun gave, dat kan wel, maar hoeft niet.


Gaven waar je uit kan kiezen:

• Telekinese: dingen kunnen verplaatsen met de geesteskracht.
• Pyrokinese: met de geesteskracht de temperatuur van een object verhogen of vuur maken.
• Aerokinese: snelheid en richting van luchtstromen kunnen beïnvloeden.
• Cryokinese: met de geesteskracht de temperatuur van een object verlagen.
• Thermokinese: met de geesteskracht de temperatuur van een object beïnvloeden.
• Astrale Projectie: met je ziel uit het lichaam treden en bewust reizen door astrale dimensies.
• Zweven: kunnen zweven, maar beperkt tot 1 plaats en een geringe hoogte.
• Beeld overdracht: Telepatische vorm van contact waarbij bewust met toestemming van de ander bepaalde beelden of een visioen of herinneringen overgedragen worden op een andere persoon.
• Empatie: telepatisch vermogen om emoties en gevoelens van anderen te kunnen voelen. Deze kracht gaat veel verder dan inleving. Een lichte vorm van empatie is het oppikken van emoties en gevoelens in je directe omgeving bv als iemand gestrest is dat je ook zenuwachtig of gestrest wordt. In sterkere vorm het oppikken van emoties of gevoelens van mensen die zich verder weg bevinden. Het is heel belangrijk om deze gave goed onder controle te krijgen, anders kan het je tot waanzin drijven. Het is dus ook belangrijk om je te leren afschermen voor deze signalen. Mensen die een empatische aanleg hebben en zich daar niet van bewust zijn kunnen gevoelens ervaren die ze identificeren met zichzelf, dus denken dat de emoties of gevoelens van henzelf zijn, terwijl dit niet zo is. Dit kan van alles zijn van sexuele gevoelens, gevoelens van pijn, depressie, angst etc.



Naam personage: Rahl Khan
Gave: zweven
Uiterlijk: http://fc01.deviantart.net/fs47/f/2009/227/d/9/Handsome_Guy_21_by_batikha.jpg
(Eventueel extra info:) Rahl weet goed wat hij wil en kan zijn zin ook doordrammen. Hij is wat autoritair en als iemand hem in de weg loopt, kan hij goed pissig worden. Hij kan zijn tegenstander vaak goed inschatten en kan die daardoor ook te slim afzijn, behalve als hij zichzelf laat leiden door zijn woede, dan loopt het vaak verkeerd. Bij zijn vrienden en de mensen die hem goed kennen, laat hij wel zien dat hij ook gevoel heeft en is hij een stuk rustiger, al kan hij soms dan ook uit de bocht vliegen.

Yaaaaay xd

-----

Naam personage: Kiki Carter
Gave: Aerokinese
Uiterlijk: Donkerbruin/zwart middellang golvend haar, blauwe ogen. Klik
Eventueel extra info: Kiki is bij vrienden vaak spontaan en niet bang om haar eigen mening te uiten, vrienden verwoorden haar karakter als; iemand die niet van haar eigen gedachtes afwijkt. Ze bedoeld het allemaal goed en wilt graag helpen, soms kan ze wel verkeerd uit de hoek komen maar heeft er op dat moment geen spijt van.
Bij vreemden is ze echter anders; terughoudend en heeft het niet zo op volle ruimtes met mensen/vreemden. Mensen die haar plotseling aanspreken probeert ze te ontwijken, echter nooit succes mee gehad.

