The 100. Survival isn’t who you are, it’s who you become.

Ebony Blake

De kans was groter dat ze haar vest weg kon gooien. 'Ooo, ja daar dacht ik niet over na.' Concludeerde ze. Ze hoopte dat Ebony er niet heel erg aan gehecht was. 'Ach, het is maar een vest. Alleen een beetje kou lijden.' Was haar luchtige antwoord terwijl ze pakketje met de bloem in haar armen nam. Eigenlijk moesten ze snel terug naar het kamp, voor het geval dat het toch echt heel erg slecht met hem ging. 'Nou dan gaan we snel.' Zei ze direct en begon alweer van de rotsen af te klauteren en liep in een rap tempo naar het kamp toe.

Dani

Ze slingerde de vissen weer over haar schouder en liep vluchtig achter Ebony aan. Al heel erg gauw waren ze terug in het kamp, de jongens waren er inmiddels ook en hadden de planten uitgestald die Dani nodig had. Ze liep allereerst naar Roy toe, iemand depte zijn voorhoofd, hij ijlde vreselijk, zijn ogen draaiden continu weg en hij zweette als een gek. Dani beet even op haar lip, het zag er echt afschuwelijk uit, ze had nog nooit iemand zo ziek gezien. Ze zette water op het vuur en wachtte tot het kookte terwijl ze af en toe gespannen naar Roy keek. Ze pakte de trui vast en begon stevig te hakken, voorzichtig liet ze de plant in het gekookte water zakken en meteen veroorzaakte het een penetrante geur. Ze moest hem eerst dit geven, dat gaf hem weer een boost om beter te worden.

Ebony Blake

Eenmaal aangekomen op het kamp bleek Roy er enorm slecht aan toe te zijn. Hij zag er verschrikkelijk uit. Peinzend beet ze op haar lip en gaf Dani het 'pakketje' met de plant erin die ze vast had. Het meisje ging gelijk aan de gang. Ze keek toe hoe ze stevig begon te hakken waarnaar ze de plant in het gekookte water liet zakken. De sterke en scherpe geur was niet te ontkennen. 'Is er iets wat ik kan doen?' Vroeg ze voorzichtig, omdat ze haar niet tot last wilde zijn.

Dani

Ebony wilde van haar weten wat ze kon doen. Dani keek haar even wat gehaast aan, ze was zo druk met alles. "Wil jij roeren?" Vroeg ze zacht aan haar. "Wanneer het goedje rood wordt, moet je me even roepen." Glimlachte ze haar toe. Daarna begon ze de andere vruchten en planten te hakken en te vermalen, het was verder doodstil, iedereen was vreselijk bezorgd en Dani probeerde ze ook nog tussendoor zo veel mogelijk gerust te stellen. Het goedje waar ze mee bezig was, was inmiddels klaar, maar dat was voor later. Als hij weer wat bijgekomen was.

Ebony Blake

Gelukkig kon ze wat doen. Daar was ze blij mee omdat ze het nodig had om even bezig te zijn en te kunnen helpen. 'Natuurlijk.' Reageerde ze gelijk op de vraag of ze wilde roeren. Begrijpend knikte ze, wanneer het goedje rood werd dan moest ze haar roepen. 'Dat moet wel lukken.' Mompelde ze en wist een zwakke glimlach tevoorschijn te toveren. Kort keek ze naar de ernstig zieke Roy en slikte even. Ze begon het goedje te roeren. Het was muisstil, wat het allemaal nog meer zenuwslopend maakte. Eindelijk kleurde het goedje rood. 'Het is rood.' Zei ze dan ook gelijk tegen Dani zoals afgesproken was.

Dani

Het zou Ebony lukken en daardoor knikte Dani met een dankbare glimlach. ze zette de mix vlakbij Roy neer en hoorde nu van Ebony dat de vloeistof rood was geworden. "Goddank, net op tijd." Ze kon het niet laten om hierop opgelucht te reageren. Roy begon namelijk hevig te trillen en zijn ademhaling werd onregelmatiger. Hij had het vreselijk zwaar te pakken. Dani liep op Ebony af, goot de vloeistof in een kommetje en keek haar daarna even aan. "Wil jij Roy rechtop houden? Zo kunnen we het makkelijker bij hem naar binnen krijgen en zal hij niet stikken." Vertelde ze, haar stem klonk snel en vluchtig, ze moesten nu snel zijn.

