De Middeleeuwen

Koningin Elissa Beaufort

Ze zag hem in haar ogen kijken en ze zag zijn blik, ze wist dat hij van haar hield en onwijs veel van haar hield. "Ik ook van jou." Zei ze zachtjes tegen hem, ze begreep heel goed wat hij haar wilde vertellen. Wanneer ze aangaf dat ze op hem zou letten en dat hij moest uitrusten, knikte hij. Ze zag hem weer diep inademen en dat het hem pijn deed. Waarschijnlijk werd dat alleen maar erger. Ze keek toe hoe hij zijn ogen weer sloot en rustig bleef ademen. Hij zakte op een gegeven moment langzaam weg en liefdevol bleef ze hem strelen en naar hem kijken. Ze was eigenlijk niet eens echt moe nu, ze wilde heel graag op hem letten.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei zachtjes tegen hem dat ze ook van hem hield, waardoor hij weer glimlachte. Hij was blij dat ze in zijn blik kon zien wat hij bedoelde. Dat vond hij heel erg fijn. Hij wilde ook echt dat ze dat wist. Dat ze wist dat hij zielsveel van haar hield. Dat ze alles voor hem was. Dat hij constant aan haar dacht, dat ze zijn leven betekenis gaf. Dat hij voor eeuwig met haar samen wilde zijn en dat hij zich geen leven zonder haar voor zich zag. Toen hij wegzakte bleef ze hem strelen, wat hem iets rustiger hield. Hij lag echt doodstil. Er was niets aan hem te zien, maar in zijn hoofd ging het er wel redelijk heftig aan toe. Hij was alleen zo diep weggezakt dat hij er niet wakker van werd. Zijn lichaam leek ook zo gesloopt te zijn dat hij nog niet eens een spiertje bewoog maar dat hij echt compleet stil lag. Hun ritme zou hierna ook wel flink in de war zijn, omdat ze nu de nacht wakker waren geweest en het nu eigenlijk overdag was, al begon het avond te worden omdat hij best wel een tijd weggezakt was.

Koningin Elissa Beaufort

Zachtjes streek ze over zijn wang heen en probeerde ze voorzichtig alvast een paar spieren te masseren, hopelijk zou hij daarna wat minder last hebben van alles. Ze vond het zo ongelooflijk vervelend voor hem en ze wilde alles doen om hem beter te maken. Na een lange tijd, merkte ze dat ze moe was, maar ze durfde niet te gaan slapen, bang dat er wat zou gebeuren met Brandon. Zachtjes drukte ze een kusje op zijn voorhoofd. "Ik ga eventjes wat dingetjes doen." Fluisterde ze zacht. "Ik blijf bij je." Gaf ze aan. Ze besloot zacht te neuriën zodat hij haar onbewust zou blijven horen. Ze kwam langzaam uit bed en trok van Brandon een badjas aan. Ze verzamelde haar vieze kleding en liep naar de deur, naar de wachters. Ze vroeg ze zacht of ze aan haar kamermeisjes wilden vragen om haar wat nodige spullen te brengen voor haarzelf en ook wat fruit en gezonde dingen. De wachter knikte en ging het voor haar regelen. Hij nam ook haar vieze kleren aan. In de badjas ging ze weer terug naar de slaapkamer toe en ze keek even bij Brandon. Hij lag nog rustig. Daarna ruimde ze zijn spullen op en legde ze fijne en zachte kleding voor Brandon klaar dat hij aan kon trekken wanneer hij dat zou willen. Ze legde ook de nodige spullen klaar om hem nogmaals te kunnen verbinden. Daarna hoorde ze zacht de wachter. Ze liep weer naar de deur toe en pakte dankbaar alles van hem aan. Ze legde haar kleding en de mand met fruit op een tafel neer en trok daarna de badjas weer uit en kroop heel voorzichtig bij Brandon weer in bed. Ze gaapte nu vermoeid en zag dat het al avond begon te worden. Misschien was het slim om hem nu voorzichtig wakker te maken, hij had zo stil gelegen. Ze streelde langs zijn gezicht en sprak zachtjes tegen hem, gewoon om te zien of hij een beetje bij kennis was.

