The 100. Survival isn’t who you are, it’s who you become.

Ebony Blake

Op het moment dat ze eindelijk aan de vermoeidheid toegaf en haar zware oogleden sloot kwam Roy op haar af. Ze moest haar kleding uit trekken anders zou ze ziek worden. Het was het slechtste wat ze nu kon doen. In eerste instantie mompelde ze wat onverstaanbaars en opende één oog. Diep haalde ze adem waarnaar ze haar andere oog ook opende en haar gezicht naar hem draaide. 'Het kwaad is toch al een beetje geschied, bepaald lekker voel ik me namelijk niet.' Grapte ze een beetje waarnaar ze moeizaam overeind ging zitten. Zijn hand voelde ze zacht op haar voorhoofd. 'Nee, maar klopt je hebt gelijk. Maar de verleiding om aan mijn vermoeidheid toe te geven was te groot.' Vertelde ze hem, haar stem klonk schor. Haar keel voelde droog aan, haar keel schraapte ze terwijl ze haar natte vest uit trok.

Roy Nirash

Ze was waarschijnlijk niet zo heel erg blij met hem zo. Maar hij kon niet anders, hij wilde niet dat ze echt ziek werd. Na een tijdje draaide ze zich toch naar hem toe en zei dat het kwaad al een beetje geschied was, ze voelde zich niet echt lekker.
"Nee, dat begrijp ik, maar het wordt nog erger als je zo gaat slapen." Sprak hij haar toe. Daarna zei ze dat hij gelijk had en dat de verleiding om eraan toe te geven te groot was.
"Begrijp ik... dat begrijp ik echt wel." Knikte hij nu. Ze begon haar natte vest uit te trekken en hij draaide zijn gezicht van haar af, dat vond hij wel zo netjes. Het was nat en vochtig, zelfs vochtig in het kamp, misschien moesten ze er toch nog wat meer aan gaan werken... Er ontstond een denkrimpel in zijn voorhoofd. Nu ze een hek gingen maken, konden ze ook allemaal aparte hutjes maken, dat zou veel fijner zijn, dan had iedereen wat meer privacy en waren ze meer een dorp dan een kamp...

Ebony Blake

Hij begreep het wel, maar het zou erger worden als ze zo ging slapen. Zwak knikte ze wat waarnaar ze haar natte kleding uittrok en gelijk weer onder de deken ging liggen. Finn kwam op haar af. 'Hee zussie.' Glimlachte hij. Je zag haar bibberen door de deken heen. Hij gaf haar zijn droge vest aan en snel trok ze die aan, trok de capuchon over haar hoofd om zich vervolgens opnieuw in de dekens te rollen. 'Dankje.' Klonk haar stem trillend. Enkel haar gezicht kwam boven de deken uit. Finn glimlachte wat om daarna weer weg te lopen, om haar zo haar rust te gunnen. Ebony keek even naar Roy. 'Waar denk je aan?' Vroeg ze nieuwsgierig bij het zien van de denkrimpel in zijn voorhoofd.

Roy Nirash

Haar broertje kwam eraan en gaf haar zijn droge vest, Roy glimlachte even toen Ebony zich in de dekens rolde en hij legde zijn deken er nog overheen. Alleen haar gezicht was nu nog te zien en daardoor grijnsde hij even. Ze vroeg hem waar hij aan dacht.
"Ik denk dat we in plaats van een kamp, maar een dorp moeten gaan maken, vind je niet?" Vroeg hij haar nu wat vrolijk.
"Ga maar lekker slapen, Ebony." Sprak hij zachtjes. Hij trok zelf ook zijn natte kleding uit en sloeg een andere deken om zich heen, ze hadden er nu een paar over namelijk. Hij wees twee jongens aan die de wacht zouden houden en gooide nog wat hout op het vuur.
"Kom, de storm is over, het is tijd voor ons om lekker te gaan slapen." Glimlachte hij nu naar de kinderen.

