Set the Nexus free

Oke, even iets helemaal anders, ben benieuwd wat jullie ervan vinden!!
We leven in de moderne wereld, maar iedereen leeft in angst, de laatste tijd zijn er steeds meer natuurrampen gaande en daardoor is de angst extra gewekt. Er zijn door de eeuwen heen altijd al verhalen vertelt over The Nexus. The Nexus is in elk verhaal, bij elke familie wordt er een andere veronderstelling gedaan bij The Nexus. The Nexus wordt afgebeeld als een soort monster. Maar er zijn wel verschillende opvattingen, de ene vindt dat the Nexus vrijgelaten moet worden, de ander is ervan overtuigd dat het wezen opgesloten moet worden. De redenen daarachter zijn ook ontzettend verschillend, maar dat mag je zelf weten.

Note: Je kan niet zomaar bij The Nexus komen, hij zit onder de grond en is goed beschermd. Ook kan je hem niet horen of zien.
Er zullen natuurrampen plaatsvinden, maar alleen ik kan die aankondigen, let daarop!


I break with the past
Set the nexus free at last
As the future will be there to save us
Trapped in my skin
See the nexus in my dreams
But will you bury me within

Yeah, I rise so you can be a part of me
I hide as part of the machinery

I've stepped on the wires
Feeding the flames to burn higher-er

And as the darkness reveals
I see no reason
For me to reach for the cure
I'm my own demon

I kept the secrets in my mind
There is a voice I can't deny
(Amaranthe-The Nexus)


Heel veel plezier!!

Mijn personage:

Roy Nirash
22 jaar
Onderzoeker en gefascineerd door de Nexus

Klinkt chill


Naam: Ivey Michaels
Leeftijd: 23
Kleur haar: Zwart, geverfd
Kleur ogen: Grijs
Lichaamsbouw: Erg gespierd/atletisch, ongeveer 1.77.
Karakter:
Ontspannen:
Ivey maakt zich pas druk als dat nodig is; je zal haar niet snel zien stressen vanwege haar haar, haar kleren of het missen van een tv-show.
Ze is laconiek, zet dingen in perspectief en kan lachen om wat er mis gaat, zolang het niet al te ernstig is.
Scherp:
Ze is gevat en kan scherpe, soms botte opmerkingen maken. Haar intenties zijn niet het kwetsen van mensen; het is haar soort humor en omdat ze zelf goed tegen een grap kan, wil ze er nog wel eens vanuit gaan dat anderen dat ook kunnen. Ze kan zich er vaak ook maar moeilijk in verplaatsen dat iemand gekwetst kan zijn door een grap die ze maakt.
Fel:
Hoe relaxed ze ook is, Ivey heeft haar triggers; kom je aan haar vrienden, dan kan je op Ivey's woede rekenen, en hoe gevat de jongedame ook kan zijn, als ze kwaad is zal ze eerder haar vuisten of gewoon een vuurwapen gebruiken om haar punt duidelijk te maken. Of een honkbalknuppel. Met spijkers.
Ze kan absoluut niet tegen haar verlies, wat haar temperament versterkt omdat een ruzie of gevecht voor haar erop of eronder is, met een zeer sterke voorkeur voor erop.
Destructief:
Het is niet de meest vredige eigenschap, maar Ivey houdt ervan om dingen op te blazen als ze de kans krijgt. Explosies, vuur; ze vindt het prachtig.
Ze is ook niet bang voor een gevecht en kan dan ook aardig wat schade aanrichten. Ivey is dus ook een dappere, al dan niet roekeloze jonge meid.
Sociaal:
Je zou het misschien niet zeggen, maar Ivey kan ook gewoon enorm gezellig zijn. Ze is sociaal vaardig en houdt van lol trappen. Shoppen is iets minder haar ding door haar voorkeur voor eenvoudige kleding, maar dingen als uitgaan of gewoon een feestje bouwen is ze altijd wel voor te porren. Ze is er ook zo een die uiteindelijk aan het eind van de nacht de meest achterlijke dingen heeft gedaan en de helft de volgende dag niet meer weet.
Overig:
Hobbies/houdt van:
- Sporten (vechtsport, basketball, skateboarden)
- Wapens
- Gaming
- Motorrijden
- Uitslapen
Houdt niet van:
- Lezen
- Wachten - ze wordt redelijk snel ongeduldig
- Mensen die zich - in haar ogen - druk maken om niets
- Gezeur aan haar hoofd