Prins Brandon Lamoyne

Ondanks dat hij best wel diep was weggezakt, was hij blijkbaar onbewust nog vrij alert. Hij hoorde echt wat wat geluiden om zich heen, maar omdat het Elissa was, bleef hij relatief rustig en raakte hij niet in paniek van de geluiden die hij hoorde. In zijn hoofd was het druk en ging het er heftig aan toe, maar af en toe leek dat ook opeens op te houden. Puur door de uitputting, doordat zijn lichaam zo van slag was. Hij bleef doodstil in het bed liggen. Hij had niet door dat Elissa met dingen bezig was, daarvoor was hij veel te ver weg. Pas toen ze bij hem kwam en ze tegen hem begon te praten, kreeg hij daar iets van mee. Het was alleen heel ver weg en zijn hoofd was zo wazig dat het niet meteen tot hem door drong. Hij voelde een aanraking, maar ook dat voelde heel erg ver weg. Na een tijdje knipperde hij wel met zijn ogen, maar hij was duidelijk nog niet echt wakker. Dat kwam waarschijnlijk doordat hij flinke klappen gehad had en doordat zijn lichaam echt van slag was daardoor. Het zou wel weer beter worden, het had een paar dagen nodig.

Koningin Elissa Beaufort

Wanneer ze tegen hem begon te praten en hem zachtjes langs zijn gezicht streelde, zag ze wel dat hij met zijn ogen knipperde, maar hij leek niet bij kennis te zijn. Misschien kon ze hem dan maar beter laten liggen zo, zijn lichaam was vast uitgeput. Nu ze weer zo onder de dekens bij hem lag, merkte ze dat ze het zwaar kreeg, ze werd heel moe. Ze legde haar hoofd op het kussen neer en keek naar Brandon. "Het spijt me, lieverd... ik probeer het echt, ik probeer wakker te blijven en op je te letten, maar ik ben zo moe..." fluisterde ze nu. Van te voren had ze zichzelf voorgenomen om wakker te blijven, om voor hem te zorgen, continu, maar ze was op. Ze was doodmoe. Ze pakte zijn hand stevig in de hare. "Maak me alsjeblieft wakker als het niet meer gaat, oke?" Smeekte ze hem haast. Ze wilde echt niet dat hij in paniek wakker zou worden. Ze hield zijn hand met beide handen vast en merkte dat ze diep in slaap viel. Er was niets meer wat ze kon doen om dat tegen te houden.

Prins Brandon Lamoyne

Hij hoorde de stem van Elissa nu iets duidelijker, het drong heel langzaam tot hem door, maar de woorden leken nogal door zijn hoofd te galmen. Toch leek hij wel te begrijpen wat ze tegen hem zei. Hij voelde dat ze zijn hand vastpakte en hij hoorde haar zeggen dat hij haar wakker moest maken als het niet meer ging. Daarna leek ze in slaap te zakken. Hij vond het niet erg, hij begreep het wel. Ze kon nu toch niets meer voor hem doen, het was niet erg. Hij zakte zelf ook weer weg, zijn lichaam kon de rust hard gebruiken en het was eigenlijk alleen maar goed voor hem. Het was wel elke keer vrij diep, zo diep dat het meer half bewusteloos was, maar ook dat was niet zo gek. Toen het diep in de nacht was knipperde hij weer met zijn ogen. Hij was nog steeds vrij rustig, maar dat kwam vooral omdat zijn lichaam echt nog geen kracht had en zijn hoofd wazig was.