Ebony Blake

Volgens Dani was het net op tijd klaar, de opluchting was te horen in haar stem. 'Oké en wat nu?' Vroeg ze dan ook. Roy ging namelijk hard achteruit. Zo begon hij helemaal te trillen. 'Ja, ja is goed.' Reageerde ze op de vraag of ze hem overeind wilde houden. Je merkte ook de gespannenheid duidelijk op bij Dani. Gelijk liep ze naar Roy toe. 'Ik ga je even rechtop houden zodat je het makkelijker naar binnen krijg.' Legde ze hem geduldig uit waarnaar ze hem voorzichtig vastpakte en overeind hield. Ze wist eigenlijk niet of hij het hoorde, of dat hij überhaupt iets mee kreeg van dit alles.

Dani

Ebony vond het goed. Dani knielde bij Roy neer en luisterde naar wat Ebony tegen de jongen zei. Hij murmelde wat en slingerde met zijn bovenlichaam alle kanten op toen hij overeind gehouden werd. Dani zette het schaaltje aan zijn lippen, maar hij probeerde het met zijn handen weg te slaan, haar weg te duwen.
"Hou hem stevig vast." Vroeg ze, misschien zelfs lichtelijk snauwend, want ze was ongelooflijk gespannen. Twee meisjes grepen allebei een arm vast en Dani hield zijn mond open en goot het spul in zijn keel. Hij gorgelde en verzette zich nog steeds, Roy was nogal een vechter, zelfs terwijl hij er niet echt van bewust was. Dani klemde haar kaken op elkaar en kreeg het voor elkaar om alles naar binnen te gieten. Roy maakte nog wat geluiden, maar daarna werd hij helemaal slap en zakte in elkaar.
Het geroezemoes zwol aan, ze hoorde dingen vallen hoe ze haar moeder ook wel eens genoemd hadden, het deed haar pijn.
"Rustig! Hij zal een hele dag slapen, maar morgen zal hij beter zijn en kunnen we hem behandelen." Sprak Dani luid en vol zelfvertrouwen, al was ze helemaal niet zo zelfverzekerd als ze zich voordeed. Ze leken het gelukkig te accepteren.

Ebony Blake

Lichtelijk snauwend zei Dani haar dat ze hem stevig vast moest houden. 'Ja ik probeer het.' Klonk haar stem wanhopig, maar hij bewoog zoveel dat het haar gewoon niet lukte. Gelukkig pakte twee andere meisjes zijn armen vast waardoor ze hem beter onder controle konden houden. Ondertussen hield Dani zijn mond open en goot het goedje naar binnen. Ondanks dat ze met ze vieren bezig waren wist hij ze het moeilijk te maken, terwijl hij verzwakt was. Nadat alles naar binnen was zakte hij in elkaar en voelde zijn hele lichaam zwak. Het was gewoon een eng contrast. Net was hij er nog flink tegen in gegaan, maar op dit moment was het niets meer dan een hoopje mens. Voorzichtig legde ze hem weer neer op de grond. Dani sprak vol zelfvertrouwen uit dat hij een hele dag zou slapen maar morgen beter zou zijn. Traag kwam ze weer overeind en leunde tegen de dichtstbijzijnde paal aan met haar schouder. Het enige wat ze nu konden doen was afwachten...

Dani

Ze veegde het zweet van haar voorhoofd af en dekte Roy voorzichtig toe. Ze bevochtigde zijn lippen en liep daarna vluchtig naar buiten, zo ver mogelijk bij de andere mensen vandaan, maar nog wel in het kamp. Ze liet zich tegen een steen aan zakken en haalde diep en trillend een paar keer adem. Ze sloot haar ogen even, maar opende ze meteen weer met een schok. Ze zag die afschuwelijke beelden van vroeger, beelden die ze nooit meer wilde zien... Ze haalde wat gehaast adem en probeerde zichzelf wat meer te kalmeren.

Ebony Blake

Ze keek toe hoe Dani het zweet van zijn voorhoofd veegde en hem toedekte. Het was echt een slim meisje en absoluut een meerwaarde voor hier. Fronsend keek ze haar na, ineens liep ze vluchtig weg. Was er iets aan de hand? Twijfelachtig liep ze in de richting waar ze naar toe was gelopen en zag haar verderop tegen een steen aanzitten. Moest ze er na toe gaan? Misschien koos ze er bewust wel voor om even alleen te zijn, misschien wilde ze dat juist. Dat zou ze goed begrijpen, dat had ze namelijk zelf ook regelmatig. Vandaag toevallig nog. De hele houding van het meisje straalde verdriet uit en dat haalde haar over om toch naar haar toe te gaan. Voorzichtig liep ze naar haar toe en schraapte haar keel. Ze zakte door haar knieën heen en keek haar aan. 'Gaat het wel?' Vroeg ze bezorgd. 'Wat is er aan de hand?' Haar ademhaling was overduidelijk gehaast.