Roy Nirash

Hij bekeek nauwkeurig een foto van een natuurramp die pasgeleden had plaatsgevonden. Een tornado die plotseling begonnen leek te zijn, alsof hij uit de grond rees, tenminste… dat was wat de lokale bevolking hem had vertelt. Toch hadden ze geen enkel bewijs dat de tornado echt zo was ontstaan. Daarbij werden de verhalen ook nog eens gigantisch aangedikt. Hij geloofde er eerlijk gezegd weinig van. Daarom twijfelde hij of hij dit kon gebruiken bij zijn zoektocht. Hij pakte de foto op en bekeek die met een wat schuin hoofd, zijn haar gleed over een van zijn ogen heen en hij veegde de lok langzaam weer terug op zijn plek. Zijn ogen kregen een wat afwezige glans terwijl hij steeds dieper in gedachten verzonken leek. Hij was dan maar een amateur, hij was wel vreselijk gedreven en vastbesloten om de Nexus te vinden. De onderzoekers met wie hij normaal gesproken samen werkte, verklaarden hem voor gek. De Nexus was een oud volksverhaaltje, klaar. Ze geloofden er absoluut niet in. Daarom was hij nu helemaal alleen in een klein café ergens in het zuiden van Minnesota, ver weg van zijn thuis: New York.
Het begon langzaam druk te worden in het cafeetje, het was tenslotte zaterdagavond. De serveerster kwam bij hem staan en leunde op de tafel. Het was zo’n ordinaire serveerster die je vaker ziet in deze desbetreffende cafés. Ze kauwde asociaal op haar kauwgom terwijl ze hem vroeg of hij zijn spullen wilde pakken. Want in de avond werd er gedanst in het café, daarom verzocht ze hem vriendelijk om op te krassen.
Roy keek haar wat geïrriteerd aan. Hij hield er niet van om gestoord te worden als hij net bezig was met zijn theorieën en bedenksels in zijn hoofd. Hij zuchtte en knikte als teken dat hij zijn spullen op zou ruimen. Langzaam opende hij zijn Eastpak om daar zijn dierbare papieren in te stoppen. Hij besloot om toch nog even kort een drankje te doen en daarna weer terug te gaan naar het afschuwelijke motel waar hij sliep. Eigenlijk leek alles om hem heen op een slechte Hollywood film. Hij hoopte maar dat hij niet de plank missloeg met zijn bedenkingen over de Nexus.
Na de foto, stopte hij een tekening in zijn tas, iets wat op de Nexus zou moeten lijken in zijn eigen gedachten. Misschien keek hij zelf gewoon teveel films, of zijn fantasie was te groot. Het monster wat hij had getekend had felrode ogen en hoorns van een stier. Zijn kop was groot en lomp, zijn huid gitzwart en het was net iets groter als een mens, maar stond op zijn poten als een gorilla.

Een sigaret bungelde tussen Ivey's vingers en ze blies een beetje rook uit, blik op oneindig. De wind speelde lichtjes met haar zwartgeverfde haar, dat op twee lokken aan de zijkanten van haar gezicht na achterover was gebonden in een slordige knot.
Ze ging zo wel weer naar binnen, een kleine rookpauze moest kunnen. Druk was het in het restaurant waar ze als afwashulp aan de slag was gegaan toch niet.
Ze tikte wat as van de sigaret en gaapte. Ze had het iets te laat gemaakt de voorgaande nacht.
Na haar laatste trekje te hebben genomen liet ze haar nicotineversnapering achteloos op de grond vallen en trapte ze hem uit met een in een sneaker gehulde voet. Verder droeg Ivey een oude spijkerbroek met een paar gaten en vlekken - die er inmiddels niet meer uit gingen - en een grijze sweater.
Ze liep terug naar binnen en voegde zich bij de rest.
"Verslaafde," grinnikte een meisje met kort, blond haar. Ivey grijnsde en haalde haar schouders op.
"Ik leef maar een keer," zei ze nonchalant, terwijl ze een droogdoek pakte.
"We hadden het net over Tasha's fantasiewereld," zei de derde aanwezige, een tengere jongen met een knap gelaat. Ivey trok een wenkbrauw op.
"Oh?"
Dat Natasha een van die figuren was dat niet op kon houden over de Nexus wist Ivey al, maar ze was wel nieuwsgierig wat er ditmaal was, vooral omdat ze de verhalen als leuke afleiding zag.
"Die tornado van laatst?" begon Natasha samenzweerderig en Ivey moest moeite doen om niet te grijnzen.
"Ja, wat is daarmee?" vroeg ze laconiek, terwijl ze een bord geroutineerd afdroogde.
"Je zegt dat alsof je geen idee hebt," zei de jongen met een besmuikt lachje.
"Hey, ik ben hier niet de Nexus-expert," zei Ivey, met een uitgestreken gezicht.
"Ik haat jullie," zei Natasha quasi-neledigd. Ivey zette het bord waar het hoorde en haalde haar hand door het zeepsop en daarna door het haar van het andere meisje, dat met een gil wegsprong.
"We houden ook van jou, Tas. Maar vertel, wat zit je dwars?"
Natasha keek haar een moment lang geïrriteerd aan, maar begon toen druk te vertellen over hoe de Nexus ook hierachter zou zitten.
"Hoe durft hij," zei Ivey uiteindelijk nonchalant. In Natasha's wereld zat dat ding overal achter. In Ivey's wereld was hij hooguit geschikt voor een blockbuster film van een paar miljard.

