Fairfield High

Nasha Catori

Het enige wat hij deed was zijn hoofd schudden en zijn wenkbrauwen optrekken, verder leek hij de hele tijd te zwijgen. Ze slikte even en wilde hem maar zeggen dat ze zou gaan, tot hij weer begon te praten tegen haar. Ze mocht zijn huis gerust een caravan noemen, meer kon hij er niet van maken.
"Het is toch de plek waar je woont, je thuis." Zei ze nu met een glimlach tegen hem. Hij vertelde dat de footballspelers blijkbaar het bankje gekocht hadden, want hij mocht er niet op zitten.
"Jij zat er zeker eerst?" Vroeg ze nu aan hem. Ze kwam voorzichtig dichter naar hem toe en keek af en toe wat argwanend naar de hond, hij was net nog zo ontzettend agressief tegen haar.
"Je hoort me dankbaar te zijn voor die mooie hondenmand." Mompelde ze het dier toe, waarschijnlijk had Mariano de auto nog helemaal geen aandacht gegeven en zo ook de mand niet gezien.

Mariano Di Vaio

Nasha zei dat het de plek was waar hij woonde, dus zijn thuis. Daarop knikte hij kort, daar zat een kern van waarheid in. Maar echt een huis was het niet.
Daarna gokte ze meteen al dat hij eerder op het bankje had gezeten. Hij knikte nogmaals. "Ja, ik zat er al. Als ze op zijn minst nog normaal hadden gevraagd of ik weg wilde gaan.. Maar nee, dat zit er bij die gasten niet in," zei hij. Hij zuchtte even. De wind was nog vrij koud zo, voor zijn ontblootte bovenlichaam. Hij haalde de doek even weg bij de wond om te kijken, maar drukte hem er daarna weer tegenaan omdat het nog bloedde.
Hij vroeg zich serieus af hoe het voortaan op school zou gaan nu. Die jongens en hij hadden altijd al gebotst. Alleen nu waren ze waarschijnlijk officieel vijanden. En ze zouden waarschijnlijk ook gaan slijmen bij de leraren waardoor Mariano de schuld zou krijgen. Hij haalde even diep adem en keek naar Nasha, die juist richting Brezzo keek en iets tegen de hond mompelde. Ze leek nog steeds wat bang te zijn voor het dier.
"Hij doet niks hoor. Nu niet. Ook niet als hij je eenmaal kent. Alleen als hij je niet kent wil hij weleens wat fel uit de hoek komen," zei hij nu tegen Nasha. Hij aaide Brezzo over zijn hoofd en de hond kwispelde vrolijk.

Nasha Catori

Hij knikte en zei dat hij er inderdaad al zat, als ze op z'n minst normaal hadden gevraagd of hij weg wilde gaan. Ze schudde haar hoofd even.
"Nee, dat zouden ze nooit doen, die jongen is nu al flink aan het opscheppen en zielig doen... ik weet het niet... het ziet er slecht uit voor je, Mariano..." Zei ze hem zachjes en ze keek hem even doordringend aan. Haar blik gleed algauw naar zijn lichaam toen hij de doek even weghaalde, hij zag er echt ongelooflijk goed uit...
De hond deed nu niets meer gaf hij aan. Ze hoefde niet bang te zijn en Mariano aaide het dier eventjes. Ze stak ook voorzichtig haar hand uit naar de hond zodat hij eraan kon snuffelen.
"Je moet naar binnen, straks vat je nog kou, zal ik je even helpen met alles?" Vroeg ze aan hem met een lieve glimlach. Toch was ze in haar hoofd al aan het malen, hoe ging ze dit oplossen op school? Ze was de dochter van de burgemeester, ze kon toch wel iets doen? Iets betekenen voor Mariano zonder de situatie erger te maken.