Ebony Blake

Het gewicht van de tweede deken voelde ze op haar lichaam. Dankbaar glimlachte ze naar hem. 'Dankje.' Zei ze hem oprecht. Haar knieën trok ze op en langzaamaan kreeg ze het weer warmer, het trillen werd minder. 'En zometeen heb ik het waarschijnlijk een partijtje heet.' Grapte ze een beetje en er kon een korte grijns vanaf. Hij had er aan zitten denken dat ze in plaats van een kamp een dorp moesten maken. 'Dat zou inderdaad wel iets leuks voor in de toekomst zijn.' Concludeerde ze, dan zou iedereen veel meer privacy hebben. Het was tijd om maar eens te gaan slapen. 'Jup, slaaaplekker.' Mompelde ze zacht en sloot haar vermoeide oogleden. Onrustig bewoog ze heen en weer en draaide al snel op haar andere zij,

Roy Nirash

Toen hij echt klaar was met alles regelen, sliep haast iedereen al. Hij ging uitgeput liggen op zijn plekje, keek nog even naar Ebony om te kijken of ze rustig lag en liet zijn blik door het kamp heen gaan. Iedereen was weer gekalmeerd, gelukkig maar. Hij nestelde zich op zijn plekje en sloot zijn ogen, het duurde een behoorlijke tijd, maar uiteindelijk viel hij in een lichte slaap.

Ebony Blake

Eigenlijk was ze als een speer in slaap gevallen, maar helaas mocht dit niet de hele nacht zijn. Rond een uur of vijf schoot ze badend in het zweet overeind. Hijgend en gedesoriënteerd keek ze rond, maar al snel besefte ze weer waar ze was. Ze voelde zich ontzettend smerig en wat stijf kwam ze overeind. Kort keek ze rond en iedereen leek vredig te slapen. Het vest van haar broertje verzoop ze in, het diende meer als een jurk. Eigenlijk kwam dat wel van pas, haar eigen kleding was namelijk nog steeds nat. Ze liep naar de buitenste paal toe van de hut en leunde er tegen aan. Het was rustig, de regen was gestopt. Via de paal liet ze zich op de grond zakken en diep ademde ze in. Haar blik was gevestigd op de verte en bewegingloos staarde ze voor zich uit.

Roy Nirash

Hij sliep dicht aan de buitenkant, het was voor hem het idee dat hij zo mensen kon beschermen, als sloeg dat natuurlijk nergens op, maar het idee zorgde er wel voor dat hij beter kon slapen. Hij merkte hoe iemand zijn voet aanraakte en daardoor werd hij al heel erg gauw wakker, hij opende eerst alleen zijn ogen en keek om zich heen, hij zag daar nog net iemand tegen een paal zakken, buiten de hut. Hij kwam langzaam overeind met de deken nog om zijn lichaam geslagen. Al gauw had hij door dat het Ebony was. De oranje kleur van de zonsopgang, kleurde haar gezicht, alsof ze een brandende kaars was, verder was het nog donker door de bomen, maar het licht brak net door in haar gezicht.
"Hoe voel je je?" Vroeg hij fluisterend, hij zakte naast haar neer tegen de paal.

Ebony Blake

Haar achterhoofd drukte ze tegen de paal aan en diep ademde ze in en uit. Haar ogen sloot ze weer en dacht na over de afgelopen dagen hier op aarde. Het was een rotzooi, er was veel te veel gebeurd. Ze vond het verschrikkelijk van Emma, het beeld van het weerloze meisje zag ze weer voor zich. Wat verschrikt keek ze op bij het horen van zijn stem.'O, sorry. Heb ik je wakker gemaakt?' Verontschuldigde ze zich. 'Hmm, vies. ' Was haar eerste reactie. 'Maar het gaat wel.' Voegde ze er met een glimlach aan toe. 'Alleen beetje jammer dat ik telkens zo vroeg wakker ben..' Sprak ze ademloos terwijl haar blik gevestigd was op de prachtig gekleurde zonsopgang. 'Aan de andere kant mag ik hier iedere ochtend van genieten.' Deze woorden zorgden voor een glimlach op haar gezicht.