Roy Nirash

Terwijl de jongen aan zijn drankje nipte, kwam hij tot de conclusie dat hij nog niets gegeten had. Zijn maag knorde luidruchtig. Soms kon hij echt onwijs afwezig zijn, vooral als hij druk bezig was met zijn werk, of liever gezegd zijn hobby… Nu hij in zijn eentje was verder gegaan, steunde de onderneming waarvoor hij werkte hem niet meer. Hun belangstellingen lagen niet bij de Nexus, het was spijtig dat Roy dit eigenlijk voor niets deed, toch voelde dat voor hem niet zo. Nee, hij deed dit voor zichzelf, al had hij het geld er eigenlijk niet voor. Er waren wel een paar sponsoren die eveneens belangstelling hadden in de Nexus, maar veel ontving hij daar niet van, aangezien hij nog maar een amateur was natuurlijk.
Hij sloeg het laatste restje van zijn drankje achterover en hees de rugtas op zijn rug. Hij betaalde wat en gaf een schamele fooi, de serveerster was toch niet echt vriendelijk.
Met een knorrende maag ging hij weer op weg, hij zag dat het nergens echt druk was op het kleine pleintje waar de meeste uitgaans- en eetgelegenheden te vinden waren. Zijn blik gleed over een tentje dat er wel aardig uit zag en hij besloot daar naar binnen te lopen. Hij knikte heel even bij binnenkomst, zo te zien was hij hun enige klant, vanuit de keuken kon hij wel wat lawaai horen, zo te horen was het daar gezelliger dan in het restaurant zelf. Hij zuchtte even en nam plaats. Zijn dierbare tas plaatste hij in de stoel naast zich en hij haalde nogmaals zijn papieren tevoorschijn, dit keer een schrift waarin hij dingen had opgeschreven die hem op waren gevallen. Hij moest toch nog even wachten waarschijnlijk voor er iemand kwam om hem te helpen.

De achterdeur ging op en Ivey keek op. Sally en Thomas, twee collega's, waren binnen gekomen. Mooi op tijd. Ivey en Natasha moesten beiden nog een half uurtje en dan waren ze klaar.
"Hoi," groette Sally, een wat voller meisje met lichte ogen en glanzend, rood haar.
"Hey, mop," groette Ivey, terwijl ze een glas droogwreef.
"Hoe gaat het hier?" vroeg Thomas, terwijl hij tegen het aanrecht leunde. Ivey spetterde wat schuim zijn kant op.
"Z'n gangetje, vieze borden en monsters," zei ze luchtig, een tegenaanval ontwijkend. "Hey, hey, er zitten peuken in mijn trui," zei ze met een duivelse grijns. Haar lichtgrijze ogen twinkelden.
"Dus?"
"Dus als die nat worden moet je ergens anders bietsen."
"Godver," zei Thomas met een grijns. Zijn blik ging naar Natasha en hij streek een paar lange, blonde dreadlocks naar achteren. Net als Ivey was hij vrij gespierd. Ze gingen regelmatig samen sporten omdat ze op aardig gelijk niveau zaten.
"Wat is 't deze keer?" vroeg hij, al was hij serieuzer dan Ivey en de andere jongen. Thomas was het soort dat niets uitsloot.
"Die tornado. Dat was geen tornado," zei Natasha, op een toon die verried dat ze ervan genoot dit soort dingen te delen, ook al geloofde bijna niemand haar.
"Wat was het dan?" vroeg Thomas, die zich uit zijn jas wurmde.
"De Nexus," zei Natasha, alsof dat zo klaar was als een klontje.
"Ik weet het niet hoor, het monster onder mijn bed doet de laatste tijd ook vreemde dingen," zei Ivey, quasi-serieus en Sally grinnikte.
"Dan zou ik maar oppassen, Ive," zei ze, waarna ze wegliep om de baas even te laten weten dat ze aangekomen waren.

Roy Nirash

Hij maakte een paar kleine aantekeningen tot hij iets hoorde in de keuken wat zijn aandacht trok. Hij legde zijn pen op tafel neer en sloeg zijn armen over elkaar heen, zo luisterde hij nog even verder. Hij knikte met een glimlach even en besloot daarna toch de stoute schoenen aan te trekken, normaal gesproken zou hij dat niet doen, maar het onderwerp was voor hem zo belangrijk, dat hij toch zijn schrift sloot en opstond. Aan een laptop deed hij niet, dat vond hij helemaal niets, iedereen kon dan zijn informatie stelen. Misschien was hij gewoon veel te argwanend wat dat betrof.
Hij liep naar de keuken en stak zijn hoofd om het hoekje.
“Jullie zitten haar dan wel voor de gek te houden, maar de kans bestaat dat ze gelijk heeft.” Sprak hij nonchalant terwijl hij tegen de deurpost leunde met zijn armen over elkaar.
“Al was de tornado in kwestie wel een tornado, maar hij zou opgezet kunnen zijn door de Nexus.” Hij was heel erg serieus hierover.

