Medieval Times

[Nikkay]

Damion Nario

Hij merkte dat ze het lekker vond, daardoor werd hij iets fanatieker. Hij vond het zelf toch ook wel weer fijn. Na een tijdje hield hij op en keek hij haar glimlachend aan. 'Zie ik je morgen dan weer?' Vroeg hij aan haar. Het was echt een leuke avond geweest en hij wilde het ook gewoon goed afsluiten, ze moest niet denken dat hij het helemaal niet leuk vond, dat was gewoon niet zijn bedoeling. Hij had het echt leuk gehad, hij dacht alleen dat het niet slim was om meteen meer te doen dan dit.

Koning Stephen Lahero

'Ik zal vaker zo naar je kijken...' Zei hij glimlachend tegen haar. Haar handen gleden over zijn borstkas heen en daardoor ademde hij langzaam in, alles deed zo veel met hem. 'Ik heb zo verschrikkelijk veel zin in je...' Fluisterde hij. Hij wist niet eens meer wanneer de laatste keer was, zo lang geleden was het alweer. Hij drukte zijn lippen in haar hals en hij zoende haar langzaam, het was nog wel wat voorzichtig.

[xAnouk]

Debra

Hij werd nog eventjes iets heftiger, maar ze genoot van de kracht die hij daarbij uitstraalde. Hij deed het perfect. Wanneer hij ophield vroeg hij of hij haar de volgende dag weer zou zien. "Ja, morgen." Knikte ze glimlachend. "Kom maar wanneer je tijd hebt." Zei ze nu. Ze streek nog even langs zijn wang. "Tijger." Plaagde ze hem nu even met een grinnik, daarna stapte ze naar binnen toe.


Koningin Fay Lahero

"Hmm... dat lijkt me heerlijk." Fluisterde ze hem toe toen hij aangaf dat hij vaker zo naar haar zou kijken. Hij fluisterde daarna dat hij vreselijk veel zin in haar had, daardoor kreeg ze kippenvel en klopte haar hart in haar keel. "Ik ook in jou..." Haar stem klonk schor. Hij zoende haar weer in haar hals en haar handen gingen behoorlijk wild door zijn haren heen en ze trok hem dichter tegen zich aan. Doordat hij dit nu gezegd had, kreeg ze nog veel meer zin in hem.

[Nikkay]

Damion Nario

Hij grijnsde door wat ze nog zei, even had hij de neiging om te blijven, maar hij was bang dat hij daar spijt van zou krijgen dus liep hij toch terug. Hij had echt een leuke avond gehad, ze was anders. Ze wist iets met hem te doen en dat gebeurde niet zo snel. Hij had zich vermaakt en daardoor keek hij uit naar morgen. Hij liep terug naar het kasteel met zijn handen in zijn zakken gestoken.

Koning Stephen Lahero

Ze reageerde er heftig op en daardoor ging hij een stuk heftiger verder met de zoen. De gevoelens waren ook nogal sterk. Hij trok haar jurk voorzichtig iets omhoog en hij ademde diep in, daarna werd er opeens op de deur geklopt. Stephen keek wat verbaasd op. ' De regels gelden nog steeds. Volgens mij mochten jullie niet zomaar samen zijn, of wel?' Hoorde hij de harde stem van Lucius. Hoe wist hij alles? Stephen trilde, hij was in staat om naar hem toe te gaan en hem helemaal verrot te slaan.

[xAnouk]

Koningin Fay Lahero

Ze hijgde lichtjes door wat hij deed, ze was ook echt heel erg warm en haar handen bleven over zijn borst glijden. Ze werd steeds heftiger en haar handen begonnen lichtjes te trillen, ineens werd er op de deur geklopt, Lucius... De regels golden nog steeds.
"Je had toch een vrije dag?" Vroeg ze fluisterend aan Stephen en ze beet zachtjes op haar lip. Ze wilde dit nu zo graag...

[Nikkay]

Koning Stephen Lahero

'Dat dacht ik ook, maar dat zal wel geen uitzondering zijn op de regels...' Mompelde hij. Hij ademde diep in, wat zou er gebeuren als ze gewoon verder gingen? Hij wist het niet, eigenlijk wilde hij het risico ook niet nemen, maar hij wist niet hoe veel langer hij dit vol kon houden. 'Ik zie jullie over vijf minuten aan de eettafel.' werd er nog geroepen. Hij ademde heel diep in, Lucius vroeg echt het uiterste van zijn zelfbeheersing. 'Het is beter als je van mij af gaat...' Zei hij zacht, zijn stem klonk laag. Als ze dat niet deed kon hij het onmogelijk vol houden en waarschijnlijk moesten ze nog drie maanden wachten.