Naam personage: Sienna Carter
Gave: Geen
Uiterlijk: Donkerblond lang steil haar, groene ogen. Klik
Eventueel extra info: Jonger zusje van Kiki (1 a 2 jaar verschil), Sienna was verteld dat Kiki voor een tijd verdwenen was. Ze is hierdoor bezorgd geworden en houdt Kiki vrij veel in de gaten, zowel zusje als ouders weten niet waar ze naartoe was en hoe ze in vredesnaam is thuisgekomen. Toen ze opmerkte dat Kiki niet eens wist wat er was gebeurd, hielden ze het op deze manier geheim waardoor zelfs Kiki zelf het niet weet maar juist is wijs gemaakt dat ze zich niet lekker voelde en buitenbewust zijn is gekomen. (komt soms even in beeld voor eventuele opvulling)

Naam personage: Azzurra Casiraghi
Gave: Telekinese
Uiterlijk:  Klik
(Eventueel extra info:) Azzurra is een sociale meid, soms zelfs té sociaal, ze ziet niet snel gevaren en vind het lastig in te schatten of mensen wel of niet betrouwbaar zijn. Ze laat zich niet snel kennen en vecht voor haar doelen. Ze kan af en toe wat fel uit de hoek komen en weet het bijna altijd voor elkaar te krijgen mensen vrolijk te maken, ook al zijn ze niet in een goede stemming.
De mensen om wie ze geeft zou ze met haar leven beschermen en ze staat altijd klaar voor haar vrienden.

Ik kies voor een andere gave bij Raul, astrale projectie:)
Zullen we deze RPG gewoon opnieuw beginnen?

Rahl Khan

Hij scheurde met zijn glimmende zwarte motor het schoolterrein op. Hij hoorde iemand vitten op hem en wanneer hij achterom keek, zag hij dat het de conciërge was. Zijn hoofd liep wat rood aan, een fantastisch begin van de dag, als de conciërge nu al pissig was, werd dat nog grappig als je te laat naar je klas zou gaan die dag. De man kan geweldig schelden en gebruikte dan zijn zelfverzonnen spreekwoorden, maar oh wee als je in de lach schiet. Dan komt de stoom haast uit zijn oren!
Rahl had weer een glimlach op zijn gezicht wanneer hij zijn helm afnam. Dat was toen hij die ochtend thuis wegging wel wat anders... maar nu was hij weer op school, heerlijk was dat, weer even de machoman uithangen.
Hij haalde zijn pakje peuken uit de binnenzak van zijn jaszak en stak er eentje op. De sigaret bungelde in zijn mondhoek terwijl hij op zijn dooie gemakkie zijn motor vastzette.

Is goed hoor.  

Kiki Carter

Na een zware ochtend waar, alweer, een rare windvlaag haar kamer tot een oorlogsgebied maakte na een moment van frustratie, zat ze met een thermoskan achter het stuur. Haar zusje Sienna die aan de passagierskant zat was weer eens veel te druk bezig met haar make-up. Kiki schudde haar hoofd en rolde wat met haar ogen, zelf was ze niet zo geobsedeerd door make-up en ging vrijwel altijd puur naturel naar school. Nou, met misschien een beetje mascara ofzo.
Eenmaal op het school parkeerterrein zocht ze naar een parkeerplaats, zodra er eentje beschikbaar was parkeerde ze de zwarte truck en duwde Sienna daarna letterlijk uit de auto. "Je doet je make-up maar op de wc." zei ze wat geïrriteerd. Sienna mopperde wat in zichzelf terwijl ze gauw naar binnen liep, zelf stapte Kiki ook uit de wagen en haalde haar tas van de achterbank. Toen alles eenmaal op het slot klikte liep ze rustig richting de ingang van de school, ze kwam de congiërge tegen die haast vuur aan het spugen was. Ze keek wat met opgetrokken wenkbrauwen en zag daarachter een jongen met zijn motor, ze schudde lachend haar hoofd terwijl ze haar passen vervolgde.

Azzurra Casiraghi

Ze parkeerde haar zwarte auto op het parkeerterrein en keek nog even vluchtig in de achteruitkijkspiegel of haar make-up goed zat, waarna ze de sleutels uit het contact haalde en uit de auto stapte. Haar donkerbruine, lange haren golfde mee in de wind en ze liet de deur van de auto achter haar dichtvallen. Terwijl ze weg liep van haar auto, vergrendelde ze de auto met het afstandsbedieningtje en haalde ze haar hand door haar haren.
Een glimlach stond op haar gezicht. Haar ogen straalden. Zoals bijna altijd. Ze leek altijd vrolijk.
Toen ze een conciërge passeerde die kwaad keek, keek ze hem even aan met een vragende blik, maar liep daarna door met grote passen. Ze had er zin in. Weer een nieuwe dag. Weer nieuwe uitdagingen.