Roy Nirash

Ze had hem waarschijnlijk niet aan horen komen, want ze schrok wat van zijn stem. Hij glimlachte daardoor een beetje, ze bood haar verontschuldigingen aan en vroeg of hij van haar was wakker geworden. "Een beetje, ik kan hier gewoon niet diep slapen, ik word wakker van elk klein dingetje." Vertelde hij haar zachtjes. Ze voelde zich vies en daardoor grinnikte hij even, gelukkig ging het verder wel goed met haar.
"Fijn... ik was gisteren echt bang dat je doodziek zou worden." sprak hij zacht tegen haar. Hij keek naar de zon en ze zei dat ze wel elke keer vroeg wakker was, maar genoot van de zon.
"Ja, het is prachtig... helaas komt er straks wel een muur omheen, zodat we er minder goed van kunnen genieten, maar wel veiliger zullen zijn." Sprak hij zacht, ze waren al aan het hek begonnen.

Ebony Blake

'Ieder klein dingetje?' Begon ze met een speelse grijns. 'Zo klein ben ik ook weer niet.' Plaagde ze hem een beetje waarnaar ze haar blik weer verlegde naar de zonsopgang en een beetje glimlachte. De slaap had haar duidelijk goed gedaan, het was hopen dat het ook zo bleef. Het was fijn dat het beter ging, hij had verwacht dat ze doodziek zou worden. 'Nou zo snel ben je ook weer niet van me af hoor.' Grinnikte ze. 'Maar ik wil niet te vroeg juichen, misschien voel ik me straks wel weer een stuk ellendiger.' Klonk haar stem vervolgens een stuk serieuzer. De zonsopgang was prachtig, maar straks zou er wel een muur omheen komen waardoor ze er minder van konden genieten. Het maakte het kamp wel een stuk veiliger en daar draaide het om. 'Ach, dan moeten we er nu maar extra hard van genieten.' Sprak ze ademloos terwijl ze haar armen kruiste voor haar borst en haar handen liet rusten op haar schouder. Op de achtergrond hoorde je het geluid van ademende mensen, de één zwaarder dan de ander. Uiteraard waren er ook een paar die meer dan alleen ademden en er nog een best extra kabaal bij fabriceerde. Maar gek genoeg, had het wel wat. Al was het natuurlijk in de toekomst best een prettig idee als ze wat meer privacy hadden. Het liet haar haar weer beseffen dat ze hier met z'n allen waren. Het verlies van de andere was zwaar, maar ze waren alsnog met zo'n grote groep, daar moest voor gevochten worden.

Roy Nirash

"Had ik dan moeten zeggen dat er een olifant tegen mijn voet stootte?" Vroeg hij plagend aan haar terug. Het was af en toe gewoon fijn dat je kon ontspannen met elkaar en het samen gezellig kon hebben.
Hij was niet zo snel van haar af, maar ze wilde toch ook niet te vroeg juichen, want misschien voelde ze zich straks wel weer ellendig.
"Dat zou kunnen, maar ik heb altijd dat wanneer ik me beroerd voel, het vaak het ergste is in de ochtend." Zei hij tegen haar met een glimlach. Hij trok zijn benen wat op en sloeg zijn armen daaromheen terwijl hij naar de zon keek. Het was zo mooi. Een raar soort vogel vloog voor de grote oranje bol naar een andere boom en verder was het allemaal onwijs vredig. Zelfs de roofdieren leken nog in diepe rust te zijn.
"Ik zou zo weer in slaap kunnen vallen..." Mompelde hij zachtjes tegen Ebony en hij keek even naar haar.