Dani

Ebony kwam bij haar en alhoewel ze haar helemaal niet goed kende, leek het haar wel een eerlijk en rechtvaardigt persoon. Ze wilde weten of het ging en wat er aan de hand was.
"Heb je de tijd?" Vroeg ze nu aan Ebony, ze keek even naar haar op met een lichte, maar verdrietige glimlach. Ze zuchtte daarna zachtjes even en trok wat grassprietjes uit de grond.

Ebony Blake

'Ja, natuurlijk heb ik dat.' Zei ze haar met een glimlach en ging naast haar zitten. Vragend keek ze haar aan terwijl het meisje grassprietjes uit de grond trok. 'Hee rustig aan, die kunnen er niets aan doen.' Grapte ze tegen het meisje, in de hoop de gespannen sfeer een beetje te doorbreken. 'Als je het liever niet wilt vertellen begrijp ik ook, maar ik wil graag na je luisteren als je daar behoefte aan heb. ' Legde ze haar rustig uit.

Dani

Ebony had gelukkig de tijd voor haar, ze kwam naast haar zitten en zei dat ze rustig aan moest doen met de grassprietjes. Daardoor stopte ze weer en keek ze Ebony aan. Ze hoefde het niet te vertellen als ze het liever niet wilde.
"Het is beter van wel voor je iets anders hoort van de anderen." Sprak ze nu met een licht trillende stem.
"Het boek over de planten is van mijn moeder. In de ark wilde ze mensen blijven helpen met wat ze kon, maar zoals je weet... ze houden niet heel erg van homeopathie, alleen wetenschap. Er was een keer een doodziek kindje, de ouders deden wat ze maar konden en uiteindelijk waren ze zo hopeloos dat ze mijn moeder in de arm namen. Ze gaf het kindje wat kruiden en was ervan overtuigd dat ze beter kon worden, maar ze stierf die nacht...
Mijn moeder is sindsdien uitgemaakt voor heks en de bewaker waar ik verover had, mishandelde haar ernstig, het liep allemaal zo hoog op dat ze zelfmoord had gepleegd." Dani zweeg even en keek naar haar handen. "En ik... ik vond haar..." sprak ze met trillende stem.
"Ik vond dat de bewaker de meeste schuld had en daardoor verdiepte ik me in haar boek en vergiftigde hem op die manier... net toen ik Roy dat drankje gaf... hoorde ik ze weer, heel zacht, maar ze waren voor mij zo herkenbaar, zacht hoorde ik het ze zeggen....heks, heks, heks..." fluisterde ze hees.

Ebony Blake

Het was beter als ze het van haar hoorde en zodoende begon het meisje met vertellen. Haar stem hoorde je duidelijk trillen dus Ebony glimlachte even bemoedigend naar haar. Ze vertelde dat haar moeder mensen wilde helpen met wat ze wist over homeopathie. Maar daar hield de Ark niet van, alles draaide daar om wetenschap. Instemmend knikte Ebony en geïnteresseerd en actief luisterde ze na wat het meisje allemaal te vertellen had. Ze vertelde een verhaal over een kindje dat ondanks haar moeders zorgen overleed. Sinds dien werd haar moeder uitgemaakt voor heks, werd ze mishandeld en uiteindelijk pleegde ze zelfmoord. Ebony slikte hoorbaar en een meelevende blik was zichtbaar in haar ogen. Zij had haar moeder aangetroffen. 'Wat moet dat vreselijk zijn geweest..' Waren de enige woorden die ze over haar lippen kreeg. Door haar laatste worden kreeg ze een brok in haar keel. 'Weetje Dani, ik vind het juist ongelooflijk wat jij doet. Ik heb er juist zoveel respect voor en vind het enorm knap van je. ' Vertelde ze het meisje vol bewondering. 'En daarnaast, wat heeft die wetenschap de Ark uiteindelijk gebracht? Alleen maar ellende... En het mooie is Dani dat we niet langer op de Ark zijn. We zijn hier allemaal jonge mensen die hebben geleden onder de regels en daden van de Ark en om wat voor achterlijke reden dan ook hier na toe zijn gestuurd. Hier heb je juist bewezen hoe belangrijk je voor ons bent.' Legde ze haar rustig en geduldig uit. 'Dus hoe lastig het ook is, wat ik heel goed begrijp door alles. Maar toch probeer je er overheen te zetten. Ik vind je een topper en na hoe jij je hier al bewezen heb weet ik zeker dat er veel andere het daarmee eens zijn.' Voegde ze er aan toe en glimlachte vriendelijk.