Koningin Elissa Beaufort

Ze lag doodstil naast Brandon, zelfs in haar slaap was ze bang dat als ze zou draaien, ze hem misschien pijn zou doen, ze wilde hem onder geen enkele voorwaarde pijn doen. Na een tijdje begon ze steeds meer te dromen. Ze begon alles te verwerken wat er was gebeurd, hoe bang ze was geweest en hoeveel spanning deze situatie haar had gegeven. Haar ademhaling werd sneller en onbewust kneep ze in de hand van Brandon. Ze mompelde zachte angstige woorden omdat ze in haar dromen bang was om hem kwijt te raken. De aanslag had in haar droom een hele andere wending en toen alle ridders terugkwamen, was Brandon daar niet bij en terwijl ze op zoek naar hem ging in de stad, verdwaalde ze en werd ze steeds banger. Wakker werd ze nog niet. Ze was nog steeds heftig naar Brandon op zoek in haar droom.

Prins Brandon Lamoyne

Hij knipperde weer wat met zijn ogen, deze keer werd hij wel iets meer wakker. Het duurde wel eventjes voor hij zich besefte waar hij was en dat hij veilig was, maar hij voelde dat Elissa bij hem lag. Ze kneep in zijn hand en hij hoorde dat ze wat woorden mompelde. Ze leek bang te zijn. Hij draaide heel voorzichtig iets meer naar haar toe. Nu kon hij ook de angst op haar gezicht zien, ze leek echt bang te zijn. Dat raakte hem meteen heel erg. Heel voorzichtig kroop hij dichter tegen haar aan en sloeg hij zijn armen om haar heen. Hij moest heel rustig bewegen, zijn hele lichaam leek pijn te doen en waarschijnlijk zou hij echt helemaal bont en blauw worden, maar het was niet erg. Hij was er nog, het zou vanzelf wegtrekken. Dat was het belangrijkste. 'Ik ben bij je.' sprak hij schor. hij schraapte zijn keel eventjes, maar hij voelde zich nog steeds vrij zwak en het lukte hem niet echt om krachtig te klinken daardoor.

Koningin Elissa Beaufort

Terwijl ze in haar droom steeds radeloze werd, voelde ze ineens een warmte, liefde. Langzaam werd ze rustiger, haar ademhaling kalmeerde en ze legde haar hoofd zacht tegen zijn warme lichaam aan. "Brandon..." fluisterde ze zachtjes. Wanneer ze zijn stem hoorde, werd ze weer terug naar de werkelijkheid getrokken en werd ze langzaam wakker. Ze ademde een paar keer diep in en uit en voelde de tranen in haar ogen. Wanneer ze wat meer bij kennis was, legde ze haar hand zacht op de arm van Brandon neer en streelde ze over zijn huid. "Dankjewel." Fluisterde ze zacht met een snik. Het was zo'n heftige droom geweest. Een huivering ging door haar lichaam heen. "Heb ik je wakker gemaakt? Ben je oke?" Vroeg ze nu ineens bezorgd aan hem. Dat zou ze onwijs vervelend vinden. "Ik wilde niet gaan slapen, het spijt me, ik wilde op je letten, maar ik was zo moe." Snikte ze nu zachtjes. Ze was duidelijk nog wel een beetje in de war.

Prins Brandon Lamoyne

Toen hij haar vastpakte leek ze wel wat rustiger te worden, gelukkig. Hij zou graag wat meer tegen haar praten, maar dat lukte hem nog niet echt. Hij moest echt even op krachten komen. Hij hoopte dat dit genoeg was om haar echt te kalmeren, zoals ze dat ook met hem deed. Ze fluisterde nu zachtjes zijn naam. 'Ik ben hier, Elissa. Ik ben bij je.' sprak hij schor. Ze ademde een paar keer diep in en uit en ze leek nu wakker te worden. Ze streelde over zijn huid heen en ze bedankte hem, half snikkend. Hij staarde in haar ogen en ze vroeg nu bezorgd of ze hem wakker had gemaakt en of hij oké was. 'Ik was al wakker, geloof ik.' zei hij zachtjes tegen haar. Ze had hem niet wakker gemaakt, hij vond het niet erg. 'Ik ben oké.' voegde hij er meteen aan toe. Ja, hij had pijn, maar dat was niets geks en verder ging het oké met hem. Ze snikte zachtjes dat ze niet wilde gaan slapen, maar dat ze moe was. 'het is niet erg.' fluisterde hij schor. Hij bleef haar vasthouden, maar hij kon niet al te veel kracht zetten, dat lukte hem niet nu.