Ebony Blake

Ze schoot in de lach toen hij haar plagend vroeg of hij het dan een olifant had moeten noemen. 'Ja, beter ja.' Zei ze met een grinnik. Het zou kunnen dat ze weer beroerder ging voelen, maar hij had de ervaring dat het vaak het ergste was in de ochtend. Instemmend knikte ze. 'Ja dat is waar en in de avond. ' Zei ze hem. De zon zocht zich traag een weg omhoog en de zonnestralen zochten zich door de laaghangende wolken heen. Diep ademde ze in terwijl ze aan haar bruine lokken friemelde en een simpele vlecht maakte. 'Dan doe je dat toch lekker.' Haar stem klonk zacht en vriendelijk. Terug keek ze hem aan en glimlachte even. 'Dat kan makkelijk, het is nog vroeg en..' Even keek ze over haar schouder naar de andere die nog heerlijk sliepen. 'de rest slaapt ook nog.' Maakte ze haar zin af.

Roy Nirash

Ze vond de olifant beter klinken. "Dat meen je niet, je bent echt absoluut niet te vergelijken met een olifant." Lachte hij nu naar haar. "Serieus, je bent vele malen charmanter." Plaagde hij nu. Ze was het met hem eens, toch moest ze er nog even aan toevoegen dat het in de avond ook zo was.
"Eigenwijs als altijd." Fluisterde hij zacht, gewoon omdat hij het wel leuk vond aan haar. Hij moest gewoon gaan slapen vond ze, het was nog vroeg en de rest sliep ook nog.
"Ach, ik zit hier ook wel lekker en het fijnste lijkt me om gewoon zo in slaap te vallen, lekker in de zon..." Mompelde hij zachtjes.

Ebony Blake

'Niet?' Vroeg ze hem lachend toen hij zei dat die vergelijking niet op ging. Haar ogen kneep ze samen terwijl ze hem aan keek. 'Je meent het enigszins mag ik hopen.' In eerste instantie klonk ze serieus, maar de grijns kon ze niet onderdrukken. 'Ik bedoel ze zijn best leuk hoor, daar zal ik niks over zeggen. Maar voor mijn gevoel ben ik ook weer niet zo lomp.' Ratelde ze vrolijk en glimlachte even. Kort verschool ze haar gezicht voor de grap achter haar handpalmen toen hij zei dat ze eigenwijs was als altijd. 'Zou niet durven.' Reageerde ze onschuldig. Het leek hem het fijnste om gewoon zo hier in de zon in slaap te vallen. 'Nou oogjes dicht en je bent zo vertrokken. ' Verzekerde ze hem.

Roy Nirash

"Ik meen elk woord, Ebony." Sprak hij nu heel serieus tegen haar. Hij zag dat ze een grijns niet kon onderdrukken en zei nu dat olifanten best leuk waren, maar voor haar gevoel was ze ook weer niet zo lomp. "Ik denk dat je helemaal niet lomp bent." Zei hij en hij gaf haar even een klein klopje op haar been.
Ze reageerde onschuldig dat ze niet zou durven om eigenwijs te zijn. "Nee, natuurlijk niet, volgens mij gaat het bij jou ontzettend vanzelf." Plaagde hij nu. Ze verzekerde hem dat hij zijn ogen dicht moest doen en dan zo vertrokken was.
"Zou het?" Vroeg hij haar nu, hij keek haar heel even aan en sloot daarna zijn ogen. "Het is het proberen waard..." mompelde hij zachtjes. Hij ging wat comfortabeler zitten en wachtte tot hij in slaap viel.

Ebony Blake

Ieder woord meende hij en het liet haar glimlachen. Hij dacht juist dat ze helemaal niet lomp was. Ze lachte even. 'Ik heb zo mijn momenten.' Overtuigde ze hem. Het eigenwijs zijn ging volgens hem aardig vanzelf bij haar. 'Shit man, je begint me door te krijgen.' Grapte ze met een grijns. 'Je leert me kennen, ik weet niet of dat helemaal de bedoeling is.' Plaagde ze hem. 'Daarom.' Mompelde ze terwijl ze keek hoe hij zijn ogen sloot. Haar achterhoofd drukte ze terug tegen de paal aan en strak staarde ze voor zich uit terwijl ze diep zuchtte.