Dani

Ze bleef een tijdje stil daarna en Ebony vond het vreselijk voor haar, vooral dat ze haar moeder gevonden had, ze had haar handen nu in haar schoot gelegd en knikte alleen even. Afwachtend keek ze daarna Ebony aan. Ze vond het juist ongelooflijk wat ze deed, ze had respect voor haar en vond het knap van haar. Daardoor knapte ze weer iets op. "Echt waar? Dankjewel!" Zei ze oprecht dankbaar tegen Ebony. Ze vond het heel erg fijn. De wetenschap had volgens Ebony alleen maar ellende gebracht en ze waren nu niet meer in de Ark, ze waren allemaal schuldig hier aan het verbreken van de regels van de Ark en hier had ze bewezen hoe belangrijk het was.
"Ik weet nog niet of het werkt bij Roy." Mompelde ze zachtjes. Ze moest proberen zich eroverheen te zetten, Ebony vond haar een topper, ze grijnsde hierdoor breed en sloeg haar armen nu om Ebony heen.
"Wat ben je aardig, Ebony! Dankjewel! Het voelt echt beter zo, je hebt ook gelijk, het is hier heel anders dan op de Ark." Vertelde ze zachtjes.

Ebony Blake

Oprecht bedankt ze haar. 'Ja echt waar.' Bevestigde ze nogmaals en haar mondhoeken krulden omhoog. Echter wist ze alleen niet of het zou werken bij Roy. 'Straks was jij de gene die tegen mij zei dat het wel zou goed komen met hem. Dus bij deze Dani, het komt wel goed met hem.' Een lichte grijns sierde haar gezicht. Het meisje grijnsde breed door haar compliment. 'Ik doe mijn best.' Grinnikte ze nadat Dani zei dat ze aardig was. Het voelde beter zo, ze had gelijk, het was heel anders dan op de Ark. 'Dat is zeker zo, ik denk dat het grootste deel van ons dit ook stimuleert. Ik zou echt niet willen dat het hier op de Ark leek.' Legde ze haar uit. Gelukkig had ze het meisje wat op kunnen vrolijken. 'Ik heb wel zin gekregen in een lekker visje, jij ook?' Vroeg ze haar met een grijns terwijl ze opstond en haar hand uitnodigend naar haar uitstak.

Dani

Ebony bevestigde het nog eens en zei daarna dat Dani degene die net had gezegd tegen Ebony dat het goed met Roy kwam en nu zei Ebony het weer tegen haar, het kwam goed met hem. Ze voelde zich echt een beetje gerustgesteld en ze knikte even daardoor.
"Ik wil het ook echt niet, het is hier zo veel fijner, al is het wel heel gevaarlijk, maar dat was het op de Ark ook, hier mogen we tenminste doen wat we willen, zolang we er maar voor zorgen dat we het overleven, samen." Sprak Dani nu met een glimlachje. Ebony had zin gekregen in een visje en daardoor grijnsde Dani. "Ja, ik eigenlijk ook wel!" Zei ze enthousiast, ze pakte de hand van Ebony en hees zichzelf zo omhoog. Ze glimlachte weer vrolijk en voelde zich veel beter.

Ebony Blake

'Precies, samen overleven we het wel. Iedereen draagt zijn steentje bij en er word hard gewerkt door iedereen. We komen er wel.' Zei ze haar, overtuigd. Dani beaamde dat ze ook wel zin had in een visje en Ebony grijnsde daardoor even. 'Dan gaan we dat even regelen.' Sprak ze haar toe en Dani hees zichzelf overeind. Samen liepen ze terug naar het kamp. Als allereerst richtte ze haar blik op Roy, die daar maar lag. Daarna pakte ze de door hen gevangen vis om ze te fileren.

Dani

"Ja, we komen er wel." Beaamde ze. Ze liep met Ebony samen naar het kamp, ze zag haar even naar Roy kijken en Dani glimlachte een beetje. "Ik ga nog heel even bij hem checken of alles inderdaad goed is." Zei ze tegen Ebony, zonder antwoord af te wachten, liep ze al naar Roy toe. Ze knielde bij hem neer en opende een van zijn ogen. Langzaam zag ze dat ze weer normaal begonnen te worden, ze gaf hem voorzichtig nog wat water en legde zijn deken weer wat goed, nog even controleerde ze zijn ademhaling en daarna ging ze weer naar Ebony toe. Ze ging bij haar zitten.
"Weet je hoe het moet?" Vroeg ze nieuwsgierig aan Ebony, zij had nog nooit een vis gefileerd...