Ivey keek verrast op toen een onbekende knul zijn hoofd om de hoek stak. Wie was dat nou weer?
“Jullie zitten haar dan wel voor de gek te houden, maar de kans bestaat dat ze gelijk heeft.” zei de jongen.
Ze grinnikte even. Nog een Nexus-gekkie.
"Klopt, mop. Ze geloofden mij eerst ook niet toen ik vertelde over de walvis in mijn badkuip," zei ze met een kleine grijns. Als de knul hoopte een discussie met haar aan te gaan zou hij van een koude kermis thuiskomen. Ivey had het meerdere malen geprobeerd, maar ze kon het gewoon niet serieus nemen. Tegen de tijd dat iemand haar onweerlegbaar bewijs kon laten zien, of gewoon beelden van het ding zelf, bekeerde ze zich wel. Tot die tijd had ze de realiteit om zich druk om te maken.
"Zo praat je niet over je huisgenote, Ivey," zei Sally ogenschijnlijk neutraal. Ivey schoot in de lach.
"Zo had ik het nog niet eens bedoeld. Wat ben jij slecht."
Thomas echter, nam de jongen kort op en hield toen zijn hoofd schuin.
"Hoe kom je daar zo bij?" vroeg hij geïnteresseerd. Ivey ging verder met de afwas, al was er niet zo heel veel meer. Ze merkte dat Natasha deed alsof ze ook druk was, maar de oren van het blonde meisje wapperden.
Terwijl Ivey het laatste kopje afdroogde en opborg, verschoof ook Natasha's aandacht naar de jongen, waardoor Ivey zich uiteindelijk ook omdraaide, om tegen het aanrecht te leunen.

Roy Nirash

Een van de meiden nam hem niet serieus, totaal niet. Ze had zwart haar en sprak grijnzend over een walvis in een badkuip. Hij keek haar lichtelijk beledigd aan, maar toch was hij het gewend om niet serieus genomen te worden, daarom zei hij er maar niets over. Het had vaak geen nut, want ze waren vaak veel te eigenwijs.
Er was even een onderonsje gaande tussen het ene meisje en nog een ander. Hij volgde het niet echt want de jongen vroeg hoe hij daar zo bij kwam. Hij haalde een hand door zijn haar heen en zijn serieuze blauwe ogen waren op de jongen gericht.
“Ik ben een onderzoeker uit New York en ik probeer meer te weten te komen over de Nexus, aangezien de verhalen na een lange tijd weer aanzwellen over dit monster. Ik wil te weten komen wat het wil en waardoor het gedreven wordt. En deze tornado heeft wel wat details die heel erg opmerkelijk zijn.” Wanneer hij over de Nexus sprak, was hij enorm gedreven en enthousiast. Na een tijdje zag hij dat hij alle aandacht kreeg en daardoor glimlachte hij breed, normaal was niemand zo geïnteresseerd in wat hij deed, vooral waar hij woonde niet, daar was hij maar een sukkel.

Ivey viste het pakje sigaretten weer uit haar trui. Zonder zijn aandacht van de vreemdeling af te halen stak Thomas zijn hand uit. Ivey grijnsde en gaf hem een peuk.
"Jezus, schooiert," mompelde ze, al stoorde ze zich er niet echt aan. Het was sowieso redelijk lastig om Ivey echt kwaad te krijgen. De vreemde knul leek een korter lontje te hebben. Het was de jonge vrouw namelijk niet echt ontgaan dat hij niet erg blij had geleken met haar reactie, al ging ze er verder niet op in. Dat draaide wel weer bij.
"Wat voor details?" vroeg Thomas. Uit zijn zak haalde hij een aansteker. "Hey, anders praten we buiten even verder, goed?"
Ivey glimlachte. Zijzelf rookte er af en toe eentje. Thomas was een schoorsteen en hoe boeiend hij dit soort dingen soms ook vond, als het tijd was, dan was het tijd.
"Jij ook eentje?" vroeg ze de jongen, ook al had ze geen flauw idee of hij ook een roker was of niet.
Ze liep alvast naar buiten, waarbij ze de deur openliet.
Ze stak de sigaret op en schopte een steentje weg, terwijl ze ontspannen tegen de muur leunde.
Man, je zou er maar je werk van hebben gemaakt, achter zulke dingen aan vissen. Ze zou het zelf niet kunnen. Ivey geloofde in wat ze zag, de rest hoefde je niet mee aan te komen zonder bewijs. Natasha verscheen ook buiten, met ogen die opgewonden fonkelden. Iemand heeft haar soulmate gevonden, dacht Ivey, terwijl ze een rookwolkje uitblies en op de anderen wachtte.

Roy Nirash

Hij rolde even met zijn ogen toen ze elkaar sigaretten uitwisselden. Hij haatte die dingen, ze waren vreselijk slecht voor je en je ging er ontzettend van stinken. De jongen vroeg naar de details en wilde buiten verder praten. Hij twijfelde even, hij wilde liever niet tussen de rokers staan, maar ze waren nieuwsgierig en hij wilde heel erg graag zijn ideeën delen die hij tot nu toe had. Hij knikte daardoor even. “Doen we.” Sprak hij met een glimlach.
Er werd hem gevraagd of hij ook een sigaret wilde en hij schudde meteen zijn hoofd. “Nee, dank je.” Het was vriendelijk aangeboden en daarom sloeg hij het ook vriendelijk af. Hij pakte zijn Eastpak en liep daarna achter de mensen aan naar buiten. Hij ritste de tas open en haalde een foto van de tornado eruit.
“Kijk.” Sprak hij allereerst en hij liet de foto zien. “Op het oog lijkt het gewoon op een normale tornado, maar als je goed kijkt, zie je dat het uit ringen bestaat.” Hij wees de ringen één voor één aan. “En de mensen die ik heb gesproken, zagen dat wat er opgeslokt werd door de tornado, in elke ring veranderde. Al kan dat ook onzin zijn, ooggetuigen zijn niet al te betrouwbaar over het algemeen, maar goed. Het is in ieder geval iets.” Hij haalde nu diep adem, het liefst vertelde hij alles in een adem teug, maar dat lukte hem sowieso niet.