Roy Nirash

"Ik vind het leuk dat ik je leer kennen..." Fluisterde hij nu heel zacht tegen haar. Hoe beter hij haar kende, hoe meer hij eigenlijk met haar op wilde schieten, erger nog... hoe angstiger hij was dat haar iets overkwam... Ebony was de enige die zo dichtbij kwam, de rest daar kon hij zich wel overheen zetten, al was die eerste jongen een behoorlijke schok, maar dat was niet alleen het aanzicht van de jongen, maar ook wát hem aan het opvreten was, hij had nog nooit zoiets angstaanjagend gezien en hij hoopte het nooit weer te zien.
Tegen de paal, in het zonnetje, viel hij langzaam in slaap en zakte hij steeds meer tegen Ebony aan.

Ebony Blake

Hij vond het leuk dat hij haar leerde kennen en het liet haar glimlachen. Soms zegt een glimlach meer dan woorden, zeker in dit geval. Langzaam doezelde hij weg en uiteindelijk viel hij in slaap. Steeds meer zakte hij in haar richting en lag dan ook op een gegeven moment met zijn hoofd tegen haar schouder aan. Voorzichtig, zonder te veel te bewegen, trok ze de deken goed over zijn lichaam heen. Ook zij doezelde wel een beetje weg, maar de slaap kon ze niet meer echt vatten. Vooral toen ze merkte dat er een aantal voorzichtig wakker werden. Het was het simpele geluid van geritsel van dekens, maar het leidde haar af. Haar ogen had ze wel gesloten, maar slapen deed ze niet.

Roy Nirash

Toen de zon echt warm werd, werd hij wakker, heel langzaam en eigenlijk nog behoorlijk vredig. Hij had lekker geslapen en merkte dat hij met zijn hoofd ergens tegenaan lag, hij kwam langzaam overeind en zag dat het Ebony was. "Oh, sorry..." Mompelde hij zacht. Hij kwam langzaam en wat stijfjes overeind en vouwde zijn deken netjes op. Hij wenste de mensen die wakker waren een goedemorgen en keek weer even om naar Ebony. "Toch sliep het heerlijk." Plaagde hij haar nu. Hij pakte een vrucht die wat weg had van een banaan, maar smaakte als een appel en kauwde er langzaam op. Gelukkig hadden ze genoeg op dit moment, het was fijn om gewoon eten te kunnen pakken wanneer ze hongerig waren.

Ebony Blake

'Geen probleem.' Verzekerde ze hem toen hij zich verontschuldigde. 'Nergens voor nodig.' Voegde ze er nog aan toe. 'Ja dat merkte ik al, ik ga jou gewoon omtoveren tot de mannelijke Doornroosje.' Grapte ze en grijnsde even. Wat stijf kwam ook zij overeind, ze had daar toch een lange tijd gezeten. De meeste waren alweer wakker en in de weer op dit moment. Ze liep naar haar kleding die ze had opgehangen en gelukkig waren ze opgedroogd. Ze trok haar eigen kleding weer aan en gaf Finn dan ook zijn eigen vest weer terug. 'Je ziet er echt een stuk beter uit.' Zei Finn haar opgelucht en ze knikte op haar beurt. 'Ik voel me ook echt een stuk beter ten opzichte van gister avond.' Legde ze hem uit. Na nog wat gesproken te hebben liep ze naar Lynn toe die nog heerlijk lag te slapen, dat meisje kon echt overal door heen slapen leek het. Voorzichtig en zachtjes knielde ze bij haar neer. Ze trok de deken goed over haar heen die ze er half af had gegooid en streek een blonde lok uit haar gezicht. Met een glimlach keek ze naar het vredige gezicht en kwam vervolgens weer overeind. Het was tijd om te beginnen, er waren nog vele plannen, dus moest er ook hard gewerkt worden.