Ebony Blake

Dani zou nog even checken hoe het met Roy was. Ebony pakte een schoon mes, iets van een kom waar ze de vis in kon stoppen en een stuk hout waar ze op kon snijden. 'En hoe gaat het met hem?' Vroeg ze gelijk toen Dani na haar terugkwam. 'Nee, niet helemaal.' Gaf ze eerlijk toe terwijl ze de glibberige vis bij zijn staart vast had. De vis legde ze op het stuk hout. 'Dus we gaan een poging wagen en zien wel wat er van komt. Het is vast niet zo moeilijk, hoop ik.' Vertelde ze Dani. De vis bekeek ze goed en zette vervolgens haar mes achter zijn kieuw en snee zo naar zijn hoofd. Dit deed ze aan beide kanten zodat ze de kop er af sneed. Vervolgens sneed ze vis in, los van het graat. Het maakte een vies krakend geluid. De laatste stukke losse graat pikte ze eruit waarnaar ze de eetbare delen in de kom stopte. Dit deed ze ook met de andere vissen en verdeelde het in zoveel mogelijk stukken zodat meerdere er van konden genieten. 'Tijd om ze klaar te maken.' Concludeerde ze terwijl ze de overige delen begon op te ruimen.

Dani

Ebony wilde weten hoe het met Roy ging. "Hij reageert goed op het goedje wat we gemaakt hebben, het is ook een soort slaapmiddeltje, dus hij zal tot morgen sowieso slapen, maar ik denk dat het wel goed moet komen, dat moet ook wel..." Sprak ze tegen Ebony, iedereen was nu zo afhankelijk geraakt van Roy eigenlijk, sommige waren er zelfs helemaal door gedesoriënteerd.
Ze keek toe hoe Ebony het deed, ze gaf wel aan dat ze het niet helemaal wist. Wanneer de stukjes in de kommen werden gelegd, onderzocht zij ze nog even en pikte de kleine graatjes eraf, zodat ze daar niet in zouden stikken. Toen het eenmaal klaar was vond Ebony het tijd om ze klaar te maken. Ze knikte daardoor met een glimlach.
"Eens kijken hoe lekker de vissen hier zijn." Sprak ze met een grinnik.

Ebony Blake

Gelukkig reageerde Roy goed op het goedje. Omdat het tevens een slaapmiddel was zou hij morgen sowieso nog slapen. 'Dat moet inderdaad...' Klonk haar stem bijna onverstaanbaar en perste vervolgens gelijk haar lippen weer stevig op elkaar. Met de stukken vis liep ze naar het vuur, om het te bakken. Het rook heerlijk en het duurde niet lang totdat het goed gaar was. Het eerste stukje vis serveerde ze aan Dani. 'Aan jou de eer, omdat jij de eerste gevangen heb.' Zei Ebony haar met een grijns en gaf haar het bord met haar portie vis.

Dani

"Hij betekent best veel voor je, of niet? Jullie waren bijna altijd samen." Vroeg Dani nu aan Ebony, haar stem had haast onverstaanbaar geklonken toen ze zei dat hij inderdaad beter moest worden.
Met een knorrende maag keek ze naar de vis die gebakken werd door Ebony, het eerste stukje werd aan haar gegeven, het was aan haar de eer omdat zij de eerste gevangen had.
"Dank je!" Zei ze vrolijk. Ze pakte de vis aan en nam er een hapje van, meteen zoog ze haar mond vol met lucht en at ze het op alsof het een heet kooltje was. Nadat ze het met een rood hoofd had doorgeslikt, grinnikte ze. "Heet." Lachte ze nu door haar reactie. "Maar heel lekker." Klonk haar stem tevreden.

Ebony Blake

Een lichte blos lag op haar wangen toen Dani over Roy begon. 'Viel dat zo op?' Lachte ze luchtig omdat ze er zei dat ze bijna altijd samen waren. Ze praatte er een beetje overheen door niet op het eerste in te gaan en een beetje te lachen. Gretig pakte ze de vis aan. 'Kijk uit, de vis ..' Begon ze, maar het meisje nam al een hap van de hete vis. Ebony grinnikte op haar beurt. 'Ik wilde je nog waarschuwen.' De vis bleek heel lekker te zijn. 'Dat is fijn.' Sprak ze met een glimlach en pakte nu haar eigen portie. Gelukkig was er ook nog wat vlees over van eerder waardoor men de luxe had om uit het vlees of vis te kiezen. De andere begonnen ook hun portie te pakken. Nadat ze goed geblazen had nam ze een klein hap. De vis was heerlijk zacht. 'Ik vind hem ook goedgekeurd.' Zei ze enthousiast.