Rahl Khan

Hij bevestigde nog een extra slot aan zijn motor, je wist natuurlijk maar nooit en het ding was hem echt onwijs dierbaar. Hij keek heel even op wanneer hij het slot eenmaal had bevestigd en zag een meisje haar hoofd schudden, even wilde hij zijn mond open trekken om haar wat te zeggen, hij dacht namelijk dat hij haar herkende, maar zijn mond bleef ongeroerd, want hij wist haar naam helemaal niet. Wat gek, hij herkende haar wel, maar haar naam was hem onbekend.
Hij pakte de sigaret even vast en nam er een flinke hijs van. Met zijn helm in zijn handen liep hij weer langs de conciërge, een ander meisje zag hij vragend kijken.
“Nieuw hier? Zo is hij altijd, hoe roder hij wordt, hoe viezer de klusjes zijn die hij bedenkt.” Sprak hij met een twinkeling in zijn ogen. “Als je je misdragen hebt tenminste.” Voegde hij er met wat samengeknepen ogen aan toe, ze leek niet het type dat zich misdroeg, nu begon hij wel lichtelijk te twijfelen, was ze wel echt nieuw hier? Ze kwam hem ergens toch bekend voor.

Azzurra Casiraghi

Ze stopte met lopen toen de jongen die ze net al met de conciërge zag staan tegen haar begon te praten. Hij vroeg haar of ze hier nieuw was en vertelde er direct achteraan dat het altijd zo was met die conciërge, dat hoe roder hij werd, hoe viezer de klusjes die hij bedacht werden. Azzurra glimlachte naar de jongen die het vertelde.
"Ik ben nieuw, ja," vertelde ze met haar zangerige stem. Ze keek de jongen aan en meende hem ergens van te herkennen, maar waar van?
"Ik heb het gevoel dat ik jou al ken, ergens van," zei Azzurra nu dan ook meteen eerlijk. "Maar ik weet het niet zeker," sprak ze er nog achteraan. Azzurra was iemand die zei wat ze dacht, ze hield er niet van om het binnen te houden.
Ze haalde haar hand door haar donkerbruine haren en keek even naar de andere mensen die langs hen liepen.

Kiki Carter

Toen ze bij de ingang arriveerde zag ze door het raam van de deur haar zusje al staan, die gebaarde dat ze haar iets heel belangrijks moest vertellen. Ze rolde met haar ogen en opende uiteindelijk de deur, ze keek wat over haar schouderen zag uiteindelijk een meisje praten met de jongen die bij de motor stond. Ze fronste wat, ze kende ze beide ergens van. Maar mijn god, van wat in hemelsnaam? Ze schudde haar hoofd wat, was in gedachte gezonken en schrok uiteindelijk toen ze de stem van haar zusje hoorde. Door haar schrikreactie sloeg een enorme windvlaag de deur uit haar handen en knalde keihard dicht, recht voor de neus van haar zusje. Kiki keek met grote ogen naar haar zusje en stond werkelijk versteld. "What the.." mompelde ze wat tegen zichzelf. Ze hoorde wat gemurmel en voelde een hoop ogen in haar achterhoofd, snel trok ze de deur weer open en toen haar zusje vroeg hoe het ging negeerde ze het en liep regelrecht naar haar kluisje toe. Haar jas en een stel boeken legde ze in haar kluis, ze wreef gefrustreerd over haar voorhoofd en wachtte rustig tot de bel ging.