Koningin Elissa Beaufort

Ze hoorde hoe hij haar naam zei en daardoor kwam ze nog meer bij. Langzaam viel alles echt op zijn plek. Ze was hem niet kwijt. Hij was bij haar. Ze lag in zijn armen. Ze streelde weer over zijn arm heen om echt te voelen dat hij er was. Hij gaf aan door haar vragen dat hij geloofde dat hij al wakker was en hij was oke. Ze knikte daardoor wat trillend en veegde de tranen uit haar ogen langzaam weg. Ze had hem gelukkig niet wakker gemaakt en het ging wel oké met hem. Dat kalmeerde haar nog meer. Hij vond het ook niet erg dat ze was gaan slapen. Ze knikte daardoor en merkte dat de tranen weer wegzakten nu ze weer wist waar ze was en dat hij veilig was. Ze keek in zijn ogen en legde haar hand zacht op zijn wang. "Oh lieve, lieve Brandon... ik was zo bang..." fluisterde ze nu tegen hem en ze streelde langs zijn gezicht. "Het gaat wel weer." Zei ze zachtjes. "Ga maar weer goed liggen zodat je geen pijn hebt, dan kom ik bij je liggen." Fluisterde ze. "Of heb je iets nodig? Water of fruit?" Vroeg ze ineens bezorgd aan hem.

Prins Brandon Lamoyne

Ze streelde weer langzaam over zijn arm heen, wat hij heel erg fijn vond. Hij genoot van die zachte aanrakingen en het hielp hem ontspannen. Die ontspanning kon hij goed gebruiken, want zijn lichaam leek nog steeds wat moeite te hebben om daadwerkelijk goed te ontspannen. Het leek nog niet echt te werken. Dat was niet zo gek, daar had hij heel vaak last van na een gevecht. Het duurde een tijdje voor zijn lichaam weer rustig werd. Ze leek nu in te zien dat er niets aan de hand was en dat het echt oké ging. Hij zag dat ze wat rustiger werd. Ze legde haar hand tegen zijn gezicht aan en ze fluisterde zijn naam, om daarna te zeggen dat ze zo bang was. Het ging nu wel weer. 'Je hoeft niet bang te zijn.' zei hij zachtjes tegen haar. Ze zei dat hij maar weer goed moest gaan liggen, zodat hij geen pijn had. Dan zou ze bij hem komen liggen. Ze vroeg of hij iets nodig had, waardoor hij voorzichtig zijn hoofd schudde. Hij zou nu toch niets weg krijgen. Hij ging wel voorzichtig weer wat meer op zijn rug liggen, dat lag toch een heel stuk beter. Hij had het fijn gevonden om haar even vast te houden en het was ook wel goed gegaan, maar op deze manier kon hij zijn lichaam wat meer ontlasten en dat was ook welkom.