Mariano Di Vaio

"Echt een vreselijke kwal is die jongen," mompelde Mariano. Hij had het echt niet op dat soort personen. Eerst heel stoer lopen doen en daarna heel zielig. Mariano had hem niet eens een heel hard knietje gegeven.
Nasha zei dat het er slecht uit zag voor hem. Mariano knikte kort maar haalde ook zijn schouders op. "Ik ben het wel gewend," sprak hij. Doelend op het feit dat er misschien meer dreigingen waren voor hem op school nu. Hij had continue last van dreigingen, dus dat was hij wel gewend. Of hij er blij mee was, was weer een ander verhaal. Juist op school had hij verwacht wat rust en ritme te kunnen vinden. Maar helaas. Misschien was school dan toch niet zo voor hem weggelegd als hij dacht.
"Ach, zo koud is het ook weer niet. Maar als je het aandurft mag je ook wel even binnen komen hoor," reageerde hij nu op Nasha. Het zou voor haar wel raar zijn, zo'n klein 'huis'. Zij was iets heel anders gewend.
Mariano liep voor haar uit de caravan binnen en Brezzo sprong ook de caravan in en ging in zijn oude, versleten mand liggen, met zijn kop op de rand. Mariano spoelde de doek uit bij de gootsteen en legde die weg. De wond was gestopt met bloeden, gelukkig. Het was gewoon een wat kwetsbaar plekje.
"Ik denk niet dat je ouders blij zullen zijn als ze je hier zien, of wel?" vroeg Mariano nu plotseling nieuwsgierig.

Nasha Catori

"Klopt..." Mompelde ze terug tegen Mariano. Hij vertelde haar dat hij wel wat gewend was.
"Dat weet ik, maar dat zegt niet dat het fijn is..." Vertelde ze hem zacht en ze keek hem eventjes wat doordringend aan. Hij vond het niet zo heel erg koud, maar als ze het aandurfde, mocht ze ook wel even binnenkomen.
"Natuurlijk durf ik het aan, of ik claustrofobisch word, is weer een ander verhaal." Plaagde ze hem. Ze liep achter hem aan de caravan in en ze keek eventjes naar de hond, zijn mand viel haast uit elkaar, had ze toch een slimme keuze gemaakt. Ze keek wat rond in de caravan, wat was het raar... je zou hier maar wonen, alles was zo klein en dicht op elkaar, ze had het gevoel dat ze wat in elkaar gedoken moest lopen omdat ze anders alles omver zou stoten. Voorzichtig ging ze op zijn bank zitten. Hij vroeg nieuwsgierig wat haar ouders hiervan vonden.
"Euhm... nee... dat weet ik wel zeker... al valt mijn moeder best mee hoor, maar mijn vader is heel erg. Hij controleert me altijd en houdt me vaak in de gaten, nu heb ik gelukkig een excuus dat ik Esmeralda met haar vriendje naar het ziekenhuis moest brengen." Zei ze tegen hem.

Mariano Di Vaio

Hij zag Nasha rond kijken in de caravan en vroeg zich af wat ze zou denken. Zou dit enig invloed hebben? Zou ze hem nu minder 'interessant' vinden? Mariano haalde zijn hand even door zijn haren en pakte zijn shirt van de bank, die hij weer aantrok. Hij zou later wel proberen de wond weer wat te verbinden, voordat hij het weer open zou trekken.
Nasha ging op de bank zitten. Mariano ging aan de overkant van het kleine mini tafeltje op de ronde bank zitten. Hij luisterde naar het antwoord dat Nasha hem gaf op zijn vraag. Haar moeder viel best wel mee, maar haar vader was heel erg.
"Lijkt mij vervelend, als hij zoveel controleert," zei hij erop. Hij keek even weg. "Ik hoop niet dat je in de problemen komt door mij.. Ik bedoel.. Je auto valt nogal op hier. Het zal mij niets verbazen als er foto's online staan.." zei hij nu.
Mariano vroeg zich af wat hij erger vond, een vader die zoveel controleerde en zoveel invloed wilde hebben op het leven van zijn kind, of een vader die vreemd ging en zijn vrouw en kind in de steek liet. Haast automatisch keek hij naar de enige foto die hij in zijn caravan had staan. De foto stond op het kleine vensterbakje bij het aanrecht. Een vrij jonge vrouw stond erop afgebeeld. Zijn moeder. Wat zou hij er veel voor over hebben om haar terug te krijgen.. Maar dat zou nooit gebeuren, helaas. Hij baalde ervan dat in deze wereld alles draaide om geld. Als ze meer geld hadden gehad, hadden ze goede zorg kunnen regelen toen zijn moeder ziek was geworden en had ze het misschien kunnen overleven. Of zijn vader had gewoon niet zo enorm egoïstisch moeten zijn en bij zijn moeder moeten blijven. Zijn vader was toch steenrijk geweest, dan had zijn moeder het wel moeten overleven, met zoveel geld voor medische zorg.
Mariano zuchtte even. Hij probeerde zijn afdwalende gedachten even aan de kant te zetten.