[xAnouk]

Koningin Fay Lahero

Ze had het gevoel alsof ze in tranen uit kon barsten, ze wilde dit gewoon, dit wilde ze zo onwijs graag... waarom kreeg ze het niet gewoon? Waarom moest ze hier zo hard tegen vechten? Ze slikte moeizaam en kwam langzaam van Stephen af, ze slofte naar de badkamer en trok een normale jurk aan, daarna deed ze alle gordijnen open en blies ze alle kaarsen uit. Ze keek even naar het bed waar met rozenblaadjes een hartje op was gemaakt en schudde zuchtend haar hoofd even. Daarna keek ze Stephen eventjes aan. Ze had er nu niet eens zin meer in...

[Nikkay]

Koning Stephen Lahero

Ze kwam van hem af en begon alles weer ongedaan te maken, daardoor werd hij ook nog eens heel erg verdrietig. Hij voelde zich zo afschuwelijk schuldig. Hij trok haar overal in mee, dit verdiende ze gewoon niet. Hij had het gevoel dat hij het echt niet meer volhield en dat was vreselijk. Hij leunde wat achterover, daarna kwam hij toch maar overeind. Hij wist niet eens meer wat hij tegen haar moest zeggen. Hij voelde zo veel verschillende dingen en het was allemaal zo sterk en verwarrend. 'Laten we meteen maar gaan...' Zei hij uiteindelijk zacht. Hij zou toch niet rustiger worden en Lucius wist toch al wat hij met hun deed, het maakte ook niet uit. Vanavond zou hij eenzaam in bed liggen en hij voelde zich echt vreselijk.

[xAnouk]

Koningin Fay Lahero

"Hoe lang gaat dit nog door?" Vroeg ze Stephen met een verdrietige en trillende stem. Hij zei zacht dat ze maar moesten gaan en ze knikte eventjes. Ze had dit helemaal speciaal voor Stephen gedaan... toch had ze al wel voor hem een plan B bedacht... onder zijn kussen lag nog een heel lief briefje waarin ze had geschreven hoeveel ze van hem hield en hoeveel ze voor hem over had... Ze was er alleen niet echt op berekend geweest dat hij zoveel zin in haar had... Ze liep langzaam de deur uit en wachtte even tot hij ook kwam.

[Nikkay]

Koning Stephen Lahero

Ze wilde weten hoe lang dit nog zo door zou gaan. ' Hij wil Chayenne en mij voorbereiden. Als dat goed gaat, kunnen we over drie maanden naar huis... ' Zei hij zacht. Drie maanden leek een eeuwigheid. Ze hadden al zo lang moeten wachten en ze konden niet eens gewoon lang bij elkaar zijn. Hij liep naar haar toe, hij pakte haar hand vast en zo liep hij met haar naar de eetzaal toe. Hij kon zich echt maar nét beheersen en dat gebeurde eigenlijk nooit, hij hoopte dat het zo een beetje weg zou zakken, want dit ging echt niet.

[xAnouk]

Koningin Fay Lahero

"Drie maanden..." Ze haalde haar handen door haar haren heen en sloot haar ogen eventjes. Drie maanden was heel erg lang... echt ongelooflijk lang. Ze slikte dapper haar tranen weer in. Zodra Stephen haar hand pakte, werd ze wat meer gespannen. Het liefste liet ze hem weer los, maar dat kon ze niet over haar hart verkrijgen, dat zou hem alleen maar verdrietig maken. Nu was zij degene die alleen gelaten wilde worden, waarom wist ze ook niet, ze voelde zich gewoon anders... Zwijgend ging ze zitten, haar kaak stond strak gespannen.

[Nikkay]

Koning Stephen Lahero

Opeens voelde alles anders tussen hun, daardoor ging hij enorm twijfelen. Zag ze het nog wel zitten met hem of was ze er ondertussen echt klaar mee? Het zou goed kunnen, want alles hier ging enorm ver. Lucius zat al aan tafel en hij ging snel zitten, hij ademde trillend in en hij probeerde de rust in zijn lichaam terug te vinden. Het ging bijna niet. Het was gewoon amper te doen en zelfs zo aan tafel kon hij zich gewoon bijna niet inhouden. Hij wilde weg hier, maar dat zou nog geen oplossing zijn.

[xAnouk]

Koningin Fay Lahero

Ze voelde zijn twijfel en daardoor greep ze zijn hand alleen maar steviger vast. "Sst.." Fluisterde ze zachtjes om hem gerust te stellen. Ze hoopte dat hij straks het briefje vond onder zijn kussen. Ze beet op haar lip en liet langzaam zijn hand weer los om te gaan eten. Ze had een brok in haar keel en kreeg amper nog maar iets te eten binnen. Ze mocht Stephen niet in de steek laten. Dat kon ze niet doen, al zat ze emotioneel helemaal aan de grond nu, ze kon Stephen niet laten stikken... Haar ademhaling was wat versneld, drie maanden... dat was echt een eeuwigheid... Ze hadden er nog niet eens ééntje op zitten...