Roy Nirash

Ze vond het gelukkig geen probleem en plaagde dat ze hem ging omtoveren tot Doornroosje, hij grijnsde en schudde zijn hoofd even. Daarna gooide hij een stuk fruit haar kant op. "Hier, eet wat, want anders wordt jij een wandelend skelet." Plaagde hij haar terug. Daarna riep hij een paar jongens bijeen en begon hij te tekenen in het zand. Hij legde uit wat zijn plannen waren, hoe groot hij wilde dat het kamp ging worden en wat voor soort huisjes er gebouwd moesten worden, hij wilde beginnen met tien. Dan konden ze vanuit daar langzaam uitbreiden, ze waren er behoorlijk enthousiast over merkte hij. Iedereen had behoefte aan wat meer privacy. Hij legde daarbij wel uit dat het keihard werken was, dat ze er heel erg veel voor moesten doen, maar ze vonden het niet erg, want anders deden ze helemaal niets hier... dan werd het leven saai. Roy grijnsde, tevreden met de inzet van de jongens. Hij legde uit dat ze allereerst weer hout nodig hadden om te bouwen en hij wilde dat ze in de buurt bleven, bomen om gingen hakken en die zouden gebruiken. Ze leken het prima te vinden en gingen vrolijk aan de slag.
"Zijn er meiden die kleding kunnen maken?" Vroeg hij nu aan de groep die nog binnen zat met een glimlach.

Ebony Blake

Het stuk fruit wat haar kant op werd gegooid ving ze simpel. Ze kreeg het met de boodschap dat ze anders een wandelend skelet werd. 'Oké, baas.' Plaagde ze hem met een kleine grijs en ze at vervolgens een hap van het stuk fruit. Eigenlijk smaakte het prima, het was lekker zoet, dat beviel haar wel. Nadat ze het stuk fruit op had kwam ze in beweging. Ze begon het kamp op te ruimen, in hoeverre dat mogelijk was. Maar de dingen wat meer ordenen en rotzooi weg doen kon nooit kwaad. Roy kwam terug de hut ingelopen met de vraag wie kleding kon maken. Haar blik gleed naar de anderen die binnen waren, zij was er namelijk niet de juiste persoon voor. Zij had dat nooit eerder gedaan en het was eigenlijk ook niets voor haar.

Roy Nirash

Twee knikten op zijn vraag, een wat jonger meisje en eentje die ongeveer even oud was als hij.
"Goed... de vachten van de beesten zijn gedroogd, willen jullie er kleding van maken? Maak allereerst maar wat voor de kleintjes. Als jullie ergens een wat sterker iemand voor nodig hebben, zijn er vast genoeg jongens om te helpen." Glimlachte hij. De jongste keek wat vertwijfeld naar de vachten.
"Het is anders dan je gewend bent, dat begrijp ik, het maakt ook niet uit als het fout gaat." Vertrouwde hij haar toe en hij gaf haar een knipoog. Ze glimlachte nu en liep wat aarzelend naar de vachten toe en haalde haar hand door de vacht heen. Roy keek er even met een glimlach naar, die gingen zich wel redden.
"Ik ga zelf weer met de generator aan de slag, zijn er mensen die willen helpen?" Vroeg hij met een glimlach.

Ebony Blake

Twee van hen reageerde, gelukkig. Het was prettig dat iedereen wel zo zijn eigen dingen had waar ze goed in waren, of tenminste wel één het ander van af wisten. Haar mouwen wilde ze uit automatisme opstropen, maar al snel ontdekte ze haar gehavende armen. Die waren helaas nog niet opgeknapt en al snel trok ze de mouwen weer naar beneden. Het was niet meer dan logisch dat het er nog waardeloos uitzag, het zag er eigenlijk nog slechter uit dan gister, maar dat trok vanzelf wel bij. Met een glimlach vroeg Roy of mensen hem zouden willen helpen, maar ook daar had ze het gevoel bij dat ze niet van waarde kon zijn. Ze wist niet voldoende op dat gebied en naar haar idee zou ze dan toch alleen maar in de weg lopen. Langs hem heen liep ze naar buiten, kijkend of ze daar ergens mee kon helpen, waar ze misschien wel echt van waarde kon zijn.