Rahl Khan

Ze had een mooie stem, dat viel hem aan haar op, het was alsof hij de stem vaker had gehoord, het klonk vreselijk bekend. Ze gaf aan dat ze inderdaad nieuw was en vroeg daarna meteen aan hem of ze hem ergens van kende. Herkende zij hem ook? Het zou wel beschamend zijn als dit een van zijn one-night standjes was. Nee, ze was niet het type dat hij normaal gesproken uit de club vandaan meenam. Dat waren vaak de sletterige typetjes, die waren gewoon makkelijk als hij een keer zin had.
“Misschien hebben we elkaar een keer in de stad gezien.” Antwoordde hij wat vluchtig omdat hij een lange tijd geen woord had gezegd.

Psst, kan ik zo ook nog joinen? (a)

Ja tuurlijk! Iedereen kan nog meedoen

Mieters en dolletjes. Dan zal ik vanaf nu proberen ook wat actiever te zijn op dit forum, haha :')

Naam Personage: Yago Cruz
Gave: Empatie
Uiterlijk: x
Eventueel Extra Info: Yago was altijd een open jongen en een beetje een allemansvriend.
Zodra hij echter door had wat voor gave hij had en wat dat met hem deed, is hij compleet dichtgeslagen. Afstandelijk en bot doen naar anderen is de enige manier die hij heeft kunnen vinden om te voorkomen dat hij overspoeld wordt door alle gevoelens om zich heen.
Ik zie nu pas dat het al negen uur geweest is en ik heb morgenochtend een tentamen, dus ik vul dit morgenmiddag aan x]

Edit: klaarrr

Rahl Khan

Hij knikte het meisje nog even na, eigenlijk zocht hij er nog vrij weinig achter dat hij de twee meiden kende ergens van, het kon ook gewoon toeval zijn natuurlijk. Hij haalde al lopend zijn schouders even op en liep de school in. Hij sloeg de klapdeuren open en meteen zag hij daar zijn vrienden al staan. Even luidruchtig als altijd, natuurlijk. Hij behoorde bij een groep herrieschoppers die er haast een sport van maakten wie het meeste na moest blijven. Tot nu toe won Rahl het eigenlijk wel, dat kwam feitelijk alleen maar omdat hij een te grote mond had. Hij kon heel brutaal zijn. Door die ‘status’ van vaak nablijven, hoorde hij wel tot de elite in de groep waar hij bij hoorde.
Ze begroetten hem ook allemaal even met een klap op zijn schouders of een stomp tegen zijn bovenarm.

Naam personage: Roselyn Adams
Gave: Empatie
Uiterlijk: x
(Eventueel extra info:) Roselyn is een heel gevoelig en lief meisje. Ze is wat teruggetrokken, rustig en iemand die niet heel erg opvalt in eerste instantie. Het is niet dat ze heel verlegen is, maar eerder aftastend. Haar zie je niet zomaar op een random iemand afstappen. Ze is wel echt een denker, denkt eerst altijd overal goed over na. Verder is ze wel erg koppig en geeft niet zomaar op.

Roselyn Adams

Diep ademde ze in, haar vingers had ze nog steeds stevig om het stuur geklemd waardoor haar knokkels wit wegtrokken. School, wat een feest. De laatste dagen voelde ze zich zo ontzettend gespannen, haar emoties waren een enorme warboel en ze kon de vinger er niet op leggen waar het vandaan kwam. Ze wreef met de vingers van haar linkerhand langs haar slaap, haar hoofd voelde echt overvol. Zin om naar school te gaan had ze niet, al was het nu wel sterker aanwezig. Het voelde als een heel gewicht om nu naar buiten te lopen en de school in te lopen. Nogmaals ademde ze diep in, haalde een hand door haar lange blonde haren om vervolgens haar tas te pakken en de auto uit te stappen. Nadat ze de deuren vergrendeld had liep ze de school in, onopvallend, haar specialiteit. Ze liep naar haar locker toe die ze direct opende om wat boeken te droppen. Echter trokken de herrieschoppers haar aandacht, ze waren nogal luidruchtig bezig. Kort rolde ze met haar ogen om daarna haar aandacht weer op haar locker te richten. Toch keek ze kort nog in de richting van de groep, ze fronste bedenkelijk. Één van hen leek ze ergens van te herkennen, maar wat het was wist ze niet. Ze schudde haar hoofd om daarna de laatste boeken in haar locker te stoppen.