[Nikkay]

Koning Stephen Lahero

Ze probeerde hem gerust te stellen, maar het werkte gewoon niet zo erg. Hij had echt het gevoel dat hij dit niet meer kon. Hij wilde naar huis en hij ging kapot hier, Lucius maakte hem helemaal gek. Hij hield het gewoon echt niet meer vol. Hij kreeg geen hap door zijn keel, hij was enorm afgeleid en het deed zelfs pijn. Hij keek even opzij naar Fay. 'Het spijt mij, ik voel mij niet zo goed...' Zei hij, voor dit echt mis ging. Hij kwam gehaast en iets paniekerig overeind om daarna metéén naar buiten te schieten.

[xAnouk]

Koningin Fay Lahero

Stephen keek naar haar en ze keek doordringend naar hem terug. Het speet hem, hij voelde zich niet goed. Ze sloot haar ogen even toen hij wegschoot en haalde diep en trillend adem. Daarna keek ze zo kalm mogelijk naar Lucius.
"Mag ik?" Vroeg ze hem zacht en schor. Ze stond al half overeind om achter Stephen aan te gaan.

[CassyKiara]

Verena
Er werd geantwoord dat ze in het kasteel van Lucius Legos was, en de vrouw die inmiddels was gaan zitten bleek zijn vrouw Aurora te zijn. De naam Lucius herkende ze wel vaag van verhalen, maar in al die tijd dat ze ridder, en daarvoor dienstmeid, was op Black Castle had ze nooit echt meer dan enkele verhalen gehoord. En de verhalen die ze gehoord had, waren niet al te positief. Maar Aurora kwam tot nu toe erg aardig over, dus wie weet waren de verhalen enorm aangedikt. Ze wist het niet, ze zou er vanzelf achter gaan komen. Aurora vroeg wat ze hier deed, waardoor Verena even nadacht of er een logische verklaring voor was. Zelf had ze namelijk geen idee. 'Ik weet niet waarom ik hier ben.' antwoordde ze dan ook. 'Ik ben wel mijn medaillon kwijt waar mijn overleden ouders en broer in afgebeeld staan. En dat is lastig kwijt te raken als ik die om heb, dus ik denk dat die afgedaan is door een ander of onderweg ergens is blijven haken aan iets.' voegde ze er nog aan toe.
Net op dat moment kwam iemand binnen. Ze herkende de man. Hij was een van de mannen waar ze zich nog net genoeg van kon herinneren voor ze buiten bewustzijn werd gebracht. Hij gaf haar medaillon en het boekje dat ze tot nu toe nog niet gemist had aan Aurora. Het boekje wat ze normaal niet altijd bij haar had en dus ook niet meteen gemist had, maar ze herkende het kleine boekje uit duizenden toen ze het zag. Haar moeder had het voor haar geschreven, zodat ze zich haar ouders kon herinneren om wie ze waren, wat ze deden en wat ze met Verena mee hadden gemaakt tot haar moeder overleed. Al was het voor haar nooit helemaal duidelijk geworden waar haar ouders nou precies vandaan kwamen, want daar bleven ze erg vaag over.

[Nikkay]

Lucius Legos

Stephen wist totaal niet wat hij met zichzelf aan moest en het liet Lucius alleen nog maar meer zien dat hij veel meer beheersing nodig had. Dit was helemaal niet goed. Fay trok zijn aandacht en hij knikte. 'Over vijf minuten wil ik jullie allebei aan tafel zien, op een normale manier, niet deze onzin.' Zei hij tegen haar. Ze leken het allemaal heel erg normaal te vinden.

[xAnouk]

Koningin Fay Lahero

Het mocht van Lucius, maar over vijf minuten wilde hij hun beide op een normale manier aan tafel zien.
"Op dit moment heb ik minstens tien nodig, Lucius." Gaf ze aan, daarna liep ze achter Stephen aan. De tranen stonden in haar ogen en ze rende op Stephen af.
"Lieverd... alsjeblieft... ik.. het spijt me dat ik zo reageer, echt waar, maar je moet er niet wanhopig door worden, want ik voel nog steeds hetzelfde voor je, ik ben nog net zo gek op je, ik zit alleen even met mezelf in de knoop..." Vertelde ze hem zachtjes en ze pakte voorzichtig zijn hand vast.

[Nikkay]

Koning Stephen Lahero

Fay kwam achter hem aan en hij reageerde niet echt op wat ze tegen hem zei, tot ze zijn hand vast pakte. 'Fay, niet doen... Niet nu...' Zei hij, bijna wanhopig. Hij trok zich los en hij liet zich trillend op een bank zakken. Hij voelde zo veel dingen, het was echt niet goed. 'Ik weet wel dat je van mij houdt, maar ik merk dat het anders voelt tussen ons en ik weet niet wat ik anders moet doen... Ik heb geen idee....' Zei hij zacht.