Nasha Catori

Ze genoot even van het uitzicht op Mariano toen hij zijn shirt weer aantrok, jemig... hij was zo vreselijk aantrekkelijk...
"Moet je die wond niet verbinden?" Vroeg ze nu aan haar nadat ze heel even haar keel schraapte. Mariano kwam tegenover haar te zitten en hij gaf aan dat het hem vervelend leek, hij hoopte niet dat ze problemen kreeg door hem, haar auto viel nogal op hier namelijk.
"Die problemen zou ik dan hebben door mezelf, niet door jou, het was mijn eigen besluit en ik verzin wel wat." Vertelde ze aan hem. Ze zag de blik van Mariano afdwalen, waardoor ze hem volgde en ze zag een fotootje staan. Ze stond op en pakte hem, ze keek er even naar en daarna naar Mariano.
"Je lijkt op haar..." Zei ze hem zachtjes, daarna zette ze de foto voorzichtig weer weg. "Is ze overleden?" Vroeg ze nu zachtjes aan hem.

Mariano Di Vaio

Nasha vroeg of hij de wond niet moest verbinden. Hij antwoordde daarop dat hij dat straks wel zou doen, als het hem zou lukken. In het ziekenhuis was het namelijk voor hem gedaan en een echt makkelijke plek was het niet. Maar hij zou wel wat proberen.
Ze zei ook dat als ze problemen zou krijgen, die dan door haarzelf kwamen. Mariano wilde daar nog op reageren maar hij zweeg toen Nasha opstond en de foto van zijn moeder oppakte. Ze keek er even naar en keek later weer op. Hij leek op haar, zei ze. Mariano glimlachte een beetje. "Dat heb ik vaker gehoord," zei hij. Daarna beet hij even op zijn lip, Nasha vroeg hem of ze was overleden. Hij haalde even diep adem en knikte.
"Ja, ze is overleden. Toen ik elf was. Vlak nadat mijn ouders uit elkaar waren gegaan. Of naja, vlak nadat mijn vader ons in de steek liet," vertelde hij. Hij keek weer even naar de foto. Zijn vader had ook op die foto gestaan, naast zijn moeder. Hij had zijn vader er alleen afgeknipt. Die hoefde hij echt niet meer te zien. De enige momenten dat hij hem soms nog per ongeluk zag was op televisie. Als hij weer een belangrijk project leidde of iets sponsorde. Mariano walgde van die vent.
"Ze werd ziek vlak nadat we hierheen waren geëmigreerd. Ze zou geopereerd moeten worden.." Mariano slikte even. "Maar daar was geen geld voor," maakte hij zijn zin af. De emotie was in zijn stem te horen, maar ook de woede die hij er nog steeds aan over gehouden had. Hij vond het achterlijk dat mensen met veel geld alles konden krijgen zonder moeite en als ze ziek werden werden er desnoods miljoenen in gestopt. En als iemand met weinig geld- notabene een moeder die een jong zoontje had en er al alleen voor stond- ziek werd, kon er niets gedaan worden.

Nasha Catori

Hij verbond de wond straks wel. "Ik zou willen dat ik het voor je kon doen, maar ik geloof niet dat ik er zo handig in ben." Zei ze verontschuldigend tegen hem.
Hij begon over zijn moeder te vertellen, ze was overleden toen hij elf jaar was, vandaar dat het dus zo'n oude foto was. Zijn vader had hun in de steek gelaten.
"Wat vreselijk... " Sprak ze zachtjes en gemeend. Hij ging verder en vertelde dat ze ziek werd nadat ze waren geëmigreerd naar hier. Ze had geopereerd moeten worden, maar ze hadden daar geen geld voor, ze hoorde hoeveel het met hem deed, daardoor kwam ze naast hem zitten en streek ze zacht over zijn rug heen.
Hier zat ze dan, in een aftandse caravan naast een iemand die eigenlijk gewoon onder de criminelen hoorde. Toch voelde ze zich prettig en op haar gemak. Het voelde goed.
"Ik vind het echt heel erg naar voor je... ik zou willen dat ik je toen al kende, zodat ik je kon helpen..." Vertelde ze zacht aan hem.