Ik wil van Thomas ook een char maken <: is het heel erg als ik dan misschien zijn naam aanpas? aangezien ik die ter plekke had bedacht xD

Ivey keek op toen de anderen ook naar buiten kwamen. Ze kwam erbij staan toen de jongen een foto erbij pakte. Als hij daadwerkelijk bewijs had was ze wel even nieuwsgierig, al had ze er weinig vertrouwen in. Ze liet haar blik over de foto gaan maar zag weinig bijzonders. Niet dat dat veel zei, want Ivey's aardrijkskundelessen waren al lang, lang geleden en goed had ze destijds niet opgelet, dus wat tornado's betreft kon je haar alles wijsmaken.
Echter, wat hij vertelde klonk in haar oren toch weer meer als een heleboel giswerk, dan als daadwerkelijke feiten. Helemaal toen hij zelf ook nog eens toegaf dat het in principe evengoed geen reet kon voorstellen.
"Monsterlijk," zei ze met een kleine grijns. Ze leunde weer tegen de muur en nam een lange trek van haar sigaret.
"Is dat alles?" vroeg Thomas, inmiddels ook een beetje sceptisch ogend. Hij wikkelde aarzelend een van zijn blonde dreads om zijn vinger, waarvan de nagel iets gelig was van het roken.

Pleh, flutpost is flut, sorry ;____;

Ja mag hoor! Wil je dan wel even de naam van het personage boven de post zetten die je hebt getikt?

Roy Nirash

Er werd hem gevraagd of het alles was en brommend stopte hij zijn foto weer terug in de tas. “Nee, dit is niet alles, want dit is nog geen bewijs voor de Nexus natuurlijk. Dit zou ook een doodnormale natuurramp kunnen zijn.” Hij zuchtte even. Deze mensen waren misschien wel net zo erg als de rest.
Hij haalde nog een plaatje uit zijn tas. “Hierop zien jullie de bewegingen die onder de aarde plaatsvinden. Zoals jullie zien zijn de roodste stukken, dus de plekken waar de meeste bewegingen plaatsvinden, rondom dit stadje. Deze detectie is net na de tornado gemaakt. Normaal geeft dit beeld aan hoe vulkanen ontstaan, maar… hier in de buurt zijn helemaal geen vulkanen.” Sprak hij tegen de mensen en hij keek ze allemaal even nieuwsgierig aan. Zou dit ze overtuigen?
Hij had vooral zijn hoop gevestigd op het meisje wat er zo ontzettend enthousiast over was aan het begin, maar net had ze niets gezegd en daarom zakte de moed hem wel langzaam in de schoenen. Maar ach… hij had zich er toch al op gebrand dat hij alleen aan deze zoektocht bezig zou zijn.

Will do ^_^ ga hem eerst nog wel even uitwerken
Also, is het een idee om zo wat te laten gebeuren? Aangezien het gesprek een beetje doodbloed anders :c

Ivey
Thomas fronste.
"Wel platentectoniek, geen vulkanen. Is het wel op een breuklijn dan?" vroeg hij kritisch, ogenschijnlijk niet bereid de informatie zomaar aan te nemen.
Ivey zei niets. Het woord breuklijn riep nog enige associatie op, maar de rest was niet echt haar straatje en dus was ze afgeleid. Ze had nooit een lange aandachtsboog gehad voor dingen die haar niet echt boeiden, en de jongen was haar pertinent kwijt.
Tasha en Thomas waren de enigen die hun aandacht erbij hielden. De eerste omdat het bevestiging was van wat ze al geloofden, de tweede omdat het hem fascineerde, ook al nam hij dingen ook niet zomaar voor waar aan.
Ivey nam een laatste trek van haar peuk en gooide hem onverschillig weg. Ze gaapte en rekte zich ontspannen uit.

Oké super!
Was al wat aan het verzinnen, haha


Roy Nirash

De jongen was totaal niet voor een gat te vangen en dat stond hem eigenlijk wel aan. Kreeg hij dan eindelijk de kans om alles uit te leggen? Hij wist het niet zeker. Hij pakte uit zijn rugtas nog een kaart en legde die over de kaart heen die hij net nog in zijn handen had. Hij wees met zijn vingers de breuklijnen aan.
“Ja, de rode vlekken zijn wel in de buurt van breuklijnen te vinden, maar deze plek.” Hij wees met zijn vingers een plek aan in het midden van de kaart. “Dit is de plek waarop we nu zo ongeveer staan, en hier is heel erg veel activiteit te zien. Alsof er op elk moment een bom kan barsten. Zijn stem klonk onheilspellend.
“Het zou me niets verbazen als….” Zijn stem stierf weg toen hij de grond onder zich voelde trillen. Huizen om hen heen kraakten vervaarlijk en hij keek omhoog naar de hoge gebouwen waar ze tussen stonden. “We moeten hier weg.” Sprak hij gehaast. Als hij zich niet vergiste, stond de aarde op scherp en zou ze binnen de kortste keren schudden. Hij pakte zijn tas en stopte daar al zijn spullen weer in.