[xAnouk]

Koningin Fay Lahero

ze moest zijn hand niet pakken en hij trok zich los. Ze voelde de tranen over haar wangen glijden terwijl ze midden in de kamer stond. Hij wist dat ze van hem hield, maar hij merkte dath et anders was tussen hun.
"Dat komt door mij..." Fluisterde ze zachtjes tegen hem. "Dat komt omdat ik het niet meer zie zitten, drie maanden... dat is nog zo lang, er kan zoveel gebeuren. Ik ben zo bang, Stephen... en dan mag ik al niet eens bij je zijn, dit is echt een hel en ik wil het niet, maar ik merk dat ik af en toe het opgeef... ik wil het echt niet.. ik wil er altijd voor je zijn, altijd voor je klaar staan, maar geestelijk is het gewoon zo verwarrend. Het spijt me zo erg..." Ze huilde en keek hem met een verwrongen en pijnlijke blik aan.

[Nikkay]

Koning Stephen Lahero

Door wat ze zei haalde hij trillend adem. Dit was echt vreselijk. Hij werd helemaal gek hier. 'Ga maar naar huis... Het is beter dat je terug gaat en dat ik je weer zie over drie maanden. Ik wil niet dat dit jou helemaal kapot maakt...' Fluisterde hij. Hij vond het echt heel erg,dan was hij hier alleen.... Hoe ging hij het ooit vol houden? Hij draaide nu al helemaal door van alles.

[xAnouk]

Koningin Fay Lahero

Toen hij zei dat ze naar huis kon gaan, brak haar hart haast, hij bedoelde het goed, hij wilde niet dat dit haar kapot zou maken, maar ze schudde haar hoofd.
"Ik laat je niet alleen, ik wil je laten zien dat wat er ook gebeurd, ik je nooit alleen laat, ik sta altijd voor je klaar, Stephen, altijd." Fluisterde ze en ze veegde haar tranen van haar gezicht af. "Ik weet dat je dit niet alleen kunt, het is veel beter als we elkaar af en toe heel even zien dan dat we elkaar helemaal niet zien... dat geloof ik echt." Ze pakte zachtjes zijn gezicht vast.

[Nikkay]

Koning Stephen Lahero

Hij was aan de ene kant opgelucht door haar woorden, maar aan de andere kant vond hij het heel erg moeilijk, het was voor haar zelf een stuk makkelijker als ze terug ging, als ze rust zou hebben, Lucius zou het nog veel erger maken, dat wist hij zeker. Dat wilde hij niet, maar hij wilde haar liever bij zich hebben. Ze pakte zijn gezicht vast en meteen zoende hij haar heftig. Hij trok haar tegen zich aan, zijn handen gleden over haar lichaam heen, wild en verlangend.

[xAnouk]

Koningin Fay Lahero

Zodra ze zijn gezicht pakte, begon hij haar heftig te zoenen, het duurde een paar seconden voor ze hierin mee kon gaan, maar daarna sloot ze haar ogen en zoende ze hem terug. Na een tijdje stopte ze weer.
"Rustig maar, lieve Stephen... Lucius wilde dat we binnen vijf minuten weer terug waren, kom, we moeten echt weer gaan... het spijt me.." Fluisterde ze hem toe.
"Als je vanavond in bed ligt, moet je maar even onder je kussen kijken." glimlachte ze hem toe.

[Nikkay]

Koning Stephen Lahero

Ze ging mee in de zoen, maar na een tijdje hield het toch op. Ze zei dat hij rustig moest doen. Dat ging niet zo makkelijk. Ze moesten echt gaan, maar dat was het laatste dat hij nu wilde. 'Ik kan het niet, 'fluisterde hij. 'Ik hou het niet vol, al helemaal niet als ik bij hem aan tafel moet zitten, als ik naast je zit en ik niets kan doen... het lukt mij niet,' zei hij zacht. Door wat ze daarna zei keek hij haar vragend aan. Wat had ze onder zijn kussen gelegd?

[xAnouk]

Koningin Fay Lahero

"Jij kan alles, ik heb vertrouwen in je." Fluisterde ze tegen hem terug. "Dan gaan we anders wel niet naast elkaar zitten, ik wil niet dat hij je nog meer pijn doet dan nodig is... dit moet gewoon lukken, dit kunnen we gewoon, ik weet het zeker." Zei ze nu tegen hem. Ze zag zijn vragende blik en ze glimlachte.
"Ik was vanochtend in een wat romantische bui... ik heb geschreven wat het nu is wat ik voor je voel en hoeveel ik van je hou, ook waarom ik van je hou." Vertelde ze hem nu zachtjes.

[Gesponsorde inhoud]