Mariano Di Vaio

Nasha luisterde naar zijn verhaal en eigenlijk voelde het wel goed om het een keer aan iemand te vertellen. Hij moest toegeven dat hij in zijn 'vrienden' kring niet echt iemand had die hij zodanig vertrouwde dat hij zijn geschiedenis had verteld. Dat waren meer jongens die hij wel mocht en waar hij wel mee om ging, maar ook prima zonder kon.
Nasha ging naast hem zitten en ze streek over zijn rug heen. Mariano- die altijd zo zelfverzekerd en trots overkwam- leek zich niet echt een houding weten aan te nemen. Hij luisterde naar Nasha, die zei dat ze het echt heel erg naar voor hem vond. Ze wilde dat ze hem toen al kende, zodat ze had kunnen helpen. Daar moest hij even kort om grinniken.
"Toen was je ook nog maar tien of zo," zei hij glimlachend. Daarna trok zijn gezicht weer strak en serieus. "Mijn moeder heeft nog geprobeerd om contact te krijgen met mijn vader toen. Hij had makkelijk kunnen helpen. Voor hem is dat bedrag hetzelfde als zijn inkomen van drie dagen of zo. Maar hij liet niets van zich horen. De hufter," vertelde Mariano.

Nasha Catori

Ze merkte dat het wat ongemakkelijk voelde voor Mariano, nu ze zo bij hem zat en over zijn rug streek. Hij zei er niets van, misschien was het wel een keertje fijn voor hem, dat hij iemand had die naar hem luisterde, ze kon zich dat in ieder geval goed voorstellen.
Hij moest grinniken door haar woorden en zei dat ze toen ook nog maar een jaar of tien was.
"Hmm, ja, toen had ik vast nog geen creditcard gekregen van papa." Zei ze nu tegen hem. Hij ging weer serieuzer verder, zijn moeder had nog geprobeerd om contact te krijgen met zijn vader, zo te horen was zijn vader rijk, dat had ze niet verwacht.
"Wat een klootzak zeg... heb je helemaal geen contact meer met hem?" Dat kon haast niet, want als hij nog wel contact had, zou hij wel in een normaal huis leven en een normale auto hebben, al had die die nu inmiddels ook, daardoor glimlachte ze eventjes, haar hand ging nog steeds zacht over zijn rug heen.

Mariano Di Vaio

Hij grinnikte even toen Nasha zei dat ze toen ze tien was nog geen creditcard van haar vader had gekregen. Hij vroeg zich af hoe het zou voelen om altijd maar overal genoeg geld voor te hebben. Vroeger had hij dat wel eens waar gehad, maar dat kon hij zich amper meer herinneren, hij was toen zo jong geweest.
Nasha noemde zijn vader een klootzak en vroeg of hij helemaal geen contact meer met hem had. Daarop schudde Mariano zijn hoofd. "Nee, vanaf de dag dat hij vertrok heb ik hem nooit meer in het echt gezien of gesproken," antwoordde hij erop. "Het enige wat ik van hem tegen kom zijn soms foto's of filmpjes. Hij heeft een nieuwe vriendin waar hij pas weer mee getrouwd is. Blijkbaar is hij te gelukkig en te tevreden met zijn leven om contact op te nemen. Of is hij mij al lag vergeten."

Nasha Catori

Mariano vertelde dat hij zijn vader nooit meer had gezien of gesproken nadat hij vertrokken was. Ze knikte eventjes. Hij kwam zijn vader alleen af en toe tegen op foto's of filmpjes. "Wie is het dan?" Wilde ze van hem weten, haar stem klonk zacht, maar wel heel erg nieuwsgierig. Zijn vader had een nieuwe vriendin waar hij pasgeleden mee getrouwd was, hij was waarschijnlijk te gelukkig om contact op te nemen met Mariano, of hij was hem al vergeten.
"Dat geloof ik niet, het is en blijft je vader. Hij vergeet je niet." Zei ze zacht.