Ivey
Ze grinnikte. Ze moest het de knul nageven, hij had flair voor drama, al klonk het weinig indrukwekkend.
"Als?" herhaalde ze geamuseerd, maar toen voelde zij het ook. De trillingen. Ze verstijfde. Haar gedachten gingen razendsnel. Nexus of geen Nexus, ze moesten hier inderdaad weg.
Ze knikte dan ook kort. Tijd voor vragen was later.
"Mijn telefoon zit nog in mijn jaszak-" begon Natasha vertwijfeld.
"Je telefoon kan de graftyfus krijgen," onderbrak Ivey haar ruw. Ze keek om zich heen. "Rennen!"
Het was toch een van haar betere eigenschappen; de druk moest hoog opgevoerd worden wilde Ivey haar hoofd niet meer koel kunnen houden. Ze reageerde op wat ze zag en wat ze nu zag was dat ze hier niet veilig meer waren.
Thomas begon al te lopen. Hij scheen een duidelijk beeld te hebben van waar ze heen moesten.
"Naar het plein!" schreeuwde hij over zijn schouder. Sally begon ook te rennen. Ivey knikte en greep zonder aarzeling de pols van de van angst verstijfde Natasha.
"De Nexus-"
"Later, kom!"
Het plein was een goed idee. Het was enorm groot en de gebouwen eromheen vrij laag.


Yay actie o3o

Roy Nirash

Zijn gedachten gingen razendsnel en zijn hart eveneens, die klopte hard in zijn keel terwijl hij niet eens luisterde naar wat de rest allemaal zei. Wanneer iemand zei dat ze moesten rennen, rende hij achter ze aan.
De jongen gaf aan dat ze naar het plein moesten. “Nee!” Roy bleef staan waar hij stond. “Niet naar het plein, jongens, het is levensgevaarlijk daar!” Schreeuwde hij achter de rest aan. Hij rende weer achter ze aan, wat moest hij anders, hij zou zich schuldig voelen als een van hen wat zou overkomen, al kende hij ze amper.
“We kunnen beter in een kelder schuilen!” Probeerde hij nogmaals. Het plein voor hen kwam al wel in zicht en zoals hij bedacht had, hadden zich daar een hoop mensen verzameld. Foute boel. Als deze beving echt door de Nexus veroorzaakt zou worden, zou hij juist de plekken pakken waar veel mensen waren.

Ivey
Ze stopte toen ze de stem van de jongen hoorde, de rest deed hetzelfde.
"Waar dan?" vroeg ze haastig. De enige kelder die zij wist te vinden was bij hen thuis en dat was te ver, veel te ver.
"Dylan heeft een kelder, maar dat is een bouwval," mengde Sally zich in het gesprek.
Ivey keek zoekend om zich heen en vloekte. Die knul kon beter een kelder weten te vinden, want anders waren ze de lul. De trillingen werden heviger en ze vloekte. Haar blik was op de jongen gericht. Zij konden geen veilige locatie bieden, dus het zou al van hem af moeten komen, wilden ze er een vinden.
In de verte klonk een bulderend geraas. Natasha gilde en Ivey pakte haar hand stevig beet.
"Rustig Tash. Rustig. We komen hieruit, dat beloof ik je," zei ze, rustiger dan ze zich voelde, want de adrenaline gierde door haar lichaam.

*wappert* inspi-overload

Haha nice

Roy Nirash

Meteen kreeg hij de vraag waar ze dan moesten zijn. Wist hij veel, hij was hier nog nooit eerder geweest. Hij gromde even en dacht na, al leek hem dat bijna niet meer te lukken. Wanneer de trillingen heviger werden, voelde hij een golf paniek door zijn lichaam stromen.
Iemand had een kelder, ene Dylan, maar het leek hem geen goed idee als de kelder een bouwval was, dan was ie nooit sterk genoeg.
Hij schrok op toen een van de meiden begon te gillen. Hij legde haar hand op haar schouder. “Niet bang zijn.” Mompelde hij zacht en nog redelijk rustig. Hij keek even in de ogen van de andere die ook behoorlijk kalm leek te zijn. Hij haalde diep adem.
Het liefste wilde hij wel naar het plein, al was het alleen maar om te zien wat er dan wel zou gebeuren, maar het risico was veel te groot. Dat kon niet. Er klonk nogmaals een woest gebulder, de tweede… Bij drie zou het waarschijnlijk mis gaan. Hij werd nerveuzer.
“Het hotel!” Schreeuwde hij ineens uit. Hij pakte een random iemand uit het groepje vast en trok haar achter zich aan. “Schiet op!” Zijn stem schoot de hoogte in. Zweet parelde op zijn voorhoofd. Het hotel had een kelder, weliswaar was dat de drankvoorraad en kon daar ook nog veel mis gaan, maar daar dacht Roy niet meer bij na, buiten waren ze sowieso de lul.