Rahl Khan

Ze waren aan het lachen en aan het kletsen, Rahl deed vrolijk mee. Hij had af en toe het hoogste woord doordat hij in het weekend was losgegaan, zo was hij overigens niet regelmatig en dat kwam omdat hij buiten schooltijd en in het weekend moest werken, al wisten zijn vrienden daar helemaal niets vanaf, dat verzweeg hij ook liever.
Hij merkte dat er iemand naar hem keek en hij keek vluchtig even opzij. Hij fronste even zijn wenkbrauwen, ook haar herkende hij… Hij vond dit helemaal niets, drie meiden die hij ergens van leek te herkennen? Was zijn zaterdag avond dan toch wilder geweest dan normaal gesproken? Hij beet even op zijn lip maar ging daarna gewoon door met zijn vrienden zodat hij niet al teveel opviel.

Roselyn Adams

De depressiviteit die ze zonet had gevoeld leek te verdwijnen als sneeuw voor de zon. Spontaan had ze veel meer zin in deze dag en voelde zich toch echt een stuk vrolijker. Deze vreemde stemmingswisselingen was iets van de laatste dagen waar ze gewoon weg niets van begreep, haar hoofd voelde er werkelijk overvol van. Een blik voelde ze op haar huid branden, afkomstig van de jongen die ze ergens van leek te herkennen. Nogmaals schudde ze verward haar hoofd en duwde haar locker iets te hard dicht. Haar tas hees ze op haar schouder en liep stilletjes langs de vriendengroep heen, in de richting van haar lokaal.

Rahl Khan

De bel ging en het was tijd om naar het lokaal te gaan. Het meisje waar hij net nog naar had gekeken, liep nu langs hun groepje, een van zijn vrienden liep met haar mee.
“Hallo lekker ding.” Sprak hij tegen haar en hij sloeg zijn arm om haar heen. Hier was Rahl dan weer net niet van, vrouwen hoorden gerespecteerd te worden en niet zo behandeld. Hij wachtte even af om te zien wat er gebeurde, zou ze zelf mans genoeg zijn om hem van haar af te weren? Hij liep er wat langzamer achteraan omdat hij toch dezelfde kant op moest.

Roselyn Adams

Roselyn is misschien dan erg goed in onopvallend zijn, maar dat betekende niet automatisch dat ze verlegen was en niet voor zich zelf kon opkomen. Ze was nou eenmaal niet iemand die al die aandacht nodig had en wilde, meer op zichzelf. Vanuit haar ooghoeken zag ze de jongen al achter aan komen, vervolgens naast haar en hij sloeg daarna zelf zijn arm om haar heen. Haar kaken klemden ze geïrriteerd op elkaar. Zijn woorden maakten het nog erger. 'Handen thuis!'  Bromde ze wat geïrriteerd terwijl ze zijn arm gelijk vrij hardhandig van haar lichaam haalde. Roselyn had altijd een serene en lieve uitstraling, maar daar was niet zoveel meer van te bekennen. Haar ogen stonden fel en doordringend keek ze hem, hij moest niet zo achterlijk doen. Ze voelde zich meer opgefokt dan de bedoeling was, de emoties van anderen hadden weer eens invloed. Haar handen balde ze tot een vuist, dit verwarde haar nog meer. Ze gunde hem een laatste afkeurende blik om daarna terug verder te lopen, hopend dat dit voldoende was.