Mariano Di Vaio

Nasha vroeg wie zijn vader dan was, waarschijnlijk omdat hij had gezegd dat hij hem alleen nog tegen kwam op foto's en filmpjes.
"Stefano Pessina," zei Mariano. Hij sprak de naam uit alsof het iets vies was. "Dat was ook eigenlijk mijn achternaam, maar die heb ik laten veranderen naar die van mijn moeder," zei hij er achteraan. Hij wilde echt niet met de achternaam van zo'n klootzak rondlopen.
"Wat hij nu precies doet weet ik niet. Hij was in ieder geval eigenaar van een groot bedrijf en hij is groot- aandeelhouder. De laatste tijd volg ik het niet zo meer. Maar hij haalt genoeg geld binnen." Mariano haalde zijn hand even door zijn haren en zuchtte. Het was niet dat hij het niet redde in zijn eentje hier, maar het ging hem vaak niet al te makkelijk af en dat had zo enorm anders kunnen zijn.
Nasha zei dat ze niet geloofde dat zijn vader hem vergeten zou zijn. Hij bleef zijn vader. "Helaas," reageerde Mariano daarop. "Maar ik hoef hem ook niet te zien hoor. Als hij het ooit in zijn hoofd haalt om ineens voor de deur te staan, stuur ik Brezzo op hem af." De hond keek even op bij het horen van zijn naam.

Nasha Catori

Ze moest toch wel even grinniken door de manier waarop Mariano zijn vaders naam uitsprak. het was ook eigenlijk zijn achternaam, maar die had hij laten veranderen.
"Die van je moeder is ook veel mooier." Glimlachte ze hem toe. "Betekent het ook iets in het Italiaans?" Wilde ze van hem weten. Hij wist niet wat zijn vader precies deed. Hij wist in ieder geval wel dat zijn vader eigenaar was van een groot bedrijf en ook nog groot aandeelhouder. De laatste tijd volgde hij het niet zo meer.
"Ik denk dat ik er wel eens van gehoord heb." Zei ze hem nu.
Ze grinnikte zachtjes toen hij zei dat hij zijn hond op zijn vader af zou sturen als hij hem zag. "Zo ziet ie er niet meer zo levensgevaarlijk uit." Plaagde ze lichtelijk.

Mariano Di Vaio

Hij glimlachte lichtjes toen Nasha zei dat ze de achternaam van zijn moeder ook veel mooier vond dan de achternaam van zijn vader. "Vind ik ook," zei hij grinnikend. Hij schudde zijn hoofd als antwoord op de volgende vraag. "Volgens mij betekend het niets."
Nasha zei dat ze weleens van zijn vader gehoord had. Dat was ook wel goed mogelijk. Mariano had laatst gehoord dat hij binnenkort ook naar Chicago zou gaan voor een 'zakenreis'. Gelukkig had zijn vader niets te zoeken aan deze kant van de stad, dan hoefde hij hem niet te zien.
Mariano lachte even toen Nasha zei dat Brezzo er zo niet meer gevaarlijk uit zag. "Hij is ook hartstikke lief," grinnikte hij. "Alleen hij houd niet van indringers. En onbekende." Mariano lokte de hond met zijn hand en toen Brezzo naast de bank stond aaide hij het zwarte dier even. "Heb jij huisdieren trouwens?" vroeg Mariano nu aan Nasha.

Nasha Catori

Hij vond de achternaam van zijn moeder ook mooier en hij schudde zijn hoofd, het betekende naar zijn mening niets. "Het klinkt gewoon zo betekenisvol." Legde ze haar vraag uit. "Kan je Italiaans?" Vroeg ze daarna aan hem.
Hij gaf aan dat zijn hond ook hartstikke lief was, hij hield alleen niet van indringers en onbekenden. "Ik geef hem groot gelijk." Vertelde ze nu met een glimlach. Hij wilde daarna weten of zij huisdieren had.
"Nee, die heb ik niet, mijn vader is allergisch voor dierenharen, ik mocht nooit een huisdier." Vertelde ze nu. "Als ik zeurde om een hond, kreeg ik gewoon wat geld in mijn handen gedrukt om wat te gaan kopen en zo snoerde hij mijn mond altijd." Legde ze uit aan Mariano.