Ivey zei niets. Ze wist niet welk hotel hij bedoelde en waar het was, maar dat deed er niet toe. Ze volgde gewoon. Ze konden nu alleen op elkaar vertrouwen.
Pas nu, terwijl ze achter de jongen aanrende die Sally mee had getrokken - Ivey zelf zorgde ervoor dat Natasha niets stoms kon doen, het meisje was nooit goed met druk geweest - aanrende, realiseerde ze zich hoeveel geluk ze had met haar conditie.
"Zijsteek!" piepte Natasha met een vertrokken gelaat. Ivey vloekte.
"Doorbijten!" zei ze gehaast. Later konden ze uitrusten. Er was nu al een tweede gebouw ingestort en God mocht weten hoeveel er zouden volgen.
Haar hart ging als een razende tekeer. Aan het einde van de straat waar ze nu in waren zag ze een hotel. Ze hoorde Natasha hoesten en vloekte binnensmonds.
"Deze?" riep ze naar de jongen, hopend dat ze er waren. Ze vreesde dat het andere meisje vroeg of laat kapot zou zijn, maar haar achterlaten was geen optie voor Ivey.

Roy Nirash

Gelukkig renden ze zonder aarzelen met hem mee. Er werd gegild, geschreeuwd en gehuild wanneer er een gebouw instortte, het deed hem pijn, de mensen die erin zaten waren aan hun lot overgelaten, maar weinig zouden er levend vandaan komen. Hij keek even om toen er door de meiden wat gezegd werd. Hij zei niets, wist niet eens wat hij moest zeggen.
“Ja, dit is hem. Kom op, naar binnen allemaal!” Riep hij ze toe terwijl hij een sprintje trok en de deur voor iedereen open hield. “Aan het eind van de gang is de kelder.” Gaf hij aan. Zelf bleef hij stokstijf staan wanneer hij zag wat er gebeurde, zijn ogen werden groot. Het hele plein werd in tweeën gescheurd, een breuk kwam dwars door het plein hun richting uit. De paniek was ongelooflijk onder de mensen, verschillende mensen vielen weg in het ravijn dat was ontstaan. De ogen van Roy waren gericht op de breuk die hun kant uitkwam.

Ivey
Ze rende naar de deur. Sally schoot naar binnen, gevolgd door Thomas.
"Je bent er bijna," zei Ivey tegen Natasha en ze gaf het meisje een klein duwtje, waarna ze zelf pas naar binnen ging. Ze wilde doorlopen toen ze het scheuren van de grond hoorde. Ze verstijfde en keek om.
"Jezus-" wist ze uit te brengen. Recht hun kant op. Ze keek kort naar de jongen.
"Die kelder gaat dit niet houden," zei ze, zichzelf dwingend om rustig te blijven. "Die scheurt ook zo in tweeën."
Aan het eind van de gang was de rest ook blijven staan, aarzelend en verbijsterd.
Ivey haalde diep adem.
"We moeten aan een kant van dat ravijn zien te komen. Ik ga hier drie jaar therapie voor nodig hebben, maar we moeten het proberen," zei ze kortaf. Ze had er weinig vertrouwen in, maar zag geen enkele andere uitweg meer. Thomas vloekte, iets wat hij niet snel deed.
"Rennen dan!" zei hij en Ivey knikte. Ze keek Natasha aan.
"Nog heel even," zei ze, een stuk zachter nu. Het meisje knikte, met ogen als schotels.
Ivey keek de jongen aan.
"Ik ken de weg door de straten hierachter, volg me," zei ze kordaat. Dit keer kwam haar vriendin uit zichzelf in beweging en Ivey begon te rennen, terwijl de adrenaline het enige leek dat nog in haar lichaam te vinden was.
Als ze de zijstraten ingingen konden ze misschien ver genoeg aan een van de kanten van de kloof komen voor hij te dichtbij was.

Roy Nirash

Er werd tegen hem gezegd dat de kelder dit niet ging houden. Hij schudde ook zijn hoofd. Nee, dit ging niet werken, een kelder kon dit ook niet houden. Alles in het hotel rinkelde en de scheur kwam steeds dichterbij.
Vanuit het niets waren ze weer weg, hij had de helft van wat er tegen hem gezegd werd niet eens meegekregen. Hij bleef nog even staan, maar kwam daarna eindelijk weer in beweging en rende er net zo hard weer achteraan. Af en toe keek hij achterom, bang, maar ook zeker nieuwsgierig. De grond begon weer te brullen, dat was nummer drie… Dacht hij meteen. Terwijl de aarde beefde, rende hij achter de rest aan. Er ontstond een kleine ruimte tussen hen in omdat hij later begon met rennen. Voor hem zag hij twee gebouwen gevaarlijk wiebelen en net nadat de rest er voorbij was, stortte de twee in elkaar. Roy stond er als verstijfd naar te kijken. Hij wilde terugdeinzen, maar het gebouw viel zo naar beneden dat hij geraakt werd. Er ontsnapte een kreun uit zijn mond toen hij een van de steunpilaren op zijn lichaam kreeg. De kloof bereidde zich uit en vol angst zag hij zijn lot tegemoet, nog even en hij was er gewoon geweest… Gillen of schreeuwen deed hij niet, hij wachtte alleen..