Rahl Khan

Zijn vriend schrok zich dood doordat ze zo fanatiek reageerde op hem. Hij hief zijn handen in de lucht en zette en stap achteruit. “Ho, ho, ik gaf je alleen maar een complimentje.” Sprak hij met een grote grijns. Rahl maakte even een afkeurend geluid en de rest van zijn vrienden begonnen te lachen.
“No shit, man!” en nog wel meer van dat soort uitspraken werden geroepen. Rahl schudde zijn hoofd en liep achter het meisje aan.
“Sorry hoor, hij kan nogal een eikel zijn.” Bood hij zijn verontschuldigingen even aan. Hij stopte zijn handen in zijn broekzakken en liep trage passen naast haar mee.

Roselyn Adams

De jongen sprak haar met een grote grijns toe, maar Roselyn keek hem enkel verveeld aan omdat ze niet hield van die aandachttrekkerij. Ze liep weg van de groep, maar de verschillende opmerkingen bleven niet onopgemerkt. Geërgerd rolde ze met haar ogen, hij wilde gewoon stoer doen tegenover zijn vrienden, zo sneu. Haar hand had ze nog steeds gebald, haar nagels lieten halve maantjes achter in de huid van haar handpalm. Verbaasd keek ze opzij toen er een stem naast haar opdoemde. Het gevoel dat ze hem ergens van kende bekroop haar weer. Langzaam vloeide de woede die ze voelde weer weg en werd ze weer wat rustiger. Nonchalant haalde ze haar schouders op. 'Achja..' Begon ze mompelend. Ze keek hem even aan. 'Daar hoef jij je niet voor te verontschuldigen.' Voegde ze er met een vriendelijke glimlach aan toe. Haar blik rukte ze weer los, nee, ze wist het echt niet.

Rahl Khan

Hij hoefde zich niet voor zijn vrienden te verontschuldigen volgens haar, hij haalde zelf ook zijn schouders even op.
“Het zijn aardige knullen als je ze eenmaal kent, maar ze kunnen heel vervelend zijn bij meiden. Dat vind ik gewoon vervelend.” Sprak hij oprecht tegen haar. Rahl was over het algemeen gewoon heel erg eerlijk, soms wat te eerlijk en dat werd hem niet in dank afgenomen. Toch was Rahl over het algemeen gewoon aardig met zijn stoere karakter dat hij had. Hij herkende haar toch echt ergens van, maar in een poging om niet raar over te komen, vroeg hij er maar niet naar.

Yago Cruz
Net toen hij het schoolplein op fietste, hoorde hij het schelle geluid van de bel. Verdomme. Het was zijn eigen schuld, natuurlijk. Het was een tijdje geleden sinds zijn ongeluk - wat er ook gebeurd mocht zijn tijdens die gebeurtenis - en zijn ouders hadden hem verteld dat het nu weer echt tijd was om naar school te gaan. Yago had er het hele weekend tegenop gekeken. Zoveel mensen. Hij vond het al verwarrend om met zijn familie in dezelfde kamer te zitten, hoe moest hij dat in een lokaal met dertig man volhouden?
Hij knarste zijn tanden samen en douwde zijn fiets in het rek, plotseling kwaad. Zijn ouders hadden ook niet naar hem willen luisteren, niemand deed dat. Die verdomde scholi- wacht.
Yago kneep zijn vuisten samen en nam een diepe teug adem. Hij had geen reden zo kwaad te zijn, helemaal niet op scholieren. Toch?
Hij keek vluchtig om zich heen, tot hij daar vlakbij de ingang de conciërge zag staan. Dat verklaarde een hoop, dacht Yago.
Hij wierp de norse man een stramme glimlach toe en mompelde een sorry en goedemorgen voor hij naar binnen glipte. Deze verwarrende overspoelingen van andermans gevoelens bleven hem telkens opnieuw verrassen. Hij wist niet wanneer het begonnen was, maar het was verdomde vervelend. Het had hem een hele tijd gekost om de meest simpele emoties van andere mensen te onderscheiden van zijn eigen gevoelens. Als hij mensen als kwaad als deze conciërge tegen kwam was hij praktisch hopeloos.