Mariano Di Vaio

Toen Nasha vroeg of hij Italiaans kon knikte hij. "Ja, ik kan Italiaans. Mensen verstaan die Italiaans praten kan ik zonder moeite, zelf zonder fouten praten gaat wat lastiger, maar ik kan mij er wel mee redden. Eerst kon ik het vloeiend, maar dat is een beetje minder geworden," Mariano grijnsde even. Het was natuurlijk ook al een hele tijd geleden dat hij in Italië had gewoond. Hij hoefde nu al zo'n tien jaar geen Italiaans meer te praten. Toch bleef hij een soort accent houden.
Mariano aaide Brezzo terwijl Nasha vertelde dat ze geen dieren had. Haar vader was allergisch voor dierenharen, daarom mocht ze nooit een huisdier. Als ze zeurde om een hond, kreeg ze gewoon wat geld in haar handen gedrukt om wat te gaan kopen, zodat ze zou stoppen met zeuren.
"Tsja, dat is ook een manier.." mompelde Mariano, doelend op de manier hoe Nasha's vader daar mee om ging. "Ach, als je een keer zin heb mag je Brezzo wel uitlaten hoor," grinnikte hij nu. "Die wordt nooit moe."

Nasha Catori

Hij kon inderdaad Italiaans, mensen verstond hij zonder moeite, maar zonder fouten praten was iets lastiger voor hem. Ze glimlachte hierdoor. "Wel gaaf zeg." Zei ze met een knikje.
"Waar heb je gewoond in Italië? Ik ga zelf best wel vaak met mijn ouders naar Italië op vakantie." Vertelde ze hem nu. Ze vond het echt leuk om met hem te praten en wilde voorlopig ook echt nog niet weg.
Hij mompelde dat de manier van haar vader ook een manier was, ze haalde haar schouders eventjes op. "Ik ben denk ik ook niet echt geschikt om echt voor een dier te zorgen. Ze mocht Brezzo wel eens uitlaten van hem als ze zin had.
"Ga jij dan ook mee? Maken we er een date van." Vroeg ze nu met een knipoog aan hem.

Mariano Di Vaio

Nasha vond het wel gaaf dat hij wat Italiaans kon. Voor hem was het niet meer dan normaal. Maar hij vond het wel leuk dat hij de taal een beetje kon van het land waar hij vandaan kwam. Als hij ooit genoeg geld zou hebben zou hij terugkeren naar Italië. Dat land trok hem gewoon enorm.
"Ik ben geboren in Brezzo, dat is een plaatsje in de gemeente Brezzo di Bedero," antwoordde hij op de vraag van Nasha. De hond keek naar hem op. Mariano glimlachte even. "Ik heb Brezzo naar dat plaatsje vernoemd." Hij aaide de hond weer even en keek Nasha toen weer aan. "Dat ligt naast Lago Maggiore, het Gardameer dus."
Mariano moest even lachen toen Nasha in ging op zijn voorstel dat ze Brezzo weleens uit mocht laten als ze wilde. Ze vroeg of hij ook mee ging dan, dan zouden ze er een date van maken.
"Als jij Brezzo mee wilt hebben op onze eerste date, vind ik het prima," zei hij met een grote grijns op zijn gezicht. Eerst had hij Nasha niet zo heel interessant geworden, hij had haar eigenlijk wat verwaand en arrogant gevonden eerst. Maar hij moest toegeven dat dat beeld wel wat veranderd was inmiddels.

Nasha Catori

Hij vertelde waar hij geboren was, zodra ze de naam hoorde, grinnikte ze even, zo heette zijn hond ook. Ze vond het wel leuk dat hij dat had gedaan, het was wel toepasselijk. Hij vertelde dat het plaatsje vlakbij het Gardameer lag.
"Daar ben ik vaak geweest als kind zijnde." Vertelde ze hem nu met een brede glimlach.
Hij moest lachen om haar opmerking over de date en ze keek hem even aan met haar hoofd een tikkeltje schuin. Wilde hij het niet? Lachte hij haar nu uit? Daarna zei hij dat als ze Brezzo mee wilde hebben op hun eerste date, dan vond hij het prima. Ze grinnikte hierdoor even.
"Dat is dus een ja." Zei ze met een zelfverzekerde grijns tegen hem. Ze moest zeggen dat ze het echt heel erg leuk vond dat hij het ook wilde.
"Oké, wanneer gaan we dan? Straks? Morgen?" Haar stem klonk wel ongeduldig.