Koningin Elissa Beaufort

Het leek Brandon ook goed te doen dat ze zachtjes over zijn arm streelde, het was heel fijn om zo bij hem te zijn, om in zijn armen te liggen. Wanneer ze aangaf dat ze bang was net in haar droom, zei hij haar zacht dat ze niet bang hoefde te zijn. Ze knikte daardoor eventjes. "Nu ben ik niet meer bang, jij bent hier, bij mij." Fluisterde ze hem toe. Het was nu voorbij. De nare droom was over en ze lag weer bij Brandon in bed, wat goed voelde, ondanks dat ze het zo vervelend voor hem vond dat hij zoveel pijn had.
Wanneer ze vroeg of hij iets nodig had, schudde hij zijn hoofd. Hij ging weer voorzichtig op zijn rug liggen en ze verstrengelde haar ene hand met de zijne en met haar andere arm pakte ze dezelfde arm vast, haar hoofd legde ze zachtjes tegen zijn schouder en ze kwam zo dichtbij hem liggen, zo voorzichtig mogelijk zonder hem pijn te doen. "Ik droomde dat alle ridders terug kwamen naar de aanslag, maar niemand wist waar je was. Ik ging je zoeken, maar ik raakte verdwaald in de stad." Fluisterde ze, zodat hij wist wat er in haar om ging.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei meteen dat ze nu niet meer bang was, hij was hier, bij haar. 'En ik ga geen kant op.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij was heel blij dat het een positief effect op haar had dat hij bij haar was. Net als het andersom ook zo werkte. Dat deed hem heel erg goed. Het liet zien dat hun band steeds sterker werd en dat er veel vertrouwen was onderling. Ze pakte zijn hand vast en ze legde haar hoofd tegen hem aan. Het voelde fijn. Hij ademde rustig in en uit, om te voorkomen dat zijn ribben opeens zouden gaan steken. Ze fluisterde nu dat ze gedroomd had dat alle ridders terug kwamen, maar dat niemand wist waar hij was. Ze ging hem zoeken, maar ze raakte verdwaald in de stad. Hij kneep zachtjes in haar hand. 'Ik snap dat je bang was.' fluisterde hij. 'HEt was heel heftig voor je dat je moest wachten tot ik terugkwam, dat je het niet zeker wist. Het is niet gek dat je daar over droomt.' zei hij liefdevol. 'Maar ik ben er voor je. Ik ben bij je.' voegde hij er aan toe. 'En zelfs als je zou verdwalen, zal ik je vinden. Altijd.'

Koningin Elissa Beaufort

Hij ging ook geen kant meer op zei hij. Het liet haar liefdevol glimlachen naar hem. Het deed haar ook heel goed dat hij al wat meer aanspreekbaar was. Het voelde niet meer zo eng allemaal, zoals in het begin. Het was oké. Wanneer ze bij hem kwam liggen, ademde hij rustig in en uit en zelf merkte ze dat zijn ademhaling haar ook rustiger maakte. Ze bleef naar hem kijken met een liefdevolle blik in haar ogen. Wanneer ze hem vertelde wat ze gedroomd had, kneep hij zacht in haar hand. Hij snapte wel dat ze bang was. Hij kon het zich goed voorstellen dat het heftig was om te moeten wachten tot hij terugkwam, dat ze het niet zeker wist. Het was niet gek dat ze daar over gedroomd had. Hij was er altijd voor haar. Ze knikte daardoor even. "Ik miste je ook zo erg, ik wist niet dat het mogelijk was om iemand zo erg te missen." Fluisterde ze hem toe. Zelfs al zou ze verdwalen, hij zou haar altijd vinden. Ze kneep daardoor in zijn hand en drukte een kusje op zijn wang. Hij maakte haar weer helemaal warm. "Ik hou van je." Fluisterde ze. "Ik weet ook dat we elkaar altijd zullen vinden, wat er ook gebeurd." Gaf ze aan, haar stem klonk vol vertrouwen.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat ze hem zo erg gemist had, ze wist niet eens dat het mogelijk was om iemand zo erg te missen. Hij glimlachte daardoor. 'Ik wist ook niet dat het mogelijk was om zo veel van iemand te houden.' gaf hij toe. Dat was al nieuw voor hem, hij had niet gedacht dat hij dit ooit zou voelen. Toch was het zo. Hij voelde het. Heel duidelijk. Het leek zelfs met de dag sterker te worden, zo intens was het gevoel. Ze zei nu ook dat ze van hem hield en dat ze wist dat ze elkaar altijd terug zouden vinden, wat er ook zou gebeuren. 'Precies. We horen bij elkaar, dus zullen we elkaar altijd vinden.' fluisterde hij. Hij legde nu zelfs zachtjes zijn hand tegen haar gezicht aan. 'Hoe laat is het?' vroeg hij. 'Kunnen we zo al weg?' wilde hij meteen daarna weten. Hij wilde wel weten hoe het met zijn vader ging voor ze zouden vertrekken, maar verder wilde hij het liefste zo snel mogelijk weg.

-------

https://justrpgforum.actieforum.com/viewtopic.php?t=72