Toen hij het schoolgebouw in liep zag hij bijna direct één van zijn oude vrienden. Hij had ze in geen weken gesproken, met opzet, en hij werd verrast door een vlaag van verraad. Yago was zich ervan bewust dat het verkeerd was geweest, dat hij het waarschijnlijk op heel veel andere, betere manieren had kunnen aanpakken, maar wat had hij dan moeten doen?

Kiki Carter

Uiteindelijk ging de schoolbel en ze had best een tijdje voor d'r uit zitten staren, haar kluisje in. Uiteindelijk duwde ze vrij hardhandig haar kluisjes dicht, waar ze zelf lichtjes van schrok. Ze keek wat om haar heen en merkte her en der wat mensen op die ze op een of andere manier kende, ze krabte een keer aan haar achterhoofd. Ja verwart was nu wel ondertussen.
Ondertussen kwamen een paar vriendinnen langs, ze moesten naar de les dus tijd voor kletsen was er helaas niet. Snel gaven ze elkaar omhelzingen en ze keek ze even na, zelf liep besloot ze daarna ook naar de les te lopen. Ze is ooit een jaartje blijven zitten waardoor ze niet meer bij hun in de klas zit, jammer genoeg. Ze sloot haar tas uiteindelijk en gooide deze over haar schouder terwijl ze door de menigte naar haar lokaal liep, een stukje verderop zag ze al 2 van de groep lopen waar ze zo'n.. raar gevoel bij had. Ze keek langs haar en zag op een afstand nog iemand, een jongen. Ze schudde haar hoofd en keek met opgetrokken wenkbrauwen weer voor zich uit, 'Jezus wat is dit in hemelsnaam?' ging door haar hoofd terwijl ze met een hand door haar haar ging. Nieuwe klas, nieuw jaar. Dit zou een nieuw begin moeten worden maar schijnbaar was haar begin al bepaald, ze werd er op het moment gefrustreerd van waardoor ze hard op haar onderlip beet en haar pas vervolgde naar het klaslokaal, waar ze een plekje inpikte achterin de klas. Helaas moest ze bij het raam gaan zitten, iets waar ze minder blij mee was en opnieuw kwam de frustratie, en dit keer vooral nervositeit, naar boven.
Deze ochtend toen ze op school kwam was al niet zo perfect, ze was weer in de spotlight gezet door haar stomme actie. Kennelijk was dit het vervolg, ze liet haar tas op de grond ploffen en telde een aantal keer tot 10 om rustig te worden zodat niet weer hetzelfde gebeurde.

Yago Cruz
Hij hoefde maar een paar tellen te wachten tot zijn oude vriend weer de andere kant op keek. Het schuldgevoel dat hij op voelde komen drukte hij abrupt weer naar de achterkant van zijn gedachten. Hij had het al zwaar genoeg met de gevoelens van anderen; zijn eigen gevoelens zou hij later wel een keer onder de loep nemen. Misschien.
Misschien ook niet.
Gezien de bel al gegaan was toen hij het schoolplein betrad, sloeg Yago zijn kluisje maar gewoon over. Liever dat de leraar boos werd omdat hij zijn boeken niet bij zich had, dan dat hij boos werd omdat hij te laat was.
Hij ritste zijn jas open en trok de pet van zijn hoofd, toen zijn blik getrokken werd door een meisje aan de andere kant van de hal. Onbewust stopte hij met lopen.
Kende hij haar? Waarvan zou hij in godsnaam zo'n meisje moeten kennen? Hij haalde een hand door zijn haren en schudde zijn hoofd. Normaal was hij gewoon op haar afgestapt en gevraagd waar ze elkaar van kenden - zonder daarbij aandacht te besteden aan hoe verschrikkelijk dat deed denken aan een slechte openingszin -, maar Yago was al een tijdje niet meer dezelfde sociale jongen als toen.
Hij deed zijn best het meisje te vergeten terwijl hij tussen de andere scholieren door zigzagde op weg naar zijn lokaal. Hij liep naar binnen zonder naar de rest van de klas te kijken, en plofte neer op een stoel naast de muur, ergens in het midden van het lokaal.