Ivey

Ze keek om om te zien of iedereen het redden. De jongen van eerder begon achter te raken, en niet zo'n beetje ook.
Voor Ivey door had wat er gebeurde, stortten twee gebouwen met een oorverdovend kabaal in elkaar. Ivey werd door schokgolf achterover geslagen, ruggelings tegen de grond smakkend. Ze krabbelde haastig overeind, bedekt met stof. De rest stond met grote ogen te kijken. Ivey was een moment perplex.
"Is iedereen er nog- we missen Nexus-gekkie!" Ze rende naar de puinberg toe. "Fuck!"
Met de snelheid waarmee die kloof zich uitbreidde was het zelfmoord wat ze deed.
"Ivey, nee!" brulde Thomas.
"Ik laat 'm niet achter. Breng Sal en Tash weg!" beval Ivey hem. Thomas aarzelde en keek haar recht aan. Ivey keek terug, ogenschijnlijk onverschrokken. Thomas knikte en schoot terug naar de anderen. Ivey begon over de puinberg te klimmen die hen van de jongen scheidde.
"Ik lijk wel gek," mompelde ze tegen zichzelf, maar ze stopte niet.
Waarom ze het deed wist ze niet, maar het maakte ook niet veel uit. Ze had haar besluit genomen. Ze zaten hier met zijn allen in.
Ondanks haar conditie begon haar lichaam aardig te protesteren. Met moeite klom ze bovenop het puin, waarbij een uitsteken stuk metaal haar bovenbeen openhaalde. Ze keek er even naar. Geen bedreiging. Ze klom door.
En toen zag ze hem, Nexus-gekkie, klem onder een steunpilaar. Ivey had geen idee hoe hij in godsnaam nog te redden was, maar haastte zich desondanks naar beneden, tot ze bij hem was.
"Hou vol," zei ze kortaf, terwijl ze om zich heen keek. Het beste wat ze kon vinden was een metalen buis. Gekkenwerk, maar gek was ze toch al.
"Ik ga proberen dit ding als hefboom te gebruiken, geen idee of het werkt, maar als het dat doet, probeer jezelf er dan onder weg te krijgen," instrueerde ze gehaast. Hoe hij dit overleefd had was een wonder, maar ze zouden allebei alsnog het loodje leggen als ze niet snel maakten dat ze weg kwamen. Als dat al lukte.
Ivey ramde de pijp vlak naast hem onder de pilaar, zonder weinig vertrouwen, en zette al haar kracht.Haar armspieren tekenden zich duidelijk af en Ivey hoopte dat jaren van fitness, basketball en vechtsport hun vruchten hier af zouden werpen. Haar zweet vermengde zich met het stof op haar huid. Al was het maar een centimeter. Dat kon al genoeg zijn voor hem om er onderuit te komen. Ze probeerde de kloof te negeren, die gestaag hun kant op kwam. Hartgrondig vloekte ze, terwijl ze haar volle gewicht in de strijd wierp.

Roy Nirash

Op een gegeven moment begon hij weer na te denken. Ging hij echt hier blijven liggen en zijn lot tegemoet? Of ging hij ertegen vechten? Hij zette kracht tegen de grote pilaar aan, maar die gaf voor geen meter mee. Hij voelde zich ook zwak, er zat bloed op zijn voorhoofd, maar dat deed geen pijn. Die pilaar, die zat hem dwars. Tot zijn geluk voelde hij zijn benen nog. Hij bleef duwen en trekken aan het ding, maar niets werkte… Moest hij dan toch echt op gaan geven? Nee toch? Dat kon hij niet doen.
Ineens was daar een van de meiden, degene die hem niet geloofde, maar die wél kwam om hem te helpen. “Bedankt.” Mompelde hij als eerste omdat ze kwam om hem te helpen. Dat was al heel wat.
Ze kwam aan met een buis van metaal en zette die onder de pilaar, daarmee deed ze haar best om hem omhoog te tillen. Hij begon haar proberen mee te helpen en zette zijn handen eronder om het ding op te tillen. Zijn gezicht stond strak van de inspanning.
Hijgend stopte hij en schudde hij zijn hoofd. “Dit gaat echt niet werken zo.” Gromde hij nu. Hij sloeg met zijn vuist op de pilaar uit frustratie.
Ineens was alles stil. Hij keek wat verbaasd om zich heen, was het nu gestopt? De kloof leek stil te staan. Hij keek het meisje aan. “Volgens mij is het weg.” Sprak hij tegen haar, vol ongeloof omdat hij echt had verwacht dat dit zijn dood werd. Al was hij wel op zijn hoede, wat nu als het ineens weer begon?