Mariano Di Vaio

Ze vertelde dat ze als kind zijnde vaak bij het Gardameer was geweest. Mariano glimlachte. "Het is daar prachtig. Ik ga er sowieso een keer terug heen," zei hij. Hoewel het er vast heel erg veranderd was in vergelijking met toen hij er woonde, wilde hij er graag terug heen. Het was daar zo anders dan hier. Tenminste, hoe hij het zich herinnerde.
Nasha werd nogal enthousiast toen hij ingestemd had op de 'date' en vroeg meteen wanneer ze zouden gaan. Mariano lachte opnieuw.
"Zeg het maar. Ik heb bijna altijd wel tijd," zei hij tegen haar. Alleen als hij wat 'zaken' moest regelen kon hij wat druk zijn, maar op het moment was het rustig en verliep alles weer op rolletjes. Hij hoefde zelf nooit echt veel te doen, behalve zorgen dat alles goed verliep en mensen aansturen. Eigenlijk was hij ook een soort zakenman, maar dan in de onderwereld. Echt trots was hij er niet op, maar hij moest toch aan geld komen.

Nasha Catori

"Ja, het is daar echt heel erg mooi." Kon ze het met hem eens zijn, hij ging er sowieso nog een keertje terug. Ze glimlachte hierdoor.
"Het zal wel een stuk veranderd zijn, misschien herken je het wel niet meer." Zei ze nu tegen hem met een lichtelijk plagende glimlach.
Hij zei tegen haar dat zij het zelf mocht zeggen.
"Zullen we morgen gaan? Dit kan ook niet namelijk." Ze wees even naar de wond die hij nog steeds had, die moest hij eerst verzorgen, dan konden ze beter morgen gaan. Ze had er echt zin in.
"Ik ben toch wel veilig bij je hé? Als we in deze buurt gaan wandelen samen?" Vroeg ze nu met een grijnsje aan hem.

Mariano Di Vaio

Nasha vond het ook erg mooi bij het Gardameer. Ze zei dat het er waarschijnlijk wel veranderd zou zijn, misschien herkende hij het niet meer. Mariano haalde zijn schouders op en neer. "Dat zou kunnen. Maar het blijft prachtig daar," reageerde hij er glimlachend op.
Toen Nasha voorstelde om morgen te gaan knikte hij meteen als goedkeuring. Nasha wees naar zijn wond en zei dat dat ook niet kon eigenlijk. Mariano grinnikte even.
"Het lijkt ernstiger dan het is. Ja oké, ik moet het wel even verbinden. Maar het is al gehecht," zei hij. "En je bent bij mij hartstikke veilig. De buurt.. Tsja, dat is minder veilig. Maar als je met mij loopt zou je niets overkomen," grijnsde hij nu. "En als Brezzo erbij is moet het al helemaal goed komen." Hij lachte even. Al was het ergens wel waar. Als Nasha hier in haar eentje rond ging lopen was de kans een stuk groter dat ze beroofd zou worden of nog erger, dan dat ze met hem zou gaan lopen hier. Iedereen hier kende Mariano.
"Maar.. Wat als je vader er achter komt? Ik wil niet dat je in de problemen komt met je ouders omdat je hier bent.." zei hij nu.

Nasha Catori

"Zeker weten." Zei ze tegen hem met een grijns. Het zou altijd prachtig zijn bij het Gardameer.
Zijn wond leek ernstiger dan het eigenlijk was, hij moest het nog wel even verbinden, maar het was al gehecht, ze knikte hierdoor eventjes.
"Heeft hij je verder nog ergens pijn gedaan?" Wilde ze van hem weten en ze legde haar hand zacht op zijn schouder en keek hem lichtelijk bezorgd aan.
Hij vertelde dat ze bij hem hartstikke veilig was, dat zorgde wel voor een goed gevoel eigenlijk. De buurt was minder veilig, maar als ze met hem liep, zou haar niets overkomen.
"Gelukkig maar, dan gaat Brezzo sowieso mee." Glimlachte ze nu. Hij begon ineens over haar vader en haar gezicht betrok haast meteen.
"Ik verzin wel wat..." Zei ze zachtjes, ze bleef even stil en daarna keek ze hem weer aan.
"We doen gewoon samen een project voor school, ik regel het wel met de decaan dat het op papier staat, heeft niemand wat te klagen. Het enige wat ik tegen mijn vader hoef te zeggen is dat jouw vader rijk is en dat je in deze caravan woont voor het project." Vertelde ze nu aan hem. "Ik schaaf het idee nog wat bij en dan kan het er denk ik prima mee door." Zei ze vrolijk.